Het is een tijdje stil geweest rond de Australische singer-songwriter Missy Higgins, maar met The Second Act keert de in eigen land zeer populaire muzikante terug met een nieuw album. Het is een persoonlijk album geworden met flink wat emotionele lading. Die lading wordt versterkt door de geweldige zang op het album. Missy Higgins is een uitstekende zangeres, maar zingt op haar nieuwe album ook nog eens met veel gevoel en doorleving. Het wordt allemaal nog net wat mooier door de relatief sobere maar ook bijzonder mooie inkleuring van het album. Missy Higgins maakte de afgelopen twintig jaar een aantal uitstekende albums, maar laat op The Second Act horen dat het nog beter kan.
Bij de naam Missy Higgins moest ik echt heel diep graven in het geheugen. Ik kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik alleen haar in 2004 verschenen debuutalbum The Sound Of White goed ken. Ik heb het album er weer eens bij gepakt en werd direct weer aangenaam verrast door de tijdloze songs, de warme klanken, de persoonlijke teksten en vooral door de prachtige stem van de Australische muzikante.
Dat ik na 2004 niets meer heb vernomen van Missy Higgins ligt alleen aan mij, want ze maakte tussen 2007 en 2018 nog vier albums. On A Clear Night (2007), The Ol' Razzle Dazzle (2012), Oz (2014) en Solastalgia (2018) zijn stuk voor stuk albums die niet onder doen voor het debuutalbum van Missy Higgins en dan ook terecht positief werden ontvangen. Het zijn tijdloos klinkende singer-songwriter albums, die misschien niet heel spannend zijn, maar waar in kwalitatief opzicht echt niets op valt aan te merken.
Waarom ik de vorige vier albums van de Australische muzikante heb gemist of genegeerd weet ik echt niet, maar toen deze week haar naam opdook in de lijst met nieuwe albums had ik kennelijk wel weer herinneringen aan The Sound Of White. The Second Act is verschenen na een stilte van zes jaar en laat horen dat Missy Higgins nog altijd garant staat voor kwaliteit.
De Australische muzikante noemt The Second Act, dat precies twintig jaar na haar debuutalbum is verschenen, een soort vervolg op dit debuutalbum. Net als op The Sound Of White stelt de Australische singer-songwriter zichzelf op The Second Act een aantal elementaire persoonlijke vragen, wat zorgt voor een intiem album, wat nog eens wordt versterkt door een breakup die er in heeft gehakt.
De intimiteit wordt versterkt door de instrumentatie op het nieuwe album van Missy Higgins. The Second Act is voorzien van mooi verzorgde en zeer sfeervolle klanken. In een aantal songs beperkt Missy Higgins zich tot de akoestische gitaar of vooral de piano, terwijl een aantal andere songs, onder andere door het toevoegen van strijkers, net wat voller klinken, maar over het geheel genomen is The Second Act voorzien van een instrumentatie zonder opsmuk.
Het is een geluid dat herinnert aan singer-songwriter albums uit een inmiddels ver verleden, maar het is ook een geluid dat in het heden nog uitstekend werkt. Ik heb de laatste tijd nogal wat albums beluisterd waarop voor de productie alles uit de kast is getrokken, inclusief de elektronische trukendoos, en vind het warme en sfeervolle geluid op The Second Act echt een verademing.
Door het betrekkelijk sobere geluid komt alles aan op de zang van Missy Higgins. De Australische muzikante maakte op haar debuutalbum al indruk met haar stem, maar die heeft in de twintig jaren die sindsdien zijn verstreken alleen maar aan kracht en diepgang gewonnen. Mede door de persoonlijke thema’s zingt de Australische muzikante met veel gevoel en doorleving, waardoor de zang op The Second Act stevig binnenkomt.
De stem van Missy Higgins is mooi en warm, maar door de persoonlijke teksten en de spaarzame instrumentatie heeft het album ook iets rauws, wat extra bijdraagt aan de impact van het album. Missy Higgins is in Australië een grote ster, die met speels gemak forse zalen vult. The Second Act is in eigen land heel positief ontvangen, maar met dit uitstekende album moet Missy Higgins ook hier stevig aan de weg kunnen timmeren. Er verschijnen nogal wat singer-songwriter albums op het moment, maar dit is een hele bijzondere. Erwin Zijleman