Je hebt van die singer-songwriters die de briljante popliedjes bijna achteloos uit de mouw schudden. Ron Sexsmith is er een, maar ook dit is zo'n singer-songwriter en ook zijn nieuwe plaat is weer van een torenhoog niveau. Miskend talent helaas, maar dat moet een keer goed komen met prachtliedjes als op deze plaat.
Ik heb inmiddels al een jaar of tien een enorme zwak voor de platen van de Amerikaanse singer-songwriter Brett Dennen.
Het zijn platen die stuk voor stuk konden rekenen op bijzonder positieve recensies in de diverse muziektijdschriften en op belangrijke muziekwebsites, maar desondanks moet Brett Dennen het nog altijd doen met een bestaan in de marge of hooguit een bestaan als cultheld.
Dat zal deels te maken hebben met zijn verschijning, want net als bijvoorbeeld Ron Sexsmith is Brett Dennen niet gezegend met de looks die de muzikant een flinke duw in de rug kunnen geven. Net als Ron Sexsmith is Brett Dennen echter wel gezegend met het vermogen om volstrekt onweerstaanbare en tijdloze popliedjes te schrijven. Alle reden dus om de Amerikaan te omarmen en zijn muziek centraal te stellen.
Het is muziek die in de loop der jaren alleen maar beter is geworden en ook op Por Favor laat Brett Dennen weer groei horen. Por Favor is de opvolger van het in 2013 verschenen Smoke And Mirrors, dat een wat meer ingetogen geluid liet horen. Het is een lijn die wordt doorgetrokken op Por Favor.
De zesde plaat van Brett Dennen valt niet alleen op door een ingetogen geluid, maar klinkt ook verrassend lichtvoetig. Dat heeft deels te maken met het warmbloedige 70s geluid op de plaat met een hoofdrol voor het orgel, maar Brett Dennen heeft Por Favor ook voorzien van wat exotische accenten, waardoor de zon gaat schijnen wanneer de plaat uit de speakers komt. Het wordt door No Depression fraai omschreven als “A freewheeling, easygoing vibe abounds on Por Favor, giving the songs an acoustic, seaside coffee shop feel. The album is like listening to Dennen on vacation, somewhere warm, with endless chill and plenty of rum”.
Door de exotische accenten doet Por Favor af en toe wel wat denken aan Paul Simon’s Graceland, al haalt Brett Dennen zijn exotische invloeden uit hele andere windstreken. De vergelijking met Paul Simon is overigens geen toevallige. Brett Dennen beschikt over een stem die meer dan eens aan die van de oude meester doet denken en schrijft bovendien songs die bewondering voor het werk van Paul Simon laten horen.
Por Favor klinkt misschien lichtvoetig, maar wanneer je goed naar de plaat luistert hoor je toch weer songs van wereldklasse. Zeker als Brett Dennen zijn songs klein en sober houdt, maakt hij indruk met prachtige luisterliedjes en een bijzonder smaakvolle instrumentatie, maar ook de frequent opduikende zonnestralen zijn zeer welkom.
Wanneer de zon fel schijnt hoor je af en toe wat van Jack Johnson en Jason Mraz, maar als songwriter blijft Brett Dennen toch een klasse apart en blijft alleen de al eerder genoemde Ron Sexsmith relevant als vergelijkingsmateriaal.
De prachtige en gloedvolle productie van topproducer Dave Cobb (Sturgill Simpson, Jason Isbell) is de kers op deze bijzonder smakelijke maar ook ambachtelijke taart. Weer een prachtplaat van Brett Dennen; mis hem niet. Erwin Zijleman
De vijver met jonge vrouwelijke singer-songwriters zit op het moment overvol, maar deze sprankelende plaat moet je er zeker uit vissen. Frankie Cosmos uit New York doet precies waar ze zelf zin in heeft en dat pakt geweldig uit. Charmante rammelpop die al snel onweerstaanbaar is.
In nagenoeg alle halfjaarlijstjes waarin de Amerikaanse muziektijdschriften en muzieksites de balans opmaken over de eerste helft van 2016, duikt Next Thing van ene Frankie Cosmos op.
De naam Frankie Cosmos zei me echt helemaal niets, maar sinds ik Next Thing voor het eerst beluisterde begrijp ik heel goed waarom de critici zo gek zijn op de plaat van de Amerikaanse singer-songwriter.
Frankie Cosmos is het alter ego van de 22 jaar oude en uit New York afkomstige Greta Kline, die in acteur Kevin Kline een wereldberoemde vader heeft, maar veel meer wil zijn dan de dochter van. The Next Thing is de tweede plaat van Frankie Cosmos en de opvolger van het in de Verenigde Staten zeer goed ontvangen Zentropy uit 2014.
Het slechts 17 minuten durende debuut krijgt nu een 28 minuten durend vervolg en in die 28 minuten komen maar liefst 15 popliedjes voorbij. Het zijn heerlijk rammelende popliedjes die de grens van 3 minuten nooit halen en meestal rond de twee minuten blijven steken.
The Next Thing heeft zeker raakvlakken met de charmante rammelpop die The Moldy Peaches al weer 15 jaar geleden vanuit hetzelfde New York maakten, maar waar dit tweetal meestal bleef steken in goede ideeën, levert Frankie Cosmos op The Next Thing het ene na het andere briljante popliedje af.
Flarden van briljante popliedjes zijn het eigenlijk, want veel van de songs op The Next Thing eindigen net zo abrupt als ze begonnen waren en lijken soms ter plekke worden verzonnen. Bij beluistering van de plaat heb je constant het idee dat de songs moeiteloos zijn uit te breiden tot perfecte popsongs, maar op hetzelfde moment besef je je dat het in de huidige vorm ook goed is, misschien wel beter zelfs.
De instrumentatie op The Next Thing wordt gedomineerd door een eenvoudige maar doeltreffende ritmesectie, lekker rammelende gitaarloopjes en een wat goedkoop aandoend keyboard geluid. Het klinkt allemaal erg lo-fi, maar op hetzelfde moment ook aanstekelijk.
Het past bovendien uitstekend bij de prettige stem van Frankie Cosmos, die uitstekend uit de voeten zou kunnen in een dreampop band, maar ook verleidt en vertedert met haar kleine en lieve popliedjes.
The Next Thing blijft dankzij het hoge DIY gehalte, de rammelende instrumentatie en de korte songs ver verwijderd van de gemiddelde singer-songwriter plaat, maar het is wel een plaat die zich genadeloos opdringt en die alleen maar leuker en onweerstaanbaarder wordt.
Goed gezien dus door de Amerikaanse critici, al geef ik Frankie Cosmos uiteindelijk in Europa een veel grotere kans op succes. Ik ben zelf inmiddels hopeloos verknocht aan de charmante popmuziek van Frankie Cosmos en koester alle 15 popliedjes op deze fascinerende plaat. Erwin Zijleman
Ik ben zeker geen groot Radiohead fan. Op veel platen van de band hoor ik te weinig songs en teveel gepiel. Op deze nieuwe plaat is dat gelukkig helemaal anders. Eindelijk weer eens een Radiohead plaat die ik vaak kan draaien en dat doe ik de afgelopen weken dan ook.
Ruim een maand geleden was er bijna uit het niets nieuw werk van Radiohead en A Moon Shaped Pool was in no-time de meest besproken plaat van dat moment.Niet veel later stond de band ook nog eens in Nederland op het podium, maar inmiddels is de Radiohead storm weer wat gaan liggen.
Die storm mag weer aanwakkeren, want inmiddels is de nieuwe plaat van Radiohead ook fysiek verkrijgbaar en kan ook een ieder die niets heeft met digitale muziek van het laatste werk van de Britse band genieten.
A Moon Shaped Pool volgt op een stilte die bijna vijf jaar duurde en is de opvolger van The King Of Limbs. Dat was overigens een plaat die ik na enige gewenning best kon waarderen, maar die ik na het schrijven van mijn recensie op deze BLOG volgens mij nooit meer heb gedraaid.
Muziek van Radiohead beluister ik sowieso maar zelden en als ik al een plaat van de band opzet is het vrijwel altijd het geweldige The Bends uit 1995. Ik begon dus zeker niet met hooggespannen verwachtingen aan de beluistering van A Moon Shaped Pool, maar wat is dit een mooie en bijzondere plaat.
Radiohead maakte na The Bends vooral muziek die bij mij tegen de haren in streek, maar de nieuwe plaat van de Britse band is verrassend toegankelijk. Dat betekent nog niet direct dat A Moon Shaped Pool ook een makkelijke plaat is, want de songs op de plaat zitten vol bijzondere verrassingen.
De nieuwe plaat van Radiohead klinkt verrassend toegankelijk omdat veel songs op de plaat geworteld lijken in Britse folk, waarbij met name de muziek van John Martyn met enige regelmaat opduikt als referentiemateriaal. Radiohead maakt van deze songs typische Radiohead songs door de spannende en bijzonder fraaie arrangementen en de zo kenmerkende zang van Thom Yorke.
In de arrangementen is een belangrijke rol weggelegd voor de strijkers van de London Contemporary Orchestra, die zorgen voor prachtige spanningsbogen. Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je dat ook de andere instrumenten op de plaat zorgen voor prachtige accenten. Zeer incidenteel is geweldig gitaarwerk te horen, zo nu en dan bewandelt de elektronica zeer avontuurlijke wegen en tenslotte zorgt wonderschoon pianospel meer dan eens voor een bijna serene rust.
A Moon Shaped Pool is een behoorlijk ingetogen plaat, maar wat gebeurt er onder de op het oog kalme oppervlakte verschrikkelijk veel en wat is het allemaal mooi en bijzonder. Radiohead vond zich op bijna al haar vorige platen opnieuw uit, maar op A Moon Shaped Pool klinkt de band vooral als zichzelf en is citeren uit het eigen verleden eens geen probleem.
Ik heb A Moon Shaped Pool inmiddels talloze keren gehoord en iedere keer hoor ik weer nieuwe dingen en word ik weer verrast door de schoonheid van de songs, de vocalen en de instrumentatie. Volgens mij heeft Radiohead een plaat gemaakt die ik net zo vaak zal gaan beluisteren als het tot voor kort onaantastbaar geachte The Bends. Voor mij een enorme verrassing. Erwin Zijleman
Verrassend veel goede platen van eigen bodem dit jaar, maar dit is voor mij misschien wel de grootste verrassing. Zachte en intieme popliedjes van een enorme schoonheid. Ontroerende plaat van een talent dat we moeten koesteren.
Het is inmiddels al weer een aantal weken geleden dat Closer van Tom Neven op de mat viel.
De plaat viel direct op dankzij de bijgevoegde handgeschreven brief, waarin Tom Neven vertelt wie hij is en wat hij met zijn muziek wil uitdragen. Closer kon daarom direct rekenen op mijn sympathie, maar wat ik vervolgens te horen kreeg heeft mijn verwachtingen ruimschoots overtroffen.
De afgelopen weken ben ik zielsveel gaan houden van het debuut van de Brabantse singer-songwriter, die wat mij betreft de buitenlandse concurrentie naar de kroon steekt met een plaat die behoort tot het beste dat 2016 tot dusver heeft voortgebracht.
Tom Neven doet dit met opvallend intieme en zonder uitzondering wonderschone songs, die van alles met je doen. Closer valt op door een zachte en bijna tedere instrumentatie, waarin de akoestische gitaar domineert en bas, drums, elektrische gitaar, viool en dobro zorgen voor smaakvolle accenten.
Het is een instrumentatie die prachtig kleurt bij de geweldige stem van Tom Neven. De Brabantse singer-songwriter beschikt over een stem die warm en emotievol klinkt, maar ook over een rauw en doorleefd randje beschikt. Het is een stem die me heel af en toe wel wat doet denken aan die van Don Henley, maar over het algemeen genomen heeft de stem van Tom Neven een bijzondere eigen klank en kleur. Het is een stem die er voor zorgt dat de emotie uit zijn songs trefzeker wordt afgeleverd.
De instrumentatie (let op de prachtige bijdragen van de viool) en vocalen (ook de achtergrondvocalen zijn prachtig en zeer doeltreffend) op het debuut van Tom Neven zijn van hoog niveau, maar de meeste kracht ontleent Closer toch aan de geweldige songs. Tom Neven imponeert op Closer met persoonlijke en bijzonder intieme songs, die me stuk voor stuk diep weten te raken.
Ondanks de relatief eenvoudige middelen die worden ingezet, klinkt het allemaal zo mooi en helder (een groot compliment voor de productie) dat ik kippenvel meer dan eens niet kan onderdrukken. Closer bevat niet alleen songs vol emotie, maar het zijn ook songs die zo knap in elkaar steken dat de plaat maar blijft verrassen en groeien.
Het debuut van Tom Neven klinkt soms zo intiem en persoonlijk dat je je bijna schuldig voelt dat je er naar luistert, maar wat is het ongelooflijk mooi en wat doet de muziek van Tom Neven veel met de luisteraar. Er zijn in Nederland de afgelopen jaren wel vaker singer-songwriters opgedoken die mee kunnen met de internationale concurrentie, maar hetgeen dat Tom Neven laat horen gaat nog een stapje verder.
Closer is een bijzonder indrukwekkend debuut, maar ook een plaat om intens van te houden. Luister één keer naar het debuut van Tom Neven en je bent verkocht. Ik was direct onder de indruk, maar mijn bewondering voor deze prachtplaat is sindsdien alleen maar groter geworden. Erwin Zijleman
Closer van Tom Neven ligt nog niet in de winkel, maar is wel digitaal verkrijgbaar (zie hieronder). Wil je een fysiek exemplaar (absoluut een aanrader!)? Ga dan naar de Facebook pagina van Tom Neven: https://www.facebook.com/TomNevenMusic/?fref=ts.
Het terugblikken gaat nog wel even door, maar met deze gloednieuwe plaat wil ik echt niet wachten tot ik klaar ben met terugblikken.
Lou(ise) Rhodes leek na het uiteenvallen van Lamb in 2004 definitief te hebben gekozen voor haar solocarrière, maar de afgelopen jaren heeft ze haar aandacht toch weer moeten verdelen tussen deze solocarrière en het heropgerichte Lamb.
We hebben daarom zes jaar moeten wachten op de opvolger van het uit 2010 stammende One Good Thing, maar ook Theyesandeye was het wachten weer meer dan waard.
Waar Lou Rhodes zich bij Lamb laat omringen door flink wat elektronica, klinkt haar solowerk nog altijd prachtig organisch. Ook Theyesandeye laat zich weer zeer nadrukkelijk beïnvloeden door de Britse folk van weleer, maar op al haar platen doet Lou Rhodes ook wel iets anders en dat is op deze plaat gelukkig niet anders.
Theyesandeye klinkt vergeleken met zijn voorgangers flink wat psychedelischer en bovendien is de instrumentatie vol bijzondere accenten van onder andere strijkers, harp en piano net wat avontuurlijker dan we van haar gewend zijn. Theyesandeye klinkt ook zeker voller dan we van Lou Rhodes gewend zijn, maar toch is ook de vierde soloplaat van Lou Rhodes weer een hele intieme plaat.
Dat ligt deels aan de nog altijd redelijk ingetogen instrumentatie, maar het is ook dit keer vooral de bijzondere stem van Lou Rhodes die het meest bijdraagt aan het intieme karakter van haar muziek. Vergeleken met de meeste andere folkies heeft Lou Rhodes een net wat minder helder en soms zelfs wat doorleefd en gruizig stemgeluid, wat zorgt voor een uit duizenden herkenbaar geluid.
Lou Rhodes voorziet haar songs bovendien van net wat meer diepte en emotie, waardoor een plaat van Lou Rhodes net wat meer met me doet dan al die andere mooie folky platen die op het moment verschijnen.
Theyesandeye is een plaat die uitstekend voldoet als sfeervolle plaat op de achtergrond, maar de bijzondere songs van Lou Rhodes zijn toch het mooist wanneer je er met volledige aandacht naar luistert. Vanaf dat moment grijpt Theyesandeye je vast en laat de plaat niet meer los, want wat gebeurt er veel op de nieuwe plaat van Lou Rhodes en wat is het allemaal mooi en bijzonder.
Lou Rhodes is er weer in geslaagd om een plaat te maken die met één been in het verleden staat (en niet alleen in de folk maar zeker ook in de klassieke singer-songwriter platen uit de jaren 70), maar die geen moment gedateerd klinkt. Wat ze met Lamb doet is bij vlagen prachtig, maar het solowerk van Lou Rhodes is van de eerste tot de laatste noot wonderschoon. Prachtplaat. Erwin Zijleman
De band van het IKEA hitje durft op haar nieuwe plaat volop te experimenteren. Het levert een bescheiden meesterwerk op dat veel meer aandacht verdient dan het niemendalletje dat de band wereldberoemd heeft gemaakt.
Edward Sharpe & The Magnetic Zeros is een band uit Los Angeles die in 2009 debuteerde en het enorme geluk (of juist de pech) had dat IKEA een song van dit debuut uitkoos voor een wereldwijde en jarenlange reclamecampagne.
Het heeft de band waarschijnlijk geen windeieren gelegd, al haakten de critici en serieuze muziekliefhebbers massaal af.
Home, want daar gaat het om, was inderdaad een nagenoeg perfect reclameliedje (en natuurlijk ook een perfect popliedje), maar de keerzijde was dat Edward Sharpe & The Magnetic Zeros alleen nog maar werden geassocieerd met IKEA en je bij iedere nieuwe plaat van de band onbewust weer de reclame kraker van weleer hoorde.
Mede daarom heb ik ook Person A, de onlangs verschenen vierde plaat van de band, snel terzijde gelegd, maar door toeval kwam de plaat toch weer onder mijn aandacht en nu viel het kwartje wel. En hoe.
Op Person A doet de band uit Los Angeles geen serieuze poging om een nieuwe Home te maken en durft het nadrukkelijk buiten de lijntjes van het toegankelijke popliedje te kleuren. Person A bevat een beperkt aantal redelijk popsongs die je mee kunt zingen, maar veel meer songs op de plaat durven flink te experimenteren en zetten je constant op het verkeerde been.
In beide typen songs grijpen Edward Sharpe & The Magnetic Zeros nadrukkelijk terug op het verleden, waarbij de jaren 60 en 70 centraal staan. Vooral invloeden uit de folk en psychedelica spelen een belangrijke rol op de nieuwe plaat van de band, maar ook invloeden van The Beatles duiken meerdere keren op, terwijl de hoge zang ook wel wat funky of soulvol klinkt.
Het is knap hoe een band die toch vooral bekend is van een zeer toegankelijk popliedje zo durft te experimenteren. Het is nog knapper hoe de band die door velen als eendagsvlieg wordt gezien zo weet te overtuigen of zelfs weet te imponeren.
Bij eerste beluistering klinkt het af en toe nog wat fragmentarisch, maar hoe vaker je Person A hoort, hoe meer de verschillende songs op de plaat samenvloeien tot een eenheid. Iedereen die de band vanwege het lichtvoetige Home uit de weg is gegaan, weet niet wat hem of haar overkomt bij beluistering van de nieuwe plaat. Person A lijkt zo weggelopen uit een heel ver verleden, al ken ik geen plaat die lijkt op de nieuwe plaat van Edward Sharpe & The Magnetic Zeros.
Natuurlijk wordt ook deze plaat weer aangeprezen als een nieuwe plaat van de band van het IKEA liedje, maar met Person A gaat IKEA geen enkel bouwpakket verkopen. Het oor strelen doet de band des te meer. Een even heerlijke als gewaagde plaat die echt alleen maar beter wordt. Erwin Zijleman
Waarom is deze band niet wereldberoemd? Ook deze tweede plaat roept weer associaties op met de groten, nee de allergrootsten uit de Britse muziekgeschiedenis, maar de songs van deze band snijden ook door de ziel. Wonderschoon. Net als zijn voorganger een meesterwerk.
The Shadow Of Heaven van de Britse band MONEY noemde ik zo’n tweeënhalf jaar geleden een jaarlijstjesplaat, maar desondanks zag ik de onlangs verschenen tweede plaat van de band uit Manchester bijna over het hoofd.
Dat zou doodzonde zijn geweest, want Suicide Songs vind ik nog een flink stuk beter dan het al zo sterke debuut van de band.
De plaat opent direct imponerend met het prachtige I Am The Lord, dat alles heeft wat een klassieke popsong moet hebben. De lome psychedelische klanken en de geweldige zang van voorman Jamie Lee herinneren aan het beste van The Verve, terwijl de Indiaase klanken doen denken aan de psychedelische platen van The Beatles en aan de eerste soloplaat van George Harrison.
In de tracks die volgen roept de muziek van MONEY veel vaker de vergelijking met de beste muziek van The Verve op, maar telkens schuiven ook andere grootheden uit de geschiedenis van de Britse popmuziek aan. MONEY kiest hierbij lang niet altijd voor de makkelijkste weg, maar overtuigt uiteindelijk makkelijk met haar bijzondere songs.
Het zijn songs die aanmoedigen tot flink wegdromen, maar de muziek van MONEY straalt ook continu urgentie uit. Dat heeft voor een belangrijk deel te maken met de zang van Jamie Lee, die er continu in slaagt om je als luisteraar te raken met zijn emotievolle vocalen en zijn vaak wat zwaarmoedige teksten. Het zijn teksten vol leed en ellende, maar Suicide Songs vind ik desondanks zeker geen deprimerende plaat.
De intense songs van de band zijn immers stuk voor stuk wonderschoon. Die schoonheid hoor je in de prachtige instrumentatie waarin fraaie blazers en strijkers opduiken, die schoonheid hoor je in de prachtige overvolle productie waarin steeds weer naar een climax wordt toegewerkt en die schoonheid hoor je in de prachtige songs waarin meer gebeurt dan je in één keer kunt bevatten. De stem van Jamie Lee snijdt dwars door al deze schoonheid heen en voorziet de muziek van MONEY van een donkere ziel.
Suicide Songs is direct bij eerste beluistering een indrukwekkende plaat, maar de ware schoonheid van de muziek van de Britse band moet zich dan nog openbaren. Het debuut van de band noemde ik terecht een jaarlijstjesplaat, maar Suicide Songs is nog vele klassen beter en schaart zich onder het prachtige stapeltje meesterwerken van 2016 (dat nog geen twee maanden oud is). Erwin Zijleman
Bijzonder knappe countryplaat die zo lijkt weggelopen uit een ver verleden, maar ook in het heden glanst en blinkt. Het klinkt allemaal geweldig, maar wat klinkt het ook lekker. Een echte feelgood plaat dus, maar ook veel meer dan dat. Luister maar eens naar de instrumentatie en de zang.
Bij eerste beluistering van Angeleno van Sam Outlaw was ik er van overtuigd dat het een reissue van een countryplaat van een aantal decennia geleden was.
Sam Outlaw maakt immers honingzoete countrymuziek vol aanzwellende strijkers, warmbloedige vrouwenstemmen op de achtergrond, breed uitwaaiende pedal steel klanken en zo nu en dan ook nog eens prachtige Mariachi trompetten.
Angeleno van Sam Outlaw is echter gloednieuw en kwam tot stand met de hulp van flink wat grote namen uit de muziekscene. De jonge singer-songwriter uit Los Angeles krijgt op zijn debuut immers hulp van leden van My Morning Jacket, Dawes en The Punch Brothers en wist bovendien vader en zoon Ry en Joachim Cooder te strikken als producers en, omdat ze er toch waren, bovendien voor gitaarwerk en drums.
De instrumentatie op Angeleno is al bijzonder door het prachtige pedal steel werk en de fraai gearrangeerde strijkers, maar ook de bijdragen van gitaren en andere snareninstrumenten, viool en piano zijn bijzonder smaakvol en trefzeker.
Sam Outlaw is ook nog eens in staat om volstrekt tijdloze countrysongs te schrijven en beschikt over een stem die gemaakt lijkt voor dit genre. Angeleno neemt je mee terug naar de countrymuziek van weleer en verrijkt deze met de West Coast pop invloeden uit zijn thuisstaat en invloeden uit de countryrock uit dezelfde periode.
Het is muziek die ook decennia geleden werd gemaakt, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van het debuut van Sam Outlaw. Angeleno staat vol met songs die je een goed gevoel geven (Sam Outlaw maakt er in zijn teksten over de liefde meestal geen tranendal van) en zowel de instrumentatie en vocalen op als de productie van deze plaat zijn van een opvallend hoog niveau.
Door dit hoge niveau is Angeleno al snel veel meer dan de feelgood plaat die het eigenlijk onmiddellijk is. Direct genieten dus, maar uiteindelijk prikkelt het fraaie debuut van Sam Outlaw ook in muzikaal en artistiek opzicht. Erwin Zijleman
In Nederland toch vooral bekend van de twee hitjes van de J. Geils Band, maar deze oude rot kan veel meer. Prachtige soloplaten maken bijvoorbeeld en dit is er weer een. Van een plaat als deze kunnen de Stones in 2016 alleen maar dromen.
Peter Wolf is sinds 1970 zanger van de Amerikaanse J. Geils Band. In Nederland kennen we de band uit Boston vooral van twee bescheiden hits uit het begin van de jaren 80 (Freeze Frame en Centerfold), maar iedereen die het oeuvre van de band kent, weet dat de J. Geils Band minstens een dozijn geweldige platen op haar naam heeft staan.
Het zijn platen die niet onder doen voor die van de Rolling Stones en die voor een belangrijk in dezelfde genres opereren.
Sinds het uit elkaar vallen van de J. Geils Band ergens halverwege de jaren 80 (de band staat overigens nog steeds op het podium maar maakt al heel lang geen platen meer), maakt Peter Wolf (overigens geboren als Peter Blankfield) soloplaten en zo af en toe zit er een hele mooie tussen.
Met name Peter Wolf’s solodebuut Lights Out uit 1984 is van een bijzonder hoog niveau, maar ook het in 2002 verschenen Sleepless en het al weer zes jaar oude Midnight Souvenirs zijn geweldige platen.
A Cure For Loneliness is de derde plaat die Peter Wolf in het huidige millennium uitbrengt en ik vind het weer een geweldige plaat. Ook op zijn nieuwe plaat doet Peter Wolf geen onverwachte dingen, maar alles wat hij doet is wel van hoog niveau.
Waar de stembanden van Mick Jagger inmiddels flink zijn versleten, is zijn Amerikaanse evenknie nog altijd een prima zanger.
Peter Wolf is in de Verenigde Staten een legende, waardoor het geen probleem was om een aantal geweldige muzikanten om zich heen te verzamelen. Deze muzikanten nemen je op A Cure For Loneliness mee op een reis door de Amerikaanse muziekgeschiedenis.
Peter Wolf heeft nog altijd een zwak voor rock ’n roll en rhythm & blues, maar gaat op zijn nieuwe plaat ook aan de haal met pure blues en songs vol invloeden uit de country en de folk. Het levert een plaat op die vooral binnen de lijntjes kleurt, tot de rauwe strot van Peter Wolf A Cure For Loneliness voorziet van rauwe emotie en doorleven.
Heel druk zal er niet over gedaan worden vrees ik, maar ondertussen is dit beter dan vrijwel alle andere platen die momenteel in dit genre verschijnen. Inmiddels wordt vol verwachting uitgekeken naar een nieuwe plaat van The Stones, maar ik weet zeker dat deze plaat van Peter Wolf vele klassen beter is. Erwin Zijleman
De Franse verrassing komt dit jaar van de band Josef. Americana vol Franse charme en avontuur. In muzikaal en vocaal opzicht valt er veel te genieten, maar de plaat wordt pas echt bijzonder wanneer hij onder de huid kruipt. En dat gebeurt onherroepelijk binnen een aantal luisterbeurten.
Josef is een Frans trio rond zangeres Julie Seiller. Het debuut van de band uit Rennes is verschenen op het Franse Microcultures label, dat vorig jaar met de comeback plaat van The Appartments een jaarlijstjes plaat in handen had.
Ook met Dry River van Josef heeft het label weer een bijzondere plaat in handen. Josef maakt op haar debuut bezwerende muziek, die verrassend lastig in een hokje is te duwen.
De muziek van het Franse trio bevat invloeden uit de folk(-noir), klinkt soms flink psychedelisch, maar heeft ook wat van de muziek van Portishead (maar dan zonder het grootste deel van de elektronica), Mazzy Star of de eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriters uit de jaren 70. Josef maakt muziek die teruggrijpt op de popmuziek uit de jaren 60 en 70, maar bevat ook invloeden uit de jaren 90 en klinkt ook zeker eigentijds.
Een belangrijk deel van de inspiratie voor de plaat vond Julie Seiller op een road-trip door de Verenigde Staten, die ook vast heeft bijgedragen aan een betere beheersing van het Engels, maar gelukkig is Julie Seiller haar verleidelijke Franse accent niet helemaal kwijt geraakt.
Julie Seiller trekt met haar bijzondere, deels bijna gesproken, vocalen absoluut de meeste aandacht op het debuut van Josef, maar ook haar twee muzikale medestanders dragen zeker bij aan het bijzondere eindresultaat.
Drummer Gael Desbois drumt subtieler dan de meeste van zijn soortgenoten, terwijl gitarist Patrick Sourimant driftig strooit met fraaie gitaarloopjes of breed uitwaaiend gitaarspel. Beiden voorzien het organische en bezwerende geluid van de band ook nog eens met fraaie elektronische accenten.
Dry River van Josef is een plaat die zich makkelijk opdringt, maar het is zeker geen plaat met makkelijke luisterliedjes. Josef is geen band van toegankelijke refreinen of lekker in het gehoor liggende melodieën, maar moet het hebben van muziek die onder de huid kruipt.
De muziek van het Franse trio is donker en stemmig, maar heeft ook vaak iets rauws. De instrumentatie is over het algemeen ingetogen, bij vlagen wonderschoon, maar kan ook ieder moment ontsporen.
Het past fraai bij de bijzondere zang van Julie Seiller, die nadrukkelijk op de voorgrond kan treden, maar ook genoegen kan nemen met een plekje achter in de mix.
Dry River van Josef is anders van de meeste andere platen van het moment en is ondanks de donkere klanken een plaat die het goed doet in het ontluikende voorjaar. Ik schrijf hem alvast op als één van de verrassende debuten van 2016. Erwin Zijleman
Een even fraai als verrassend debuut, maar helaas bijzonder moeilijk te krijgen. Zelfs op de site van Microcultures zie ik hem nog niet. Wel via iTunes (zie de link hieronder).
Er zijn van die bands die ondanks geweldige platen maar niet verder komen dan een cultstatus. Deze band is er een goed voorbeeld van en ook met deze plaat is het helaas weer niet gelukt om de waardering te oogsten die ze al zo lang verdienen. Doodzonde, want dit is een topplaat in het genre.
Freakwater behoorde aan het eind van de jaren 80 tot de pioniers van de alt-country, maar was op hetzelfde moment aanjager van de beweging die de zeer traditionele country- en folkmuziek weer op de kaart wilde zetten.
Het leverde in de jaren 90 een vijftal uitstekende en ook zeer invloedrijke platen op, maar aan het eind van de jaren 90 werd het helaas stil rond de band rond Catherine Irwin en Janet Beveridge Bean.
In 2005 volgde nog een eveneens uitstekende comeback plaat, maar hierna leek het doek definitief gevallen voor het invloedrijke maar slechts in kleine kring op de juiste waarde geschatte Freakwater. Elf jaar na Thinking Of You zijn Catherine Irwin en Janet Beveridge Bean echter terug met een nieuwe plaat, Scheherazade.
Ook op Scheherazade laat Freakwater weer horen dat het voortborduurt op muzikale tradities die een eeuw of zelfs eeuwen oud zijn, maar dat het aan de andere kant ook kan vernieuwen. Zo kan een song (Down Will Come Baby) die begint in de voetsporen van de roemruchte Carter Family ontsporen in gitaargeweld en vervolgens via een paar banjo akkoorden weer terugkeren in het verre verleden.
Samen met gastmuzikanten als Warren Ellis (Nick Cave's Bad Seeds, The Dirty Three), James Elkington (Eleventh Dream Day, Tweedy), Evan Patterson (Young Widows) en min of meer vaste bassist David Wayne Gay, zetten Catherine Irwin en Janet Beveridge Bean een geluid neer dat je meesleept naar andere werelden. Het is een geluid dat is geworteld in tradities, maar het is ook een geluid dat durft te experimenteren en tegen de haren in durft te strijken.
Voor Freakwater liefhebbers van het eerste uur is het weer intens genieten van songs die verleiden en betoveren en je de Verenigde Staten van het heden maar vooral het verleden inslepen. Het ene moment waan je je in de kille Appalachen, het volgende moment is het toch weer vooral het broeierige Zuiden van de Verenigde Staten.
In muzikaal opzicht klinkt het allemaal geweldig (met een hoofdrol voor het geweldige gitaarwerk en het tegendraadse vioolspel van Warren Ellis), maar ook dit keer zijn het vooral de van vuur en emotie voorziene stemmen van de twee frontvrouwen die de muziek van Freakwater een unieke klank geven.
Verplichte kost voor een ieder die de vorige platen van de band in de kast heeft staan, maar ook een mooi startpunt voor het ontdekken van het oeuvre van een unieke band. Hier komt hij voorlopig niet uit de cd speler. Erwin Zijleman
Aan rammelende maar o zo aanstekelijke popliedjes dit jaar geen gebrek, maar ze zijn op hun best wanneer er net wat meer diepgang achter schuilt, zoals op deze 100% feelgood maar ook 100% groeiplaat. Een keer horen en je wilt niet meer zonder.
The Prettiots is een vrouwelijk duo uit Brooklyn dat op haar debuut Funs Cool grossiert in nagenoeg onweerstaanbare popliedjes.
De muziek van Kay Kasparhauser en Lulu Landolfi wordt meer dan eens vergeleken met die van de legendarische New Yorkse band The Moldy Peaches, maar rammelt over het algemeen toch een stuk minder en bevat bovendien beter uitgewerkte popliedjes (die af en toe wel wat hebben van Lily Allen in haar muzikaal beste en in tekstueel opzicht meest valse dagen).
The Prettiots moeten het zeker niet hebben van muzikale hoogstandjes of van een blinkende productie, maar op een of andere manier doen de charmante popliedjes van het tweetal iets met mij.
Het zijn popliedjes met honingzoete melodieën, vaak een knipoog naar de girl pop uit de jaren 60 en gitzwarte teksten waarin de liefde centraal staat en geen enkel precair onderwerp uit de weg wordt gegaan. Dat laatste doen The Prettiots overigens met bijzonder veel humor, wat beluistering van Funs Cool nog net iets leuker maakt.
Funs Cool is een plaat die continu goed is voor een brede glimlach, maar The Prettiots moeten het zeker niet alleen hebben van hun charme. Meer dan eens hoor je geniale gitaarloopjes, heerlijke basloopjes of wordt het geluid van het tweetal verrassend verrijkt met een ukelele, maar ook in vocaal opzicht kan het duo uit Brooklyn af en toe flink verrassen met verleidelijke zang of bijzonder fraaie harmonieën.
Het zijn in eerste instantie vooral momenten die Funs Cool naar een hoger plan tillen, maar de rest van de plaat trekt zich hier verrassend snel aan op. Wanneer je Funs Cool eenmaal een paar keer hebt gehoord is aan complete verslaving niet meer te ontkomen.
De popliedjes van The Prettiots worden bij herhaalde beluistering leuker en leuker en als ze eenmaal voorgoed in het geheugen zijn opgeslagen is Funs Cool een plaat die je niet meer wilt missen. Het is misschien nog een maand of wat winter, maar met Funs Cool van The Prettiots is de lente al lang begonnen. Erwin Zijleman
Het terugblikken op de eerste helft van 2016 start met deze fraaie plaat van eigen bodem. Eigenzinnig, tegendraads en hierdoor nauwelijks in een hokje te duwen, maar ook van een betoverende schoonheid. Verdient veel meer aandacht dan de plaat heeft gekregen.
Het muziekjaar 2016 is opvallend voortvarend uit de startblokken gekomen met heel veel goede platen en ook heel wat uitstekende platen van ‘grote namen’. Hierdoor vallen er helaas ook relatief veel platen van net wat minder bekende muzikanten buiten de boot.
Elephanta van de Amsterdamse band Bird On The Wire heeft tot dusver te weinig aandacht gekregen, terwijl de plaat wel degelijk behoort tot de smaakmakers binnen het aanbod van de eerste weken van 2016.
Bird On The Wire, dat haar naam waarschijnlijk heeft ontleend aan de gelijknamige song van Leonard Cohen, maakt muziek die het zelf omschrijft als ‘dreamkraut’.
Dat is een omschrijving die direct prijsgeeft door welke twee stromingen de band zich heeft laten beïnvloeden. Elephanta (de wind die in India het eind van de moesson inluidt) heeft inderdaad de donkere en dromerige klanken en betoverende gitaarlijnen van de dreampop en valt hiernaast op door experimentele klanken en wendingen die zeker zijn geïnspireerd door de Krautrock uit de jaren 70.
Hiermee zijn we er echter nog niet, want het uit drie vrouwen en één man bestaande Bird On The Wire is een band met vele bijzondere eigenschappen. De dromerige klanken worden verder ingekleurd door bijzondere vrouwenstemmen, die voor de afwisseling eens niet klinken als de stemmen die in de dreampop zo gebruikelijk zijn, en die Bird On The Wire voorzien van een opvallend eigen geluid.
Elephanta is bovendien een plaat vol dynamiek. Bird On The Wire maakt vaak ingetogen en bijna bedwelmende muziek, die ook zeker invloeden uit de psychedelica bevat, maar de muziek van de band kan ook ontsporen, waarna de sprookjesachtige sterrenhemel plaats maakt voor onheilspellend noodweer.
Het bijzondere gebruik van elektronica, de flirts met bijzondere ritmes, het heerlijk vervormde gitaarspel en de fraaie productie van de Belgische producer Koes Gisen (An Pierlé, The Bony King Of Nowhere, The Black Heart Rebellion) voorzien de muziek van de band van nog wat extra dimensies.
Zeker door de invloeden uit de dreampop zal Bird On The Wire worden vergeleken en moeten concurreren met de 1001 andere bands die dit genre hebben omarmd, maar wat mij betreft is de Amsterdamse band deze andere bands mijlenver voor.
Elephanta is een plaat die makkelijk verleidt met bedwelmende klanken en betoverende vocalen en gitaarlijnen, maar het is ook een plaat waarop van alles gebeurt en waarop steeds weer fascinerende uitstapjes buiten de gebaande paden worden gemaakt. Als je de muziek van de band met iets wilt vergelijken, komt Warpaint nog het dichtste bij, maar ook deze vergelijking houdt maar even stand.
Bird On The Wire heeft al met al een prachtige plaat van grote klasse gemaakt. Absoluut een van de hoogtepunten van het prille muziekjaar 2016. Erwin Zijleman
