Review: Tift Merritt - Time And Patience / Tambourine (2004)

Met Tambourine brak de Amerikaanse singer-songwriter Tift Merritt in 2004 definitief door om vervolgens snel vergeten te worden, maar 21 jaar later verschijnt het album op vinyl en is er ook een aardig tussendoortje
In 2004 was de LP zo ongeveer uitgestorven, waardoor het niet zo gek is dat Tambourine, het tweede album van Tift Merritt, deze week voor het eerst op vinyl verschijnt. De reissue van het album volgt op een stilte van een aantal jaren en krijgt gezelschap van Time And Patience, waarop een aantal uiterst sobere versies van songs van Tambourine zijn te vinden, alsmede een aantal niet eerder uitgebrachte songs. Het is misschien geen alternatief voor echt nieuw werk van Tift Merritt en het is ook niet zo essentieel als Tambourine, maar Time And Patience bevat een aantal fraaie songs waarin de stem van Tift Merritt alle ruimte krijgt. Leuk voor de fans, maar iedereen die Tift Merritt niet kent moet eerst Tambourine maar eens gaan beluisteren.

De Amerikaanse muzikante Tift Merritt dook in de zomer van 2002 op met haar debuutalbum Bramble Rose (het in 199 verschenen The Two Dollar Pistols With Tift Merritt laat ik even buiten beschouwing). Het album verscheen op het destijds zeer aansprekende Lost Highways label, werd geproduceerd door niemand minder dan Ethan Johns en bevatte gastbijdragen van gerenommeerde muzikanten als Benmont Tench en Greg Readling. All reden dus om veel vertrouwen te hebben in de carrière van Tift Merritt, die ook nog eens bleek te beschikken over een bijzonder mooie en krachtige stem. 

Bramble Rose werd terecht goed ontvangen, waarna Tift Merritt met het in 2004 verschenen Tambourine definitief leek door te breken. Zowel Bramble Rose als Tambourine horen wat mij betreft bij de beste rootsalbums van de eerste jaren van dit millennium en het zijn albums waartussen ik lastig kan kiezen. Tift Merritt bleef vervolgens gewoon albums uitbrengen en dat deed ze tot 2017 toen het geweldige Stitch Of The World verscheen. Het is een zwaar onderschat album, dat echt niet zo veel onder doet voor de eerste twee albums van Tift Merritt, maar echt veel minder aandacht kreeg. 

Na het album werd het stil rond Tift Merritt, die moeder werd en als academisch onderzoeker aan de slag ging, maar de laatste tijd is ze weer wat vaker op het podium te zien. Deze week wordt de eenentwintigste verjaardag van Tambourine gevierd met release op vinyl en duikt Tift Merritt ook weer in de platenzaak op. 

Het in de zomer van 2004 verschenen album focuste net wat minder op alt-country dan Tift Merritt’s debuutalbum Bramble Rose en liet ook invloeden uit de soul en de pop horen. Het album werd geproduceerd door George Drakoulias, die met Hollywood Town Hall en Tomorrow The Green Grass van The Jayhawks en You Gotta Sin To Get Saved van Maria McKee drie van mijn favoriete alt-country albums aller tijden produceerde. Ook met Tambourine van Tift Merritt leverde hij vakwerk, want het tweede album van de Amerikaanse muzikante knalt uit de speakers. 

Het is een album dat misschien wat vaker buiten de lijntjes van de alt-country kleurt dan het debuutalbum van Tift Merritt, maar ook Tambourine is wat mij betreft uiteindelijk vooral een alt-country album. Het is een album dat, misschien nog wel meer dan Bramble Rose, laat horen dat Tift Merritt een geweldige zangeres is, die naast country ook veel soul in haar stem heeft. 

Deze week is Tambourine dan eindelijk op vinyl verschenen, maar Tift Merritt bracht tegelijkertijd ook een leuk extraatje uit. Time And Patience heeft als ondertitel Tambourine Kitchen Recordings en dat is een vlag die de lading deels dekt. Vijf van de tien songs op Time And Patience staan ook op Tambourine en worden uitgevoerd met alleen de stem en de akoestische gitaar of de piano van Tift Merritt. 

De andere tracks op Time And Patience zijn vier niet eerder uitgebrachte songs en een live-track. Het is een beetje een allegaartje, maar de hele sobere versies van de songs van Tambourine zijn opvallend sterk en laten goed horen hoe mooi de stem van Tift Merritt is. De niet eerder uitgebrachte songs klinken net wat voller, maar klinken ook nog altijd relatief sober. 

Time And Patience is een tussendoortje dat vooral interessant is voor de fans, want iedereen die Tift Merritt niet kent adviseer ik in eerste instantie Bramble Rose, Tambourine en het zo ondergewaardeerde Stitch Of The World eens te beluisteren. Mooi echter om na acht jaar stilte weer eens een levensteken van Tift Merritt te krijgen, maar zowel Time And Patience als het opnieuw uitgebrachte Tambourine smaken voor mij vooral naar meer. Erwin Zijleman

Time And Patience en Tambourine van Tift Merritt zijn verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (Tambourine), 26,99 euro

LP (Time And Patience), 26,99 euro

CD (Time And Patience), 17,99 euro

Review: Margo Price - Hard Headed Woman

Margo Price debuteerde negen jaar geleden met een tijdloos countryalbum, ging vervolgens meerdere kanten op, maar keert op Hard Headed Woman terug naar haar liefde voor de countrymuziek, wat een uitstekend album oplevert
Margo Price zocht al op jonge leeftijd haar geluk in Nashville, Tennessee, maar nam er nog nooit een album op. Na twee in Memphis en twee in California opgenomen albums streek ze voor haar nieuwe album wel neer in Music City. Het is vast geen toeval dat Margo Price in de studio in Nashville weer vol koos voor de traditionele countrymuziek, die ook op haar geweldige debuutalbum zo’n voorname rol speelde. Het is een genre dat uitstekend past bij de stem van de Amerikaanse muzikante. Verwacht overigens zeker geen gezapige countrymuziek, want Margo Price en haar medemuzikanten zetten een lekker stevig geluid neer, waarin de gitaren centraal staan. Het zorgt er voor dat Hard Headed Woman fantastisch klinkt.

Het is fascinerend om je te realiseren dat we tien jaar geleden nog nooit van Margo Price hadden gehoord. De Amerikaanse muzikante heeft inmiddels een fraai stapeltje albums op haar naam staan, schreef een bijzonder indringende autobiografie en mag wat mij betreft inmiddels worden gerekend tot de groten binnen de Amerikaanse rootsmuziek van dit moment. 

Margo Price levert tot dusver niet alleen kwaliteit maar ook variëteit. Haar door Jack White geproduceerde debuutalbum Midwest Farmer’s Daughter uit 2016 greep terug op countryalbums uit de jaren 70, terwijl het politiek getinte en met geweldige muzikanten gemaakte All American Made uit 2017 een veelzijdiger countrygeluid vol invloeden liet horen. 

Het door Sturgill Simpson geproduceerde That's How Rumors Get Started flirtte vervolgens met pop en rock met hier en daar een vleugje 80s country, maar op Strays uit 2023, later aangevuld tot Strays II, maakte Margo Price juist weer indruk met een door Jonathan Wilson geproduceerd geluid dat kon worden omschreven als ‘kosmische en psychedelische country’. 

En dan was er ook nog de uitstekende autobiografie Maybe We'll Make It en het meer dan aardige live-album Perfectly Imperfect At The Ryman en dat allemaal in negen jaar tijd. Het oeuvre van Margo Price wordt deze week verder verrijkt met haar nieuwe album Hard Headed Woman, de opvolger van Strays (II). 

De Amerikaanse muzikante woont al vele jaren in Nashville, maar nam er nog nooit een album op. Hard Headed Woman werd wel opgenomen in een van de fameuze studio’s van de Amerikaanse muziekhoofdstad en dat is niet voor niets. Margo Price begon negen jaar geleden bij de traditionele countrymuziek en keert na enige omzwervingen terug naar dit genre. 

Hard Headed Woman sluit in muzikaal opzicht het meest aan bij het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante en klinkt direct vanaf de eerste noten bijzonder lekker. Ik was zeer gecharmeerd van de muzikale uitstapjes van Margo Price, maar wat valt er veel te genieten op haar nieuwe album. 

Producer Matt Ross-Spang , die op zijn zestiende al als technicus in de fameuze Sun Studio in Memphis, Tennessee, werkte, weet precies hoe een wat traditioneler countryalbum moet klinken en dat ook het legioen muzikanten dat is aangerukt voor het album weet dit. 

In het geluid op Hard Headed Woman spelen gitaren de hoofdrol en deze zorgen ervoor dat het countrygeluid van Margo Price niet alleen authentiek maar ook lekker ruw klinkt. Haar stem is gemaakt voor wat traditionelere countrymuziek en beweegt zich soepel over een album vol aansprekende songs, die vooral bij liefhebbers van traditionele countrymuziek met een beetje rock ’n roll zeer in de smaak zullen vallen. 

De zang van Margo Price is echt geweldig, maar ze laat zich in enkele songs ook fraai ondersteunen door grootheden als Rodney Crowell, Shannon McNally en Tyler Childers, een volgend punt dat opvalt bij beluistering van het album. De door gitaren gedomineerde country op Hard Headed Woman bevat tenslotte ook zeker invloeden uit de honky tonk, terwijl de songs met lekker stevig gitaarwerk ook niet ver verwijderd zijn van het hokje countryrock. 

Margo Price zocht na haar debuutalbum de grenzen van de countrymuziek op, wat een drietal uitstekende albums opleverde, maar ook als ze de country weer volledig omarmd staat de Amerikaanse muzikante garant voor topkwaliteit, want wat is Hard Headed Woman een goed en ook nog eens lekker album. Erwin Zijleman

De muziek van Margo Price is ook verkrijgbaar via de bandcamp van de Amerikaanse muzikante: https://margoprice.bandcamp.com/album/hard-headed-woman.

Heard Headed Woman van Margo Price is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: CMAT - EURO-COUNTRY

De Ierse muzikante CMAT wist te verrassen met haar debuutalbum, maakte vervolgens indruk met haar tweede album en imponeert nu met EURO-COUNTRY dat een even briljant als volstrekt eigenzinnig popalbum is
CMAT maakte de afgelopen weken een onuitwisbare indruk op diverse zomerfestivals waar ze haar nieuwe album EURO-COUNTRY presenteerde. Dat het een goed album zou worden was dus al bekend, maar ik vind het album nog beter dan ik had verwacht. Ciara Mary-Alice Thompson heeft het geluid van haar debuutalbum en haar tweede album verder geperfectioneerd. Ze combineert een vleugje Keltische folk en net wat meer Amerikaanse country met een flinke hoeveelheid pop en smeedt deze invloeden aan elkaar in een uniek maar ook bijzonder aanstekelijk geluid. De maatschappijkritische maar ook bijzonder humoristische teksten zijn de kers op de taart.

De Ierse muzikante Ciara Mary-Alice Thompson wist in 2022 absoluut op te vallen met haar onder de naam CMAT uitgebrachte debuutalbum If My Wife New I'd Be Dead (geen typo). Het is een debuutalbum dat flink wat invloeden uit de countrymuziek laat horen, maar de muziek van CMAT klinkt toch flink anders dan de country(pop) die destijds in Nashville werd gemaakt. 

Ik vond het debuutalbum van CMAT bij vlagen uitstekend, maar het niveau was nog niet erg constant en de onderbroekenlol won het hier en daar van de memorabele popsong. Het een jaar na het debuutalbum uitgebrachte Crazymad, For Me vond ik een stuk beter en onderstreepte wat mij betreft het enorme talent van Ciara Mary-Alice Thompson, dat gelukkig ook wereldwijd werd erkend. 

Op haar tweede album zingt de Ierse muzikante een stuk beter, maar vooral de songs op Crazymad, For Me vallen in positieve zin op. Het zijn songs die afwisselend klinken als Adele en Lily Allen met een countrysnik en een flinke dosis humor en dat klinkt heerlijk. CMAT werd met Crazymad, For Me terecht een ster en kan deze status bevestigen met haar deze werk verschenen derde album. 

Dat doet ze op overtuigende wijze, want op EURO-COUNTRY doet CMAT echt alles goed. Het album verschijnt in dezelfde week als het nieuwe album van Sabrina Carpenter, die vast een veel groter publiek gaat bereiken met haar nieuwe album, maar EURO-COUNTRY van CMAT is echt in alle opzichten klassen beter. EURO-COUNTRY is ook beter dan zijn voorganger. 

EURO-COUNTRY bevat een aantal wereldhits in de dop, CMAT zingt echt geweldig op haar derde album en ook in muzikaal en productioneel opzicht wordt alles uit de kast getrokken. Je hoort het bijvoorbeeld in de titeltrack van het album, waarin CMAT zowel in muzikaal opzicht als met haar stem alle registers open trekt. Het klinkt bij vlagen bijna bombastisch, maar wat klinkt het ook aanstekelijk. 

Het is een track die laat horen dat CMAT geweldige popsongs kan schrijven, maar ze kan ook nog altijd uit de voeten met invloeden uit de country als in When A Good Man Cries, dat ook weer omhoog wordt getrokken door de krachtige strot van de muzikante uit Dublin. Invloeden uit de country hebben ondanks de titel van het album op EURO-COUNTRY een stapje terug gedaan, maar zijn zeker niet verdwenen en hetzelfde geldt voor invloeden uit de Keltische folk. 

CMAT zet op haar derde album alles behoorlijk zwaar aan en dat moet je aan kunnen als zangeres. Ciara Mary-Alice Thompson kan het aan en levert een album af dat anders klinkt dan de albums van de grote popsterren van het moment, maar dat er zeker niet voor onder doet. Van deze grote popsterren komt Chappell Roan heel af en toe in de buurt, maar het geluid van CMAT is wat mij betreft volkomen uniek. 

Het unieke karakter van de songs van de Ierse muzikante zit niet alleen in haar krachtige stem en de uitbundige muziek en productie, maar ook in de teksten, die aan de ene kant maatschappelijke betrokkenheid laten horen en het niet schuwen om misstanden aan de kaak te stellen, maar ook zijn voorzien van een flinke dosis geweldige humor. 

Twaalf songs CMAT is een behoorlijk heftige luisterervaring wat mij betreft, maar iedere keer als ik naar het album luister, hoor ik weer nieuwe geniale dingen opduiken in haar songs, die alleen maar onweerstaanbaarder worden. De wereld ligt inmiddels aan de voeten van Ciara Mary-Alice Thompson en dat is echt volkomen terecht. Erwin Zijleman

EURO-COUNTRY van CMAT is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (coloured), 39,99 euro

2LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Hayley Williams - Ego Death At A Bachelorette Party

Het album dat geen album mocht heten en dat er volgens Hayley Williams ook absoluut geen was is er inmiddels toch en het is een prima album, maar dat wisten we al
In de week waarin Chappell Roan met The Subway één briljante single uitbracht, gooide Paramore frontvrouw Hayley Williams er maar liefst zeventien online. De Amerikaanse muzikante benadrukte dat het ging om zeventien losse en op geen enkele manier met elkaar samenhangende tracks. Ze benadrukte bovendien dat de door haar fans EGO genoemde verzameling songs zeker niet moest worden gezien als een album. In twee weken kan er veel veranderen in de wereld en dat is in de muziekwereld niet anders, want de 17 singles hebben gezelschap gekregen van een extra track en zijn nu wel opeens een album. Maakt het uit? Nee, want Ego Death At A Bachelorette Party is net als EGO een verzameling prima popsongs.

Hayley Williams is vooral bekend als de frontvrouw van de Amerikaanse band Paramore, die al meer dan twintig jaar bestaat en inmiddels ook al een kleine twintig jaar met veel succes aan de weg timmert. Ik had nooit zo heel veel met de muziek van Paramore, maar het in 2023 na een stilte van zes jaar verschenen This Is Why vind ik echt een geweldig album. Het is een album waarop Paramore haar veelzijdigheid laat horen, indruk maakt met aansprekende songs en dan is er ook nog eens het enorme talent van frontvrouw Hayley Williams. 

In de jaren waarin Paramore wat minder actief was leverde Hayley Williams ook haar eerste soloalbum af. Het in 2020 verschenen Petals For Armor liet een wat meer pop georiënteerd geluid horen, dat bij mij associaties opriep met de muziek van Billie Eilish, die een jaar eerder haar debuutalbum had afgeleverd, maar je hoorde ook absoluut het eigenzinnige talent van Hayley Williams. Petals For Armor kreeg flink wat aandacht, maar het nog geen jaar later vanuit het niets uitgebrachte en meer singer-songwriter achtige Flowers for Vases/descansos vond ik persoonlijk nog een stuk indrukwekkender, al kwam ik daar pas veel later achter. 

Ook twee weken geleden kwam Hayley Williams met een verrassing op de proppen, maar dit keer zaten de media er wel bovenop. In de week waarin Chappell Roan slechts één, weliswaar briljante, single afleverde bracht Hayley Williams maar liefst 17 nieuwe songs uit. Het was volgens de Amerikaanse muzikante een serie singles en geen album, maar dat is voor liefhebbers van albums zoals ik een verwarrende boodschap. Kennelijk niet alleen voor mij, want op het Internet doken al snel flink wat recensies op van het ‘album’ EGO. Twee weken later blijkt Ego Death At A Bachelorette Party toch een gewoon album.

De nieuwe worp singles van Hayley Williams roept, net als bij de release van haar eerdere solowerk, vragen op over het voortbestaan van Paramore, maar Ego Death At A Bachelorette Party roept meer vragen op. Veel van de nieuwe singles van Hayley Williams lijken persoonlijk van aard en lijken te gaan over een relatiebreuk. Hayley Williams zou dus wel eens een breakup album gemaakt kunnen hebben, zij het in een net wat andere vorm. Het einde van een liefdesrelatie is echter zeker niet het enige thema op het album, want Hayley Williams kijkt op allerlei manieren naar de persoon die ze de afgelopen 37 jaar is geweest en maakt dus ook een soort ‘coming of age’ album. 

Of Ego Death At A Bachelorette Party een album is of niet deed er uiteindelijk niet zoveel toe en doet er nu helemaal niet meer toe, want het gaat om de muziek en die is prima. Ego Death At A Bachelorette Party bevat een serie songs die meerdere kanten van Hayley Williams laten horen. Soms is het wat meer indierock met een vleugje jaren 90 en soms is het wat meer pop, soms klinkt het lekker uitbundig, soms uiterst ingetogen. Gemene deler is aan de ene kant de aangename stem van de Amerikaanse muzikante en aan de andere kant haar vermogen om aansprekende songs te schrijven. 

Zeker in de wat meer ingetogen en singer-songwriter achtige songs hoor ik toch weer een andere kant van Hayley Williams en het is een kant die me zeer goed bevalt. Niet alle songs op Ego Death At A Bachelorette Party zijn even goed, maar er valt best wat te kiezen uit inmiddels 18 songs. Het zijn songs die laten horen dat Hayley Williams zich kan meten met de betere popzangeressen van het moment, die in de meeste gevallen een stuk jonger zijn dan zij inmiddels is en zich in meerdere gevallen hebben laten beïnvloeden door Hayley Williams. Ego Death At A Bachelorette Party is misschien wat teveel van het goede, maar het is toch ook een groots popalbum. Erwin Zijleman

Ego Death At A Bachelorette Party van Hayley Williams is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (coloured), 44,99 euro

CD, 16,99 eur

Review: Eve Adams - American Dust

De naam Eve Adams zal niet iedereen iets zeggen, maar in 2022 maakte ze met Metal Bird een heel mooi en bijzonder album en dat doet ze in 2025 opnieuw met het anders klinkende maar wederom prachtige American Dust
Ik was het album Metal Bird van Eve Adams eerlijk gezegd alweer vergeten, terwijl het toch echt een van de mooiere albums van 2022 was. De hele bijzondere klanken op Metal Bird hebben op het nieuwe album van Eve Adams plaats gemaakt voor klanken die je verwacht in folky rootssongs, maar de Amerikaanse muzikante heeft ook dit keer veel aandacht besteed aan de inkleuring van haar songs. Het past allemaal prachtig bij haar stem, die schoonheid koppelt aan emotie. De bijna rustgevende songs op American Dust hebben de grote stad verruild voor de woestijn, maar blijven verrassen door de fraaie klanken en de bijzonder mooie stem van Eve Adams, die wederom met heel veel gevoel zingt.

Helemaal aan het begin van 2022 maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van de Amerikaanse muzikante Eve Adams. Metal Bird was zeker niet het eerste album van de muzikante uit Los Angeles, maar wel het eerste album dat wat breder werd opgepikt. Dat was volkomen terecht, want het is een album dat eind 2022 in mijn jaarlijstje en in vele andere jaarlijstjes had moeten staan, maar kennelijk was ik het album twaalf maanden later alweer vergeten en ik was niet de enige. 

Op Metal Bird maakt Eve Adams indruk met een mooie maar ook bijzondere en emotievolle stem, met songs die meerdere genres bestrijken, maar zeker ook met prachtige muziek, die in iedere track weer net wat anders klinkt, maar er keer op keer in slaagt om van een goede song een geweldige song te maken. Toen ik van de week weer eens naar Metal Bird luisterde was ik direct weer onder de indruk van het eigenzinnige en razend knappe album, wat me extra nieuwsgierig maakte naar het deze week verschenen American Dust. 

De openingstrack van het nieuwe album van Eve Adams opent relatief sober met de akoestische gitaar en de stem van de muzikante, die op haar bandcamp pagina inmiddels Joshua Tree, de plek waar Gram Parsons zijn laatste adem uit blies, als thuisbasis opgeeft. Het is ondanks het sobere karakter direct bijzonder mooi. Eve Adams beschikt over een mooie maar ook zeer expressieve stem, die mij in ieder geval makkelijk weet te raken. 

Naarmate de openingstrack vordert kiest Eve Adams langzaam maar zeker voor een net wat voller geluid en het klinkt ook dit keer prachtig. Het is een recept dat vaker wordt herhaald op American Dust, al bevat het album ook songs die direct van de openingsnoten wat nadrukkelijker uit de speakers komen. 

De muziek op het vorige album van Eve Adams was vaak avontuurlijk en eigenzinnig, maar op haar nieuwe album kiest de Amerikaanse muzikante voor een wat conventioneler geluid dat past bij het etiket folk-noir, dat ze zelf op haar muziek plakt. De instrumentatie op American Dust vindt de inspiratie vooral in de wat traditionelere folk en country, maar Eve Adams zet instrumenten nog altijd op spaarzame maar zeer effectieve wijze in. 

American Dust bevat een aantal songs met wat donkere klanken, maar ook een aantal opvallend sobere songs die alleen van verdere versiersels zijn voorzien als het echt nodig is. Ik noemde Metal Bird ruim drieënhalf jaar geleden een album van een bijzondere schoonheid, dat zijn woorden die ook op gaan voor het nieuwe album van Eve Adams, al zou ik American Dust eerder een album van een pure schoonheid noemen. 

De Amerikaanse muzikante heeft de grote stad achter zich gelaten en heeft een album gemaakt dat rust brengt. De songs op het album zijn allemaal even mooi en intens, zeker ook door de echt prachtige zang van Eve Adams, maar beluister het album met de koptelefoon en er gaat wederom een wereld vol bijzondere details voor je open. 

Er verschijnen momenteel nogal wat folky rootsalbums, maar zowel de muziek op de zang op American Dust zijn van een niveau dat je niet wekelijks hoort en dat geldt ook voor de songs op het album. Na Metal Bird had ik misschien een ander soort album verwacht, maar American Dust is echt prachtig. Erwin Zijleman

De muziek van Eve Adams is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://eveadams.bandcamp.com/album/american-dust.

American Dust van Eve Adams is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 36,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Winter - Adult Romantix

Direct vanaf de eerste noten van Adult Romantix is duidelijk dat Samira Winter met haar project Winter een zwak heeft voor jaren 90 shoegaze, maar naarmate het album vordert kiest ze steeds meer en op fraaie wijze haar eigen weg
Dat de Amerikaanse website Paste enthousiast is over een shoegaze album verbaast me niet, want ze hebben al vele jaren een zwak voor het genre. Ik ben zelf soms wel wat uitgekeken op het genre en hoorde in eerste instantie ook niet veel bijzonders op Adult Romantix van Winter, maar naarmate het album vordert zoekt Samira steeds meer haar eigen weg in het genre. De eerste songs op het zesde album van Winter klinken vooral bekend, maar hierna wordt de muziek van de muzikante uit New York steeds interessanter. Op basis van vooroordelen en een te snelle conclusie na vluchtige beluistering van de eerste twee tracks had ik Adult Romantix zomaar kunnen laten liggen, maar daarmee zou ik Winter en mezelf te kort hebben gedaan.

Met name de Amerikaanse website Paste was de afgelopen week bijzonder enthousiast over Adult Romantix van Winter. Nu heeft Paste over het algemeen een zwak voor shoegaze en dreampop albums en dat zijn de hokjes waarin het album van Winter over het algemeen wordt geplaatst. 

Ook ik heb een zwak voor shoegaze en dreampop albums, maar merk ook dat er de afgelopen jaren maar heel weinig albums in het genre zijn verschenen die kunnen tippen aan de hoogtijdagen van de shoegaze en dreampop in met name de jaren 90. Paste merkt echter terecht op dat Winter geen 13 in een dozijn shoegaze album heeft gemaakt en dat maakt het album wat mij betreft interessanter dan de meeste andere albums van het moment in dit genre. 

Winter is een project van Samira Winter, die naast Amerikaans ook Braziliaans bloed heeft. Als Winter heeft ze tot mijn verbazing al zes albums gemaakt, waarvan Adult Romantix de meest recente is. Het is een album dat in eerste instantie vrij dicht bij de inmiddels bekende kaders van de shoegaze en dreampop blijft. 

Na een intro met zweverige gitaarlijnen en subtiele synths wordt het album al snel wat steviger met gruiziger gitaarwerk en een wat steviger spelende ritmesectie. Het herinnert ook wel wat aan de indierock die in de jaren 90 werd gemaakt, zeker wanneer de stem van Samira Winter wat zachter en verleidelijker klinkt. 

Zeker in de eerste tracks op Adult Romantix hoorde ik niet heel veel nieuws, maar de muziek van Winter klinkt niet alleen bekend maar ook zeer aangenaam. De wat meisjesachtige stem van de Amerikaanse muzikante contrasteert fraai met het net wat stevigere gitaarwerk en de songs van Winter zijn heerlijk melodieus. 

Volgens Paste maakt Samira Winter op haar nieuwe album geen geheim van haar Braziliaanse wortels, maar dat vraagt om aandachtige beluistering. Hier en daar gooit Samira Winter er wat woordjes Portugees doorheen en verder klinkt haar shoegaze net wat zonniger dan de vaak wat gedeprimeerde shoegaze uit het verleden. 

Naarmate het album vordert laat Samira Winter het vaste stramien van het genre wat los en experimenteert ze met uitstapjes naar omliggende genres. Vooral de experimenten met wat avontuurlijkere en minder monotone ritmes geven haar songs een aangename impuls en zorgen er voor dat Adult Romantix wel degelijk iets toevoegt aan alles dat er al is. Ook de flirts met jangle pop maken de shoegaze van de muzikante uit New York net wat minder zwaar en hierdoor wat geschikter voor het huidige seizoen. 

Nu ik Adult Romantix wat vaker heb gehoord ben ik alleen maar meer onder de indruk van het album. Samira Winter beschikt over een mooie stem en speelt zeer verdienstelijk gitaar. Ze heeft haar songs verder voorzien van mooie arrangementen, die soms subtiel en soms wat duidelijker buiten de hokjes van de shoegaze kleuren. 

Met name wanneer ze op de tweede helft van het album wat meer gas terug neemt hoor je dat ze met haar project een duidelijk eigen geluid heeft gecreëerd, dat in muzikaal en vocaal opzicht makkelijk overtuigt. Ik heb het vijf albums lang over het hoofd gezien, maar na het omarmen van Adult Romantix ga ik me ook zeker verdiepen in het andere werk van Samira Winter, al lijken de critici overtuigt van het feit dat haar nieuwe album vooralsnog haar beste is. Erwin Zijleman

De muziek van Winter is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://daydreamingwinter.bandcamp.com/album/adult-romantix.

Adult Romantix van Winter is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (cherry red), 32,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Royel Otis - hickey

Royel Maddell en Otis Pavlovic tekenden als Royel Otis anderhalf jaar geleden voor het ene na het andere perfecte popliedje en herhalen dit kunstje op het deze week verschenen hickey dat minstens net zo goed is
Je hebt van die albums die klinken als het beste dat in een decennium aan popmuziek is gemaakt. Het debuutalbum van het Australische Royel Otis was zo’n album. Het is een album vol met songs die je humeur een ongelooflijke boost geven en die bijna dwingen tot meezingen, ook als je dit nooit doet. Het maakt het debuutalbum van Royel Otis moeilijk te overtreffen, maar de verleidingskracht van de songs op het deze week verschenen hickey blijkt minstens even groot. Ook hickey is weer een soundtrack van een mooie zomer, maar ook als de zomer er bijna op zit is het een album om je eindeloos mee te vermaken. Hoe ze het doen weet ik niet, maar wat een heerlijk album weer.

“Het Australische duo Royel Otis vermengt op PRATTS & PAIN een aantal sleutelalbums uit de jaren 00 tot uiterst knappe en bijzonder aanstekelijke popsongs, die echt met geen mogelijkheid zijn te weerstaan”. Het was in februari 2024 de samenvatting van mijn recensie van het debuutalbum van Royel Otis. 

Bij sleutelalbums uit de jaren 00 dacht ik onder andere aan albums van The Strokes, Franz Ferdinand, MGMT en Tame Impala, maar het is slechts een deel van de associaties die PRATTS & PAIN van Royel Otis opriep. Het Australische duo liet zich niet alleen beïnvloeden door meerdere bands, maar schakelde ook makkelijk tussen genres, maar ieder genre dat Royel Otis aantikte zorgde voor een onweerstaanbaar lekkere song, luister maar eens naar Fried Rice en je begrijpt wat ik bedoel. 

PRATTS & PAIN was hierdoor het ultieme feelgood album, maar het bleek ook nog eens een duurzaam feelgood album, want ook anderhalf jaar na de release is PRATTS & PAIN nog altijd een album waar ik heel vrolijk van word. Deze week keren Royel Maddell en Otis Pavlovic, de naam van het duo roept inmiddels geen vragen meer op, ook nog eens terug met een nieuw album. 

Na een debuutalbum met alleen maar hoofdletters in de titel doet hickey het alleen met kleine letters, maar verder is er niets veranderd. Na een briljant debuutalbum valt het niet mee om met een tweede album op de proppen te komen, maar hickey overtuigt onmiddellijk en opent met een geweldige popsong die ook op PRATTS & PAIN had kunnen staan. 

Ik hoef dan ook geen nieuw vergelijkingsmateriaal te bedenken al is Royel Otis meer dan een mix van The Strokes, Franz Ferdinand, MGMT en Tame Impala. De beslissing om met meer van hetzelfde te komen was een riskante, maar wanneer een paar songs voorbij zijn gekomen waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden weet je dat het ook op het tweede album van Royel Otis weer goed zit. 

Natuurlijk valt er ook wel wat aan te merken op de muziek van het Australische tweetal dat inmiddels in Londen woont. Royel Maddell en Otis Pavlovic beperken zich op hickey tot het beproefde concept en doen hooguit een poging om dit verder te perfectioneren. Met het glas half leeg valt hickey misschien wat tegen, maar voor mij is het glas half vol. Royel Otis vermaakt op hickey 13 songs lang met songs die zorgen voor een glimlach en vooral heel veel zonnestralen. 

Het klinkt allemaal enigszins bekend, maar het klinkt vooral als Royel Otis. Een heel dun laagje postpunk, een flinke scheut neo-psychedelica en vooral heel veel pop zorgen voor 38 zorgeloze minuten. Het zijn 38 minuten waarin de klanken loom en zwoel zijn, de zang verleidelijk en de refreinen meedogenloos. Het valt niet mee om popliedjes te schrijven waar de luisteraar direct als een blok voor valt, maar Royel Otis draait er de hand niet voor om. 

De zomer in Nederland zit er helaas bijna op, maar de zomer duurt eindeloos met hickey. Het leek me een flinke opgave voor Royel Maddell en Otis Pavlovic om in de buurt te komen bij PRATTS & PAIN, maar nu het tweede album van de Australiërs voor de zoveelste keer uit de speakers komt, kan ik alleen maar concluderen dat ze het weer geflikt hebben. De komende tijd wordt de zomer naar verluidt verdreven door wisselvalliger weer met flink wat regen. Met het heerlijke hickey uit de speakers blijft de zon gelukkig volop schijnen. Erwin Zijleman

hickey van Royel Otis is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Case Oats - Last Missouri Exit

Case Oats uit Chicago heeft met Last Missouri Exit een sterk debuutalbum afgeleverd dat aangenaam rammelt en soms rockt, maar dat ook aansluit bij de betere Amerikaanse rootsmuziek van het moment
Ik kwam het debuutalbum van Case Oats in eerste instantie tegen op een aantal websites met een duidelijke voorliefde voor Amerikaanse rootsmuziek, maar Last Missouri Exit is een album dat een breder publiek aan moet kunnen spreken. Casey Gomez Walker, de vrouw achter Case Oats, komt uit Chicago en heeft in de Windy City een band geformeerd. Voor de productie van haar debuutalbum kon ze rekenen op de diensten van Spencer Tweedy, die ook als muzikant is te horen op het album. Het is een album dat deels in het hokje alt-country past, maar Last Missouri Exit heeft ook een indie en lo-fi twist. Het klinkt direct lekker, maar het debuut van Case Oats groeit ook nog even door.

Het deze week verschenen Last Missouri Exit is het langverwachte debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Case Oats, die onder haar eigen naam Casey Gomez Walker al een aantal jaren actief is in de muziek, en die voor de afwisseling eens niet Nashville, Tennessee, maar Chicago, Illinois, als thuisbasis heeft. 

De Amerikaanse muzikante dook eerder dit jaar onder de naam Case Oats op met een door Spencer Tweedy geproduceerde single en de zoon van Wilco voorman Jeff Tweedy produceerde ook het debuutalbum van Case Oats. De muzikante uit Chicago heeft inmiddels een band gevormd met een aantal muzikanten uit de muziekscene van Chicago en ook Spencer Tweedy is aangeschoven. 

Er zit ruim 600 kilometer tussen Chicago en Nashville (overigens veel minder dan ik dacht) en dat hoor je soms wel en soms niet op het debuutalbum van Case Oats. In de openingstrack van Last Missouri Exit maken Casey Gomez Walker en haar medemuzikanten Amerikaanse rootsmuziek die zo lijkt weggelopen uit Nashville, maar in de tweede track heeft de muziek van Case Oats ook een wat ruwe indie twist. 

Invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en muziek die neigt naar lo-fi indierock wisselen elkaar steeds af op Last Missouri Exit, maar de rootsmuziek domineert uiteindelijk. Dat heeft deels te maken met de muziek op het album, die wordt gedomineerd door gitaren, maar waarin ook de pedal steel en de viool een zeer voorname rol spelen en af en toe ook andere instrumenten die belangrijk zijn in de Amerikaanse rootsmuziek opduiken. 

De wat ruwere twist en het randje indierock in de muziek van Case Oats hoor je vooral in de zang van Casey Gomez Walker en soms in het gitaargeluid van de band. De Amerikaanse muzikante heeft een stem die gemaakt lijkt voor Amerikaanse rootsmuziek, maar kan ook net wat rauwer klinken en dat geldt ook voor de gitaren op het album. 

Wanneer zowel de muziek als de zang wat ruwer zijn en de zang ook wat onvaster doet het wel wat denken aan de muziek die Big Thief maakte op Dragon New Warm Mountain I Believe in You, maar die band heeft niet het patent op Amerikaanse rootsmuziek met een vleugje indierock en bovendien houdt de vergelijking nooit heel lang stand. 

Last Missouri Exit van Case Oats is een album dat in de smaak zal vallen bij liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek, maar het is ook een album dat anders klinkt dan de meeste andere albums in het genre. Dat is maar goed ook, want het aanbod in het genre is zo groot dat verzadiging met enige regelmaat op de loer ligt. 

Ik was direct gecharmeerd van het geluid van Case Oats, maar Last Missouri Exit is ook een album dat beter wordt en dat geldt met name voor de songs op het album die bij eerste beluistering nog wat rammelen. Het is daarom aan te bevelen om het album meerdere keren te beluisteren en pas dan te oordelen. 

Het is een album dat uiteindelijk best lastig in een hokje is te duwen. Alt-country is absoluut een verdedigbaar label, maar ook met indierock of zelfs met lo-fi doe je het debuutalbum van Case Oats niet echt te kort. De Amerikaanse muzikante vindt haar inspiratie deels in de Amerikaanse rootsmuziek en deels bij bands als Big Thief, maar in een aantal tracks hoor ik ook echo’s van The Velvet Underground, wat altijd welkome echo’s zijn. Nashville domineert het aanbod binnen de Amerikaanse rootsmuziek al tijden, maar dit uitstapje naar Chicago is zeker de moeite waard. Erwin Zijleman

De muziek van Case Oats is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://caseoats.bandcamp.com/album/last-missouri-exit.

Last Missouri Exit van Case Oats is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Judy Blank - Big Mood

Het is flink wat jaren stil geweest rond de Nederlandse singer-songwriter Judy Blank, maar de terugkeer met het album Big Mood is dankzij een veelzijdig eigen geluid en een serie geweldige songs een zegetocht
Judy Blank vertrok na haar debuutalbum naar Nashville en maakte daar het uitstekende Morning Sun. Ze timmerde vervolgens met veel succes aan de weg in de Verenigde Staten, maar keerde voor het opnemen van haar debuutalbum terug naar Nederland. Dat is een bijzondere keuze, maar het pakt uitstekend uit. Met Big Mood heeft Judy Blank een sprankelend popalbum gemaakt dat aan de ene kant invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek bevat, maar dat ook zeker niet vies is van invloeden uit andere genres. Het klinkt bij vlagen verrassend lichtvoetig en aanstekelijk, maar de songs van Judy Blank zitten ook knap in elkaar en vallen niet alleen op door een mooie inkleuring maar ook door de aansprekende stem van de Nederlandse singer-songwriter.

Judy Blank deed in 2013 mee aan de talenjacht De beste singer-songwriter van Nederland. De editie werd gewonnen door ene Michael Prins, een naam die mij niets zegt, maar het tv-programma zette vooral Maaike Ouboter en Judy Blank op de kaart als zeer talentvolle singer-songwriters. 

Judy Blank debuteerde een jaar later met het album When The Storm Hits, dat vooral liet horen dat ze beschikt over een uitstekende stem. Qua songs vond ik het debuutalbum van Judy Blank nog niet heel onderscheidend en ook in muzikaal opzicht vond ik het maar zozo, maar haar debuutalbum liet absoluut belofte horen. 

Judy Blank omarmde vervolgens de Amerikaanse rootsmuziek en trok naar Nashville, waar ze haar tweede album opnam. Het in 2018 verschenen Morning Sun was in muzikaal opzicht een stuk interessanter dan het debuutalbum en liet bovendien horen dat Judy Blank als zangeres en als songwriter flink was gegroeid. Met Morning Sun maakte Judy Blank een album dat niet onder deed voor de andere albums die op dat moment in Nashville werden gemaakt en dat is knap. 

Morning Sun is inmiddels bijna zeven jaar oud, maar deze week laat Judy Blank eindelijk opnieuw van zich horen. De Nederlandse singer-songwriter heeft zich inmiddels gevestigd in de Verenigde Staten, maar nam haar nieuwe album op in haar voormalige thuisbasis Utrecht. Het album is uitgebracht op het gerenommeerde Rounder label, wat iets zegt over de status van Judy Blank in de VS. 

Het album is voorzien van een wat kitscherige cover, die mij in ieder geval niet aanspreekt, maar het gaat om de muziek en die is wederom van hoog niveau. Op Morning Sun maakte Judy Blank vooral authentiek maar ook zeer aangenaam klinkende Amerikaanse rootsmuziek met een hang naar de jaren 70 en een hoofdrol voor gitaren. 

Big Mood laat een duidelijk ander maar vooral ook gevarieerder geluid horen. Het is een geluid dat in een aantal tracks wat neigt naar pop en waarin de gitaren deels zijn verruild voor synths, maar Judy Blank is ook zeker haar liefde voor de Amerikaanse rootsmuziek niet vergeten. 

Door de flirts met pop en de voorkeur voor lekker in het gehoor liggende of zelfs aanstekelijke songs, zoals de openingstrack, is Big Mood een album dat ik niet zou verwachten op het Rounder label, maar met Judy Blank heeft het label absoluut een talent in huis gehaald. 

Ik was zeer gecharmeerd van het pure rootsgeluid op het vorige album van de Nederlandse singer-songwriter, maar ook het veelzijdige en soms lekker wispelturige Big Mood bevalt me zeer. Het is knap hoe Judy Blank de invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek die ze omarmde in Nashville combineert met invloeden uit andere genres, wat een origineel klinkend album oplevert. 

Het klinkt af en toe verrassend lichtvoetig, maar de Nederlandse muzikante laat in al haar songs horen dat ze een getalenteerde singer-songwriter is en ook de zang op Big Mood is weer wat beter dan die op de eerste twee albums. Door het album in Utrecht op te nemen en niet in Nashville combineert Judy Blank op knappe wijze den muziek uit de twee werelden waartussen ze beweegt. 

Het levert een fris album op met zowel ingetogen als uitbundige songs, dat voor liefhebbers van wat traditionele Amerikaanse rootsmuziek misschien wat doorbijten is, maar dat voor een ieder met een wat bredere smaak dertien songs lang van een hoog niveau is. Ik moest even wennen aan Big Mood, maar heb er inmiddels dertien favoriete Judy Blank songs bij. Erwin Zijleman

De muziek van Judy Blank is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikante: https://judyblankmusic.bandcamp.com/album/big-mood.

Big Mood van Judy Blank is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Hand Habits - Blue Reminder

Hand Habits, het alter ego van de Amerikaanse muzikant Meg Duffy, is nog niet heel bekend, maar maakte al drie prima albums, die deze week gezelschap krijgen van het wat mij betreft nog veel betere Blue Reminder
De albums van Hand Habits zijn tot dusver helaas wat ondergewaardeerd, maar met name het derde album van het project van Meg Duffy was echt heel goed. De verdiende doorbraak moet haast wel gaan komen met het deze week verschenen Blue Reminder, want het vierde album van Hand Habits is nog een stuk beter dan zijn voorgangers. Het is een album dat wat zelfverzekerder klinkt, wat je hoort in de songs, de muziek, de zang en de teksten. Blue Reminder bevat een serie prachtig gearrangeerde en vakkundig geproduceerde popsongs en het zijn avontuurlijke popsongs die me steeds dierbaarder worden. Met Blue Reminder heeft Hand Habits echt een prachtplaat afgeleverd.

De eerste twee albums van Hand Habits vielen me in het enorme aanbod van dat moment niet op, maar het in 2021 uitgebrachte Fun House vond ik echt een uitstekend album. Op dit album maakte het alter ego van de Amerikaanse muzikant Meg Duffy, die zichzelf ziet als non-binair persoon, indruk met intieme maar ook bijzonder fraai klinkende popsongs, die afwisselend in de hokjes indiepop en indiefolk pasten. 

Na mijn ontdekking van Fun House kreeg ik ook de eerste twee albums van de Amerikaanse muzikant in het vizier, waardoor ik na drie uitstekende albums behoorlijk nieuwsgierig was naar nieuw werk van de muzikant uit Los Angeles, California. Dat nieuwe werk is deze week verschenen.

Meg Duffy profiteerde op Fun House flink van de productionele vaardigheden van Sasami Ashworth, die we ook kennen als de singer-songwriter SASAMI, en van de vakkundige mix van ervaren krachten die eerder albums van Beach House voorzagen van een mooi en opvallend geluid. Meg Duffy produceerde het nieuwe album van Hand Habits samen met studiotechnicus Joseph Lorge, die dit jaar ook muziek van onder andere Japanese Breakfast, Perfume Genius en The Weather Station onder handen nam, en ook niemand minder dan Blake Mills schoof aan. 

Blue Reminder van Hand Habits klinkt, nog meer dan zijn voorganger, echt prachtig en laat een geluid horen dat deels bekend klinkt, maar dat ook duidelijk andere wegen in slaat. Ook dit keer maakt Meg Duffy vooral lekker in het gehoor liggende (indie)pop, maar zeker wanneer de gitaren net wat steviger klinken schuift de muziek van Hand Habits ook op richting indierock, terwijl andere songs juist aansluiten bij tijdloze singer-songwriter muziek. 

De songs van de Amerikaanse muzikant zijn wel een stuk complexer dan in het verleden en bevatten ook absoluut invloeden uit de jazz(rock). De muziek op Blue Reminder klinkt wat meer uitgesproken dan we van Hand Habits gewend zijn en ook de zang op het album klinkt wat expressiever en krachtiger. Het maakt de muziek van Meg Duffy alleen maar mooier en interessanter.

Blue Reminder werd gemaakt met een aantal gastmuzikanten en klinkt niet alleen complexer en rijker, maar ook wat voller dan we van Hand Habits gewend zijn. Meg Duffy speelt ook in de band van Perfume Genius en een aantal van de leden van deze band duiken ook op het nieuwe album van Hand Habits op. Zeker het gitaarwerk op het album, dat vooral van Meg Duffy komt, incidenteel van Greg Uhlmann en eenmaal van Blake Mills, valt direct op en wat mij betreft in zeer positieve zin, maar ook de rest van de instrumenten neemt geen genoegen met een bescheiden rol. 

Het klinkt fascinerend, zeker als ook nog blazers worden ingezet, wat met enige regelmaat gebeurt en de muziek een verdere jazzy impuls geeft. Hand Habits maakte, zeker op de eerste albums, behoorlijk intieme muziek, maar op Blue Reminder is het geluid meer naar buiten gekeerd en hebben relatief sobere songs plaats gemaakt voor songs met fascinerende arrangementen en bijzondere impulsen, die er voor zorgen dat je nieuwe dingen blijft horen op het album.

Ik vind de muziek op het album echt bijzonder mooi, maar ook de stem van Meg Duffy maakt meer indruk dan in het verleden, zeker als ook nog koortjes worden ingezet. Met een album als Blue Reminder kan de Amerikaanse muzikant zich zomaar scharen onder de smaakmakers binnen de indiepop en de indierock maar ook tussen de interessantere singer-songwriters van het moment en dat had ik op voorhand niet voorzien. 

Blue Reminder is ook een persoonlijk album, waarop Meg Duffy worstelt met gender en identiteit. Het voorziet het album van een bijzondere lading, maar Blue Reminder is ook een album met een aantal goed gemaakte popsongs, die in de meeste gevallen door Meg Duffy en flink wat gastcomponisten werden geschreven. Ik had hoge verwachtingen van Blue Reminder en deze worden meer dan waar gemaakt. Erwin Zijleman

De muziek van Hand Habits is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://handhabits.bandcamp.com/album/blue-reminder.

Blue Reminder van Hand Habits is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Wolf Alice - The Clearing

Wolf Alice komt vier ja na Blue Weekend op de proppen met The Clearing, waarop de band zich wederom evolueert en een geluid met veel meer pop laat horen, waarin zangeres Ellie Rowsell gelukkig als vanouds schittert
De Britse band Wolf Alice maakt al sinds haar debuutalbum indruk en heeft met het deze week verschenen The Clearing vier albums op haar naam staan. De band klonk op haar eerste albums nog wel eens stevig, maar laat op haar nieuwe album een wat meer pop georiënteerd geluid horen. Het is knap geproduceerd door topproducer Greg Kurstin, die het geluid van Wolf Alice heeft voorzien van een jaren 70 vibe. De songs van Wolf Alice klinken anders, maar zijn nog altijd goed. In muzikaal opzicht klinkt The Clearing prachtig, maar het is ook dit keer de stem van Ellie Rowsell die de meeste indruk maakt en die laat horen dat ze met Wolf Alice alle kanten op kan.

Tien jaar geleden verscheen het debuutalbum van de Britse band Wolf Alice en op My Love Is Cool hoorde je direct al dat de band uit Londen wel eens heel groot zou kunnen worden. Dat was voor een belangrijk deel de verdienste van de zang van frontvrouw Ellie Rowsell, maar ook in muzikaal opzicht wist Wolf Alice te verrassen met een geluid dat onder andere invloeden uit de folk, dreampop, shoegaze, new wave, indierock en psychedelica verwerkte. De Britse band plakte al deze invloeden aan elkaar in songs die zich direct genadeloos opdrongen en vervolgens direct memorabel waren. 

Op My Love Is Cool was het geluid van Wolf Alice nog te omschrijven als een bonte mix van invloeden, maar op het in 2017 verschenen Visions Of A Life waren al deze invloeden samengesmolten tot een uniek Wolf Alice geluid. Het is een geluid dat nog altijd makkelijk schakelde tussen ingetogen en uitbundig en ook op Visions Of A Life stal Ellie Rowsell de show met haar indrukwekkende stem. 

Vier jaar geleden verscheen Blue Weekend, het derde album van Wolf Alice, en het is een album waarop de band uit Londen wederom een stap zette. Blue Weekend bevatte wat minder ruwe kanten en scherpe randen en koos voornamelijk voor een wat dromeriger geluid, waarin wederom de stem van Ellie Rowsell imponeerde. 

De Britse band heeft de tijd genomen voor haar vierde album, maar het album is deze week eindelijk verschenen. The Clearing is een album dat de lijn van de vorige drie albums doortrekt, maar Wolf Alice slaat op haar vierde album ook wel serieus nieuwe wegen in. Net als op Blue Weekend neemt de Britse band grotendeels afstand van haar rockverleden, maar waar invloeden uit de shoegaze en de dreampop op de eerste drie albums van Wolf Alice een voorname rol speelde, neemt The Clearing vooral de afslag richting pop. 

Het vierde album van Wolf Alice focust nog wat meer op de stem van Ellie Rowsell, die direct in de openingstrack alle registers mag open trekken. Het is op zich een verstandig besluit, want waarom zou je niet profiteren van zo’n geweldige zangeres, maar The Clearing klinkt ook wel een beetje als een Ellie Rowsell album in plaats van een Wolf Alice album. 

Voor de productie van het album deed de band een beroep op de gerenommeerde muzikant en producer Greg Kurstin, die onder andere albums van Paul McCartney, Lily Allen, Harry Styles en Adele op zijn CV heeft staan. De Britse producer heeft The Clearing voorzien van een fraai klinkend popgeluid met af en toe een jaren 70 sfeer. Het is een soulvol popgeluid dat op het eerste gehoor misschien erg gelikt klinkt, zeker als een vleugje disco opduikt, maar het is een bijzonder geluid dat op knappe wijze invloeden uit een aantal decennia popmuziek verwerkt, maar toch eigentijds klinkt. 

Het ene moment hoor je pure 70s pop, het volgende moment een bijna Beatlesque popsong en vervolgens toch ook weer een beetje Wolf Alice zoals we de band kennen. De gruizige gitaren zijn uit het geluid van de Britse band verdwenen, maar er valt absoluut genoeg te genieten op The Clearing en natuurlijk is er de stem van Ellie Rowsell, die nog wat meer dan in het verleden haar veelzijdigheid etaleert en wederom indruk maakt als zangeres. Wolf Alice klinkt op The Clearing flink anders dan we van de band gewend zijn, maar misschien is dat ook precies wat je verwacht van de Britten. Erwin Zijleman

The Clearing van Wolf Alice is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (bone), 32,99 euro

LP (apricot), 32,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro