Christine McVie (1943-2022)

 

Toen Fleetwood Mac halverwege de jaren 70 de Britse blues verruilde voor zonnige en akelig perfecte Californische pop, trokken de nieuw toegetreden leden Lindsey Buckingham en Stevie Nicks de meeste aandacht. Christine Anne Perfect was een paar jaar eerder toegetreden tot de band, die vanaf 1975 razendsnel uitgroeide tot een van de meest succesvolle bands aller tijden, en ging na haar huwelijk met Fleetwood Mac bassist John McVie door het leven als Christine McVie.

Christine McVie stond altijd wat in de schaduw van Stevie Nicks, zeker in de meest succesvolle jaren van de band, maar ze schreef meerdere geweldige songs en had ook met haar stem een belangrijke rol in het geluid van Fleetwood Mac. Christine McVie maakte drie aardige soloalbums (waarvan één als Christine Perfect) en een prima album met Lindsay Buckingham, maar ze bleef toch vooral Fleetwood Mac trouw. Het leverde een geweldige serie songs op, waaronder een van de bekendste Fleetwood Mac songs, Don't Stop. Vandaag overleed Christine McVie op 79-jarige leeftijd. Erwin Zijleman

Trampled By Turtles - Alpenglow

De Amerikaanse band Trampled By Turtles draait al een kleine twintig jaar mee, maar levert voor mij uit het niets een waar meesterwerk af, dat flink gaat scoren in mijn jaarlijstje over een paar weken
Alpenglow van Trampled By Turtles lag al een paar weken vrij anoniem op de stapel, maar toen het album hier af kwam was ik onmiddellijk verkocht. Verkocht door het geweldige snarenwerk waaruit het geluid van de band bestaat, verkocht door de uitstekende zang, verkocht door de songs die je na één keer horen eindeloos wilt koesteren en verkocht door de fraaie productie van Jeff Tweedy, die deze relatief onbekende Amerikaanse band een flinke duw in de rug kan geven. Het zou niet meer dan terecht zijn, want Alpenglow van Trampled By Turtles is een fantastisch album en het wordt alleen maar beter. Duluth, Minnesota, is onlosmakelijk verbonden met Bob Dylan en Low, maar nu ook met Trampled By Turtles.

Een paar dagen geleden ontdekte ik Alpenglow van Trampled By Turtles. Ik dacht even een fantastisch of zelfs sensationeel debuutalbum in handen te hebben, maar Trampled By Turtles bestaat al een kleine twintig jaar en levert met Alpenglow niet haar eerste maar haar tiende studioalbum af. Ondanks de opvallende naam van de band en de flinke staat van dienst had ik echt nog nooit van de band uit Duluth, Minnesota, gehoord, wat bijzonder is. Alpenglow is dan ook mijn eerste kennismaking met de muziek van Trampled By Turtles en het is er een die uitstekend is bevallen. Als alle albums van de band zo goed zijn als het nieuwe album, heb ik nog flink wat in te halen, maar voorlopig ben ik compleet verslingerd aan Alpenglow. 

Trampled By Turtles maakt op Alpenglow muziek die past in de hokjes Americana en bluegrass. Dat laatste genre klinkt me vaak net wat te traditioneel, maar de bluegrass van Trampled By Turtles is buitengewoon opwindend. Het zit hem deels in de geweldige instrumentatie, waarvoor uitsluitend snareninstrumenten zijn gebruikt. Het levert een warm en gloedvol klankentapijt op dat naast banjo, gitaar, mandoline, duimpiano en bas bestaat uit cello en viool. Dat klinkt niet alleen fantastisch, maar ook verrassend spannend. 

Alleen de muziek op Alpenglow levert al een geweldig album op, maar de band beschikt ook nog eens over een aantal prima zangers, wat geweldige leadzang en fraaie koortjes oplevert. In muzikaal en vocaal opzicht is het elf songs lang intens genieten van wonderschone klanken en intense en doorleefde zang, maar de Amerikaanse band heeft ook nog eens eens een serie ijzersterke songs geschreven. Het zijn songs die liefhebbers van wat traditioneel aandoende Amerikaanse rootsmuziek zeer zullen kunnen waarderen, maar ook muziekliefhebbers die hun rootsmuziek liever iets alternatiever hebben vinden op Alpenglow veel moois. 

Tussen de songs staat trouwens een opvallende cover van Wilco’s A Lifetime To Find en dat is niet het enige van Wilco dat opduikt op het album. Niemand minder dan Wilco voorman Jeff Tweedy tekende immers voor de productie van Alpenglow en de Amerikaanse muzikant heeft vakwerk afgeleverd. 

Je hebt soms van die albums waar je na een keer horen smoorverliefd op bent en het nieuwe album van Trampled By Turtles is er wat mij betreft een. Dit soort liefdes op het eerste gezicht kunnen snel vervliegen, maar mijn liefde voor Alpenglow wordt alleen maar groter en groter. Al het snarengeweld klinkt bij iedere keer horen nog wat indrukwekkender, de songs op het album worden alleen maar sterker, terwijl de zang steeds makkelijker onder de huid kruipt. 

Als ik kijk naar het oeuvre van de band, valt op dat het de afgelopen vier jaar stil was rond de band uit Duluth, maar wat is Alpenglow een sensationele comeback. Ik dacht zoals gezegd even dat ik een obscuur debuutalbum had ontdekt, maar inmiddels is Alpenglow voor mij een meesterwerk van een gelouterde band. Alpenglow van Trampled By Turtles lag wat anoniem op de stapel de afgelopen maand, maar is met enorme kracht hoog mijn jaarlijstje in geknald. Waar het gaat eindigen durf ik nog niet te voorspellen, maar inmiddels is alles mogelijk voor dit fantastische album. Erwin Zijleman

De muziek van Trampled By Turtles is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://trampledbyturtles.bandcamp.com/album/alpenglow.

Alpenglow van Trampled By Turtles is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (coloured), 29,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Ashe - Rae

Ashe baarde vorig jaar in kleine kring opzien met het uitstekende en verrassend veelzijdige Ashlyn en laat op het onlangs verschenen Rae horen dat het vorige album van de Amerikaanse muzikante geen toevalstreffer was
Rae van de Californische muzikante Ashe is een album met meerdere gezichten. Het is een album vol tijdloze jaren 70 pop, maar het is ook een album met subtiele invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en een album dat af en toe uit de voeten kan met eigentijdse pop. Door het veelzijdige karakter van Rae zal Ashe niet in één adem worden genoemd met de erkende popprinsessen van het moment, maar het nieuwe album van het alter ego van Ashlyn Williams is een in kwalitatief opzicht uitstekend album. Het is bovendien een album dat zeer aangenaam vermaakt met goed gemaakte en tijdloze popliedjes, die ook nog eens prachtig gezongen worden.

Ashlyn, het tweede album van de Amerikaanse muzikante Ashe, vond ik in het voorjaar van 2021 een bijzonder fascinerend album. Het is ook een album dat, zeker in Nederland, helaas slechts in kleine kring werd opgepikt. Ashe, het alter ego van Ashlyn Willson, sprong op dit album van de hak op de tak en strooide met songs die bol stonden van de goede ideeën. Dat is lang niet altijd een garantie voor een geslaagd album, maar Ashlyn bleek, zeker na enige gewenning, een uitstekend album. 

Een paar weken geleden verscheen het nieuwe album van Ashe, maar Rae is om onduidelijke redenen wat langer op de stapel blijven liggen. Het heeft niets te maken met de kwaliteit van het album, want ook op haar nieuwe album laat Ashe weer horen dat ze een zeer talentvolle muzikante is. 

Ook Rae is weer een album waarop het etiket pop niet misstaat, maar de muziek van Ashe is niet te vergelijken met die van de gemiddelde popprinses van het moment. Ook Rae staat weer met minstens één been in de jaren 70, maar net als op Ashlyn bestrijkt Ashe ook dit keer een breed palet, al klinkt Rae wel wat consistenter dan zijn voorganger. De Californische muzikante kan uit de voeten met tijdloze popsongs die zich onmiddellijk tegen je aan vlijen, maar Rae bevat ook een aantal net wat minder toegankelijke songs die je wat vaker moet horen. 

Net als op haar vorige album overtuigt Ashe makkelijk met ingetogen en vaak wat zwoel klinkende songs, waarin de Amerikaanse muzikante indruk maakt met haar soepele stem. Het is weer smullen voor muziekliefhebbers met een zwak voor zwoele 70s pop, maar Rae is ook zeker een album van deze tijd. Ashe verwerkt, net als op haar vorige album, bovendien invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek in haar songs, maar ook in deze songs is goed te horen dat haar thuisbasis het zonnige California is en niet de countryhoofdstad Nashville. 

Zeker wanneer je de muziek van Ashe nog niet kent, klinkt Rae behoorlijk vol geproduceerd en hier en daar zelfs wat aan de gladde kant, maar dat valt uiteindelijk erg mee. Ashe maakt weliswaar vooral songs die zich als een warme deken om je heen slaan en die herinneringen oproepen aan de meest aangename pop uit de jaren 70, maar het zijn ook songs vol subtiele verrassingen en het zijn bovendien songs waarin de Amerikaanse muzikante de persoonlijke thema’s niet schuwt. 

Vanwege de duidelijke hang naar de jaren 70 pop, zal Rae niet direct een bedreiging vormen voor de popprinsessen van het moment, maar als ik het album vergelijk met de eerder dit jaar verschenen albums van gerespecteerde popprinsessen, kan ik alleen maar concluderen dat het nieuwe album van Ashe in muzikaal opzicht beter is en qua aanstekelijkheid niet onder doet voor de in brede kring geprezen popalbums. 

Ook in vocaal opzicht maakt de Californische muzikante makkelijk indruk met een stem die gemaakt is voor tijdloze jaren 70 singer-songwriter pop, maar ook in andere genres goed uit de voeten kan. Net als voorganger Ashlyn is ook Rae weer een album dat echt veel meer aandacht verdient dan het album recent heeft gekregen en momenteel krijgt. Ik heb het album zelf ook even laten liggen, maar het is inmiddels een steeds aangenamer wordende metgezel op donkere en koude winteravonden, waarvan er vast nog veel gaan komen. Erwin Zijleman

De muziek van Ashe is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://ashemusic1.bandcamp.com/album/rae.

Rae van Ashe is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 36,99 euro

CD, 16,99 euro

Johnny Mac & The Faithful - Midnight Glasgow Rodeo

Johnny Mac & The Faithful was tot voor kort bekend als een band van Celtic supporters die de lokale pub in vuur en vlam kon zetten, maar met Midnight Glasgow Rodeo laat de band horen dat er meer in zit
Midnight Glasgow Rodeo van de Schotse band Johnny Mac & The Faithful is een album waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden, of je dat nu wilt of niet. Ook ik liet me makkelijk verleiden door de muziek van de band uit Glasgow, die flink wat invloeden uit de Keltische muziek verwerkt in haar songs. Zeker bij eerste beluistering vroeg ik me echter ook af of Midnight Glasgow Rodeo meer is dan een album waar je heel vrolijk van wordt. Langzaam maar zeker ben ik overtuigd geraakt van de kwaliteit van dit album, dat kiest voor een beproefd recept en af en toe makkelijk wil scoren, maar dat ook muzikaliteit en heel veel plezier en passie uitstraalt.

Meerdere lezers van deze BLOG hebben me de afgelopen weken met heel veel enthousiasme gewezen op Midnight Glasgow Rodeo van Johnny Mac & The Faithful. Het is een album waar ik direct heel erg vrolijk van werd en sindsdien is het een trouwe metgezel tijdens het wandelen, die er voor zorgt dat het tempo net wat hoger ligt dan gemiddeld. Het is echter ook een album dat ik, zeker bij mijn eerste beluisteringen, wat te weinig om het lijf vond hebben, waardoor een plekje op de krenten uit de pop in eerste instantie ver weg leek. Ik ben het album echter steeds meer gaan waarderen en inmiddels doet Midnight Glasgow Rodeo meer dan me alleen maar erg vrolijk maken. 

Johnny Mac & The Faithful is een band uit het Schotse Glasgow en het is een band die tot voor kort vooral bekend was van het vertolken van songs waarin de Schotse voetbalclub Celtic een belangrijke rol speelt. Ik ga er van uit de band op de tribune bij Celtic niemand minder dan Rod Stewart tegen het lijf is gelopen, want het Britse popicoon is in twee songs op het album te horen. 

Midnight Glasgow Rodeo is een album waarop Johnny Mac & The Faithful muziek maken waarin invloeden uit de Keltische muziek domineren. Midnight Glasgow Rodeo leunt hier en daar tegen de albums van met name The Waterboys en The Pogues aan, maar ook invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en de radiovriendelijke Amerikaanse rockmuziek hebben hun weg gevonden naar het eerste serieuze album van de Schotse band. 

Naast deze serieuze en interessante invloeden hoor je ook nog wel dat Johnny Mac & The Faithful een verleden hebben als een band die vooral voetballiederen vertolkte, want Midnight Glasgow Rodeo staat vol met songs die een goed gevuld Schots voetbalstadion moeiteloos in beweging moeten kunnen krijgen. Het zijn overigens ook songs die het vast geweldig doen in een Schotse pub waarin het bier al een tijdje rijkelijk vloeit. 

Ik was er dan ook direct van overtuigd dat Johnny Mac & The Faithful een geweldige live-band is, maar een memorabel album maken vraagt toch wat meer. Inmiddels schat ik het album echter een stuk hoger in dan bij mijn eerste beluisteringen. Midnight Glasgow Rodeo staat niet alleen vol met songs die je humeur een enorme boost geven, maar het zijn ook songs die makkelijk blijven hangen en die niet zo snel gaan vervelen als ik had verwacht. 

Ook in muzikaal opzicht heeft de Schotse band echt wel wat te bieden. Met name het gitaarwerk en de violen die de Keltische invloeden in de muziek van Johnny Mac & The Faithful onderstrepen klinken prima en ook de zang van Johnny Mac, die klinkt als een nuchtere Shane MacGowan, valt me zeker niet tegen. 

De band uit Glasgow doet in de vijftien songs op het album niet heel veel nieuws, maar door het ijs zakken doet de band niet en teleurstellen maar zeer zelden. De fans van de band slaan misschien wat door met het uitroepen van het album tot het beste rootsalbum van 2022, maar een ieder die Johnny Mac & The Faithful degradeert tot een band die hooguit goed is voor de lokale pub zit er wat mij betreft ook naast. Midnight Glasgow Rodeo is op zijn minst een aardig rootsalbum met een stevige Keltische injectie en het is een album dat flink wat bonuspunten verdient met de bijzonder aanstekelijke songs en het enthousiasme waarmee ze worden vertolkt. Erwin Zijleman

The Haunted Youth - Dawn Of The Freak

Zelden klonk een debuutalbum zo als een serie hits als Dawn Of The Freak van de Belgische band The Haunted Youth, die diepe indruk maakt met tien ook nog eens geweldige uitgevoerde prachtsongs
Luister naar het debuutalbum van The Haunted Youth en je hoort flarden van een aantal grote bands. De Belgische band smeedt al deze invloeden aan elkaar in een bijzonder geluid, dat op het eerste gehoor desondanks vooral bekend en aanstekelijk klinkt. Het is razend knap hoe The Haunted Youth de ene na de andere potentiële hit uit de mouw schudt, maar ook met de uitvoering is niets mis. Dawn Of The Freak combineert op fraaie wijze gitaren en elektronica en beschikt ook nog eens over een zanger met een bijzondere stem en het vermogen om een flinke bak melancholie over je uit storten. Absoluut een van de meest indrukwekkende debuutalbums van 2022.

Dawn Of The Freak van de Belgische band The Haunted Youth verscheen een paar weken geleden en kon sindsdien rekenen op zeer positieve recensies. Daar valt wat mij betreft niets op af te dingen, want het debuutalbum van de band uit het Belgische Hasselt is echt een fantastisch album. Toch had ik zelf ook nog wel wat twijfels, waardoor ik het album even heb laten liggen. 

The Haunted Youth schudt op haar debuutalbum een serie bijzonder aanstekelijke songs uit de mouw. Het zijn songs waarmee de band zo in de voetsporen kan treden van een grote band als The War On Drugs en daar zat precies mijn aarzeling. Luister naar Dawn Of The Freak en je hoort een gelouterde band, die grossiert in songs die met groot gemak grote zalen of festivalweides aan hun voeten kunnen krijgen. 

Grote bands zou je bij een album als Dawn On The Freak misschien gemakzucht kunnen verwijten, maar The Haunted Youth was bij de release van haar debuut natuurlijk nog helemaal geen grote band. De band rond Joachim Liebens bestaat uit een aantal jonge honden, maar het zijn jonge honden die muziek maken die de meeste bands pas gegeven is als ze het klappen van de zweep kennen. 

Het debuutalbum van The Haunted Youth valt zeker niet alleen op door een serie geweldige songs. De band wordt veelvuldig vergeleken met The War On Drugs, maar ik hoor veel meer invloeden in het geluid van de band. Dawn Of The Freak klinkt als The War On Drugs dat zich afwisselend heeft laten inspireren door The Cure, Depeche Mode, U2 en OMD, maar ook door Beach House, The Flaming Lips en Slowdive. 

Het is een opvallend rijtje namen, overigens nog maar het topje van de ijsberg, maar de invloeden die The Haunted Youth verwerkt op haar debuutalbum, levert een nog wat bonter rijtje op. De Belgische band kan uit de voeten met tijdloze rockmuziek, maar verwerkt ook invloeden uit de postpunk, dreampop, shoegaze, synthpop en zelfs progrock in haar vol klinkende muziek.

Het levert een prachtig klinkend album op, waarop zowel ruimte is voor breed uitwaaiend en bijzonder mooi gitaarwerk, als voor imposante wolken synths. Het wordt fraai ondersteund door de ritmesectie, die wat postpunk ingrediënten toevoegt aan de muziek van de band. Ook in vocaal opzicht maakt The Haunted Youth makkelijk indruk. Voorman Joachim Liebens beschikt over een bijzonder stemgeluid en blijkt ook nog eens een oude ziel, die flink wat doorleving in zijn over het algemeen donkere teksten legt. 

The Haunted Youth maakt sowieso vrij donkere muziek, die je vaak mee terugneemt naar de jaren 80, maar die ook bijzonder eigentijds klinkt. Ik vond de aanstekelijke songs op het eerste gehoor misschien wel wat te makkelijk klinken, maar er is niets makkelijk aan het debuutalbum van de Belgische band. 

The Haunted Youth levert met Dawn Of The Freak een album af waarvan de meeste jonge bands alleen maar kunnen dromen. De band verwerkt een opvallende combinatie van nogal wat invloeden, kleurt haar muziek bijzonder sfeervol maar ook krachtig in en zorgt ook met de zang voor een bijzondere sfeer. Tja, en dan nog die serie fantastische songs, waar de gemiddelde band echt vele albums voor nodig heeft. Alle aarzeling is bij mij inmiddels weg, wat een fantastisch album. Erwin Zijleman

De muziek van The Haunted Youth is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Belgische band: https://thehauntedyouthofficial.bandcamp.com/album/dawn-of-the-freak.

Dawn Of The Freak van The Haunted Youth is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Eels - Beautiful Freak (1996)

Eels maakte met Beautiful Freak een van de meest memorabele soundtracks van de jaren 90 en het album waarop voor het eerst het zo karakteristieke Eels geluid was te horen heeft de tand des tijds uitstekend doorstaan
Ik werd in 1996 verpletterd door het debuutalbum van de Amerikaanse band Eels en ik was zeker niet de enige. Het was voor de band rond Mark Oliver Everett de start van een mooie carrière die tot op de dag van vandaag duurt. In al die jaren heeft Eels een prachtig oeuvre opgebouwd, maar Beautiful Freak blijft voor mij toch de mooiste van het stel. Het is na al die jaren nog altijd een fris en spannend klinkend album, waarop donkere teksten samen gaan met songs vol schoonheid en avontuur. Het is een album dat af en toe gruizig klinkt, maar over het algemeen genomen is het een ingetogen, maar ook intiem en intens album van een groot muzikant.

Ik heb op deze BLOG al flink wat albums van de Amerikaanse band Eels besproken, maar de mooiste twee albums blijven wat mij betreft toch de eerste twee albums van de band rond Mark Oliver Everett, ook bekend als E. De Amerikaanse muzikant maakte aan het begin van de jaren 90 twee albums onder zijn eigen naam, maar de doorbraak kwam met het in 1996 verschenen debuutalbum van Eels, Beautiful Freak. 

Hoewel opvolger Electro-Shock Blues objectief beschouwd misschien een beter album is dan Beautiful Freak, blijft het debuutalbum van Eels mijn favoriete album van de band. Het is een album dat ik in 1996 en de jaren die volgden compleet heb grijsgedraaid, maar inmiddels was het toch weer even geleden dat ik het album in zijn geheel had beluisterd. Bij de hernieuwde kennismaking met Beautiful Freak vond ik het album ingetogener dan in mijn herinnering, maar Beautiful Freak was ook direct weer een feest van herkenning. 

Het album klonk in 1996 als geen ander album en introduceerde het inmiddels uit duizenden herkenbare Eels geluid. Het is een geluid dat voor een belangrijk deel wordt bepaald door de zeer karakteristieke zang van voorman Mark Oliver Everett, die in zijn donkere teksten het nodige persoonlijke leed en flink wat demonen voorbij laat komen. De Amerikaanse muzikant zingt wat onderkoeld, maar je hoort ook de nodige emotie in zijn zang, waardoor de songs van Eels hard binnenkomen. 

Het is echter zeker niet alleen de bijzondere stem van de Amerikaanse muzikant die het geluid van Eels op Beautiful Freak bepaalt. Ook in muzikaal opzicht was Beautiful Freak in 1996 een afwijkend album. In een aantal tracks op het album hoor je de destijds zeer gangbare hard-zacht dynamiek, maar gruizige gitaren spelen op het album slechts in beperkte mate een rol. De meeste tracks op Beautiful Freak zijn betrekkelijk ingetogen en trekken de aandacht met bijzondere arrangementen. 

Beautiful Freak is een album vol fraai gitaarwerk, dat op mij nu veel meer indruk maakt dan op het moment van de release. Het is gitaarwerk dat het album een aards karakter geeft, waarna de keyboards zorgen voor de zweverige accenten in de muziek van de band. Wat me in 1996 helemaal niet is opgevallen is de belangrijke rol van de ritmesectie, die echt fantastisch speelt en op fascinerende wijze invloeden van ver buiten de indierock verwerkt. 

In muzikaal opzicht staat Beautiful Freak ruim zesentwintig jaar na de release nog altijd als een huis en ook de zang op het album spreekt nog altijd tot de verbeelding, maar het meest indrukwekkend zijn toch de songs op het album. Beautiful Freak is vooral een rockalbum, maar voor een rockalbum neemt Eels wel erg vaak gas terug op het album. De Amerikaanse band verwerkt zeker invloeden uit de indierock van de jaren 90, maar ook invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek hebben hun weg gevonden naar het album, dat hier en daar ook teruggrijpt op invloeden uit een verder verleden. 

Met de kennis van nu is Beautiful Freak een van de onbetwiste klassiekers uit de jaren 90 en het is een klassieker die na al die jaren nog maar weinig of eigenlijk helemaal niets van zijn glans heeft verloren. Eels staat tot op de dag van vandaag garant voor uitstekende albums, maar Beautiful Freak heeft iets unieks en is daarom met afstand mijn favoriete album van de band. Erwin Zijleman

Some Divine Gift van The Bullfight is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 9,99 euro

Pip Millett - When Everything Is Better, I'll Let You Know

Het Verenigd Koninkrijk doet dit jaar goed mee binnen de R&B en levert met het aangenaam broeierige When Everything Is Better, I'll Let You Know van Pip Millett een van de betere albums in het genre af
De in Manchester geboren maar tegenwoordig vanuit Londen opererende Pip Millett debuteerde een aantal weken geleden met een album dat een plekje in de spotlights verdient. When Everything Is Better, I'll Let You Know is in de eerste plaats een heerlijk zwoel en dromerig R&B album, maar het is ook een album dat veel knapper in elkaar zit dan op het eerste gehoor het geval lijkt. Het debuutalbum van Pip Millett is een mooi geproduceerd en zeer aangenaam klinkend album en het is bovendien een album waarop de Britse muzikante excelleert met haar zang. When Everything Is Better, I'll Let You Know is een album dat je makkelijk omarmt, maar dat vervolgens pas begint te groeien.

In het R&B genre ben ik nogal selectief, waardoor ik op de krenten uit de pop niet al te vaak een album in dit genre bespreek. Dit jaar is daarom hooguit een handjevol R&B albums voorbij gekomen, waarvan ik die van Amber Mark tot voor kort de beste vond. Dat album heeft deze week serieuze concurrentie gekregen van When Everything Is Better, I'll Let You Know, het debuutalbum van de Britse muzikante Pip Millett, dat een aantal weken geleden is verschenen. 

Binnen de R&B heb ik over het algemeen een voorkeur voor albums die stevig durven te experimenteren en die zich ook fanatiek buiten de kaders van de R&B durven te bewegen. Het debuutalbum van Pip Millett bevindt zich wat buiten mijn R&B comfort zone, want de Britse muzikante maakt, zeker op het eerste gehoor, vooral lekker in het gehoor liggende en lome en dromerige R&B. When Everything Is Better, I'll Let You Know is daarom niet zo spannend als de meeste R&B albums die ik de afgelopen jaren heb besproken op deze BLOG, maar het is wat mij betreft wel een erg goed R&B album. 

Het debuutalbum van Pip Millett bevat maar liefst 17 songs, die in net iets meer dan drie kwartier voorbij te komen. Door gebruik te maken van intermezzo’s laten de songs op het album zich als een eenheid beluisteren en het is een eenheid die makkelijk vermaakt. De Britse muzikante creëert op haar debuutalbum een wat zwoele en broeierige sfeer. De instrumentatie op het album is vooral laid-back, maar klinkt zeer smaakvol met mooie gitaarloopjes en warm klinkende synths. Door de subtiele ritmes klinkt When Everything Is Better, I'll Let You Know ook zeker dynamisch. 

Het debuutalbum van Pip Millett is vooral een R&B album, maar de Britse muzikante verwerkt ook invloeden uit de (neo-)soul, pop en hiphop in haar muziek. Pip Millett maakt muziek die bijzonder aangenaam voortkabbelt op de achtergrond, maar het is ook muziek die het absoluut verdient om met aandacht te worden beluisterd. 

In muzikaal en productioneel opzicht weet When Everything Is Better, I'll Let You Know zich wat mij betreft immers makkelijk te onderscheiden van de meeste andere albums in het genre, maar Pip Millett onderscheidt zich het makkelijkst in vocaal opzicht. De muzikante uit Londen beschikt over een aangename maar ook veelzijdige stem. 

Het is een stem die het uitstekend doet in de dromerige en zwoele R&B die op het album ruim vertegenwoordigd is, maar Pip Millett kan ook uit de voeten in tracks die wat opschuiven richting hiphop en die me vooral herinneren aan het debuutalbum van de helaas snel uit beeld verdwenen Lauryn Hill. When Everything Is Better, I'll Let You Know kan overigens ook uitstekend uit de voeten met songs die opschuiven richting soul en pop, die laten horen dat Pip Millett ook in de voetsporen zou kunnen treden van landgenoten als Adele en Amy Winehouse. 

Ik ben overigens blij dat ze dit niet al te vaak doet, want ik vind When Everything Is Better, I'll Let You Know het sterkst wanneer invloeden uit de R&B domineren. Het debuutalbum van Pip Millett is al even uit en krijgt nog niet heel veel aandacht, maar When Everything Is Better, I'll Let You Know hoort absoluut thuis tussen de beste R&B albums die tot dusver zijn verschenen dit jaar. Pip Millett, onthouden die naam. Erwin Zijleman

When Everything Is Better, I'll Let You Know van Pip Millett is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (coloured), 44,99 euro

2LP, 36,99 euro

CD, 17,99 euro

Flora Sophi - If/When

De Amsterdamse muzikante Flora Sophi levert met If/When een prachtig debuutalbum af, dat elf songs lang intrigeert met bijzondere elektronische klanken en betovert met wonderschone vocalen en eigenzinnige songs
Het was de afgelopen weken dringen wanneer het ging om nieuwe releases, waardoor het debuutalbum van Flora Sophi nog niet de aandacht heeft gekregen die het verdient. Als je If/When deze aandacht geeft word je al snel ondergedompeld in een even mooi als fascinerend klankentapijt, waarin fraaie pianoklanken worden gecombineerd met spannende elektronica. Flora Sophi zoekt op haar debuutalbum nadrukkelijk het experiment, maar haar songs betoveren door de mooie zang makkelijk. Het levert een fascinerend album op, waarop je steeds nieuwe dingen blijft horen en waarop de Amsterdamse muzikante meer en meer indruk maakt met haar bijzondere songs.

If/When van Flora Sophi verscheen twee weken geleden op een dag met heel veel interessante nieuwe releases, waardoor het album helaas wat ondersneeuwde. Hopelijk wordt het album gered door de slappe weken van het moment, want If/When is een bijzonder klinkend album en wat mij betreft een album van een bijzondere of zelfs unieke schoonheid. 

Achter Flora Sophi gaat de Amsterdamse muzikante Flora Dekkers schuil. De Nederlandse muzikante verhuisde na haar studie aan het Amsterdamse conservatorium een paar jaar geleden naar Berlijn, waar ze haar geluk zocht in de muziek. In Berlijn werkte ze samen met de Duitse multi-instrumentalist Benjamin Geyer en de Britse geluidstechnicus Jethro Cooke, wat een eerste EP opleverde. 

If/When, het debuutalbum van Flora Sophi, kon worden gerealiseerd na een geslaagde crowdfunding campagne en ook op haar eerste album werkt de Nederlandse muzikante samen met Benjamin Geyer en Jethro Cooke. Op If/When neemt Flora Dekkers haar in Berlijn gevormde geluid mee terug naar Amsterdam. 

Het is zoals gezegd een bijzonder geluid en het is wat mij betreft ook een geluid dat je even op je in moet laten werken. Het debuutalbum van Flora Sophi is aan de ene kant een bijna minimalistisch ingekleurd album, maar aan de andere kant gebeurt er zoveel in de songs op het album dat je oren tekort komt. 

De songs op If/When bestaan deels uit mooie en betrekkelijk sobere pianoklanken, die fraai combineren met de geschoolde stem van de Amsterdamse muzikante, die al even spaarzaam wordt ingezet. Alleen de combinatie van piano en de stem van Flora Dekkers zou al een mooi album hebben opgeleverd, maar If/When wordt een razend spannend album door de toevoegingen van flink wat elektronica. 

Deze elektronica wordt al even subtiel ingezet als de piano en de zang, maar door het avontuurlijke en hier en daar behoorlijk experimentele karakter van de toegevoegde elektronica ontstaat uiteindelijk een ruimtelijk klankentapijt vol fraaie details. If/When is een complex album, maar ontoegankelijk is de muziek van Flora Sophi zeker niet. De Amsterdamse muzikante zingt geen noot teveel, maar iedere zing die ze zingt is raak. 

If/When is het mooist als je er met volledige aandacht naar luistert. Dan immers valt op hoe mooi de pianoklanken de ruimte vullen, hoe betoverend mooi de stem van Flora Dekkers is en hoe fascinerend de steeds weer opduikende impulsen van elektronica zijn. Deze elektronica bevat hier en daar flarden van de Duitse elektronica pioniers uit de jaren 70, maar klinkt op hetzelfde moment eigentijds. Flora Sophi kiest in alle songs op If/When voor een net wat andere invalshoek, waardoor het album de hele speelduur fascineert. 

Flora Dekkers heeft zich naar verluidt laten inspireren door de muziek van Björk (ik hoor zelf meer Lauri Anderson overigens), maar waar het laatste album van de IJslandse muzikante ten onder ging aan een overdosis moeilijkdoenerij en ik er echt doodmoe van werd, is If/When van Flora Sophi een album dat laat horen dat ongeremd experimenteren en lak hebben aan conventies absoluut een wonderschoon album op kan leveren, dat bovendien een brede groep muziekliefhebbers aan moet kunnen spreken. Flora Sophi maakt het je op haar debuutalbum geen moment makkelijk, maar als If/When er op zit wil je alleen maar meer. Erwin Zijleman

If/When van Flora Sophi is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikante: https://florasophi.bandcamp.com/album/if-when.

Gladie - Don’t Know What You’re In Until You’re Out

De Amerikaanse band Gladie grijpt op haar tweede album nadrukkelijk terug op de indierock uit de jaren 90, maar trekt ook de aandacht met een geweldig gitaargeluid, gevarieerde songs en de persoonlijkheid van Augusta Koch
Er is tot dusver weinig aandacht voor Don’t Know What You’re In Until You’re Out van Gladie, maar ik vind het persoonlijk een erg leuk album. De Amerikaanse band citeert stevig uit de archieven van de leukere indierock uit de jaren 90, maar Gladie is ook lekker eigenzinnig. Dat hoor je in de songs die flink afwijken van de 90s indierock, maar het is vooral frontvrouw Augusta Koch die de aandacht trekt. Dat doet ze met een bijzonder stemgeluid, met zeer persoonlijke teksten en met songs die even aanstekelijk als stekelig zijn. Het lekker volle gitaargeluid op het album maakt het helemaal af. Het levert een album op dat steeds leuker wordt.

De wekelijkse selectie van de muziekwebsite Paste zette me de afgelopen week op het spoor van Don’t Know What You’re In Until You’re Out van de Amerikaanse band Gladie. Het is een album waarover ik verder nog niet heel veel lees, maar ik ben zelf blij met deze tip van de Amerikaanse muziekwebsite, die bijna wekelijks minstens één album toevoegt aan mijn selectie voor de krenten uit de pop. 

Gladie is een band uit Philadelphia, Pennsylvania, en heeft songwriter Augusta Koch als belangrijkste lid. De frontvrouw van de band heeft vorig jaar na een jarenlange verslaving de drank afgezworen en heeft met Don’t Know What You’re In Until You’re Out haar eerste album afgeleverd dat niet onder invloed van alcohol is gemaakt. 

Het is het tweede album van Gladie, maar Augusta Koch maakte ook al een aantal albums met het eveneens uit Philadelphia afkomstige punk en riot grrrl trio Cayetana. Met Gladie is de Amerikaanse muzikante wat opgeschoven richting indierock en het is indierock waarin flink wat invloeden uit de jaren 90 zijn verwerkt. 

Zeker in de uptempo en vaak rauwe en gruizige rocksongs is het geluid van Gladie op het eerste gehoor niet heel onderscheidend, al moet ik wel zeggen dat het bijzonder lekker klinkt. Dit is deels de verdienste van de meerdere lagen gitaren in het geluid van de band, maar ook de zang van Augusta Koch tilt de muziek van Gladie net een stukje op. De stem van Augusta Koch is op zich niet heel mooi, maar heeft wel iets bijzonders. 

Gladie vertrouwt op Don’t Know What You’re In Until You’re Out niet alleen op ruwere rocksongs met een hoog jaren 90 gehalte, maar heeft ook een aantal meer ingetogen en opvallend melodieuze songs op het album gezet. Het zijn deze songs die in eerste instantie mijn aandacht trokken en die de songwriting skills van Augusta Koch het makkelijkst blootleggen. 

Ook de uptempo songs zitten overigens knapper in elkaar dan je bij eerste beluistering kunt vermoeden en met name het gitaarwerk in deze songs wordt mooier en mooier. Het einde van de drankverslaving van Augusta Koch speelt een belangrijke rol op een album vol persoonlijke songs, wat Don’t Know What You’re In Until You’re Out voorziet van extra diepte en meer emotie. 

Bij beluistering van albums van bands die teruggrijpen op de indierock uit de jaren 90, en dat zijn er de laatste jaren nogal wat, heb ik vrijwel altijd associaties met een specifiek album of een specifieke band uit dit decennium, maar bij beluistering van Don’t Know What You’re In Until You’re Out van Gladie regent het namen, waarvan er uiteindelijk niet één echt blijft hangen. 

Het tweede album van de band uit Philadelphia komt misschien niet in aanmerking voor de originaliteitsprijs, maar meer van hetzelfde is het ook zeker niet. Nadat ik de tip van Paste eenmaal had omarmd vond ik Don’t Know What You’re In Until You’re Out in eerste instantie vooral een lekker rockalbum zonder poespas, maar nu ik wat vaker naar het album heb geluisterd, hoor ik steeds meer bijzonders in de songs, de muziek en de persoonlijke ontboezemingen van Augusta Koch. 

In Nederland is er tot dusver nog helemaal geen aandacht voor het tweede album van Gladie, maar ik ga er van uit dat er ook hier flink wat rockliefhebbers rondlopen die minstens net zo blij worden van dit album als ik. Erwin Zijleman

De muziek van Gladie is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://gladie.bandcamp.com/album/dont-know-what-youre-in-until-youre-out.

The Bullfight - Some Divine Gift

De Rotterdamse band The Bullfight verrijkt haar al zo bijzondere oeuvre met een prachtig en veelkleurig 'spoken word' album, dat niet alleen bij de liefhebbers van dit genre in de smaak zal vallen
Dat de Nederlandse band The Bullfight garant staat voor prachtige albums weten we inmiddels een kleine twintig jaar, maar de afgelopen jaren verrast de band ook met bijzondere projecten. Na het in artistiek opzicht zeer geslaagde 'murder ballads' project, richt de aandacht van de Rotterdamse band zich dit keer op het gesproken woord. Ik heb normaal gesproken niet veel met muziek met gesproken woord, maar The Bullfight laat, samen met een aantal aansprekende gastmuzikanten, horen dat het ook anders kan. Some Divine Gift sleept zich van hoogtepunt naar hoogtepunt en is ook nog eens prachtig vormgegeven. Een parel in de platenkast en voor het oog en oor.

Ik heb er op zich begrip voor als een band er voor kiest om een album niet digitaal uit te brengen. Een fysieke release heeft immers absoluut meerwaarde, zeker wanneer een album mooi verpakt wordt. Aan de andere kant zijn er tegenwoordig flink wat muziekliefhebbers die de platenspeler en de cd-speler naar zolder hebben verhuisd en alle muziek digitaal tot zich nemen. Beiden staan bij mij overigens nog gewoon in de woonkamer, maar ook ik beluister zeker 75% van de muziek die ik beluister digitaal. 

De Nederlandse band The Bullfight sluit met de keuze voor het alleen fysiek uitbrengen van haar nieuwe album een flinke groep muziekliefhebbers uit, maar een ieder die zich laat verleiden tot de aanschaf van de LP- of cd-versie van Some Divine Gift, krijgt wel iets moois en bijzonders in handen. 

De Rotterdamse band The Bullfight timmert inmiddels een kleine twintig jaar aan de weg en iedereen die de band kent, weet dat dit inmiddels een stapeltje prachtige albums heeft opgeleverd. De reguliere albums van The Bullfight zijn stuk voor stuk van hoge kwaliteit, maar de band rond muzikant en platenbaas Thomas van der Vliet, maakt ook indruk met bijzondere projecten. 

In 2019 verscheen het werkelijk prachtig verpakte Eggs & Marrowbone, waarop The Bullfight een serie murder ballads vertolkte. Het album met de ondertitel The Art Of The Murder Ballad was verpakt in een werkelijk schitterend vormgegeven boek, waarin een aantal bekende kunstenaars hun interpretatie van de murder ballad weergaven. Het album is inmiddels ook digitaal beschikbaar, maar hiermee krijg je hooguit de helft van dit unieke project in handen. 

Het onlangs verschenen Some Divine Gift is misschien niet zo spectaculair verpakt als Eggs & Marrowbone, maar zeker de LP-versie van het album ziet er prachtig uit. Ook Some Divine Gift is een bijzonder project. The Bullfight eert op haar nieuwe album het gesproken woord en doet dit met een aantal interessante gastmuzikanten. 

Ik moet direct toegeven dat ik niet gek ben op het genre 'spoken word'. Van de meeste albums met voorgedragen teksten word ik heel onrustig, waardoor ik tot voor kort alleen het nieuwe album van Dry Cleaning heb opgepikt. Ik heb daar inmiddels Some Divine Gift van The Bullfight aan toegevoegd, want ook het nieuwe project van de Rotterdamse band is zeer geslaagd. 

Voor het gesproken woord heeft de band in een aantal tracks een beroep gedaan op gastmuzikanten, wat met onder andere Barry Hay, Spinvis, David Boulter, Henry Rollins en Alex Roeka een aansprekend lijstje namen oplevert. Al deze gastmuzikanten geven hun eigen invulling aan de vertolking van het gesproken woord en gelukkig doet The Bullfight dit zelf ook. 

Veel albums in het 'spoken word' genre degraderen de muziek wat mij betreft tot al dan niet functioneel behang, maar op Some Divine Gift zijn de muziek en het gesproken woord in balans en is de muziek even spannend als de wijze waarop de gastmuzikanten aan de gang zijn gegaan met hun teksten. 

Some Divine Gift bevat een aantal tracks waarin het gesproken woord wordt gecombineerd met fraaie en sfeervolle klanken, maar The Bullfight laat horen dat het ook best mag schuren met experimentele songs vol ontsporende gitaren en blazers. Het levert een fascinerend album op, waarop ik steeds weer nieuwe dingen hoor. Ik luister zoals gezegd veel muziek digitaal, maar luisteren met een prachtige hoes, een aantal fraaie kunstwerken en de teksten in handen heeft toch ook wel wat. Geslaagd project dus. Erwin Zijleman

Twee tracks van het album (zonder gastmuzikanten) zijn te vinden op de streaming media diensten:

Op YouTube staat deze mooie videoclip:

Some Divine Gift van The Bullfight is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 36,99 euro

CD, 17,99 euro

Het album kan ook worden besteld via: info@brandyalexander.nl.

Big Joanie - Back Home

De Britse band Big Joanie heeft wortels in de punk en een diepe liefde voor postpunk, maar het drietal uit Londen sleept er op Back Home van alles bij, wat een fascinerend album oplevert dat maar groeit en groeit
Big Joanie debuteerde een jaar of vier geleden aardig met het wat onevenwichtige Sistahs. Op haar tweede album Back Home zet de Britse band een reuzenstap. Back Home is een album waar het etiket postpunk op wordt geplakt, maar het tweede album van Big Joanie is echt veel meer dan dat. Het drietal uit Londen verwerkt op haar nieuwe album tal van invloeden en kan zowel uit de voeten met donkere postpunk als met melodieuze songs vol andere invloeden. In muzikaal opzicht overtuigt Big Joanie onmiddellijk, waarna het nog even wennen is aan de zang, die uiteindelijk toch een van de sterke wapens van de band blijkt. Fascinerend album, dat het met een beetje geluk ver gaat schoppen.

Back Home van de Britse band Big Joanie verscheen een paar weken geleden en het is een album dat ik na een eerste schifting opzij heb gelegd. Met pijn in het hart overigens, want in muzikaal opzicht vond ik het tweede album van het drietal uit Londen direct fantastisch. Over de zang was ik minder te spreken en dit zorgde er uiteindelijk voor dat het album niet door de selectie kwam. Back Home van Big Joanie is kennelijk een album dat even moet rijpen, want toen ik het album er deze week weer bij pakte stond de zang me veel minder tegen dan bij eerste beluistering en inmiddels vind ik de zang op het album zelfs sterk. 

Big Joanie is een bijzondere band, die bestaat uit drie zwarte vrouwen met een liefde voor postpunk, wat normaal gesproken een nogal wit genre is. Bij beluistering van Back Home hoor je flink wat invloeden uit de postpunk zoals die aan het eind van de jaren 70 en het begin van de jaren 80 werd gemaakt, maar Big Joanie is zeker geen dertien in een dozijn postpunk band die is blijven steken in het verleden. 

De Britse band laat zich immers niet alleen inspireren door postpunk, maar verwerkt ook invloeden uit de punk, new wave, Krautrock, lo-fi, Riot-grrrl en indierock in haar songs, die af en toe ook nog eens voorzichtig tegen de pop aan schuren. Het levert een fascinerend album op met een aantal ruwere uptempo songs, maar ook een aantal songs waarin flink gas wordt teruggenomen. 

De wat ruwere songs hebben meestal genoeg aan gitaar, bas en drums en verwerken vooral invloeden uit de postpunk, terwijl de wat meer ingetogen songs wolken synths toevoegen. Het zijn songs die soms rauw en stekelig klinken, maar Big Joanie kan op haar tweede album ook uit de voeten met verrassend melodieuze songs. 

Met de diepe bassen, strakke drums en rafelige gitaren staat de band uit Londen met één been in de postpunk, maar je hoort op Back Home ook het punkverleden van de band en hoort verder dat er volop wordt rondgeneusd in omliggende genres. De songs op het album zijn aansprekend en in muzikaal opzicht vind ik Back Home echt heerlijk, maar de zang is er ook nog. 

In eerste instantie vond ik de vlakke en op het eerste gehoor wat geknepen zang een zwak punt van de muziek van Big Joanie, maar het is zang die bij enige gewenning aan kracht wint en het is bovendien zang die zorgt voor evenwicht in het dynamische geluid van het Londense drietal. Ik vind de zang op Back Home daarom steeds beter, zeker wanneer het drietal er mooie koortjes aan toevoegt, maar het hele album staat vol groeibriljanten. 

Het is knap hoe Big Joanie begint bij de basis van de punk en de postpunk, maar er bijna achteloos van alles bij sleept. De songs van de Britse band zitten vol energie en vaart, maar laten ook een verrassende drang tot experimenteren horen, waardoor de postpunk af en toe compleet naar de achtergrond verdwijnt om een paar noten later toch weer op te duiken.

Zeker bij herhaalde beluistering valt verder op hoe urgent de songs van het feministische drietal klinken, waarbij het niet zoveel uitmaakt of wordt gekozen voor donkere postpunk of voor bijna zonnige klanken met een randje pop. Ik liet het album bijna liggen, maar inmiddels vind ik dit spannende en dynamische album er absoluut een voor de jaarlijstjes. Erwin Zijleman

De muziek van Big Joanie is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://bigjoanie.bandcamp.com/album/back-home.

Back Home van Big Joanie is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (red), 34,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Sarah Lee Langford & Will Stewart - Bad Luck & Love

Drie jaar na haar geweldige debuutalbum, keert Sarah Lee Langford, dit keer samen met Will Stewart, terug met Bad Luck & Love dat al net zo imponeert met geweldig gitaarwerk en uitstekende zang
Two Hearted Rounder van Sarah Lee Langford was voor mij een van de grootste roots verrassingen van 2019. We hebben even moeten wachten op een nieuw album van de Amerikaanse muzikante, maar deze week duikt ze op met het samen met Will Stewart gemaakte Bad Luck & Love. In vocaal opzicht klinkt het album door de bijdragen van Will Stewart net wat anders, maar alle sterke punten van Two Hearted Rounder zijn gelukkig behouden. Ook dit keer domineren invloeden uit de country en is gekozen voor een door gitaren bepaald geluid, waarin de stemmen van Will Stewart en Sarah Lee Langford mogen schitteren. Ik vind het weer prachtig.

Sarah Lee Langford zorgde aan het eind van 2019 voor een daverende verrassing met haar debuutalbum Two Hearted Rounder. De muzikante uit Birmingham, Alabama, maakte wat mij betreft behoorlijk wat indruk met een mooie mix van country en rootsrock, met een geweldig geluid vol uitstekend snarenwerk, met uitstekende songs en met een overtuigende stem, die veel emotie en doorleving toevoegde aan haar countrysongs. Dat Two Hearted Rounder hoog eindigde in mijn jaarlijstje over 2019 was voor mij dan ook geen verrassing, maar het album had veel meer waardering verdiend. 

Deze week keert Sarah Lee Langford eindelijk terug met de opvolger van het verrassend sterke debuutalbum. Op Bad Luck & Love prijkt niet alleen de naam van Sarah Lee Langford, maar ook die van de eveneens uit Birmingham, Alabama, afkomstige Will Stewart. Bad Luck & Love klinkt door de aanwezigheid van Will Stewart anders dan het zo goede Two Hearted Rounder, maar de verschillen tussen beide albums moeten niet overdreven worden. 

Ook op Bad Luck & Love domineren country en rootsrock en zijn de songs zonder uitzondering sterk. Net als op haar debuutalbum imponeert Sarah Lee Langford met haar stem, die met enige regelmaat fraai samenvloeit met die van Will Stewart. Net als op het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante domineren op Bad Luck & Love de gitaren en de pedal steel, waarvoor wederom een beroep is gedaan op muzikanten van de bands The Dexateens en Vulture Whale. 

Bad Luck & Love is hierdoor een logische opvolger van Two Hearted Rounder, met een paar fraaie duetten als bonus. Wanneer het gaat om duetten in de country en countryrock ligt de lat hoog, maar ook Sarah Lee Langford en Will Stewart kunnen er wat van. Het zijn overigens duetten waarin Sarah Lee Langford meestal de hoofdrol opeist en Will Stewart vooral ondersteunt, maar het resultaat mag er zijn, overigens ook wanneer de rollen worden omgedraaid. 

Op Bad Luck & Love ben je bij Sarah Lee Langford en Will Stewart aan het verkeerde adres voor muzikale vernieuwing. Het album van de twee muzikanten uit Alabama is vooral een degelijk rootsalbum, maar daar is in dit geval niets mis mee. Met name het snarenwerk op het album is prachtig en ook in vocaal opzicht stellen Sarah Lee Langford en Will Stewart geen moment teleur. 

Het komt allemaal ook nog eens prachtig door de speakers, maar belangrijker is nog het feit dat de twee Amerikaanse muzikanten zeer aansprekende songs hebben geschreven. Het zijn songs die stuk voor stuk vanaf de eerste beluistering vertrouwd aanvoelen en het zijn bovendien songs die binnen de bandbreedte van de genres waarbinnen Sarah Lee Langford en Will Stewart opereren voldoende gevarieerd klinken. 

Two Hearted Rounder wist me uiteindelijk volledig in te pakken en wist het tot jaarlijstjesalbum te schoppen en ik sluit niet uit dat dit ook Bad Luck & Love gaat lukken. Zeker wanneer prachtig gitaarwerk wordt gecombineerd met de prachtige stem van Sarah Lee Langford zorgt ook dit nieuwe album immers makkelijk voor kippenvel en bereiken de twee Amerikaanse muzikanten een niveau dat wat mij betreft niet onder doet voor dat van de beste rootsalbums die 2022 ons tot dusver heeft opgeleverd. Erwin Zijleman

De muziek van Sarah Lee Langford (en Will Stewart) is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://sarahleelangford.bandcamp.com/album/bad-luck-love.

Bad Luck & Love van Sarah Lee Langford en Will Stewart is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Caitlin Rose - CAZIMI

Na negen lange jaren wachten keert Caitlin Rose terug met CAZIMI, dat er wederom in slaagt om een brug te slaan tussen country uit het verleden en het heden en lekker in het gehoor liggende popmuziek
Met The Stand-In gaf Caitlin Rose net iets meer dan negen jaar geleden een indrukwekkend visitekaartje af. Op haar derde album eerde de Amerikaanse muzikante de countrymuziek uit het verleden, maar was ze ook niet vies van invloeden uit de pop, zonder direct te vervallen in de countrypop zoals die in Nashville zo veel wordt gemaakt. Caitlin Rose trekt de lijn van haar vorige album door op CAZIMI, waarop het geluid van The Stand-In verder is geperfectioneerd. CAZIMI is een prachtig klinkend album met sterke vocalen en uitstekende songs en het is een album dat laat horen dat Caitlin Rose best mag worden geschaard onder de grote talenten in Nashville.

Caitlin Rose groeide op in Nashville, Tennessee, waar haar moeder Liz een veelgevraagd songwriter was, die onder andere samenwerkte met een jonge Taylor Swift. Caitlin Rose, een leeftijdgenoot van Taylor Swift, ambieerde ook al op jonge leeftijd een carrière in de muziek en schreef als tiener haar eerste songs. De carrière van Caitlin Rose verliep wat minder voorspoedig dan die van Taylor Swift, maar met haar tweede album, het in 2010 verschenen Own Side Now, trok de jonge Amerikaanse muzikante nadrukkelijk de aandacht. 

Own Side Now vond ik vooral een aardig album, maar ook een album vol belofte en die belofte maakte Caitlin Rose wat mij betreft waar met het in 2013 verschenen The Stand-In. Op dit album greep de Amerikaanse singer-songwriter terug op de muziek van de countryzangeressen uit het verre verleden, maar The Stand-In had ook een aangename poptwist en schuurde bovendien tegen de alt-country aan. 

Ik omschreef het album ruim negen jaar geleden als een cocktail die bestond uit gelijke delen Patsy Cline, Linda Rondstadt en Laura Cantrell en dat bleek een cocktail die naar veel meer smaakte. Caitlin Rose heeft ons geduld sindsdien flink op de proef gesteld. Na het succes van The Stand-In en de hiermee gepaard gaande druk trok ze zich een tijdje terug, waarna de in 2017 gemaakte opnamen voor de opvolger van The Stand-In in de prullenbak verdwenen. 

Bij een volgende poging sloeg de coronapandemie hard toe en daarom hebben we uiteindelijk meer dan negen jaar moeten wachten op het nieuwe album van Caitlin Rose. Desondanks zijn de verschillen tussen The Stand-In en het deze week verschenen CAZIMI niet zo heel groot. Hier en daar lijkt Caitlin Rose de afslag richting pop te hebben genomen, maar CAZIMI is het grootste deel van de tijd ook een rootsalbum. 

Laat ik het er maar op houden dat de singer-songwriter op CAZIMI een nog wat breder palet bestrijkt. Dat is in de rootsmuziek niet altijd handig, want lang niet alle liefhebbers van het genre stellen de frivoliteiten die zijn te horen op CAZIMI op prijs. Zelf hou ik er wel van als rootsmuzikanten de vernieuwing zoeken en dat is Caitlin Rose wat mij betreft uitstekend gelukt. 

Ze heeft hierbij niets aan het toeval over gelaten, want de lijst muzikanten die heeft bijgedragen aan het album is imposant. Naast multi-instrumentalist en co-producer Jordan Lehning leveren onder andere Spencer Cullum, Courtney Marie Andrews en de band met wie Caitlin Rose speelde tijdens een David Berman tribute een bijdrage aan het album en dat is nog maar het topje van de ijsberg. 

Door de bijdrage van flink wat snarenwonders klinkt CAZIMI werkelijk fantastisch en ook in vocaal opzicht stelt Caitlin Rose niet teleur. De muzikante uit Nashville maakt echter de meeste indruk als songwriter. Caitlin Rose verwerkt op haar nieuwe album niet alleen heel veel invloeden, maar springt ook kris kras door de tijd, waardoor ze een geluid creëert dat zeker niet inwisselbaar is. Verder is ze er in geslaagd om songs te schrijven die bijzonder aangenaam in het gehoor liggen, maar die ook in artistiek opzicht interessant zijn. 

Na The Stand-In waren de verwachtingen hooggespannen en die verwachtingen zijn alleen maar hoger geworden door het lange wachten. Na een paar keer horen durf ik echter al wel te concluderen dat Caitlin Rose de verwachtingen waar maakt. Zo beroemd als Taylor Swift is ze nog lang niet, maar het talent is er absoluut. Erwin Zijleman

De muziek van Caitlin Rose is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://caitlinrose.bandcamp.com/album/cazimi.

CAZIMI van Caitlin Rose is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 49,99 euro

LP, 44,99 euro

CD, 17,99 euro