Tim Knol had altijd al het patent op bijzonder lekker klinkende popliedjes met invloeden uit de Amerikaanse rockmuziek en rootsmuziek, maar op zijn nieuwe album Lightyears Better heeft hij deze nog wat verder geperfectioneerd. Lightyears Better is direct vanaf de eerste noten een feest van herkenning en dat is knap met een serie gloednieuwe songs. De songs van Tim Knol dringen zich door het tijdloze karakter makkelijk op, maar in muzikaal opzicht zit het album knap in elkaar en het is ook nog eens een gevarieerd album, dat ruimte biedt aan invloeden van meerdere muzikale helden. Tim Knol deed de afgelopen jaren vooral andere dingen, maar Lightyears Better laat horen waar hij echt goed in is.
Het was voor mijn gevoel heel lang geleden dat ik naar muziek van Tim Knol had geluisterd. Dat gevoel bleek te kloppen, want zijn laatste reguliere soloalbum stamt uit de eerste maand van 2018. Het inmiddels vierenhalf jaar oude Cut The Wire vond ik echt een geweldig album, dat zijn al zo goede voorgangers overtrof.
De Nederlandse muzikant bracht sinds Cut The Wire vier albums uit met uiterst sobere versies van zijn oude songs, maar deze zijn me echt compleet ontgaan. Hiernaast maakte de muzikant uit Hoorn twee albums met de band Blue Grass Boogiemen, maar die deden me niet zoveel, bluegrass is niet echt mijn ding.
Deze week keert Tim Knol terug met Lightyears Better en direct vanaf de eerste noten is duidelijk dat de Nederlandse muzikant de geweldige vorm van Cut The Wire heeft weten te behouden. Tim Knol liet een paar jaar geleden de ongezonde levensstijl die bijna onlosmakelijk is verbonden met een bestaan als muzikant achter zich en vond zichzelf opnieuw uit. Het is allemaal terug te lezen in het boek Lichtjaren Beter en terug te horen op het album Lightyears Better.
Het is in meerdere opzichten een andere Tim Knol die terugkeert met Lightyears Better, maar gelukkig is de Nederlandse muzikant zichzelf gebleven wanneer het gaat om het maken van muziek. Op zijn nieuwe album strooit Tim Knol als vanouds met onweerstaanbaar lekkere popliedjes. Het zijn popliedjes die vooral zijn beïnvloed door de Amerikaanse popmuziek in het algemeen en de Amerikaanse rootsmuziek in het bijzonder.
Ook bij beluistering van Lightyears Better heb ik weer onmiddellijk associaties met Neil Young, Jeff Tweedy, Tom Petty en Bob Dylan, om maar eens vier namen te noemen, maar ik zou ook vijftig andere namen kunnen noemen. De songs van Tim Knol zijn tijdloos en het zijn van die songs die je bij eerste beluistering al jaren of zelfs decennia lijkt te kennen. Het zijn bovendien songs die zo onweerstaanbaar lekker klinken dat je na de drie kwartier van Lightyears Better alleen maar heel vrolijk kunt zijn.
Naast invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek hoor ik op het nieuwe album van Tim Knol ook wat meer invloeden uit de al even tijdloze singer-songwriter muziek uit de jaren 70, waarbij de Nederlandse muzikant flarden Paul McCartney, Harry Nilsson en Jeff Lynne laat horen.
Lightyears Better maakt onmiddellijk indruk met songs die je direct wilt koesteren, maar het album heeft meer te bieden. Tim Knol is op zijn nieuwe album verder gegroeid als zanger en heeft zijn songs bovendien gevarieerd en zeer smaakvol ingekleurd. De muzikant uit Hoorn maakt op Lightyears Better geen geheim van zijn muzikale helden, maar het zijn muzikale helden die in de meeste gevallen alleen maar kunnen dromen van het maken van een topalbum als het nieuwe album van Tim Knol.
De songs op het album klinken allemaal zo ontspannen en zo vanzelfsprekend dat het maken van een album als Lightyears Better een koud kunstje lijkt, maar dat is het natuurlijk niet. Tim Knol heeft niet alleen een bijzonder aangenaam, maar ook een bijzonder knap album gemaakt. Het zou mooi zijn als de Amerikaanse websites met een voorliefde voor Amerikaanse rootsmuziek het album oppikken, want zo goed als Lightyears Better horen ze het in eigen land echt niet al te vaak. Erwin Zijleman
Light Years Better van Tim Knol is verkrijgbaar via de Mania webshop: