Ezra Furman - All Of Us Flames

Ezra Furman levert met het donkere en buitengewoon intense All Of Us Flames een ruwe diamant af, die je zelf mag slijpen en die vervolgens al snel steeds feller begint te blinken en te fonkelen
Ik had tot voor kort geen klik met de muziek van Ezra Furman, maar het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante is een fascinerend album, dat na een lastige start steeds mooier wordt. Zeker bij eerste beluistering is All Of Us Flames een ruw en donker album dat makkelijk tegen de haren instrijkt. De vorige albums van Ezra Furman bleven dit bij mij doen, maar All Of Us Flames is een album dat na een paar keer horen opeens heel veel schoonheid prijs geeft. De songs blijken opeens verrassend toegankelijk, waarna de stem van Ezra Furman je opeens bij de strot grijpt. Sinds deze omwenteling is All Of Us Flames alleen maar mooier en indrukwekkender geworden. Voor mij een enorme verrassing dit album.

Ik heb het de afgelopen vijftien jaar meerdere keren geprobeerd met de albums van de Amerikaanse muzikante Ezra Furman, maar het waren wat mij betreft stuk voor stuk albums die me net zo makkelijk vastgrepen als de gordijnen in joegen. Ik koos dan ook keer op keer voor de veiligste optie en liet de albums links liggen. 

Ook het deze week verschenen All Of Us Flames is zeker geen album dat het me direct makkelijk maakte, maar waar ik bij de voorgaande albums uiteindelijk mijn interesse in de muziek van Ezra Furman verloor, is All Of Us Flames een album dat me langzaam maar zeker bij de strot grijpt en dat alleen maar beter wordt. 

Ezra Furman draait inmiddels al een flinke tijd mee in de muziekwereld. Eerst als aanvoerder van Ezra Furman & The Harpoons en de afgelopen vijftien jaar als solomuzikante. Ezra Furman komt uit een strenge Joodse gemeenschap en worstelde de afgelopen vijftien jaar uitvoerig met haar seksualiteit. Vorig jaar trad Ezra Furman voor het eerst naar buiten als transvrouw en All Of Us Flames is haar eerste album sindsdien. 

Het is een album dat naar verluidt is gemaakt nadat Ezra Furman eindeloos naar albums van Bruce Springsteen had geluisterd. Of het waar is weet ik niet, maar het zou me op zich niet verbazen. Veel songs op All Of Us Flames hebben het grootse en energieke van de vroege albums van Bruce Springsteen, al doen de meeste songs op het nieuwe album van Ezra Furman me meer denken aan de muziek die in de tweede helft van de jaren 70 in New York werd gemaakt dan aan die van de andere kant van de Hudson River. 

All Of Us Flames is een verrassend toegankelijk album, al voelt het in eerste instantie niet zo aan. Zeker bij de eerste beluisteringen is All Of Us Flames een rauw en bijna beangstigend intens album. Het album is voorzien van een behoorlijk donker geluid dat herinnert aan rauwe rock ’n roll en New Wave uit het New York van de late jaren 70. Het is muziek die van veel extra lading wordt voorzien door de al even intense zang van Ezra Furman, die haar teksten met veel venijn uitspuugt. 

Het bijzondere van All Of Us Flames is dat de luisterervaring omslaat wanneer je het album een paar keer hebt gehoord. Onder het ruwe en donkere geluid op het album blijken verrassend toegankelijke songs verstopt, waarin donkere gitaren worden gecombineerd met helder klinkende keyboards en opeens prachtige melodieën opduiken. Het past allemaal prachtig bij de rauwe maar ook kwetsbare zang van Ezra Furman, die een flinke dosis gevoel toevoegt aan de bij vlagen groots en meeslepend klinkende songs, die prachtig zijn geproduceerd door het muzikale genie John Congleton. 

Het is hier en daar niet eens zo heel ver verwijderd van de muziek op de vorige albums van de Amerikaanse muzikante, maar ik vind de kwaliteit van de songs echt vele malen beter. Wat in eerste instantie nog bijna beangstigend donker en ruw klonk, is na een paar keer horen van een bijzondere schoonheid, wat ook zeker geldt voor de bijzondere stem van Ezra Furman, die in eerste instantie vooral tegen de haren instrijkt, maar uiteindelijk alleen maar indruk maakt. 

Ik heb echt veel tijd en energie in dit album moeten steken, maar het was het waard, want wat hou ik inmiddels veel van dit bijzondere album, dat binnen het aanbod van het moment opvalt met een bijzonder eigen geluid en dit ondanks alle inspiratiebronnen uit het New York van de jaren 70. Fascinerend album. Erwin Zijleman

De muziek van Ezra Furman is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://ezrafurman.bandcamp.com/album/all-of-us-flames-2.

All Of Us Flames van Ezra Furman is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Tedeschi Trucks Band - I Am The Moon I-IV

Zo ongeveer in één keer meer dan twee uur muziek uitbrengen die er toe doet is maar weinig bands gegeven, maar Tedeschi Trucks Band slaagt er op het uit vier delen bestaande I Am The Moon absoluut in
Ik was al onder de indruk van de vorige albums van Tedeschi Trucks Band, maar de Amerikaanse band overtreft zichzelf met het zeer ambitieuze project I Am The Moon. In een maand of drie tijd verschenen vier albums met een totale speelduur van ruim twee uur en het is ruim twee uur genieten. De 12-koppige band uit Florida kan binnen de Amerikaanse rootsmuziek met zo ongeveer alles uit de voeten en speelt fantastisch. In muzikaal opzicht is het smullen, maar ook in vocaal opzicht maken vooral Susan Tedeschi maar ook de andere zangers van de band flink wat indruk. I Am The Moon staat ook nog eens vol met geweldige songs, waarin het nodige muzikale vuurwerk is te horen, maar waarin de songs met een kop en een staart niet worden vergeten. Wat een fascinerend en indrukwekkend project.

Ik heb tot dusver nog geen aandacht besteed aan I Am The Moon van Tedeschi Trucks Band. Het eerste deel van dit lijvige project, dat bestaat uit vier albums en vier bijbehorende films, verscheen al in juni, maar met de release van het laatste album deze week is voor mij de tijd gekomen om stil te staan bij dit ambitieuze project. 

I Am The Moon: I. Crescent, I Am The Moon: II. Ascension, I Am The Moon: III. The Fall en I Am The Moon: IV. Farewell zijn samen goed voor 24 tracks en maar liefst twee uur en tien minuten muziek. Ik was erg onder de indruk van de vorige albums van Tedeschi Trucks Band, waarop de 12-koppige band de pannen van het dak speelde. Dat doet de band ook op I Am The Moon, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht van een ontzettend hoog niveau is. 

Tedeschi Trucks Band ontstond een jaar of twaalf geleden in Jacksonville, Florida, waar Susan Tedeschi en Derek Trucks besloten om de krachten te bundelen. Beiden hadden er op dat moment al heel wat jaren in de muziek op zitten, laatstgenoemde onder andere in The Allman Brothers Band, en dit gold ook voor de andere muzikanten die werden gerekruteerd. 

I Am The Moon, dat is gebaseerd op een Perzisch gedicht uit de twaalfde eeuw, is een album dat vooral Amerikaanse rootsmuziek bevat. Binnen dit genre kan de band uit Florida alle kanten op. I Am The Moon verwerkt invloeden uit de blues, soul, gospel, country en jazz, maar ook invloeden uit de Southern rock en de wereldmuziek hebben hun weg gevonden naar het album, al heb ik laatstgenoemde invloeden wel eens duidelijker gehoord. 

Tedeschi Trucks Band staat bekend als een stel podiumbeesten en dat hoor je op I Am The Moon, waarop niet alleen geweldig wordt gemusiceerd, maar waarin de band ook laat horen dat het de kunst van het jammen uitstekend verstaat. Alle muzikanten op de band verdienen lof voor de fantastische muziek, maar met name het gitaarwerk op I Am The Moon is fantastisch. Door de relatief lange songs is er alle tijd om uitgebreid te soleren, wat een indrukwekkende serie geweldige gitaarsolo’s oplevert. 

I Am The Moon is een conceptalbum, maar het verhaal haal ik er zelf niet 1-2-3 uit. Het is wat mij betreft geen probleem met zoveel uitstekende songs vol muzikaal vuurwerk. Tedeschi Trucks Band jamt er zo nu en dan flink op los, maar het is fraai hoe de spanning wordt opgebouwd in de songs, waardoor je echt geen moment het idee hebt dat je naar jams zonder kop of staart aan het luisteren bent. Steker nog, Tedeschi Trucks Band grossiert op I Am The Moon in verrassend toegankelijke songs. 

In muzikaal opzicht staat het allemaal als een huis en klinkt het dankzij de blazers lekker vol, maar ook in vocaal opzicht levert de Amerikaanse band op I Am The Moon fraai werk. Susan Tedeschi is niet alleen een geweldige gitarist, maar maakt ook in vocaal opzicht indruk met haar doorleefde stem, zeker wanneer deze wordt gecombineerd met die van de andere zangers van de band. 

Vier albums tegelijk uitbrengen leek me op voorhand teveel van het goede, maar Tedeschi Trucks Band slaagt er in om het niveau hoog te houden en heeft bovendien vier albums afgeleverd die zeker niet precies hetzelfde klinken (zo klinkt I Am The Moon: II. Ascension duidelijk traditioneler dan de andere albums). 

Dat Tedeschi Trucks Band bestaat uit een aantal topmuzikanten zal niemand ontkennen, maar dat levert nog niet noodzakelijkerwijs een album op dat je ook raakt. I Am The Moon raakt me absoluut en het aantal favorieten tussen de 24 songs op de albums groeit gestaag. I Am The Moon leek op voorhand een wel erg ambitieus of zelfs pretentieus project, maar het is de voorlopige kroon op het werk van Tedeschi Trucks Band. Erwin Zijleman

De muziek van Tedeschi Trucks Band is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://tedeschitrucksband.bandcamp.com/music.

I Am The Moon van Tedeschi Trucks Band is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (I. Crescent), 26,99 euro

CD (I. Crescent), 16,99 euro

LP (II. Ascension), 26,99 euro

CD (II. Ascension), 16,99 euro

LP (III. The Fall), 26,99 euro

CD (III. The Fall), 16,99 euro

LP ( IV. Farewell), 26,99 euro

CD ( IV. Farewell), 16,99 euro

   

   

  

  

Tim Knol - Lightyears Better

Tim Knol vond zichzelf de afgelopen jaren opnieuw uit, maar in muzikaal opzicht is hij gelukkig dezelfde gebleven, wat goed is te horen op het met tijdloze en onweerstaanbare lekkere songs gevulde Lightyears Better
Tim Knol had altijd al het patent op bijzonder lekker klinkende popliedjes met invloeden uit de Amerikaanse rockmuziek en rootsmuziek, maar op zijn nieuwe album Lightyears Better heeft hij deze nog wat verder geperfectioneerd. Lightyears Better is direct vanaf de eerste noten een feest van herkenning en dat is knap met een serie gloednieuwe songs. De songs van Tim Knol dringen zich door het tijdloze karakter makkelijk op, maar in muzikaal opzicht zit het album knap in elkaar en het is ook nog eens een gevarieerd album, dat ruimte biedt aan invloeden van meerdere muzikale helden. Tim Knol deed de afgelopen jaren vooral andere dingen, maar Lightyears Better laat horen waar hij echt goed in is.

Het was voor mijn gevoel heel lang geleden dat ik naar muziek van Tim Knol had geluisterd. Dat gevoel bleek te kloppen, want zijn laatste reguliere soloalbum stamt uit de eerste maand van 2018. Het inmiddels vierenhalf jaar oude Cut The Wire vond ik echt een geweldig album, dat zijn al zo goede voorgangers overtrof. 

De Nederlandse muzikant bracht sinds Cut The Wire vier albums uit met uiterst sobere versies van zijn oude songs, maar deze zijn me echt compleet ontgaan. Hiernaast maakte de muzikant uit Hoorn twee albums met de band Blue Grass Boogiemen, maar die deden me niet zoveel, bluegrass is niet echt mijn ding. 

Deze week keert Tim Knol terug met Lightyears Better en direct vanaf de eerste noten is duidelijk dat de Nederlandse muzikant de geweldige vorm van Cut The Wire heeft weten te behouden. Tim Knol liet een paar jaar geleden de ongezonde levensstijl die bijna onlosmakelijk is verbonden met een bestaan als muzikant achter zich en vond zichzelf opnieuw uit. Het is allemaal terug te lezen in het boek Lichtjaren Beter en terug te horen op het album Lightyears Better. 

Het is in meerdere opzichten een andere Tim Knol die terugkeert met Lightyears Better, maar gelukkig is de Nederlandse muzikant zichzelf gebleven wanneer het gaat om het maken van muziek. Op zijn nieuwe album strooit Tim Knol als vanouds met onweerstaanbaar lekkere popliedjes. Het zijn popliedjes die vooral zijn beïnvloed door de Amerikaanse popmuziek in het algemeen en de Amerikaanse rootsmuziek in het bijzonder. 

Ook bij beluistering van Lightyears Better heb ik weer onmiddellijk associaties met Neil Young, Jeff Tweedy, Tom Petty en Bob Dylan, om maar eens vier namen te noemen, maar ik zou ook vijftig andere namen kunnen noemen. De songs van Tim Knol zijn tijdloos en het zijn van die songs die je bij eerste beluistering al jaren of zelfs decennia lijkt te kennen. Het zijn bovendien songs die zo onweerstaanbaar lekker klinken dat je na de drie kwartier van Lightyears Better alleen maar heel vrolijk kunt zijn. 

Naast invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek hoor ik op het nieuwe album van Tim Knol ook wat meer invloeden uit de al even tijdloze singer-songwriter muziek uit de jaren 70, waarbij de Nederlandse muzikant flarden Paul McCartney, Harry Nilsson en Jeff Lynne laat horen. 

Lightyears Better maakt onmiddellijk indruk met songs die je direct wilt koesteren, maar het album heeft meer te bieden. Tim Knol is op zijn nieuwe album verder gegroeid als zanger en heeft zijn songs bovendien gevarieerd en zeer smaakvol ingekleurd. De muzikant uit Hoorn maakt op Lightyears Better geen geheim van zijn muzikale helden, maar het zijn muzikale helden die in de meeste gevallen alleen maar kunnen dromen van het maken van een topalbum als het nieuwe album van Tim Knol. 

De songs op het album klinken allemaal zo ontspannen en zo vanzelfsprekend dat het maken van een album als Lightyears Better een koud kunstje lijkt, maar dat is het natuurlijk niet. Tim Knol heeft niet alleen een bijzonder aangenaam, maar ook een bijzonder knap album gemaakt. Het zou mooi zijn als de Amerikaanse websites met een voorliefde voor Amerikaanse rootsmuziek het album oppikken, want zo goed als Lightyears Better horen ze het in eigen land echt niet al te vaak. Erwin Zijleman

Light Years Better van Tim Knol is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (red), 26,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Pomme - Consolation

Na het veelbelovende debuut À Peu Près en de ijzersterke opvolger Les Failles, maakt Pomme nog wat meer indruk op haar derde album Consolation, waarmee ze zich schaart onder het beste dat de Franse popmuziek momenteel te bieden heeft
Pomme is nog altijd pas 26, maar dat hoor je geen moment op het prachtige Consolation, dat nog wat meer indruk maakt dan de twee uitstekende voorgangers. Pomme verwerkt in muzikaal opzicht zeer uiteenlopende invloeden en schuurt zowel tegen het stokoude Franse chanson als tegen de hedendaagse Franse popmuziek aan. De instrumentatie is dit keer verrassend sober en bevat veel ingrediënten uit de klassieke muziek, wat prachtig kleurt bij de licht doorleefde stem van Pomme, die alle ruimte krijgt om te excelleren. Zaz stond jarenlang op eenzame hoogte binnen de Franse popmuziek, maar met Pomme heeft ze er nu een zeer serieuze concurrent bij.

Meestal als ik in Frankrijk ben loop ik ook even binnen bij de lokale platenzaken, maar ik ben er in Normandië de afgelopen zomer echt niet een tegengekomen (zelfs geen FNAC). De meest interessante Franse release van 2022 had ik daar sowieso niet op kunnen pikken afgelopen zomer, want het nieuwe album van Pomme is pas deze week verschenen. 

Pomme debuteerde in 2017 knap met À Peu Près, dat onmiddellijk liet horen dat we hier niet te maken hadden met het zoveelste lichtvoetige zuchtmeisje. Pomme maakte op haar debuutalbum muziek met inhoud en liet bovendien horen dat ze een uitstekende zangeres is. À Peu Près stond bol van de belofte, maar die kwam er pas echt uit op het eind 2019 uitgebrachte Les Failles, waarmee Pomme zich definitief schaarde onder de grote talenten binnen de Franse popmuziek. Les Failles was zelfs zo goed dat ik mijn recensie van het album inschatte dat Pomme alleen nog de bijna onaantastbare Zaz voor zich moest dulden. 

Deze Zaz liet vorig jaar horen dat ze nog altijd prima albums maakt, maar dit jaar is het de beurt aan Pomme. Pomme, het alter ego van Claire Pommet, is nog altijd pas 26, maar ze heeft met Consolation een zeer indrukwekkend album afgeleverd dat nauwelijks is te rijmen met haar leeftijd. Consolation ligt deels in het verlengde van voorgangers À Peu Près en Les Failles, maar klinkt nog wat eigenzinniger dan deze voorgangers. Pomme laat zich ook dit keer inspireren door de tradities van het Franse chanson, maar ze heeft ook een zwak voor Britse en Amerikaanse folk. 

De Franse muzikante verwerkt hiernaast invloeden uit de Franse popmuziek van het moment in haar muziek, wat van Consolation een bijzonder klinkend album maakt. De eigenzinnigheid van het nieuwe album van Pomme wordt versterkt door de fraaie arrangementen en instrumentatie op het album. Het is een instrumentatie die hier en daar aansluit bij die van het traditionele Franse chanson, maar Pomme heeft zich op haar nieuwe album ook absoluut laat beïnvloeden door Franse filmmuziek en put bovendien stevig uit de archieven van de klassieke muziek. Door de subtiele inzet van moderne elektronica in een aantal songs heeft de muziek van Pomme ook nog eens een eigentijds tintje. 

Consolation is mooi en veelzijdig ingekleurd, maar het is ook een betrekkelijk sober ingekleurd album. Door alle open ruimte krijgt de stem van de Française alle ruimte om te schitteren en dat doet de stem van Pomme uitbundig. De stem van de muzikante uit Lyon klinkt over het algemeen zacht en hoog, maar Pomme heeft ook een aangenaam ruw randje op haar stembanden, waardoor ze ouder klinkt dan ze is. In muzikaal en vocaal opzicht overtuigt Pomme makkelijk op haar derde album, maar Consolation ontleent een groot deel van zijn kracht aan de avontuurlijke songs die lak hebben aan genres en de tijd. 

Zeker wanneer wat traditioneel aandoende songs worden afgewisseld met hedendaagse elektronica, springt Pomme wat van de hak op de tak, maar het zit mij niet in de weg, Ook als Pomme in een van de songs op het album overschakelt naar het Engels haak ik niet direct af, al heb ik zelf een duidelijke voorkeur voor de Franstalige songs, die het geluid op Consolation bepalen. Na het prima debuut en het ijzersterke Les Failles, zet de Franse muzikante wederom een flinke stap op haar derde album, waarmee ze Zaz nu echt op de hielen zit. Erwin Zijleman

Consolation van Pomme is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 22,99 euro

ABC - The Lexicon Of Love (1982)

ABC wist haar debuutalbum The Lexicon Of Love uit 1982 nooit te overtreffen en ook veertig jaar later valt het album nog altijd op door een geweldige productie, uitstekende zang en een serie prima songs
Ik heb de afgelopen vijfentwintig jaar nooit bedacht om weer eens een album van ABC uit de kast te trekken, maar bij de hernieuwde kennismaking met het debuutalbum van de Britse band ben ik toch wel onder de indruk. The Lexicon Of Love is een typisch jaren 80 album, maar ik ken er heel wat die de tand des tijds minder goed hebben doorstaan. ABC put op haar jaren 80 album overigens ook flink uit de archieven van de jaren 70 en met name uit die van de artrock en de disco. Het wordt allemaal de jaren 80 ingetrokken door de sublieme productie van Trevor Horn, die zijn tijd jaren vooruit was. Het debuut van ABC is ook nog eens een album vol memorabele songs en de band heeft een geweldige zanger. Veel te mooi om te vergeten dit album.

De Britse band ABC is, toch wel enigszins tot mijn verrassing, uiteindelijk nog gekomen tot negen albums, met The Lexicon Of Love II als voorlopige zwanenzang. Ik denk dat ik zelf nog tot vier albums van de band ben gekomen, maar voor mij is er eigenlijk maar één ABC album, The Lexicon Of Love uit 1982. 

Het is een album dat ik in de maanden na de release links liet liggen, maar na een verpletterend nachtconcert in het Utrechts Vredenburg, ergens aan het begin van 1983, heb ik het album toch aangeschaft en daar heb ik geen moment spijt van gehad. The Lexicon Of Love is met afstand het beste album van ABC en hoewel ik me voor kan stellen dat het album met de oren van nu enigszins gedateerd klinkt, vind ik persoonlijk dat het debuut van ABC de tand des tijds verrassend goed heeft doorstaan. 

ABC kreeg in 1982 het kersverse label New Romantic opgeplakt en dat past ook wel bij de muziek op het album, al is de muziek van ABC op The Lexicon Of Love deels oude wijn in nieuwe zakken. De Britse band heeft zich absoluut laten beïnvloeden door de latere albums van Roxy Music, heeft goed geluisterd naar de disco en funk van Chic, heeft zich laten inspireren door de albums van genregenoten Japan en liet zich bovendien stevig beïnvloeden door producer Trevor Horn, die aan het begin van de jaren 80 uitgroeide tot een van de meest gewilde en meest vernieuwende producers. 

The Lexicon Of Love is absoluut een album met uitstekende songs, waarover later meer, maar het is ook een productioneel hoogstandje. Producer Trevor Horn heeft de door disco en new wave beïnvloede muziek van ABC voorzien van een prachtig blinkend randje, waarin naast blazers en strijkers flink wat moderne keyboards, inclusief de op dat moment fonkelnieuwe Fairlight, zijn te horen, waarvoor de Britse producer de muzikanten achter The Art Of Noise inschakelde. De organische klanken op het album vloeien fraai samen met de elektronica, waardoor The Lexicon Of Love zowel organisch als elektronisch klinkt. 

In muzikaal opzicht klinkt The Lexicon Of Love nog altijd bijzonder lekker. De springerige bassen, de funky gitaren, de soulvolle blazers, de zwierige strijkers en de batterij moderne elektronica zijn goed voor een typisch jaren 80 geluid, maar het gaat er bij mij nog altijd in als koek en ondertussen zit het allemaal ook knap in elkaar. 

De vaak grootste en meeslepende klanken kleuren weer fraai bij de stem van Martin Fry, die zich op het debuutalbum van ABC laat gelden als een groot zanger. Zeker wanneer de hoeveelheid drama toeneemt en de strijkers aanzwellen zingt de Brit met veel gevoel en overtuiging en staat hij ver boven de meeste andere zangers van dat moment, zeker in het genre waarin ABC opereerde. 

The Lexicon Of Love is ook nog eens een albums vol geweldige songs, die na al die jaren nog noot voor noot in mijn hoofd zaten. De songs op het album zijn aanstekelijk en memorabel, maar ook behoorlijk veelzijdig. Het knappe van The Lexicon Of Love is dat alle songs op een of andere manier een eenheid vormen, wat wordt versterkt door terugkerende elementen en hier en daar een momentje voor de strijkers. 

Ik denk dat ik minstens 25 jaar niet meer naar het album had geluisterd, maar de laatste weken komt The Lexicon Of Love van ABC weer met enige regelmaat voorbij en kan ik alleen maar concluderen dat de zwoele verleiding van de band uit 1982 ook veertig jaar na dato nog steeds uitstekend werkt. Erwin Zijleman

The Lexicon Of Love van ABC is verkrijgbaar via de Mania webshop:

CD, 8,50 euro

Laufey - Everything I Know About Love

De IJslands-Chinese muzikante Laufey maakt op haar debuutalbum Everything I Know About Love indruk met wat nostalgisch aandoende songs en klanken en imponeert met een werkelijk prachtige stem
Laufey wordt momenteel gezien als een enorme belofte voor de toekomst en wanneer je naar haar debuutalbum Everything I Know About Love luistert, begrijp je direct waarom. De in Reykjavik geboren maar momenteel vanuit Los Angeles opererende muzikante verleidt op haar debuutalbum meedogenloos met wat nostalgisch aandoende songs met invloeden uit de jazz, pop, bossa nova en klassieke muziek. De ontspannende klanken op het debuutalbum van Laufey zijn prachtig, maar ze maakt pas echt indruk met haar fantastische stem, die voller, rijker en emotievoller klinkt dan je van iemand van haar leeftijd verwacht. Het levert een razendknap album op dat bij iedere keer horen aangenamer en interessanter wordt.

Everything I Know About Love is het debuutalbum van de IJslands-Chinese muzikante Laufey. Laufey Lín Jónsdóttir werd geboren in het IJslandse Reykjavik en kreeg de muziek thuis met de paplepel ingegoten. Haar Chinese moeder is een klassiek geschoold violiste, terwijl haar IJslandse vader een fervent jazzliefhebber is. Laufey, die opgroeide in Reykjavik en Washington D.C., leek in eerste instantie voor de klassieke muziek te kiezen, maar via talentenjachten als Iceland Got Talent en The Voice Iceland schoof ze langzaam maar zeker op richting pop en jazz. 

Na haar studie aan het prestigieuze Berklee College of Music in Boston kreeg de muzikale carrière van Laufey een vliegende start met haar debuut EP, die nu wordt gevolgd door haar debuutalbum. De tegenwoordig in Los Angeles woonachtige muzikante wordt een grote toekomst voorspeld en ik begrijp wel waarom. Laufey maakt op Everything I Know About Love immers muziek die een heel breed publiek aan moet kunnen spreken. Het debuutalbum van de IJslands-Chinese muzikante is bovendien een album van hoog niveau. 

Laufey beschikt over een prachtige en veelzijdige stem. Everything I Know About Love bevat vooral stemmige popmuziek met invloeden uit de jazz en de pop, die flink wordt opgeteld door de fluisterzachte zang van Laufey, die het ook goed doet met een vleugje bossa nova. Het is loepzuivere zang, die laat horen dat Laufey een flink bereik heeft, maar de muzikante uit Los Angeles raakt haar noten ook met veel gevoel. 

Everything I Know About Love roept associaties op met de muziek van met name Norah Jones en Katie Melua, maar het debuutalbum van Laufey roept ook herinneringen op aan grote jazzzangeressen uit het verleden, zeker wanneer de instrumentatie wat traditioneler en jazzier klinkt. 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik Everything I Know About Love bij eerste beluistering wat te glad en zoetsappig vond, al voldeed het album direct op lome zondagochtenden of late avonden. Uiteindelijk bleek ik echter toch vatbaar voor de prachtige stem van Laufey, die steeds vaker goed is voor kippenvel. 

In muzikaal opzicht schakelt de IJslands-Chinese muzikante tussen jazz en pop, met hier en daar een klassiek uitstapje. Het is muziek die vaker in het verre verleden vertoeft dan in het heden, maar er wordt knap gemusiceerd en Everything I Know About Love klinkt prachtig. Laufey is pas 23, maar klinkt in muzikaal en vocaal opzicht vele jaren ouder. Dat ze 23 is blijkt misschien nog het duidelijkst uit de teksten, die van het debuut van Laufey een typisch ‘coming of age’ album over een zoektocht naar liefde maakt. 

Het is een wat nostalgisch aandoend album, maar Everything I Know About Love kleurt zoals gezegd een lome zondagochtend prachtig in en is bovendien een album dat zorgt voor complete onthaasting. Het is een album dat veel raakvlakken heeft met Come Away With Me van Norah Jones en Call Of The Search van Katie Melua, maar Laufey legt ook duidelijk haar eigen accenten en blijft ook dichter bij de vocale jazz die ze van haar vader met de paplepel kreeg ingegoten. 

Het is bij de eerste kennismaking misschien net wat te gepolijst en te zoet, maar Everything I Know About Love kruipt na een paar keer horen makkelijk onder de huid en maakte vervolgens meer en meer indruk met pure klanken en vocalen. Ik denk dat het niet lang meer zal duren voor de wereld aan de voeten van Laufey ligt. Ik ben inmiddels om. Erwin Zijleman

Everything I Know About Love van Laufey is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

Julia Jacklin - PRE PLEASURE

De lat lag angstig hoog na de uitstekende eerste twee albums van Julia Jacklin, maar met het prachtige en vooral ingetogen PRE PLEASURE gaat de Australische muzikante er moeiteloos overheen
De naam Julia Jacklin zal, ondanks haar uitstekende eerste twee albums, niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, maar dat moet echt gaan veranderen met het deze week verschenen PRE PLEASURE, waarop Julia Jacklin nog wat meer overtuigt. Samen met producer Marcus Paquin en muzikanten van onder andere The Weather Station heeft de Australische muzikante een vooral ingetogen album gemaakt dat overloopt van schoonheid. Julia Jacklin kan uit de voeten met aanstekelijke popsongs, maar ze graaft op PRE PLEASURE vooral dieper. De muziek op het derde album van Julia Jacklin is prachtig en haar zang is nog wat mooier. Julia Jacklin overtreft met PRE PLEASURE haar vorige albums op alle fronten en levert een onbetwist jaarlijstjesalbum af.

Het is alweer bijna zes jaar geleden dat Julia Jacklin opdook met haar debuutalbum Don't Let The Kids Win. De muzikante uit het Australische Sydney trok in eerste instantie wat minder aandacht dan alle jonge vrouwelijke singer-songwriters met een voorliefde voor indiepop en indierock uit de Verenigde Staten, maar het debuut van Julia Jacklin bleek al snel een geweldig album, waarop ze alles minstens net zo goed of zelfs beter deed dan de besten in het genre. 

De Australische muzikante grossierde op haar debuutalbum in geweldige popsongs, die op knappe wijze zeer uiteenlopende invloeden verwerkten, in tekstueel opzicht interessant waren en die zowel aanstekelijk als fantasierijk klonken. Julia Jacklin vertolkte deze songs met veel gevoel en bleek ook nog eens over een hele mooie en karakteristieke stem te beschikken. 

Don't Let The Kids Win was in 2016 een album vol belofte, maar die belofte was de Australische muzikante ver voorbij op haar tweede album, het in 2019 verschenen Crushing. Crushing was nog wat constanter dan het debuut van Julia Jacklin en dook aan het einde van het betreffende jaar op in flink wat jaarlijstjes, waaronder die van mij. 

We zijn inmiddels weer drie jaar verder en deze week keert Julia Jacklin terug met album nummer drie, PRE PLEASURE (met hoofdletters). Het is een album waar ik met bijna onrealistisch hoge verwachtingen naar uit keek, maar Julia Jacklin overtreft ze met speels gemak. PRE PLEASURE ligt deels in het verlengde van zijn twee voorgangers, maar de Australische muzikante doet dit keer alles nog net wat beter en slaat bovendien een net wat andere weg in. 

PRE PLEASURE werd opgenomen in Montreal met de Canadese producer Marcus Paquin, die eerder werkte met onder andere Arcade Fire, The National en The Weather Station. Leden van laatstgenoemde band vergezelden Julia Jacklin tijdens haar Canadese tour en zijn ook te horen op haar nieuwe album, terwijl arrangeur Owen Pallet in een aantal tracks tekent voor rijke orkestraties. 

PRE PLEASURE klinkt in muzikaal opzicht nog een stuk mooier en veelzijdiger dan zijn twee voorgangers. De Australische muzikante kan op haar derde album uit de voeten met lekker in het gehoor liggende indiepop en met licht gruizige indierock, maar verreweg de meeste songs op haar nieuwe album zijn betrekkelijk sober ingekleurd en duwen Julia Jacklin wat in de richting van de Amerikaanse rootsmuziek, waarin de muzikante uit Sydney ook met de besten mee blijkt te kunnen. 

Zeker in de uiterst sober ingekleurde songs, die niet hadden misstaan op het laatste album van Big Thief, zingt Julia Jacklin prachtig en laat ze horen dat ze meer inhoud heeft dan haar concurrenten en bovendien beter zingt. Het zijn deze behoorlijk ingetogen songs, die overigens wel vol mooie en bijzondere details zitten, die van PRE PLEASURE een prachtalbum maken, al draagt ook de veelzijdigheid van Julia Jacklin bij aan de kwaliteit van haar nieuwe album. 

Ik was direct bij eerste beluistering enorm onder de indruk van het derde album van de Australische muzikante, die terecht kan rekenen op zeer positieve recensies van de aansprekende muziektijdschriften en muziekwebsites, maar naarmate ik het album vaker hoor wordt PRE PLEASURE alleen maar mooier en zeker in de kleine uurtjes doen de ingetogen tracks op het album wonderen. Julia Jacklin is zeker niet de meest bekende vrouwelijke singer-songwriter van het moment, maar wel een van de allerbesten. Prachtalbum. Erwin Zijleman

De muziek van Julia Jacklin is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Australische muzikante: https://juliajacklin.bandcamp.com/album/pre-pleasure.

PRE PLEASURE van Julia Jacklin is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (red), 26,99 euro

LP (white), 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Motorpsycho - Ancient Astronauts

Motorpsycho beperkt zich op Ancient Astronauts tot ruim veertig minuten muziek, maar citeert weer driftig uit met name de jazzrock, psychedelica en symfonische rock, wat wederom een fascinerende luistertrip oplevert
Heel even overheerste de teleurstelling toen bleek dat Motorpsycho dit keer geen anderhalf uur muziek voor ons in petto heeft, maar ook op het relatief korte Ancient Astronauts gebeurt er meer dan genoeg. De leden van de Noorse band spelen ook dit keer de pannen van het dak, waarbij vooral de drummer en de gitaristen van de band indruk maken en ook dit keer vindt Motorpsycho de inspiratie vooral in de jazzrock, psychedelica, spacerock, hardrock en symfonische rock zoals die vooral in de jaren 70 werd gemaakt. Met name wanneer alle registers open gaan is het smullen, maar ook de rustpunten op het album zijn prachtig. Het zoveelste uitstekende album van deze unieke band.

De Noorse band Motorpsycho werd opgericht in 1989 en heeft inmiddels ruim dertig albums op haar naam staan. Het zijn albums die zich niet in een hokje laten duwen en die de afgelopen decennia alle kanten op schoten. De band uit Trondheim verkeert de afgelopen jaren in een blakende vorm, wat heeft geresulteerd in een aantal fantastische albums, die flink anders klinken dan de albums die er aan vooraf gingen. 

Het deze week verschenen Ancient Astronauts is de opvolger van het vorig jaar uitgebrachte Kingdom Of Oblivion, dat maar liefst zeventig minuten muziek bevatte en overweldigde met een mix van jazzrock, psychedelica, spacerock, hardrock en vooral symfonische rock. Het is een mix van invloeden die ook was te horen op The All Is One uit 2020, dat je maar liefst anderhalf uur aan de speakers gekluisterd hield en op The Tower uit 2017, dat net zo lang duurde. 

Ancient Astronauts is met slechts vier tracks en ruim veertig minuten muziek aan de korte kant en lijkt qua speelduur op The Crucible uit 2019, dat drie songs in veertig minuten propte. Ik moet zeggen dat ik bij eerste beluistering van Ancient Astronauts, niet zo onder de indruk was als bij de vorige albums van de Noorse band. Na zoveel muziek in een paar jaar tijd ligt verzadiging wat op de loer en door de wat kortere speelduur en het beperkte aantal tracks op het nieuwe album van Motorpsycho, krijgt de band niet de tijd om even in te zakken. Mijn mening over Ancient Astronauts is inmiddels wel flink bijgesteld, want na een paar keer horen was ook het nieuwe album van de band uit Trondheim weer bijna volledig geland. 

Ancient Astronauts opent met een typische Motorpsycho track met alle hierboven genoemde invloeden en zeker in muzikaal opzicht een vleugje of eigenlijk veel meer dan een vleugje Yes en King Crimson. Het is een track met veel bombast en nog meer muzikaal vuurwerk, maar Motorpsycho houdt de aandacht moeiteloos vast. De openingstrack heeft ook een aangenaam soort ruwe energie, wat mogelijk het resultaat is van het vrijwel live inspelen van het album. 

Met het korte intermezzo dat volgt kan ik niet zoveel, maar ach het zijn maar twee minuten. Ancient Astronauts vervolgt met een lange track, die zeer ingetogen opent, maar uiteindelijk toch weer explodeert met tempowisselingen en veel muzikaal vuurwerk, waarbij de gitaren en de drums er uit springen en hier en daar een fraai wolkje mellotron opduikt. De slottrack duurt met ruim twintig minuten nog wat langer en bevat relatief veel rustpunten, maar ook een explosie die nogmaals herinnert aan Yes in haar beste en meest eclectische dagen. 

Het levert een album op van een soort dat in de hoogtijdagen van de symfonische rock gemeengoed was, maar dat inmiddels nauwelijks meer wordt gemaakt. Motorpsycho doet het nog wel en de Noorse band doet het nog steeds goed, ook al is Ancient Astronauts misschien niet zo verpletterend als zijn voorgangers. Het verpletterende karakter van de muziek van Motorpsycho neemt overigens wel toe wanneer je Ancient Astronauts met flink volume of beter nog met de koptelefoon beluistert, zodat geen van de fraaie details je ontgaat. Blijft toch een fascinerende band deze band uit Trondheim en dat al ruim dertig jaar lang. Erwin Zijleman

Ancient Astronauts van Motorpsycho is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 36,99 euro

CD, 17,99 euro

Andrew Combs - Sundays

Andrew Combs schaarde zich met zijn eerste drie albums onder de smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar kiest op Sundays voor een geluid dat niet zo makkelijk in een hokje past (maar wel prachtig is)
Sundays, het vijfde album van de van oorsprong Texaanse muzikant Andrew Combs trekt in eerste instantie de aandacht door de bijzonder fraaie klanken en arrangementen. Met zijn nieuwe geluid kleurt Andrew Combs wat verder buiten de lijntjes van de Amerikaanse rootsmuziek, zonder het genre te verloochenen. In muzikaal opzicht is het smullen, maar ook in vocaal opzicht steekt de Amerikaanse muzikant in een geweldige vorm. De eigenzinnige en vaak persoonlijke songs maken Sundays vervolgens nog wat mooier en onweerstaanbaarder. Sundays klinkt anders dan verwacht, maar stelt zeker niet teleur. Integendeel zelfs, het is het beste Andrew Combs album tot dusver.

De Amerikaanse muzikant Andrew Combs trok in 2012 nog niet heel veel aandacht met zijn, achteraf bezien uitstekende, debuutalbum Worried Man, maar kon rekenen op zeer lovende recensies toen in 2015 zijn tweede album All These Dreams verscheen. Met All These Dreams en het in 2017 verschenen Canyons Of My Mind schaarde de in Dallas, Texas, geboren, maar inmiddels vanuit Nashville, Tennessee, opererende muzikant zich onder de smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek. 

Die status consolideerde Andrew Combs met het in 2019 verschenen Ideal Man, al schoof hij op zijn vierde album ook wel wat op richting de tijdloze singer-songwriter muziek uit de jaren 70. Ook op het deze week verschenen Sundays beperkt Andrew Combs zich zeker niet tot de Amerikaanse rootsmuziek. Nog meer dan Ideal Man is het vijfde album van de Amerikaanse muzikant er een waarop hij de grenzen van het genre opzoekt en hier meer dan eens overheen gaat. 

Andrew Combs begon met het opnemen van Sundays nadat hij in 2020 last kreeg van mentale problemen, die ook nog eens werden versterkt door de coronapandemie, die het leven van een muzikant er zeker niet makkelijker op maakte. Op Sundays stelt de Amerikaanse muzikant zichzelf de grote levensvragen, wat een zeer persoonlijk album oplevert. 

Bij eerste beluistering is Sundays ook vooral een bijzonder klinkend album. Andrew Combs maakte zijn vijfde album samen met producer Jordan Lehning (Kacey Musgraves) die het album in mono opnam. Dat is overigens niet de reden dat Sundays zo bijzonder klinkt. Andrew Combs kiest op zijn nieuwe album vooral voor subtiele en vaak bijzondere klanken en arrangementen. 

Veel songs op het album zijn bijna minimalistisch ingekleurd, maar kaal klinken de songs van de muzikant uit Nashville zeker niet. Het doet af en toe wel wat denken aan de albums van de Amerikaanse muzikant en producer Blake Mills, die er ook in slaagt om met minimale middelen een maximaal en bijzonder effect te bereiken. 

Vergeleken met de vorige vier albums klinkt Sundays het minst als een Amerikaans rootsalbum. Alleen wanneer de pedal steel van Spencer Cullum opduikt hoor je de rootsmuzikant Andrew Combs, maar in de andere tracks domineert het subtiele experiment. Andrew Combs kiest dit keer vooral voor veelkleurige en keer op keer fascinerende gitaarlijnen en een subtiel spelende ritmesectie, waarna orgels en blazers de muziek van de Amerikaanse muzikant voorzien van even mooie als subtiele accenten. 

Het geluid op Sundays is zoals gezegd vrij sober, maar er valt veel te ontdekken in de fraaie details in de instrumentatie. De stem van Andrew Combs past perfect bij de subtiele klanken op het album. De zang is wat meer ingetogen dan we van hem gewend zijn, maar ik vind de stem van Andrew Combs, die zowel de hoge als de lage noten haalt, op Sundays nog mooier dan op zijn vorige albums. 

Zeker als Andrew Combs het experiment wat steviger aanzet en bijvoorbeeld flirt met gitaarlijnen die zo weg lijken gelopen uit de Berlijnse jaren van Bowie, hoor je hoe veelzijdig hij is geworden, zonder volledig te vervreemden van de Amerikaanse rootsmuziek. Voor rootspuristen zal Sundays misschien even wennen zijn, maar wat mij betreft is het vijfde album van de Amerikaanse muzikant het volgende hoogtepunt in een bijzonder fraai oeuvre. Erwin Zijleman

Sundays van Andrew Combs is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Early James - Strange Time To Be Alive

Het debuut van Early James sneeuwde helaas onder door de eerste lockdowns van de coronapandemie, maar met zijn tweede album laat de muzikant uit Alabama horen dat hij een uniek talent met een oude ziel is
Laat Strange Time To Be Alive van Early James uit de speakers komen en je wordt vrijwel onmiddellijk betoverd door de bijzondere stem van de Amerikaanse muzikant. Early James is nog een twintiger, maar imponeert op zijn tweede album met een opvallend rauwe, doorleefde en soulvolle strot. Het is een stem die zich als een vis in het water voelt op het door zuidelijke rootsmuziek gedomineerde album, dat op een breed terrein uit de voeten kan. Topproducer Dan Auerbach is precies de juiste man voor een album als dit, want de muziek van Early James klinkt decennia oud, maar absoluut niet gedateerd. Zijn debuut had hem wereldberoemd moeten maken, maar dat moet dit album dan maar gaan doen.

Met de release van een debuutalbum moet je altijd een beetje geluk hebben. Het is altijd maar de vraag of de internationale muziekpers het album van een nieuwkomer er uit pikt, wat weer voor een belangrijk deel afhankelijk is van de andere releases in een week. Het debuutalbum van Frederick James Mullis Jr., beter bekend onder zijn artiestennaam Early James, verscheen op 13 maart 2020. Het was zeker geen hele drukke dag qua nieuwe releases, maar het was wel de dag waarop in Nederland en in een aantal andere Europese landen voor de eerste keer een lockdown werd afgekondigd vanwege het op dat moment snel oprukkende coronavirus. 

Singing For My Supper van Early James sneeuwde door alle aandacht voor het virus, dat ons nog een flinke tijd bezig zou houden, helaas wat onder of zelfs volledig onder. Ik kan me in ieder geval niet herinneren dat ik ooit iets over het album heb gelezen, waardoor het debuut van Early James volledig aan mijn aandacht ontsnapte. Met het deze week verschenen Strange Time To Be Alive is het tijd voor eerherstel. 

Het tweede album van Early James is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaanse muzikant en het is er een die aankwam als de spreekwoordelijke mokerslag. Early James viert volgend jaar pas zijn dertigste verjaardag, maar hij klinkt op Strange Time To Be Alive als een oude ziel. 

De muzikant uit Birmingham, Alabama, groeide op met de Amerikaanse rootsmuziek uit het zuiden van de Verenigde Staten en kan binnen dit genre op een opvallend breed terrein uit de voeten. Het tweede album van Early James bevat flink wat invloeden uit de blues en soul, maar kan ook overweg met jazz, country, swampock en nog wat obscuurdere rootsgenres uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten. 

Dat Early James klinkt als een oude ziel hoor je in de muzikale invloeden die hij verwerkt, maar je hoort het vooral in zijn stem. Het is een stem die decennia ouder klinkt dan de 29 lentes die de muzikant uit Alabama telt. Het is een stem met lekker veel gruis op de stembanden en veel doorleving, die hier en daar klinkt als een jonge Bob Dylan met een stevige dosis soul uit Alabama. 

Alleen de zang maakt van Strange Time To Be Alive al een fascinerend album, maar het album klinkt ook nog eens geweldig. Het tweede album van Early James is voorzien van een broeierig en moddervet geluid, waarin met name het gitaarwerk keer op keer de aandacht trekt. Strange Time To Be Alive verraadt de hand van een producer die precies weet hoe een album als dit moet klinken en die producer heeft Early James gevonden in de persoon van Dan Auerbach, die overigens ook het debuutalbum van de muzikant uit Alabama produceerde en Early James bovendien een contract aanbood bij zijn eigen label. 

Early James kan prachtig loom zingen, maar wanneer Sierra Ferrell hem opjut in het fantastische duet Real Low Down Lonesome, haalt hij de noten en het gevoel uit zijn tenen. De voorliefde van Dan Auerbach voor retro is bekend, maar de muziek van Early James zou ik zelf toch vooral tijdloos noemen. Strange Time To Be Alive sleept je direct vanaf de eerste noten het diepe zuiden van de Verenigde Staten in en houdt je daar moeiteloos drie kwartier vast. Iedereen die zijn debuut kent weet het natuurlijk al lang, maar wat is deze Early James een groot talent. Erwin Zijleman

De muziek van Early James is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://earlyjamesandthelatest.bandcamp.com/album/strange-time-to-be-alive.

Strange Time To Be Alive van Early James is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 36,99 euro

CD, 22,99 euro

Markéta Irglová - Lila

Het was een tijd stil rond de Tsjechisch-IJslandse zangeres en muzikante Markéta Irglová, maar op het deze week verschenen Lila betovert ze als vanouds met haar mooie arrangementen en prachtige stem
Markéta Irglová werd ontdekt op haar dertiende, maakte op haar achttiende een prachtalbum met de Ierse muzikant Glen Hansard en debuteerde op haar drieëntwintigste als solomuzikant. De afgelopen jaren slokte het moederschap alle aandacht op, maar deze week keert de in Tsjechië geboren maar inmiddels op IJsland woonachtige Markéta Irglová terug met het fraaie Lila. Lila valt op door mooie arrangementen, door een fraaie mix van klassieke muziek, new age en pop, maar net als in het verleden is het vooral de stem van Markéta Irglová die indruk maakt. Lila is een album dat aangenaam vermaakt en vervolgens langzaam doorgroeit. Mooi dat Markéta Irglová terug is.

De Tsjechische zangeres en multi-instrumentalist Markéta Irglová was pas 13 jaar oud toen ze in 2001, na het vertolken van een song van The Frames op een tuinfeestje van haar ouders, werd voorgesteld aan Glen Hansard, de voorman van de op dat moment zeer populaire Ierse band. Glen Hansard was zo onder de indruk van de stem van de Tsjechische zangeres dat ze een dag later al op het podium stond met de band om nogmaals haar stem toe te voegen aan Star Star van The Frames. 

Glen Hansard bleef de piepjonge Markéta Irglová hierna volgen, wat in 2006 resulteerde in het gezamenlijke album The Swell Season, dat terecht werd overladen met superlatieven. Opvolger Strict Joy werd gemaakt onder de naam The Swell Season, waarna Markéta Irglová in 2011 met Anar haar eerste soloalbum uitbracht. Het goed ontvangen solodebuut werd in 2014 gevolgd door het uitstekende Muna, waarna het stil werd rond de zangeres, die haar vaderland Tsjechië inmiddels al had verruild voor het IJslandse Reykjavik. 

Markéta Irglová werd moeder en kreeg kinderen, maar pakt de draad van haar carrière in de muziek weer op met het deze week verschenen Lila. Ik moet eerlijk toegeven dat ik geen actieve herinnering meer had aan de twee soloalbums die Markéta Irglová inmiddels flink wat jaren geleden maakte, maar Lila beviel me direct uitstekend en blijkt deels in het verlengde van de twee voorgangers te liggen. Net als op Anar en Muna zijn de songs op Lila versierd met klassiek aandoende arrangementen, die op het nieuwe album van de Tsjechisch-IJslandse muzikante gezelschap hebben gekregen van een vleugje Enya achtige new age. 

Het nieuwe album van Markéta Irglová ligt door de mooie klassieke arrangementen, het zweverige tintje en zeker ook het vleugje pop makkelijk in het gehoor. Soms zelfs zo makkelijk dat het album aangenaam voortkabbelt zonder een onuitwisbare indruk te maken, maar Markéta Irglová heeft het geluk dat ze beschikt over een stem die mooier is dan de meeste van haar collega’s. 

Ik denk dat ik Lila zonder de prachtige stem van Markéta Irglová een aangenaam maar niet heel opvallend album zou hebben gevonden, maar de zang op Lila tilt het album uiteindelijk ruim boven de middelmaat uit. Lila is een album over de liefde, waarbinnen de inmiddels 34 jaar oude zangeres de pieken en de dalen kent. 

Het is een album dat bij eerste beluistering zoals gezegd aangenaam binnen kwam, maar Lila is sindsdien flink gegroeid. Markéta Irglová heeft zich op haar derde soloalbum omringd met een aantal getalenteerde muzikanten uit alle windstreken, die niet alleen zorgen voor een mooi en aangenaam klankentapijt, maar ook voor muziek die het uitpluizen meer dan waard is. Ook in vocaal opzicht wordt Lila interessanter wanneer je het album meerdere keren hoort. De zang van Markéta Irglová is prachtig, maar het is ook zang vol gevoel en precisie, die bij iedere keer horen weer wat mooier klinkt. 

Het is best lang stil geweest rond Markéta Irglová, die dit jaar ook weer tourt met haar ontdekker en voormalige liefde Glen Hansard, maar met Lila laat ze horen dat ze nog altijd een bijzondere zangeres, muzikante en songwriter is. En nu maar wachten op de winter, want ik heb het idee dat Lila in dit jaargetijde nog veel mooier en indringender gaat klinken. Erwin Zijleman

De muziek van Markéta Irglová is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Tsjechisch-IJslandse muzikante: https://marketa-irglova.bandcamp.com.

Why Bonnie - 90 In November

De Amerikaanse band Why Bonnie lijkt de zoveelste band met een voorliefde voor vrouwelijke 90s indierock, maar hoe vaker je naar dit album luistert, hoe mooier, veelzijdiger en bijzonderder het wordt
Why Bonnie heeft de afgelopen week nog niet heel veel aandacht getrokken met haar debuutalbum, maar 90 In November verdient deze aandacht absoluut. De frontvrouw van de van oorsprong Texaanse band schreef de meeste songs voor het album in New York, maar er werd uiteindelijk gekozen voor een studio in Texas en dat hoor je. Why Bonnie put uit de archieven van de 90s indierock, maar verwerkt ook invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek in haar songs. Hier blijft het niet bij, waardoor je steeds meer moois hoort in de songs van de Amerikaanse band, die in de persoon van Blair Howerton ook nog eens beschikt over een uitstekende zangeres en songwriter.

90 In November is het debuutalbum van de Amerikaanse band Why Bonnie en volgt op een aantal prima EP’s. De band komt oorspronkelijk uit Austin, Texas, maar omdat frontvrouw Blair Howerton de muziekhoofdstad van The Lone Star State inmiddels heeft verruild voor Brooklyn, New York, werden de meeste songs voor het debuut van Why Bonnie geschreven in The Big Apple tijdens de eindeloze lockdowns van de afgelopen twee jaar. 

Omdat de band Texas misschien had verlaten, maar Texas de band niet had verlaten, werd het debuutalbum van Why Bonnie uiteindelijk overigens opgenomen in de thuisstaat van de band. Het is een debuut dat veelvuldig het predicaat “90s indierock” krijgt opgeplakt, maar dat predicaat vertelt wat mij betreft maar een deel van het verhaal van 90 In November. 

Zeker wanneer de gitaren lekker gruizig klinken en Blair Howerton op haar lieflijkst zingt, doet de muziek van Why Bonnie inderdaad wel wat denken aan de rockbands uit de jaren 90 met een vrouwelijk boegbeeld, maar de Texaanse band kan ook met andere genres uit de voeten. 90 In November bevat hier en daar invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en laat ook flarden American Underground en psychedelica horen. Why Bonnie is hiernaast niet vies van een vleugje pop, waardoor het debuutalbum van de band niet zomaar kan worden weggestreept tegen de albums van al die andere bands van het moment die de mosterd halen bij de vrouwelijke indierock uit de jaren 90. 

Uit dit genre haalt de band rond Blair Howerton de zo nu en dan lekker gruizige gitaren en de hard-zacht dynamiek, maar de muziek van Why Bonnie klinkt zowel complexer als verzorgder dan die van de meeste voorbeelden van weleer. De gitaarakkoorden op 90 In November kiezen lang niet altijd voor de meest voor de hand liggende weg en verder is het geluid van Why Bonnie verrijkt met piano en keyboards, waardoor de Amerikaanse band er in slaagt om een duidelijk eigen geluid te creëren, dat afwijkt van dat van de talloze soortgenoten. 

Waar deze soortgenoten vaak hoge gitaarmuren opbouwen, is de muziek van Why Bonnie betrekkelijk sober en ruimtelijk, wat niet alleen ruimte biedt voor wat experiment, maar wat er bovendien voor zorgt dat de dromerige zang van Blair Howerton prachtig klinkt. 90 In November is een album dat zich dankzij de echo’s uit de jaren 90 makkelijk opdringt, maar het is ook een album dat de fantasie wat steviger prikkelt dan de albums waarmee het in eerste instantie associaties oproept. 

Het is ook een album dat beter wordt wanneer je het wat vaker hebt gehoord, waardoor 90 In November bij mij begon als een ‘guilty pleasure’, maar inmiddels is uitgegroeid tot een album dat zomaar uit kan groeien tot een van mijn favorieten van het moment en wie weet wat er nog meer in zit. 

Ook in tekstueel opzicht is 90 In November overigens een interessant album, want het isolement in New York heeft mooie en persoonlijke teksten opgeleverd. Het debuut van Why Bonnie is bovendien een interessant zoekplaatje, want de platenkast die de Texaanse band omver trekt op haar debuutalbum bevat veel meer dan een aantal indierock favorieten uit de jaren 90 en is de helden uit de thuisstaat niet vergeten. 90 In November hoort deze week bij de wat obscuurdere releases, maar het is echt een hele mooie. Erwin Zijleman

De muziek van Why Bonnie is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://whybonnie.bandcamp.com/album/90-in-november.

90 In November van Why Bonnie is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (peacock green), 29,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro