Review: Olivia Dean - The Art Of Loving

De Britse muzikante Olivia Dean is in nauwelijks twee jaar tijd uitgegroeid tot een ware wereldster en laat op het echt in alle opzichten werkelijk prachtige The Art Of Loving horen dat dit volkomen terecht is
Dat Olivia Dean kan zingen liet ze al horen op haar ruim twee jaar geleden verschenen debuutalbum Messy, maar de zang op het deze week verschenen The Art Of Loving is nog klassen beter. Vergeleken met de meeste andere jonge soulzangeressen van het moment zingt de Britse muzikante vooral ingetogen en zonder allerlei overbodige versiersels, maar wat komt haar stem binnen. De zang op The Art Of Loving tilt het album echt mijlenver op, maar ook in muzikaal en productioneel opzicht is het een hoogstaand album, dat ook nog eens vol staat met buitengewoon lekker in het gehoor liggende maar ook interessante songs. Dat Olivia Dean heel groot aan het worden is hoeft niemand meer te verbazen.

Doorbreken in de muziek is soms een lang en frustrerend proces. Olivia Dean had de prestigieuze BRIT school nog maar net verlaten toen het succes haar in 2017 toe leek te lachen, maar het zou vervolgens nog zes jaar duren voor haar debuutalbum Messy verscheen. 

Doorbreken in de muziek kan soms ook razendsnel gaan, want nadat het debuutalbum van Olivia Dean in de zomer van 2023 was verschenen ging het heel hard voor de Britse muzikante, mede dankzij een aantal hits op TikTok. Vorig jaar gaf ze nog op indrukwekkende wijze haar visitekaartje af in een bomvol Paradiso en ook de twee concerten die ze volgend jaar geeft in de Ziggo Dome waren in een vloek en een zucht uitverkocht. 

Ik begrijp het wel, want Messy was een zeer aantrekkelijk debuutalbum met een aangename mix van jazz, pop en soul. Op basis van haar debuutalbum werd Olivia Dean door de internationale muziekpers geschaard onder de grote beloften van de Britse popmuziek, maar ik vond zelf dat de jonge Britse muzikante de belofte al voorbij was. 

Alle reden dus om met hooggespannen verwachtingen uit te kijken naar het tweede album van Olivia Dean, dat deze week is verschenen. Ik kreeg The Art Of Loving een tijd geleden al toegestuurd en ben in de afgelopen weken intens van het album gaan houden. Het tweede album van Olivia Dean vind ik nog een stuk beter dan haar debuutalbum en maakt eigenlijk op alle fronten indruk. 

Ook op The Art Of Loving vermengt Olivia Dean invloeden uit de soul, jazz, R&B en pop, maar waar ik Messy een album van deze tijd vind, heeft het tweede album van de Britse muzikante ook een aangename jaren 70 vibe. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal nog net wat warmer, verzorgder en rijker en ook de productie van het album spreekt zeer tot de verbeelding. Voor The Art Of Loving werd een flink blik producers en muzikanten open getrokken, wat meestal geen recept is voor een consistent klinkend album, maar het nieuwe album van Olivia Dean is dat wel. 

Ook als songwriter heeft de Britse muzikante flinke stappen gezet, want het niveau van de songs op The Art Of Loving is hoger en constanter dan op Messy, dat bij vlagen wat wisselvallig was. Voor het schrijven van de songs schakelde Olivia Dean een aantal gerenommeerde songwriters in, die haar songs net dat beetje extra geven dat nodig is om te imponeren. 

The Art Of Loving is een lekker zwoel en loom album, dat op zich prima past in het hokje neo-soul, maar zich ook in omliggende genres beweegt. Het is een album dat het heerlijk doet op de achtergrond, maar beluister het ook eens met volledige aandacht en bij voorkeur met de koptelefoon. 

Dan immers hoor je hoe geweldig Olivia Dean zingt op haar tweede album. De zang op Messy was al uitstekend, maar de stem van Olivia Dean klinkt op The Art Of Loving nog veel mooier. Het is een stem vol warmte en soul, maar waar de meeste jonge soulzangeressen van het moment zich met grote regelmaat laten verleiden tot vocale krachtpatserij of acrobatiek, blijft Olivia Dean prachtig ingetogen zingen. 

Echt iedere noot is mooi op The Art Of Loving, maar de stem van de Britse muzikante weet je ook te raken en klinkt song na song oprecht. Iedereen die na Messy nog twijfelde over de kwaliteiten van Olivia Dean moet maar eens snel naar The Art Of Loving gaan luisteren. Erwin Zijleman

The Art Of Loving van Olivia Dean is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (deep red), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: The Cords - The Cords

Eva en Grace Tedeschi zijn twee piepjonge Schotse zussen, die als The Cords een heerlijk of zelfs onweerstaanbaar debuutalbum hebben afgeleverd, dat een flinke dosis zonnestralen en ruwe energie over je uit stort
Eva en Grace Tedeschi zijn de middelbare school nog maar net ontgroeid, maar leveren als The Cords een album af dat de nodige opzien zou moeten baren. De Schotse zussen groeiden op in de jaren 10 en 20, maar citeren op hun debuutalbum vooral uit de muziek die in de vorige eeuw werd gemaakt. Invloeden komen in eerste instantie uit de jaren 90, maar ook invloeden uit eerdere decennia spelen een rol op het album. Jengelende gitaren en heerlijke koortjes staan centraal in de songs van The Cords, die meestal genoeg hebben aan twee minuten. Ik werd er direct bij eerste beluistering heel erg vrolijk van en sindsdien is het debuutalbum van de Schotse zussen alleen maar beter en aanstekelijker geworden.

Je hebt van die albums waarvan je direct bij eerste beluistering zielsgelukkig wordt en die ook na meerdere keren horen nog altijd een flinke dosis positieve energie over je uit storten. Het titelloze debuutalbum van The Cords is zo’n album. Ik was binnen een minuut overtuigd van de kwaliteiten van het album en sindsdien is het een album waar ik maar geen genoeg van kan krijgen en dat goed is voor een steeds bredere glimlach. 

The Cords is een duo dat wordt gevormd door de zussen Eva en Grace Tedeschi, die opgroeiden in het Schotse Inverkip, maar inmiddels Glasgow als thuisbasis hebben. De Schotse zussen zijn nog onder de twintig, maar verwerken op het debuutalbum van The Cords invloeden die van ver voor hun geboortejaren stammen. 

Het zijn invloeden uit de janglepop die in de jaren 90 werd gemaakt, maar The Cords maken ook het soort muziek dat het in dezelfde periode goed deed op het roemruchte label Sara Records. Uit de jaren 90 komt ook nog een vleugje dreampop voorbij, maar Eva en Grace zijn ook niet vies van 70s punk, 60s garagerock en ik hoor ook nog wel wat van de Phil Spector girlpop uit de jaren 50. 

Het zijn invloeden die zijn gegoten in popsongs die gemiddeld genoeg hebben aan twee minuten. Het zijn popsongs waarin heerlijk gitaarwerk en de stemmen van de Schotse zussen de hoofdrol spelen en het strakke drumwerk alles aan elkaar smeedt. The Cords hebben in veel van hun songs een voorliefde voor heerlijk jengelende gitaren, maar het gitaarwerk op het debuutalbum van Eva en Grace Tedeschi kan ook steviger en gruiziger klinken. Zeker de songs waarin de gitaren jengelen als in de hoogtijdagen van de jangle pop zijn onweerstaanbaar lekker en sleuren je terug de zomer in, maar het debuutalbum van The Cords heeft zeker baat bij de variatie die is aangebracht in het gitaarwerk. 

De Schotse zussen proppen dertien songs in een half uurtje en de meeste songs worden er in een razend tempo doorheen gejaagd. Net als het wat eenvormig dreigt te worden gaat het tempo wat omlaag en zeker op de tweede helft van het album kruipt de muziek van The Cords ook wat dichter tegen een band als Lush aan, wat ik altijd goed nieuws vind. 

Het gitaarwerk op het album is niet het enige dat het gevoel van gelukzaligheid veroorzaakt dat zich bij beluistering van het debuutalbum van The Cords meester van mij maakt. Ook de stemmen van Eva en Grace Tedeschi maken op het debuutalbum van hun band behoorlijk wat indruk. De twee kunnen heerlijk onderkoeld zingen, maar zijn ook verantwoordelijk voor geweldige koortjes en heerlijke harmonieën. 

Zowel het gitaarwerk als de zang is goed voor ultieme verleiding, maar de songs van The Cords rammelen ook bijzonder aangenaam. Het voorziet de songs van de Schotse zussen van nog wat extra charme. Ik vond het album van Eva en Grace Tedeschi in eerste instantie vooral charmant, maar hoe vaker ik naar het album luister, hoe beter ik het vind. 

Het debuutalbum is gezien de leeftijd van de twee echt een razend knap album, maar de muziek van The Cords is inmiddels ook niet voor niets omarmd door de crème de la crème van de Schotse popmuziek. Het debuutalbum van The Cords verschijnt in een week met echt heel veel nieuwe albums, maar dit album mag zeker niet ondersneeuwen. Erwin Zijleman

De muziek van The Cords is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Schotse tweetal: https://thecordsband.bandcamp.com/album/the-cords-2.

The Cords van The Cords is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (baby blue), 32,99 euro

CD, 17,99 eur

Review: Robert Plant with Suzi Dian - Saving Grace

Voormalig Led Zeppelin zanger Robert Plant slaat als solomuzikant steeds weer andere wegen in en maakt ook met het deze week verschenen en echt opvallend mooie Saving Grace weer behoorlijk wat indruk
Toen Led Zeppelin in 1980 uit elkaar viel werd vooral veel verwacht van de solocarrière van gitarist Jimmy Page, maar die van zanger Robert Plant bleek echter een stuk succesvoller. Het oeuvre van Robert Plant is inmiddels flink uitgedijd en het is een oeuvre dat wat betreft genres een zeer breed terrein bestrijkt. De Britse muzikant heeft zich voor zijn nieuwe album omringd met een aantal geweldige muzikanten en zangeres Suzi Dian. Het was de afgelopen maanden al op het podium te zien, maar de muzikale en vocale hoogstandjes zijn nu ook te horen op Saving Grace, dat nog een fantastisch album toevoegt aan het bijzondere oeuvre van de voormalige Led Zeppelin zanger.

In 1980 overleed Led Zeppelin drummer John Bonham en viel direct het doek voor een van de meest legendarische rockbands aller tijden. Het is inmiddels 45 jaar geleden en in die 45 jaar heeft met name zanger Robert Plant laten horen dat er leven is na Led Zeppelin. De solocarrière van Robert Plant duurt inmiddels een stuk langer dan die van zijn voormalige band en het is een carrière die absoluut opvallend en indrukwekkend mag worden genoemd. 

De Britse zanger maakte eerst een aantal albums die naadloos aansloten bij de rockmuziek die in de jaren 80 werd gemaakt, ging vervolgens samen met Led Zeppelin gitarist Jimmy Page op zoek naar de wortels van Led Zeppelin in de folk en de blues, werkte hierna zeer succesvol samen met bluegrass zangeres Alison Krauss om tenslotte weer een aantal interessante soloalbums te maken. In de tussentijd waren er ook nog een aantal andere interessante projecten, waarvan het uitstapje met The Honeydrippers het bekendst is. 

Eerder dit jaar was Robert Plant samen met zangeres Suzi Dian en een aantal geweldige andere muzikanten te zien op de podia in Europa en deze week is een nieuw album van de Britse muzikant verschenen. De naam van Robert Plant staat het grootst vermeld op de cover van Saving Grace, maar ook de naam van Suzi Dian heeft terecht een plekje gekregen. 

Iedereen die Robert Plant eerder dit jaar op het podium aan het werk zag, weet wat je ongeveer kunt verwachten op Saving Grace, al zijn de op het podium gespeelde versies van Led Zeppelin songs achterwege gelaten. Het nieuwe album van Robert Plant bevat wel een aantal folk- en bluessongs en traditionals en songs van onder andere Low, The Low Anthem en Sarah Siskind. 

Ook op zijn nieuwe album maakt Robert Plant geen geheim van zijn liefde voor traditionele Amerikaanse rootsmuziek en Britse folk. Het is een liefde die op fraaie wijze wordt geuit met een geweldig spelende band, waarin met name de snarenwonders opvallen. In muzikaal opzicht is Saving Grace niet alleen een mooi, maar ook een spannend album. 

De muzikanten op het album laten zich enerzijds beïnvloeden door traditionele folk, blues en gospel, maar voorzien de muziek op Saving Grace ook van een wat mystiek en bezwerend karakter. Het snarenwerk op het album is om je vingers bij af te likken, maar het is ook muziek vol bijzondere wendingen en fraaie spanningsbogen. 

Robert Plant is inmiddels een totaal andere zanger dan hij was bij Led Zeppelin, wat gezien de vele decennia die zijn verstreken ook niet zo gek is, maar de Britse muzikant is nog verrassend goed bij stem. Hij heeft bovendien in Suzi Dian de perfecte metgezel gevonden. Net als de stem van Alison Krauss past ook de stem van Suzi Dian uitstekend bij die van Robert Plant, waardoor er naast muzikaal vuurwerk ook flink wat vocaal vuurwerk is te horen op Saving Grace. 

Het komt samen in een opvallende selectie songs, die uit verschillende genres komen. Het maakt niet zoveel uit voor het geluid op Saving Grace, want Robert Plant, Suzi Dian en de uitstekende andere muzikanten die zijn te horen op het album, maken hun eigen songs van de songs op Saving Grace. De zeer realistisch uitziende aankondiging van een afscheidstournee van Led Zeppelin in 2026 bleek helaas nepnieuws, maar het nieuwe album van Robert Plant maakt veel goed. Erwin Zijleman

De muziek van Robert Plant is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikant: https://robertplant.bandcamp.com/album/saving-grace.

Saving Grace van Robert Plant is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (fruit  punch), 32,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Kathryn Williams - Mystery Park

De Britse singer-songwriter Kathryn Williams staat al meer dan 25 jaar garant voor kwaliteit en doet dat ook op haar nieuwe album Mystery Park, dat in muzikaal opzicht af en toe herinnert aan haar meesterwerk Little Black Numbers
Een nieuw album van Kathryn Williams is wat mij betreft altijd iets om naar uit te kijken. Ik keek dan ook al een tijdje uit naar Mystery Park, dat deze week is verschenen. Het is een album dat aan de ene kant volledig voldoet aan de verwachtingen en het uit duizenden herkenbare Kathryn Williams geluid laat horen, maar de Britse muzikante weet ook altijd te verrassen. Dat doet ze bijvoorbeeld met songs die zijn voorzien van wat vollere arrangementen, maar Mystery Park bevat ook een aantal songs die weer wat dichter tegen de songs op haar voorlopige meesterwerk Little Black Numbers aan zitten. Het levert wederom een album van hoge kwaliteit op, precies wat je verwacht van Kathryn Williams.

Het is dit jaar, toch wel enigszins tot mijn verbazing, alweer 25 jaar geleden dat Little Black Numbers, het tweede album van de Britse singer-songwriter Kathryn Williams, verscheen. Little Black Numbers was me direct bij eerste beluistering zeer dierbaar en dat is in de afgelopen 25 jaar niet veranderd. Integendeel zelfs, want ik schaar het inmiddels onder mijn favoriete albums aller tijden. 

Little Black Numbers is daarom vanzelfsprekend nog altijd mijn favoriete Kathryn Williams album, maar ook de stapel albums die Kathryn Williams sindsdien heeft uitgebracht is van zeer hoge kwaliteit, met Old Low Light uit 2002, Hypoxia uit 2015 en Night Drives uit 2020 als persoonlijke favorieten. Vorig jaar leverde Kathryn Williams samen met de Schotse muzikant Withered Hand (aka Dan Willson) nog een prima album af, maar met Mystery Park verschijnt deze week een volgend soloalbum van de Britse muzikante, die werd geboren in Liverpool, maar inmiddels Newcastle als thuisbasis heeft. 

Mystery Park is volgens de bandcamp pagina van de Britse muzikante al haar vijftiende album en het is wederom een hele mooie. Kathryn Williams noemt Mystery Park zelf haar meest persoonlijke album tot dusver, maar het is ook een album waarop ze intensief samenwerkt met andere muzikanten en songwriters. Hieronder muzikanten en songwriters van naam en faam als Leo Abrahams, Neill MacColl, Beth Neilsen Chapman, Polly Paulusma, Ed Harcourt en Paul Weller, die allemaal bijdragen aan de hoge kwaliteit van de songs en de muziek op het album. 

Een aantal tracks op Mystery Park herinnert in meerdere opzichten aan Little Black Numbers, dat ook voor Kathryn Williams zelf nog altijd een ijkpunt is. De echo’s uit het verleden, die overigens ook van het hierboven genoemde Old Low Light komen, hoor je vooral in de spaarzaam ingekleurde songs met vooral invloeden uit de Britse folk. Kathryn Williams is altijd een folkie geweest en Mystery Park verandert daar niets aan. 

Het album is echter zeker niet steken bij het terecht zo bewierookte Little Black Numbers en de directe opvolgers, maar bevat ook een aantal wat voller en anders ingekleurde songs. De arrangementen en de muziek op het album zijn echt prachtig en ook op de productie van Leo Abrahams heb ik niets aan te merken, want muziek en zang zijn echt prachtig in balans. 

Net als de vorige albums ontleent echter ook Mystery Park de meeste kracht aan de zo herkenbare stem van Kathryn Williams. Het is een stem die 25 jaar geleden betoverde op Little Black Numbers en dat doet de zachte en heldere stem van de Britse muzikante nog steeds. Het maakt hierbij niet zoveel uit of Kathryn Williams kiest voor de wat soberdere klanken die we kennen van haar vroege albums of juist voor een wat voller klinkend geluid, want in beide gevallen is de stem van Kathryn Williams echt bijzonder mooi. 

Het komt allemaal samen in een serie persoonlijke songs, die de Britse muzikante deels schreef met anderen. Het zijn, net als de songs die we inmiddels kennen van Kathryn Williams, songs die lekker in het gehoor liggen, maar die bijzonder knap in elkaar zitten. Ik ben inmiddels al 25 jaar fan van Kathryn Williams en ze heeft me nog nooit teleurgesteld. Dat doet ze ook weer niet met het echt bijzonder mooie Mystery Park. Erwin Zijleman

De muziek van Kathryn Williams is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://kathrynwilliams.bandcamp.com/album/mystery-park.

Mystery Park van Kathryn Williams is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (pink), 32,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Amada Shires - Nobody's Girl

Er zijn al heel wat bijzonder indrukwekkende breakup albums verschenen binnen de countrymuziek, maar met Nobody’s Girl voegt Amanda Shires er nog een hele indringende en hartverscheurend mooie aan toe
Dat het huwelijk van Amanda Shires en Jason Isbell de nodige scheurtjes had afgelopen was al te horen op haar vorige album, maar op Nobody’s Girl verwerkt de Amerikaanse muzikante het definitieve einde van haar huwelijk, dat breed werd uitgemeten in de Amerikaanse media. Amanda Shires heeft met Nobody’s Girl een klassiek countryalbum gemaakt, dat zich van de eerste tot en met de laatste noot laat beluisteren als een breakup album. De zeer persoonlijke songs op het album zijn stemmig ingekleurd met vaak een belangrijke rol voor piano en strijkers, maar de stem van Amanda Shires speelt de hoofdrol op een album vol melancholie, maar ook een album van een bijzondere schoonheid en intimiteit.

De Amerikaanse muzikante Amanda Shires is al vanaf haar vijftiende actief in de muziek en heeft inmiddels een prachtig cv opgebouwd. Ze heeft een stapeltje prima soloalbums op haar naam staan, maakt samen met Brandi Carlile, Maren Morris en Natalie Hemby deel uit van de supergroep The Highwomen, is als violiste te horen op talloze rootsalbums en was lange tijd een vaste waarde in The 400 Unit, de band van Jason Isbell, met wie ze tussen 2013 en 2023 ook getrouwd was. 

Ik heb zelf al heel lang een zwak voor de soloalbums van Amanda Shires en koester met name My Piece of Land uit 2016, To The Sunset uit 2018 en Take It Like A Man uit 2022. Het zijn albums die deze week worden overtroffen door Nobody’s Girl, dat om te janken zo mooi is. Er vloeien ook heel wat tranen op het album zelf, want het nieuwe album van Amanda Shires is een album waarop de muzikante uit Nashville, Tennessee, het einde van haar huwelijk met Jason Isbell een plek probeert te geven. 

Nobody’s Girl is een echt breakup album en ook nog eens een country breakup album en dat zijn wat mij betreft de allermooiste. Er bleef Amanda Shires weinig bespaard de afgelopen jaren, want ze moest niet alleen afscheid nemen van haar huwelijk, maar ook van haar grootmoeder en vader. Het is dan ook niet zo gek dat Nobody’s Girl een album vol weemoed en melancholie is. 

Het zijn verdrietige omstandigheden, maar ze passen prachtig bij de stem van Amanda Shires, die zingt met heel veel emotie in haar stem en met een indringende snik. Ik vond haar altijd al een geweldige zangeres, maar op Nobody’s Girl komt haar stem, mede door alle persoonlijke misère, nog wat harder binnen. 

Het melancholische karakter van het album wordt nog wat versterkt door de keuze voor een hele stemmige instrumentatie in een groot deel van de songs. Met name de pure countrysongs op het album worden gedragen door piano en strijkers en af en toe huilt de pedal steel mee. Met name in de wat meer ingetogen songs op het album maakt Amanda Shires diepe indruk op haar nieuwe album, dat meer dan eens dwars door de ziel snijdt. 

Om stoom af te blazen komt af en toe een net wat steviger aangezette countryrock songs voorbij. Ook deze klinken uitstekend, maar met name de songs waar je de weemoed in bakken af kunt scheppen zijn adembenemend mooi en worden alleen maar indrukwekkender naarmate je ze vaker hoort. 

Haar voormalige echtgenoot Jason Isbell stond op het eerder dit jaar op het eveneens fraaie Foxes In The Snow ook een enkele keer stil bij het einde van zijn huwelijk, maar bezong ook alweer de liefde. Foxes In The Snow werd daarom geen breakup album genoemd, maar Nobody’s Girl van Amanda Shires is er absoluut een van het klassieke soort. 

Het is een album dat bij vlagen klinkt als een klassiek countryalbum uit de jaren 70, maar producer Lawrence Rothman, die in 2022 ook Take It Like A Man zo fraai produceerde, heeft het album ook voorzien van een eigentijds geluid. Het is een album dat in twee sessies werd opgenomen in Nashville en Los Angeles met verschillende muzikanten en dat hoor je, maar de hartverscheurend mooie zang van Amanda Shires maakt moeiteloos een eenheid van dit indrukwekkende album. Ik had Amanda Shires vanwege al het moois dat ze eerder maakte al heel hoog zitten, maar met Nobody’s Girl legt ze de lat nog wat hoger. Erwin Zijleman

De muziek van Amanda Shires is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://amandashires.bandcamp.com/album/nobodys-girl.

Nobody's Girl van Amanda Shires is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: John Calvin Abney - Transparant Towns

De zomer lijkt nu echt plaats te gaan maken voor de herfst, maar laat Transparant Towns van de Amerikaanse muzikant John Calvin Abney uit de speakers komen en de warme en lome zomeravonden zijn direct weer terug
Tourist was drie jaar geleden het zesde album van John Calvin Abney, maar mijn eerste kennismaking met de muzikant uit Tulsa. Het was een kennismaking die naar veel meer smaakte, wat de stevig door 70s countryrock beïnvloede muziek van John Calvin Abney klonk onweerstaanbaar lekker. Dat geldt ook weer voor het deze week verschenen zevende album van de Amerikaanse muzikant. Het is een album dat in het verlengde ligt van Tourist, maar de muziek en de zang zijn nog wat mooier en de songs nog wat aansprekender. Zeer warm aanbevolen dus.

Ook binnen de Amerikaanse rootsmuziek gaat mijn persoonlijke voorkeur absoluut uit naar vrouwenstemmen, maar ik kon in de zomer van 2022 echt niet om Tourist van John Calvin Abney heen. Ik noemde het album in mijn recensie op deze site een soundtrack voor te warme zomerdagen en dat is een omschrijving waar ik me nog steeds in kan vinden. De combinatie van 70s singer-songwriter muziek en countryrock uit dezelfde periode nodigde immers uit tot luieren in de zon of deed in ieder geval verlangen naar luieren in de zon. 

Tourist bleek al het zesde album van de Amerikaanse muzikant en inmiddels weet ik dat Tourist zeker niet zijn enige interessante album is. All reden dus om uit te kijken naar een nieuw album van John Calvin Abney, dat deze week, na een stilte van net iets meer dan drie jaar is verschenen. 

Tourist werd gemaakt tijdens de coronapandemie, maar ook het opnemen van Transparant Towns vond plaats in een lastige periode. John Calvin Abney onderging in 2023 een operatie aan zijn stembanden, waardoor hij de tijd moest nemen voor het maken van zijn nieuwe album. Het is zeker niet ten koste gegaan van de kwaliteit, want net als Tourist drie jaar geleden is ook Transparant Towns een album dat zich bij mij onmiddellijk opdrong. 

In muzikaal opzicht is er niet zo gek veel veranderd. Ook op zijn nieuwe album maakt de muzikant uit Tulsa, Oklahoma, geen geheim van zijn liefde voor de countryrock en singer-songwriter muziek uit de jaren 70, al klinkt het zevende album van John Calvin Abney ook zeker eigentijds. Net als op Tourist doet de muziek van John Calvin Abney op Transparant Towns heel af en toe denken aan Elliott Smith, maar dan wel Elliott Smith die de zonnige kant van het leven ziet. 

Er is nog veel meer te horen in de muziek van John Calvin Abney, want in een aantal songs hoor je ook wat Beatlesque ingrediënten of duikt een liefde voor de genialiteit van Brian Wilson op. Het is daarom raadzaam om Transparant Towns met de nodige aandacht te beluisteren, maar net als zijn voorganger is het ook een heerlijk album om bij weg te dromen en nog even te mijmeren over het einde van de zomer. 

John Calvin Abney produceerde zijn nieuwe album zelf, maar hij reserveerde in de studio wel wat ruimte voor bijdragen van prima muzikanten, die onder andere viool, orgel en pedal steel toevoegen aan de muziek op het album. Het zorgt voor een mooi warm geluid, waaraan in twee tracks ook nog vocale bijdragen van John Moreland en Lydia Loveless worden toegevoegd. 

Net als zijn voorganger drong Transparant Towns zich zoals gezegd genadeloos op, maar nog meer dan Tourist is het nieuwe album van John Calvin Abney een album dat nog flink lang door groeit. Ik koester nog altijd de vrouwenstemmen binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar wat ben ik ook gecharmeerd van de zang van John Calvin Abney, die anders klinkt dan de meeste andere zangers in de genres waarin hij opereert. 

Net als de muziek draagt ook de zang nadrukkelijk bij aan de pure klasse van Transparant Towns, dat ook nog eens tien songs bevat waarvan je alleen maar kunt houden. Het zal zo langzamerhand wel duidelijk zijn dat liefhebbers van singer-songwriters met een liefde voor rootsmuziek dit album maar beter niet kunnen laten liggen. Erwin Zijleman

De muziek van John Calvin Abney is verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://johncalvinabney.bandcamp.com/album/transparent-towns.

Transparant Towns van John Calvin Abney is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Sarah McLachlan - Better Broken

Een succesvolle comeback van Sarah McLachlan leek me op voorhand een lastige missie, maar met het echt prachtige Better Broken brengt de Canadese muzikante een in alle opzichten ijzersterk en ook wonderschoon album uit
Sarah McLachlan was aan het eind van de jaren 90 een van de meest succesvolle vrouwelijke muzikanten. Die status dankte ze aan een aantal geweldige albums, maar ook aan haar initiatieven om vrouwelijke muzikanten op de kaart te zetten. Helaas ging de carrière van de Canadese muzikante aan het begin van dit millennium als een nachtkaars uit. De albums die ze maakte waren weinig succesvol en vielen ook in muzikaal opzicht tegen, maar met Better Broken is er toch nog de misschien wel niet meer verwachte glorieuze comeback van Sarah McLachlan. Better Broken klinkt, mede door de prachtige zang, direct vertrouwd, maar borduurt zeker niet fantasieloos voort op het verleden.

De Canadese singer-songwriter Sarah McLachlan debuteerde in 1988 met het vooral in Canada zeer goed ontvangen Touch. De rest van de wereld leerde haar kennen in de jaren 90, waarin ze uitgroeide tot een van de meest succesvolle vrouwelijke muzikanten. Ze werd een van de vaandeldragers van deze vrouwelijke muzikanten door het organiseren van Lilith Fair, een rondreizend muziekfestival met alleen vrouwelijke muzikanten op het programma. 

Met Solace uit 1991, Fumbling Towards Ecstasy uit 1993 en Surfacing uit 1997 maakte Sarah McLachlan bovendien drie geweldige albums, die terecht in brede kring werden geprezen en omarmd. Na Lilith Fair nam Sarah McLachlan even de tijd voor zichzelf, maar dit had geen positief effect op haar carrière. Het in 2003 verschenen Afterglow was nog redelijk succesvol, maar kan in kwalitatief opzicht wat mij betreft niet tippen aan de hierboven genoemde albums. 

Na Afterglow verdween Sarah McLachlan voor mij volledig uit beeld, al maakte ze nog wel een aantal albums. Sinds het kerstalbum uit 2016 was het echter helemaal stil rond de ooit zo succesvolle Canadese muzikante. Tot deze week dan, want met het deze week verschenen Better Broken keert Sarah McLachlan terug. 

Ik geef eerlijk toe dat ik echt hele lage verwachtingen had van het album, dat ik dan ook zo ongeveer als laatste beluisterde bij de keuze van mijn krenten uit de pop voor deze week. Better Broken heeft me echter zeer aangenaam verrast en kan zomaar uitgroeien tot een favoriet album voor in de kleine uurtjes, zeker de komende herfst en winter. 

Ik had de afgelopen 25 jaar nauwelijks geluisterd naar de muziek van Sarah McLachlan en de afgelopen 15 jaar echt helemaal niet, maar Better Broken klinkt direct vanaf de eerste noten vertrouwd. Dat ligt voor een belangrijk deel aan de zeer herkenbare en karakteristieke stem van de Canadese muzikante, maar ook de muziek op Better Broken neemt je direct mee terug naar de jaren 90 in het algemeen en de pieken in de carrière van Sarah McLachlan in het bijzonder. 

Allmusic.com omschrijft het treffend door het album te typeren als “a warm hug from a cherished friend”. Toch is Better Broken zeker geen overbodige herhalingsoefening, want het album voegt wat mij betreft iets toe aan het oeuvre van Sarah McLachlan. Ik vind haar albums uit de jaren 90 echt prachtig, maar ze zijn ook wel wat steriel. Op Better Broken hoor ik meer gevoel en doorleving in de stem van Sarah McLachlan, waardoor het album me misschien nog wel meer raakt dan de perfectie van bijvoorbeeld Fumbling Towards Ecstasy of Surfacing. Better Broken is bovendien een album dat niet is blijven steken in de jaren 90, maar met twee benen in het nu staat. 

De stem van Sarah McLachlan is goed voor de meeste betovering op het album, want wat zingt ze mooi, maar Better Broken maakt eigenlijk op alle terreinen indruk. De productie van Tony Berg en Will Maclellan (beiden bekend van boygenius) is feilloos en bijdragen van topmuzikanten als Greg Leisz, Wendy Melvoin en Matt Chamberlain zorgen er voor dat het ook in muzikaal opzicht smullen is. 

En dan zijn er ook nog eens de songs op Better Broken. Aan de songs schortte het misschien nog wel het meest op de albums die Sarah McLachlan na haar creatieve piek maakte, maar de songs op haar nieuwe album zijn prachtig. Wat een glorieuze comeback van deze grootheid uit de jaren 90. Erwin Zijleman

De muziek van Sarah McLachlan is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://sarahmclachlan.bandcamp.com/album/better-broken.

Better Broken van Sarah McLachlan is verkrijgbaar via de Mania webshop:
LP, 29,99 euro
CD, 19,99 euro

Review: Joan Shelley - Real Warmth

De Amerikaanse muzikante Joan Shelley bouwt gestaag aan een fraai oeuvre, dat deze week wordt verrijkt met het zeer sfeervolle en smaakvolle Real Warmth, dat je wederom mee terug neemt naar de folk uit de jaren 60 en 70
Het duurde even voor ik overtuigd raakte van de kwaliteiten van de Amerikaanse muzikante Joan Shelley, maar eenmaal overtuigd koester ik haar albums. Ook het deze week verschenen Real Warmth is weer een prachtig album met muziek die van een kille herfstavond een warme zomeravond maakt en een stem die je doet smelten. Joan Shelley is zeker niet de enige die zich laat beïnvloeden door folk uit de jaren 60 en 70, maar er zijn er maar weinig die de invloeden uit het verleden zo mooi laten herleven. Real Warmth is een album met een serie aansprekende songs en met prachtige muziek, waarna de al even mooie stem van Joan Shelley de kers op de taart is.

Ik volg de Amerikaanse singer-songwriter Joan Shelley al sinds haar tweede album Electric Ursa uit 2014. Ik vond het een uitstekend album, maar het viel bij mij op een of andere manier tussen wal en schip en dat gold ook voor de eveneens uitstekende opvolger Over And Even uit 2015 en haar nog betere titelloze album uit 2017. De ommekeer kwam met het in 2019 uitgebrachte Like The River Loves The Sea dat ik echt betoverend mooi vond. Dat gold ook voor het in 2022 verschenen The Spur, dat met overtuiging mijn jaarlijstje haalde. 

Op al haar albums maakt Joan Shelley muziek die zich stevig heeft laten beïnvloeden door de muziek die aan het eind van de jaren 60 en het begin van de jaren 70 in de Laurel Canyon bij Los Angeles werd gemaakt, maar ook de wat meer psychedelische en alternatieve Amerikaanse folk uit deze periode heeft zeker zijn sporen nagelaten op haar muziek. 

Joan Shelley is helaas nog wat minder bekend dan de kwaliteit van haar albums rechtvaardigt, maar dat is het lot van muzikanten die niet het geluk hebben te worden omarmd door het TikTok publiek. Joan Shelley weet ondanks haar beperkte bekendheid wel goed aangeschreven producers en muzikanten aan zich te binden. Zo werkte ze in het verleden met Jeff Tweedy en James Elkington, terwijl ze ook gitarist (en echtgenoot) Nathan Salsburg meestal aan haar zijde weet. 

Real Warmth, het nieuwe album van Joan Shelley, is geproduceerd door Ben Whiteley, die deel uit maakt van de Canadese band The Weather Station. Joan Shelley koos voor Like The River Loves The Sea voor een studio op IJsland en nam The Spur op in Kentucky. Haar nieuwe album werd opgenomen in het Canadese Toronto, maar alle albums van de Amerikaanse muzikante hebben een vergelijkbaar geluid. 

Het is een geluid dat ook op Real Warmth weer is beïnvloed door Amerikaanse folk uit de jaren 60 en 70, al hoor ik ook wel wat invloeden uit de Britse folk uit deze periode. Mede door de inzet van uitstekende muzikanten als Nathan Salsburg, Ben Whiteley, Karen Ng, Doug Paisley en Tamara Lindeman klinkt ook Real Warmth weer prachtig, zeker als echt bijzonder fraaie klanken van een saxofoon worden toegevoegd of wanneer het album met een breed uitwaaiende pedal steel wordt voorzien van een subtiele country vibe. 

Real Warmth ademt dankzij de warme en wat broeierige klanken de sfeer van een lome zomeravond en dat voelt zeer aangenaam, zeker nu de temperaturen hier wat beginnen te dalen. De warme sfeer van het album wordt versterkt door de bijzonder mooie zang van Joan Shelley. Ook op haar nieuwe album zingt de Amerikaanse muzikante weer prachtig ingehouden, maar echt iedere noot is raak op Real Warmth. De stem van Joan Shelley is niet alleen mooi, maar zit ook vol gevoel en doorleving, wat de kracht van haar songs verder vergroot. 

Ik begrijp op zich wel dat Joan Shelley geen muziek maakt die een jong publiek op TikTok gaat aanspreken, maar ik hoop dat haar nieuwe album weer in net wat bredere kring wordt opgepakt. Het duurde bij mij even voor ik viel voor de muzikale charmes van de Amerikaanse muzikante, maar met Real Warmth levert ze voor de derde keer op rij een album af dat het uitstekend gaat doen op kille herfstavonden en koude winteravonden. Erwin Zijleman

De muziek van Joan Shelley is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://joanshelley.bandcamp.com/album/real-warmth.

Real Warmth van Joan Shelley is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Keren Ann - Paris Amour

Keren Ann heeft inmiddels een flink oeuvre op haar naam staan, maar is nog altijd relatief onbekend, wat gezien de kwaliteit van haar albums, waaronder het deze week verschenen Paris Amour, zeer onterecht is
Ik had de muziek van Keren Ann niet meer zo op het netvlies als een jaar of twintig geleden, toen ze aan de lopende band geweldige albums afleverde. Na een wat mindere periode en twee Engelstalige albums omarmde Keren Ann een paar jaar geleden de Franse taal weer en dat doet ze ook op Paris Amour, dat zich kan meten met haar beste albums. Paris Amour ademt de sfeer van het Parijs uit de jaren 70, maar het is ook een typisch Keren Ann album. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal zeer sfeervol, zeker wanneer de strijkers aanzwellen, maar het is ook dit keer vooral de stem van Keren Ann die de aandacht trekt en het is een stem die alleen maar mooier wordt.

Keren Ann (Zeidel) werd geboren in Israël, heeft een Nederlands-Javaanse moeder en een Israëlisch-Russische vader, woonde een tijd lang in Nederland, maar kwam uiteindelijk terecht in Parijs. Daar liep ze de Franse muzikant Benjamin Biolay tegen het lijf, die haar introduceerde in de Franse muziekscene. 

Ik vond en vind de eerste vijf albums van Keren Ann echt geweldig. La Biographie de Luka Philipsen (2000), La Disparition (2002), Not Going Anywhere (2003), Nolita (2004) en Keren Ann (2007) zijn stuk voor stuk uitstekende albums, waarmee Karen Ann zich schaarde onder het beste dat de Franse popmuziek in het eerste decennium van dit millennium te bieden had, maar waarmee ze ook meedeed met de beste Engelstalige vrouwelijke singer-songwriters van dat moment. 

Na het titelloze album uit 2007 vestigde Keren Ann zich in New York en maakte ze twee volledig Engelstalige albums die in Nederland niet veel aandacht kregen en ik daarom over het hoofd heb gezien. Keren Ann debuteerde daarom pas op de krenten uit de pop met het in 2019 verschenen en weer volledig Franstalige Bleue, dat liet horen dat ze het maken van uitstekende albums nog niet was verleerd. 

Het in 2022 verschenen en samen met Quatuor Debussy gemaakte album heb ik gemist, maar deze week werd ik blij verrast met Paris Amour, het negende soloalbum van Keren Ann. Het is net als zijn voorganger een volledig Franstalig album en dat vind ik persoonlijk goed nieuws. Ik kan niet zo goed uitleggen waarom dat zo is, maar op een of andere manier vind ik de muziek van Keren Ann onderscheidender wanneer ze in het Frans zingt. 

Paris Amour laat zich beluisteren als een ode aan wat mij betreft de mooiste Europese hoofdstad en is bovendien een ode aan de Franse popmuziek. Keren Ann flirtte in het verleden geregeld met pop en singer-songwriter pop, maar Paris Amour kruipt weer wat dichter tegen het Franse chanson aan. Het is een genre dat Keren Ann op het lijf is geschreven, zeker nu haar stem wat doorleefder klinkt dan op haar vroege albums. 

Paris Amour is een rijk georkestreerd album met flink wat strijkers en flink wat Parijse grandeur en dat is een setting waarin Keren Ann floreert. De muziek op het album is echt prachtig en hetzelfde geldt voor de meeslepende songs op het album, maar het is de zang van Keren Ann die je bedwelmt en betovert en dat misschien nog wel meer doet dan op haar eerste albums.

Het nieuwe album van de muzikante uit Parijs klinkt in veel van de songs als een album dat je mee terugneemt naar het Parijs van de jaren 70. Het is een album dat in de jaren 70 zomaar door de grote Serge Gainsbourg zou kunnen zijn geproduceerd en dat vind ik het grootste compliment dat je een Franse zangeres kunt maken. 

Ik hou niet altijd van dit soort rijk georkestreerde albums, maar de vaak uitbundig ingekleurde songs op Paris Amour klinken prachtig. Het zijn lekker in het gehoor liggende songs met oorstrelend mooie melodieën en soms een licht psychedelisch sfeertje dat ook al herinnert aan de albums van Serge Gainsbourg, waarvan ik er steeds meer ontdek. 

Er zitten de laatste jaren helaas lange pauzes tussen de albums van Keren Ann, maar ook Paris Amour was het wachten weer meer dan waard. Zaz zette de Franse muziek de afgelopen week weer even in de spotlights en Zaho de Sagazan doet dat volgende week weer, maar ook het nieuwe album van Keren Ann hoort hierin thuis. Erwin Zijleman

Paris Amour van Keren Ann is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Kristina Train - County Line

Toen dertien jaar geleden Dark Black van Kristina Train verscheen was ik er 100% zeker van dat ze heel groot zou gaan worden en dat denk ik eerlijk gezegd ook weer bij beluistering van het deze week verschenen County line
Er is momenteel zeker geen gebrek aan goede countryzangeressen, maar hele goede countryzangeressen kunnen er altijd nog wel bij. Kristina Train is zo’n hele goede countryzangeres. Dat is op zich geen nieuws, maar ik hoorde nog niet eerder zo veel country op een album van de Amerikaanse muzikante, die via de nodige omzwervingen in Nashville is terecht gekomen. County Line werd gemaakt met een aantal topkrachten en dat hoor je, maar de ster van het album is Kristina Train zelf, want wat zingt ze mooi op haar nieuwe album. Ze trok ooit behoorlijk wat aandacht met het prachtige Dark Black, maar ook County Line is weer een topalbum.

Bij Kristina Train denk ik onmiddellijk aan haar prachtige album Dark Black uit 2012. De Amerikaanse muzikante, die via New York en Georgia in Londen was terecht gekomen, maakte met dit album diepe indruk en leek klaar voor een prachtige carrière in de muziek. 

Ik schreef er destijds het volgende over en daar sta ik nog steeds achter: “Dark Black klinkt niet alleen als de perfecte mix van Dusty Springfield en Aretha Franklin, maar ook als een uitstekend alternatief voor Adele en haar collega Duffy. Dark Black heeft hiernaast wel iets van de jazzy pop van Norah Jones, is niet zo heel ver verwijderd van de retro soulpop van Rumer en heeft tenslotte het onderkoelde van Lana Del Rey en het warmbloedige van Sade. Het zijn stuk voor stuk namen die de kassa laten rinkelen, waardoor de grote doorbraak van Kristina Train alleen maar een kwestie van tijd kan zijn”. 

Die verdiende doorbraak kwam er echter niet, waardoor na het veelbelovende debuutalbum van Kristina Train (Spilt Milk uit 2009) ook haar tweede album snel werd vergeten. Ik dacht eigenlijk dat ik na Dark Black nooit meer iets had vernomen van de Amerikaanse muzikante, maar in 2021 verscheen Rayon City, waar ik een positief verhaal over schreef. De inmiddels naar Nashville uitgeweken muzikante liet op haar derde album een geluid met vooral invloeden uit de soul en de pop horen en maakte wederom indruk als zangeres. 

Het in 2022 uitgebrachte Body Pressure heb ik echt niet opgemerkt, maar deze week keert Kristina Train terug met haar vijfde album County Line. De Amerikaanse muzikante heeft nog altijd Nashville, Tennessee, als thuisbasis en dat hoor je dit keer beter dan op haar vorige albums. Ook County Line bevat de invloeden uit de soul die waren te horen op Dark Black en Rayon City, maar invloeden uit de countrymuziek zijn dit keer veel duidelijker hoorbaar en domineren. 

County Line werd overigens niet opgenomen in Nashville, maar in Los Angeles, waar een aantal gelouterde muzikanten aanschoof. Het levert een zowel in productioneel als muzikaal opzicht prachtig album op met hier en daar filmische arrangementen. County Line klinkt als een tijdloos countryalbum en dat klinkt echt heerlijk, al is het maar vanwege het geweldige snarenwerk. 

Centraal staat ook dit keer de stem van Kristina Train, die sinds het prachtige Dark Black alleen maar mooier is geworden. Het is een stem vol country en soul en een stem vol melancholie, al komen er dit keer zeker niet alleen maar donkere wolken voorbij in de songs van Kristina Train. Het album bevat een aantal eigen songs en een aantal covers, waarvan haar overigens zeer geslaagde bewerking van Believe van Cher de meest opvallende is. In alle songs is goed te horen dat Kristina Train beschikt over een stem die alles wat ze aanraakt in goud kan veranderen en dat is zeldzaam. 

Er wordt de Amerikaanse muzikante inmiddels dan ook al meer dan 15 jaar een geweldige toekomst in de muziek voorspeld en dat is volkomen terecht. Na het wederom uitstekende County Line moet het er maar eens van komen, want Kristina Train heeft alles dat een popster of een countryster moet hebben. Dark Black blijft er voor mij toch net wat bovenuit steken in het oeuvre van Kristina Train, maar het fraaie County Line komt in flink wat van de songs op het album behoorlijk dicht in de buurt. Erwin Zijleman

De muziek van Kristina Train is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://kristinatrain.bandcamp.com/album/county-line.

County Line van Kristina Train is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Joanne Robertson - Blurr

Blurr van Joanne Robertson is waarschijnlijk een album dat je moet ontdekken en waarvan je moet leren houden, maar als dat eenmaal gelukt is zou de liefde voor het album zomaar onvoorwaardelijk kunnen zijn
Joanne Robertson heeft al meerdere albums op haar naam staan en het zijn albums waarop het experiment niet wordt geschuwd. Dat doet ze ook zeker niet op haar nieuwe album Blurr, maar toch is het nieuwe album van de Britse muzikante zeker geen heel ontoegankelijk album. Het is misschien even wennen aan de wat minimalistische muziek, aan de bijzondere stem van Joanne Robertson en aan de geïmproviseerde songs, maar eenmaal gewend aan het bijzondere karakter van de songs op Blurr wordt het album steeds mooier, intenser en indringender. Ik ben vast niet altijd in de stemming voor de bijzondere muziek van Joanne Robertson, maar zo op zijn tijd is het echt prachtig.

De Britse muzikante Joanne Robertson heeft al meerdere albums op haar naam staan, waarvan ze er een aantal maakte met de eveneens Britse muzikant Dean Blunt. De meeste van deze albums komen me op geen enkele manier bekend voor, al heb ik vorig jaar mogelijk wel geluisterd naar het samen met Dean Blunt gemaakte album Backstage Raver, waarvan ik de cover meen te herkennen. 

Het heeft in ieder geval geen indruk gemaakt, want haar naam deed bij mij geen belletje rinkelen eerder deze week. Joanne Robertson dook deze week op met haar nieuwe album Blurr, dat in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk kan rekenen op zeer positieve recensies. Daar kan ik me inmiddels volledig in vinden, want Blurr is een prachtig album, al duurde het wel even voor ik dat door had. 

Op de bandcamp pagina van Joanne Robertson is nauwelijks informatie te vinden over het album. “Blurrr was written in between painting sessions and also whilst raising a child” is alles dat Joanne Robertson wil delen over haar nieuwe album. Het past op zich wel bij het album, want Joanne Robertson maakt muziek waar je het beste zonder al te veel voorkennis aan moet beginnen om er uiteindelijk het meest van te kunnen genieten. 

Op Blurr is niet veel meer te horen dan de akoestische gitaar, af en toe een cello en de stem van Joanne Robertson, die zeker bij eerste beluistering maar wat lijkt te improviseren (en dat naar verluidt ook doet). Ik vond het bij eerste beluistering eerlijk gezegd wel erg minimalistisch klinken en miste bovendien de structuur in de songs van de muzikante uit Glasgow. 

Op basis van de bovenstaande beschrijving van de muziek zou ik Blurr waarschijnlijk links hebben laten liggen, maar omdat ik zonder voorkennis begon aan het album kon ik er onbevooroordeeld naar luisteren. Natuurlijk heb ik moeten wennen aan het album, al hoorde ik ook bij eerste beluistering al wel wat in het minimalistische gitaarspel van de Britse muzikante en haar bijzondere zang. 

Inmiddels ben ik een paar keer luisteren verder en is er veel op zijn plaats gevallen. Het gitaarspel van Joanne Robertson voorziet het album wat mij betreft inmiddels van voldoende structuur en biedt bovendien de perfecte basis voor haar stem. De zang op Blurr doet me af en toe wel wat denken aan de zang van Hope Sandoval bij Mazzy Star, al heeft Joanne Robertson de warme slaapkamer in de stem van Hope Sandoval verruild voor een kille en donkere kelder. 

Het doet qua sfeer af en toe ook wel wat denken aan de muziek van Grouper, maar Joanne Robertson heeft ook absoluut een eigen geluid. Iedereen die me van te voren had verteld dat ik zou kunnen genieten van een song van zeven minuten met alleen wat geïmproviseerd akoestisch gitaarspel en wat onderkoeld klinkende zang, had ik waarschijnlijk voor gek verklaard, maar Friendly van Joanne Robertson is zo’n song en ik vind hem prachtig. 

Blurr is het mooist wanneer je het album op een kille herfstavond beluisterd en bij voorkeur in het donker en zonder verdere afleiding. Juist in deze setting komen de gitaarakkoorden en de intense zang van de Britse muzikante het best tot zijn recht en valt definitief alles op zijn plek. Lang niet iedereen zal gecharmeerd zijn van dit album, maar het kan ook zomaar een album zijn dat je nog maanden in een wurggreep houdt en dat je eindeloos wilt koesteren. Erwin Zijleman

De muziek van Joanne Robertson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://joannerobertson.bandcamp.com/album/blurrr.

Blurr van Joanne Robertson is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro