The Wedding Present - 24 Songs

De Britse band The Wedding Present is mij nooit zo opgevallen, maar het onlangs verschenen 24 Songs, dat bij toeval op mijn pad kwam, is een geweldig album dat ruim twee uur lang strooit met memorabele popsongs
Vorig jaar bracht de Britse band The Wedding Present, die al bestaat sinds halverwege de jaren 80, iedere maand twee nieuwe songs uit. Het is mij vorig jaar ontgaan, want ik volgde de Britse band al sinds haar debuutalbum niet meer, maar wat schreef The Wedding Present voorman David Gedge vorig jaar een geweldige serie songs. Ze staan nu allemaal op 24 Songs, dat met vijf extra bonustracks, meer dan twee uur muziek bevat. Het is twee uur genieten, want David Gedge schudt de onweerstaanbare popliedjes uit zijn mouw. 24 Songs herinnert aan flink wat grote Britse bands, maar het is vooral een album dat laat horen hoe goed The Wedding Present ruim 35 jaar na de release van haar debuutalbum is.

De Britse band The Wedding Present werd geformeerd in 1985 en heeft op een korte periode na eigenlijk altijd bestaan. Desondanks is het stapeltje albums dat The Wedding Present op haar naam heeft staan van een redelijk bescheiden omvang, want ik kom niet verder dan tien reguliere albums. Van deze albums ken ik er eigenlijk maar één en dat is George Best, het in 1987 verschenen debuutalbum van de Britse band. Dat album maakte op mij destijds zeker geen onuitwisbare indruk en sindsdien heb ik de band niet meer gevolgd, tot ik, min of meer toeval, het onlangs verschenen 24 Songs beluisterde. 

Naast de tien reguliere albums verschenen overigens ook nog flink wat verzamelalbums en live-albums, want David Gedge, de voorman van de band uit Leeds, is een druk baasje.Vorig jaar besloot hij om iedere maand twee nieuwe tracks van de band uit te brengen op een 12-inch single en deze 24 tracks zijn nu verzameld op 24 Songs, dat met ook nog eens vijf bonustracks goed is voor 29 tracks en ruim twee uur muziek. 

Het was mijn eerste kennismaking met de muziek van de band sinds het inmiddels 36 jaar oude debuutalbum en het is een hernieuwde kennismaking die naar veel en veel meer smaakt. 24 Songs staat immers vol met fantastische popsongs. Het zijn popsongs die samenvatten wat er sinds de late jaren 70 is gebeurd binnen de Britse gitaarpop. Zeker de wat ruwere songs op het album roepen bij mij associaties op met de geweldige albums die The Jam maakte, maar bij beluistering van 24 Songs komen veel meer roemruchte bands voorbij, variërend van The Smiths tot Belle And Sebastian. 

The Wedding Present is niet vies van lekker ruwe rocksongs met hier en daar de energie van de punk en de postpunk, maar de band kan haar songs ook gevarieerder inkleuren en voorzien van meer instrumenten en een mooie vrouwenstem. Ruim twee uur lang strooit de band met geweldige popsongs en het zijn popsongs waarvoor de grote bands uit een aantal decennia Britse popmuziek zich niet zouden hebben geschaamd. Het zijn songs die bijzonder makkelijk verleiden met aanstekelijke riffs en hooks, onweerstaanbare melodieën en refreinen en gelukkig ook de nodige eigenzinnigheid, want The Wedding Present klinkt ook op een aangename manier stekelig. 

Toen ik het verhaal achter het album nog niet kende, maar het hier en daar wel als verzamelalbum vermeld zag staan, ging ik er van uit dat het album het beste uit ruim 35 jaar The Wedding Present historie bevatte, maar dit zijn de songs die David Gedge er in een jaartje uit wist te persen, wat echt een razend knappe prestatie is. 

Het levert een album op dat klinkt als een vergeten klassieker, want ik hoor niet vaak een album dat twee uur lang strooit met memorabele popsongs. Het zijn ook nog eens gevarieerd klinkende popsongs, waardoor 24 Songs niet snel gaat vervelen. Ik heb George Best er ook nog eens bij gepakt, maar ik vind The Wedding Present op 24 Songs beter en niet zo’n klein beetje ook. 

David Gedge draait inmiddels heel veel jaren mee, maar 24 Songs klinkt in muzikaal en vocaal opzicht niet alleen mooi maar ook geïnspireerd en bevat songs waarvan menig jonge Britse gitaarband alleen maar kan dromen. Het is puur toeval dat ik besloot om eens naar dit album te luisteren, maar ik weet zeker dat dit heerlijke album nog heel vaak terug gaat komen. Erwin Zijleman

De muziek van The Wedding Present is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het label van de Britse band: https://hhbtm.bandcamp.com/album/24-songs.

24 Songs van The Wedding Present is verkrijgbaar via de Mania webshop:

4LP, 49,99 euro

2CD, 34,99 euro

Califone - villagers

De Amerikaanse band Califone bestaat al ruim 25 jaar en heeft een aantal geweldige albums gemaakt, maar met het wonderschone en intrigerende villagers overtreft de band zichzelf en verdient het louter superlatieven
Califone is zo’n band waarvan ik de naam al heel lang ken en na lang graven misschien ook wel wat muziek naar boven komt, maar echt vooraan in het geheugen zat de band nooit. Het onlangs verschenen villagers had ik dan ook niet opgemerkt, totdat het Britse muziektijdschrift Uncut het album stevig bewierookte. Dat is volkomen terecht, want villagers is een prachtig album, waarop Califone grossiert in prachtige songs, maar ook in songs die continu dingen doen die je niet had verwacht. De muziek van de band laat zich niet makkelijk in een hokje duwen, maar moet ondanks het experiment een breed publiek kunnen aanspreken. villagers van Califone is een prachtplaat. Punt.

Voor de muziek van de Amerikaanse band Califone moest ik flink graven in het geheugen. Ik heb drie van de eerste vijf albums van de band (Roomsound uit 2001, Quicksand/Cradlesnakes uit 2003 en Heron King Blues uit 2004) in de kast staan, maar hierna ben ik de band, die ooit werd geformeerd in Chicago, Illinois, maar inmiddels al een tijd gevestigd is in Los Angeles, California, volledig uit het oog verloren. 

De band is niet altijd even productief geweest, maar met het onlangs verschenen villagers (geen hoofdletters) staat de teller toch op tien albums. In mijn beleving was Califone vooral een alt-country band, maar nu ik weer wat dieper in het oeuvre van de Amerikaanse band ben gedoken weet ik dat je Califone hiermee flink tekort doet. Ik had niet veel herinneringen aan de vroege albums van Califone, maar het zijn echt geweldige albums, die zich geen moment op een genre laten vastpinnen. 

Aanleiding om wat dieper in het oeuvre van Califone te duiken was de release van villagers, dat in eerste instantie aan mijn aandacht was ontsnapt, maar waar ik heel nieuwsgierig naar werd toen het Britse muziektijdschrift Uncut het album tot album van de maand bestempelde in de meest recente uitgave van het prachtige tijdschrift. Sindsdien ben ik behoorlijk onder de indruk van meerdere vroege albums van de band en zeker van het deze maand verschenen villagers. 

In Califone draait alles om Tim Rutili, die voor Califone de band Red Red Meat aanvoerde. De Amerikaanse muzikant werkt al heel wat jaren met een vaste groep muzikanten en die zijn ook op villagers weer van de partij. Met villagers heeft de band een album gemaakt dat anders klinkt dan de vorige albums van de band, die ook stuk voor stuk verschillende richtingen verkende. 

Op het nieuwe album van Califone lijkt Tim Rutili zich vooral hebben laten beïnvloeden door popmuziek uit de jaren 70. Bij beluistering van het album moest ik af en toe aan David Bowie denken en af en toe aan Roxy Music, maar vergelijkingen zijn in het geval van Califone meestal onzinnig. De vergelijking met David Bowie en Roxy Music kwam vooral op door het bijzondere gebruik van de saxofoon in de openingstrack, maar als deze in de tweede track schittert door afwezigheid heb ik opeens associaties met de muziek van Talk Talk, al is ook dat een vergelijking die niet heel stand houdt. 

De echo’s uit de jaren 70 en af en toe de jaren 80 zijn hardnekkiger, al voegt Califone ook wat vervreemdende elektronica toe die alleen uit het heden kan komen. villagers is subtiele roller coaster ride van drie kwartier. Compleet over de kop gaat het nergens, maar vaste grond onder de voeten heb je ook niet. 

Het album wordt hier en daar omschreven als 70s softrock, maar het is wel 70s softrock die is volgestopt met avontuurlijke accenten, waardoor er geen moment tijd is om achterover te leunen. Direct bij de eerste keer horen begreep ik wel waarom Uncut zo positief is over dit album, maar villagers wordt alleen maar beter en interessanter en ondertussen is het ook gewoon een buitengewoon aangenaam album. 

Califone is de cultstatus de afgelopen vijfentwintig jaar nooit echt ontgroeid, wat bijzonder is als je je bedenkt wat een geweldige albums de band op haar naam heeft staan. Hopelijk is de steun van Uncut voldoende om de band nu wel onder de aandacht te brengen van een breder publiek, want villagers is een klassieker in de dop. Erwin Zijleman

De muziek van Califone is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://califonemusic.bandcamp.com/album/villagers.

villagers van Califone is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Allie Crow Buckley - Utopian Fantasy

De Amerikaanse muzikante Allie Crow Buckley schotelt de luisteraar ook op haar tweede album Utopian Fantasy een fascinerende luistertrip voor waarin steeds meer mooie details aan de oppervlakte komen
De muziek van Allie Crow Buckley uit Los Angeles is muziek waar je even aan moet wennen. In eerste instantie kunnen het volle elektronische geluid en de bijzondere stem van de Amerikaanse muzikante wat zwaar op de maag liggen, maar na enige gewenning valt alles op zijn plek. Allie Crow Buckley is dan goed voor een fraaie luistertrip waarin je steeds meer moois ontdekt. De Amerikaanse muzikante trekt helaas nog niet veel aandacht met haar muziek, maar ook met het bijzondere Utopian Fantasy laat de muzikante uit Los Angeles horen dat ze iets toevoegt aan alles dat er al is. Ik zou deze Buckley (geen familie) daarom ook zeker eens checken.

Ik had net iets meer dan twee jaar geleden wel wat met het debuutalbum van Allie Crow Buckley (geen familie van), al ging dat zeker niet vanzelf. In eerste instantie vond ik zowel de muziek als de stem van de Amerikaanse muzikante te zwaar aangezet, maar na enige gewenning viel er veel op zijn plek en vond ik zowel de volle klanken als de bijzondere zang op Moonlit And Devious vooral heel erg mooi. 

Ik begon vorige week kennelijk weer bij nul met Allie Crow Buckley, want bij eerste beluistering van haar nieuwe album moest ik wederom erg wennen aan de muziek en de zang van de muzikante uit Los Angeles. Ik ben kennelijk niet de enige, want Utopian Fantasy krijgt vooralsnog niet heel veel aandacht. Dat gold overigens ook voor het debuut van Allie Crow Buckley en dat was op zijn minst jammer. 

Net als het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante verdient ook Utopian Fantasy alle aandacht en ik kan dan ook alleen maar adviseren om even door te bijten, want de schoonheid komt sneller dan je denkt. Het nieuwe album van Allie Crow Buckley is, zeker in de eerste tracks, nog wat zwaarder aangezet dan haar debuutalbum en elektronica heeft aan terrein gewonnen. 

Wanneer je het album uit de speakers laat komen drijven flink wat wolken synths en beats over en ook in vocaal opzicht kiest Allie Crow Buckley hier en daar voor overweldiging. Toch zijn de songs van de Amerikaanse muzikante zeker niet pompeus. Tussen de lagen elektronica is nog voldoende ruimte over voor het imposante stemgeluid van Allie Crow Buckley, dat ook behoorlijk ingetogen uit de speakers kan komen, maar ook hierna bevatten de songs op Utopian Fantasy op een of andere manier nog veel open ruimte. 

Ik moest er ook dit keer even aan wennen, maar ik kon al snel genieten van de verschillende lagen elektronica en het uiteindelijk vooral erg mooie stemgeluid van de muzikante uit Los Angeles, die bijna alles op het album samen met producer Jason Boesel opnam. Utopian Fantasy klinkt hier en daar als een nog zwaarder aangezette versie van Moonlit And Devious, maar dat valt uiteindelijk erg mee, zeker wanneer het album vordert. 

In muzikaal en vocaal opzicht was ik uiteindelijk snel overtuigd van de kwaliteiten van het tweede album van Allie Crow Buckley, maar vergeleken met haar debuutalbum zit de meeste progressie in de songs. Het zijn stuk voor stuk songs die de fantasie uitvoerig prikkelen, maar het zijn ook aantrekkelijke en hier en daar zelfs aanstekelijke songs, waarin van alles gebeurt. Het duurt misschien even voor je vatbaar bent voor de bijzondere klanken van Allie Crow Buckley, maar hierna zit je op het puntje van je stoel. 

In muzikaal en vocaal opzicht hoor je steeds meer bijzondere dingen op Utopian Fantasy, maar ook in tekstueel opzicht is het een interessant album, want Allie Crow Buckley schrijft geen teksten over koetjes en kalfjes en sleept er van alles bij. Nu ik gewend ben aan Utopian Fantasy kan ik me overigens niet meer voorstellen dat ik het album in eerste instantie te zwaar vond aangezet, want zo zwaar klinkt het allemaal niet. Inmiddels vind ik Utopian Fantasy van Allie Crow Buckley vooral een buitengewoon fascinerende en afwisselend imposante en dromerige luistertrip. Ga dat horen. Erwin Zijleman

De muziek van Allie Crow Buckley is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://alliecrowbuckley.bandcamp.com/album/utopian-fantasy.

Rufus Wainwright - Poses (2001)

De muziek van Rufus Wainwright ging de afgelopen twintig jaar alle kanten op en sloeg vaak door richting bombast, maar op het prachtige Poses uit 2001 hoor je een geweldige en tijdloze singer-songwriter aan het werk
Poses was in 2001 mijn eerste kennismaking met de muziek van Rufus Wainwright, die makkelijk de aandacht trok vanwege zijn zeer muzikale familieleden. Het is nog altijd mijn favoriete album van de Canadese muzikant. Rufus Wainwright zou op de albums die volgden uitpakken met heel veel bombast, maar Poses is een echt singer-songwriter album. Het is wel een singer-songwriter album met hier en daar weelderige arrangementen, maar deze kleuren prachtig bij de al even weelderige stem van Rufus Wainwright. De Canadese muzikant klinkt daarom ook op Poses anders dan andere singer-songwriters, maar het resultaat is wat mij betreft wonderschoon.

Volgende week verschijnt een nieuw album van Rufus Wainwright (Folkocrazy), waarop hij samenwerkt met een imposante lijst gastmuzikanten en waar ik erg benieuwd naar ben. Aan het begin van het jaar zag ik hem live aan het werk met de Amsterdam Sinfonietta en dat leverde een zeer memorabel concert op. Ik ben overigens lang niet altijd enthousiast over het werk van de Canadese muzikant, want een aantal van zijn albums vind ik te pompeus of spreekt me om een andere reden niet aan. 

Als ik moet kiezen uit zijn inmiddels redelijk omvangrijke oeuvre, kies ik voor het titelloze debuutalbum dat dit jaar zijn vijfentwintigste verjaardag viert of voor het in 2001 verschenen Poses, dat ik persoonlijk nog wat beter vind, al zijn maar weinig mensen dat met me eens. Na Poses sloeg Rufus Wainwright andere wegen in, waarna hij in 2003 op de proppen kwam met het mooie, maar ook zeer bombastische Want One. Op Poses is hij echter nog vooral een singer-songwriter met een hang naar de jaren 70. 

Ook op het door de vooral van Sarah McLachlan bekende Pierre Marchand geproduceerde Poses is Rufus Wainwright niet vies van weelderige arrangementen, die hier en daar opschuiven richting bombast, maar van overdaad is wat mij betreft nergens sprake. De arrangementen passen, zeker wanneer strijkers en blazers worden ingezet, fraai bij de bijzondere stem van Rufus Wainwright. Het is een stem die niet bij iedereen in de smaak valt en die bij een enkeling zelfs tegen de haren instrijkt, maar persoonlijk vind ik de Canadese muzikant een uitstekende zanger. 

Nog meer dan zijn debuutalbum staat Poses vol met uitstekende songs. Het zijn songs waarvoor de grote singer-songwriters uit de jaren 70 zich niet zouden hebben geschaamd, maar Rufus Wainwright geeft er een eigen draai aan met zijn karakteristieke stem en de fraaie instrumentatie en arrangementen. Poses was in 2001 mijn eerste kennismaking met de muziek van Rufus Wainwright en op een of andere manier kom ik altijd weer bij dit album uit. 

De prachtige gearrangeerde openingstrack Cigarettes And Chocolate Milk is nog altijd een van mijn favoriete Rufus Wainwright tracks, maar het album bevat veel meer songs die ik hoger aansla dan het andere werk van de Canadese muzikant. Veel songs op Poses klinken tijdloos en hebben een jaren 70 vibe, zeker wanneer de muziek een psychedelisch of oriëntaals tintje heeft, maar Poses is zeker geen standaard 70s singer-songwriter album. 

In een aantal tracks experimenteert Rufus Wainwright met bijzondere ritmes om in andere tracks flink met stroop te smeren met een hele batterij strijkers en blazers. Het album schiet hierdoor makkelijk door de tijd en overbrugt de kloof tussen jaren 70 singer-songwriter pop en de muziek uit het huidige millennium meerdere malen. 

Poses werd gemaakt met een enorme lijst en muzikanten en dat hoor je. Veel zangers zouden verzuipen in het volle geluid van het album, maar Rufus Wainwright blijft makkelijk overeind. Iedereen die alleen bekend is met het bombastische werk van de Canadese muzikant en hier niet goed mee uit de voeten kan, moet absoluut eens luisteren naar de eerste twee albums van Rufus Wainwright. Dat heb ik zelf de afgelopen dagen veel gedaan en mijn voorkeur voor Poses is gebleven. Erwin Zijleman

Kassi Valazza - Kassi Valazza Knows Nothing

De Amerikaanse muzikante Kassi Valazza maakt op haar tweede album Kassi Valazza Knows Nothing diepe indruk met prachtige klanken, krachtige songs vol invloeden uit het verre verleden en een stem die echt van alles met je doet
Het debuutalbum van Kassi Valazza uit Portland, Oregon, trok vier jaar geleden niet veel aandacht, maar het deze week verschenen Kassi Valazza Knows Nothing eist de aandacht nadrukkelijk op. Dat doet het album met een werkelijk wonderschone instrumentatie, met tijdloos klinkende songs vol invloeden uit de folk en country van weleer en vooral met de bijzondere stem van de Amerikaanse muzikante. Het is een stem die vanaf de eerste noten garant staat voor kippenvel en hoe vaker je naar het album luistert, hoe mooier de stem van Kassi Valazza wordt. Kassi Valazza Knows Nothing is een van de beste rootsalbums van 2023, dat lijkt me nu al zeker.

Kassi Valazza Knows Nothing van de Amerikaanse singer-songwriter Kassi Valazza ziet er uit als een vergeten klassieker uit de jaren 60 of 70 en zo klinkt het album ook. De eerste noten van het album nemen je mee terug naar de countrymuziek uit vervlogen tijden en dat gevoel wordt alleen maar versterkt wanneer Kassi Valazza begint te zingen. De muzikante uit Portland, Oregon, beschikt over een stem die me onmiddellijk raakte. Het is een stem vol emotie en weemoed en het is bovendien een stem die herinneringen oproept aan grote folk- en countryzangeressen uit het verleden. 

Room In The City, de openingstrack van het album, zorgde bij mij voor kippenvel en dat kippenvel is niet meer verdwenen bij beluistering van het tweede album van Kassi Valazza. De in Arizona opgegroeide muzikante debuteerde in 2019 met het in eigen beheer uitgebrachte Dear Dead Days, dat ik destijds helaas niet heb opgepikt. Het is een uitstekend debuutalbum, maar het op het gerenommeerde Loose label uitgebrachte Kassi Valazza Knows Nothing is nog veel beter. 

Het is in eerste instantie vooral de verdienste van de zeer aansprekende stem van de Amerikaanse muzikante, want wat vertolkt Kassi Valazza haar persoonlijke teksten met veel gevoel. Het zijn teksten die melancholie en weemoed in grote golven over je uit storten, maar Kassi Valazza weet haar zang mooi te doseren en vervalt nergens in overdreven tranentrekkers of pathos. 

De zang op Kassi Valazza Knows Nothing is van een bijzondere schoonheid en intensiteit, maar het album heeft veel meer te bieden. Het tweede album van Kassi Valazza klinkt in een aantal tracks als een vergeten countryklassieker uit de jaren 70, maar in een aantal andere tracks zoekt de muzikante uit Portland juist aansluiting bij de psychedelische Amerikaanse folk uit de jaren 60 en 70 of juist bij de Britse folk uit dezelfde periode. 

Ik kan een hele lijst grote zangeressen opnoemen waarvan echo’s zijn te horen op het album, maar dat doe ik niet, want hiermee doe je het unieke geluid van Kassi Valazza tekort. Het album valt niet alleen op door de geweldige zang en diverse invloeden, maar ook door een fenomenale instrumentatie. De band van Kassi Valazza kan prachtig ingetogen spelen, maar kan ook flink los gaan, al blijft het aantal echte uitbarstingen beperkt. 

Kassi Valazza Knows Nothing is voorzien van een rijk geluid, waarin gitaren, bas, drums, mondharmonica, pedal steel, orgels, piano en trompet op fraaie wijze samenvloeien. Zeker wanneer de mondharmonica en de gitaren domineren hoor ik af en toe wat van Cowboy Junkies, maar over het algemeen genomen sleept Kassi Valazza Knows Nothing je het verre verleden in, zonder overigens maar een moment gedateerd te klinken. 

De singer-songwriter uit Portland maakt tien songs lang indruk met zang die onder de huid kruipt en klanken die je intens gelukkig maken, maar ook de songs zelf zijn van een enorm hoog niveau. Ik heb de afgelopen jaren wel meer albums gehoord die zich laten beïnvloeden door country en folk van vele decennia geleden, maar er zijn niet veel albums die zo binnen kwamen en me zo snel dierbaar waren als Kassi Valazza Knows Nothing van Kassi Valazza. De Amerikaanse muzikante bouwde de afgelopen jaren naar verluidt een cultstatus op, maar is deze nu echt op alle terreinen ontgroeid. Erwin Zijleman

De muziek van Kassi Valazza is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://kassivalazza.bandcamp.com/album/kassi-valazza-knows-nothing.

Kassi Valazza Knows Nothing van Kassi Valazza is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Arlo Parks - My Soft Machine

Het debuutalbum van Arlo Parks werd ruim twee jaar geleden zeer enthousiast onthaald en dat verdient de Britse muzikante ook met haar tweede album, dat een wat gevarieerder geluid en meer pop laat horen
Collapsed In Sunbeams van Arlo Parks behoorde, zeker achteraf bezien, tot de muzikale verassingen van 2021. Er is sindsdien veel veranderd voor de Britse muzikante en dat heeft invloed gehad op haar tweede album. Je hoort het in de persoonlijke teksten, maar je hoort het ook in de songs, die een stuk veelzijdiger zijn dan die op het debuutalbum. De ruwe charme van dat debuutalbum heeft plaats gemaakt voor een stevig aangezette productie en een veel elektronischer geluid, maar er valt ook dit keer veel te genieten en zeker voor muziekliefhebbers die niet vies zijn van pop en toe zijn aan de zomer, die met My Soft Machine een heerlijke soundtrack krijgt.

Arlo Parks werd al enkele jaren geschaard onder de grote beloften van de Britse R&B toen haar debuutalbum Collapsed In Sunbeams aan het begin van 2021 verscheen. Met haar debuutalbum maakte ze de belofte meer dan waar, want het buitengewoon knappe en aangename album liet de zomer al heel vroeg in het jaar beginnen. 

Het succes van Collapsed In Sunbeams, dat uiteindelijk opdook in flink wat jaarlijstjes en Arlo Parks een Brit Award en de Mercury Price opleverde, heeft, in ieder geval bij mij, gezorgd voor hooggespannen verwachtingen rond het tweede album van de Britse muzikante. Dat album is deze week verschenen en laat horen dat het alter ego van Anaïs Oluwatoyin Estelle Marinho zich verder heeft ontwikkeld. 

De Britse muzikante heeft twee loodzware jaren achter de rug en dat hoor je op My Soft Machine. Arlo Parks verruilde Londen voor Los Angeles, vond en verloor haar geluk in de liefde, ging op een slopende tournee en dan was er ook nog eens de coronapandemie, die het leven van een muzikante, zeker in 2021, niet makkelijker maakte. Het heeft samen met de grote wereldproblemen en de uiteenlopende problemen van een jong volwassene, allemaal een plekje gekregen op My Soft Machine, dat een ander geluid laat horen dan Collapsed In Sunbeams, al hoor ik ook voldoende raakvlakken tussen beide albums. 

Op haar debuutalbum vermengde Arlo Parks op fraaie wijze invloeden uit de pop en de R&B met flink wat soul en een beetje jazz. Op My Soft Machine hebben invloeden uit de pop en de R&B aan terrein gewonnen en is het geluid van Arlo Parks elektronischer en zwaarder geproduceerd. Daar moet je van houden, maar persoonlijk kan ik wel uit de voeten met het geluid op het tweede album van Arlo Parks. 

De Britse muzikante is misschien wat opgeschoven richting pop, maar ze heeft zich zeker niet in het keurslijf van de Amerikaanse popmuziek laten persen. My Soft Machine bevat veel ingrediënten die ook een belangrijke rol speelden op Collapsed In Sunbeams, waaronder natuurlijk de bijzondere stem van de Britse muzikante. Het is een stem die op het nieuwe album nog wat makkelijker verleidt en die de muziek van Arlo Parks voorziet van een karakteristiek eigen geluid. 

Arlo Parks experimenteert op haar nieuwe album wat meer met ritmes en vindt haar inspiratie dit keer eerder in de hiphop dan in de triphop. Voor My Soft Machine werd een blik producers opengetrokken met onder andere de van Adele bekende Paul Epworth. Het albums is veel zwaarder geproduceerd dan zijn voorganger, maar persoonlijk vind ik de productie mooi. Arlo Parks is er wat mij betreft in geslaagd om de zonnige sfeer en het eigen geluid van haar debuutalbum te behouden met een nieuw geluid. 

Het is een geluid dat steeds een net wat andere kant op wordt geduwd, de ene keer door stevigere gitaren of juist door zwaar aangezette synths of diepe bassen, de volgende keer door flirts met de dansvloer of juist wat meer introspectieve elementen. Ook My Soft Machine is een album dat onmiddellijk de zomer in huis haalt en dat, wanneer je houdt van of gevoelig bent voor het soort muziek dat Arlo Parks maakt, onmiddellijk zorgt voor een goed gevoel, zeker als Phoebe Bridgers opdraaft voor een duet. Prima album al met al. Erwin Zijleman

De muziek van Arlo Parks is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://arloparks.bandcamp.com/album/my-soft-machine.

My Soft Machine van Arlo Parks is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (green), 29,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 18,99 euro

Slowspin - TALISMAN

De Pakistaanse muzikante Zeerak Ahmed levert als Slowspin het fascinerende en betoverend mooie TALISMAN af, dat op bijzondere wijze een brug slaat tussen verschillende muzikale werelden
Arooj Aftab veroverde de afgelopen jaren de harten van verrassend veel muziekliefhebbers met het bijzondere Vulture Prince. Haar landgenote Zeerak Ahmed kan wel eens hetzelfde gaan doen met het onder de naam Slowspin uitgebrachte TALISMAN. Het is een album dat meerdere stijlen uit de Westerse popmuziek combineert en hier vervolgens invloeden uit de Pakistaanse en Indiase muziek aan toevoegt. De muziek van Slowspin is dromerig en subtiel, maar ook beeldend en bezwerend. TALISMAN is een album vol bijzondere geheimen, die je langzaam maar zeker gaat ontdekken. Het is een album dat niet lijkt op welk ander album dan ook en dat maakt TALISMAN heel speciaal.

Slowspin is het alter ego van de in het Pakistaanse Karachi geboren, maar al een tijd vanuit de Verenigde Staten opererende muzikante Zeerak Ahmed. Als Slowspin levert ze deze week een buitengewoon fascinerend en werkelijk wonderschoon album af. TALISMAN is mijn eerste kennismaking met de muziek van Slowspin, maar het is het tweede album van de Pakistaanse muzikante, al was het in 2015 verschenen Between Shadows In Water eerder een minialbum. 

TALISMAN is zeker geen makkelijk album, maar alle tijd die je in de muziek van Slowspin investeert wordt dubbel en dwars terug betaald. Het is geen makkelijk album omdat Zeerak Ahmed haar afkomst zeker niet verloochent op TALISMAN. Slowspin zingt deels in de talen waarmee ze opgroeide, Urdu, Farsi en Purbi, maar ook de zang van Zeerak Ahmed heeft zich nadrukkelijk laten beïnvloeden door de zang uit de regio waarin ze opgroeide. Invloeden uit de Pakistaanse en Indiase muziek beperken zich niet tot de teksten en de zang, want ook de opbouw van de songs wijkt af van de in het Westen gangbare wijze. 

Voor de inkleuring van haar songs vertrouwde Slowspin juist wel op het instrumentarium uit de Westerse popmuziek. De basis voor het album werd gelegd tijdens een drie dagen durende opnamesessie in een studio in Brooklyn, New York. Zeerak Ahmed nam samen met de gelouterde muzikanten Shahzad Ismaily (ook bekend van de eveneens Pakistaanse muzikante Arooj Aftaab), Grey Mcmurray, Aaron Roche en Greg Fox uitgebreid de tijd om te improviseren en experimenteren, waarna de songs op het album langzaam vorm kregen. 

De songs die bestonden uit elektrische gitaren, akoestische gitaren, piano, bas en drums werden vervolgens verder ingekleurd door een aantal gastmuzikanten, die onder andere fluit, pedal steel, viool en synths toevoegden aan het mysterieuze geluid van Slowspin, dat nog wat mysterieuzer wordt door de zang. Het is een geluid dat lastig is te omschrijven, want naast invloeden uit de traditionele Pakistaanse en Indiase muziek hebben ook invloeden uit de folk, psychedelica, ambient, dreampop, jazz en avant garde hun weg gevonden naar de bijzondere muziek van Slowspin. 

Die muziek klinkt op basis van het bovenstaande misschien niet heel toegankelijk, maar de muziek van Slowspin is ook zeker niet ontoegankelijk. De bijna rustgevende klanken en mooie melodieën op het album zorgen voor een bijna serene sfeer, die wordt versterkt door de teksten in exotische talen en door de bijzondere manier van zingen. 

TALISMAN doet het uitstekend als rustgevende achtergrondmuziek en heeft dan een bijna meditatief karakter, maar de muziek van Zeerak Ahmed is te mooi en te interessant om er niet met volledige aandacht naar te luisteren. Iedere keer als ik luister naar het album hoor ik weer nieuwe dingen en ondanks het feit dat ik ook na vele keren horen nog lang niet alle geheimen van TALISMAN heb ontrafeld, is het album van Slowspin nu al een album dat ik koester. 

Het is een album dat net als Vulture Prince van Arooj Aftab in staat moet worden geacht om een verrassend breed publiek aan te spreken, waarbij positieve recensies als die van het gerenommeerde en kritische Pitchfork zeker zullen helpen. Bijzonder album, dat is zeker en het album is voor mij echt nog lang niet uitgegroeid. Erwin Zijleman

De muziek van Slowspin is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Pakistaanse muzikante: https://slowspin.bandcamp.com/album/talisman.

Hannah Jadagu - Aperture

Hannah Jadagu is de zoveelste jonge vrouwelijke singer-songwriter in het indiesegment, maar haar debuutalbum Aperture laat voldoende kwaliteit en eigenzinnigheid horen om op te vallen binnen dit overvolle genre
Met haar met behulp van een iPhone 7 opgenomen debuut EP had Hannah Jadagu twee jaar geleden niet alleen een mooi verhaal, maar slaagde ze er ook in om de aandacht te trekken met op zijn minst veelbelovende songs. De belofte komt er uit op het deze week verschenen debuutalbum Aperture. Aperture werd opgenomen in een professionele studio en klinkt echt veel beter dan de EP uit 2021. Ook in alle andere opzichten laat Hannah Jadagu flinke groei horen. Aperture bevat een serie ijzersterke songs, die fraai worden uitgevoerd. Het zijn songs die doen denken aan veel muziek die er al is in het genre, maar het debuut van Hannah Jadagu is absoluut interessant genoeg voor een eigen plekje in de spotlights.

Hannah Jadagu is een jonge Amerikaanse muzikante die werd geboren in Mesquite, Texas, maar inmiddels New York als uitvalsbasis heeft. Ze trok twee jaar geleden de aandacht met haar eerste EP, die met behulp van een stokoude iPhone 7 werd opgenomen, maar desondanks verscheen op het gerenommeerde Sub Pop label. Op dit label verschijnt deze week ook het debuutalbum van Hannah Jadagu, Aperture. Het is een album waar de jonge muzikante lang aan heeft gewerkt en waarop ze samenwerkt met producer en multi-instrumentalist Max Robert Baby. 

Hannah Jadagu maakte op haar debuut EP het soort bedroom pop dat in het verleden ook werd gemaakt door muzikanten als Clairo, Soccer Mommy, beabadoobee en noem ze maar op, maar net als de genoemde muzikanten zet Hannah Jadagu serieuze stappen op haar eerste album. Ook op Aperture horen we hier en daar nog dromerige bedroom pop, maar de muzikante uit New York kan ook overweg met de indiepop en indierock zoals die op het moment zoveel wordt gemaakt. Bij beluistering van Aperture heb ik meer dan eens associaties met de muziek van de toppers in het genre als Phoebe Bridgers, Lucy Dacus en Frankie Cosmos en dat zijn associaties die ik de afgelopen jaren wel erg vaak heb en misschien zelfs wel te vaak. Toch wil ik het debuutalbum van Hannah Jadagu niet laten liggen, want dit album heeft wat. 

Vergeleken met de meeste albums van haar concurrenten heeft Aperture een wat veelzijdiger geluid. Hannah Jadagu verwerkt ook invloeden uit de indierock uit de jaren 90 en is ook niet vies van invloeden uit andere genres, waaronder hier en daar wat flirts met de zwarte muziek en met name de hiphop en R&B waarmee ze opgroeide. In muzikaal en vocaal opzicht scoort de Amerikaanse muzikante een prima rapportcijfer, want zowel de instrumentatie als de zang op Aperture zijn zeer aangenaam. 

Het zijn echter vooral de songs waarmee Hannah Jadagu zich weet te onderscheiden. De muzikante uit New York kan niet alleen uit de voeten met invloeden uit verschillende genres, maar heeft bovendien songs geschreven die bijzonder lekker in het gehoor liggen, maar die ook de fantasie prikkelen. Hannah Jadagu heeft de wat eendimensionale songs van haar eerste EP uitgebouwd tot songs die bestaan uit meerdere lagen, die op fraaie wijze aan elkaar zijn gesmeed. 

Aperture klinkt als een mix van alles dat de afgelopen jaren interessant was in het genre, maar Hannah Jadagu heeft wat mij betreft ook een eigen geluid en het is een geluid dat overloopt van de belofte en dat naar veel en veel meer smaakt. Ik kan me goed voorstellen dat er muziekliefhebbers zijn die zo langzamerhand flink moe worden van de enorme aanwas van jonge vrouwelijke singer-songwriters in het indiesegment, want ook bij mij dreigt verzadiging, maar het debuutalbum van Hannah Jadagu springt er voor mij voldoende uit en tikt hier en daar een niveau aan dat niet al te veel afwijkt van het niveau van de smaakmakers in het genre. Hannah Jadagu kan in de Verenigde Staten en in het Verenigd Koninkrijk inmiddels rekenen op zeer positieve recensies voor haar debuutalbum, maar die verdient ze met het uitstekende Aperture ook zeker in Nederland. Erwin Zijleman

De muziek van Hannah Jadagu is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://hannahjadagu.bandcamp.com/album/aperture.

Aperture van Hannah Jadagu is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (transparent red), 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Mega Bog - End Of Everything

Bij Mega Bog weet je nooit waar je aan toe bent en dat is niet anders op het deze week verschenen End Of Everything, waarop het jazzy geluid van het vorige album is verruild voor wolken synths
Ook het nieuwe album van Mega Bog heb ik weer meerdere keren moeten beluisteren voor ik het op de juiste waarde kon schatten. In eerste instantie vond ik het jammer dat End Of Everything in vrijwel niets lijkt op voorganger Life, And Another, maar dat het bij Mega Bog alle kanten op kan laat ze inmiddels al zeven albums lang horen. Op End Of Everything domineren de synths, maar een ieder die denkt dat Mega Bog nu aanstekelijke synthpop deuntjes maakt komt bedrogen uit. Het nieuwe album van het alter ego van Erin Birgy is een album waarop je steeds weer nieuwe dingen hoort en dat alleen maar beter wordt. Makkelijk maakt de Amerikaanse muzikante het je geen moment, maar dat is zo af en toe precies wat je wilt.

Ik kon jarenlang niet zo goed uit de voeten met de muziek van Mega Bog, maar met het in 2021 verschenen Life, And Another wist het alter ego van de Amerikaanse muzikante Erin Birgy me opeens wel te overtuigen. Het was een album dat je constant op het verkeerde been zette, maar de songs van de muzikante uit Seattle, Washington, hadden iets en schoten af en toe met heel veel overtuiging in de roos. 

Wanneer we de twee in eigen beheer uitgegeven albums mee tellen, is het nu verschenen End Of Everything al het zevende album van Mega Bog en het is er wederom een die je een paar keer moet horen voor er ook maar iets op zijn plek valt. Erin Birgy combineerde op haar vorige album de meest uiteenlopende stijlen met een voorkeur voor wat jazzy en vooral organische klanken. Ook End Of Everything is niet erg stijlvast, maar in muzikaal opzicht tapt het album uit een totaal ander vaatje dan zijn voorganger. 

Voor haar nieuwe album heeft Erin Birgy in eerste instantie alleen de piano en wat synths uit de kast getrokken, terwijl ze haar songs in het verleden altijd schreef met de gitaar in haar hand. Het levert een album met een vooral elektronisch geluid op, waardoor de muziek van de tegenwoordig vanuit Los Angeles opererende muzikante hier en daar wordt beschreven als synthpop. End Of Everything bevat absoluut invloeden uit de synthpop, zeker wanneer Erin Birgy kiest voor zwaar aangezette akkoorden, maar liefhebbers van toegankelijke synthpop zijn bij de Amerikaanse muzikante aan het verkeerde adres. 

End Of Everything is met acht tracks en net iets meer dan een half uur muziek een betrekkelijk kort album en het is, zeker vergeleken met de vorige albums van Mega Bog, een redelijk consistent klinkend album, al is dat in het geval van de Amerikaanse muzikante een relatief begrip. Ook het zevende album van Mega Bog is immers een album dat met enige regelmaat van de hak op de tak springt, een album vol verrassingen en een album dat af en toe flink tegen de haren in strijkt. 

Dat laatste doet Erin Birgy zeker met haar stem, die alle kanten op kan en die niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Ik ben zelf wel te spreken over de zang, want deze voorziet de songs van Mega Bog van een eigen gezicht. Erin Birgy nam het album op terwijl California werd geteisterd door zware bosbranden, waardoor klimaatverandering uiteindelijk het centrale thema op het album is geworden, al is de Amerikaanse muzikante ook de gewelddadige ontmoeting met een indringer in haar huis niet vergeten. 

Net als op haar vorige album werkte Erin Birgy op End Of Everything samen met Big Thief’s James Krivchenia als co-producer, maar beide albums lijken nauwelijks op elkaar. Persoonlijk vind ik het nieuwe album van Mega Bog het mooist wanneer je het met de koptelefoon beluistert. Dan hoor je dat er onder de hier en daar stevig aangezette wolken synths nog andere instrumenten zijn verstopt en hoor je bovendien hoe knap de songs op het album in elkaar zitten. 

Mega Bog schotelt ons ook dit keer geen lichte kost voor, want wat gebeurt er veel op dit album. Het is een album dat me misschien net wat sneller overtuigde dan zijn voorganger, maar de muziek van Mega Bog blijft het mooist wanneer je haar songs de tijd geeft om te rijpen en te groeien. Erwin Zijleman

De muziek van Mega Bog is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://megabog.bandcamp.com/album/end-of-everything.

End Of Everything van Mega Bog is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 16,99 euro

Tina Turner (1939-2023)

 

Tina Turner, in 1939 geboren als Anna Mae Bullock, begon in 1984 aan haar tweede jeugd met het album Private Dancer. Het met covers gevulde album bleek vol te staan met hits en maakte van Tina Turner een wereldster. Ik had persoonlijk niet zo heel veel met Private Dancer en nog veel minder met de albums die volgden, maar het succes was Tina Turner na een zwaar leven absoluut gegund.

Als ik denk aan Tina Turner denk ik aan de muziek die ze maakte met haar toenmalige echtgenoot Ike Turner. Het huwelijk van de twee werd gekenmerkt door geweld, overspel en misbruik, maar in muzikaal opzicht was het smullen. De dampende mix van soul, funk en rock 'n roll staat ook decennia later nog als een huis.

Ik zet daarom niet Private Dancer op, maar Working Together uit 1970, wat mij betreft het meest geslaagde album van  de twee en in artistiek opzicht Tina Turner in haar beste vorm. Erwin Zijleman

Brandy Clark - Brandy Clark

De populariteit van Brandy Clark blijft in Nederland tot dusver wat achter bij die in de VS, maar dat kan zomaar gaan veranderen met haar door Brandi Carlile geproduceerde nieuwe album dat kwaliteit ademt
Ik ben tot dusver zeer gecharmeerd van de albums van de Amerikaanse singer-songwriter Brandy Clark, al zag ik haar vorige album over het hoofd. De muzikante uit Nashville maakt muziek die het in de Verenigde Staten uitstekend doet en terecht. Ook op haar nieuwe album maakt Brandy Clark weer makkelijk indruk met een serie uitstekende en vaak tijdloos klinkende songs die ook nog eens prachtig zijn ingekleurd en door de mooie stem van de Amerikaanse muzikante naar een hoger plan worden getild. De fraaie productie van Brandi Carlile is de kers op een taart. Hoogste tijd dat we de muziek van Brandy Clark ook in Nederland op de juiste waarde gaan schatten.

Brandy Clark is in Nederland nog relatief onbekend, maar in de Verenigde Staten wordt ze inmiddels al een jaar of tien gerekend tot de smaakmakers binnen de Americana in het algemeen en de countrymuziek in het bijzonder. De muzikante uit Nashville, Tennessee, dankt deze status aan de drie uitstekende albums die ze tussen 2013 en 2020 maakte. Ik haalde 12 Stories uit 2013 aan het eind van het betreffende jaar uit een aansprekend jaarlijstje en vond Big Day In A Small Town in 2016 op eigen kracht. Het in 2020 verschenen Your Life Is A Record heb ik om onbegrijpelijke redenen links laten liggen, maar het deze week verschenen titelloze vierde album van Brandy Clark schreef ik als een van de eerste albums op voor een plekje op de krenten uit de pop deze week. 

Op een of andere manier haal ik Brandy Clark en Brandi Carlile altijd door elkaar, maar op het nieuwe album van Brandy Clark zijn ze allebei van de partij. Brandi Carlile tekende immers voor de productie van het album, nadat de twee de gezamenlijke liefde voor het noordwesten van de Verenigde Staten hadden ontdekt. Beiden werden geboren en groeiden op in een klein dorp in Washington State en zochten hun geluk op jonge leeftijd in Nashville, waar ze uiteindelijk uitgroeiden tot zeer gerespecteerde muzikanten. 

Brandi Carlile is niet de enige muzikante van naam en faam die Brandy Clark heeft weten te strikken voor haar titelloze nieuwe album, want direct in de eerste track horen we het geweldige gitaarwerk van Derek Trucks, waarna in de derde track ook de fraaie stemmen van Lucius opduiken. Hier blijft het niet bij, want op de gastenlijst komen we ook nog meesterdrummer Matt Chamberlain tegen. Brandy Clark en Brandi Carlile wilden het album eigenlijk opnemen op hun geboortegrond, maar uiteindelijk kwamen ze terecht in de Shangri-La studio van Rick Rubin op Malibu. 

Ik haal Brandy en Brandi zoals gezegd vaak door elkaar, maar in muzikaal opzicht zijn ze behoorlijk verschillend. De muziek van Brandy Clark is over het algemeen genomen wat traditioneler en gepolijster dan die van haar producer, die wat dichter tegen de alt-country aan zit, en dat is op haar nieuwe album niet anders. Het titelloze album van Brandy Clark is een album met tijdloze countrysongs, maar het is ook een album dat met enige regelmaat herinnert aan de singer-songwriter albums uit de jaren 70. 

Brandy Clark schuurde op haar vorige album ook wel wat tegen de countrypop aan, maar op haar nieuwe album blijft ze dichter bij de pure Amerikaanse rootsmuziek. Het vierde album van de muzikante uit Nashville is zeer smaakvol ingekleurd met een hoofdrol voor snareninstrumenten en de piano. Incidenteel duiken wat strijkers op, maar over het algemeen genomen zijn de songs van Brandy Clark op haar nieuwe album ingetogen, al gaat ze de wat uitbundigere klanken niet helemaal uit de weg. 

Het zijn aansprekende en tijdloos klinkende songs en het zijn songs die flink profiteren van de mooie en warme stem van de muzikante uit Nashville, die de afgelopen jaren niet voor niets de nodige Grammy’s in de wacht heeft gesleept. De muziek van Brandy Clark klonk op haar vorige albums misschien iets te gepolijst of te geproduceerd voor onze Nederlandse oren, maar haar nieuwe album moet hier toch ook in de smaak kunnen vallen, al is het maar door het zetje dat ze heeft gekregen van de hier wel populaire Brandi Carlile. Erwin Zijleman

The Milk Carton Kids - I Only See The Moon

Het Amerikaanse duo The Milk Carton Kids staat nog altijd garant voor wonderschone harmonieën vol echo’s uit het verleden, maar verrast op I Only See The Moon ook met een meer eigen geluid
Er zijn de afgelopen jaren nogal wat albums verschenen van duo’s en bands die zich lieten inspireren door de weergaloze harmonieën van met name Don en Phil Everly. The Milk Carton Kids uit Los Angeles behoorden wat mij betreft tot de besten van het stel, maar de afgelopen jaren was het stil rond Ken Pattengale en Joey Ryan. Deze week keren ze terug met I Only See The Moon is de zang van het tweetal wonderschoon. Vergeleken met het vorige album laat I Only See The Moon een wat meer ingetogen geluid horen en bovendien vertrouwt het Amerikaanse duo wat minder op hun sterkste wapen, de harmonieën. Het levert desondanks een betoverend mooi album op.

Het Amerikaanse duo The Milk Carton Kids staat inmiddels al ruim tien jaar garant voor wonderschone harmonieën, die afwisselend aan Simon & Garfunkel en The Everly Brothers doen denken. Het leverde tussen 2011 en 2018 vier albums op, waarvan ik het in 2018 verschenen All The Things That I Did And All The Things That I Didn’t Do de meest geslaagde vond. In 2019 verscheen nog een prima en fraai ingetogen EP van Ken Pattengale en Joey Ryan, maar sindsdien was het stil rond The Milk Carton Kids. 

Voor liefhebbers van de harmonieën van onder andere The Everly Brothers en Simon & Garfunkel viel er echter genoeg te genieten, want de afgelopen jaren verschenen er nogal wat album die zich lieten inspireren door de gouden keeltjes uit het verleden. Ik was The Milk Carton Kids daarom alweer bijna vergeten, maar deze week verscheen het vijfde albums van het Amerikaanse tweetal. Ik heb I Only See The Moon inmiddels flink wat keren beluisterd en durf het nieuwe album van The Milk Carton Kids inmiddels wel hun beste album tot dusver te noemen. 

Op All The Things That I Did And All The Things That I Didn’t Do kozen de twee muzikanten uit Los Angeles voor bijdragen van flink wat gastmuzikanten, wat een voller geluid opleverde. Ik vond het destijds prachtig, maar het uiterst ingetogen geluid op I Only See The Moon vind ik toch nog net wat indrukwekkender. Op hun nieuwe album vertrouwen Ken Pattengale en Joey Ryan weer vooral op hun fraaie akoestische gitaarspel, waarna er hier en daar strijkers zijn toegevoegd. Het levert een sober maar mooi geluid op en het is een geluid dat de stemmen en de harmonieën van de twee centraal stelt. 

Zoals gezegd verschenen er de afgelopen jaren nogal wat albums vol echo’s uit het verleden van The Everly Brothers en Simon & Garfunkel en ook The Milk Carton Kids bleven op hun vorige albums vrij dicht bij de originelen. Op I Only See The Moon heeft het Amerikaanse tweetal een meer eigen geluid. In een aantal tracks worden de twee unieke duo’s uit het verleden geëerd, maar I Only See The Moon bevat ook een aantal tracks die opschuiven richting de Appalachen folk of richting de crooners uit de jaren 50 en 60. 

In een aantal tracks worden de harmonieën zelfs helemaal achterwege gelaten en moeten we het doen met solozang. Het is een gewaagde stap, want juist die harmonieën waren het sterkste wapen van Ken Pattengale en Joey Ryan, maar het siert het tweetal dat het ook nieuwe richtingen durft te verkennen. De songs van The Milk Carton Kids hebben ondanks de koerswijziging niet ingeboet aan schoonheid, want ook als de harmonieën achterwege worden gelaten, is de zang op I Only See The Moon van een bijzondere schoonheid. 

In de harmonieën doen de twee Amerikaanse muzikanten er nog een schepje bovenop en zijn ze goed voor kippenvel, zeker als je gevoelig bent voor meerstemmige zang. Vooral liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek die te weinig invloeden uit het genre hoorden op de vorige albums van The Milk Carton Kids zullen aangenaam verrast worden door de nieuwe wegen van Ken Pattengale en Joey Ryan, maar ook de fans van het eerste uur worden zeker niet teleurgesteld door een album dat The Milk Carton Kids weer onder de koplopers in het genre schaart. Erwin Zijleman

I Only See The Moon van The Milk Carton Kids is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 14,99 euro

bar italia - Tracey Denim

De Britse band bar italia hoort bij de eigenzinnigere bands van de Londense muziekscene, maar op het deze week verschenen Tracey Denim heeft de schoonheid het wat mij betreft gewonnen van het experiment
De twee mini-albums die de Britse band bar italia de afgelopen twee jaar uitbracht, waren wat mij betreft te wisselvallig en pretentieus om de band te scharen onder de grote beloften van de Britse popmuziek, maar met Tracey Denim bewijst de band uit Londen mijn ongelijk. Het debuutalbum van de band is nog altijd behoorlijk ongrijpbaar en bij vlagen tegendraads, maar de band is dit keer de popsong met een kop en een staart niet vergeten. Het zijn popsongs met een fantastisch spelende ritmesectie en wonderschoon gitaarwerk. De Britse band verwerkt flink wat ingrediënten uit de rockmuziek van de jaren 90 tot een uniek eigen gerecht, dat na enige gewenning steeds beter en fascinerender smaakt.

De Britse band bar italia bracht de afgelopen twee jaar al twee mini-albums uit, die ik bij vlagen heel interessant vond, maar die ook wel erg wisselvallig en ongrijpbaar waren en me uiteindelijk toch onvoldoende wisten te overtuigen. Ik had dan ook geen hele hoge verwachtingen van het deze week verschenen debuutalbum van de band uit Londen, maar op Tracey Denim zijn de goede ideeën gebleven en is de wisselvalligheid grotendeels verdwenen. 

De muziek van de Britse band, die haar naam ontleende aan een song van Pulp op het album Different Class, is nog altijd een vat vol tegenstrijdigheden. Ik hoor invloeden uit de postpunk, maar ook invloeden uit de Britpop, madchester, 90s indierock, slowcore, shoegaze en zelfs een beetje grunge, maar de muziek van bar italia past in geen van deze hokjes. Dat is ook niet zo gek, want Tracey Denim is een album waarop met grote regelmaat het experiment wordt gezocht. Dat sloeg op de minialbums van de band wat te ver door, maar op Tracey Denim heeft de band uit Londen de balans gevonden tussen enigszins toegankelijke songs en ongebreideld experiment. 

Ook op haar debuutalbum kiest bar italia voor niet alledaagse songstructuren, maar de songs van de band bevatten ook betoverend mooie passages, bijvoorbeeld wanneer fraai repeterende gitaarloopjes worden gecombineerd met de stem van zangeres Nina Cristante, zie zich hier en daar in net zulke bijzondere bochten wringt als de snaren van de gitaren. Zeker wanneer de Italiaanse zangeres tekent voor de vocalen heeft de muziek van bar italia iets zwoels en tegendraads, maar ook wanneer ze de zang overlaat aan haar mannelijke collega Tarik Fehmi, heeft de muziek van de Britse band iets dromerigs en ongrijpbaars. 

Wanneer invloeden uit de postpunk hoorbaar zijn en diepe bassen en staccato gitaarwerk de songs van bar italia domineren, is de muziek van de band uit Londen behoorlijk donker en hoor ik hier en daar iets van het donkerste werk van The Cure, maar de muziek van bar italia kan ook lichter of zweveriger klinken. De Britse band maakt het je op haar debuutalbum nooit echt makkelijk, maar waar ik bij beluistering van de mini-albums van de band vooral werd afgeleid door een verrassende wending en tegendraadse toevoeging teveel, houdt Tracey Denim me de hele speeldeur van een kleine drie kwartier op het puntje van de stoel. 

In die kleine drie kwartier jaagt bar italia er maar liefst vijftien songs doorheen, maar dat is wat mij betreft een verstandige keuze. Ook wanneer de band flink experimenteert blijven de korte songs van de band voldoende toegankelijk en hierdoor interessant. In muzikaal opzicht is het smullen van het fantastische drumwerk en het bij vlagen wonderschone gitaarwerk, maar ook in vocaal opzicht overtuigt bar italia wat mij betreft volledig. 

Tracey Denim is een album dat zeker bij eerste beluistering wat tegen de haren instrijkt, want de band uit Londen maakt muziek die lak heeft aan de conventies van welk genre dan ook, maar waar ik bij beluistering van de mini-albums langzaam maar zeker afhaakte, vind ik Tracey Denim alleen maar mooier en indrukwekkender worden. Het is een album waarop bar italia een aantal genres uit met name de jaren 90 combineert in een eigen geluid dat heerlijk eigenzinnig, maar ook heel vaak wonderschoon is. Erwin Zijleman

De muziek van bar italia is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://baritalia.bandcamp.com/album/tracey-denim.

Tracey Denim van bar italia is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro