Review: Allison Moorer - The Duel (2004)

De Amerikaanse muzikante Allison Moorer stond aan het begin van dit millennium wat in de schaduw van haar zus Shelby Lynne, maar met het bij vlagen stevige The Duel eiste ze definitief haar eigen plekje in de spotlights op
Allison Moorer leek een jaar of twintig geleden te kiezen voor de countrymuziek, maar op het in 2004 verschenen The Duel nam ze een onverwachte afslag. Zeker het eerste deel van het album is behoorlijk stevig en laat meer rock dan country horen. Het is muziek waarin de stem van de Amerikaanse muzikante verrassend goed uit de voeten kan. Dat Allison Moorer ook nog steeds een countryzangeres is hoor je op het tweede deel van het album, waar meer ruimte is voor de muziek waarmee Allison Moorer een paar jaar eerder had gedebuteerd. De meningen over The Duel zijn wat verdeeld, maar het is nog altijd mijn favoriete album van Allison Moorer, die inmiddels een fraai oeuvre op haar naam heeft staan.

In 2019 voerde Allison Moorer mijn jaarlijstje aan met het bijzonder indringende Blood, waarop de Amerikaanse muzikante het huiveringwekkende drama dat zich in haar jeugd voltrok een plek gaf. Het was niet de eerste keer dat Allison Moorer de eerste plaats in mijn jaarlijst wist te bereiken, want dat deed ze ook in 2015 met het album Down To Believing, dat minstens net zo mooi is als Blood en met Thunderstorm/Hurricane mijn favoriete Allison Moorer song bevat. 

Sinds Blood hebben we helaas niets meer van Allison Moorer vernomen, maar ze heeft gelukkig een stapeltje prachtige albums op haar naam staan. Het duurde overigens even voor ik het talent van Allison Moorer ontdekte, want ik was nog niet erg gecharmeerd van countrypop toen haar debuutalbum Alabama Song in 1998 verscheen. Ook het in 2000 verschenen The Hardest Part deed me destijds niet zoveel, en dit in tegenstelling tot het in hetzelfde jaar verschenen album van haar zus Shelby Lynne, die met I Am Shelby Lynne een verpletterend mooi countrysoul album afleverde. 

Met de kennis van nu vind ik ook The Hardest Part van Allison Moorer overigens een prima album en hetzelfde geldt voor opvolger Miss Fortune uit 2002. Echt indruk maakte Allison Moorer op mij pas in 2004, toen haar vierde studioalbum The Duel verscheen. Het is het album dat uitgroeide tot mijn favoriete album van het betreffende jaar, mede door een geweldig concert tijdens een muziekfestival in Utrecht waarvan ik de naam ben vergeten. 

Allison Moorer maakte The Duel op een moment dat ze langzaam maar zeker leek uit te groeien tot een countryster, maar met haar vierde album gooide de muzikante uit Nashville die deur even dicht. Zeker in de openingstracks klinkt The Duel meer als een rockalbum dan als een countryalbum. In deze tracks domineert het lekker stevige gitaarwerk, dat in meerdere lagen door de speakers komt. Ook de ritmesectie draagt bij aan het meer rock georiënteerde geluid op het album en legt een lekker stevige basis. 

Het past wonderwel bij de stem van Allison Moorer, die op The Duel laat horen dat ze niet alleen een countryzangeres is, maar ook een rockzangeres. Ik vond en vind de stem van Allison Moorer op The Duel echt bijzonder mooi en ook het rockgeluid op het album bevalt me wel. Het is een geluid dat niet het hele album aan houdt, want op de tweede helft winnen invloeden uit de country wel wat aan terrein en neemt de pedal steel het hier en daar over van de gitaren. 

Ook de wat meer country getinte songs op The Duel overtuigen mij in muzikaal opzicht en ook in deze songs zingt Allison Moorer geweldig. De Amerikaanse muzikante werd op de albums die volgden een betere songwriter en ook de teksten werden naarmate de tijd verstreek wat aansprekender en persoonlijker, met de indringende teksten op Blood als hoogtepunt, maar ik heb altijd een enorm zwak gehouden voor The Duel, waarmee Allison Moorer mij voor het eerst echt wist te raken. 

Het is doodzonde dat we sinds Blood niets meer hebben gehoord van de Amerikaanse muzikante, die naar verluidt als schrijver en redacteur bij de Country Music Hall of Fame and Museum in Nashville werkt, maar gelukkig is er dat stapeltje prachtalbums. Bij mij ligt The Duel nog altijd bovenop dit stapeltje, want zeker de eerste paar tracks zijn fenomenaal. Erwin Zijleman

Review: Molly Tuttle - So Long Little Miss Sunshine

Molly Tuttle was op haar debuutalbum niet vies van invloeden uit de pop, ging op de albums met haar band vervolgens vol voor de bluegrass, maar kiest op So Long Little Miss Sunshine weer voor pop zonder de bluegrass te vergeten
Molly Tuttle liet de afgelopen jaren horen dat ze in meerdere opzichten zeer getalenteerd is. Ze is een bluegrass snarenwonder, maar ook een zeer getalenteerd songwriter, die ook nog eens beschikt over een hele mooie stem. Op haar vorige albums domineerde de bluegrass waarmee ze opgroeide, maar invloeden uit de bluegrass krijgen op So Long Little Miss Sunshine gezelschap van invloeden uit de pop. Molly Tuttle overtuigt nog wat meer als zangeres en heeft een serie aansprekende songs geschreven, maar samen met een aantal topmuzikanten uit Nashville is ze ook de bluegrass niet vergeten. Het levert een bijzonder klinkend en zeer overtuigend album op.

Molly Tuttle is in iets meer dan vijf jaar tijd uitgegroeid tot een van de vaste waarden binnen de hedendaagse bluegrass muziek. Met dit stempel doe je de Amerikaanse muzikante overigens wel wat tekort, want Molly Tuttle heeft op de albums die ze inmiddels op haar naam heeft staan laten horen dat ze binnen de Amerikaanse rootsmuziek op een breder terrein uit de voeten kan. 

De liefde voor bluegrass kreeg ze van huis uit mee en al op hele jonge leeftijd kon ze uitstekend overweg op de gitaar, de mandoline en de banjo. Molly Tuttle sleepte met haar snarenspel een aantal aansprekende prijzen in de wacht, maar bleek niet alleen een geweldige muzikante, maar ook een getalenteerd songwriter en een uitstekende zangeres. 

Ik hoorde het voor het eerst in het voorjaar van 2019 toen haar debuutalbum When You're Ready verscheen. Het is een album dat het hele palet van bluegrass tot en met countrypop bestrijkt en laat horen dat Molly Tuttle bulkt van het talent. Sindsdien is Molly Tuttle alleen maar beter geworden, wat is te horen op het met bijzondere covers gevulde ...But I'd Rather Be With You uit 2020 en op de twee albums die ze maakte met haar band Golden Highway, Crooked Tree uit 2022 en City Of Gold uit 2023. 

Zeker op de laatste twee albums domineren invloeden uit de bluegrass en maken Molly Tuttle, de leden van haar band en de uitgenodigde gastmuzikanten indruk met muzikaal vuurwerk. Op het deze week verschenen So Long Little Miss Sunshine doet Molly Tuttle het voor de afwisseling weer eens zonder haar band Golden Highway. Op de cover van het nieuwe album zie je de Amerikaanse muzikante met een aantal verschillende pruiken en eenmaal zonder pruik. Molly Tuttle lijdt immers aan de ziekte Alopecia, waardoor ze geen haargroei heeft. 

Op So Long Little Miss Sunshine kiest Molly Tuttle voor een net wat ander geluid. De invloeden uit de (country)pop stonden sinds haar debuutalbum op een laag pitje, maar zijn terug op het nieuwe album. Het is waarschijnlijk even slikken voor de bluegrass puristen onder haar fans, maar liefhebbers van wat breder ingestoken Amerikaanse rootsmuziek horen op So Long Little Miss Sunshine heel veel moois. 

De muzikante uit Nashville neemt op haar nieuwe album misschien de afslag richting (country)pop, maar de liefde voor de bluegrass is zeker niet helemaal verdwenen. Je hoort absoluut meer pop op So Long Little Miss Sunshine, maar het razendsnelle snarenwerk uit de bluegrass is zeker niet verdwenen en ook de bijdragen van de viool herinneren aan het oude geluid van de muzikante uit Nashville. 

Het zorgt er voor dat de muziek van Molly Tuttle toch anders klinkt dan de muziek van andere populaire (country)pop zangeressen. So Long Little Miss Sunshine legt wat minder de nadruk op muzikale virtuositeit, maar verlegt de aandacht naar de songs en de zang. De stem van Molly Tuttle klinkt echt prachtig op haar nieuwe album en ook de songs van de Amerikaanse muzikante zijn zeer aansprekend. 

Het zijn songs die me meer dan eens aan Taylor Swift doen denken, maar het is dan wel Taylor Swift die haar oude liefde voor country heeft teruggevonden en de bluegrass er bij pakt. De stem van Molly Tuttle vind ik persoonlijk mooier dan die van Taylor Swift, maar het is maar de vraag of een pop minnend publiek uit de voeten kan met de bluegrass invloeden op So Long Little Miss Sunshine. Ik ben zelf al wel helemaal om en vind dit echt een geweldig album. Erwin Zijleman

De muziek van Molly Tuttle is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://mollytuttle.bandcamp.com/album/so-long-little-miss-sunshine.

So Long Little Miss Sunshine van Molly Tuttle is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

LP, 32,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Georgia Harmer - Eye Of The Storm

De Canadese muzikante Georgia Harmer maakte een paar jaar geleden een prachtig debuutalbum en overtreft dat album met het nog mooiere Eye Of The Storm, dat eenvoud combineert met vocale pracht
Ik moet eerlijk toegeven dat ik bij de naam Georgia Harmer in eerste instantie vooral moest denken aan de Canadese singer-songwriter Sarah Harmer, die ruim 20 jaar geleden indruk maakte met prachtige albums. Ik was het bijzonder mooie debuutalbum van Georgia Harmer uit 2022 kennelijk alweer vergeten. Het nieuwe album van de eveneens Canadese muzikante ga ik zeker niet vergeten, want ik ben flink onder de indruk van Eye Of The Storm. Dat heeft deels te maken met de kracht van de songs en de ingetogen maar altijd fraaie klanken op het album, maar het is vooral de stem van Georgia Harmer die eindeloos betovert en Eye Of The Storm bij iedere keer horen weer net iets mooier maakt.

Georgia Harmer is een nichtje van de bekende Canadese singer-songwriter Sarah Harmer, die vooral aan het begin van dit millennium een aantal prima albums maakte, met You Were Here uit 2000 en All Of Our Names uit 2004 als mijn persoonlijke favorieten. Georgia Harmer, wiens ouders in de band van Sarah Harmer speelden, is geen nieuwkomer in de muziek, want ze debuteerde ruim drie jaar geleden al met het album Stay In Touch, waarover ik in het voorjaar van 2022 zeer enthousiast was. 

Op haar debuutalbum maakte de muzikante uit Toronto indruk met een veelzijdig geluid dat meerdere genres bestreek en imponeerde ze met haar werkelijk prachtige stem, die van de prima songs op Stay In Touch wonderschone songs maakte. Deze week is de opvolger van Stay In Touch verschenen en ook Eye Of The Storm is weer een prachtig album. 

Direct vanaf de eerste noten van het album is er de prachtige stem van Georgia Harmer, die nog wat mooier klinkt dan op haar debuutalbum. Het is niet alleen een hele mooie stem, want de Canadese muzikante zingt ook nog eens met veel gevoel en precisie, waardoor haar zang nog wat harder binnenkomt. 

Eye Of The Storm opent met een behoorlijk ingetogen en sober ingekleurde song, maar ook dit keer balanceert de Canadese muzikante op het snijvlak van meerdere genres. De openingstrack van het tweede album van Georgia Harmer laat zich beluisteren als een indiefolk song, maar door de net wat ruwer klinkende gitaren is het ook voorzichtig een indierock song en door de aanstekelijke melodie bovendien een indiepop song. 

De openingstrack van Eye Of The Storm klinkt ook nog eens intiem, wat de zeggingskracht van de song ten goede komt. Georgia Harmer heeft een zeer persoonlijk album gemaakt, dat werd opgenomen in woonkamers en garages en op veranda’s, waaruit af en toe geluiden opduiken. Het zorgt voor een bijzondere sfeer, die echt perfect past bij de songs van Georgia Harmer en bij haar betoverend mooie stem. 

Samen met een aantal gastmuzikanten zet de muzikante uit Toronto een zeer smaakvol geluid neer, dat ze ook nog eens zelf en zeer vakkundig heeft geproduceerd. Het is een geluid waarin steeds net wat andere accenten worden gelegd, waardoor het album niet alleen aansluit op de hierboven genoemde genres maar ook fraai jazzy kan klinken of een snufje country toevoegt aan de folky songs van de Canadese muzikante. 

Ik ben zeer gecharmeerd van het ingetogen maar toch ook volle geluid op Eye Of The Storm, dat de ruimte prachtig vult en aangenaam verwarmt en ook de nieuwe songs van Georgia Harmer spreken me zeer aan. Het is echter ook dit keer de stem van de Canadese muzikante die de meeste indruk maakt. 

Georgia Harmer zingt soepel en vaak zacht, maar echt iedere noot is raak. Het maakt van Eye Of The Storm het perfecte album voor aan de randen van de dag, want wat klinkt het allemaal sfeervol en intiem. Op hetzelfde moment streeft Georgia Harmer lang niet altijd naar perfectie, wat haar songs voorziet van een aangename ruwheid en eenvoud. 

Het is jammer dat het de laatste jaren zo stil is rond Sarah Harmer, al kwam ik wel een album uit 2020 tegen dat ik niet ken, maar gelukkig heeft de familie Harmer meer getalenteerde muzikanten in de gelederen, met Georgia Harmer voorop, die met Eye Of The Storm echt een prachtig album heeft afgeleverd. Erwin Zijleman

De muziek van Georgia Harmer is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://georgiaharmer.bandcamp.com/album/eye-of-the-storm.

Eye Of The Storm van Georgia Harmer is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

Review: T. Hardy Morris - Artificial Tears

Artificial Tears is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaanse muzikant T. Hardy Morris, die al heel wat jaren muziek maakt, en het is een zeer aangename kennismaking die naar veel meer smaakt
T. Hardy Morris maakte al vier soloalbums en maakte bovendien deel uit van een aantal bands. Met zijn vijfde soloalbum Artificial Tears trekt hij voor het eerst mijn aandacht en ik ben aangenaam verrast door het album. Het is een album dat put uit de archieven van de countryrock, de lo-fi en de indierock, maar T. Hardy Morris smeedt al deze invloeden aan elkaar in een even fris als tijdloos geluid. De songs van de Amerikaanse muzikant doen het uitstekend in het huidige seizoen, maar hebben naast iets zonnigs ook iets ruws. Dat T. Hardy Morris een getalenteerd songwriter is blijkt al snel, want wat blijven de songs van de muzikant uit Georgia lekker hangen.

De Amerikaanse muzikant Thomas Hardy Morris formeerde in de tweede helft van de jaren 90 in Georgia de Southern hardrockband Dead Confederate. Het is een band waarvan ik de naam volgens mij nooit ben tegengekomen, maar met name het derde album van de band uit 2013 klinkt met een mix van Southern rock, psychedelica en grunge best interessant en had destijds zeker mijn aandacht verdiend. 

Thomas Hardy Morris maakte hierna ook nog even deel uit van de mij eveneens onbekende ‘supergroep’ Diamond Rugs, die ook twee albums maakte, en begon vervolgens aan een solocarrière onder de naam T. Hardy Morris. De muzikant uit Athens, Georgia, leverde deze week alweer zijn vijfde soloalbum af en Artificial Tears is wat mij betreft een zeer aangename verrassing. 

Op zijn eerste soloalbums koos T. Hardy Morris met enige regelmaat voor het stevigere werk, met Neil Young achtige gitaarsolo’s, en daar hoor je ook nog wel wat flarden van terug op zijn nieuwe album. Het vorige album van de Amerikaanse muzikant was meer ingetogen en ook hiervan zijn echo’s te horen op Artificial Tears. 

Voor het opnemen van zijn vijfde soloalbum verruilde T. Hardy Morris Georgia tijdelijk voor Nashville, Tennessee, waar hij samen met My Morning Jacket’s Carl Broemel het grootste deel van het album in elkaar knutselde. De twee tekenen samen voor de productie van het album en een groot deel van de instrumentatie, waardoor verder eigenlijk alleen een ritmesectie moest worden gerekruteerd. 

Carl Broemel en T. Hardy Morris gingen de studio in met niet veel meer dan een handvol ruwe demo’s die bij Carl Broemel thuis werden opgenomen, maar het idee om de songs verder uit te werken in de studio bleek niet in alle gevallen goed te werken, waardoor Artificial Tears deels thuisopnamen bevat. Het resultaat mag er zijn, want de twaalf songs op het album zijn stuk voor stuk geslaagd. 

De muziek van T. Hardy Morris klinkt op Artificial Tears op een of andere manier zonnig, maar de songs op het album hebben ook iets ruws en zijn ook het lo-fi karakter van de demo’s waarmee werd gestart niet helemaal kwijt geraakt. Het klinkt wat mij betreft zeer aangenaam, maar ik vind de songs van T. Hardy Morris ook interessant. 

De muzikant uit Georgia maakt op het eerste gehoor tijdloze popsongs die makkelijk een aantal decennia oud hadden kunnen zijn, maar de songs op Artificial Tears hebben ook iets bijzonders. Dat bijzondere komt in eerste instantie van het gitaarwerk, dat heerlijk melodieus kan klinken, maar dat ook ruwer uit de speakers kan komen of zelfs kan ontsporen, met name wanneer er een solo tegenaan wordt gegooid. Het kan echter ook een andere kant op, want het album klinkt ook regelmatig als een countryrock album uit een ver verleden. 

Het gitaarwerk vormt een fraaie aanvulling op de wat vlakke zang van de Amerikaanse muzikant, die met zijn stem wel bijdraagt aan het nostalgische tintje dat op Artificial Tears is te horen. De combinatie van nostalgische klanken en af en toe uit de bocht vliegend gitaarwerk klinkt wat mij betreft onweerstaanbaar lekker, maar T. Hardy Morris schrijft ook nog eens prima songs, die na één keer horen in het geheugen zijn opgeslagen. Het doet me af en toe wel wat denken aan de muziek die R.E.M., ook afkomstig uit Athens, Georgia, in met name haar beginjaren maakte, maar T. Hardy Morris heeft een beter gevoel voor tijdloze popsongs. Echt een aangename verrassing dit album. Erwin Zijleman

De muziek van T. Hardy Morris is ook verkirjgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://thardymorris.bandcamp.com/album/artificial-tears.

Artificial Tears van T. Hardy Morris is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

Review: Ashley Monroe - Tennessee Lightning

Ashley Monroe won na een wat mislukt album uit 2021 de strijd met een ernstige ziekte en laat op haar nieuwe album Tennessee Lightning een gevarieerd een in kwalitatief opzicht zeer geslaagd geluid horen
Het was een paar jaar geleden ook al behoorlijk dringen in de countrypop, maar Ashley Monroe had wat mij betreft goede papieren, tot ze in 2021 wel heel erg nadrukkelijk en wat ongelukkig de afslag richting pop nam. Op het deze week verschenen Tennessee Lightning zijn invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek gelukkig weer een stuk prominenter aanwezig. De invloeden uit de country die we kennen van Ashley Monroe hebben gezelschap gekregen van invloeden uit de gospel en de soul, maar er is ook nog ruimte voor een beetje pop hier en daar. Het levert een net wat anders klinkend en wat mij betreft zeer geslaagd album op. Ashley Monroe is terug en dat is uitstekend nieuws.

Ashley Monroe probeerde op jonge leeftijd door te breken in Nashville, maar was met haar debuutalbum weinig succesvol. Ze leek veroordeeld tot een bestaan als songwriter voor anderen, maar de doorbraak kwam er uiteindelijk toch nadat ze door Miranda Lambert werd gevraagd voor het trio Piston Annies, dat werd gecompleteerd door Angaleena Presley. 

Het succes van Pistol Annies gaf de gewenste solocarrière van Ashley Monroe een boost en met het in 2012 verschenen Like A Rose schaarde de Amerikaanse muzikante zich wat mij betreft onder de beloften van de countryscene in Nashville. Die belofte maakte Ashley Monroe meer dan waar met het uitstekende The Blade, dat in 2015 verscheen. Het album sloot aan bij de countrypop van dat moment, maar bevatte ruim voldoende ingrediënten uit de traditionele countrymuziek om ook liefhebbers van pure Amerikaanse rootsmuziek aan te spreken. 

Met het in 2018 verschenen en door Dave Cobb geproduceerde Sparrow bevestigde Ashley Monroe haar status en leverde ze wederom een uitstekend album af. Getriggerd door het succes van Kacey Musgraves gooide Ashley Monroe het vervolgens over een andere boeg op het met veel elektronica en heel veel pop ingekleurde Rosegold uit 2021. Ik hoorde er destijds helemaal niets in, maar inmiddels is mijn mening over het album wel iets milder. 

Deze week verscheen na een afwezigheid van een paar jaar door een ernstige ziekte een nieuw album van Ashley Monroe, waar ik zonder al te veel verwachtingen aan begon. Ashley Monroe heeft de ernstige ziekte inmiddels gelukkig overwonnen en laat op Tennessee Lightning horen dat iedereen die haar op basis van Rosegold al had afgeschreven hier wat te vroeg mee was. 

Tennessee Lightning opent echt prachtig met I’m Gonna Run, wat wordt gedragen door het bijzondere gitaarspel van T-Bone Burnett. Het is een broeierige track met invloeden uit de gospel en die keren vaker terug op het nieuwe album van Ashley Monroe. Zeker in de wat lome tracks met invloeden uit de gospel en de soul hoor je dat de stem van de Amerikaanse muzikante zeker niet alleen is gemaakt voor countrymuziek. 

Ashley Monroe had zich wat mij betreft kunnen beperken tot het soul-, country- en gospelgeluid van de eerste twee tracks, maar in de derde track duiken toch weer elektronica en wat pop op. De meeste songs op Tennessee Lightning bevatten echter vooral invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek. Het zijn songs die vaak zijn voorzien van spaarzame maar zeer trefzekere klanken, die zijn ingespeeld door flijk wat fantastische muzikanten. 

De stem van Ashley Monroe blijft makkelijk overeind bij alleen wat gitaarakkoorden en klinkt dan zelfs beter dan ik van haar gewend ben. Ook in de wat voller klinkende songs slaagt Ashley Monroe er in om anders te klinken dan haar meeste collega’s, ook wanneer ze toch weer wat meer pop toelaat in haar songs, en overtuigt ze als songwriter en zangeres. 

Door aan de ene kant te kiezen voor ingetogen songs met een randje gospel en aan de andere kant toch ook weer een voller popgeluid te verkennen hinkt Tennessee Lightning wat op twee gedachten, maar waar Rosegold me vier jaar geleden totaal niet pakte, vond ik vrijwel alle songs op Tennessee Lightning direct mooi. Het siert Ashley Monroe dat ze haar eigen ding doet. Dat is niet zonder risico, maar op haar nieuwe album pakt het wat mij betreft uitstekend uit. Erwin Zijleman

Review: Hayley Williams - EGO

Het uitbrengen van 17 singles op één dag lijkt vooral een marketing stunt, maar Hayley Williams, bekend als het aansprekende boegbeeld van de Amerikaanse band Paramore, levert met EGO absoluut kwaliteit
De werkelijk fantastische nieuwe single van Chappell Roan trok de afgelopen week waarschijnlijk de meeste aandacht, maar de maar liefst zeventien (!) nieuwe singles van Hayley Williams deden er nauwelijks voor onder. De frontvrouw van de succesvolle band Paramore benadrukt dat het niet gaat om een album, maar om een serie losse songs, maar het project getiteld EGO laat zich prima als een album beluisteren. Het is een album waarop Hayley Williams uit de voeten kan met pop, indierock en singer-songwriter muziek en laat horen dat ze een goed gevoel heeft voor aansprekende songs en deze bovendien met veel gevoel vertolkt, zeker wanneer ze wat persoonlijker worden.

Hayley Williams is vooral bekend als de frontvrouw van de Amerikaanse band Paramore, die al meer dan twintig jaar bestaat en inmiddels ook al een kleine twintig jaar met veel succes aan de weg timmert. Ik had nooit zo heel veel met de muziek van Paramore, maar het in 2023 na een stilte van zes jaar verschenen This Is Why vind ik echt een geweldig album. Het is een album waarop Paramore haar veelzijdigheid laat horen, indruk maakt met aansprekende songs en dan is er ook nog eens het enorme talent van frontvrouw Hayley Williams. 

In de jaren waarin Paramore wat minder actief was leverde Hayley Williams ook haar eerste soloalbum af. Het in 2020 verschenen Petals For Armor liet een wat meer pop georiënteerd geluid horen, dat bij mij associaties opriep met de muziek van Billie Eilish, die een jaar eerder haar debuutalbum had afgeleverd, maar je hoorde ook absoluut het eigenzinnige talent van Hayley Williams. Petals For Armor kreeg flink wat aandacht, maar het nog geen jaar later vanuit het niets uitgebrachte en meer singer-songwriter achtige Flowers for Vases/descansos vond ik persoonlijk nog een stuk indrukwekkender, al kwam ik daar pas veel later achter. 

Ook deze week komt Hayley Williams met een verrassing op de proppen, maar dit keer zaten de media er bovenop. In de week na de week waarin Chappell Roan slechts één, weliswaar briljante, single aflevert brengt Hayley Williams maar liefst 17 nieuwe songs uit. Het is volgens de Amerikaanse muzikante een serie singles en geen album, maar dat is voor liefhebbers van albums zoals ik een verwarrende boodschap. Kennelijk niet alleen voor mij, want op het Internet duiken al flink wat recensies op van het ‘album’ EGO. 

De nieuwe worp singles van Hayley Williams roept, net als bij de release van haar eerdere solowerk, vragen op over het voortbestaan van Paramore, maar EGO roept meer vragen op. Veel van de nieuwe singles van Hayley Williams lijken persoonlijk van aard en lijken te gaan over een relatiebreuk. Hayley Williams zou dus wel eens een breakup album gemaakt kunnen hebben, zij het in een net wat andere vorm. Het einde van een liefdesrelatie is echter zeker niet het enige thema op het album, want Hayley Williams kijkt op allerlei manieren naar de persoon die ze de afgelopen 37 jaar is geweest en maakt dus ook een ‘coming of age’ album. 

Of EGO een album is of niet doet er uiteindelijk niet zoveel toe, want het gaat om de muziek en die is prima. EGO bevat een serie songs die meerdere kanten van Hayley Williams laten horen. Soms is het wat meer indierock met een vleugje jaren 90 en soms is het wat meer pop, soms klinkt het lekker uitbundig, soms uiterst ingetogen. Gemene deler is aan de ene kant de aangename stem van de Amerikaanse muzikante en aan de andere kant haar vermogen om aansprekende songs te schrijven. 

Zeker in de wat meer ingetogen en singer-songwriter achtige songs hoor ik toch weer een andere kant van Hayley Williams en het is een kant die me zeer goed bevalt. Niet alle songs op EGO zijn even goed, maar er valt best wat te kiezen uit 17 songs. Het zijn songs die laten horen dat Hayley Williams zich kan meten met de betere popzangeressen van het moment, die in de meeste gevallen een stuk jonger zijn dan zij inmiddels is en zich in meerdere gevallen hebben laten beïnvloeden door Hayley Williams. Wat mij betreft selecteert Hayley Williams nog even door en zet ze de beste songs van EGO op een echt album. Het zou zomaar een groots popalbum op kunnen leveren. Erwin Zijleman

Review: Hayes Carll - We're Only Human

De Amerikaanse singer-songwriter Hayes Carll draait inmiddels al een jaar of twintig mee, maar lijkt alleen maar beter te worden, zoals ook weer is te horen op het in alle opzichten uitstekende We’re Ony Human
Door mijn focus op vrouwelijke singer-songwriters duurde het even voor ik de Texaanse muzikant Hayes Carll op het netvlies kreeg. Uiteindelijk lukte dit door zijn huwelijk met de door mij zeer geliefde Allison Moorer, maar Hayes Carll is meer dan de man van. Zijn vorige twee albums waren uitstekend en ook op het deze week verschenen We’re Only Human steekt de Amerikaanse muzikant weer in een goede vorm. Het nieuwe album van Hayes Carll is een zeer persoonlijk en voornamelijk ingetogen album, waarop zeer smaakvol wordt gemusiceerd en waarop de muzikant uit Nashville uitstekend bij stem is. De zeer aansprekende songs maken van ook We’re Only Human weer een topalbum in het genre.

De Amerikaanse singer-songwriter Hayes Carll kende ik een tijd lang alleen van naam (al dacht ik toen dat hij Carl Hayes heette) en vervolgens als de echtgenoot van Allison Moorer, die ik reken tot mijn favoriete zangeressen binnen de Amerikaanse rootsmuziek. Toen ik voor het eerst luisterde naar de muziek van Hayes Carll kwam ik er echter snel achter dat hij, net als zijn echtgenote, in muzikaal opzicht heel veel te bieden heeft. 

Ik was zeer gecharmeerd van What It Is uit 2019 en You Get It All uit 2021, twee uitstekende en wat mij betreft bovengemiddeld goede rootsalbums. Sindsdien was het helaas stil rond Hayes Carll en helaas ook rond Allison Moorer, wiens geweldige en zeer persoonlijke en indringende Blood in 2019 de onbetwiste nummer 1 in mijn jaarlijstje was, maar vooralsnog ook haar laatste album. 

Deze week keert Hayes Carll in ieder geval terug en ook met We’re Only Human heeft de Amerikaanse muzikant weer een prima album afgeleverd. Bij het lezen van de eerste recensies van het album kwam ik er achter dat het sinds 2021 niet helemaal stil is geweest rond Hayes Carll. Vorig jaar toerde hij met de Amerikaanse band The Band Of Heathens, wat onder de naam Hayes & Heathens ook nog een lekker klinkend album opleverde. 

Volgens mij zijn Hayes Carll en Allison Moorer nog steeds bij elkaar, maar in tegenstelling tot op de vorige twee albums, die ze produceerde, speelt Allison Moorer geen enkele rol op We’re Only Human. Hayes Carll produceerde zijn nieuwe album samen met Gordy Quist, de voorman van The Band Of Heathens, en nodigde voor zijn nieuwe album flink wat gastmuzikanten uit. 

Het zorgt voor een mooi geluid waarin de snareninstrumenten domineren en de pedal steel een voorname rol speelt. Hayes Carll heeft met We’re Only Human een introspectief album gemaakt met grotendeels ingetogen songs. In die ingetogen songs hoor je dat de van oorsprong Texaanse maar inmiddels in Nashville neergestreken muzikant beschikt over een uitstekende stem. Wanneer het geluid op het nieuwe album van Hayes Carll wat voller klinkt en de piano of het orgel een voorname rol speelt hoor je bijna een rootsy Bruce Springsteen op We’re Only Human en dat is wat mij betreft een compliment. 

Ik was zoals gezegd behoorlijk onder de indruk van de vorige twee albums van Hayes Carll, die ik niet alleen in muzikaal en vocaal opzicht bovengemiddeld goed vond, maar die wat mij betreft ook vol stonden met songs die er uit springen in het genre. Het is niet anders op het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant, die wederom een serie zeer aansprekende songs heeft geschreven. 

Ik beluister het album bij voorkeur met de koptelefoon, want dan hoor je pas goed hoeveel zorg er is besteed aan het veelkleurige geluid op We’re Only Human. Het album is gemaakt met een flink aantal muzikanten, maar er is genoeg open ruimte in de muziek op het album, ook als Hayes Carll zijn stem heeft toegevoegd, maar er is ook ruimte voor een incidentele solo. 

Ook qua stijlen is het nieuwe album van de muzikant uit Nashville een veelzijdig album, want Hayes Carll kan overweg met songs die de grenzen van de Amerikaanse rootsmuziek opzoeken, maar kan ook traditioneel klinkende rootsmuziek maken. Het album is negen tracks prachtig, maar doet er nog een schepje bovenop in de slottrack waarin invloeden uit de gospel hoorbaar zijn en flink wat geweldige gastvocalisten Hayes Carll bijstaan. Het is een fraai slotakkoord van een uitstekend album. Erwin Zijleman

We're Only Human van Hayes Carll is verkrijgbaar via de Mania webshop:
LP (coloured), 29,99 euro
LP, 29,99 euro
CD, 16,99 euro

Best albums of 2025 so far: Jess Kerber - From Way Down Here

De eerste helft van het muziekjaar 2025 zit er al weer even op. Hoogste tijd om de balans op te maken met 15 albums die er voor mij op een of andere manier uit sprongen. Niet de albums die ik het meest heb beluisterd, deels ook niet de albums die mijn jaarlijstje gaan domineren over een maand of vijf, maar wel albums die me opvielen en dat nog steeds doen.

Helaas heeft bijna niemand het door, maar de Amerikaanse muzikante Jess Kerber heeft met het deze week verschenen From Way Down Here echt een wonderschoon debuutalbum afgeleverd, dat je moet horen
Jess Kerber uit Nashville, Tennessee, genoot haar opleiding aan het prestigieuze Berklee College of Music in Boston en ze kent bovendien haar klassiekers. Het is allebei te horen op haar debuutalbum From Way Down Here dat in alle opzichten kwaliteit ademt en af en toe flarden uit het verleden laat horen. Jess Kerber geeft een aantal van haar songs echter ook een bijzondere twist mee, wat van haar debuutalbum een onderscheidend album maakt. Dat onderscheidende karakter wordt nog wat versterkt door de bijzonder smaakvolle muziek op het album en zeker ook door de prachtige stem van Jess Kerber, die wat mij betreft een zeer memorabel debuutalbum heeft afgeleverd.

De muziekindustrie draait in Nashville, Tennessee, nog altijd op volle toeren, waardoor er iedere week kan worden gekozen uit meerdere prima albums. Ik beperkt me over het algemeen tot albums van vrouwelijke singer-songwriters, maar ook dan is er nog meer dan genoeg te kiezen. Probeer dus maar eens op te vallen in het enorme aanbod van het moment en dat lukt veel uitstekende muzikanten helaas niet. 

Ook het vorige week verschenen debuutalbum van de uit Nashville, Tennessee, afkomstige Jess Kerber stond tot dusver nog niet heel nadrukkelijk in de spotlights en dat is wat mij betreft jammer. De Amerikaanse muzikante, die overigens werd geboren in Louisiana, weet zich in de openingstrack van From Way Down Here te onderscheiden met een mooie en karakteristieke stem en doet dat in een aantal tracks die volgen ook nog met de inkleuring van haar songs. 

Laat ik bij de stem van Jess Kerber beginnen. Het is een mooie en warme stem, maar het is ook een stem met een ruw en emotioneel randje, die er voor zorgt dat haar debuutalbum direct de aandacht trekt. Het is een stem die anders klinkt dan de meeste andere stemmen in Nashville en het is een stem die mij echt heel goed bevalt. Het is bovendien een stem die niet direct lijkt op de stemmen die ik al ken, waardoor From Way Down Here direct mijn aandacht trok. 

Dat blijft Jess Kerber een album lang doen met haar stem, die soms flink expressief klinkt, maar die ook meer ingehouden kan klinken. De stem van de Amerikaanse muzikante wordt in de openingstrack van haar debuutalbum begeleidt door mooie klanken, die de track deels richting country en deels richting folk sturen. Jess Kerber had wat mij betreft nog negen van dit soort tracks op haar debuutalbum mogen zetten, maar dat heeft ze niet gedaan. 

De openingstrack van From Way Down Here past op zich prima in Nashville, maar in de tweede track op het album slaat de Amerikaanse muzikante een andere weg in. Het is een track die in eerste instantie neigt naar folktronica of in ieder geval folkpop, maar het is ook een track die langzaam maar zeker wordt voorzien van een steeds net wat spannender indie geluid. Het klinkt opeens totaal anders dan de andere muziek die momenteel in de Amerikaanse muziekhoofdstad wordt gemaakt en dat siert Jess Kerber. 

Door de eerste twee tracks op het album was ik eigenlijk al verkocht, maar de muzikante uit Nashville houdt het hoge niveau makkelijk een heel album vast. Ze blijft meestal wat dichter bij de folk en country die we kennen uit haar thuisbasis, maar door de bijzondere stem en de zeer smaakvolle klanken is From Way Down Here toch een wat atypisch album in het genre, zeker wanneer Jess Kerber plotseling toch weer buiten de lijntjes kleurt. 

Het is een album dat ik direct bij eerste beluistering prachtig vond, maar hoe vaker ik naar het debuutalbum van Jess Kerber luister hoe meer ik onder de indruk raak van haar songs, van de bijzonder smaakvolle instrumentatie en van haar emotievolle en bijzondere zang. 

Jess Kerber verdient alle lof voor dit fraaie debuutalbum, maar ook Will Orchard verdient krediet, want hij tekende voor een groot deel van de instrumentatie en de productie van het album, dat af en toe ook wel wat heeft van albums die in de jaren 70 werden gemaakt in het genre. Echt een aanrader dit debuutalbum dat helaas wat tussen wal en schip dreigt te vallen. Dat mag wat mij betreft niet gebeuren. Erwin Zijleman

De muziek van Jess Kerber is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://jesskerber.bandcamp.com/album/from-way-down-here.

Review: Siichaq - Catcher

Het valt nog niet mee om op te vallen binnen de indierock van het moment, maar de Amerikaanse muzikante Kennie Mason doet het met het debuutalbum van Siichaq, dat op een of andere manier toch anders klinkt
De Amerikaanse muzikante Kennie Mason uit Atlanta, Georgia, heeft Inuit wortels en laat die terug komen in de naam waaronder ze muziek uitbrengt. Met Catcher heeft Siichaq een prima debuutalbum opgeleverd. Het is een album dat op het eerste gehoor wat ruw en lo-fi klinkt, maar de songs van Siichaq blijken in veel gevallen ruwe diamanten. Kennie Mason heeft zich absoluut laten inspireren door indierock, shoegaze en dreampop uit de jaren 90, maar sluit op Catcher ook aan bij de indierock van het moment. Door het wat ruwe karakter van de songs weet de Amerikaanse muzikante zich wel te onderscheiden van haar concurrenten en Catcher is bovendien een album vol groeipotentie.

Siichaq is de band rond of een project van de Amerikaanse muzikante Kennie Mason, die met de naam van haar band of project (het is me op basis van de informatie die ik heb niet helemaal duidelijk) verwijst naar haar Inuit naam. De muzikante uit Atlanta, Georgia, debuteerde vorig jaar met de EP My Dog Ate My Patriotism en heeft deze week haar debuutalbum Catcher uitgebracht. 

Het is een debuutalbum dat makkelijk onder had kunnen sneeuwen zo midden in de zomer, maar gelukkig blijft de Amerikaanse muziekwebsite Paste ook tijdens de zomermaanden goed opletten en met interessante tips strooien. Paste heeft al jaren een fijne neus voor de betere indie albums en ook het debuutalbum van Siichaq weet het weer goed in te schatten. 

Bij eerste beluistering van Catcher was ik er zelf overigens nog niet helemaal uit en twijfelde ik zelfs even aan de tip van Paste. Het album klinkt absoluut lekker, maar de band rond Kennie Mason opereert in genres waarin de concurrentie moordend is en het niet meevalt om nog op te vallen. Dat laatste lukt de Amerikaanse muzikante wel aardig met een bij vlagen behoorlijk rammelend geluid en met een aantal songs die zeker bij eerste beluistering flink tegen de haren in strijken, maar is dat genoeg om een album zo aan te prijzen als Paste dat doet? 

Uiteindelijk moet ik de Amerikaanse muziekwebsite toch weer gelijk geven, want hoe vaker ik naar Catcher luister, hoe meer ik overtuigd raak van de muziek van Siichaq. Kennie Mason tekent op haar debuutalbum voor een half uur muziek en laat in dit half uur meerdere kanten van zichzelf horen. Het album opent met een wat gruizige lo-fi rocksong met een duidelijke jaren 90 vibe, maar wordt gevolgd door een song met vooral invloeden uit de indiepop van het moment. Het schuurt even dicht tegen Phoebe Bridgers aan, maar de muziek van Siichaq kan zomaar ontsporen in een bak herrie. 

Uiteindelijk convergeert de mix van invloeden wat en maakt Siichaq muziek met flink wat invloeden uit de dreampop en shoegaze. Catcher klinkt dan als een album dat Mazzy Star met een beetje fantasie zou kunnen hebben gemaakt, al is de muziek van Siichaq wel wat ruwer. Kennie Mason laat zich echter niet zomaar in een hokje duwen en schudt na een aantal wat ruwere tracks een suikerzoete popsong uit de mouw, waarin ze zich omringt met fraaie gitaarlijnen en flink wat strijkers. 

Op basis van het bovenstaande lijkt het misschien of Siichaq op Catcher van de hak op de tak springt, maar dat is zeker niet het geval. De muzikante uit Atlanta laat op haar debuutalbum een consistent geluid horen, maar zoekt binnen de genres die ze bestrijkt wel steeds de grenzen op. Op het eerste gehoor rammelt het wat, maar bij herhaalde beluistering blijkt dat er ook veel moois verstopt zit in de muziek op het Catcher. Kennie Mason overtuigt bovendien makkelijk als zangeres met een mooie stem, die op een aangename manier wat onvast kan klinken. 

Een half uur is snel om, maar het debuutalbum van Siichaq profiteert absoluut van meerdere keren horen. Ik was bij eerste beluistering zoals gezegd nog wat sceptisch, maar inmiddels ben ik behoorlijk gecharmeerd van het debuutalbum van Siichaq, dat op aangename wijze een brug slaat tussen gruizige rockmuziek uit de jaren 90 en de indierock van dit moment. Catcher van Siichaq bewijst bovendien nog maar eens dat ik tips van Paste altijd serieus moet nemen, want zeker wanneer het gaat om indierock heeft de Amerikaanse website het bijna altijd bij het juiste eind. Erwin Zijleman

De muziek van Siichaq is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://siichaq.bandcamp.com/album/catcher.

Best albums of 2025 so far: Little Mazarn - Mustang Island

De eerste helft van het muziekjaar 2025 zit er al weer even op. Hoogste tijd om de balans op te maken met 15 albums die er voor mij op een of andere manier uit sprongen. Niet de albums die ik het meest heb beluisterd, deels ook niet de albums die mijn jaarlijstje gaan domineren over een maand of vijf, maar wel albums die me opvielen en dat nog steeds doen.

De Texaanse band Little Mazarn maakte drie jaar geleden al een geweldig album, maar het deze week verschenen Mustang Island is nog een stuk beter en verrast met een fascinerende combinatie van stijlen
Bij vluchtige beluistering lijkt Little Mazarn misschien de zoveelste band die zich laat inspireren door de Appalachen folk uit vervlogen tijden, maar de band uit Austin, Texas, is zeker niet blijven steken in het verleden. Invloeden uit oude folk worden immers op subtiele en soms net wat minder subtiele wijze gecombineerd met invloeden uit het heden. In muzikaal opzicht is Mustang Island een spannend album, wat een wonderschoon album wordt door de prachtige stem van Lindsey Verrill. Het is misschien even wennen aan het bijzondere geluid van Little Mazarn, maar als de Texaanse band je eenmaal te pakken heeft wordt hun nieuwe album alleen maar indrukwekkender.

De naam Little Mazarn kwam me bij het bestuderen van de lijsten met de nieuwe albums van deze week wel enigszins bekend voor, maar ook niet meer dan dat. Het archief van de krenten uit de pop bood gelukkig uitkomst, want in de herfst van 2022 besprak ik Texas River Song, het tweede album van wat toen nog een duo uit Texas was. 

Ik was er destijds behoorlijk positief over en dat begreep ik direct toen ik het album vorige week weer beluisterde, want Texas River Song van Little Mazarn is een bijzonder album. Het is een album dat begint bij de Appalachen folk uit het begin van de vorige eeuw en hier ook een tijdje blijft steken, maar Lindsey Verrill en Jeff Johnston slepen de folk van weleer op Texas River Song ook op subtiele wijze het heden in door allerlei subtiele accenten toe te voegen aan hun songs. 

Toen ik Texas River Song vorige week beluisterde was ik nog veel meer onder de indruk van het album dan bijna drie jaar geleden en was ik erg benieuwd naar het nieuwe album van de band uit Austin, Texas. Ik ben inmiddels aardig in de ban van Mustang Island, want op haar derde album heeft Little Mazarn het geluid van haar vorige album geperfectioneerd. 

Ook op Mustang Island beginnen Lindsey Verrill en Jeff Johnston, die volgens hun bandcamp pagina inmiddels Carolina Chauffe hebben toegevoegd als vast bandlid, bij de folk die lang geleden werd gemaakt in de Appalachen, toch redelijk ver verwijderd van Texas. Maar waar de band op het vorige album nog een tijd bleef hangen in de Appalachen folk van weleer, schuift het drietal nu vrij snel op richting het heden. 

Het levert fascinerende muziek op die zowel traditioneel als modern klinkt. Dat hoor je het best in de titeltrack die alle kanten op schiet en je van een spaghetti western meeneemt naar iets dat in de jaren 80 in het hokje new wave had gepast. In muzikaal opzicht klinkt Mustang Island een stuk voller dan Texas River Song. 

Op het vorige album waren de accenten die de songs van de band buiten de kaders van de folk sleepten nog behoorlijk subtiel, maar op Mustang Island zijn de synths en andere toegevoegde instrumenten soms een stuk zwaarder aangezet, al kan Little Mazarn ook uit de voeten met rustgevende en ambient achtige klanken. Het zijn klanken die een eigen karakter krijgen door de zingende zaag van Jeff Johnston, die de muziek op het album iets magisch geeft. 

Nog veel meer magie komt er van de prachtige stem van Lindsey Verrill, die nog een stuk mooier zingt dan op het vorige album en hier en daar fraai wordt ondersteund (ik vermoed door Caroline Chauffe, maar de credits die ik kan vinden zijn helaas wat onduidelijk). Het tilt het nieuwe album van Little Mazarn nog een flink stuk verder op wat mij betreft.

Mustang Island is een album dat heerlijk rustig voortkabbelt met mooie folky songs en prachtige zang, maar luister net wat beter en je hoort muziek vol bijzondere details. Heel af en toe doet het me wat aan The Handsome Family denken, maar meer dan een vluchtige associatie is het niet. 

Texas River Song kreeg drie jaar geleden niet heel veel aandacht en dat is vooralsnog niet anders voor het nieuwe album, maar ik zou iedereen met een hart voor bijzondere Amerikaanse rootsmuziek adviseren om hier eens naar te luisteren. Little Mazarn slaagt er op Mustang Island in om een bijzonder eigen geluid te creëren en het is een in alle opzichten prachtig geluid. Erwin Zijleman

De muziek van Little Mazarn is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://littlemazarn.bandcamp.com/album/mustang-island.

Mustang Island van Little Mazarn is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Best albums of 2025 so far: Snowpoet - Heartstrings

De eerste helft van het muziekjaar 2025 zit er al weer even op. Hoogste tijd om de balans op te maken met 15 albums die er voor mij op een of andere manier uit sprongen. Niet de albums die ik het meest heb beluisterd, deels ook niet de albums die mijn jaarlijstje gaan domineren over een maand of vijf, maar wel albums die me opvielen en dat nog steeds doen.

Snowpoet uit Londen heeft al een aantal bijzonder mooie en spannende albums op haar naam staan, maar met het net wat toegankelijkere en wederom wonderschone Heartstrings legt de band de lat nog wat hoger
De eerste twee albums van de Londense band Snowpoet heb ik gemist, het derde album ontdekte ik bij toeval en ook het deze week verschenen vierde album van de band rond Lauren Kinsella en Chris Hyson had ik zomaar kunnen missen. Het zou doodzonde zijn geweest, want ook het vierde album van de Britse band is echt prachtig. Het is een album dat niet goed in een hokje past, dat continu de fantasie prikkelt met even mooie als bijzondere klanken, dat een serie bedwelmend mooie songs bevat en dat ook nog eens betovert met de bijzonder mooie stem van Lauren Kinsella. Het is een album dat ik de komende tijd intens ga koesteren en dat zouden echt veel meer mensen moeten doen.

Wait For Me, het derde album van het Britse band Snowpoet, verscheen aan het begin van 2021 in een week met een absurd aantal interessante nieuwe albums. Ik selecteerde het album in eerste instantie niet voor een plekje op de krenten uit de pop, maar het album bleef me intrigeren en uiteindelijk besprak ik Wait For Me van Snowpoet een paar weken later alsnog. 

Het album van de band rond zangeres Lauren Kinsella en toetsenist Chris Hyson klonk anders dan alle andere albums van dat moment en betoverde en verwonderde met avontuurlijke maar ook wonderschone muziek. Het kleurde prachtig bij de al even mooie en bijzondere stem van Laura Kinsella, die zich in de unieke mix van folk, jazz en avant-garde als een vis in het water voelde. Met deze drie genres deed ik de muziek van Snowpoet overigens nog flink tekort en ook het aangedragen vergelijkingsmateriaal bleef niet lang houdbaar. 

Een oplettende lezer wees me op het deze week verschenen nieuwe album van Snowpoet, Heartstrings. Ik ben deze lezer zeer dankbaar, want ook het nieuwe album van de band uit Londen is weer van een bijzondere schoonheid. De band rond Lauren Kinsella en toetsenist Chris Hyson vertrouwt op haar vierde album deels op de ingrediënten die we kennen van het vorige album, maar slaat ook nieuwe wegen in.

Lauren Kinsella bedwelmt en betovert je vrijwel onmiddellijk met haar bijzonder mooie stem, die ook dit keer wordt gecombineerd met zeer mooie en sfeervolle klanken. Piano en synths spelen de hoofdrol in de muziek op Heartstrings, maar de subtiel en jazzy spelende ritmesectie mag zeker niet onvermeld blijven en dat geldt ook voor de trefzekere accenten van de saxofoon. 

De muziek van Snowpoet doet ook op Heartstrings jazzy aan, maar ook invloeden uit de folk en de pop spelen een belangrijke rol op een album dat je met geen enkel etiket recht doet. De muziek van de band uit Londen is nog altijd complex en fantasierijk, maar het label avant-garde is wat mij betreft niet langer van toepassing. Snowpoet tovert op haar nieuwe album immers ook de ene na de andere prachtige song uit de hoge hoed en het zijn songs die zich makkelijk opdringen en even makkelijk blijven hangen. 

De band nam haar nieuwe album zo goed als live in de studio op, wat heeft gezorgd voor een toegankelijker geluid, al mocht er ook flink geïmproviseerd worden. Het is een zich redelijk langzaam voortslepend geluid dat is volgestopt met subtiele accenten en hier en daar met meerdere lagen van de mooie stem van Lauren Kinsella. 

De muziek van Snowpoet heeft soms een bijna bedwelmende uitwerking, maar biedt ook de perfecte soundtrack voor de rustige start van een mooie lentedag. Heartstrings is misschien wat minder spannend dan het vorige album van Snowpoet, maar persoonlijk vind ik het wat toegankelijkere geluid op het nieuwe album net wat mooier en zeker niet minder interessant. 

Luister met volledige aandacht naar het nieuwe album van Snowpoet en je blijft je verbazen over de subtiliteit en pracht van de muziek op Heartstrings, die het oor streelt maar ook de fantasie prikkelt. Minstens even mooi en subtiel is de stem van Lauren Kinsella die fraai ingetogen zingt, maar je ook maar blijft betoveren met loepzuivere noten. 

Wait For Me van Snowpoet kreeg in 2021 echt veel te weinig aandacht en ook Heartstrings zal niet veel aandacht krijgen, maar iedereen die dit album een kans geeft ontdekt een album van een unieke schoonheid en kracht. Wat ben ik blij dat ik dit bijzondere album niet heb gemist. Erwin Zijleman

De muziek van Snowpoet is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://snowpoet.bandcamp.com/album/heartstrings.

Heartstrings van Snowpoet is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Rachel Baiman + Viv & Riley - Kissing Other ppl

De Amerikaanse muzikanten Rachel Baiman, Vivian Leva en Riley Calcagno (Viv & Riley) bundelen de krachten op Kissing Other ppl, wat een bijzonder fraai rootsalbum met veel speelplezier en wonderschone harmonieën oplevert
Ik hoor niet heel vaak dat een muzikanten on the road de samenwerking zoeken met hun support act, maar de Amerikaanse singer-songwriter Rachel Baiman deed het en wist haar support act Viv & Riley te verleiden tot een gezamenlijk album. Het zijn drie muzikanten die ik gezien hun albums uit het verleden hoog heb zitten en ook Kissing Other ppl stelt geen moment teleur. Je hoort het plezier dat de drie hadden in de woonkamer van de producer van het project en je hoort bovendien dat hun stemmen prachtig bij elkaar passen. Voor het album van het drietal werden een aantal songs van andere geselecteerd, maar Rachel Baiman + Viv & Riley maken er hun eigen songs van op dit prachtige album.

No Depression was halverwege de jaren 90 een legendarisch muziektijdschrift dat vooral gericht was op het destijds nieuwe genre alt-country en niet voor niets (onder andere) is vernoemd naar het legendarische debuutalbum van de Amerikaanse band Uncle Tupelo. Het tijdschrift bestaat alleen nog online en is tegenwoordig meer gericht op wat traditionelere Amerikaanse rootsmuziek. Ik hou de website van het tijdschrift nog altijd goed in de gaten, want zo af en toe komt er een interessant album voorbij dat verder nauwelijks aandacht krijgt. 

Dat gebeurde ook de afgelopen week met een bijzonder mooi album van drie muzikanten die ik heel hoog heb zitten. Ik ben zeer gecharmeerd van alle albums van de uit Nashville, Tennessee, afkomstige singer-songwriter Rachel Baiman en ook het soloalbum van Vivian Leva en de twee albums die ze maakte met Riley Calcagno konden rekenen op mijn sympathie. 

Op Kissing Other ppl heeft Rachel Baiman de krachten gebundeld met Vivian Leva en Riley Calcagno, die sinds enkele jaren muziek maken onder de naam Viv & Riley. Het is een samenwerking die wat mij geweldig uitpakt, want het debuutalbum van Rachel Baiman + Viv & Riley is een zeer fraaie aanvulling op beider oeuvres en kan zich meten met de betere rootsalbums van de laatste tijd.

Het idee voor een gezamenlijk album ontstond tijdens de tour die volgde op het laatste album van Rachel Baiman, die Viv & Riley vroeg als support act. Tijdens het reizen tussen de verschillende podia kwam het gesprek op favoriete songs van anderen en tijdens het spelen hiervan bleken de stemmen van de drie prachtig te blenden en uiteindelijk zo mooi dat het zonde was om er niets mee te doen. 

De drie trokken voor hun gezamenlijke album naar de studio van producer Greg D. Griffith op het platteland van Connecticut. De studio werd uiteindelijk echter nauwelijks gebruikt, want het grootste deel van de songs op Kissing Other ppl werd opgenomen in de woonkamer van de Amerikaanse producer. 

Kissing Other ppl bevat uitsluitend songs van anderen, waaronder songs van Lennon Stella, Wilco, Songs: Ohia, Dr. Dog, Joan Armatrading en Dottie West. Het zijn songs die vrij sober, maar ook bijzonder mooi zijn ingekleurd met vooral gitaren, banjo en viool, met hier en daar wat fraaie uithalen op de elektrische gitaar van Rachel Baiman. Het zijn songs die behoorlijk traditioneel klinken met vooral invloeden uit de Appalachen folk en bluegrass, maar de muziek van Rachel Baiman + Viv & Riley klinkt ook fris. 

Rachel Baiman, Vivian Leva en Riley Calcagno beschikken alle drie over een prachtige sten en wisselen de leadzang af op Kissing Other ppl. Ik heb een voorkeur voor de songs waarin Rachel Baiman en Vivian Leva het voortouw nemen, maar ook de songs waarin Riley Calcagno de leadzang voor zijn rekening neemt zijn prachtig, al is het maar omdat Rachel Baiman en Vivian Leva tekenen voor prachtige harmonieën. De harmonieën op het hele album zijn prachtig en dragen stevig bij aan de hoge kwaliteit van KIssing Other ppl. 

Het is maar de vraag of de samenwerking tussen de drie een vervolg gaat krijgen, maar de songs op Kissing Other ppl smaken zeker naar meer. Het doet af en toe wel wat denken aan de muziek die Gillian Welch en David Rawlings maken, maar de extra vrouwenstem op het debuutalbum van Rachel Baiman + Viv & Riley heeft absoluut meerwaarde. Wat ben ik blij dat ik wekelijks even kijk op de website van No Depression, want anders had ik dit bijzonder mooie album met een klein half uur vocale pracht zomaar kunnen missen. Erwin Zijleman

De muziek van Rachel Baiman + Viv & Riley is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het project: https://kissingotherppl.bandcamp.com/album/kissing-other-ppl-3.