Er is tot dusver weinig aandacht besteed aan het titelloze debuutalbum van Heir of The Cursed, terwijl het een album van een bijzondere of zelfs unieke schoonheid is. Het is helaas het eerste maar direct ook het laatste album van Heir Of The Cursed, want Beldina Odenyo, de vrouw achter het project, maakte een einde aan haar leven voor ze haar eerste album kon maken. Het album is er gelukkig toch gekomen en het is een uniek album. Het is een aardedonker album, maar het is ook een album met prachtige muziek en minstens even indrukwekkende zang. Het is een album dat je niet kunt beluisteren zonder een brok in de keel, maar hoe vaker ik de muziek van Heir Of The Cursed hoor, hoe mooier en indrukwekkender het wordt.
Er gebeurt helaas nog niet al te veel op het social media platform Bluesky, dat een alternatief biedt voor Elon Musk’s steeds extremer wordende platform X, maar eerder deze week kreeg ik op het nieuwe platform voor het eerst een hele mooie muziektip. Het betreft het debuutalbum van Heir Of The Cursed, een project van Beldina Odenyo, die werd geboren in Kenia, maar opgroeide in Schotland.
Het is een debuutalbum waar een heel triest verhaal aan vast zit, want Beldina Odenyo maakte in 2021 een einde aan haar leven. Ze deed dit toen ze op het punt van doorbreken stond, want haar bijzondere muziek begon in het Verenigd Koninkrijk rond de tijd van haar zelfverkozen dood net flink de aandacht te trekken, onder andere na een optreden waar iedereen stil van werd.
Haar zus heeft zich de afgelopen jaren ontfermd over de muzikale erfenis van Beldina Odenyo, waardoor afgelopen week, op wat de vijfendertigste van de Keniaans-Schotse muzikante had moeten zijn, toch nog een debuutalbum van Heir Of The Cursed verscheen.
Het is een debuutalbum dat is gemaakt op basis van de thuisopnamen die Beldina Odenyo heeft nagelaten. Of het debuutalbum van Heir Of The Cursed klinkt zoals Beldina Odenyo dat voor ogen had weten we dus niet, maar het is een bijzonder en wat mij betreft erg mooi album geworden.
Bij een op basis van demo’s gemaakt album verwacht je in een muzikaal opzicht wat eenvoudiger album, maar dat is het debuutalbum van Heir Of The Cursed zeker niet. De songs op het album zijn bijzonder mooi ingekleurd met vooral zeer karakteristiek gitaarwerk, dat de muziek van Heir Of The Cursed een geheel eigen karakter geeft. De muziek op het album is behoorlijk sober, maar kaal klinkt het zeker niet.
Het debuutalbum van Heir Of The Cursed is in muzikaal opzicht lastig te duiden. In de muziek hoor ik vooral invloeden uit de folk en de jazz, maar de songs van Beldina Odenyo hebben een behoorlijk eigenzinnig of zelfs uniek geluid. Het is een geluid dat vaak behoorlijk donker of bijna beklemmend klinkt en door de repeterende elementen in het gitaarwerk en de soms behoorlijk lange songs heeft de muziek op het album ook zeker iets bezwerends.
Het bijzondere gitaarspel is bijna alles dat Beldina Odenyo nodig heeft voor haar songs, waaraan incidenteel percussie en wat toetsen zijn toegevoegd. Het wat ruimtelijke en elementaire maar o zo trefzekere gitaarspel vormt de perfecte basis voor de stem van de Keniaans-Schotse muzikante.
De stem van Beldina Odenyo is minstens net zo bijzonder als de muziek op haar debuutalbum. Het is een mooie maar ook zeer expressieve en emotievolle stem, die het wat donkere of beklemmende karakter van de songs van Heir of The Cursed verder versterkt. Ook in de stem van Beldina Odenyo hoor je invloeden uit de folk en de jazz, maar haar stem heeft ook het unieke en intense dat bijvoorbeeld ook de stem van Sinéad O’Connor had.
Hier en daar duiken wat Afrikaanse invloeden op in de muziek, maar heel prominent zijn ze niet. Naast de muziek en de zang zijn ook de teksten op het debuutalbum van Heir Of The Cursed behoorlijk donker. Het ontheemd opgroeien in een Schots dorp heeft Beldina Odenyo getekend en er waren wel meer demonen op haar pad. Het voorziet haar al zo bijzondere songs van nog wat meer lading. Het is doodzonde dat het eerste album van Heir Of The Cursed ook direct de laatste is, maar gelukkig is dit album er gekomen. Erwin Zijleman