Sinds haar terugkeer in 2013 heeft de Britse band Suede geen slecht album meer gemaakt. Het is inmiddels een aardig stapeltje albums, waarmee de band een stuk productiever is dan de andere grote spelers uit de 90s Britpop. Suede is bovendien zeker geen ‘one-trick-pony’. De band nam een paar jaar geleden nog flink gas terug met een beeldend geluid, maar levert nu een lekker stevig album met hier en daar de nodige invloeden uit de postpunk af. Het klinkt allemaal lekker energiek met de zo herkenbare zang van Brett Anderson en het heerlijke gitaarspel van Richard Soakes, maar de songs van Suede zijn dit keer ook verrassend aanstekelijk. Suede draait al heel lang mee, maar verslapt nog altijd niet.
2025 is het jaar van de terugkeer van Pulp en Oasis, terwijl 2023 werd gezien als het jaar van de terugkeer van Blur. Ook de vierde grote band uit de Britpop van de jaren 90 is een aantal jaren afwezig geweest, tussen 2003 en 2010 om precies te zijn, maar de tweede jeugd van Suede, die begon in 2013 met het album Bloodsports, houdt inmiddels al een jaar of twaalf aan.
Suede leverde met haar eerste drie albums, Suede uit 1993, Dog Man Star uit 1994 en Coming Up uit 1997, drie onbetwiste Britpop klassiekers af, maar zakte hierna wat weg met twee zwakkere albums. Sinds Bloodsports uit 2013 staat de Britse band echter weer garant voor uitstekende albums en met name Night Toughts uit 2016 en Autofiction uit 2022 doen wat mij betreft niet onder voor het beste werk van de band.
Suede experimenteerde op een aantal van haar recentere albums met een wat meer ingetogen en beeldend geluid, maar op Autofiction keerde de band drie jaar geleden terug naar een wat ruwer geluid, dat af en toe herinnerde aan de eerste albums, maar ook wat opschoof richting rock en dat is de band kennelijk goed bevallen.
Het is immers een lijn die wordt doorgetrokken op het deze week verschenen Antidepressants, dat vooral wat stevigere uptempo song bevat naast twee ballads. Antidepressants is net als voorganger Autofiction gestoken in een sombere zwart-wit hoes en dat past wat mij betreft wel bij de muziek van de band, die dit keer aan de donkere kant is.
Autofiction werd in 2022 door Brett Anderson een punkalbum genoemd en de Britse zanger speekt in het geval van Antidepressants over een postpunk album. Waar ik de punk op Autofiction niet echt hoorde, hoor ik absoluut de postpunk op Antidepressant. Allereerst omdat het een behoorlijk donker album is, maar ook in de zwaar aangezette bas- en drumpartijen en in het gitaarwerk van Richard Oakes klinken invloeden uit de postpunk door.
Aan de andere kant vind ik het ook een typisch Suede album en die werden in het verleden toch vooral onder de Britpop of onder de glam geschaard. Laten we het er maar op houden dat het label niet zo belangrijk is, het gaat immers om de muziek. Suede klonk na haar eerste drie albums wat uitgeblust, maar weet inmiddels al twaalf jaar de goede vorm vast te houden.
Wat hierbij helpt is dat Brett Anderson nog altijd een uitstekende zanger is en bovendien een zanger met een karakteristiek en gepassioneerd eigen geluid. Ook gitarist Richard Oakes is op Antidepressant weer in topvorm, zodat niemand het zo langzamerhand meer over Bernard Butler, de oorspronkelijke gitarist van de band, hoeft te hebben. Suede vertrouwt ook dit keer op de diensten van producer Ed Buller, wat verder bijdraagt aan de vertrouwde ingrediënten in het geluid van Suede.
De band grijpt op haar nieuwe album absoluut terug op het eigen werk, en dan met name op de eerste drie albums en misschien nog wel meer op voorganger Autofiction, maar heeft ook goed geluisterd naar de postpunkbands uit de jaren 80, met Joy Division, Siouxsie & The Banshees en The Cure voorop, maar songs als Dancing With The Europeans en Sweet Kid hadden met een beetje fantasie ook van The Cult kunnen zijn.
Het levert een donker, stevig en soms bijna bombastisch album op, maar de Britse band is er ook weer in geslaagd om een serie zeer aansprekende en vaak energieke en aanstekelijke songs te schrijven. Het zorgt ervoor dat ook Antidepressants weer een album is dat niet onder doet voor de beste albums van Suede en dat is knap voor een band die inmiddels meer dan 35 jaar bestaat. Erwin Zijleman
Antidepressants van Suede is verkrijgbaar via de Mania webshop: