Het is al weer bijna tien jaar geleden dat ik voor het eerst in aanraking kwam met de muziek van Krista Detor. Mudshow, de tweede plaat van de singer-songwriter uit Californië, sloeg in als de spreekwoordelijke bom en is me tot de dag van vandaag zeer dierbaar. Cover Their Eyes uit 2007, Chocolate Paper Suites uit 2010 en Flat Earth Diary uit 2014 deden niet onder voor het zo memorabele Mudshow, waardoor ik inmiddels een stapeltje Krista Detor platen in huis heb dat ik koester. Dit stapeltje is onlangs weer wat hoger geworden door de release van Barely. Krista Detor opereert nog altijd grotendeels in de obscuriteit en moet bergen verzetten om een nieuwe plaat te kunnen maken. Als die bergen eenmaal verzet zijn kun je maar het beste een prachtplaat maken en dat heeft Krista Detor ook met Barely weer gedaan. Net als op haar vorige platen slaat Krista Detor op Barely een brug tussen singer-songwriter pop uit de jaren 70 en hedendaagse Amerikaanse rootsmuziek. Het is ook dit keer muziek die zich als een warme deken om je heen slaat. Krista Detor beschikt over een warme maar ook gevoelige stem en kiest voor een instrumentatie die nog wat extra warmte toevoegt. Zoals de titel al doet vermoeden is Barely wat meer ingetogen dan de vorige platen van Krista Detor en dat bevalt me wel. Waar veel singer-songwriters in een wat kalere muzikale setting makkelijk onderuit gaan, komt op Barely de pure klasse van Krista Detor alleen maar nadrukkelijker aan de oppervlakte. Dat hoor je in de prachtige vocalen, in de hierop aansluitende subtiele instrumentatie en vooral ook in de tijdloze songs van Krista Detor, die herinneren aan de songs van de allerbesten in het genre. Sinds de komst van Barely van Krista Detor zijn de mooie herfstkleuren gebleven en is de zon weer gaan schijnen. Dat zal buiten wel weer ophouden, maar zolang Barely uit de speakers komt hou ik binnen de schoonheid en warmte vast. Prachtige plaat. Wederom. Erwin Zijleman Barely van Krista Dekor ligt nog niet in Nederland in de winkel, maar kan worden verkregen via onder andere iTunes (https://itunes.apple.com/gm/album/barely/id1044671656), haar label (http://www.fishrecords.co.uk/kristadetorbarely.html) en Amazon (zie de banner hieronder). De komende maand is Krista Detor te zien op de Nederlandse podia. Ook zeer de moeite waard: vrijdag 30 oktober, 20:00 - De Miente, Oosterwolde vrijdag 6 november, 20:15 - Acoustic Alley, Den Haag zaterdag 7 november, t.b.a. - Concertzaal Oosterbeek zondag 8 november, 15:00 - Odeon Cultuurhuis, Tweede Exloërmond zaterdag 14 november, 20:00 - Tangelder presenteert, Middelburg
Nu dan eindelijk uit in Nederland. En omdat het een van mijn favoriete platen van het moment c.q. jaar is, nogmaals aandacht voor de glorieuze comeback van Jewel Kilcher.
Ik weet niet eens meer wanneer het precies was, maar wat werd ik van mijn sokken geblazen door het akoestische concert dat de Amerikaanse Jewel (Kilcher) ergens halverwege de jaren 90 gaf in het Amsterdamse Paradiso. Hetzelfde gebeurde overigens bij beluistering van haar debuut Pieces Of You uit 1995, dat ik nog altijd koester als één van mijn favoriete platen aller tijden. Pieces Of You was feitelijk een wat bij elkaar geraapt zooitje met flink wat live opgenomen songs, maar wat wist Jewel te imponeren met haar stem en haar mooie en bijzondere verhalen. Het niveau van Pieces Of You wist Jewel vervolgens helaas niet meer te benaderen, mede omdat ze de folk waarmee ze twintig jaar geleden zoveel indruk maakte verruilde voor steeds meer pop, tot de pure kauwgomballenpop van 0304 uit 2003. De afgelopen jaren maakte Jewel helemaal niets bijzonders meer, maar bijna uit het niets is ze terug met Picking Up The Pieces. Op de cover van de plaat, waarvan de titel mogelijk verwijst naar haar debuut, maar ook naar haar echtscheiding, oogt Jewel nog net zo fris als twintig jaar geleden en gelukkig geldt dit ook voor haar muziek. Van alle platen die Jewel de afgelopen twintig jaar heeft gemaakt, lijkt Picking Up The Pieces het meest op het glorieuze debuut van de singer-songwriter, die opgroeide in Alaska, een ster werd in San Diego en inmiddels al geruime tijd vanuit Texas opereert. Op Picking Up The Pieces maakt Jewel weer mooie intieme folksongs, die vaak genoeg hebben aan een akoestische gitaar en haar geweldige stem, die mooie verhalen vol humor vertellen, al komt dit keer ook het nodige leed voorbij. Weg is vrijwel alle opsmuk, weg zijn de flirts met hitgevoelige popmuziek. Jewel is weer de gedreven singer-songwriter die ze ooit was. Mijn liefde voor Jewel was de afgelopen jaren wel wat bekoeld door de niet te verdragen kerstplaten en platen met kinderliedjes, maar met Picking Up The Pieces heeft Jewel me weer helemaal te pakken. Rodney Crowell en Dolly Parton zingen een deuntje mee, maar uiteindelijk draait alles om het uitzonderlijke talent van Jewel, die dan eindelijk haar glorieuze debuut weet te benaderen of zelfs te overtreffen. Ja, echt. Het moet gek lopen wanneer dit niet mijn favoriete plaat van 2015 gaat worden. Erwin Zijleman
City And Colour heeft inmiddels een aardig stapeltje platen op haar naam staan, maar tot dusver kwam ik nog niet in aanraking met de muziek van het project van de Canadees Dallas Green. Dat is gek, want bij beluistering van de nieuwe plaat van City And Colour was ik eigenlijk direct overtuigd van de kwaliteiten van de Canadees. Nu is de 9 minuten durende openingstrack Woman ook ijzersterk. In de donkere en psychedelisch aandoende instrumentatie wordt langzaam naar een climax toegewerkt waarin de gitaren mogen gieren, terwijl Dallas Green indruk maakt met zijn bijzondere, wat hoge stem. If I Should Go Before You bevat een beperkt aantal tracks die in het verlengde liggen van de zo imponerende openingstrack, maar City And Colour laat op haar nieuwe plaat ook een veel lichtvoetiger geluid horen. Het is een geluid dat net wat minder indrukwekkend is dan het zware en donkere geluid van de andere tracks, maar de wat lichtvoetigere kant van Dallas Green klinkt wel bijzonder aanstekelijk en beschikt nog altijd over diepgang. Dallas Green nam zijn nieuwe plaat op met zijn vaste live-band en dat hoor je. If I Should Go Before You klinkt hecht en geïnspireerd en sluit in muzikaal opzicht prachtig aan bij de bijzondere stem van Dallas Green. Met name de toegankelijke en voorzichtige zonnige tracks doen wel wat denken aan muziek uit de jaren 80 (variërend van Level 42 tot Climie Fisher) al is City And Colour (gelukkig) minder gericht op het perfecte popliedje en bevat de stem van Dallas Green veel meer soul. Het mooist zijn echter de donkere tracks vol stemmige gitaarlijnen, weemoedige soundscapes en vocalen die de muziek van City And Colour een geheel eigen geluid geven. If I Should Go Before You is zoals gezegd mijn eerste kennismaking met de muziek van de band, maar het is een kennismaking die naar veel meer smaakt. Erwin Zijleman cd 2 LP's
Naar het debuut van de Nederlandse rockband Pauw wordt al een tijdje met bijzonder hoge verwachtingen uitgekeken. Het zijn verwachtingen die de band uit Twente uiteindelijk met speels gemak waar maakt, al kan ik maar niet wennen aan de openingstrack Memories. Deze openingstrack schijnt de melodielijn te hebben ontleend aan een Chinees deuntje, maar het is ook de melodie van het afgrijselijke Koningslied en wie wil daar nog aan herinnerd worden? Vanaf de tweede track is het echter intens genieten van het weergaloze debuut van Pauw. Pauw bestaat uit een stel jonge honden, maar de band verwerkt op haar debuut invloeden die meerdere decennia terug gaan in de tijd. Macrocosm Microcosm citeert stevig uit de psychedelische rockmuziek uit de jaren 60 en 70, maar gaat ook aan de haal met invloeden uit de prog-rock. Het debuut van Pauw roept daarom bij mij associaties op met heel veel platen die ik hoog heb zitten, maar desondanks blijft de band vrij makkelijk overeind. Macrocosm Microcosm staat vol met heerlijk melodieuze rockmuziek, die al snel verslavend blijkt. Het is rockmuziek die uitnodigt tot wegdromen, maar het is ook rockmuziek die bijzonder knap in elkaar steekt, zodat je geen seconde wilt missen. Pauw concurreert in dit genre met flink wat andere bands, maar in tegenstelling tot deze bands doet Pauw geen enkele poging om modern te klinken, waardoor Macrocosm Microcosm een volstrekt tijdloze plaat is geworden. Het is een plaat die een belangrijk deel van haar kracht ontleent aan de suikerzoete melodieën en aan de dynamiek in de muziek van Pauw. Macrocosm Microcosm betovert met een prachtig klankentapijt en intrigeert met een hele fraaie instrumentatie vol subtiele wendingen en dynamiek. Psychedelische muziek uit een ver verleden is de afgelopen jaren vaker geserveerd, maar nog niet zo goed als op het debuut van Pauw. Droomdebuut. Erwin Zijleman cd LP
Marianne Faithfull staat aanstaande zondag in het Muziekgebouw Eindhoven. Een bijzondere vrouw in een bijzondere zaal. Ga dat zien ! Voor meer informatie, zie: https://www.muziekgebouweindhoven.nl/concerten/marianne-faithfull/marianne-faithfull/ Hieronder nogmaals mijn recensie van haar laatste plaat. Give My Love To London; een plaat die sinds de release alleen maar mooier is geworden.
Marianne Faithfull scoorde in 1964 als fris jong meisje een flinke hit met de Jagger/Richards compositie As Tears Go By. Het zou nog 15 jaar duren voor ik voor het eerst kennis zou maken met het werk van Marianne Faithfull. In 1979 was Marianne Faithfull pas 33 jaar oud, maar haar stem klonk oud en versleten. Op de een of andere manier gaf de rauwe, onvaste en soms wat haperende stem van Marianne Faithfull haar muziek echter een bijzondere lading, waardoor Broken English (dat overigens eerder dit jaar een bijzonder fraaie reissue kreeg) uitgroeide tot een erkend meesterwerk. Het zou 18 jaar duren voordat Broken English een waardige opvolger kreeg (het bijna even indrukwekkende Strange Weather), maar sindsdien levert Marianne Faithfull met enige regelmaat platen van hoog niveau af. De laatste was voor mijn gevoel het in 2008 verschenen Easy Come Easy Go, maar kennelijk heb ik drie jaar geleden het met covers gevulde Horses And High Heels gemist. Give My Love To London is hoe dan ook de eerste plaat met eigen werk van Marianne Faithfull in zes jaar tijd en het is wederom een hele mooie. Marianne Faithfull is inmiddels bijna 68 jaar oud, maar sinds Broken English zijn haar stembanden gelukkig niet al teveel meer versleten. In vocaal opzicht is Give My Love To London daarom niet heel ver verwijderd van de al weer 35 jaar oude klassieker en ook in muzikaal opzicht blijkt Marianne Faithfull nog jong van geest. Voor Give My Love To London deed Marianne Faithfull een beroep op flink wat muzikanten van naam en faam. Zo schreven Roger Waters, Nick Cave, Anna Calvi, Steve Earle en Tom McRae mee aan de songs op de plaat en zijn onder andere Brian Eno, Portishead’s Adrian Utley, Warren Ellis (The Bad Seeds) en Ed Harcourt als muzikant te horen. Ook de keuze voor producer Rob Ellis en de mix van Flood zijn veilige keuzes, maar toch is Give My Love To London zeker geen veilige plaat. Marianne Faithfull imponeert op haar nieuwe plaat met doorleefde folky songs die worden vertolkt zoals alleen Marianne Faithfull dit kan, maar Give My Love To London bevat ook een aantal stekelige of zelfs rauw klinkende songs die flink tegen de haren instrijken, bijvoorbeeld door de scherpe viool uithalen van Warren Ellis en het gruizige gitaarspel. Het zijn tracks die herinneren aan de jonge jaren van Roxy Music, maar ook associaties oproepen met de muziek van The Velvet Underground en de Britse folk van weleer. Ook voor Give My Love To London geldt weer dat je moet houden van de zang van Marianne Faithfull. Haar stem klinkt ook op Give My Love To London weer rauw, doorleefd, rokerig en onvast, maar draagt op hetzelfde moment stevig bij aan de intensiteit van haar bijzondere songs, zeker wanneer de Britse diva haar emoties laat spreken en de woorden van haar mooie teksten gepassioneerd aanvalt. Meer dan eens dwingt de vergelijking met de laatste plaat van Leonard Cohen zich op. In vocaal opzicht valt er absoluut wat op aan te merken, maar waarom zou je je hier druk om maken wanneer ieder woord dat uit de speakers komt keihard aankomt. Het is dan ook geen toeval dat Marianne Faithfull op deze plaat aan de haal gaat met Cohen’s Going Home en de song aanpakt zoals tot voor kort alleen de oude meester zelf dit kon. Marianne Faithfull mag inmiddels een respectabele leeftijd hebben bereikt, maar gaat op Give My London tekeer als een jonge hond. Wat een mooie, eigenzinnige, doorleefde en gedurfde plaat van deze unieke zangeres. Ik schrijf hem op voor de jaarlijstjes. Erwin Zijleman
Mijn relatie met de muziek van de Amerikaanse band Deerhunter is tot dusver geen gelukkige relatie. Met een aantal van de vroegere platen van de band heb ik het meerdere keren geprobeerd, maar het kwartje wilde uiteindelijk nooit vallen. Halycon Digest uit 2010 vond ik wel mooi, maar raakte uiteindelijk ook weer snel uit zicht, terwijl het twee jaar geleden verschenen en behoorlijk rauwe Monomania nooit echt in zicht kwam. Ik begon daarom met enige tegenzin aan de nieuwe plaat van de band, maar Fading Frontier heeft me enorm verrast. Deerhunter maakte tot dusver vooral muziek die bij mij tegen de haren in streek, maar Fading Frontier doet het tegenovergestelde. De nieuwe plaat van Deerhunter staat vol met buitengewoon melodieuze popliedjes die direct een aangenaam gevoel geven. Elektronica heeft aan terrein gewonnen in de muziek van Deerhunter, maar wordt gelukkig subtiel ingezet. Fading Frontier is een lekker dromerige plaat, maar het is ook een plaat die de fantasie eindeloos prikkelt. Waar ik bij Halycon Digest vrij snel weer afhaakte, is Fading Frontier een plaat die groeit en blijft groeien. Deerhunter maakt op haar nieuwe plaat tijdloze muziek vol invloeden, maar de mix van al deze invloeden levert een geluid op dat ik niet zomaar kan vergelijken met de muziek van anderen. Het is een geluid dat kriskras door de tijd zweeft en uit elke periode iets leuks meepikt. Het is knap hoe Deerhunter opvallend zweverige klankentapijten kan combineren met rechttoe rechtaan popliedjes. Het is knap hoe de band lekker in het gehoor liggende popliedjes kan maken die stiekem toch vol verrassende wendingen blijken te zitten. Eigenlijk mankeert er maar één ding aan deze nieuwe plaat van Deerhunter; na 36 minuten ben ik nog lang niet voldaan. Erwin Zijleman cd LP
Robin Borneman is een Nederlandse singer-songwriter, die een paar jaar geleden in kleine kring aandacht trok met zijn debuut Home. Opvolger Folklore is een buitengewoon ambitieuze, maar ook buitengewoon indrukwekkende plaat geworden. De nu verschenen plaat is het eerste deel van een trilogie die de komende jaren vorm moet gaan krijgen. De muziek van Robin Borneman is folky, aardedonker en zeer verhalend, waardoor Folklore I: The Waving Days zich laat beluisteren als een spannend boek. In muzikaal opzicht heeft de muziek van Robin Borneman raakvlakken met de muziek van 16 Horsepower, Gavin Friday, Johnny Cash en vooral Nick Cave. Robin Borneman draagt zijn teksten zo af en toe bijna voor en doet dat op zulke indringende wijze dat je alleen maar verdwaald kunt en wilt raken in het donkere bos dat Folklore is. In muzikaal opzicht schakelt de plaat tussen ingetogen en beklemmende passages en wat meer uptempo stukken, waarbij een veelzijdig maar trefzeker instrumentarium wordt ingezet, dat de plaat af en toe ook voorziet van een dromerige of zelfs licht psychedelische sfeer. Robin Borneman past zijn vocalen hier perfect op aan, zodat hij het ene moment even dromerig klinkt als Nick Drake, het volgende moment uitbarst als Nick Cave en Tom Waits dit kunnen doen, maar ook kan ontroeren zoals Gavin Friday dat zo goed kon op zijn memorabele debuut. Robin Borneman kan hierbij niet alleen prachtig voordragen, maar heeft ook een mooie zangstem, wat de plaat voorziet van veel variatie en dynamiek. Het levert een plaat op die direct boeit vanwege het verhalende en indringende karakter, maar die ook nog lang aan schoonheid blijft winnen. Op het eerste gehoor klinkt Folklore misschien wat pretentieus en soms theatraal, maar uiteindelijk pakt de plaat je vooral in door zijn intensiteit en schoonheid. Bijzondere plaat. Laat deel 2 en 3 ook maar komen. Erwin Zijleman cd 2 LP's + cd
Divers, de nieuwe plaat van Joanna Newsom, wordt momenteel overladen met superlatieven en sleept overal het maximum aantal sterren binnen. De Amerikaanse singer-songwriter gelooft niet in Spotify dus even proberen is er niet bij. Dat is misschien maar goed ook, want Joanna Newsom maakt ook op haar nieuwe plaat weer geen muziek die je even kunt proberen. Dat heeft vooral te maken met haar stem. Het is een stem die in de jubelrecensies die tot dusver over Divers zijn verschenen wordt vergeleken met die van Kate Bush, Joni Mitchell en Billie Holiday. Dat is leuk, maar zeker wanneer je nog niet gewend bent aan Divers bevat de plaat vocalen die vooral flink tegen de haren instrijken (“Ik ben Joanna Newsom en ik doe Kate Bush na, maar het lukt nog niet zo erg” ving ik hier thuis op). Het zijn vocalen die worden gecombineerd met werkelijk prachtige muziek. Het is muziek die soms klassiek aandoet, soms flink theatraal is, maar ook bijzonder ingetogen tegen de rasperige vocalen van Joanna Newsom kan aanschuiven, waarbij de meest uiteenlopende instrumenten worden ingezet. Joanna Newsom heeft nog nooit een makkelijke plaat gemaakt en ook Divers is weer een buitengewoon ambitieus werkstuk. In muzikaal opzicht ligt de vergelijking met Kate Bush voor de hand, maar ik hoor ook flink wat van de singer-songwriter muziek uit de jaren 70, van de alternatieve folk van recentere datum en van de unieke platen van Fiona Apple. Waar ik verliefd ben op de stem van Fiona Apple, is het wennen aan de stem van Joanna Newsom een flinke opgave. Het is een opgave die uiteindelijk wel resultaat oplevert, want nu ik Divers voor de zoveelste keer hoor, stoor ik me niet meer aan de vocalen en geniet ik vooral van de bijzondere schoonheid van de nieuwe plaat van Joanna Newsom. Divers is een plaat waar je heel diep in moet duiken en waar je ook onbevangen in moet duiken. Het is een riskante combinatie, maar het is het risico meer dan waard. Joanna heeft met Divers een unieke plaat gemaakt, waarvan de puzzelstukjes langzaam maar zeker allemaal op hun plek vallen. Erwin Zijleman cd LP
Los Lobos werd in 1973 geformeerd in Los Angeles en gaat inmiddels dus al ruim 40 jaar mee. In de jaren 70 moest de band nog wat warmlopen, maar sindsdien staat de band ieder decennium garant voor minstens 1 klassieker. Platen als How Will The Wolf Survive (1984) en Kiko (1992) heeft menig liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek in de kast staan, maar ook de platen die Los Lobos de afgelopen 15 jaar heeft gemaakt mogen er zijn. Sterker nog: Good Morning Aztlán (2002), The Ride (2004), The Town And The City (2006) en Tin Can Crust (2010) doen niet onder voor de beste platen die Los Lobos gedurende de jaren 80 en 90 maakte. De afgelopen jaren bracht de band vooral prima live-platen uit, maar met Gates Of Gold voegt Los Lobos nu wederom een hele sterke studioplaat aan haar imposante oeuvre toe. Ook Gates Of Gold is weer een plaat die zich kan meten met de beste platen die Los Lobos heeft gemaakt en dat is knap voor een band die al ruim 40 jaar bestaat. Los Lobos bestrijkt op haar laatste platen een opvallend breed palet en doet dat ook weer op deze nieuwe plaat. Vrijwel alle genres die onder de noemer Amerikaanse rootsmuziek kunnen worden geschaard komen voorbij op Gates Of Gold en in al deze genres kan Los Lobos uitstekend uit de voeten. Gates Of Gold bevat lekker stevige rootsrock, muziek die teruggrijpt op de countryrock uit de jaren 60 en 70, intieme folk, rauwe blues en uiteraard songs met invloeden uit de Mexicaanse muziek. In muzikaal en vocaal opzicht staat het allemaal als een huis, maar Los Lobos slaagt er ook deze keer in om songs te schrijven die verrassen en de fantasie prikkelen. Gates Of Gold is een uiterst veelzijdige plaat, maar het is ook een plaat van een bijzonder hoog niveau. Los Lobos wordt helaas vaak gezien als een band uit het verleden, maar ook deze plaat laat weer horen dat de band de concurrentie ook in het heden mijlenver voor is. Erwin Zijleman cd LP
Tot voor kort was Unplugged … And Seated uit 1993 de meest recente Rod Stewart plaat die ik in de kast heb staan. Het wat mij betreft niet zo heel geslaagde live-album heeft in deze platenkast gezelschap van drie klassiekers uit de jaren 70 en één plaat uit de jaren 80. Het is een zeer magere oogst voor een muzikant die tot de groten in de popmuziek moet worden gerekend en een enorme stapel platen op zijn naam heeft staan. De afgelopen 15 jaar hield Rod Stewart zich vooral bezig met het vertolken van songs uit The Great American Songbook (wat maar liefst 6 platen opleverde), maakte hij een plaat met rock klassiekers en een met soul klassiekers, bracht hij een kerstalbum uit en leverde hij tenslotte één plaat met nieuw materiaal af. Deze laatste plaat, Time uit 2013, had ik volgens flink wat lezers van deze BLOG niet mogen missen en mede hierdoor heb ik de man’s nieuwe plaat direct opgepikt. Ik vind het niet zo heel makkelijk om iets zinnigs op te schrijven over Another Country. De nieuwe plaat van Rod Stewart laat zich beluisteren als een verzameling van zijn hits uit vervlogen tijden, slaat de plank af en toe flink mis en bevat een aantal prima momenten. Het grootste deel van de plaat is in artistiek opzicht niet zo boeiend en flirt met pop, Keltische muziek en en incidenteel vleugje reggae, maar Rod Stewart schotelt de luisteraar ook een aantal prima rocksongs en een aantal wat meer ingetogen songs voor. In muzikaal en productioneel opzicht klinkt het allemaal prima en de vocalen op de plaat zijn zelfs uitstekend. Rod Stewart is de meeste van zijn leeftijdgenoten in vocaal opzicht ver voor en klinkt nog steeds als de Rod Stewart die in mijn platenkast wel vertegenwoordigd is. Met zo’n stem moet Rod Stewart natuurlijk een veel betere plaat kunnen maken dan Another Country, maar ik moet toch ook toegeven dat de nieuwe plaat van de Brit hartstikke lekker klinkt en stiekem steeds maar weer in de cd speler verdwijnt. Ik hou het er voorlopig maar even op dat het een ‘guilty pleasure’ is. Een hele aangename. Erwin Zijleman
The Milk is een Britse band die een jaar of drie geleden debuteerde met het heel aardige Tales From The Thames Delta. Op dit debuut klonk The Milk niet erg Brits en dat is op de nieuwe plaat van de band, Favourite Worry, niet anders. Ook op haar nieuwe plaat gaat The Milk immers aan de haal met Amerikaans klinkende soul. Het is 70s soul die herinnert aan de hoogtijdagen van Stax, aan de platen van Bill Withers en zeker ook aan de muziek van The Isley Brothers. Daarmee ligt de lat direct griezelig hoog, maar The Milk kan het aan. Favourite Worry is een zwoele en broeierige plaat vol tijdloze soulmuziek. De band speelt heerlijk ingetogen en bijzonder smaakvol, terwijl de mooie en soulvolle vocalen naar nog grotere hoogten worden gestuwd door fraaie harmonieën. Favourite Worry lijkt zo weggelopen uit de jaren 70 en doet niet onder voor de betere platen die destijds in het genre werden afgeleverd. In muzikaal en vocaal opzicht klopt alles, maar The Milk durft ook te verrassen en weet boven alles te ontroeren met soulmuziek die uit het hart komt. De plaat klinkt ook nog eens fantastisch, wat de verdienste is van producer Paul Butler. Butler laat The Milk zeer ingetogen spelen en benadrukt de subtiele accenten in de muziek van de band, waardoor The Milk ver verwijderd blijft van de schreeuwerige en overvol klinkende soulmuziek die tegenwoordig het genre domineert. Luister naar de prachtige gitaarlijnen die af en toe op de voorgrond treden, naar de subtiele blazers, strijkers en pianolijnen, naar de fantastische ritmesectie en naar de geweldige zang; dit alles gegoten in werkelijk geweldige songs. Favourite Worry van The Milk is drie kwartier lang intens genieten van soulmuziek zoals die tegenwoordig helaas veel te weinig wordt gemaakt. Wat een pure klasse, wat een heerlijke plaat. Erwin Zijleman
De muziek van CocoRosie werd een jaar of tien geleden in het hokje freak-folk geduwd. Daar hoorde de muziek van het Franse tweetal eigenlijk niet thuis, maar van alle mogelijke hokjes paste het hokje met de vreemde folk waarschijnlijk nog het best. Het hokje freak-folk is inmiddels door een gebrek aan belangstelling al weer opgedoekt, maar CocoRosie bestaat nog steeds. Ik denk dat het verstandig is om geen nieuwe poging te doen om de muziek van de Franse zusjes Bianca en Sierra Casady, want ook de nieuwe plaat van het tweetal laat zich niet in een hokje duwen. Heartache City roept af en toe herinneringen op aan het verleden van CocoRosie, maar het grootste deel van de plaat klinkt toch weer net wat anders dan we van het tweetal gewend zijn. Het gebruik van subtiel klinkende instrumenten, waaronder speelgoed instrumenten en blazers, is inmiddels bekend, net als de licht prettig gestoorde zang van de zusjes Casady. Hiernaast slaat CocoRosie ook dit keer nieuwe wegen in. Heartache City bevat meer invloeden uit de hiphop, maar CocoRosie zou CocoRosie niet zijn wanneer deze invloeden niet zouden worden verwerkt in een uniek geluid. Het is een ingetogen geluid, waarin zowel de instrumentatie als de vocalen uiterst subtiel en zeer verrassend zijn. Heel makkelijk maken Bianca en Sierra Casady het de luisteraar niet, maar als je eenmaal gewend bent aan de bijzondere muziek van de Franse zusjes, is ook beluistering van Heartache City weer een fascinerende en vaak bijzonder aangename muzikale reis. Wanneer ik de plaat probeer in te passen in het oeuvre van CocoRosie ligt een vergelijking met de eerste twee platen voor de hand, al zijn de bijzondere ritmes nieuw. Bianca en Sierra Casady vertellen op Heartache City het ene na het andere bijzonder verhaal en het zijn verhalen die op unieke wijze zijn ingekleurd. In het begin is het misschien even wennen, maar Heartache City blijkt al snel een even intrigerende als betoverende plaat. Een beetje vreemd misschien, maar wel bijzonder lekker. Erwin Zijleman
Je zou verwachten dat alle vergeten parels uit het verleden zo langzamerhand wel een keer van de plank zijn gekomen, maar dat is niet het geval. Nog steeds duiken interessante releases uit een ver verleden op. Greasepaint Smile van Elyse Weinberg stamt uit 1969 en blijkt er één die liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters niet mogen missen. Elyse Weinberg debuteerde ergens aan het eind van de jaren 60 met een titelloze plaat en maakte deel uit van de Laurel Canyon scene, die talloze vrouwelijke singer-songwriters zou voortbrengen, onder wie natuurlijk Joni Mitchell. Het aanbod was destijds zo groot dat een niet heel succesvol debuut meteen zorgde voor een streep door de naam en dat overkwam ook Elyse Weinberg. Greasepaint Smile werd daarom in 1969 niet eens uitgebracht en Elyse Weinberg verdween in de anonimiteit. Ten onrechte naar nu blijkt, want de destijds niet uitgebrachte tweede plaat van de van oorsprong Canadese singer-songwriter blijkt een waar pareltje. Dat Greasepaint Smile destijds niet werd uitgebracht is overigens best bijzonder, want Elyse Weinberg laat zich op haar tweede plaat bijstaan door onder andere J.D. Souther, Nils Lofgren en Neil Young, die er een lekker gruizige gitaarsolo tegenaan gooit. Greasepaint Smile bevat een aantal ingetogen songs met fraai gitaargetokkel en weemoedige vocalen en en aantal wat stevigere songs met invloeden uit de psychedelica en lekker stevig gitaarwerk. Elyse Weinberg laat op Greasepaint Smile horen dat ze een bijzondere zangeres is en dat bijzondere hoor je ook terug in haar songs. De plaat had in 1969 gewoon moeten verschijnen en had inmiddels een bescheiden klassieker moeten zijn. Dat is niet gebeurd, maar voor eerherstel is het gelukkig nooit te laat. Greasepaint Smile van Elyse Weinberg is een hele interessante plaat, die er ook meer dan 45 jaar na de geplande release nog zeer toe doet. Erwin Zijleman cd LP
Duitsland en popmuziek is lang niet altijd een gelukkige combinatie en dat geldt in nog veel sterkere mate voor Zwitserland. Desondanks was ik drie jaar geleden zeer onder de indruk van het debuut van het Duits-Zwitsere duo BOY. Sonja Glass en Valeska Steiner verrasten op hun debuut Mutual Friends met buitengewoon aangename popliedjes met een interessante onderlaag. Het is een omschrijving die ook weer van toepassing is op de tweede plaat van het duo We Were Here. Bij oppervlakkige beluistering hoor je een plaat vol heerlijk in het gehoor liggende popliedjes. Het zijn popliedjes die zijn voorzien van een gevarieerd klankentapijt en het zijn popliedjes die opvallen door mooie stemmen. Net als het debuut van BOY bevat deze tweede plaat echter ook popliedjes die uitnodigen tot dieper graven, waarna er veel moois aan de oppervlakte komt. De instrumentatie van de popliedjes van Sonja Glass en Valeska Steiner is veelkleurig en opvallend trefzeker. Het is ook een instrumentatie die makkelijk door de tijd springt en uit ieder muzikaal tijdperk iets interessants oppikt. Een beetje dreampop, een snufje suikerzoete indiepop, een stekelig randje, een vleugje moderne elektropop, wat folk, flink wat pop en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het leverde BOY een paar jaar geleden de vergelijking op met het Zweedse duo First Aid Kit, maar dat is een vergelijking die maar ten dele opgaat. Zelf ben ik gestopt met het zoeken van vergelijkingsmateriaal voor de beschrijving van de muziek van BOY. Het Duits-Zwitserse duo heeft een aangenaam eigen geluid in elkaar gesleuteld en het is een geluid dat ik alleen maar wil koesteren. We Were Here van BOY kabbelt direct bijzonder aangenaam voort, maar de plaat wordt pas echt interessant wanneer je intens houdt van alle popliedjes van BOY. Dat is bij mij inmiddels het geval. De tweede plaat van BOY kan ik daarom alleen maar zeer warm aanbevelen. Erwin Zijleman
Christopher Owens stond een paar jaar geleden nog aan het roer van de band Girls. De band maakte met Album uit 2009 en Father, Son, Holy Ghost uit 2011 twee geweldige platen, maar met het vertrek van voorman Christopher Owens viel helaas het doek voor de band. Op basis van de geweldige platen van Girls leek de toekomst er zonnig uit te zien voor Christopher Owens, maar de eerste twee soloplaten van de Amerikaan vielen toch wat tegen. Met het onlangs verschenen Chrissybaby Forever maakt Christopher Owen de belofte nu alsnog waar. De derde plaat van de Amerikaanse muzikant bevat immers louter volstrekt onweerstaanbare popliedjes. Chrissybaby Forever bevat maar liefst 16 songs en ze zijn allemaal even lekker. Christopher Owens heeft een plaat gemaakt die klinkt als een omgevallen platenkast. De Amerikaan citeert soms nadrukkelijk uit de gitaarpop uit de jaren 60, maar schuift ook moeiteloos een aantal decennia op richting het heden (van The Beatles en The Velvet Underground naar Pulp en Girls en weer terug). Chrissybaby Forever sluit aan op de platen van Girls, maar werkt de invloeden uit de jaren 50 en 60 nog net wat beter uit. Het levert een serie songs op waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden. Christopher Owens zoekt in deze songs de grens tussen kunst en kitsch op, maar schakelt ook makkelijk tussen honingzoete 50’s op en stekelige rommelpop. Het levert popmuziek met af en toe een knipoog op. De plaat werd na verluid in een zeer korte periode op de band gesmeten. Dat hoor je af en toe wel in de wat rammelige instrumentatie, maar wat klinkt het op hetzelfde moment urgent. De meeste songs zijn gebaseerd op zeer eenvoudige akkoordenschema’s, maar deze eenvoud pakt geweldig uit. Chrissybaby Forever is een perfecte popplaat van een soort die tegenwoordig niet meer wordt gemaakt. Christopher Owens maakt hem gelukkig wel en wat is het genieten. Jaarlijstjesplaat. Erwin Zijleman cd LP
Israel Nash (Gripka) maakte een kleine twee jaar geleden diepe indruk met een plaat die heel letterlijk citeerde uit de archieven van de jaren 70, maar toch overeind bleef. Bij beluistering van Israel Nash's Rain Plans had ik meerdere malen het idee dat ik naar het luisteren was van een vergeten meesterwerk van Crosby, Stills, Nash & Young of een ingetogen prachtplaat van Neil Young met zijn Crazy Horse. Nu zijn dit inspiratiebronnen die veel vaker opduiken en in de meeste gevallen grijp ik na een paar keer horen toch weer terug op de originelen. Israel Nash's Rain Plans van Israel Nash was echter een blijvertje. Het is een predicaat dat ook weer van toepassing is op de man’s nieuwe plaat Israel Nash’s Silver Season, want wat klinkt het weer lekker. Israel Nash vindt zijn inspiratie nog steeds in de countryrock uit de vroege jaren 70 en pakt ook direct wat invloeden uit de psychedelica mee. Ook Israel Nash’s Silver Season doet weer sterk aan de muziek van alle gedaanten van Neil Young denken, maar het is muziek die Neil Young zelf al heel lang niet meer maakt. Vergeleken met de vorige plaat klinkt de muziek van Israel Nash nog wat gepolijster en lomer. De liefhebber van de man’s vroege platen zal het daarom misschien wat zouteloos of gezapig vinden, maar ik vind Israel Nash’s Silver Season een plaat waarvan je eindeloos kunt genieten. Leun lekker achterover, draai de volumeknop open en Israel Nash neemt je een aantal decennia mee terug in de tijd. Terug naar de tijd van melodieus en meeslepend gitaarspel, uitgesponnen songs die best 6 minuten mogen duren en natuurlijk prachtige harmonieën. Het is een kunstje dat vaker is vertoond, maar deze Israel Nash beheerst het kunstje wel heel erg goed. Heerlijke plaat. Erwin Zijleman cd LP
Het is al weer bijna tien jaar geleden dat ik voor het eerst in aanraking kwam met de muziek van Krista Detor. 
