Het muziekjaar 2025 zit er bijna op en dus is het de hoogste tijd voor het publiceren van mijn jaarlijstje. Dat blijft een bijna onmogelijke opdracht, want appels en peren vergelijk je niet zo makkelijk. Hoe vergelijk je een album dat zonder enige twijfel voor het meeste luisterplezier heeft gezorgd met een album dat echt sensationeel knap in elkaar zit? Hoe vergelijk je de mooiste stem die je dit jaar hebt gehoord met de stem die je het diepste raakt? Hoe vergelijk je doorleefde country met fantastisch gemaakte pop? En zo kan ik nog wel even door gaan.
Toch was ik er dit jaar verrassend snel uit. Ik begon met een groslijst van bijna 200 albums, maar die bracht ik snel terug naar 76 albums. Het laatste album wegstrepen was misschien nog wel de lastigste klus, maar toen ik er eenmaal 75 had, was de lijst relatief snel gemaakt. Als ik het morgen opnieuw moet doen staat ongetwijfeld hier en daar een album op een net wat andere plek en ik ben ook ongetwijfeld albums vergeten of ga nog nieuwe topalbums uit 2025 ontdekken, maar in grote lijnen is dit het wel. Hierbij daarom mijn 75 favoriete albums van 2025.
75-61
Een aantal oude bekenden in deze eerste worp, waarbij met name Ron Sexsmith en Ed Harcourt krediet verdienen voor het gedurende een lange periode afleveren van uitstekende albums. Verder een aantal nieuwe ontdekkingen waarvan we de komende jaren hopelijk nog veel gaan horen. En dan was er het album met een ongelooflijk triest verhaal, want de pas 17 jaar oude Nell Smith kwam om het leven voordat haar debuutalbum verscheen.
68 Pulp - More
60-46
Ook in de tweede worp een aantal interessante nieuwkomers, waarvan Saya Gray wel eens heel groot kan gaan worden, al moet ze misschien net wat consistenter worden. Zeker geen nieuwkomer is Mavis Staples, met afstand de oudste muzikante in deze lijst. Het leukst in deze lijst vind ik overigens de terugkeer van persoonlijke favoriet Miki Berenyi, die haar band Lush heel even deed vergeten.
45-31
Veel vrouwelijke muzikanten in deze derde worp, variërend van Kathleen Edwards die glorieus terugkeert en nieuwkomer Olivia Dean, die dit jaar uitgroeide tot een wereldster. Dat zie ik CMAT het komende jaar ook doen, maar er zijn ook muzikanten die het ondanks een geweldig album met veel minder roem moeten doen. De wereld van de muziek blijft een keiharde wereld.
30-21
De volgende tien. Een aantal verrassingen, want Racing Mount Pleasant, Ambre Ciel, Dove Ellis en Addison Rae zijn nieuwkomers. In deze worp ook relatief veel albums die net wat buiten mijn muzikale comfort zone liggen. 2025 was een net wat minder jaar voor de countrypop, maar Avery Anna behoorde wat mij betreft tot de positieve uitschieters in het genre.
20-11
We naderen de top 10. Emma Pollock, Jess Jocoy, Cate Le Bon en Alice Phoebe Lou staan garant voor kwaliteit en zijn dus geen verrassing. Nieuwkomers Joanne Robertson, Jess Kerber en Madeline Edwards zijn dat wel. Grootste verrassing in dit setje is wat mij betreft het album van dodie. Niet echt serieus genomen dit jaar, maar wat is haar nieuwe album prachtig. Het had een plek in de top 10 verdiend.
10-1
Lang onder de radar gebleven deze Belgische muzikante, die een onuitwisbare indruk maakte met een Sinéad O’Connor cover, maar ook haar eigen songs zijn betoverend mooi en bijna beangstigend indringend. Vergeten in de meeste jaarlijstjes, maar wat een prachtig album.
Wednesday liet de afgelopen jaren al nadrukkelijk van zich horen, maar doet er op Bleeds nog een schepje bovenop. De band stond altijd wat in de schaduw van een band als Big Thief, maar met Bleeds laat het deze band dit jaar ver achter zich. Stergitarist MJ Lenderman heeft de band verlaten, maar is gelukkig nog te horen op dit geweldige album,
De franse muzikante Oklou maakte wat mij betreft het meest eigenzinnige popalbum van 2025. Haar muziek is aanstekelijk en bevat flink wat ingrediënten uit de succesvolle popmuziek van het moment, maar Oklou doet alles net wat anders. Ze groeide dan ook niet voor niets uit tot een van de grote popsterren van het moment en is ook live een belevenis.
Het wat donker getinte en zeer persoonlijke Ace van Madison Cunningham kwam afgelopen herfst op het juiste moment, maar toch kreeg het album wat mij betreft niet de aandacht en de waardering die het verdiende. Het is een stemmig en ingetogen album dat echt heel wat donkere avonden kan gaan verwarmen. Madison Cunningham verdient echt alle lof.
Als er één album is ondergesneeuwd in 2025 is het wat mij betreft I Still Want To Share van Sophie Jamieson. Dat deed haar debuutalbum ook al, maar het tweede album van de Britse muzikante is een folkalbum waarop echt alles klopt. Sophie Jamieson gold op voorhand als een van de grootste beloften van de Britse popmuziek, maar haar album viel op bijzondere wijze tussen wal en schip en is in de meeste winkels niet te vinden. Doodzonde.
Het vorige album van Japanese Breakfast haalde de hoogste regionen van mijn jaarlijstje en daar hoort ook dit nieuwe album in thuis. Michelle Zauner, die ook fantastisch kan schrijven, koos dit keer voor een rijk gearrangeerd en soms wat sprookjesachtig geluid, waarop het heerlijk wegdromen is, maar dat het ook verdient om met volledige aandacht te worden beluisterd.
LUX van ROSALÍA is het meest opzienbarende album van 2025. Het is ook het meest ambitieuze album en een album waarop de Spaanse muzikante weer een totaal ander geluid laat horen. Het is een album dat op de dag van de release op overweldigende wijze werd overladen met vijfsterren recensies en daar valt niets op af te dingen. ROSALÍA gaat het volgend jaar laten zien in de Ziggo Dome, maar tot die tijd hebben we het fascinerende LUX.
De van oorsprong Italiaanse zangeres Marta Arpini zag ik dit jaar tijdens een instore bij de lokale platenzaak. Op bescheiden wijze vertolkte ze de zachte folky popsongs van haar debuutalbum. Marta Arpini heefy een achtergrond in de jazz, maar wat kan ze goed uit de voeten met de folky pop op Tender Superpower. Het is een album dat direct zorgt voor een goede sfeer, maar het is ook een album dat alleen maar beter wordt, hoe vaak je het ook hoort.
Lera Lynn maakte een onuitwisbare indruk als nachtclubzangeres in de HBO serie True Detective en sindsdien maakt ze albums die in ieder geval bij mij de juiste snaar weten te raken. De Amerikaanse muzikante voerde de afgelopen jaren meerdere malen mijn jaarlijstje aan en ook het helaas nauwelijks opgemerkte Comic Book Cowboy is weer een geweldig album van de Amerikaanse muzikante. Hopelijk krijgt het album nog een nieuwe kans, want Comic Book Cowboy is echt veel te mooi om over het hoofd te zien.
De Nieuw-Zeelandse muzikante Lorde koos op het in 2021 verschenen Solar Power voor een wat lichter en meer ingetogen geluid. Op het dit jaar verschenen Virgin keert ze terug naar een wat zwaarder aangezet elektronisch geluid en het is wat mij betreft een zeer aansprekend geluid. Het is bovendien een geluid waarmee Lorde anders en zeker ook eigenzinniger klinkt dan de meeste van haar collega popsterren. Virgin was voor mij een onbetwist top 5 album, maar haar indrukwekkende optreden vorige maand gaf het album nog een extra zetje omhoog.
Beste concerten
