Billie Joe Armstrong - No Fun Mondays

Billie Joe Armstrong coverde tijdens de eerste lockdown uit verveling een aantal songs van anderen en dat leverde een tijdje geleden een album op dat goed is voor heel veel plezier
Er zijn dit jaar nogal wat albums met covers verschenen en er zaten flink wat hele goede tussen. Het album waar ik het vrolijkst van ben geworden is zonder enige twijfel No Fun Mondays van Billie Joe Armstrong. De voorman van Green Day heeft een aantal voor de hand liggende en een aantal minder voor de hand liggende songs verzameld en perst ze stuk voor stuk door de molen die er Billie Joe Armstrong songs van maakt. Veertig minuten vermaakt de Amerikaanse muzikant met een mix van powerpop, punkpop en 70s rock en alles klinkt even lekker of zelfs onweerstaanbaar. Een heerlijk album om het rare jaar 2020 mee af te sluiten.

Het jaar 2020 is in vele opzichten een jaar om snel te vergeten, maar het was ondanks alles ook een mooi of zelfs heel mooi muziekjaar. Alle reden dus om het jaar positief af te sluiten met een album dat zeker niet het beste album van 2020 is, maar wel het album is waar ik echt talloze keren heel vrolijk van ben geworden en nog steeds wordt. 

Het is een album dat afwassen tot een feest maakt (ook als je, zoals ik, een vaatwasser hebt), het is een album dat alle zorgen van het moment verdrijft, het is een album dat je mee terugneemt naar de jaren 70 en 80 toen alles nog zoveel eenvoudiger was, het is een album dat je humeur een ongelooflijke boost geeft en het is een album dat stiekem toch veel beter is dan je bij eerste beluistering zult denken. 

Ik heb het over No Fun Mondays van Billie Joe Armstrong. Billie Joe Armstrong kennen we natuurlijk als voorman van de Amerikaanse band Green Day, die ooit opdook met het niemendalletje Basket Case, maar vervolgens uitgroeide tot een van de grootste en zeker ook meest interessante rockbands van het moment. Ik ken Billie Joe Armstrong natuurlijk ook van het geweldige Foreverly dat hij samen maakte met Norah Jones en dat het geweldige werk van The Everley Brothers nog maar eens eerde. 

Billie Joe Armstrong had dit jaar vooral op het podium willen staan met zijn band, maar het liep anders. Min of meer uit verveling begon hij met het opnemen van een aantal songs van anderen, tot hij een geweldige serie songs had verzameld en een album begon te gloren. No Fun Mondays is dat album en het is zoals gezegd een heerlijk album. 

Het opent direct fantastisch met I Think We’re Alone Now dat we vooral kennen van one-hit-wonder Tiffany. Het is een songs waarvan je stiekem al lang wist dat het een geweldige song is als het destijds maar niet door die bakvis gezongen was. De versie van Billie Joe Armstrong heeft je direct te pakken en dit kunstje herhaalt de Amerikaanse muzikant nog een keer of dertien. 

I Think We’re Alone Now van Tiffany (en hiervoor van Tommy James & The Shondells), Kids In America van Kim Wilde en Manic Mondays van The Bangles (en uiteindelijk natuurlijk van Prince) zijn de wat meer poppy tracks op het album en ze passen stuk voor stuk geweldig bij de muziek van Billie Joe Armstrong. 

De Amerikaanse muzikant blijft vaak redelijk dicht bij de punkpop uit de vroege jaren van zijn band, maar schuift ook met grote regelmaat op richting de muziek van Cheap Trick, vaak versleten als one-trick-pony, maar voor mij een van de meest onderschatte bands uit de muziekgeschiedenis. 

No Fun Mondays beperkt zich zeker niet tot grote hits, maar sleept er ook wat minder bekende songs bij. Het feest van herkenning is dan wat minder groot, maar wat klinkt het allemaal lekker en wat is het goed om weer eens songs van Wreckless Eric en Billy Bragg te horen. 

Als er al iets valt aan te merken op No Fun Mondays is het het feit dat Billie Joe Armstrong het hele album vasthoudt aan zijn beproefde recept en zelfs John Lennon hier in weet te persen, maar die beproefde formule is direct ook de kracht van het album. No Fun Mondays is goed voor 40 minuten zorgeloze punkpop, powerpop en rock. Draai de volumeknop maar open en haal die luchtgitaar uit de kast, 2020 gaat vanzelf voorbij. Erwin Zijleman

No Fun Mondays van Billie Joe Armstrong is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 24,99 euro

LP, 22,99 euro

CD, 18,99 euro

   

Diana Jones - Song To A Refugee

Het was een tijd stil rond de Amerikaanse singer-songwriter Diana Jones, maar met het fraaie Song To A Refugee is ze weer helemaal terug als een van de smaakmakers in het genre

Song To A Refugee van Diana Jones is een conceptalbum met de vluchtelingenproblematiek als centraal thema. De Amerikaanse singer-songwriter kruipt in de huid van vluchtelingen en doet dit vol gevoel en compassie. Het thema is mooi, maar ook in vocaal en muzikaal opzicht is Song To A Refugee een ijzersterk album. De instrumentatie is sober en stemmig, maar ook zeer trefzeker en zoals altijd vertolkt Diana Jones haar songs op doorleefde wijze. Song To A Refugee duikt deze weken op in flink wat jaarlijstjes en hoog in de jaarlijstjes die zich vooral richten op Amerikaanse rootsmuziek. Er valt wat mij betreft niets op af te dingen.

In de meeste jaarlijstjes waarin Amerikaanse rootsmuziek centraal staat is er een mooie plek gereserveerd voor het album dat de Amerikaanse singer-songwriter Diana Jones dit jaar heeft uitgebracht. Het is een album dat bij mij maar om één reden op de stapel is blijven en dat is het feit dat het album niet op vinyl is uitgebracht. Het is geen goede reden natuurlijk, al blijft vinyl zoveel leuker dan een cd’tje. Uiteindelijk moet het echter gaan om de kwaliteit van het album en na één keer horen is duidelijk dat Diana Jones eerder dit jaar met Song To A Refugee een hoogstaand album heeft gemaakt. 

Song To A Refugee is in meerdere opzichten een hoogstaand album. Allereerst is er de thematiek. Diana Jones bezingt op haar meest recente album de vluchtelingenproblematiek, waarbij ze met grote regelmaat in de huid van vluchtelingen kruipt. We vinden hier in Nederland dat we het de afgelopen negen maanden best zwaar hebben gehad zonder cafés, restaurants, concerten en festivals, maar het is natuurlijk niet te vergelijken met mensen die huis en haard achter zich laten omdat het er niet langer veilig of leefbaar is. 

Diana Jones bezingt het lot van vluchtelingen wereldwijd, uiteraard met speciale aandacht voor de vluchtelingenproblematiek in het zuiden van de Verenigde Staten, en doet dat met hart en ziel. Het is een verademing na alle holle retoriek rond de motieven en het lot van vluchtelingen. 

Song To A Refugee is ook een hoogstaand album door de zang die, zoals altijd bij Diana Jones, prachtig is. De Amerikaanse singer-songwriter beschikt, net als bijvoorbeeld soortgenoot Iris DeMent, over een bijzondere stem en beschikt bovendien over het vermogen om veel emotie en urgentie in haar stem te leggen. Het is een stem die niet bij alle liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek in de smaak valt, maar ik vind het inmiddels al een aantal jaren prachtig. 

Het is een stem die bovendien prachtig kleurt bij die van anderen, wat nog maar eens blijkt wanneer Steve Earle, Richard Thompson en Peggy Seeger aanschuiven in het fraaie We Believe You of wanneer The Chapin Sisters hun stemmen toevoegen. De doorleefde en emotievolle vocalen op Song To A Refugee passen natuurlijk ook nog eens prachtig bij de thematiek en het hart onder de riem voor vluchtelingen waar dan ook ter wereld. 

Naast de thematiek en de geweldige zang is Song To A Refugee ook nog eens een prachtig rootsalbum waarop gloedvol wordt gemusiceerd door een aantal gelouterde muzikanten, onder wie de zeer ervaren David Mansfield, die het album ook produceerde. De meeste songs op het album zijn betrekkelijk sober, maar zeer smaakvol gearrangeerd, met meestal een hoofdrol voor fraai gitaarwerk en hiernaast fraaie bijdragen van onder andere de viool. 

Het was de afgelopen jaren behoorlijk stil rond Diana Jones, maar met Song To A Refugee heeft ze een prachtig album afgeleverd. Het is een album dat niet alleen laat horen dat het hart van Diana Jones op de juiste plek zit, maar dat ook nog maar eens onderstreept dat de Amerikaanse singer-songwriter binnen de Amerikaanse rootsmuziek tot de smaakmakers moet worden gerekend. Song To A Refugee is bovendien een album dat thuishoort in de jaarlijstjes, inclusief die van mij. Erwin Zijleman

Song To A Refugee van Diana Jones is verkrijgbaar via de Mania webshop:
CD, 16,99 euro

   

Ben Seretan - Youth Pastoral

Youth Pastoral van Ben Seretan begint bij de countryrock uit de jaren 70, maar laat zich geen moment beperken door de conventies van het genre, wat een wonderschoon album oplevert
Dankzij het jaarlijstje van Paste Magazine heb ik nog net in 2020 kennis gemaakt met Youth Pastoral van Ben Seretan en wat is het een mooi en indrukwekkend album. Het is een album dat opvalt door een wat lome maar ook zeer rijke instrumentatie, die je mee terugneemt naar de jaren 70, maar daar zeker niet blijft hangen. Ben Seretan is niet vies van countryrock uit vervlogen tijden, maar hij geeft zijn eigen draai aan de invloeden uit het verleden. In muzikaal opzicht staat het als een huis, maar ook het niveau van de zang (met een vleugje Neil Young) en het niveau van de songs (die ook omliggende genres verkennen) is hoog. Tot voor kort had ik er nooit iets over gehoord, maar wat is het mooi.

In het jaarlijstje van Paste Magazine vond ik Youth Pastoral van de Amerikaanse singer-songwriter Ben Seretan. Ik was de naam eerder dit jaar nog niet tegengekomen en in de jaren hiervoor overigens ook niet, maar de omschrijving van Paste Magazine, met onder andere de onderstaande zin, maakte me direct nieuwsgierig: “Youth Pastoral is a stunning album that draws its power from Seretan’s Neil Young-like vocals, his evocative, soul-baring songwriting, and a rustic, reverent hum befitting of its heavenward gaze”. 

Omdat ik de naam Ben Seretan nog nooit was tegengekomen, ging ik er lange tijd van uit dat Youth Pastoral het debuut was van de singer-songwriter uit Troy, New York, maar Ben Pastoral blijkt een zeer productief muzikant, die alleen dit jaar al meerdere albums uitbracht. Youth Pastoral is de meest ambitieuze van het stel en het is een album dat wat mij betreft terecht is opgedoken in het jaarlijstje van Paste Magazine. 

In het citaat van de Amerikaanse muziekwebsite komt al naar voren dat de stem van Ben Seretan wel wat doet denken aan die van Neil Young. Daar is inderdaad wel wat voor te zeggen, maar het is zeker niet het eerste dat me opviel bij beluistering van Youth Pastoral. Ik was in eerste instantie vooral diep onder de indruk van de rijke instrumentatie op het album van de Amerikaanse muzikant. 

Ben Seretan heeft een lui en ruimtelijk klinkend album gemaakt, dat absoluut een 70s feel heeft, maar van retro is zeker geen sprake. De Amerikaanse muzikant maakt Amerikaanse rootsmuziek met een voorliefde voor countryrock, maar de inkleuring van de rootsmuziek van Ben Seretan is eigenzinnig. 

Voor Youth Pastoral werd een heel arsenaal aan instrumenten de studio in gesleept. Uiteraard zijn er de gitaren en de binnen de countryrock onmisbare pedal steel, maar Ben Seretan en zijn medemuzikanten maakten ook nog gebruik van onder andere een harmonium, flink wat synthesizers, een pomporgel, een fluit en een saxofoon. 

Het voorziet het album van een lekker vol geluid, dat enerzijds herinnert aan de hoogtijdagen van de countryrock, maar ook uitstapjes maakt richting psychedelica. Ook de percussie op het album durft overigens buiten de lijntjes te kleuren, waardoor Youth Pastoral een stuk spannender is dan het zoveelste album dat zich laat beïnvloeden door de hoogtijdagen van de countryrock. 

Ben Seretan maakt zijn eigen ding van alle invloeden uit het verleden en beschikt ook nog eens over een stem die gemaakt lijkt voor dit genre. Ik hoor inderdaad een vleugje Neil Young, maar de overeenkomsten moeten niet overdreven worden, al is het maar omdat ik ook het wat geknepen geluid van Billy Corgan hoor in de zang. 

De stem van Ben Seretan wordt nog wat mooier wanneer hij zich laat ondersteunen door zangeres Devra Freelander, die nog wat schoonheid toevoegt aan het al zo rijkelijk met schoonheid bedeelde Youth Pastoral. 

Het album wordt tenslotte nog wat verder opgetild door de tijdloze en soms monumentale songs op het album, die niet alleen bijzonder fraai worden ingekleurd, maar die ook vol gevoel worden vertolkt en zo af en toe ook nog eens heerlijk mogen ontsporen. Het album van Ben Seretan heeft dit jaar nauwelijks aandacht gekregen, of het is mij ontgaan, maar ik durf het inmiddels best een van de pareltjes van 2020 te noemen. Erwin Zijleman

De muziek van Ben Seretan is verkrijgbaar via bandcamp: https://benseretan.bandcamp.com/album/youth-pastoral.

   

Caribou - Suddenly

Suddenly van Caribou is deze weken te vinden in nogal wat jaarlijstjes en hoewel het normaal gesproken niet helemaal mijn ding is, begrijp ik alle lof voor de Canadese muzikant inmiddels wel
Elektronica, dance; het zijn niet de genres waar ik normaal gesproken warm voor loop, maar ik moest toch eens gaan luisteren naar Suddenly van Caribou. Het is een album dat zo nu en dan uitstekend dienst kan doen als soundtrack voor een ontspannen zomeravond, maar het is veel meer dan dat. Caribou maakt er een fascinerende tijdreis van die het ene moment nostalgisch kan klinken, maar je het volgende moment het heden of zelfs de toekomst in sleept. Van loom, zonnig en toegankelijk tot eclectisch, zweverig en experimenteel en dat vaak binnen een paar noten. Mijn favoriete genre zal het nooit worden, maar dat is een razendknappe plaat is kan ik alleen maar bevestigen.

Suddenly van Caribou is een vaste waarde in veel van de jaarlijstjes die de afgelopen weken zijn gepubliceerd. Zelf heb ik het album van de Canadese muzikant Dan Snaith echter laten liggen. De muzikant die eerder muziek maakte als Manitoba opereert immers in het hokje elektronica en dat is een hokje waarop ik lang niet altijd gek ben. 

De vroege albums van Caribou vond ik nog wel interessant, maar de Canadese muzikant schoof steeds meer op richting de dansvloer en dat is muziek die ik thuis maar zelden beluister en daarbuiten overigens ook niet. Door de hoge notering in flink wat aansprekende jaarlijstjes, was ik echter toch wel nieuwsgierig naar het nieuwe album van Caribou en hoewel Suddenly zeker niet helemaal mijn ding is bevalt het album me wel en bovendien bevalt het me iedere keer weer net wat beter. 

Suddenly schuift hier en daar inderdaad op richting de dansvloer, maar Suddenly bevat ook een aantal fraaie ingetogen tracks die sober openen, maar vervolgens op bijzondere wijze worden vervormd door steeds meer elektronica. Hiernaast schakelt het album met enige regelmaat terug naar een veel lager tempo, wat je doet verlangen naar een zorgeloze zomer (zou die dan volgend jaar echt komen?). 

Caribou schakelt op Suddenly tussen toegankelijke of zelfs hitgevoelige passages en momenten waarop het experiment de overhand neemt in zijn muziek. Zeker de tracks die zijn voorzien van zang verleiden mij makkelijk met zwoele en zomerse klanken. Die zang krijgt er in flink wat recensies stevig van langs, maar mij bevalt het wel. De wat lome zang voorziet de muziek van Caribou van de nodige rust en die is hard nodig ook. 

Wanneer de Canadese muzikant los gaat met elektronica, beats en samples schiet de muziek van Caribou werkelijk alle kanten op. Soms grijpt Dan Snaith terug op oude soul en klinkt Suddenly direct vertrouwd, maar de Canadese muzikant kan ook uit de voeten met de elektronische popmuziek uit de jaren 70, met moderne elektronische popmuziek, met muziek voor de dansvloer en met flink wat experiment. 

Het is knap hoe Suddenly steeds weer kan betoveren met dromerige en zonnige klanken, om je het volgende moment alle kanten op te slingeren met meer tegendraads klinkende muziek. Door de greep uit de doos met oude samples klinkt Suddenly met enige regelmaat zwoel en nostalgisch, maar een paar noten later schiet je weer de toekomst in met kille elektronische klanken. 

Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je goed hoe knap het allemaal in elkaar steekt en hoe makkelijk de muziek van Caribou van kleur verschiet. Caribou is enerzijds de soundtrack van een broeierige en zorgeloze zomeravond, maar het is ook een album dat continu wil transformeren in iets anders en daar nog in slaagt ook. 

Zeker wanneer de klanken atmosferisch zijn en langzaam maar zeker steeds verder worden verrijkt zit ik op het puntje van de stoel, maar ook als Caribou het tempo opvoert en langzaam opschuift richting de dansvloer ga ik nog mee. Ik moet een beetje uit mijn comfort zone komen om te genieten van Suddenly van Caribou, maar nu ik dat steeds net wat vaker doe, begrijp ik wel waarom dit album in zoveel jaarlijstjes opduikt de afgelopen weken. Erwin Zijleman

De muziek van Caribou is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://caribouband.bandcamp.com/album/suddenly.

Suddenly van Caribou is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 18,99 euro

CD, 9,99 euro

   

Clara Engel - A New Skin

Clara Engel maakt in eigen beheer al een jaar of vijftien muziek van een bijzondere schoonheid en ook het deze week verschenen A New Skin is weer een album dat betovert en imponeert
De uit Toronto afkomstige Clara Engel heeft niet veel nodig om muziek te maken die keer op keer diepe indruk maakt. Ook A New Skin is weer gemaakt met minimale middelen, maar het effect is ook dit keer maximaal. De instrumentatie op het album is sober maar wonderschoon. De afwisselend zweverige en aardse klanken krijgen ook dit keer gezelschap van de even mooie als indringende stem van Clara Engel, die je meeneemt naar donkere en mysterieuze landschappen. Alles is zoals gezegd opgenomen met eenvoudige middelen, maar wat komt het allemaal weer prachtig uit de speakers. Clara Engel is een unieke en eigenzinnige muzikante, die aan de lopende band prachtalbums maakt. Ook A New Skin is er weer een.

De Canadese muzikante Clara Engel brengt inmiddels al meer dan 15 jaar muziek uit via haar bandcamp pagina. De ene keer een losse song, de volgende keer een EP, maar ook met enige regelmaat een volledig album. Het zijn albums die in kleine kring gekoesterd worden, maar die in bredere kring helaas onbekend zijn. 

Eerder dit jaar verscheen het bijzonder fraaie Hatching Under The Stars dat eind 2019 werd opgenomen, maar fraai kleurde bij de eerste lockdown. Het is een album dat zomaar had kunnen of misschien wel had moeten opduiken in mijn jaarlijstje, maar zoals zo vaak was ik de muziek van Clara Engel weer even vergeten. 

Een paar dagen voor kerst verscheen nog een album van Clara Angel, A New Skin. Ook A New Skin maakte de muzikante uit Toronto weer volledig in haar uppie en ook dit keer tekende Clara Engel niet alleen voor de instrumenten en de zang, maar ook voor de cover art, die wederom fraai is. A New Skin werd thuis opgenomen en dit keer had Clara Engel niet meer nodig dan haar stem, een elektrische gitaar, een melodica, een harmonica en een “cigar box” gitaar. 

Clara Engel maakt altijd intieme, zich langzaam voortslepende en over het algemeen donker gekleurde muziek, maar ook haar nieuwe album is zeker niet meer van hetzelfde. De meeste songs op A New Skin hebben sobere gitaarlijnen en de krachtige stem van Clara Engel als basis ingrediënten, maar bijzondere accenten zijn nooit ver weg, waardoor A New Skin een album vol diepte is.

Iedereen die de muziek van de Canadese muzikante kent weet dat ze prachtig bezwerend kan zingen en dat doet ze ook weer op A New Skin. De instrumentatie is sober en bijna rustgevend, maar met haar indringende zang, eist Clara Engel de aandacht nadrukkelijk op en is kippenvel nooit ver weg.

Het eerder dit jaar verschenen Hatching Under The Stars kleurde zoals gezegd prachtig bij de eerste lockdown. A New Skin kleurt minstens even fraai bij de lockdown waar we momenteel in zitten. De muziek van Clara Engel is ook dit keer donker getint, maar het is zeker geen deprimerende muziek. A New Skin straalt ondanks de donkere dagen van het moment hoop uit. 

Het is wederom een behoorlijk sober album, maar zoals zo vaak weet Clara Engel met minimale middelen maximaal effect te sorteren en houdt ze de aandacht ook in de wat langere tracks op het album moeiteloos vast. 

De gitaarlijnen en de zang vullen elkaar uitstekend aan, terwijl de subtiele accenten van de andere instrumenten de bijzondere sfeer in de muziek van Clara Engel versterken of juist een verrassende wending geven. Het levert een serie songs vol mysterie op, maar het zijn ook beeldende songs die, met name wanneer de zon onder is, de ruimte fraai inkleuren. 

Clara Engel maakte ook haar nieuwe album weer in haar eentje, maar ook A New Skin is geen lo-fi knutselalbum. De Canadese muzikante heeft ook haar nieuwe album weer prachtig opgenomen en stapelt de lagen in de instrumentatie en de zang hier en daar weer prachtig op elkaar. 

Clara Engel maakt geen muziek die een heel groot publiek aan zal spreken, maar ik weet zeker dat er ook onder de lezers van deze BLOG heel wat muziekliefhebbers zijn die de muziek van de muzikante uit Toronto zeer kunnen waarderen. Persoonlijk vind ik A New Skin minstens net zo mooi als het eerder dit jaar verschenen Hatching Under The Stars en ook het nieuwe album van Clara Engel is een album dat nog lang aan kracht en schoonheid blijft winnen. Erwin Zijleman

Alle muziek van Clara Engel is verkrijgbaar via haar bandcamp pagina, waarop je losse albums kunt kopen, maar ook haar hele discografie: https://claraengel.bandcamp.com/album/a-new-skin.

Porridge Radio - Every Bad

Je moet er echt even voor gaan zitten, maar als je Every Bad van Porridge Radio eenmaal toelaat en ondergaat, is het een album dat diepe, diepe indruk maakt en alleen maar indrukwekkender wordt
Ik heb het begin dit jaar een paar keer geprobeerd met het derde album van de Britse band Porridge Radio, maar bij snelle en fragmentarische beluistering deed het me niet zoveel. Dat is ook niet zo gek, want het album dat ik dankzij de jaarlijstjes van velen toch nog heb opgepikt, is een album dat de tijd moet krijgen om onder de huid te kruipen. Every Bad van Porridge Radio is soms rauw en hard, maar de muziek van de Britse band is net zo makkelijk zacht en intiem. De band kent haar klassiekers uit de Britse popmuziek, maar met name door de geweldige zang van Dana Margolin en haar persoonlijke songs creëert Porridge Radio ook een eigen geluid dat je eerst weg wilt duwen, maar uiteindelijk alleen maar wilt omarmen.

Ik dacht nog heel even aan een kerstplaat, maar koos uiteindelijk toch voor een blik op de jaarlijstjes van anderen. Hoog in verrassend veel van deze jaarlijstjes vind ik Every Bad van Porridge Radio. 

Toen het album van de Britse band verscheen op 13 maart van dit jaar, overigens ook de start van de eerste Nederlandse lockdown, heb ik er wel even naar geluisterd, maar ik vond het allemaal net wat te ruw en onvast en dat vond ik ook nadat de eerste jubelrecensies van het album waren verschenen. 

Op deze tweede kerstdag viel het kwartje echter wel op de vroege ochtend, al was het in eerste instantie wel even doorbijten. Doorbijten omdat de band uit het Britse Brighton niet alleen het patent heeft op geweldige popsongs, maar het ook popsongs zijn die flink kunnen ontsporen. 

Every Bad is voor mij, zeker bij eerste beluistering, een album vol tegenstellingen. Zangeres en frontvrouw Dana Margolin strijkt af en toe wel wat tegen de haren in met haar zang, maar haar gedreven zang is uiteindelijk ook een van de sterkste wapens van de band. Wat op het eerste gehoor misschien wat ruw en onvast klinkt is uiteindelijk zang vol passie en emotie. 

Het is zang die vaak wat doet denken aan PJ Harvey op haar wat ruwere albums, maar hier en daar duikt ook een vleugje Siouxsie Sioux op. En zo kan ik nog wel even doorgaan, want de stem van Dana Margolin heeft ook wel wat van de stem van Jehnny Beth van Savages of van Big Thief’s Adrianne Lenker en nog veel meer, maar het is ook een stem vol eigen karakter. 

Ook in muzikaal opzicht kan ik alle bovengenoemde namen noemen, al geldt ook hier dat Porridge Radio anders klinkt dan alles dat er al is. Every Bad is het derde album van de band uit Brighton, maar het is voor het eerst een voltreffer. 

Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik het album eerder dit jaar slechts snel en fragmentarisch heb beluisterd, want Every Bad is een album waar je in moet duiken en dat je moet ondergaan. Ik heb er in alle vroegte een paar maal ademloos naar geluisterd en bij iedere keer horen raakte ik er meer van overtuigd dat ik eerder dit jaar een jaarlijstjesalbum aan de kant heb geschoven en bovendien een album dat het verdient om in de hoogste regionen van deze lijstjes op te duiken. 

Every Bad citeert uit een aantal decennia Britse popmuziek, maar maakt vervolgens haar eigen ding van alle invloeden. De muziek van de Britse pand is soms ruw en hard, maar minstens net zo vaak intiem en zacht. Elf popliedjes staan er op het album en de een is nog mooier dan de ander. 

Je hoort het echt niet als je even snel door het album scrolt, maar verlies jezelf in de muziek van Porridge Radio en het wordt steeds mooier en intenser. De band speelt met gevoel en volgt de ruwe en gepassioneerde zanglijnen van Dana Margolin met veel precisie. Every Bad van Porridge Radio past in hokjes als indie-rock en vooral postpunk, maar de band uit Brighton schuift moeiteloos op richting pop of lo-fi als dat moet. 

Het ene moment is het muziek om bang, moedeloos of gedeprimeerd van te worden, maar een paar noten later maakt Porridge Radio je toch weer zielsgelukkig met de persoonlijke songs van Dana Margolin en haar intense zang. 

Het was Paste Magazine dat me uiteindelijk over de streep trok met de volgende zin en wat heeft de Amerikaanse muziek website gelijk: “It’s one thing for a band to capture a world in chaos, but it’s much more difficult to accurately capture a mind in chaos—Porridge Radio make it look like a cakewalk. Every Bad is the nuanced album that indie rock has needed for years.” Erwin Zijleman

De muziek van Porridge Radio is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://porridgeradio.bandcamp.com/album/every-bad.

Every Bad van Porridge Radio is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

LP, 20,99 euro

CD, 9,99 euro

   

Calexico - Seasonal Shift

Er zijn ook dit jaar weer heel veel suikerzoete en totaal overbodige kerstalbums verschenen, maar het kerstalbum van de Amerikaanse band Calexico is het beluisteren zeker waard
Calexico komt op haar kerstalbum slechts met één wat uitgekauwde kerstklassieker op de proppen en dat is ook meteen de minste track op het album. Verder gaat de band uit Arizona aan de haal met wat minder bekende kerstsongs en met stemmige songs die passen bij het seizoen. Sporadisch duikt het zo herkenbare Calexico geluid op, maar de band slaat ook een aantal nieuwe wegen in die naar meer smaken. Seasonal Shift van Calexico is zeker geen kerstklassieker, maar wel een prima album van de Amerikaanse band en een album dat het prima doet in deze donkere dagen aan het einde van het jaar.

Kerstalbums. Ook dit jaar zijn er weer flink wat verschenen, misschien zelfs wel meer dan ooit tevoren, maar veel bijzonders zat er niet tussen. Het maakt niet eens zoveel uit wie zich nog maar eens vergrijpt aan de klassieke kerstsongs, want bijna alle dit jaar verschenen kerstalbums zijn zo zoet dat het glazuur spontaan van je tanden springt. 

Het is niet anders dan andere jaren, want kerstalbums die het aanhoren waard zijn, zijn zeer schaars (vorig jaar was er nog een hele aardige van Los Lobos overigens) en echte kerstklassiekers zijn nog veel schaarser, met nog altijd het briljante kerstalbum van Phil Spector als ijkpunt. 

Ook dit jaar verschenen er echter wel een aantal heel redelijke kerstalbums. Vandaag aandacht voor het kerstalbum van de Amerikaanse band Calexico; vooralsnog mijn favoriete kerstalbum dit jaar. 

De band uit Tucson, Arizona, heeft met Seasonal Shift een kerstalbum afgeleverd dat in ieder geval geweldig klinkt en dat het glazuur op de tanden onaangetast laat. Seasonal Shift opent met nostalgisch aandoende klanken die herinneringen aan de hoogtijdagen van The Everly Brothers en, aan 50s rock ’n roll, aan 70’s softrock en aan een vleugje The Pogues, tot de van de band bekende Mariachi trompetten opduiken en de muziek van Calexico toch weer een zuidelijk tintje krijgt. 

Dat zuidelijk tintje wordt versterkt wanneer een aantal mij onbekende Mexicaanse gastmuzikanten opduiken en Calexico met haar kerstalbum toch nog stiekem dicht tegen dat van Los Lobos aan kruipt. 

Seasonal Shift is onmiskenbaar een kerstalbum, maar de band uit Arizona kiest voor de afwisseling eens niet voor de geijkte kerstsongs. Het bekendste kerstliedje op het album is voor mij Happy Xmas (War Is Over) van John Lennon en dat blijft er een die ik ook na maanden kerstterreur nog prima kan verdragen, al had Calexico haar wat gezapige versie best achterwege mogen. 

Verder komen er wat Mexicaanse kerstsongs voorbij en een aantal songs die vooral de sfeer van kerstmis proberen te vangen. Het zorgt ervoor dat Seasonal Shift een kerstalbum is, maar ook een album dat je prima op kunt zetten wanneer de nachten kouder en donkerder worden. 

Het is ook een album dat doet uitzien naar een volgend album van Calexico, want de band slaat af en toe bijzondere wegen in. Zo smaakt de samenwerking met de Nigeriaanse Toeareg gitarist Bombino naar veel meer en zo zijn er meer wendingen in het Calexico geluid die ook buiten een kerstalbum best eens verder mogen uitgewerkt. 

Het gaat wat te ver om Seasonal Shift van Calexico nu al uit te roepen tot kerstklassieker, maar ik durf het al wel een prima Calexico album te noemen en hiermee onderscheidt de band uit Tucson, Arizona, zich van vrijwel alle andere muzikanten die dit jaar een kerstalbum hebben afgeleverd. Niets om heel druk over te doen, maar ik heb ze in het kerstgenre niet veel beter gehoord dit jaar. Erwin Zijleman

De muziek van Calexico is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://casadecalexico.bandcamp.com/album/seasonal-shift.

Seasonal Shift van Calexico is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 24,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 16,99 euro

   

Lera Lynn - Love One Another

Lera Lynn maakte dit jaar niet alleen een van de mooiste albums van het jaar, volgens mijn jaarlijstje zelfs het allermooiste album van het jaar, maar ze bracht ook nog een kerst EP uit. Love One Another telt slechts vier songs waaronder uitgekauwde songs als Have Yourself A Merry Little Christmas en I’ll Be Home For Christmas, maar Lera Lynn zingt ze zoals we van haar gewend zijn prachtig. Als extraatje krijgen we ook nog een gloednieuwe Lera Lynn track, de titeltrack, die niet had misstaan op het prachtige On My Own en een fraaie versie van River van Joni Mitchell. Het is een mooi toetje na het prachtige, maar helaas totaal genegeerde album van de Amerikaanse singer-songwriter, en het is een mooie manier om alvast in de kerststemming te komen ....

...   en om aandacht te vragen voor het geweldige On My Own natuurlijk: https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2020/10/lera-lynn-on-my-own.html. Erwin Zijleman

   

I Am Oak - Odd Seeds (Part 1 & 2)

2020 bracht ons een hoop ellende, maar ook het “lockdown album”, waarvan het uit twee delen bestaande Odd Seeds van de Nederlandse band I Am Oak een prachtig voorbeeld is
Wat doe je als je als muzikant noodgedwongen maanden thuis zit? Veel muzikanten maakten nieuwe muziek, maar Thijs Kuijken, de man achter I Am Oak, besloot om songs van zijn band live in te spelen. Hij deed dit 50 dagen lang, wat 50 songs opleverde. 26 hiervan kwamen terecht op Odd Seeds dat uiterst sobere versies van deels bekende en deels onbekende I Am Oak songs laat horen. De instrumentatie is spaarzaam, de zang fluisterzacht. Met minimale middelen sorteert Thijs Kuijken echter een maximaal effect. De songs op Odd Seeds klinken als nieuwe I Am Oak songs en het zijn intieme songs vol zeggingskracht. Odd Seeds is hierdoor het zoveelste prachtige I Am Oak album.

De Nederlandse band I Am Oak bouwde de afgelopen tien jaar aan een bijzonder fraai oeuvre, dat inmiddels uit zes albums en een live-album bestaat. Hier kwamen onlangs nog twee albums bij: Odd Seeds (Pt 1) en Odd Seeds (Pt 2). Beide albums werden gemaakt door Thijs Kuijken, altijd al de belangrijkste muzikant van de band. 

Odd Seeds, ook verkrijgbaar op dubbel vinyl, ontstond min of meer bij toeval. Net zoals zoveel van ons zat Thijs Kuijken vanaf half maart thuis en was er niet veel meer te doen dan muziek opnemen. Als alternatief voor de live-shows van I Am Oak experimenteerde hij wat met het filmen van songs die hij thuis inspeelde. Het leverde uiteindelijk een verzameling van zo’n 50 songs op, waarvan ruim de helft is terecht gekomen op Odd Seeds. 

Thijs Kuijken maakte al eerder herbewerkingen van songs van I Am Oak op het buitengewoon fraaie Ols Songd uit 2014, dat ik zelf goed genoeg vind om mee te tellen als regulier I Am Oak album. Dat laatste geldt ook zeker voor Odd Seeds, dat me uitstekend bevalt. Odd Seeds bevat in totaal 26 songs, deels herbewerkingen van songs die eerder op I Am Oak albums terecht kwamen en deels herbewerkingen van I Am Oak songs die nog op de plank lagen. 

De albums van de band rond Thijs Kuijken zijn over het algemeen ingetogen, maar op Odd Seeds zijn de deels bekende en deels onbekende songs uit het oeuvre van de band ontdaan van alle opsmuk en franje. Thijs Kuijken vertolkt een deel van de songs met een akoestische gitaar (en incidenteel met een banjo), terwijl voor een ander deel van de songs sobere en uiterst subtiele elektronica wordt ingezet. 

De instrumentatie is zonder uitzondering zacht, wat ook wel moet, want ook de zang van Thijs Kuijken is over het algemeen fluisterzacht. Het geeft een extra dimensie aan de songs uit het oeuvre van I Am Oak. De zachte en sobere klanken en zang geven de versies van de songs op Odd Seeds een intiem karakter, maar ze voorzien de songs ook van een fraai soort onderhuidse spanning. 

Hier en daar zijn de nieuwe versies nog wel te herleiden tot de versies die eerder zijn verschenen, maar Odd Seeds klinkt uiteindelijk toch zo anders dat ik het album ervaar als een nieuw I Am Oak album en dat is altijd goed nieuws. 

De songs die worden gedragen door de akoestische gitaar hebben door de warme klanken en het fraai kleuren bij de zang mijn voorkeur, maar ook de door bijna minimalistische elektronica ondersteunde songs hebben hun charme. Het zijn de laatste songs die zorgen voor afwisseling, maar het zijn ook de songs die de muziek van I Am Oak voorzien van nieuw avontuur. 

Odd Seeds bevat ruim 70 minuten muziek en het is 70 minuten muziek van hoog niveau. De wat kale versies van de songs laten horen hoe goed deze songs zijn en ook de fraaie vertolking van Thijs Kuijken verdient alle lof. 

2020 heeft ons flink wat echte lockdown album opgeleverd en Odd Seeds van I Am Oak is er ook zeker een. Het is een album van eenzaamheid en isolement, maar het is ook een album van een bijzondere schoonheid. Het is een knap en wonderschoon oeuvre dat I Am Oak de afgelopen tien jaar heeft opgebouwd en Odd Seeds is een waardevolle aanvulling op dit oeuvre. Niet als een aardig tussendoortje, maar als volwaardig album, net als Ols Songd jaren geleden. Erwin Zijleman

Odd Seeds van I Am Oak is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://snowstar.bandcamp.com/album/odd-seeds.

Odd Seeds van I Am Oak is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 26,99 euro

MC, 9,99 euro

   

   

Maggie Rogers - Notes From The Archive: Recordings 2011-2016

Maggie Rogers brak vorig jaar door naar een groot publiek, maar een duik in haar archieven laat een andere en zeer interessante kant horen van de jonge Amerikaanse singer-songwriter
Maggie Rogers maakte al een aantal jaren muziek toen ze vorig jaar doorbrak met Heard It In A Past Life. Iedereen die alleen dit album kent, zal zich moeilijk voor kunnen stellen dat de Amerikaanse muzikante ooit begon als uiterst ingetogen folkie. Het is allemaal te horen op Notes From The Archive: Recordings 2011-2016 dat diep in de archieven van Maggie Rogers duikt. Van sobere folk tot fraaie folkpop tot de flirts met pop en rock. Het talent spat van de songs en van de zang van Maggie Rogers. Ik was persoonlijk niet zo gecharmeerd van het uitvoerig geprezen Heard It In A Past Life, maar de duik in de archieven van de jonge muzikante levert zeer interessant materiaal op.

Heard It In A Past Life, het begin vorig jaar verschenen en zeer succesvolle major debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Maggie Rogers, weet me tot op de dag van vandaag niet volledig te overtuigen, al laat het album absoluut het talent van Maggie Rogers horen. Het is talent dat helaas wat verzuipt in een wel erg blinkende productie en een duidelijke voorliefde voor hitgevoelige en hier en daar dansbare popmuziek. 

Maggie Rogers maakte jaren voordat ze doorbrak naar een groot publiek twee in eigen beheer uitgebrachte albums. Het zijn albums die een wat meer roots georiënteerd geluid laten horen en die me persoonlijk een stuk beter bevallen van het zo succesvolle Heard It In A Past Life. 

Deze week verscheen een nieuw album van Maggie Rogers, maar het is niet de echte opvolger van het vorig jaar verschenen album. Op Notes From The Archive: Recordings 2011-2016 duikt de Amerikaanse singer-songwriter in de archieven en komt haar hele muzikale leven voor Heard It In A Past Life voorbij. 

Maggie Rogers heeft er voor gekozen om de muziek uit haar archieven in omgekeerd chronologische volgorde voorbij te laten komen. Notes From The Archive: Recordings 2011-2016 begint in 2016, toen Maggie Rogers werkte aan een EP. Het is een EP die voorzichtig voorsorteert op haar vorig jaar verschenen album, al is in de instrumentatie nog een hoofdrol weggelegd voor gitaren, terwijl in muzikaal opzicht meer invloeden uit de rock dan uit de pop zijn te horen. 

Naarmate Notes From The Archive: Recordings 2011-2016 verder terug gaat in de tijd schuift de muziek van Maggie Rogers steeds meer op richting folk en verdwijnen invloeden uit de pop uiteindelijk vrijwel volledig naar de achtergrond. Notes From The Archive: Recordings 2011-2016 verruilt eerst de EP rock uit 2016 voor het album Blood Ballet uit 2014, om vervolgens uit te komen bij The Echo uit 2012 en de eerste stappen van Maggie Rogers in de muziek. 

Zoals eerder gezegd hoorde ik vorig jaar het talent van Maggie Rogers op Heard It In A Past Life, maar kwam dit talent wat mij betreft onvoldoende uit de verf. Bij beluistering van het ruim een uur durende Notes From The Archive: Recordings 2011-2016 wordt het talent in bakken over je uit gestort. 

Maggie Rogers laat met haar vroegere werk horen dat ze een uitstekend songwriter is een overtuigend zangeres. Waar al dit talent vorig jaar werd overgegoten met een net wat te dikke en bijna verstikkende laag pop, zijn de opnames uit de archieven in de meeste gevallen sober en ruw. Zeker in de songs zonder enige opsmuk maakt Maggie Rogers indruk als zangeres en ook haar songs spreken meer aan. 

Persoonlijk had ik het logischer gevonden als de tracks op Notes From The Archive: Recordings 2011-2016 in chronologische volgorde op het album waren geplaatst, nu hoor je een toch at onlogische ontwikkeling en hoewel haar laatste album me minder beviel, hoor je wel hoe Maggie Rogers zich steeds verder ontwikkelt. 

Het is overigens grappig om te horen hoe sober de muziek van Maggie Rogers een jaar of negen geleden klonk. Van een folkie die zo lijkt weggelopen uit de Appalachen tot een heuse popprinses uit de 21e eeuw. Maggie Rogers heeft flinke stappen gezet de afgelopen tien jaar, maar Notes From The Archive: Recordings 2011-2016 bewijst voor mij dat ze als singer-songwriter net wat overtuigender is dan als popprinses. Erwin Zijleman

Notes From The Archive: Recordings 2011-2016 van Maggie Rogers is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 44,99 euro

CD, 17,99 euro

   

Kevin Godley - Muscle Memory

Kevin Godley brengt op zijn 75e zijn eerste soloalbum uit en het is een soloalbum dat overloopt van goede ideeën en verrassende wendingen, maar ook van zeer memorabele songs
Muscle Memory is het eerste soloalbum van Kevin Godley, die met name in de jaren 70 zijn stempel drukte op de popmuziek, en het is een soloalbum waarop zoveel gebeurt dat het je ruim 50 minuten duizelt. Met name in de instrumentatie gebeurt van alles, maar ook de songs zijn verre van alledaags. Muscle Memory is vaak zware kost en het is bovendien een aardedonker album, maar het is ook een album vol songs die niet alleen hopeloos intrigeren, maar die je ook steeds dierbaarder worden. Het is een album dat zeer waarschijnlijk tussen wal en schip zal vallen, maar daar is dit bijzondere album van Kevin Godley echt veel te goed voor.

Een week voor kerst een nieuw album uitbrengen is wat ongelukkig, maar als Paul McCartney het kan, kan ik het ook, moet Kevin Godley gedacht hebben. Kevin Godley is natuurlijk lang niet zo groot als Paul McCartney, maar zijn naam staat absoluut vetgedrukt in de boeken waarin de geschiedenis van de popmuziek wordt beschreven. 

Kevin Godley maakte deel uit van de eerste bezetting van de Britse band 10cc, die in de vroege jaren 70 een deel van de leegte die door The Beatles werd achtergelaten vulde met een aantal geweldige albums. Toen 10cc te wat ver doorsloeg richting hitgevoelige popmuziek, verliet Kevin Godley samen met Lol Creme de band en gingen de twee samen verder. 

Godley & Creme maakten een flinke stapel albums en scoorden aan het eind van de jaren 70 zowaar een flinke hit met de single An Englishman in New York en herhaalden dat kunstje in de jaren 80 met Cry (dat overigens vooral opviel door een bijzondere videoclip). Ik heb wel wat albums van Godley & Creme in huis, maar ik kan me eerlijk gezegd geen album herinneren dat diepe indruk heeft gemaakt. 

Godley & Creme gaven er aan het eind van de jaren 80 de brui aan en met name Kevin Godley ging zich richten op het maken van videokunst totdat deze week zijn eerste (!) soloalbum verscheen. 

Muscle Memory had eigenlijk in 2018 moeten verschijnen, maar het crowdfunding platform waarop Kevin Godley de campagne voor zijn eerste soloalbum had ondergebracht ging failliet, waarna de Britse muzikant weer opnieuw kon beginnen. Muscle Memory is gelukkig alsnog verschenen, want het is een intrigerend album. 

Ik had niet verwacht dat Kevin Godley het ons makkelijk zou maken met zijn nieuwe muziek en dat doet hij dan ook niet. Muscle Memory heeft zijn toegankelijkere momenten, maar over de hele linie is het een zwaar en donker album. Het is een album waarop af en toe iets doorklinkt van de memorabele albums van 10cc en net wat vaker iets van de muziek van Godley & Creme, maar we zijn inmiddels ook een aantal decennia verder. 

Kevin Godley heeft zeker in tekstueel opzicht een zwaar album gemaakt, maar in muzikaal opzicht kan hij wel wat lichtvoetiger klinken, zoals in de openingstrack waarin zelfs een vleugje reggae (dat hij bij 10cc verfoeide) opduikt of in de tweede track, waarin de inmiddels 75 jaar oude muzikant zijn kunsten als crooner vertoont. Ook in de op het eerste gehoor wat toegankelijker klinkende songs gebeurt er in de instrumentatie van alles, waarbij de Britse muzikant lak heeft aan genres en conventies.

Muscle Memory doet me zoals gezegd denken aan de muziek van Kevin Godley uit het verleden, maar ik hoor ook wat van Bowie (en met name Blackstar), van de geweldige albums van Peter Gabriel uit de vroege jaren 80, van de bombast van Marc Almond, van het donkere werk van Peter Hammill, van het briljante soloalbum van Rupert Hine en van de muziek van David Byrne, maar Muscle Memory schiet zoveel kanten op dat vergelijken meestal zinloos is. 

Muscle Memory is een ruim 50 minuten durende roller coaster ride die alle kanten op schiet en die ruim 50 minuten intrigeert. Het is een album dat je talloze keren moet horen voordat alles op zijn plek valt en het is een album waarvan je alle geheimen wilt ontrafelen wanneer je er eenmaal aan begonnen bent. 

Het is wat mij betreft ook een album dat moet worden geschaard onder de bijzonderste albums van het moment, wat nog maar eens onderstreept dat je een jaarlijstje pas moet opmaken wanneer de laatste dag van het jaar er op zit. Dat het eerste soloalbum van Kevin Godley jaarlijstjeswaardig is zal inmiddels duidelijk zijn. Erwin Zijleman

Muscle Memory van Kevind Godley kan worden verkregen via zijn webshop: https://kevingodley.greedbag.com/buy/muscle-memory-7/.

   

Jaarlijstje 2020

2020 was een krankzinnig jaar. Toen aan het begin van het jaar de eerste berichten over een mysterieus virus in China opdoken, kon niemand vermoeden dat ditzelfde virus ons leven het grootste deel van het jaar zwaar zou gaan ontregelen. 

Ook de muziekindustrie werd stevig geraakt door de coronapandemie. Begin maart begonnen nogal wat muzikanten aan een ambitieuze tour, maar twee weken later was alles anders. Tours werden gecanceld en nieuwe releases uitgesteld.

Voor de concertbezoeker was 2020 absoluut een rampzalig jaar, maar het leverde uiteindelijk wel een stortvloed aan nieuwe albums op, je moet immers toch wat als muzikant. Na een korte hapering in de laatste weken van maart zijn het hele jaar door idioot veel nieuwe albums verschenen en dat hield pas vlak voor kerst op met het nieuwe album van Paul McCartney.

2020 was een krankzinnig jaar dat we hopelijk snel kunnen vergeten, maar het was wat mij betreft wel een heel mooi muziekjaar. Ik heb stapels geweldige albums voorbij zien en horen komen. Na een eerste selectie uit de albums die dit jaar op de krenten uit de pop zijn gerecenseerd had ik dan ook nog zo'n 130 albums over, wat voor mij een ongekend hoog aantal is. Het was een hele klus om dit aantal terug te brengen tot 50, maar het is uiteindelijk gelukt. 

Een jaarlijst blijft natuurlijk een momentopname. Ik ben ongetwijfeld albums vergeten en er zullen ook ongetwijfeld albums zijn die ik over een week net wat hoger of net wat lager inschat dan in deze lijst, maar ik ben tevreden over de lijst die er nu ligt. Met enige trots presenteer ik daarom hieronder mijn jaarlijstje over 2020. Erwin Zijleman

50-41

De nauwelijks opgemerkte prachtplaat van Alexandra Savior, de helaas zwaar ondergewaardeerde breakup plaat van Lydia Loveless, De rijk georkestreerde pop van crooner Heiðrik, de stemmige pracht van The Apartments, De imponerende soulstrot van Carly Johnson, het sobere en bijzonder indrukwekkende album van Laura Marling, de avontuurlijke 90s revival van Kidbug, de rauwe strot van Americana queen Lucinda Williams, het spectaculaire singer-songwriter album van Libby Rodenbough en de dynamische en betoverend mooie klanken van Lanterns On The Lake; het zijn de nummers 50 tot en met 41.

50. Alexandra Savior - The Archer

49. Lydia Loveless - Daughter
48. Heiðrik - Illusions
47. The Apartments - In And Out Of The Light
46. Carly Johnson - Carly Johnson
45. Laura Marling - Song For Our Daughter
44. Kidbug - Kidbug
43. Lucinda Williams - Good Souls Better Angels
42. Libby Rodenbough - Spectacle Of Love
41. Lanterns On The Lake - Spook The Herd

40-31

De terugkeer naar de goede vorm van The Jayhawks, de uitstapjes buiten de gebaande paden van Margo Price, de wederopstanding van Fleet Foxes, de songwriting skills van Johnny Lloyd, de zoveelste prachtplaat van Thurston Moore, de verrassing van Polly Scattergood, de tijdloze Americana plaat van Jess Jocoy, het lockdown album van Drive-By Truckers, De kunststukjes van Elsa Birgitta Bekman en de bedwelmende klanken van de Zweedse Ebba Åsman; het zijn de nummers 40 tot en met 31.

40. The Jayhawks - XOXO

39. Margo Price - That's How Rumors Get Started
38. Fleet Foxes - Shore
37. Johnny Lloyd - Cheap Medication
36. Thurston Moore - By The Fire
35. Polly Scattergood - In This Moment
34. Jess Jocoy - Such A Long Way
33. Drive-By Truckers - The New OK
32. Elsa Birgitta Bekman - Once In My Life
31. Ebba Åsman - Zoom Out

30-21

De enorme verrassing van Reb Fountain, de verstilde pracht van Adrianne Lenker, de derde prachtplaat op rij van VanWyck, de sprankelende en avontuurlijke popplaat van Oklou, de gewaagde en geslaagde coverplaat van Rosie Carney, de mokerslag van jonge honden Fontaines D.C., de avontuurlijke elektronica van Spill Gold, de betoverend mooie klanken van Ane Brun, de veelzijdige gitaarplaat van eigen bodem van Price en de geestverruimende poplaat van Someone; het zijn de nummers 30 tot en met 21.

30. Reb Fountain - Reb Fountain

29. Adrianne Lenker - Songs / Instrumentals
28. VanWyck - God Is In The Detour
27. Oklou - Galore
26. Rosie Carney - The Bends
25. Fontaines D.C. - A Hero's Death
24. Spill Gold - Highway Hypnosis
23. Ane Brun - After The Great Storm
22. Price - Timesaver
21. Someone - ORBIT II

20-11

Het eerste lockdown album van Taylor Swift, de geslaagde samenwerking tussen Kacy & Clayton en Marlon Williams, de zwaar onderschatte prachtplaat van Soccer Mommy, de Franse suprise van En Attendant Ana, het prachtdebuut van rootsband Fretland, de buitengewoon avontuurlijke popmuziek van OHMME, de verpletterende rootsplaat van Krista Shows, de sprankelende popplaat van Luka, de perfecte popmuziek van HAIM en de zoveelste prachtplaat van Cowboy Junkies; het zijn de nummers 20 tot en met 11.

20. Taylor Swift - Folklore

19. Kacy & Clayton And Marlon Williams - Plastic Bouquet
18. Soccer Mommy - color theory
17. En Attendant Ana - Juillet
16. Fretland - Fretland
15. OHMME - Fantasize Your Ghost
14. Krista Shows - Prone To Wander
13. Luka - First Steps Of Letting Go
12. HAIM - Women In Music Pt. III
11. Cowboy Junkies - Ghosts

De top 10

En dan de top 10!

10. Drive-By Truckers - The Unraveling

Het eerste album dat de band Drive-By Truckers dit jaar uitbracht. Net wat beter dan The New OK dat ook in deze jaarlijst staat en wat mij betreft een van de beste albums van de Amerikaanse band die zich heeft ontwikkeld tot een van de beste bands van het moment.

9. Melenas - Dias Raros

Zwaar verslavend album van deze vier jonge vrouwen uit het Spaanse Pamplona. Een bijzondere mengelmoes van stijlen, bijzonder aanstekelijke songs die je met geen mogelijkheid uit je kop krijgt en muziek die op van alles en nog wat lijkt maar ook op helemaal niets.

8. Bruce Springsteen - Letter To You

Een tour zat er niet in en daarom dook Bruce Springsteen met de voltallige E-Street Band de studio in. Het levert een album op waarop het majestueuze geluid van de E-Street Band prachtig wordt gevangen en waarop Bruce Springsteen uitpakt met een serie uitstekende songs.

7. Paul McCartney – McCartney III

Nog net op tijd verschenen voor mijn jaarlijstje. Een album waarop Paul McCartney net als op McCartney en McCartney II alles zelf doet en laat horen dat hij nog altijd een geweldig songwriter is, die bovendien nog steeds open staat voor nieuwe invloeden.

6. Bob Dylan - Rough And Rowdy Ways

Na een aantal jaren uit The Great American Songbook te hebben geput, keerde Bob Dylan dit jaar terug met een rauw en bluesy album, waarop de oude meester wederom imponeert en laat horen dat hij niets voor niets de Nobelprijs voor zijn schrijfkunsten heeft gekregen.

5. Waxahatchee - Saint Cloud

Waxahatchee kiest op Saint Cloud voor een wat meer roots georiënteerd geluid en dat pakt prachtig uit. Het levert een rootsalbum op dat direct indruk maakt, maar dat vervolgens nog heel lang aan kracht en diepgang blijft winnen. Waxahatchee duikt dit jaar in heel veel jaarlijstjes op en daar vat echt helemaal niets op af te dingen.

4. Taylor Swift - Evermore

Het tweede  lockdown album van Taylor Swift en Evermore bevalt me nog net wat beter dan Folkore. We kenden Taylor Swift al als countryster en popprinses, maar aan de hand van onder andere Aaron Dessner maakt de Amerikaanse singer-songwriter ook diepe indruk met indie-folk en indie-pop. Voor mij de grootste verrassing van het jaar.

3. Fiona Apple - Fetch The Bolt Cutters

Een even krankzinnig als wonderschoon album noemde ik het in april en dat is het nog steeds. Fetch The Bolt Cutters van Fiona Apple strijkt hier en daar genadeloos hard tegen de haren in, maar wakkert ook de liefde voor de muziek van de eigenzinnige Amerikaanse singer-songwriter weer aan. Absoluut een van de meest ongrijpbare albums van 2020 en bovendien een album dat je net zo makkelijk haat als liefhebt. Welk gevoel het ook oproept, je blijft er naar luisteren.

2. Phoebe Bridgers - Punisher

Drie jaar geleden nog een veelbelovende debutante, maar inmiddels is Phoebe Bridgers uitgegroeid tot een van de smaakmakers van de indie-rock scene. Punisher trekt de lijn van haar zo geprezen debuut door en bevat dezelfde combinatie van wat duistere klanken en fluisterzachte vocalen. Als songwriter is Phoebe Bridgers echter alleen maar gegroeid. Er werd met idioot hoe verwachtingen uitgekeken naar Punisher, maar Phoebe Bridgers heeft ze absoluut waar gemaakt.

1. Lera Lynn - On My Own

Het nieuwe album van Lera Lynn heeft nauwelijks aandacht gekregen en is mede hierdoor niet fysiek te verkrijgen in Nederland. Het is onbegrijpelijk en doodzonde. Het album dat Lera Lynn in haar eentje maakte is immers van een bijzondere schoonheid en intensiteit. Lera Lynn greep je ooit bij de strot als nachtclubzangeres in de aardedonkere HBO serie True Detective en doet dat nu een heel album lang met haar zo onderscheidende geluid. Helaas volkomen genegeerd, maar iedere keer dat ik er naar luister ben ik nog wat meer onder de indruk. Prachtplaat.

   

Vanaf dinsdag weer nieuwe krenten uit de pop. Het muziekjaar 2020 is nog niet voorbij.