Too good to be forgotten: Joana Serrat

Het maken van een lijstje met de beste albums van 2024 bewaar ik voor het einde van het jaar, dus Kacey, Taylor, Billie, Beth, Faye en Arooj komen later, maar halverwege het jaar vraag ik wel aandacht voor een aantal albums die ik hoog heb zitten, maar die wel wat weer aandacht hadden verdiend. Onder het mom 'too good to be forgotten' vandaag aandacht voor BIG WAVE van Joana Serrat.

De Spaanse muzikante Joana Serrat is in Nederland helaas nog altijd vrij onbekend, maar levert ook met het wat ruwere en donkerdere BIG WAVE weer een uitstekend album af, dat echt alle aandacht verdient
Ondanks mijn liefde voor de vorige albums van Joana Serrat had ik het nieuwe album van de Spaanse muzikante bijna gemist. Dat zou doodzonde zijn geweest, want met BIG WAVE voegt Joana Serrat weer een fascinerend hoofdstuk toe aan haar oeuvre. De ooit als folky begonnen muzikante omringt zich dit keer door een veel ruwer en gruiziger geluid, waarin gitaren de hoofdrol spelen. Het is een behoorlijk donker geluid, maar als Joana Serrat zingt schijnt nog altijd de zon. Het is knap hoe de Spaanse muzikante op haar nieuwe album weer flink anders klinkt dan op haar vorige album, maar er ook in slaagt om een bijzonder hoog niveau vast te houden.

Lees de hele recensie en beluister het album hier: 

https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2024/06/joana-serrat-big-wave.html

Too good to be forgotten: Carly Pearce

Het maken van een lijstje met de beste albums van 2024 bewaar ik voor het einde van het jaar, dus Kacey, Taylor, Billie, Beth, Faye en Arooj komen later, maar halverwege het jaar vraag ik wel aandacht voor een aantal albums die ik hoog heb zitten, maar die wel wat weer aandacht hadden verdiend. Onder het mom 'too good to be forgotten' vandaag aandacht voor hummingbird van Carly Pearce.

Het was een lange weg voor Carly Pearce, maar inmiddels behoort ze tot de smaakmakers van de countrypop, wat ze nog eens bevestigt met het meer tegen authentieke Amerikaanse rootsmuziek aanleunende hummingbird
Iedereen die op basis van haar eerste twee albums twijfelde over de talenten van Carly Pearce werd over de streep getrokken door het indrukwekkende breakup album 29: Written In Stone, waarmee ze zich schaarde onder de beteren binnen de Nashville countrypop. Met het deze week verschenen hummingbird laat Carly Pearce horen dat ze binnen de countrypop nog altijd met de besten mee kan, maar hummingbird is een album dat ook liefhebbers van wat authentieker klinkende Amerikaanse rootsmuziek aan moet kunnen spreken. Invloeden uit de pop hebben een flinke stap terug gedaan op een album dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht makkelijk overtuigt.

Lees de hele recensie en beluister het album hier: 

https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2024/06/carly-pearce-hummingbird.html

Odie Leigh - Carrier Pigeon

Odie Leigh is een jonge muzikante uit New Orleans, die met Carrier Pigeon een charmant, puur en ruw debuutalbum heeft afgeleverd, maar het is ook een album met geweldige songs, die haar wel eens heel groot kunnen gaan maken
Je hebt van die albums die direct bij eerste beluistering goed zijn voor een glimlach. Carrier Pigeon van Odie Leigh is zo’n album. De Amerikaanse muzikante schrijft persoonlijke songs waar je alleen maar van kunt houden. De folky songs van Odie Leigh zijn puur en ingetogen, maar de Amerikaanse muzikante weet ook hoe een perfect popliedje moet klinken, al weet ze ook dan goudeerlijk te klinken. De ruwe charme van de songs van Odie Leigh spreekt direct aan, maar je hoort pas later hoe verschrikkelijk goed de songs van de muzikante uit New Orleans zijn. Carrier Pigeon bevat tien songs en net iets meer dan een half uur muziek, maar na dit half uur weet ik zeker dat Odie Leigh een ster gaat worden.

Er is een parallel muzikaal universum waar ik geen deel van uit maak, maar waar ik wel steeds vaker mee in aanraking kom. Vrouwelijke singer-songwriters die ik zie als cultartiesten blijken met speels gemak grote zalen uit te verkopen, waarin ze worden verwelkomd door zeer fanatieke fans die alle songs woord voor woord meezingen. Ook het onlangs verschenen Carrier Pigeon van Odie Leigh schijn ik te danken te hebben aan dit parallelle muzikale universum, want de muzikante uit New Orleans, Louisiana, overwoog haar gitaar voorgoed in de koffer op te bergen, tot een van haar songs toch nog werd opgepikt. 

Er wordt vaak wat neerbuigend gedaan over het parallelle muzikale universum dat luistert naar de naam TikTok, maar ook het debuutalbum van Odie Leigh laat horen dat het wel degelijk interessante alternatieve popmuziek op kan leveren. Ik was zelf in ieder geval direct bij eerste beluistering buitengewoon gecharmeerd van de songs van Odie Leigh. Het zijn eenvoudige en over het algemeen folky songs die vaak genoeg hebben aan de akoestische gitaar en de expressieve stem van Odie Leigh, maar die hier en daar ook voller zijn ingekleurd. 

Invloeden uit de folk worden op Carrier Pigeon vermengd met een vleugje Americana en invloeden uit de indiepop en de indierock. In muzikaal opzicht verlegt Odie Leigh geen grenzen, maar ze laat op haar debuutalbum wel horen dat ze een buitengewoon goed gevoel heeft voor zeer aansprekende popsongs. Het zijn deels opvallend melodieuze popsongs, maar de Amerikaanse muzikante kan ook uit de voeten met intieme en meer ingetogen songs. 

Het zijn in beide gevallen songs die worden gedragen door de bijzondere stem van Odie Leigh. Het is een stem die aangenaam klinkt, maar het is ook een stem met veel gevoel, wat de songs op Carrier Pigeon voorziet van emotionele lading. Qua energie doen de songs van Odie Leigh me wel wat denken aan de songs van een jonge Ani DiFranco en net als Ani Difranco maakt Odie Leigh van haar hart geen moordkuil. 

Carrier Pigeon staat vol met persoonlijke songs die zich durven uit te spreken. Het lijkt op het eerste gehoor misschien eenvoudig wat Odie Leigh doet, maar bij beluistering met volledige aandacht hoor je dat alles klopt op het debuutalbum van de muzikante uit New Orleans. Carrier Pigeon kan sober klinken en wat rammelen, maar de songs van Odie Leigh zijn ook volgestopt met trefzekere versiersels en fraaie arrangementen. 

Ik vond Carrier Pigeon bij eerste beluistering vooral een fris en charmant album, maar inmiddels hoor ik ook het enorme talent van Odie Leigh, die zomaar een nieuwe generatie jonge vrouwelijke singer-songwriters aan kan gaan voeren. Ze doet dit met een geluid dat hier en daar raakt aan de populaire indiepop, indierock en indiefolk van het moment, maar het debuutalbum van Odie Leigh klinkt wat mij betreft ook anders. Dat zit hem deels in het folky karakter van de songs op Carrier Pigeon, maar ook qua intimiteit verlegt de Amerikaanse muzikante wat mij betreft grenzen. 

Bij TikTok wordt nog vaak gedacht aan foute dansjes en het recyclen van passages uit grote pophits, maar het debuutalbum van Odie Leigh laat horen dat het platform ook in artistiek opzicht zeer aansprekende muziek kan lanceren. Odie Leigh had haar geluk zoals gezegd bijna buiten de muziek gezocht, maar met Carrier Pigeon heeft ze een album gemaakt dat haar wel eens heel groot kan gaan maken. Erwin Zijleman

De muziek van Odie Leigh is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://odieleigh.bandcamp.com/album/carrier-pigeon.

Carrier Pigeon van Odie Leigh is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

CD, 16,99 euro

Too good to be forgotten: Margaux

Het maken van een lijstje met de beste albums van 2024 bewaar ik voor het einde van het jaar, dus Kacey, Taylor, Billie, Beth, Faye en Arooj komen later, maar halverwege het jaar vraag ik wel aandacht voor een aantal albums die ik hoog heb zitten, maar die wel wat weer aandacht hadden verdiend. Onder het mom 'too good to be forgotten' vandaag aandacht voor Inside The Marble van Margaux.

Margaux moet concurreren met hele hordes jonge vrouwelijke singer-songwriters in het indiesegment, maar haar debuutalbum Inside The Marble weet zich op alle fronten verrassend makkelijk te onderscheiden
Inside The Marble van Margaux (Bouchegnies) begint als een redelijk standaard indiepop en indierock album, maar naarmate het album vordert maakt de muzikante uit Brooklyn, New York, steeds meer indruk met een fascinerende instrumentatie, mooie zang en songs die de fantasie uitvoerig prikkelen. In muzikaal opzicht slaat Inside The Marble steeds weer andere wegen in, maar de klanken van Margaux en haar medemuzikanten blijven ook bijzonder aangenaam. Het is flink dringen in het genre waarin Margaux opduikt met haar debuutalbum, maar Inside The Marble is een album dat absoluut opvalt in het enorme aanbod van het moment.

Lees de hele recensie en beluister het album hier: 

https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2024/06/margaux-inside-marble.html

Too good to be forgotten: Caoilfhionn Rose

Het maken van een lijstje met de beste albums van 2024 bewaar ik voor het einde van het jaar, dus Kacey, Taylor, Billie, Beth, Faye en Arooj komen later, maar halverwege het jaar vraag ik wel aandacht voor een aantal albums die ik hoog heb zitten, maar die wel wat weer aandacht hadden verdiend. Onder het mom 'too good to be forgotten' vandaag aandacht voor Constellation van Caoilfhionn Rose.

Caoilfhionn Rose maakte met Awaken en Truly al twee uitstekende en terecht geprezen albums, maar legt de lat met het betoverend mooie en bij vlagen sprookjesachtig klinkende derde album Constellation nog wat hoger
Het is knap hoe de uit Manchester afkomstige muzikante Caoilfhionn Rose op haar tweede album Truly uit 2021 het folky geluid van haar debuutalbum transformeerde en verrijkte. Op haar derde album Constellation zet Caoilfhionn Rose nog wat grotere stappen. Invloeden uit de folk zijn slechts een van de vele invloeden die zijn te horen op een album dat naast invloeden uit de jazz flink wat invloeden uit de neoklassieke muziek en de ambient bevat. Constellation is in muzikaal opzicht een fascinerend album, dat vol staat met beeldende en avontuurlijke klanken, maar het is ook een album waarop Caoilfhionn Rose laat horen dat ze een geweldige zangeres en muzikante en een groot songwriter is.

Lees de hele recensie en beluister het album hier: 

https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2024/05/caoilfhionn-rose-constellation.html

Travis - L.A. Times

De Schotse band Travis levert met L.A. Times alweer haar tiende album af en hoewel ook het nieuwe album niet zo goed is als de Travis klassieker The Man Who vermaakt ook dit album weer met een serie uitstekende songs
Een album van Travis blijft iets om naar uit te kijken. De band uit Glasgow maakt immers al meer dan 25 jaar uitstekende albums. Sinds uitschieter The Man Who uit 1999 ligt het niveau altijd ver boven de middelmaat en dat is niet anders op L.A. Times. Het is een album met een aantal typische Travis songs en wat uitstapjes buiten de gebaande paden, die misschien wat ten koste gaan van de consistentie, maar er wel voor zorgen dat ook het tiende album van Travis weer fris klinkt. De inmiddels naar Los Angeles uitgeweken Fran Healy vond de inspiratie voor L.A. Times in de City of Angels, maar Travis blijft toch ook een van de leukste en meest constante bands binnen het hokje Britpop.

De Schotse band Travis leverde 25 jaar geleden met The Man Who een onbetwist meesterwerk af. Ik reken het tweede album van de band uit Glasgow zelf tot de allerbeste albums van de jaren 90 en het is een album waar ik nog heel vaak naar luister en dat met een aantal tracks nog altijd goed is voor kippenvel. 

Met het deze maand verschenen L.A. Times is de discografie van Travis inmiddels gegroeid tot tien studioalbums en ondanks het feit dat de band de afgelopen 25 jaar nooit meer heel dicht in de buurt van het prachtige The Man Who kwam stelde de band rond zanger Fran Healy me ook nooit teleur. Alle albums van de Schotse band staan immers vol met prima songs en er zitten er altijd wel een aantal tussen die memorabel zijn. 

Fran Healy heeft het regenachtige Glasgow inmiddels verruild voor Los Angeles, waar hij de songs voor L.A. Times schreef. Het nieuwe album van Travis, de opvolger van het bijna vier jaar oude 10 Songs, werd geproduceerd door de gelouterde producer Tony Hoffer, die de afgelopen twee decennia al vaker liet horen dat hij uit de voeten kan met Britpop, maar ook werkte met onder andere Air en Beck. 

Voor iedereen die het oeuvre van Travis kent zal ook L.A. Times weer aanvoelen als het spreekwoordelijke warme bad. Ook op L.A. Times strooit de band met lekker in het gehoor liggende popliedjes en het zijn popliedjes waarvan je over het algemeen vrolijk wordt. L.A. Times is in muzikaal opzicht een typisch Travis album en het is er ook weer een die zeker niet tegen valt, maar op hetzelfde moment niet kan tippen aan het onaantastbare The Man Who. Dat is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant maak je een album als The Man Who maar één keer en de meeste bands is het helemaal niet gegeven om zo’n indrukwekkend album te maken. 

L.A. Times bevat een aantal meer ingetogen en een aantal wat uitbundiger klinkende songs en mijn voorkeur gaat ook dit keer uit naar de songs in de eerste categorie. Prachtige popsongs als de openingstrack Bus, het fraaie Live It All Again en het nog mooiere Naked In New York City ademen wat mij betreft de sfeer van The Man Who, terwijl de andere tracks op het album laten horen dat de tijd de afgelopen 25 jaar niet heeft stil gestaan en dat Travis ook open staat voor andere invloeden, waaronder een vleugje country en een aantal songs die wat tegen de eigentijdse pop aanleunen. 

Op L.A. Times reflecteert Fran Healy op zijn nieuwe leven in Los Angeles en op de staat van de Amerikaanse stad en kijkt hij terug op zijn jeugd in Schotland, wat een persoonlijk album oplevert, maar Travis is ook nog altijd een band, die naast Fran Healy al sinds het begin van de jaren 90 bestaat uit gitarist Andy Dunlop, bassist Dougie Payne en drummer Neil Primrose. 

Het lijkt me voor de band best frustrerend dat ieder nieuw album zal worden vergeleken met The Man Who en het af zal leggen tegen dit album, maar deze frustratie hoor je niet in de songs op L.A. Times die fris en geïnspireerd klinken. Travis levert daarom ook met L.A. Times weer een album af dat precies voldoet aan de verwachtingen, maar waar dit bij de meeste bands na zoveel jaren wat saai zou worden, ben ik ook weer blij met het tiende album van de Schotse band. De meeste bands die de Britpop kleur gaven in de jaren 90 hebben al tijden geen memorabel album meer gemaakt, maar Travis blijft ze afleveren met als kers op de taart nog altijd die klassieker uit 1999. Erwin Zijleman

L.A. Times van Travis is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP  (coloured), 34,99 euro
LP, 29,99 euro

2CD, 20,99 euro
CD, 17,99 euro

Too good to be forgotten - Laci Kaye Booth

Het maken van een lijstje met de beste albums van 2024 bewaar ik voor het einde van het jaar, dus Kacey, Taylor, Billie, Beth, Faye en Arooj komen later, maar halverwege het jaar vraag ik wel aandacht voor een aantal albums die ik hoog heb zitten, maar die wel wat weer aandacht hadden verdiend. Onder het mom 'too good to be forgotten' vandaag aandacht voor The Loneliest Girl In The World van Laci Kaye Booth.

Er is momenteel heel veel aanbod binnen de countrypop, maar op haar debuutalbum The Loneliest Girl In The World weet Laci Kaye Booth zich makkelijk te onderscheiden, om te beginnen met haar uitstekende stem
De eerdere verrichtingen van de Amerikaanse muzikante Laci Kaye Booth, die via een bekende talentenjacht is terecht gekomen in Nashville, zijn me ontgaan, maar met haar debuutalbum zet ze zichzelf op indrukwekkende wijze in de spotlights. The Loneliest Girl In The World heeft immers alles dat een goed countrypop album moet hebben. Laci Kaye Booth houdt het randje pop in haar songs bescheiden, heeft deze songs voorzien van een sfeervol rootsgeluid met hier en daar wat strijkers en beschikt ook nog eens over een onweerstaanbaar lekkere stem met zowel een zoet als een hees randje. De talentenjacht won ze niet, maar Laci Kaye Booth gaat het ver schoppen.

Lees de hele recensie en beluister het album hier: 

https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2024/05/laci-kaye-booth-loneliest-girl-in-world.html

Too good to be forgotten: néomí

Het maken van een lijstje met de beste albums van 2024 bewaar ik voor het einde van het jaar, dus Kacey, Taylor, Billie, Beth, Faye en Arooj komen later, maar halverwege het jaar vraag ik wel aandacht voor een aantal albums die ik hoog heb zitten, maar die wel wat weer aandacht hadden verdiend. Onder het mom 'too good to be forgotten' vandaag aandacht voor somebody's daughter van néomí.

De lat lag na de uitstekende EP’s Before en After erg hoog, maar néomí gaat er op haar uitstekende debuutalbum somebody’s daughter verrassend makkelijk overheen en levert een album af vol internationale allure
De Nederlands-Surinaamse muzikante Neomi Speelman werd een paar jaar geleden néomí en liet met twee uitstekende EP’s horen dat ze veel in haar mars heeft. De belofte van deze EP’s wordt meer dan waar gemaakt op het debuutalbum van néomí, somebody’s daughter. Het is een album waarop ze wederom samenwerkt met de Britse producer Will Knox, die tekent voor een gloedvol geluid. Het is een geluid waarin de prachtige stem van néomí uitstekend tot zijn recht komt. Het is een stem die al indruk maakte op de eerder verschenen EP’s, maar de zang op somebody’s daughter is nog veel mooier. Het levert in combinatie met de persoonlijke songs een uitstekend debuutalbum op.

Lees de hele recensie en beluister het album hier: 

https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2024/05/neomi-somebodys-daughter.html

Jessica Boudreaux - The Faster I Run

Voormalig Summer Cannibals frontvrouw Jessica Boudreaux liet een heleboel persoonlijke ellende achter zich en maakt makkelijk indruk met haar vooral door 90s indierock beïnvloede solodebuut The Faster I Run
Er zijn in de eerste helft van 2024 nogal wat vrouwelijke indierock albums verschenen. Zelfs zoveel dat verzadiging dreigt, maar het debuutalbum van Jessica Boudreaux is te goed om te laten liggen. De Amerikaanse muzikante heeft er met haar band Summer Cannibals al een muzikaal leven op zitten en ook de nodige persoonlijke misère is haar niet bespaard gebleven. Het heeft allemaal bijgedragen aan de songs op The Faster I Run dat makkelijk indruk maakt met een aantal aansprekende songs. Het zijn deels lekker gruizige indierock songs, maar Jessica Boudreaux kan ook uit de voeten met radiovriendelijke pop met een 90s twist. De Summer Cannibals kregen nooit echt een voet aan de grond, maar The Faster I Run verdient absoluut een beter lot.

De Amerikaanse muzikante Jessica Boudreaux voerde in het verleden de band Summer Cannibals aan. De band uit Portland, Oregon, maakte een viertal best aardige albums met een mix van indierock en een vleugje Riot grrrl, maar geen van de albums maakte op mij een onuitwisbare indruk, al scoorde Summer Cannibals wat mij betreft wel altijd een voldoende met haar muziek. 

Jessica Boudreaux heeft inmiddels een gewelddadige relatie, een gevecht met borstkanker en de Summer Cannibals achter zich gelaten en debuteert deze week met haar eerste soloalbum The Faster I Run. In muzikaal opzicht is Jessica Boudreaux wat opgeschoven richting indierock, maar vergeleken met de albums van Summer Cannibals heeft ze vooral stappen gemaakt als songwriter. 

De songs van haar band bleven bij mij niet lang hangen, maar mede door flink wat emotionele lading vind ik de songs op het eerste soloalbum van Jessica Boudreaux een stuk aansprekender. Het zijn songs die door het veelvuldig gebruik van het vaste stramien van de 90s indierock direct bekend in de oren klinken, maar de Amerikaanse muzikante heeft door de nare gebeurtenissen in haar leven ook zeker wat te melden en blijft gelukkig niet volledig binnen de gebaande paden van het genre. 

Voor haar eerste soloalbum hield Jessica Boudreaux alle touwtjes zelf in handen. Ze schreef de songs voor haar nieuwe album, tekende voor de vocalen en de muziek, nam The Faster I Run vervolgens zelf op en nam ook nog eens de productie voor haar rekening. Dat heeft ze knap gedaan, want The Faster I Run is een mooi en gevarieerd klinkend album. 

In een aantal songs kiest de muzikante uit Portland voor lekker ruwe indierock, maar ze is ook niet vies voor invloeden uit de pop. Het doet me af en toe wel wat denken aan Liz Phair in haar meest geïnspireerde dagen en dat is vergelijkingsmateriaal waarop Jessica Boudreaux trots mag zijn. 

Waar de aangename songs van Summer Cannibals bij mij het ene oor in en het andere oor weer uit gingen, vind ik de songs op The Faster I Run niet alleen aansprekend maar ook interessant. Het zijn songs die lekker in het gehoor liggen en die zoals gezegd direct bekend in de oren klinken, maar het zijn ook songs die je steeds weer weten te verrassen. Jessica Boudreaux heeft de inspiratie vooral gevonden in de 90s indierock, maar incidenteel duiken ook invloeden uit omliggende genres en omliggende decennia op. 

Liefhebbers van indierock met een vrouwelijk boegbeeld hebben momenteel genoeg te kiezen, maar ik vind het eerste soloalbum van Jessica Boudreaux zeker onderscheidend. Enerzijds door de muzikale variëteit op het album, maar anderzijds ook zeker door het niveau van de muziek en de zang en de kwaliteit van de songs op The Faster I Run. 

Dat hoor je er misschien niet direct aan af, want ik vond het solodebuut van Jessica Boudreaux bij eerste beluistering lekker klinken, maar nog niet direct bijzonder. Lekker werd al snel erg lekker en langzaam maar zeker hoorde ik veel meer moois en interessants op het album, dat me soms aan van alles en nog wat doet denken, maar minstens net zo vaak flink anders klinkt dan de meeste andere albums in het genre. 

De muzikante uit Portland beschikt ook nog eens over een karakteristiek stemgeluid, dat nog wat extra onderscheidend vermogen toevoegt aan het uitstekende The Faster I Run. Of het album veel aandacht gaat trekken in de wat slappe zomerperiode is maar de vraag, maar het zou zeker verdiend zijn. Erwin Zijleman

De muziek van Jessica Boudreaux is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://jessicaboudreaux.bandcamp.com/album/the-faster-i-run.

Cigarettes After Sex - X's

Het was bijna vijf jaar stil rond de Amerikaanse band Cigarettes After Sex, maar met X’s keert de band terug en wordt heel snel duidelijk dat aan de receptuur van de vorige twee albums niets is veranderd
Cigarettes After Sex maakte op haar eerste twee albums muziek die afwisselend als betoverend mooi en dodelijk saai werd bestempeld. Het zal niet anders gaan met het vorige week verschenen X’s, want Greg Gonzales heeft niets veranderd aan de muziek van zijn band. Het tempo ligt nog altijd laag, de klanken zijn subtiel en de fluisterzachte stem van de Amerikaanse muzikant klinkt vooral dromerig. Als je er vatbaar voor bent is het gitaarwerk ook dit keer bijzonder mooi en valt er ook in de rest van de muziek van de band voldoende moois te ontdekken. Je moet tegen de stem en de teksten van Greg Gonzales kunnen, maar als dat zo is, is ook X’s weer een bijzonder mooi en aangenaam album om heerlijk bij weg te dromen.

Zeker als de avonden kouder en donkerder worden pak ik de eerste twee albums van de Amerikaanse band Cigarettes After Sex er nog wel eens bij. Cigarettes After Sex uit 2017 en Cry uit 2019 doen het immers extra goed in de donkerdere seizoenen van het jaar. De albums van de band rond de van oorsprong Texaanse, maar vanuit Brooklyn, New York, opererende muzikant Greg Gonzales verwarmden en benevelden met melodieuze klanken, lome songs en dromerige vocalen. 

Ik omschreef Cry alweer bijna vijf jaar geleden als ‘Beach House met een zanger en een flinke dosis valium’ en dat vind ik nog altijd een treffende beschrijving. Door het lome karakter van de muziek van Cigarettes After Sex werden de albums van de Amerikaanse band ook geregeld dodelijk saai genoemd, maar zelf kon ik geen genoeg krijgen van de albums, die bij beluistering met de koptelefoon interessanter en rijker bleken te zijn dan bij oppervlakkige beluistering. 

X’s het nieuwe album van Cigarettes After Sex is midden in de zomer verschenen en dat lijkt wat ongelukkig getimed. Ondanks het feit dat er bijna vijf jaren zijn verstreken sinds Cry is er immers bijna niets veranderd in de muziek van de Amerikaanse band, die ik daarom nog altijd het best vind passen bij herfstavonden en winteravonden. Gelukkige omstandigheid is dat ik X’s voor het eerst heb beluisterd op IJsland, waar de zomeravonden aan de koele kant zijn. Het donker worden wilde echter niet goed lukken, maar desondanks was ik direct weer gecharmeerd van de muziek van de band van Greg Gonzales. 

Ik ben zeker niet de enige, want tot mijn grote verbazing weet de band de Ziggo Dome inmiddels uit te verkopen, wat gezien de tijd die is verstreken sinds Cry een extra knappe prestatie is. Ook X’s roept overigens weer gemengde reacties op, want niet iedereen is gecharmeerd van de dromerige klanken van Cigarettes After Sex en de vaak wat zoete teksten van Greg Gonzales. Ook het feit dat X’s verder gaat waar de vorige twee albums eindigden kan niet iedereen waarderen. 

Ik vind het zelf niet zo’n probleem, want ik was na vijf jaar wachten wel weer toe aan de bedwelmende klanken van de band uit Brooklyn. In die klanken waren in het verleden nog wel wat subtiele scherpe randjes verstopt, maar op X’s is de muziek van Cigarettes After Sex zonder uitzondering dromerig en melodieus. 

Het kabbelt allemaal bijzonder aangenaam voort, maar ook dit keer komt de muziek van de band tot leven bij beluistering met de koptelefoon. Door de koptelefoon zijn de gitaarakkoorden op het album net wat mooier en ook de lome zang van Greg Gonzales komt ook wat makkelijker binnen. Ook ik zou overigens niet graag eindeloos moeten luisteren naar de muziek van Cigarettes After Sex, want na een uur of wat wordt het allemaal wel wat weeïg en gezapig, maar de tien songs op X’s zijn wat mij betreft de perfecte dosis voor totale ontspanning. 

Iedereen die niets had met de vorige twee albums van de band hoeven ook niet te beginnen aan X’s,. dat als nog minder spannend zal worden ervaren, maar als Cigarettes After Sex uit 2017 en Cry uit 2019 wel de juiste snaar raakten, zal ook X’s waarschijnlijk wel weer zijn werk doen. Mits juist gedoseerd natuurlijk. Het concert in de Ziggo Dome eind oktober laat ik aan me voorbij gaan, maar tegen die tijd komt het bij vlagen toch ook echt wonderschone X’s waarschijnlijk nog veel beter tot zijn recht dan op het moment. Erwin Zijleman

De muziek van Cigarettes After Sex is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://cigarettesaftersex.bandcamp.com/album/xs.

X's van Cigarettes After Sex is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (deluxe), 34,99 euro

LP (white), 29,99 euro

LP (clear), 29,99 euro

LP , 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Too good to be forgotten: Lizzy McAlpine

Het maken van een lijstje met de beste albums van 2024 bewaar ik voor het einde van het jaar, dus Kacey, Taylor, Billie, Beth, Faye en Arooj komen later, maar halverwege het jaar vraag ik wel aandacht voor een aantal albums die ik hoog heb zitten, maar die wel wat weer aandacht hadden verdiend. Onder het mom 'too good to be forgotten' vandaag aandacht voor Older van Lizzy McAlpine.

Lizzy McAlpine is pas 24 en maakte al twee uitstekende albums, maar met haar derde album Older kan ze zich zomaar scharen onder de meest getalenteerde singer-songwriters van het moment
Lizzy McAlpine is vooral bekend op TikTok, maar met haar nieuwe album Older verdient de singer-songwriter uit Philadelphia een veel groter publiek. Older werd gemaakt met een aantal topmuzikanten en ervaren producers en klinkt echt fantastisch. De ene keer ingetogen en folky, de volgende keer rijk georkestreerd, maar altijd zeer smaakvol. Ook de stem van Lizzy McAlpine valt direct in positieve zin op en dat doet de Amerikaanse muzikante ook met haar songs. Older klinkt als een tijdloos singer-songwriter album, maar de songs van Lizzy McAlpine hebben ook een eigentijdse touch. Haar vorige albums waren uitstekend, maar met Older zet Lizzy McAlpine nog een aantal flinke stappen.

Lees de hele recensie en beluister het album hier: 

https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2024/04/lizzy-mcalpine-older.html

Too good to be forgotten: Jess Ribeiro

Het maken van een lijstje met de beste albums van 2024 bewaar ik voor het einde van het jaar, dus Kacey, Taylor, Billie, Beth, Faye en Arooj komen later, maar halverwege het jaar vraag ik wel aandacht voor een aantal albums die ik hoog heb zitten, maar die wel wat weer aandacht hadden verdiend. Onder het mom 'too good to be forgotten' vandaag aandacht voor Summer Of Love van Jess Ribeiro.

De Australische muzikante Jess Ribeiro heeft met Summer Of Love een album gemaakt dat eindeloos betovert, maar dat ook continu de fantasie prikkelt met avontuurlijke klanken, bijzondere zang en eigenzinnige songs
Het is dringen in het grote aanbod aan nieuwe muziek van het moment, maar het zou echt doodzonde zijn als het bijzondere Summer Of Love van Jess Ribeiro ondersneeuwt. De singer-songwriter laat zich door meerdere genres beïnvloeden, met een voorzichtige voorliefde voor rootsmuziek. Ze laat haar muziek echter niet in een hokje duwen door te kiezen voor een bijzondere en zeer smaakvolle instrumentatie. De subtiele klanken op het album worden gecombineerd met al even bijzondere zang, die Summer Of Love voorzien van een uniek stempel. Dat stempel krijgt nog wat extra glans door de eigenzinnige songs van de Australische muzikante, die met Summer Of Love een prachtalbum heeft gemaakt.

Lees de hele recensie en beluister het album hier: 

https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2024/04/jess-ribeiro-summer-of-love.html

Maya de Vitry - The Only Moment

De Amerikaanse singer-songwriter Maya de Vitry maakte in 2022 met Violet Light een bijzonder fraai en tijdloos singer-songwriter album en doet dat nu nog eens met het minstens even mooie The Only Moment
Voor liefhebbers van tijdloze singer-songwriter albums valt er momenteel volop te kiezen, waardoor er helaas veel albums in het genre tussen wal en schip vallen. Het zou zonde zijn als dit zou gebeuren met het nieuwe album van de Amerikaanse singer-songwriter Maya de Vitry, want The Only Moment is net als zijn voorganger een bijzonder mooi album. De muzikante uit Nashville heeft ook haar nieuwe album prachtig ingekleurd en schakelt hierbij makkelijk tussen genres. De smaakvolle klanken passen uitstekend bij de mooie en warme stem van Maya de Vitry, die ook dit keer makkelijk overtuigt met haar smaakvolle en gevarieerde songs. Echt veel te mooi om te laten liggen dit album.

Violet Light was helemaal aan het begin van 2022 mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Maya de Vitry. Het derde album van de muzikante uit Nashville, Tennessee, werd gemaakt tijdens de coronapandemie, waardoor de muzikanten die waren te horen op het album hun bijdragen via het Internet aanleverden. Maya de Vitry koos voor iedere track op Violet Light de juiste muzikanten uit, maar ondanks het grote aantal muzikanten dat bijdroeg aan het album klonk het verrassend consistent. 

Violet Light van Maya de Vitry liet zich beluisteren als een tijdloos singer-songwriter album en het was ook nog eens een goed en veelzijdig singer-songwriter album. Niet zo gek dus dat ik het deze week verschenen nieuwe album van de Amerikaanse muzikante zo ongeveer als eerste opschreef voor een plekje op de krenten uit de pop. Daar heb ik zeker geen spijt van gekregen, want ook The Only Moment is weer een uitstekend album. 

Nu de coronapandemie achter ons ligt kon Maya de Vitry haar nieuwe muziek weer gewoon in de studio opnemen, waarin ze gezelschap kreeg van slechts een handvol muzikanten. Maya de Vitry had dit keer zelf een flinke vinger in de pap, want ze produceerde The Only Moment zelf en nam bovendien een substantieel deel van de instrumentatie voor haar rekening. Hiernaast tekende de Amerikaanse muzikante voor de warme en gevoelige vocalen op het album en schreef ze de songs op het album, een enkele keer bijgestaan door vrouwelijke collega’s als Phoebe Hunt en Caitlin Canty. 

Ondanks het feit dat Maya de Vitry dit keer werkte met een vaste band is ook The Only Moment een gevarieerd klinkend album. De muzikante uit Nashville heeft ook dit keer een tijdloos klinkend singer-songwriter album gemaakt en het is er een waarop uiteenlopende invloeden worden verwerkt, maar waarop folk en jazz het meest in het oor springen op de hielen gezeten door soul, country en pop. 

Direct bij eerste beluistering van het album valt op hoe warm of zelfs gloedvol het nieuwe album van Maya de Vitry klinkt. De meeste songs op het album hebben een redelijk laag tempo en de muziek is in de meeste songs redelijk ingetogen, maar wat wordt er mooi gespeeld op het album, met vaak een hoofdrol voor prachtig en veelkleurig gitaarspel. 

Door het tijdloze karakter van de muziek op The Only Moment en de zeer smaakvolle arrangementen slaat het album zich direct als een warme deken om je heen en dit aangename gevoel wordt verder versterkt door de zang van Maya de Vitry die beschikt over een karakteristieke maar ook warme stem. De Amerikaanse muzikante zingt bovendien met veel gevoel en precisie, wat uitstekend past bij de mooie en verzorgde klanken op het album. 

The Only Moment van Maya de Vitry klinkt meer dan eens als een singer-songwriter album uit een ver verleden, maar ook in het heden overtuigen de sterke en bijzonder mooi uitgevoerde songs van Maya de Vitry makkelijk. The Only Moment van Maya de Vitry is helaas geen album dat gaat worden overladen met aandacht de komende weken, maar het is absoluut een album dat kwaliteit ademt en dat zeer in de smaak zal vallen bij liefhebbers van tijdloze singer-songwriter muziek en een mooie vrouwenstem. Erwin Zijleman

De muziek van Maya de Vitry is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://mayadevitry.bandcamp.com/album/the-only-moment.

Too good to be forgotten: Babehoven

Het maken van een lijstje met de beste albums van 2024 bewaar ik voor het einde van het jaar, dus Kacey, Taylor, Billie, Beth, Faye en Arooj komen later, maar halverwege het jaar vraag ik wel aandacht voor een aantal albums die ik hoog heb zitten, maar die wel wat weer aandacht hadden verdiend. Onder het mom 'too good to be forgotten' vandaag aandacht voor Water's Here In You van Babehoven.

Het New Yorkse duo Babehoven trok in 2022 echt veel te weinig aandacht met het prachtige Light Moving Time en verdient een veel beter lot met het nog mooiere en indrukwekkendere Water’s Here In You
Tussen de stapel nieuwe albums van deze week zal het nieuwe album van Babehoven waarschijnlijk niet direct opvallen, maar het is, net als zijn voorganger, een prachtig album dat echt alle aandacht verdient. Maya Bon en Ryan Albert maken indiefolk met een ruw randje en tekenen voor intieme en melodieuze songs vol verrassingen. De instrumentatie op Water’s Here In You is echt prachtig en kleurt fraai bij de al even mooie stem van Maya Bon. Zeker in de meer ingetogen momenten maakt Babehoven dromerige en bezwerende muziek en het is muziek die zich steeds weer als een warme deken om je heen slaat. Ik ben gek op het debuut van Babehoven, maar album nummer twee is nog een stuk beter.

Lees de hele recensie en beluister het album hier: 

https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2024/04/babehoven-waters-here-in-you.html

Too good to be forgotten: Andrea von Kampen

Het maken van een lijstje met de beste albums van 2024 bewaar ik voor het einde van het jaar, dus Kacey, Taylor, Billie, Beth, Faye en Arooj komen later, maar halverwege het jaar vraag ik wel aandacht voor een aantal albums die ik hoog heb zitten, maar die wel wat weer aandacht hadden verdiend. Onder het mom 'too good to be forgotten' vandaag aandacht voor Sister Moon van Andrea von Kampen.

De Amerikaanse singer-songwriter Andrea von Kampen heeft met Sister Moon een uitstekend album afgeleverd, waarop ze nadrukkelijk haar eigen weg kiest en de aandacht trekt met een mooi en veelzijdig stemgeluid
Het is dringen in de diverse genres waarin jonge vrouwelijke singer-songwriters aan de weg proberen te timmeren. Andrea von Kampen bindt vanuit Lincoln, Nebraska, de strijd aan met de vele vrouwelijke folky singer-songwriters van het moment en doet dit met een eigen geluid dat afwijkt van de mainstream in het genre. Sister Moon is een tijdloos ingekleurd album met een hoofdrol voor akoestische gitaar en piano en het is een album met een serie uitstekende songs. Het zijn aansprekende songs, die nog wat aansprekender worden door de bijzonder mooie stem van Andrea von Kampen, die met veel gevoel en met veel expressie zingt op dit album dat ruimschoots boven het maaiveld uit steekt.

Lees de hele recensie en beluister het album hier: 

https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2024/03/andrea-von-kampen-sister-moon.html

Clairo - Charm

Clairo koos op haar vorige album voor een geluid dat je direct mee terug nam naar de jaren 70 en heeft dit geluid geperfectioneerd op het geweldige Charm, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht excelleert
Claire Cottrill dook een paar jaar geleden op in het kielzog van Phoebe Bridgers en al haar volgelingen, maar liet op haar debuutalbum al horen dat ze eigenzinniger was dan de meeste van haar collega’s in de indiepop. Die eigenzinnigheid was nog veel duidelijker te horen op het fraaie Sling, waarop Clairo de liefde verklaarde aan de singer-songwriter muziek uit de jaren 70. Sling was een geweldig album, maar het deze week verschenen Charm is nog veel beter. Ook Charm haalt de inspiratie deels uit het verleden, maar Clairo doet ook nadrukkelijk haar eigen ding. De sterke songs op het album zijn ook nog eens voorzien van prachtige klanken en mooie zang, wat zorgt voor een album dat met geen mogelijkheid is te weerstaan.

Claire Cottrill is pas 25 jaar oud, maar levert deze week met Charm alweer haar derde album onder de naam Clairo af. Ik was zeer gecharmeerd van de eerste twee albums van de Amerikaanse muzikante, die ik allebei bovengemiddeld goed en onderscheidend vond. Op haar debuutalbum Immunity uit 2019 kon Clairo wat mij betreft mee met de smaakmakers binnen de indiepop en verraste ze met popliedjes die niet zouden hebben misstaan op de albums van Phoebe Bridgers, maar die ook invloeden uit onder andere de R&B, de bedroom pop en de postpunk verwerkten. 

Met Immunity legde Clairo een stevige basis voor een carrière binnen de indiepop, maar op het in 2021 verschenen Sling sloeg Claire Cottrill een totaal andere weg in. Het tweede album van Clairo, dat werd geproduceerd door niemand minder dan Jack Antonoff, liet zich immers beluisteren als een singer-songwriter album uit de jaren 70. Het was een verrassende en gewaagde keuze, maar het pakte wat mij betreft geweldig uit. 

De liefde voor popmuziek uit de jaren 70 wordt doorgetrokken op het deze week verschenen Charm, dat net als Sling een zeer aangename jaren 70 vibe heeft. Clairo heeft Jack Antonoff verruild voor Leon Michels, die eerder werkte met onder Norah Jones en Sharon Jones & The Dap Kings en die invloeden uit de soul en de jazz toevoegt aan het geluid van Clairo. 

Charm werd opgenomen in Woodstock en New York, waarbij gebruik werd gemaakt van analoge apparatuur. Het versterkt het tijdloze karakter van de muziek van Clairo, die zich nog altijd laat inspireren door de tijdloze singer-songwriter muziek uit de jaren 70, de Laurel Canyon folk uit dezelfde periode en flirt met soft rock uit het verleden, maar die haar songs ook voorziet van eigentijdse ingrediënten uit de pop en de R&B. 

Ik was zeer gecharmeerd van de productie van Sling door Jack Antonoff, maar Leon Michels heeft de aangename jaren 70 vibe in de muziek van Clairo verder geperfectioneerd. Charm heeft een bijzonder lekker en warm klinkend geluid, dat fraai is versierd met flink wat verschillende blazers, bijzonder fraai pianospel en een weergaloos spelende ritmesectie. Net als Sling lijkt Charm af en toe zo weggelopen uit de jaren 70, maar de muziek van Clairo klinkt op hetzelfde moment eigentijds, wat bijzonder knap is. 

De Amerikaanse muzikante heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een uitstekend songwriter en ook de zang op Charm is bijzonder mooi. De ontwikkeling van Clairo komt ook terug in haar teksten, die de worstelingen van het volwassen worden inmiddels ontgroeid zijn. Charm is een album dat meedogenloos verleidt wanneer je het op de achtergrond laat voortkabbelen en dat nog wat meer indruk maakt wanneer de zon schijnt, maar luister net wat beter en je hoort alle muzikale en productionele hoogstandjes op het album, de precisie en het gevoel waarmee Claire Cottrill zingt en de fraaie wijze waarop haar songs zijn opgebouwd. 

 Ik was direct bij eerste beluistering van Charm verliefd op de lome songs, de warme klanken en de bijzonder aangename stem van Claire Cottrill, maar het nieuwe album van Clairo is een album dat nog lang door groeit en dat steeds weer nieuwe dingen laat horen. Het ene moment waan je je in de jaren 60 of 70, maar de songs op Charm bevatten ook ingrediënten die alleen maar uit deze tijd kunnen stammen. Clairo had goede papieren om uit te groeien tot een van de sterren van de indiepop, maar heeft gekozen voor een totaal ander geluid dat wat mij betreft veel mooier en interessanter is. Erwin Zijleman

Charm van Clairo is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (purple), 29,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Too good to be forgotten: Ivy Falls

Het maken van een lijstje met de beste albums van 2024 bewaar ik voor het einde van het jaar, dus Kacey, Taylor, Billie, Beth, Faye en Arooj komen later, maar halverwege het jaar vraag ik wel aandacht voor een aantal albums die ik hoog heb zitten, maar die wel wat weer aandacht hadden verdiend. Onder het mom 'too good to be forgotten' vandaag aandacht voor Sense & Nonsense van Ivy Falls.

De Belgische muzikante Fien Deman levert met Sense & Nonsense van Ivy Falls een wonderschoon album af, dat betovert met bijzondere songs, sfeervolle klanken en een stem waarvoor je onmiddellijk valt
Het is voor liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters een prachtige week, al gaan er waarschijnlijk ook wel wat hele mooie albums tussen wal en schip vallen. Dat mag echt niet gebeuren met Sense & Nonsense van Ivy Falls, want het project van de Vlaamse muzikante Fien Deman levert een bijzonder mooi album af. Het is een album dat in eerste instantie vooral opvalt door de echt prachtige stem van de Vlaamse muzikante, maar ook in muzikaal en productioneel opzicht is het debuutalbum van Ivy Falls een hoogstaand album, terwijl ook de veelzijdige maar zonder uitzondering pure en intieme songs op het album je niet snel zullen teleurstellen. Wat een aangename verrassing.

Lees de hele recensie en beluister het album hier: 

https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2024/03/ivy-falls-sense-nonsense.html

Too good to be forgotten: BLUAI

Het maken van een lijstje met de beste albums van 2024 bewaar ik voor het einde van het jaar, dus Kacey, Taylor, Billie, Beth, Faye en Arooj komen later, maar halverwege het jaar vraag ik wel aandacht voor een aantal albums die ik hoog heb zitten, maar die wel wat weer aandacht hadden verdiend. Onder het mom 'too good to be forgotten' vandaag aandacht voor Save It For Later van BLUAI.

De Belgische band BLUAI verrast op haar debuutalbum Save It For Later met een prachtige mix van Amerikaanse rootsmuziek, indierock en pop en maakt indruk met een bijzonder geluid vol fraaie accenten
BLUAI wordt op de bandcamp pagina van de Belgische band een ‘bedroom project’ genoemd, maar met het debuutalbum van de band kan de slaapkamer zomaar worden verruild voor een wereldwijd podium. Save It For Later roept in eerste instantie associaties op met een aantal grote bands van het moment, maar de drie vrouwen uit België hebben ook een duidelijk eigen geluid, dat naarmate je het debuutalbum van BLUAI hoort alleen maar mooier wordt. Indierock, pop en Amerikaanse rootsmuziek smelten prachtig samen in songs die zowel in muzikaal als in vocaal opzicht het gehoor strelen. Er komt het afgelopen jaar veel moois uit België, maar BLUAI is nog een stuk beter.

Lees de hele recensie en beluister het album hier: 

https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2024/03/bluai-save-it-for-later.html