31 mei 2024

Rowena Wise - Senseless Acts Of Beauty

Aan jonge vrouwelijke singer-songwriters met een voorliefde voor indie(rock) geen gebrek op het moment, maar inmiddels durf ik wel te concluderen dat Rowena Wise er met haar debuutalbum uit springt deze week
Dat ook aan de andere kant van de wereld geweldige muziek wordt gemaakt laat de Australische muzikante Rowena Wise horen op haar debuutalbum Senseless Acts Of Beauty. Het is een album met een aantal folky tracks, maar de muzikante uit Melbourne maakt toch vooral indierock. Door de songs live in de studio te spelen heeft het album een bijzondere energie en klinken de songs heerlijk ruw. Het zijn songs die zijn ingekleurd zonder poespas, wat de zeggingskracht van de songs verder vergroot. Rowena Wise beschikt ook nog eens over een hele mooie stem, die van een prima album een prachtalbum maakt. Echt een zeer aangename verrassing uit Australië.



Rowena Wise is een muzikante uit het Australische Melbourne (tegenwoordig ook wel aangeduid met de originele naam Naarm), die deze week debuteert met Senseless Acts Of Beauty. In eigen land wordt ze inmiddels gezien als een grote belofte voor de toekomst, maar een stap buiten de landsgrenzen is, zeker in het overvolle genre waarin Rowena Wise opereert en het grote aantal nieuwe albums van het moment, niet eenvoudig. 

Senseless Acts Of Beauty krijgt hier vooralsnog helaas niet veel aandacht, maar ik vind het persoonlijk een erg interessant album. Het is een album met een aangename ruwe energie, die mede is verkregen doordat de songs op Senseless Acts Of Beauty live in de studio en in één take werden opgenomen. Rowena Wise kon hierbij een beroep doen op de Australische producer Robert Muiños, die eerder werkte met onder andere Julia Jacklin en ook het album van Rowena Wise prachtig heeft geproduceerd. De Australische muzikante werkte hiernaast met haar vaste ritmesectie, waarna de pedal steel een deel van de open ruimte mocht inkleuren. 

Het ruwe karakter van het album wordt verstrekt door de persoonlijke teksten van Rowena Rise, die op haar debuutalbum een verbroken liefdesrelatie achter zich laat en weer overeind krabbelt, een proces dat overigens meerdere jaren heeft beslaan. De Australische muzikante heeft zich voor haar debuutalbum naar verluidt laten beïnvloeden door de Britse en Amerikaanse folk uit de jaren 60 en 70 die ze in haar jeugd met de paplepel kreeg ingegoten. 

De songs op Senseless Acts Of Beauty hebben in een aantal gevallen inderdaad een folky karakter, maar het zijn songs die makkelijk opschuiven richting met name de indierock van het moment. Gitaren staat centraal in het geluid van Rowena Wise en het zijn gitaren die zich soms beperken tot vrij elementaire gitaarlijnen, zoals in de prachtige openingstrack, maar die ook vol kunnen klinken of wat steviger uit kunnen halen. 

Rowena Wise zet zowel akoestische als elektrische gitaren in op haar album en met name in het laatste geval kunnen haar songs op een overigens fraaie wijze ruw en stekelig klinken. Dit wordt versterkt door het live-geluid van het album en door de rest van de instrumentatie waarop het predicaat “less is more” van toepassing is. Rowena Wise houdt duidelijk niet van opsmuk en heeft de instrumentatie van haar songs in de meeste gevallen teruggebracht tot de essentie, wat de kracht van deze songs versterkt. Heel af en toe hoor ik wat van een jonge PJ Harvey, maar op Senseless Acts Of Beauty is Rowena Wise vooral zichzelf. 

Ze tilt het album vervolgens nog een flink stuk op met ijzersterke zang, die zowel krachtig als emotievol klinkt en die track na track bovengemiddeld goed is. Het ruwe en indringende karakter van de songs van de Australische muzikante, de zeer trefzekere instrumentatie en de prachtige zang zorgden er in mijn geval voor dat het debuutalbum van Rowena Rise er makkelijk uitsprong deze week, maar dat ik het album überhaupt vond was min of meer een toevalstreffer. Ik hoop dat Senseless Acts Of Beauty de komende tijd veel meer aandacht gaat trekken, want het zou echt doodzonde zijn als dit zeer overtuigende debuutalbum uit het verre Australië hier tussen wal en schip valt. Erwin Zijleman

De muziek van Rowena Wise is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Australische muzikante: https://rowenawise.bandcamp.com/album/senseless-acts-of-beauty.



Lynne Hanson - Just A Poet

Lynne Hanson maakt inmiddels al heel wat jaren uitstekende albums en ook Just A Poet valt weer op door een fraai en rijk gitaargeluid, mooie en doorleefde zang en een serie zeer gevarieerde en aansprekende songs
Lynne Hanson wordt hier en daar de Canadese “Queen Of Americana” genoemd. Deze eretitel verdient ze niet vanwege haar bekendheid, maar wel vanwege de hoge kwaliteit van haar albums. Ook haar nieuwe album Just A Poet kan zich in kwalitatief opzicht weer meten met het beste dat in het genre verschijnt. Samen met producer en multi-instrumentalist Jim Bryson heeft Lynne Hanson een prachtig klinkend album gemaakt, waarop de gitaren domineren. Het past prachtig bij de stem van de Canadese muzikante, die een ruw randje op haar stembanden heeft en fraai wordt ondersteund op de achtergrond. De aansprekende en tijdloze songs op het album zijn de kers op de taart.



De Canadese singer-songwriter Lynne Hanson debuteerde in 2006 met het album Things I Miss en heeft inmiddels een mooi stapeltje albums op haar naam staan. In mijn beleving is de muzikante uit Ottawa sinds haar debuutalbum goed voor kwalitatief hoogstaande albums, maar toch wel enigszins tot mijn verbazing heb ik alleen het in 2020 verschenen Just Words gerecenseerd op de krenten uit de pop. Dat is vooral verbazingwekkend omdat ik haar albums River Of Sand uit 2014 en Uneven Ground uit 2017 best vaak heb beluisterd en hoog heb zitten. 

Mede hierdoor schreef ik het deze week verschenen Just A Poet als een van de eerste albums op voor een plekje op de krenten uit de pop. Dat dit terecht bleek was vrijwel onmiddellijk duidelijk, want zoals in mijn beleving levert Lynne Hanson albums van hoge kwaliteit af. De muziek van de Canadese muzikante wordt op haar bandcamp pagina aangeprezen met de volgende woorden: “Roots music, rough-around-the-edges folk. Canadian songwriter Lynne Hanson prefers “porch music with a little red dirt.” Hanson's songs are like a favorite pair of jeans. They're faded and worn through in spots, with a bit of honestly-acquired grit ground into the seams.” Nu vind ik dit soort aanprijzingen over het algemeen nogal onzinnig, maar de beschrijving van de muziek van Lynne Hanson is wat mij betreft treffend. 

Lynne Hanson maakt Amerikaanse rootsmuziek met een ruw randje en het is Amerikaanse rootsmuziek die onmiddellijk vertrouwd klinkt. Het ruwe randje komt van de stem van Lynne Hanson, die ook op Just A Poet weer mooi en met veel gevoel zingt. De zang op het album is echt bijzonder mooi en overtuigt nog wat meer wanneer de muzikante uit Ottawa wordt bijgestaan door een aantal bijna even mooie stemmen op de achtergrond. 

Ook de instrumentatie op het album draagt bij aan het ruwe randje in de muziek van de Canadese singer-songwriter. Lynne Hanson werkt op haar nieuwe album samen met de eveneens Canadese muzikant en producer Jim Bryson, die ik vooral ken van zijn werk met Kathleen Edwards, maar ook een aantal soloalbums op zijn naam heeft staan. Lynne Hanson en Jim Bryson hebben Just A Poet voorzien van een door gitaren gedomineerd geluid, met hier en daar fraaie bijdragen van de Wurlitzer en de Mellotron. 

Het gitaargeluid op het album is vooral ingetogen, maar direct in de openingstrack vliegt het gitaarwerk ook heerlijk uit de bocht. Door het gitaargeluid zal Just A Poet zeer in de smaak vallen bij liefhebbers van wat stevigere Amerikaanse rootsmuziek. Het doet me af en toe denken aan de muziek van Lucinda Williams en ook wel wat aan de muziek van Eilen Jewell, al is dit in beide gevallen geen heel treffend vergelijkingsmateriaal. De eerder genoemde Kathleen Edwards komt misschien nog het meest in de buurt, maar de muziek van Lynne Hanson kan ook prima op zichzelf staan. 

In muzikaal en vocaal opzicht is het smullen en ook met de kwaliteit van de songs op Just A Poet is helemaal niets mis. De songs van de Canadese muzikante klinken zoals gezegd direct bekend in de oren en hierdoor misschien wat gewoon en dit is misschien ook direct de reden dat Lynne Hanson nog niet in brede kring is omarmd. Just A Poet bevat een dozijn aansprekende songs, maar je hoort pas hoe goed ze zijn wanneer je er wat beter naar luistert. Hierdoor heb ik in het verleden uiteindelijk nog flink wat albums van Lynne Hanson opgepakt, maar Just A Poet verdient echt onmiddellijk de aandacht. Erwin Zijleman

De muziek van Lynne Hanson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://lynnehanson.bandcamp.com/album/just-a-poet.



30 mei 2024

Tiny Habits - All For Something

Tiny Habits is een trio uit Boston dat op haar debuutalbum All For Something vermaakt met aansprekende songs en mooie klanken, maar imponeert met prachtige stemmen en werkelijk wonderschone harmonieën
Met name Amerikaanse recensenten komen mooie woorden tekort bij het beschrijven van de muziek en de belofte van het trio Tiny Habits. Dat is niet overdreven, want met All For Something hebben Cinya Khan, Judah Mayowa en Maya Rae een prachtig album gemaakt. Het is een album dat past in de hokjes (indie)folk en folk(pop) en dat opvalt door bijzonder aangenaam klinkende songs en een zeer smaakvolle instrumentatie. De meeste schoonheid in de muziek van Tiny Habits komt echter van de fraaie stemmen van Cinya Khan, Judah Mayowa en Maya Rae, die stuk voor stuk prachtig solo zingen, maar goed zijn voor magie wanneer deze stemmen samenvloeien.



Tiny Habits is een trio uit Boston, Massachusetts, dat bestaat uit Cinya Khan, Judah Mayowa en Maya Rae. Vorig jaar verscheen hun eerste EP, trokken ze de aandacht met een fraaie cover van Fleetwood Mac’s Landslide en waren de drie de vaste support-act van Gracie Abrams, maar met het deze week verschenen All For Something eist Tiny Habits nadrukkelijk haar eigen plekje in de spotlights op. 

Het uit twee vrouwen en één man bestaande drietal vertrouwt op het debuutalbum van Tiny Habits vooral op de zang. Cinya Khan, Judah Mayowa en Maya Rae beschikken alle drie over een mooie en karakteristieke stem, maar het zijn ook nog eens stemmen die prachtig samenvloeien in de bijzonder fraaie harmonieën op het album. Met deze harmonieën trok het drietal in haar beginjaren, toen Cinya Khan, Judah Mayowa en Maya Rae nog studeerden aan het prestigieuze Berklee College Of Music in Boston, al de aandacht van niemand minder dan David Crosby, die als geen ander weet hoe je de luisteraar kunt betoveren met harmonieën. 

Wanneer de harmonieën domineren doet de muziek van Tiny Habits me vooral denken aan de meer ingetogen songs van boygenius en dat is wat mij betreft een groot compliment. Waar boygenius op haar albums vaak opschuift richting indierock, houdt Tiny Habits het op All For Something vooral bij (indie)folk en tijdloze popmuziek. Het drietal maakte zoals gezegd vorig jaar indruk met een bijzonder mooie versie van Fleetwood Mac’s Landslide, maar ook in de eigen songs van Cinya Khan, Judah Mayowa en Maya Rae klinken meer dan eens invloeden van de legendarische Brits-Amerikaanse band door. 

Tiny Habits komt op haar debuutalbum op de proppen met een serie buitengewoon lekker in het gehoor liggende popsongs en het zijn zowel popsongs met een hang naar het verleden als popsongs die goed aansluiten bij de indiefolk en indiepop die in het heden wordt gemaakt. In vocaal opzicht klinkt het allemaal fantastisch, want wat passen de stemmen van Cinya Khan, Judah Mayowa en Maya Rae mooi bij elkaar en wat is ook de individuele zang op het album mooi. Het doet me naast de eerder genoemde namen ook wel wat denken aan het debuutalbum van Wilson Phillips, al klonk dat in muzikaal opzicht een stuk gepolijster. 

De muziek op All For Something staat in dienst van de mooie stemmen van de drie Amerikaanse muzikanten, maar het is een zeer sfeervolle, subtiele en mooie instrumentatie, die bestaat uit een organische onderlaag met akoestische gitaar en piano en een dun en atmosferisch laagje synths. We hebben de laatste jaren zeker niet te klagen over albums waarop harmonieën worden ingezet als ultiem verleidingsmiddel, maar de harmonieën van Cinya Khan, Judah Mayowa en Maya Rae zijn van een niet vaak gehoorde schoonheid en ook met de muziek en met de songs weet het drietal uit Boston zich wat mij betreft makkelijk te onderscheiden. 

Ik heb All For Something van Tiny Habits inmiddels flink wat keren gehoord en het is razendsnel uitgegroeid tot een album dat me zeer dierbaar is. Dat het drietal met name in de Amerikaanse media een grote toekomst wordt voorspeld verbaast me dan ook zeker niet en succes voor het drietal kan ik alleen maar toejuichen. Liefhebbers van indie(folk) met mooie stemmen weten inmiddels al lang wat ze te doen staat. Erwin Zijleman

De muziek van Tiny Habits is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse drietal: https://tinyhabits.bandcamp.com/album/all-for-something.



29 mei 2024

mui zyu - nothing or something to die for

De Britse muzikante mui zyu maakt op nothing or something to die for muziek die het ene moment het oor genadeloos streelt, maar die het volgende moment onnavolgbaar of compleet ongrijpbaar is
Je hebt albums die je direct bij eerste beluistering benevelen met prachtige klanken en je hebt albums waar je ook na talloze keren horen nog maar moeilijk vat op krijgt. nothing or something to die for van mui zyu valt in beide categorieën. De muzikante uit Londen maakt aan de ene kant mooi ingekleurde en prachtig gezongen popsongs, maar het zijn ook popsongs die opeens alle kanten op kunnen schieten en kunnen vervallen in flink wat experiment. Het maakt van nothing or something to die for, dat ook nog eens uiteenlopende invloeden verwerkt, een vat vol tegenstrijdigheden, maar net zo goed een betoverend mooi album waarbij het heerlijk wegdromen is, tot mui zyu je weer ruw wakker schudt.


mui zyu (geen hoofdletters) is een project van de Britse muzikante Eva Liu, die wortels heeft in Hong Kong, werd geboren in Noord-Ierland en zich inmiddels heeft gevestigd in Londen. Vanuit de Britse hoofdstad debuteerde ze in 2021 met de EP A Wonderful Thing Vomits, die vorig jaar werd gevolgd door het album Rotten Bun For An Eggless Century. Zowel de EP als het album intrigeren door de titels, maar ook in muzikaal opzicht prikkelt mui zyu stevig de fantasie met haar muziek. 

Zowel op haar eerste EP als op haar debuutalbum verrast mui zyu met zich langzaam voortslepende popliedjes, die worden gedragen door kabbelende pianoakkoorden, wolken lome synths en de wat dromerige stem van Eva Lui. Het zijn popliedjes die deels passen in het hokje ‘bedroom pop’, maar het is wel zeer avontuurlijke ‘bedroom pop’, waarin ook invloeden uit onder andere de Chinese muziek en de jazz worden verwerkt. 

De popsongs van mui zyu kunnen verrassend toegankelijk klinken, maar de Britse muzikante is ook niet vies van flink wat experiment, wat met name van Rotten Bun For An Eggless Century een behoorlijk ongrijpbaar album maakt. Ik heb het allemaal overigens pas deze week ontdekt, toen ik het nieuwe album van mui zyu beluisterde en zo op het spoor kwam van haar eerdere werk. Rotten Bun For An Eggless Century had vorig jaar zeker niet misstaan op de krenten uit de pop, maar de aandacht kan nu worden gericht op nothing or something to die for (ook geen hoofdletters), dat in muzikaal opzicht nog wat interessanter is. 

Het album opent met stemmige strijkers, waarna een minimalistisch ingekleurde song volgt. Het is een song waarin de stem van Eva Liu mooier en toegankelijker klinkt dan op haar debuutalbum. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal aangenaam, maar door wat vervormde synths toe te voegen aan het geluid klinkt het ook direct bijzonder. Wat tegen de haren in strijkende passages worden afgewisseld met bijzonder mooie passages, waarin zowel de instrumentatie als de zang het oor strelen met dromerige klanken. 

Ik weet zeker dat mui zyu een prachtig en zeer toegankelijk album zou kunnen maken, maar het siert haar dat ze het experiment zoekt en dit experiment maakt van nothing or something to die for een spannend album. Het doet me af en toe, en zeker wanneer de zang elektronisch wordt vervormd en beats worden ingezet, wel wat denken aan de muziek van yeule, die net als miu zyu muziek van de toekomst maakt. 

Het is muziek die bestaat uit een toegankelijke en vaak atmosferisch klinkende onderlaag en een bijna minimalistische elektronische bovenlaag. Het zorgt er voor dat nothing or something to die for afwisselend ongrijpbaar en wonderschoon klinkt. Het zorgt er ook voor dat mui zyu ver blijft verwijderd van de grauwe middelmaat. Dit doet de muzikante uit Londen ook met haar teksten, waarin existentiële vragen centraal staan. 

Makkelijk is het allemaal zeker niet, maar een echt moeilijk album vind ik nothing or something to die for toch ook weer niet. mui zyu heeft een album gemaakt dat continu van de hak op de tak springt, dat zeer uiteenlopende invloeden (van folk tot klassieke muziek en van elektronica tot jazz) verwerkt en dat de fantasie maar blijft prikkelen, hoe vaak je het album ook beluistert. Ik ben er niet altijd voor in de stemming, maar dit is absoluut een indrukwekkend album. Erwin Zijleman

De muziek van mui zyu is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://muizyu.bandcamp.com/album/nothing-or-something-to-die-for.


nothing or something to die for  van mui zyu is verkrijgbaar via de Mania webshop:



Bronwyn Keith-Hynes - I Built A World

Bronwyn Keith-Hynes liet op haar debuutalbum vooral horen dat ze een geweldige violiste is, maar op I Built A World heeft ze ook haar stem ontdekt, wat een nog altijd authentiek maar flink toegankelijker bluegrass album oplevert
Ik ben meestal niet zo gek op hele traditionele bluegrass albums, al mag het muzikale vuurwerk er meestal wel zijn. Dat muzikale vuurwerk is ook op I Built A World van Bronwyn Keith-Hynes dik in orde, want de muzikante uit Nashville kan uitstekend uit de voeten op de viool en heeft bovendien een aantal geweldige muzikanten om zich heen verzameld. Ze blijkt ook nog eens te beschikken over een uitstekende sten, die centraal staat in de songs op het album. I Built A World is hierdoor een relatief toegankelijk bluegrass album, dat recht doet aan de rijke tradities van het genre, maar dat ook bij liefhebbers van net wat minder traditioneel klinkende Amerikaanse rootsmuziek in de smaak zal vallen.



De Amerikaanse muzikante Bronwyn Keith-Hynes debuteerde in de herfst van 2020 met Fiddler’s Pastime. Het is een album dat me destijds vooral opviel door de flinke lijst met aansprekende gastmuzikanten, maar in muzikaal opzicht was het album me, ondanks al het muzikale vuurwerk, toch net wat te traditioneel. 
Het door de viool van Bronwyn Keith-Hynes gedomineerde en voor een belangrijk deel instrumentale album leunde zwaar op de bluegrass en dat is sowieso een genre waarvoor ik in de stemming moet zijn. Dat was ik deze week kennelijk wel, want I Built A World bevat me een stuk beter dan het debuutalbum van Bronwyn Keith-Hynes. 

Dat betekent overigens zeker niet dat de muzikante uit Nashville de authentiek klinkende bluegrass heeft afgezworen, want ook I Built A World is diep geworteld in de tradities van het genre. Bronwyn Keith-Hynes heeft ook dit keer een aantal aansprekende gastmuzikanten naar de studio gehaald, onder wie Molly Tuttle (in wiens band Golden Highway ze viool speelt), Sam Bush, Dierks Bentley, Darrell Scott en Brit Taylor, en heeft zich bovendien omringd met een competent spelende band. Het levert een geluid op waarin de fraaie bijdragen van gitaren, mandoline en banjo opvallen, maar uiteraard is er ook een voorname rol weggelegd voor de viool van Bronwyn Keith-Hynes. 

Hoewel I Built A World net als Fiddler’s Pastime een echt bluegrass album is, zijn er ook wel verschillen tussen beide albums. Het belangrijkste verschil is dat Bronwyn Keith-Hynes op haar tweede album niet alleen laat horen dat ze geweldig viool kan spelen, maar ook etaleert dat ze kan zingen. Waar het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante voor een belangrijk deel een instrumentaal album was, is I Built A World vooral een vocaal album, al is het muzikale vuurwerk er niet minder om. 

Het zorgt er niet alleen voor dat het nieuwe album van Bronwyn Keith-Hynes anders klinkt dan zijn voorganger, maar het zorgt ook voor wat toegankelijkere songs. Ik ben af en toe best onder de indruk van bluegrass albums waarop de instrumenten en met name de banjo alle snelheidsrecords breken, maar de songs met een kop en een staart op I Built A World bevallen me persoonlijk een stuk beter. 

Bronwyn Keith-Hynes vertrouwde tot dusver vooral op haar vioolspel, maar ze beschikt over een uitstekende stem, die me af en toe aan Alison Krauss en af en toe aan Gillian Welch doet denken en dat zijn twee stemmen die me dierbaar zijn. Het is bovendien een stem die prachtig past bij het fraai klinkende geluid op het album. Het is een geluid waarin de diverse snarenwonders die op het album zijn te horen af en toe de ruimte krijgen, maar de songs staan centraal op het album. 

In Nashville is de verleiding momenteel erg groot om traditioneel klinkende Amerikaanse rootsmuziek te voorzien van een laagje pop, maar Bronwyn Keith-Hynes is hier niet voor gezwicht. I Built A World is een echt bluegrass album, maar het is wel het soort bluegrass dat een wat breder publiek aan moet kunnen spreken en dat ook in de smaak zal vallen bij liefhebbers van folk en country. Ik moet zelf altijd even wennen aan bluegrass albums, maar het zeer smaakvol ingekleurde I Built A World van Bronwyn Keith-Hynes bevalt me iedere keer dat ik het album hoor weer wat beter. Erwin Zijleman


28 mei 2024

Finom - Not God

Sima Cunningham en Macie Stewart maakten muziek als OHMME, maar duiken nu op als Finom, dat met het door Jeff Tweedy geproduceerde Not God een serie aantrekkelijke songs met een bijzondere twist aflevert
Finom uit Chicago laat zich op Not God vooral beïnvloeden door indierock, maar de muziek van Sima Cunningham en Macie Stewart kan ook folky klinken. De twee Amerikaanse muzikanten maakten al bijzondere muziek onder de naam OHMME en klinken ook op het debuutalbum van Finom zeker niet alledaags. Het door Wilco’s Jeff Tweedy geproduceerde album is een album zonder opsmuk, maar er gebeurt ook altijd iets bijzonders in de songs van Sima Cunningham en Macie Stewart. Dat bijzondere komt met enige regelmaat van het gitaarwerk op het album en nog vaker van de stemmen van de twee, die tekenen voor mooie maar ook bijzondere harmonieën. Het levert een album op dat zeker aandacht verdient.



Not God van Finom zette ik deze week in eerste instantie alleen op mijn lijstje omdat het album is geproduceerd door Wilco voorman Jeff Tweedy. Dat is nog zeker geen garantie op een goed album, maar het is op zijn minst een interessant gegeven. De naam Finom deed bij mij geen belletje rinkelen, maar de namen van de twee leden van het duo uit Chicago kwamen me wel bekend voor. Dat is ook niet zo gek, want Sima Cunningham en Macie Stewart maakten tot voor kort muziek onder de naam OHMME en haalden met het bijzondere Fantasize Your Ghost in 2020 zelfs mijn jaarlijstje. 

Macie Stewart leverde aan het eind van 2022 ook nog eens een fraai soloalbum (Mouth Full Of Glass) af, maar continueerde de samenwerking met Sima Cunningham vervolgens onder de naam Finom. Met OHMME maakten de twee muzikanten uit Chicago behoorlijk experimentele muziek al tekenden ze ook voor fraaie melodieën en prachtige harmonieën. Het is een omschrijving die met een beetje fantasie ook op gaat voor het debuutalbum van Finom, dat wat mij betreft ook best onder de naam OHMME had kunnen worden uitgebracht. 

Not God opent met een puntige popsong met een strak ritme, avontuurlijke percussie, de op bijzondere wijze samenvloeiende stemmen van Sima Cunningham en Macie Stewart en vooral door wat vervormd gitaarwerk, dat lijkt geïnspireerd door het gitaarwerk dat is te horen op de albums die David Bowie in de jaren 70 in Berlijn maakte. Het is een song van het soort waarop Sima Cunningham en Macie Stewart het patent hebben en dat zijn songs die kunnen worden omschreven als aanstekelijke popsongs met een bijzondere twist. 

Door die bijzondere twist zijn het zeker geen alledaagse popsongs, maar ontoegankelijk zijn de popsongs van Finom zeker niet. Wanneer het vervormde gitaarwerk plaats maakt voor warm klinkend akoestisch gitaarwerk is de muziek van het duo uit Chicago zelfs zeer toegankelijk te noemen, zeker wanneer Sima Cunningham en Macie Stewart ook nog eens goed zijn voor mooie harmonieën, zoals in het prachtige Dirt. 

Jeff Tweedy heeft de kracht van de stemmen van Sima Cunningham en Macie Stewart goed ingeschat, want ze staan vooraan in de mix. De klanken op de achtergrond zijn betrekkelijk elementair, maar veel meer hebben de songs van Finom ook niet nodig. Jeff Tweedy heeft het allemaal vakkundig geproduceerd en haalde zoon Spencer naar de studio voor het drumwerk. Dat drumwerk is fraai en inventief, maar wat mij betreft springt, naast de stemmen van Sima Cunningham en Macie Stewart, vooral het gitaarwerk in het oor. 

Het is gitaarwerk dat de songs op Not God ruw en stekelig maakt, maar het is ook gitaarwerk dat het debuutalbum van het duo uit Chicago voorziet van een eigenzinnig eigen geluid. Veel songs op het album bevatten minstens een aantal bestanddelen uit de indierock, maar Sima Cunningham en Macie Stewart kunnen ook uit de voeten met een meer ingetogen folksong als de titeltrack van het album. 

Not God van Finom is een album dat zeker bij eerste beluistering wat elementair en mogelijk ook niet heel bijzonder klinkt, maar ik was eigenlijk direct gecharmeerd van het wat ruwe geluid van Sima Cunningham en Macie Stewart en vind het album beter worden naarmate ik het meerdere keren heb gehoord en de bijzondere twist van het duo aan de oppervlakte komt. OHMME is niet meer, leve Finom. Erwin Zijleman

De muziek van Finom is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse duo: https://finom.bandcamp.com/album/not-god.


Not God van Finom is verkrijgbaar via de Mania webshop:



27 mei 2024

DIIV - Frog In Boiling Water

De Amerikaanse band DIIV borduurt op Frog In Boiling Water, na een stilte van bijna vijf jaar, voort op het geluid van voorganger Deceiver, maar kiest ook voor een nog wat melodieuzer en dromeriger geluid
Ik was in 2019 behoorlijk enthousiast over het derde album van de Amerikaanse band DIIV. Op Deceiver verwerkte de band flink wat invloeden uit zowel de shoegaze als de indierock en maakte het indruk met een dromerig geluid vol dynamiek. De verschillen tussen hard en zacht zijn wat minder groot op Frog In Boiling Water, maar het levert zeker geen saai album op. DIIV verrast dit keer met heerlijk dromerige songs, die zich vooral in een laag tempo voortslepen. De dynamiek is er nog altijd, maar het geluid van de Amerikaanse band is wel wat subtieler geworden. Het geluid is ook wat melodieuzer geworden, waardoor Frog In Boiling Water wat mij betreft een bijzonder sterk album is geworden.



De eerste twee albums van de Amerikaanse band DIIV vond ik zeker interessant toen ik ze voor het eerst beluisterde, maar uiteindelijk vond ik de albums met een mix shoegaze, grunge en 90s indierock toch onvoldoende toevoegen aan alle muziek die ik al in de kast had staan. Dit veranderde in 2019 met de release van Deceiver, dat ik in muzikaal opzicht een stuk interessanter vond dan zijn twee voorgangers. 

Op Deceiver combineerde de band uit Brooklyn, New York, dromerige en wat melancholische klanken met veel stevigere en gruizigere passages, wat zorgde voor een album vol dynamiek. Het album, dat nadrukkelijk de aandacht trok met prachtig gitaarwerk, deed me af en toe wel wat denken aan de muziek van The Smashing Pumpkins in hun beste dagen, al waren invloeden van My Bloody Valentine ook nooit ver weg. 

We zijn inmiddels bijna vijf jaar verder, maar deze week is eindelijk de opvolger van het uitstekende Deceiver verschenen. DIIV heeft lang gewerkt aan haar vierde album en het was naar verluidt zo’n lastig proces dat het voortbestaan van de band enige tijd onzeker was. DIIV bestaat gelukkig nog en heeft ook met Frog In Boiling Water weer een aansprekend album afgeleverd. 

Het is een album dat op het eerste gehoor in het verlengde ligt van het vorige album. Ook op Frog In Boiling Water worden dromerige passages afgewisseld met gruizige gitaarmuren, wat zorgt voor de nodige dynamiek. Ook het vierde album van DIIV roept vrijwel onmiddellijk associaties op met de muziek van The Smashing Pumpkins, op de voet gevolgd door My Bloody Valentine. 

DIIV slaat op haar nieuwe album zeker geen nieuwe wegen in, maar toch is Frog In Boiling Water ook zeker geen kopie van Deceiver. Vergeleken met het vorige album hebben de meer ingetogen en wat benevelende passages in de muziek van DIIV wat aan terrein gewonnen en Frog In Boiling Water klinkt ook wat verzorgder dan het vorige album van de New Yorkse band. Dat zal lang niet iedere liefhebber van dit soort muziek zien als een pre, maar zelf ben ik erg gecharmeerd van het geluid op het nieuwe album. 

Frog In Boiling Water bevat een serie melodieuze songs en het zijn songs waarin vaker gas wordt teruggenomen dan op het vorige album. In de dromerige passages zijn fraaie bijdragen van gitaren en synths te horen, maar het is vooral de zeer aangename zang, die vaak in meerdere lagen is opgenomen, die het lome en melodieuze karakter van de nieuwe muziek van DIIV versterkt. 

Het wordt ook dit keer gecontrasteerd met stevige riffs en gruizige gitaarmuren, al is het gitaarwerk minder stevig en zijn de gitaarmuren minder hoog dan op Deceiver. DIIV verruilt de inmiddels van de band bekende invloeden uit de shoegaze en de indierock met enige regelmaat voor invloeden uit de dreampop of zelfs de slowcore en dat gaat de New Yorkse band verrassend goed af. 

Ik kan me voorstellen dat liefhebbers van het wat stevigere werk Frog In Boiling Water wat gezapig vinden klinken, maar luister met wat meer aandacht en je hoort heel veel moois in de songs op het nieuwe album van DIIV, dat bij vluchtige beluistering misschien wat eenvormig klinkt, maar dat wel degelijk is volgestopt met subtiele wendingen en fraaie details, waardoor het vierde album van de Amerikaanse band alleen maar interessanter wordt. Erwin Zijleman

De muziek van DIIV is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://diiv.bandcamp.com/album/frog-in-boiling-water.


Frog In Boiling Water van DIIV is verkrijgbaar via de Mania webshop:



26 mei 2024

Joni Mitchell - Blue (1971)

Joni Mitchell was pas 27 jaar oud toen ze in 1971 haar meesterwerk Blue maakte, wat het sobere maar ook complexe en van gevoel en melancholie overlopende album nog wat knapper en interessanter maakt
Joni Mitchell is vanwege problemen met haar gezondheid inmiddels al vele jaren niet of nauwelijks meer actief in de muziek, maar in de late jaren 60 en vroege jaren 70 leverde ze het ene na het andere geweldige album af. Van deze albums wordt Blue uit 1971 door velen gezien als het onbetwiste meesterwerk gezien en daar valt wat voor te zeggen. Blue is een album waarop eenvoud en complexiteit hand in hand gaan. De instrumentatie is vooral sober, maar de songs van Joni Mitchell kiezen zeker niet voor de makkelijkste weg en dat doet ook haar zang niet. Ik heb best lang moeten wennen aan Blue, maar inmiddels is het ook voor mij een van de onbetwiste klassiekers uit de geschiedenis van de popmuziek.



Mijn liefde voor vrouwelijke singer-songwriters ontwikkelde zich aan het eind van de jaren 80, waarna ik begon aan een inhaalslag. Ik wist vervolgens de meeste grote albums uit de jaren 70 wel te vinden, maar met het oeuvre van Joni Mitchell maakte ik een valse start. Mijn eerste kennismaking met de muziek van Joni Mitchell was immers het uit 1988 stammende Chalk Mark In A Rain Storm, waarna Dog Eat Dog uit 1985 volgde. 

Dat zijn nu niet bepaald de beste of meest interessante albums van de in Canada geboren muzikante. Ik heb ze voor de zekerheid weer eens beluisterd de afgelopen week en het zijn albums met een jaren 80 geluid dat de tand des tijds niet goed heeft doorstaan. Ik kan me wel voorstellen dat ik destijds niet onder de indruk was van de muziek van Joni Mitchell, maar ook toen ik haar interessante albums wel had gevonden verliep mijn kennismaking met de muziek van Joni Mitchell moeizamer dan die met de andere grote vrouwelijke singer-songwriters uit het verleden. 

Het heeft deels te maken met de stem van de Canadese muzikante, maar ook de songs van Joni Mitchell hebben iets dat mij bij eerste beluistering wat in de weg zat. Langzaam maar zeker ben ik het oeuvre van Joni Mitchell, en dan met name de albums die ze in de jaren 60 en 70 maakte, echter op de juiste waarde gaan schatten. Een van de laatste Joni Mitchell album uit deze periode die me wist te veroveren was Blue uit 1971 en laat dit volgens velen nu net haar beste album zijn. Ik hoorde het lange tijd niet, maar inmiddels is Blue ook voor mij een album dat ik koester. 

Blue is een singer-songwriter album van een soort die tegenwoordig niet al te vaak meer wordt gemaakt. Het is een album met een uiterst sobere instrumentatie, waardoor vooral de stem van Joni Mitchell opvalt. Het is niet de makkelijkste stem uit de geschiedenis van de popmuziek, maar Joni Mitchell zingt op Blue wel met heel veel gevoel. Dat gevoel kwam ook wel ergens vandaan. Haar relatie met Graham Nash was niet veel eerder op de klippen gelopen, waarna ze zich had gestort in een relatie met James Taylor. 

James Taylor is als muzikant te horen op Blue en dit geldt ook voor Stephen Stills, drummer Russ Kunkel en pedal steel gitarist Sneaky Pete Kleinow. Joni Mitchell hield de touwtjes tijdens de opnamen van Blue stevig in handen, want ze tekende niet alleen voor de songs, de zang, een groot deel van het akoestische gitaarwerk, de dulcimer en de piano, maar produceerde het album ook zelf. 

Ik kan me niet precies herinneren wat me dwars zat bij mijn eerste beluisteringen van Blue, want inmiddels vind ik alles mooi aan het album. Joni Mitchell beschikt over een zeer karakteristiek stemgeluid, maar ze zingt op Blue echt prachtig. De instrumentatie op het album is subtiel, maar bijzonder trefzeker en dat geldt ook voor de sobere productie van het album. 

Joni Mitchell schreef voor Blue een aantal persoonlijke songs en het zijn deze songs die van het album een klassieker hebben gemaakt. Het zijn songs die aan de ene kant sober aanvoelen, maar die aan de andere kant behoorlijk complex zijn, wat absoluut bijdraagt aan het fascinerende karakter van het album. Er zijn momenteel niet veel vrouwelijke singer-songwriters die het aandurven om een album als Blue te maken. Dat begrijp ik ook wel, want het album ademt de sfeer van vervlogen tijden, maar aan de andere kant komen de songs van Joni Mitchell na al die jaren nog altijd keihard binnen. Erwin Zijleman


Blue van Joni Mitchell is verkrijgbaar via de Mania webshop:


Bess Atwell - Light Sleeper

De Britse muzikante Bess Atwell maakte indruk met haar in 2021 verschenen tweede album Already, Always, maar zet, mede door de hulp van een producer van naam en faam, flinke stappen op haar nieuwe album
Over concurrenten heeft de Britse muzikante Bess Atwell niet te klagen, want het is nog altijd dringen in de indiefolk en indiepop van het moment. De muzikante uit Brighton heeft echter sterke papieren, want ze beschikt over een hele mooie en warme stem, die de ruimte op fraaie wijze vult. Het is een stem die uitstekend gedijt in het mooie en gevarieerde klankenpalet op Light Sleeper dat invloeden uit de indiefolk en indiepop vermengt met een vleugje Britse folk. Het album klinkt door de bijdragen van een aantal gerenommeerde muzikanten echt prachtig en is ook nog eens vakkundig geproduceerd. Bess Atwell maakte in 2021 makkelijk indruk met haar vorige album, maar Light Sleeper is echt nog een stuk beter.



Bess Hildick-Smith schreef als tiener haar eerste songs en bracht uiteindelijk in 2016 haar debuutalbum uit onder de naam Bess Atwell. Hold Your Mind was een heel aardig debuutalbum, dat absoluut liet horen dat de jonge Britse muzikante als belofte voor de toekomst kon worden gezien. 

Wat er op Hold Your Mind wat mij betreft nog niet helemaal uit kwam, was er wel op het in 2021 verschenen Already, Always. Het tijdens de coronapandemie opgenomen album liet intieme en wat melancholische songs horen, die makkelijk opvielen in het aanbod van dat moment. De songs van Bess Atwell op Already, Always waren voorzien van mooie en sfeervolle klanken, die vaak een folky ondertoon hadden, maar die zeker niet bleven steken in de Britse folk. 

De aantrekkelijke folkpop van Bess Atwell werd verder opgetild door de mooie en warme stem van de muzikante uit Brighton, die haar songs voorzag van een bijzondere sfeer. Het deed me meer dan eens denken aan de muziek van Marika Hackman en dat is een muzikante die ik hoog heb zitten. 

Door de goede ervaringen met Already, Always was ik heel benieuwd naar het nieuwe album van Bess Atwell dat deze week is verschenen. Light Sleeper laat eigenlijk direct vanaf de openingstrack horen dat de Britse muzikante nog veel beter kan dan ze op haar vorige album liet horen. In deze slechts tweeënhalve minuut durende openingstrack laat Bess Atwell horen dat ze in vocaal opzicht is gegroeid en ook in muzikaal opzicht begint Light Sleeper nog mooier dan het vorige album eindigde. 

De openingstrack van Light Sleeper klinkt vooral zelfverzekerder dan de songs op het vorige album van Bess Atwell, die laat horen dat ze de status van belofte inmiddels is ontgroeid. Light Sleeper klinkt mooier en overtuigender dan het ook al uitstekende Already, Always en laat bovendien horen dat Bess Atwell zich nog wat minder makkelijk in een hokje laat duwen. 

Light Sleeper klinkt soms folky en Brits, maar kan ook opschuiven richting Amerikaans klinkende indiefolk en indiepop. De Britse kwaliteitskrant The Guardian omschrijft de songs op Light Sleeper als “poignant, dreamlike miniatures” en dat is een mooie omschrijving. De songs van de Britse muzikant zijn subtiel, maar zijn volgestopt met mooie dingen, waardoor de songs van Bess Atwell steeds mooier worden. 

De bijzonder mooie stem van Bess Atwell staat centraal tussen al deze mooie dingen, maar ook in muzikaal opzicht is er veel moois en bijzonders te horen in haar songs. Dat kan ook haast niet anders met bijdragen van topmuzikanten als James Krivchenia van Big Thief, James McAlister die speelde met Sufjan Stevens en Ben Lanz van Beirut. Er is echter meer, want Bess Atwell kon voor haar derde album ook nog eens een beroep doen op een producer van naam en faam, want niemand minder dan The National’s Aaron Dessner produceerde Light Sleeper. 

Aaron Dessner heeft het eigen geluid van Bess Atwell behouden, maar hij heeft haar geluid ook verrijkt met een veelzijdigere instrumentatie, waarin de mooie stem van de Britse muzikante nog beter uit komt. Ik voorspelde Bess Atwell in 2021 al een mooie toekomst en die moet er met haar uitstekende nieuwe album zeker gaan komen. De Britse muzikante heeft met name in de Verenigde Staten flink wat concurrenten, maar Light Sleeper houdt zich, mede dankzij een dosis Britse eigenzinnigheid, makkelijk staande. Erwin Zijleman


25 mei 2024

Caoilfhionn Rose - Constellation

Caoilfhionn Rose maakte met Awaken en Truly al twee uitstekende en terecht geprezen albums, maar legt de lat met het betoverend mooie en bij vlagen sprookjesachtig klinkende derde album Constellation nog wat hoger
Het is knap hoe de uit Manchester afkomstige muzikante Caoilfhionn Rose op haar tweede album Truly uit 2021 het folky geluid van haar debuutalbum transformeerde en verrijkte. Op haar derde album Constellation zet Caoilfhionn Rose nog wat grotere stappen. Invloeden uit de folk zijn slechts een van de vele invloeden die zijn te horen op een album dat naast invloeden uit de jazz flink wat invloeden uit de neoklassieke muziek en de ambient bevat. Constellation is in muzikaal opzicht een fascinerend album, dat vol staat met beeldende en avontuurlijke klanken, maar het is ook een album waarop Caoilfhionn Rose laat horen dat ze een geweldige zangeres en muzikante en een groot songwriter is.



Ondanks twee werkelijk uitstekende albums kan ik de voornaam van de van oorsprong Ierse muzikante Caoilfhionn Rose nog altijd niet intypen zonder een paar keer te moeten spieken. De voornaam van de overigens in het Britse Manchester geboren en getogen muzikante, die je uitspreekt als “Keelin”, werpt misschien hoge barrières op, maar haar muziek doet dat tot dusver zeker niet. 

Caoilfhionn Rose debuteerde in 2018 met het prachtige Awaken, waarop ze invloeden uit de Britse folk van weleer verlengde met uiteenlopende andere invloeden. Awaken was in muzikaal opzicht een fascinerend album, maar maakte uiteindelijk toch de meeste indruk met de prachtige stem van Caoilfhionn Rose, die herinneringen opriep aan een aantal roemruchte Britse folkzangeressen uit het verleden. 

Awaken werd in 2021 gevolgd door het nog veel betere Truly, waarop Caoilfhionn Rose wederom imponeerde als zangeres en bovendien verraste met een bijzonder mooi geluid, waarin invloeden uit de folk werden gecombineerd met invloeden uit onder andere de jazz, ambient, elektronica en psychedelica. Het album viel ook in positieve zin op door de bijzondere productie van Kier Stewart van The Durutti Column, die tekende voor zeer sfeervolle klanken. 

Ook het deze week verschenen Constellation is voorzien van een fascinerende en wonderschone productie. Jazzmuzikant Aaron Wood heeft het album, samen met Caoilfhionn Rose, voorzien van een opvallend rijk, wat zweverig en bovenal bijzonder mooi geluid. Caoilfhionn Rose kon via haar platenbaas Matthew Halsall van het aansprekende Gondwana Records beschikken over meerdere uitstekende jazzmuzikanten, onder wie saxofonist Jordan Smith van Mammal Hands, maar ook John Ellis van The Cinematic Orchestra is van de partij. 

De nieuwe songs van de muzikante uit Manchester bevatten zeker invloeden uit de jazz, maar het album wordt gedomineerd door piano en keyboards en door invloeden uit de neoklassieke muziek en de ambient. De songs op Constellation zijn voorzien van wonderschone klanken die deels bestaan uit soundscapes en samples, maar de songs van Caoilfhionn Rose zijn ook spannend en slaan steeds weer nieuwe wegen in. 

Op haar derde album is Caoilfhionn Rose nog wat verder verwijderd geraakt van de folk die ze op haar debuutalbum nog redelijk stevig omarmde en maakt ze sprookjesachtige en beeldende muziek, die direct bij eerste beluistering van het album diepe indruk maakt. Dat doet Caoilfhionn Rose ook met haar stem, want de zang op Constellation is nog wat mooier dan op Awaken en Truly. De zang is over het algemeen aangenaam dromerig en past perfect bij de weelderige klanken op het album. 

Het is bijzonder knap hoe Caoilfhionn Rose haar muziek weer een andere draai geeft en nu drie flink verschillende albums op haar naam heeft staan. Hoewel Awaken en Truly me zeer dierbaar zijn, vind ik Constellation het mooist. In muzikaal opzicht is het tien songs lang smullen en ook de zang op het album is van een bijzondere schoonheid. Constellation is ook een album waarbij het bijzonder aangenaam wegdromen is, al is het ook een album waarop zoveel te horen en ontdekken valt dat het je zeker bij eerste beluisteringen duizelt. 

Het Britse Gondwana Records brengt tot dusver vooral jazzalbums uit voor een redelijk selectief publiek, maar met Constellation van Caoilfhionn Rose kan het sympathieke Britse label wel eens goud in handen hebben. Het is nog (veel) te vroeg voor (half)jaarlijstjes, maar dit is echt en heel bijzonder album. Erwin Zijleman

De muziek van Caoilfhionn Rose is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de van oorsprong Ierse muzikante: https://caoilfhionnrose.bandcamp.com/album/constellation.


Constellation van Caoilfhionn Rose is verkrijgbaar via de Mania webshop:



24 mei 2024

Spill Gold - Zaza

Het Amsterdamse duo Spill Gold leverde in 2020 een uitstekend debuutalbum af, maar overtuigt nog wat meer op Zaza, waarop elektronica en spannende ritmes worden gecombineerd in interessante en aantrekkelijke songs
Nina de Jong en Rosa Ronsdorf maakten ooit indruk met de band Bird On The Wire en deden dat een paar jaar geleden ook met hun nieuwe project Spill Gold, dat zich op haar debuutalbum onder andere liet inspireren door Kraftwerk. Die invloeden zijn ook te horen op het nieuwe album van Spill Gold, Zaza. Het nieuwe album van Nina de Jong en Rosa Ronsdorf laat echter ook invloeden uit de jaren 80 horen en valt verder op door bijzondere ritmes en net wat toegankelijkere songs. Op hetzelfde moment heeft Spill Gold haar bijzondere geluid behouden en kiest het nog altijd nadrukkelijk voor het avontuur. Alle reden dus om eens te luisteren naar dit bijzondere album.



Aan het eind van 2020 verscheen Highway Hypnosis, het debuutalbum van het Amsterdamse duo Spill Gold. Het was niet het eerste album waarop Nina de Jong en Rosa Ronsdorf samenwerkten, want ze maakten eerder deel uit van de band Bird On The Wire. Het is een band die helaas nooit erg bekend is geworden, maar die met Our Hands Meet On The Moon uit 2014 en vooral met Elephanta uit 2016 twee fantastische albums maakte, die kunnen worden gerekend tot de miskende kroonjuwelen van de Nederlandse popmuziek. 

Het debuutalbum van Spill Gold werd in 2020 zeker niet overladen met aandacht, maar ook Highway Hypnosis was een uitstekend album. Nina de Jong en Rosa Ronsdorf maakten op het album zeker geen geheim van hun bewondering voor de Duitse elektronica pioniers Kraftwerk, maar citeerden ook uit de Krautrock en sleepten beide invloeden uit het verleden op bijzondere wijze het heden in. 

Nina de Jong en Rosa Ronsdorf keren deze week terug met het tweede album van Spill Gold, Zaza. Het is een album dat helaas maar net iets meer dan een half uur duurt, maar verder kan ik alleen maar positieve dingen melden over het tweede album van het Amsterdamse duo. Net als op Highway Hypnosis laat Spill Gold zich ook op Zaza beïnvloeden door de pioniers van de elektronische popmuziek in het algemeen en door Kraftwerk in het bijzonder, maar waar het vorige album de sfeer van de jaren 70 combineerde met de sfeer van de jaren 20 van de 21e eeuw, hoor ik op het nieuwe album meer invloeden uit de jaren 80. 

Dat betekent overigens niet dat invloeden uit de jaren 70 zijn verdwenen. Integendeel zelfs, want de titeltrack die begint als een popsong uit de jaren 80 eindigt als Giorgio Moroder die I Feel Love van Donna Summer opnieuw uitvindt. Nina de Jong en Rosa Ronsdorf combineren de fraaie klankentapijten van de synths ook dit keer met bijzondere en meestal verrassend inventieve ritmes en met soms wat onderkoelde zang, die alle elektronica laat samenvloeien met melodieuze songs. 

De openingstrack duurt maar liefst zes minuten en in een lange track als deze zijn Nina de Jong en Rosa Ronsdorf op hun best. De muziek krijgt de ruimte om te experimenteren en te evolueren, wat zorgt voor bezwerende klanken, die vooral via de zang in het keurslijf van een popsong met een kop en en staart worden geduwd. Zaza borduurt voort op het vorige album van Spill Gold, maar in muzikaal opzicht is het nieuwe album van Nina de Jong en Rosa Ronsdorf mooier en beter, terwijl de songs aan kracht hebben gewonnen. Door alle elektronica zijn het songs die wat koel klinken, maar de zang geeft de muziek op Zaza uiteindelijk toch een warm karakter. 


Net als het debuutalbum van Spill Gold is ook het tweede album een album dat baat heeft bij beluistering met de koptelefoon. Vooral bij beluistering met de koptelefoon hoor je alle details in het elektronische wolkendek dat over je heen trekt en hoor je bovendien hoe mooi de percussie op het album is. Zaza is een net wat toegankelijker album dan zijn voorganger en het is een album dat wat mij betreft een breed publiek aan moet kunnen spreken. Highway Hypnosis werd aan het eind van 2020 vooral in kleine kring geprezen, maar het nog betere Zaza verdient echt een beter lot. Erwin Zijleman

De muziek van Spill Gold is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Nederlandse duo: https://spillgold.bandcamp.com/album/zaza-2.


Zaza van Spill Gold is verkrijgbaar via de Mania webshop:
LP, 32,99 euro



Ruth Moody - Wanderer

Het moederschap heeft er voor gezorgd dat Ruth Moody lange tijd geen nieuwe muziek heeft gemaakt, maar met het prachtige Wanderer staat haar prachtige stem gelukkig weer volop in de schijnwerpers
We hebben momenteel geen gebrek aan goede rootsalbums, wat veel vraagt van de nieuwkomers. Ruth Moody is geen echte nieuwkomer, maar na elf jaar stilte moet ze zichzelf opnieuw bewijzen. Dat doet ze op indrukwekkende wijze met het deze week verschenen Wanderer. Het is een album dat overtuigt met veelzijdig klinkende Amerikaanse rootsmuziek, die zowel authentiek als eigentijds klinkt. Het is Amerikaanse rootsmuziek die bijzonder mooi en verrassend veelzijdig is ingekleurd en vakkundig is geproduceerd. Wanderer maakt echter de meeste indruk met de bijzonder mooie stem van Ruth Moody, die sinds haar vorige album alleen maar mooier en doorleefder is gaan zingen.



Het is heel lang stil geweest rond de in Australië geboren maar in Canada opgegroeide muzikante Ruth Moody, die ik zelf eerlijk gezegd al lang weer was vergeten. Ruth Moody maakte vanaf het begin van dit millennium deel uit van het Canadese trio The Wailin' Jennys, dat indruk maakte met een aantal fraaie folkalbums vol wonderschone harmonieën, waarvan ik met name de eerste twee erg goed vond. De afgelopen zeven jaar is echter niet veel meer vernomen van de band en voor het laatste solowerk van Ruth Moody moeten we zelfs nog verder terug in de tijd. 

These Wilder Things, het tweede soloalbum van Ruth Moody, verscheen immers ruim elf jaar geleden. Het is een album dat de aandacht trok met een mooie mix van stokoude en nieuwere muzikale invloeden en dat imponeerde met de prachtige stem van Ruth Moody, die af en toe deed denken aan Alison Krauss. Ruth Moody werkte sindsdien met niemand minder dan Mark Knopfler, maar de afgelopen tien jaar deed ze vooral andere dingen. Het moederschap eiste haar meeste aandacht op het afgelopen decennium, maar de afgelopen jaren was er stilaan weer meer tijd voor de muziek. 

Het resulteerde in het deze week verschenen Wanderer, dat laat horen dat het uitstekende These Wilder Things elf jaar geleden geen toevalstreffer was. Ik was Ruth Moody zelf zoals gezegd vergeten, maar in muzikantenkringen lag dit gelukkig anders. De Australisch-Canadese muzikante vond een flink aantal uitstekende muzikanten bereid om mee te spelen op haar nieuwe album en kon bovendien een beroep doen op de Grammy winnende producer Dan Knobler. 

De gasten die opduiken op Wanderer hebben in ieder geval gezorgd voor een prachtig geluid. Het is een geluid dat wat voller, veelzijdiger en eigentijdser klinkt dan het geluid op het vorige album van Ruth Moody. Op dat album liet ze zich af en toe ook nog wel beïnvloeden door folk uit de Appalachen, maar Wanderer is vooral een eigentijds rootsalbum met hier en daar wat flarden uit het verleden. 

In muzikaal opzicht klinkt het album gevarieerd maar altijd bijzonder smaakvol, maar ook dit keer maakt Ruth Moody de meeste indruk met haar stem. Het is een stem die nog altijd wel wat aan die van Alison Krauss doet denken, maar de stem van Ruth Moody heeft ook een duidelijk eigen geluid. Het is een geluid dat prachtig combineert met de fraaie instrumentatie op het album en dat genadeloos betovert wanneer de prachtige stem van Ruth Moody samenvloeit met de al even mooie klanken van de pedal steel, die een voorname rol spelen op Wanderer. 

Het is flink dringen in het genre waarin Ruth Moody opereert en er verschijnen wekelijks albums die uit dezelfde vijver vissen als de Australisch-Canadese muzikante doet op haar nieuwe album. Wanderer klinkt wat mij betreft echter veel mooier dan de meeste albums in het genre en ook met haar songs doet Ruth Moody zeker niet onder voor haar concurrenten. Met haar stem is ze deze concurrenten nog makkelijk de baas. Ruth Moody zingt op haar nieuwe album prachtig ingetogen, maar klinkt ook doorleefder dan op haar vorige album, wat de impact van haar songs heeft vergroot. 

Wanderer van Ruth Moody is zeker niet het (roots)album dat deze weken de meeste aandacht trekt, maar het is echt tien songs lang een wonderschoon album, dat liefhebbers van het genre echt niet willen missen. Erwin Zijleman


Wanderer van Ruth Moody is verkrijgbaar via de Mania webshop:
LP, 29,99 euro
CD, 16,99 euro




23 mei 2024

Ani DiFranco - Unprecedented Sh!t

De eigenzinnige Amerikaanse muzikante Ani DiFranco werkt op haar nieuwe album Unprecedented Sh!t samen met producer BJ Burton, wat weer een compleet nieuw geluid toevoegt aan haar unieke oeuvre
Na het geweldige Revolutionary Love uit 2021 keert Ani DiFranco terug met Unprecedented Sh!t, dat aanmerkelijk zwaarder op de maag ligt. Producer BJ Burton heeft het geluid op het album hier en daar op bijzondere wijze vervormd, terwijl de songs van Ani DiFranco alle kanten op gaan. Unprecedented Sh!t vraagt hierdoor aanzienlijk meer van de luisteraar dan het vorige album van de Amerikaanse muzikante, maar Ani DiFranco doet nu eenmaal waar ze zin in heeft en dat is ook de kracht van haar muziek. Unprecedented Sh!t moet je net als een aantal andere Ani DiFranco albums wat vaker horen, maar ook dit keer valt er veel op zijn plek in haar eigenzinnige muziek.



De Amerikaanse muzikante Ani DiFranco was haar tijd aan het eind van de jaren 80 ver vooruit. In een tijd waarin de macht van platenmaatschappijen nog heel groot was en muziek alleen via fysieke geluidsdragers kon worden aangeschaft, besloot ze om alles in eigen hand te nemen. Ze begon haar eigen platenlabel en maakte vervolgens ook alleen maar de muziek die ze zelf wilde maken. Het titelloze debuutalbum van Ani DiFranco verscheen in 1990 en sindsdien is een enorme stapel albums verschenen. 

Ani DiFranco viel in eerste instantie op met vrij ruwe folksongs en vooral met teksten waarin ze geen blad voor de mond nam en met name het uiteenlopende onrecht dat vrouwen wordt aangedaan genadeloos aan de kaak stelde. De muziek van Ani DiFranco was direct vanaf haar debuutalbum interessant, maar vanaf Not A Pretty Girl uit 1995 maakte ze haar eerste in alle opzichten geweldige album. 

Sindsdien waren zeker niet al haar albums even goed, maar Ani DiFranco weet je altijd te verrassen en heeft inmiddels flink wat albums op haar naam staan die ik niet graag had willen missen. De muziek van de Amerikaanse muzikante werd met name aan het begin van dit millennium steeds diverser en verrijkt met invloeden uit met name de funk en de jazz. Ani DiFranco omringde zich op haar albums steeds vaker met legendarische muzikanten en maakte muziek die veel complexer was dan haar ruwe folksongs uit haar beginjaren. 

Met het prachtige Revolutionary Love maakte Ani DiFranco in 2021 wat mij betreft een van haar allerbeste albums. Het is een album met een aangename soul en jazz vibe, maar ook invloeden uit de folk en pop komen in ruime mate aan bod. Deze week keert de Amerikaanse muzikante, die inmiddels al flink wat jaren in New Orleans woont, terug met Unprecedented Sh!t. 

Ze had wat mij betreft nog best een album in de stijl van Revolutionary Love mogen maken, maar Ani DiFranco zoekt nu eenmaal altijd naar vernieuwing. De mate van vernieuwing is op Unprecedented Sh!t behoorlijk groot, want het album klinkt als geen enkel ander album van haar hand. Ani DiFranco produceerde haar meeste albums zelf, maar op haar nieuwe album werkt ze samen met producer BJ Burton, die werkte met Bon Iver, maar die ook de laatste twee albums van Low produceerde. 

De albums van Low waren albums die opvielen door een geluid vol vervormde elektronica. Ook Unprecedented Sh!t is voorzien van een geluid dat af en toe wat tegen de haren instrijkt, maar de vervorming van gitaren, elektronica en vocalen is wel veel minder extreem dan bij Low en is in een deel van de songs ook afwezig. 

Ani DiFranco schreef de songs voor haar nieuwe album tijdens de coronapandemie en het zijn songs die waren bedoeld voor meerdere projecten. Unprecedented Sh!t schiet mede hierdoor alle kanten op, van ingetogen folksongs tot behoorlijk experimentele songs, waardoor het in combinatie met de bijzondere klanken van BJ Burton zeker geen makkelijk album is. 

Bij eerste beluisteringen van het album verlangde ik vooral hevig naar het geluid van Revolutionary Love, maar uiteindelijk viel er toch wel het een en ander op zijn plek en hoor je ook wel flarden van de eerdere muziek van de Amerikaanse muzikante. Of Unprecedented Sh!t gaat behoren tot mijn favoriete Ani DiFranco albums zal de tijd leren, maar de Amerikaanse muzikante verdient hoe dan ook respect voor haar eindeloze eigenzinnigheid. Erwin Zijleman

De muziek van Ani DiFranco is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://anidifranco.bandcamp.com/album/unprecedented-sh-t.


Unprecedented Sh!t van Ani DiFranco is verkrijgbaar via de Mania webshop: