Een hernieuwde kennismaking met de single Kodachrome zette me deze week op het spoor van There Goes Rhymin' Simon van Paul Simon. Ik had niet zo heel veel met de muziek van de Amerikaanse muzikant, maar was ook niet bekend met de albums die hij in de eerste helft van de jaren 70 maakte. Die albums heb ik nu wel op het netvlies en ik heb het meest met There Goes Rhymin' Simon uit 1973. Het is een tijdloos jaren 70 singer-songwriter album, maar het is ook een album met geweldige songs, een album dat is volgespeeld door topmuzikanten en topvocalisten en een album waarop Paul Simon excelleert als zanger. Voor mij in ieder geval een prachtige ontdekking.
Op Instagram post de bekende Britse muziekjournalist David Hepworth met enige regelmaat interessante filmpjes, waarin hij stil staat bij albums uit een ver verleden of bij opvallende ontwikkelingen in de popmuziek. Deze week kwam een filmpje voorbij waarin hij stil stond bij de song Kodachrome, een ode aan het vastleggen van belangrijke gebeurtenissen in het leven in het algemeen en aan een legendarisch filmrolletje in het bijzonder en bovendien een song met een merknaam in de titel, wat uiteindelijk niet heel handig bleek.
Het is een song die ik me herinner uit mijn vroege jeugd, maar ik heb nooit geweten wie de muzikant achter Kodachrome was. Dat is best bijzonder, want Paul Simon is een van de grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek. Nu heb ik nooit wat gehad met de muziek van Simon & Garfunkel ook Paul Simon’s soloalbum Graceland heeft me nooit echt kunnen boeien.
De enige albums van Paul Simon die ik goed ken zijn Surprise uit 2006, So Beautiful Or So What uit 2011 en Stranger To Stranger uit 2016. Het is het latere werk van de Amerikaanse muzikant, die ik op de krenten uit de pop overigens wel talloze keren noem als belangrijke inspiratiebron.
Dankzij het filmpje van David Hepworth kwam niet alleen Kodachrome terug in mijn leven, maar heb ik ook kennis gemaakt met het album waarvan de song afkomstig is. Het betreft het album There Goes Rhymin' Simon uit 1973, het tweede soloalbum dat Paul Simon maakte na zijn breuk met Art Garfunkel.
Ik heb een enorm zwak voor de singer-songwriter albums uit de vroege jaren 70 en dan met name voor de albums van de grootheden uit de popmuziek van het decennium. There Goes Rhymin' Simon van Paul Simon past prima tussen deze albums. Het is een album dat is voorzien van een typisch jaren 70 geluid, maar het is wel een opvallend veelkleurig jaren 70 geluid.
Paul Simon sluit in een aantal songs op het album aan bij de grote singer-songwriters uit het decennium, maar ook invloeden uit een aantal andere genres hebben een plek gekregen op het album, dat ook uitstapjes bevat richting jazz en gospel. There Goes Rhymin' Simon is voorzien van een vol en warm geluid waarin piano, orgels, blazers en strijkers domineren.
Het is een album dat ik alsnog toevoeg aan mijn lijstje met de te koesteren singer-songwriter albums uit de jaren 70. There Goes Rhymin' Simon klinkt immers niet alleen bijzonder lekker, maar laat ook horen dat Paul Simon een groot songwriter is. ik ben geen slechte song tegen gekomen op het album, dat in de originele versie 35 minuten uitstekende muziek bevat.
Ondanks het feit dat ik niet zo veel heb met het grootste deel van het oeuvre van Paul Simon heb ik hem wel altijd een prima zanger gevonden. Dat is hij ook op There Goes Rhymin' Simon, dat qua zang misschien nog wel meer indruk maakt dan met de muziek en de songs.
Het album werd in 1975 gevolgd door het bekendere en succesvollere Still Crazy After All These Years, maar ik sla There Goes Rhymin' Simon net wat hoger aan. Ik twijfel vaak aan het nut van sociale media als Instagram, maar het is grappig hoe een kort filmpje van een Britse muziekjournalist me op het spoor heeft gezet van een album dat me in korte tijd dierbaar is geworden. Erwin Zijleman
There Goes Rhymin' Simon van Paul Simon is verkrijgbaar via de Mania webshop: