Buddy & Julie Miller - In The Throes

In The Throes is pas het vierde album van Buddy & Julie Miller in ruim twintig jaar tijd, maar ook op dit album maakt het Amerikaanse tweetal weer indruk met uitstekende songs en vocalen die diep onder de huid kruipen
Al sinds het titelloze debuutalbum van Buddy & Julie Miller moeten we maar afwachten of er nog een vervolg komt en meestal duurt het wachten lang. Het valt deze keer mee, want slechts vier jaar na het fraaie Breakdown On 20th Ave. South is er weer een nieuw album van de twee gelouterde Amerikaanse muzikanten. Buddy Miller neemt in productioneel, muzikaal en vocaal opzicht het voortouw op In The Throes, maar Julie Miller schreef een serie geweldige songs en zorgt met haar zo karakteristieke stem voor het unieke geluid van het echtpaar. In The Throes is een veelzijdig album, dat uitstekend klinkt en vol staat met uitstekende songs, maar het is de prachtig doorleefde zang die van In The Throes een topalbum maakt.

Buddy en Julie Miller zijn inmiddels al flink wat decennia actief in de muziek en zijn sinds de tweede helft van de jaren 70 onafscheidelijk. Buddy Miller is op talloze albums te horen, speelde jarenlang in de band van Emmylou Harris en stond ook met talloze andere muzikanten op het podium. Vanaf de jaren 90 brengen de twee een aantal soloalbums uit, waarbij Julie Miller in eerste instantie kiest voor religieus getinte pop en gospel en Buddy Miller zich vol stort op de Amerikaanse rootsmuziek. 

In 2001 is er dan het uitstekend ontvangen Buddy & Julie Miller, waarop het echtpaar de krachten bundelt. Het pakt fantastisch uit. De rauwe strot van Buddy Miller blijkt perfect te passen bij de bijzondere stem van Julie Miller. Het levert een geweldig Americana album op, dat inmiddels wordt gerekend tot de klassiekers in het genre. 

De afgelopen twintig jaar worstelde Julie Miller flink met haar gezondheid, waardoor de opvolger van het debuutalbum van het echtpaar acht jaar op zich liet wachten. Het in 2009 verschenen Written In Chalk was het wachten echter meer dan waard en hetzelfde geldt voor het pas na een pauze van tien jaar verschenen Breakdown On 20th Ave. South. Dat album uit 2019 krijgt deze week al een opvolger met In The Throes, waarop een dozijn nieuwe Buddy & Julie Miller songs staat. 

Ik joeg hier thuis iedereen direct de gordijnen in met het album, want van de stem van Julie Miller moet je houden. De Amerikaanse muzikante heeft een zeer karakteristieke stem, die objectief beschouwd misschien niet heel mooi is, maar die wel diep ontroert en bovendien nog altijd prachtig kleurt bij de stem van echtgenoot Buddy. Ik ben al lang gewend aan de stem van Julie Miller en vond In The Throes direct prachtig. 

Het titelloze debuutalbum van het Amerikaanse echtpaar heeft inmiddels de status van klassieker, maar ik vond Written In Chalk en Breakdown On 20th Ave. South persoonlijk beter dan het debuutalbum en ook In The Throes sla ik hoger aan. Julie Miller legde zich de afgelopen jaren toe op het schrijven van songs en had naar verluidt ruim honderd songs klaar liggen voor het nieuwe album. De beste twaalf zijn terecht gekomen op In The Throes, wat een sterk album oplevert. 

Buddy Miller tekent op het vierde album van Buddy & Julie Miller voor de productie en het geweldige gitaarwerk, terwijl een aantal Nashville veteranen tekenen voor prachtige bijdragen van bas, drums, keyboards, viool en cello. Ook in vocaal opzicht stonden Buddy en Julie er niet alleen voor, want In The Throes bevat gastbijdragen van onder andere Gurf Morlix, Larry Campbell & Teresa Williams en Emmylou Harris. De stem van Julie Miller is misschien wat verzwakt de afgelopen jaren, maar ze is meerdere keren goed voor kippenvel. 

Buddy Miller speelde de afgelopen decennia met alles en iedereen binnen de Amerikaanse rootsmuziek, dus het is niet zo gek dat hij in het genre op een breed terrein uit de voeten kan. Folk en country domineren op In The Throes, maar het album bevat ook lekker rauwe blues, waarin de zang van Julie Miller uit haar tenen komt. Heel veel muziek maken Buddy & Julie Miller niet, althans niet samen, maar alles dat ze maken is prachtig, wat ook weer geldt voor het mooie en diep ontroerende In The Throes. Erwin Zijleman

De muziek van Buddy & Julie Miller is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse duo: https://buddymiller.bandcamp.com/album/in-the-throes.

In The Throes van Buddy & Julie Miller is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 16,99 euro

Cleo Sol - Heaven

De Britse muzikante Cleo Sol maakte in 2021 met Mother een van de allerbeste albums van het jaar en laat ook met het deze week verschenen Heaven weer horen dat ze beschikt over heel veel talent
De Britse muzikante Cleo Sol pakte ruim twee jaar geleden stevig uit met het ruim een uur durende Mother, dat het predicaat meesterwerk absoluut verdiende. Ook het deze week verschenen Heaven is weer een bijzonder mooi album, al moeten we het dit keer doen met slechts een half uur muziek. Het is gelukkig wel muziek van een bijzondere schoonheid, want net als Mother is ook Heaven in vocaal, muzikaal en productioneel opzicht een hoogstaand album. Heaven is wat soberder ingekleurd dan Mother en leunt ook wat minder zwaar op de soul en R&B, maar het is wederom een zwoel en broeierig album dat de gevoelstemperatuur met vele graden laat stijgen.

In de zomer van 2021 verscheen Mother, het tweede album van de Britse muzikante Cleo Sol. Ik kende haar van het een jaar eerder verschenen debuutalbum Rose In The Dark, dat ik een lekker zwoel R&B album vond. Het is een album dat het bijzonder goed deed op broeierige zomeravonden, maar dat ik binnen het R&B aanbod van dat moment verder niet heel onderscheidend vond. Mother vond ik echter een waanzinnig goed en juist zeer onderscheidend album. 

Ik vond het albums zelfs zo goed dat het album de top 10 over mijn jaarlijstje over 2021 haalde. Ondanks het feit dat Cleo Sol in de periode voor de release van haar tweede soloalbum de aandacht had getrokken met haar bijdragen aan het project Sault, bleef Mother lange tijd onopgemerkt wat echt doodzonde was en is. 

Op Mother werd de Britse muzikante bijgestaan door Inflo, de grote man achter Sault, die tekende voor een geweldige productie. Op Mother combineerde Cleo Sol invloeden uit de soulmuziek zoals die in de jaren 70 werd gemaakt met invloeden uit de R&B van dat moment, maar uitstapjes buiten de gebaande paden werden zeker niet geschuwd. De vooral ingetogen tracks op het album klonken loom en zwoel, maar de songs van Cleo Sol zaten stuk voor stuk razend knap in elkaar en bovendien zong de Britse muzikante prachtig op haar tweede album. 

Ik had al een tijd niet meer naar Mother geluisterd, maar de hernieuwde kennismaking met het album beviel me misschien nog wel beter dan de eerste kennismaking in het najaar van 2021. De aanleiding om het vinyl van Mother weer eens uit de kast te halen is de release van Heaven, het derde album van Cleo Sol, deze week. 

Na de twaalf tracks en ruim een uur muziek van Mother was het even een tegenvaller dat we het dit keer moeten doen met negen tracks en slechts een half uur muziek, maar uiteraard is de kwaliteit belangrijker dan de kwantiteit en met die kwaliteit zit het ook dit keer weer goed. Voor de productie van Heaven deed Cleo Sol wederom een beroep op Inflo, wat een prachtig klinkend album oplevert. 

Cleo Sol tekende zelf voor de instrumentatie en de zang en beiden zijn van hoog niveau. Vergeleken met de vorige twee albums is Heaven behoorlijk sober ingekleurd. Buiten akoestische gitaar en piano hoor je vooral wat extra bas en drums en hier en daar wat extra lagen vocalen. Het geluid op het album is misschien relatief sober, maar het is ook een warm geluid dat zich heerlijk om je heen slaat, zeker wanneer de ritmes wat meer uptempo zijn. Het is een vooral akoestisch geluid, dat wat jazzy klinkt, al heeft Cleo Sol de invloeden uit de soul en de R&B zeker niet afgezworen. 

Door het ingetogen en organische geluid heeft Heaven een intiem karakter en dat wordt versterkt door de zang. Cleo Sol zingt op haar nieuwe album nog wat zachter dan op haar vorige twee albums, maar de zang op Heaven is wederom oorstrelend mooi. Zeker wat later op de avond verwarmt het nieuwe album van Cleo Sol op bijzondere wijze de ruimte, maar de Britse muzikante doet ook dit keer bijzondere dingen en weet steeds weer de aandacht te trekken met subtiele accenten en verrassende wendingen. Of Heaven net zo goed is als het geweldige Mother durf ik nog niet te zeggen, maar ik vind het nieuwe album van Cleo Sol wel steeds beter en interessanter worden. Knappe plaat weer. Erwin Zijleman

De muziek van Cleo Sol is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://cleosol.bandcamp.com/album/heaven.

Elephant - Shooting For The Moon

De Nederlandse band Elephant gaat op Shooting For The Moon verder waar het uitstekende Big Thing vorig jaar ophield, maar legt ook een aantal andere accenten en laat bovendien flink wat groei horen
Elephant leverde vorig jaar met Big Thing een heerlijk album af, dat de zomer in huis bracht en eindeloos lang vasthield. De Rotterdamse band deed dit met songs die zich stevig hadden laten beïnvloeden door countryrock uit de jaren 70, maar die ook overweg konden met andere invloeden. Ook Shooting For The Moon heeft zich laten beïnvloeden door countryrock uit het verleden, maar de band zoekt op haar tweede album meer het avontuur en klinkt ook net wat eigentijdser. De zang is, net als op het debuutalbum van Elephant, bijzonder aangenaam, maar ook in muzikaal opzicht valt er veel te genieten, onder andere van het uitstekende gitaarwerk, dat fraai de grenzen verkent.

De Nederlandse band Elephant leverde ruim een jaar geleden met Big Thing een van de leukste en meest aangename zomeralbums van 2022 af. De band uit Rotterdam greep op haar debuutalbum stevig terug op de countryrock uit de jaren 70, maar bleef hier zeker niet in hangen en verwerkte ook invloeden uit de fraaie catalogus van het Excelsior label, waarop het album werd uitgebracht. 

De bijzonder lekker in het gehoor liggende en prachtig uitgevoerde songs van Elephant gaven de zomer van 2022 kleur, maar gingen veel langer mee dan de zomer. Ruim een jaar na Big Thing keert Elephant terug met haar tweede album, Shooting For The Moon. Voor de soundtrack van de zomer van 2023 komt het nieuwe album van de Rotterdamse band wat te laat, maar ook op Shooting For The Moon is er geen gebrek aan zonnestralen. 

Het tweede album van Elephant opent bijzonder met Post-Punk, waarin de band zowel in muzikaal als in vocaal opzicht een nieuwe weg lijkt in te slaan. Het is absoluut een interessante nieuwe weg, maar ik was zeker niet teleurgesteld toen Elephant in de tweede track op het album terugkeerde op het vertrouwde pad. Ook The Morning is overigens een bijzondere track door de gastvocalen van de Belgische zangeres Meskerem Mees, die met haar stem uitstekend past bij die van zanger Frank Schalkwijk. 

In muzikaal opzicht keert Elephant in de tweede track echter terug naar de countryrock uit de jaren 70, waarbij omliggende genres zeker niet worden vergeten. De songs van de Nederlandse band zijn nog altijd heerlijk melodieus en laid-back en brengen het deze week verdreven zomergevoel direct weer terug. 

Shooting For The Moon werd, net als het debuut van Elephant, geproduceerd door Pablo van de Poel van DeWolff, die ook dit keer vakwerk heeft afgeleverd. Het tweede album van Elephant is aan de ene kant voorzien van een wat nostalgisch of vintage geluid, maar klinkt ook absoluut fris en als een album van deze tijd. 

Net als op Big Thing trekt de stem van zanger Frank Schalkwijk ook op Shooting For The Moon makkelijk de aandacht, net als de harmonieën op het album, maar ook het gitaarwerk op het album valt in positieve zin op. Het is veelkleurig gitaarwerk van Michael Broekhuizen dat varieert van fraai melodieus en ondersteunend tot voorzichtig tegendraads, wat de tijdloze songs van Elephant voorziet van een avontuurlijk tintje. Het heeft af en toe wel wat van de muziek van Wilco, al moet ik nog zien dat de Amerikaanse band later deze maand een album aflevert dat zo goed en aangenaam is als het tweede album van Elephant. 

Shooting For The Moon van Elephant is een album waarbij je heerlijk kunt wegdromen en kunt fantaseren over een eindeloze nazomer, maar de heerlijk dromerig voortkabbelende songs van de Rotterdamse band prikkelen ook de fantasie wanneer je met net wat meer aandacht naar Shooting For The Moon luistert. 

Ik was vorig jaar behoorlijk onder de indruk van het debuutalbum van Elephant, maar het uitstekende nieuwe album van de band uit Rotterdam sla ik nog net wat hoger aan en is een zeer waardevolle aanvulling op de prachtige catalogus van het Excelsior label, dat er inmiddels al bijna dertig jaar in slaagt om met name de lente en de (na)zomer te voorzien van onweerstaanbaar lekkere soundtracks. Erwin Zijleman

Shooting For The Moon van Elephant is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (magenta), 27,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Luluc - Diamonds

Het van oorsprong Australische duo Luluc vertrouwt ook op haar vijfde album op subtiele gitaarlijnen en de prachtige stem van Zoë Randell, maar de songs op Diamonds zijn nog net wat mooier dan in het verleden
Het vorige album van Luluc heb ik op een of andere manier gemist, maar Diamonds pikte ik direct uit de releaselijst van deze week. Ik heb immers al sinds het tweede album van Luluc een enorm zwak voor de muziek van het Australische tweetal. Ook op Diamonds put Luluc zowel uit de archieven van de Britse folk uit het verleden als de indiefolk uit het heden, maar Zoë Randell en Steve Hassett hebben ook een duidelijk eigen geluid, dat vooral bestaat uit fraaie gitaarlijnen en bijzonder mooie zang. Het levert een bedwelmend mooi album op dat grotendeels vertrouwt op het inmiddels bekende Luluc geluid, maar dat ook een aantal subtiele uitstapjes in nieuwe richtingen bevat.

Het Australische duo Luluc debuteerde in 2008 met het album Dear Hamlyn, maar mijn eerste kennismaking met de muziek van Zoë Randell en Steve Hassett stamt uit 2014 toen Passerby, het tweede album van Luluc, verscheen. Het duo uit Melbourne was op dat moment, na een verblijf in Schotland, uitgeweken naar New York en maakte op Passerby makkelijk indruk met vooral door Britse folk beïnvloede muziek, die door de fraaie arrangementen en productie van Aaron Dessner op trefzekere wijze het heden in werd getild. 

Mede door de prachtige stem van Zoë Randell, maar ook door de associaties met de muziek van roemruchte bands als Fairport Convention, Cowboy Junkies, Mazzy Star en The Innocence Mission schopte Passerby van Luluc het uiteindelijk zelfs tot mijn jaarlijstje over 2014. Dat kunstje herhaalde het Australische duo net niet met het in 2018 verschenen Sculptor, maar ook op het derde album van Luluc overtuigden Zoë Randell en Steve Hassett met een mooie mix van traditionele Britse folk en eigentijdse indiefolk, met bijzondere gitaarlijnen en vooral met de prachtige stem van Zoë Randell, die ook op Sculptor meedogenloos wist te verleiden. 

Ik heb geen idee waarom ik het in 2020 verschenen Dreamboat heb gemist, al heeft het vast te maken met het feit dat Luluc het album noodgedwongen in eigen beheer moest uitbrengen. Het deze week verschenen Diamonds heb ik gelukkig wel weer direct opgepikt, want ik heb nog altijd een zwak voor de muziek van Luluc. Zoë Randell en Steve Hassett opereren nog altijd vanuit Brooklyn, New York, en hebben Diamonds grotendeels met zijn tweeën gemaakt. 

Op hun vijfde album borduurt het tweetal deels voort op het geluid van de eerdere vier albums. Ook Diamonds heeft zich hoorbaar laten beïnvloeden door Britse folk uit de jaren 70 en indiefolk uit het heden, maar vergeleken met de vorige albums van Luluc is de balans net iets verder doorgeslagen richting de folk van recentere datum, overigens zonder de sfeer van de Britse folk te verliezen. 

Diamonds werd zoals gezegd grotendeels door Zoë Randell en Steve Hassett gemaakt en dat levert een betrekkelijk ingetogen geluid op. De meeste songs op het album hebben genoeg aan de subtiele maar ook bijzonder mooie gitaarlijnen van Steve Hassett en de wederom betoverend mooie stem van Zoë Randell. Naast het fraaie gitaarwerk zijn subtiele bijdragen van bas en drums te horen en verder duiken hier en daar wat piano, synths en strijkers en blazers op, maar de meeste tracks op Diamonds zijn sober ingekleurd. 

Dat levert niet alleen een stemmig geluid op, maar biedt ook alle ruimte aan de stem van Zoë Randell, die misschien nog wel mooier zingt dan op de vorige albums van Luluc. Hier en daar heeft het wel wat van Cowboy Junkies, maar Luluc heeft op haar vijfde album ook een herkenbaar eigen geluid. 

Luluc vertrouwt zeker niet als enige op subtiele klanken en een bijzonder mooie en vaak fluisterzachte vrouwenstem, maar vergeleken met de meeste andere albums in zijn soort vind ik de songs van Luluc net wat mooier. Een cover van het dood gecoverde As Tears Go By heeft het tweetal dan ook helemaal niet nodig, al is ook deze song Luluc op het lijf geschreven. Liefhebbers van dit soort muziek weten hopelijk al lang genoeg. Erwin Zijleman

De muziek van Luluc is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Australische tweetal: https://luluc.bandcamp.com/album/diamonds.

Diamonds van Luluc is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 36,99 euro

Stephen Wilson Jr. - søn of dad

De Amerikaanse muzikant Stephen Wilson Jr. eert op zijn debuutalbum søn of dad zijn overleden vader en maakt indruk met geweldige songs en een geluid met een intensiteit om bang van te worden
Ondanks het feit dat ik de ontwikkelingen binnen de Amerikaanse rootsmuziek goed probeer bij te houden, kwam het deze week verschenen debuutalbum van de Amerikaanse muzikant Stephen Wilson Jr. voor mij als een totale verrassing. Het is een verrassing die ook nog eens hard binnen kwam, want wat is søn of dad een rauw en intens album. Het album is voorzien van een bijna overweldigend geluid, waarna de indringende stem van Stephen Wilson Jr. dwars door de ziel snijdt. De sfeer op het album varieert van donker tot desolaat, waardoor de songs van Stephen Wilson Jr. nog wat meer kracht en urgentie mee krijgen. Ik lees er nog niet heel veel over, maar wat is dit een sensationeel goed album.

Ik was de naam van de Amerikaanse muzikant Stephen Wilson Jr. nog niet eerder tegen gekomen, maar de min of meer toevallige eerste beluistering van zijn debuutalbum søn of dad kwam aan als een mokerslag. Het is een album dat opent met zwaar aangezette klanken, een aardedonkere sfeer, een stem die door de ziel snijdt en teksten vol diepe emoties. Stephen Wilson Jr. eert op søn of dad zijn vijf jaar geleden overleden vader, die hem alleen opvoedde op het platteland van Indiana. Stephen Wilson Jr. heeft er een bijzonder ambitieus album van gemaakt, want søn of dad bevat maar liefst tweeëntwintig songs en anderhalf uur muziek. 

De vader van de Amerikaanse muzikant was een professioneel bokser en bracht zijn zoon ook al op jonge leeftijd de beginselen van de bokssport bij. Stephen Wilson had ook voor een bestaan als bokser kunnen kiezen, maar besloot microbiologie en scheikunde te gaan studeren. Na het afronden van zijn studies koos hij echter niet voor een carrière in het laboratorium, maar voor een onzeker bestaan als muzikant. Hij was een aantal jaren gitarist in de rockband AutoVaughn, maar ging uiteindelijk aan de slag als songwriter in Nashville. 

Na een aantal jaren met succes songs voor anderen te hebben geschreven, bracht Stephen Wilson Jr. deze week zijn debuutalbum søn of dad uit. Het is een album waarop goed is te horen dat de Amerikaanse muzikant veel ervaring heeft opgedaan als songwriter in Nashville, want invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek domineren op het album. Het debuutalbum van Stephen Wilson Jr. laat echter ook zijn achtergrond als rockmuzikant horen. De meeste songs op søn of dad zijn voorzien van een redelijk zwaar aangezet geluid met af en toe lekker stevig gitaarwerk. Ook als de Amerikaanse muzikant kiest voor grotendeels akoestische klanken komt het album met veel kracht uit de speakers, wat de verdienste is van de lekker volle productie van Benjamin West. 

Door het stevig aangezette en bij vlagen zelfs behoorlijk overweldigende geluid klinkt søn of dad anders dan de meeste andere singer-songwriter albums van het moment. Ook de indringende vocalen en de wat donkere sfeer op het album dragen bij aan het onderscheidend vermogen van het album. Stephen Wilson Jr. vindt met zijn debuutalbum aansluiting bij de wat rauwere singer-songwriters binnen de Americana, maar bij beluistering van søn of dad hoor ik af en toe ook wel wat van een wat jongere Bruce Springsteen. 

Anderhalf muziek is veel en normaal gesproken te veel, maar het is geen straf om søn of dad van de eerste tot de laatste noot te ondergaan. Stephen Wilson Jr. laat op zijn debuutalbum horen dat hij een zeer getalenteerd songwriter is, die zowel binnen als buiten de Amerikaanse rootsmuziek uit de voeten kan. Hij vertolkt zijn songs bovendien met heel veel emotie en passie, waardoor de meeste songs op søn of dad keihard binnen komen. 

De mooiste track op het album is wat mij betreft het duet met Hailey Whitters, American Gothic, dat laat horen dat de rauwe strot van Stephen Wilson Jr. het ook uitstekend doet in combinatie met vrouwenstemmen. Dit smaakt naar meer. Het is echter slechts een van de vele geweldige tracks op een debuutalbum dat hier vooralsnog geen aandacht krijgt, maar dat zomaar kan uitgroeien tot de grote albums in het genre dit jaar. Erwin Zijleman

Pretenders - Relentless

Er zijn maar heel weinig rockbands die na 45 jaar nog net zo goed klinken als in hun beginjaren, maar Chrissie Hynde slaagt er met haar band Pretenders met veel overtuiging in op het uitstekende Relentless
Het solowerk van Chrissie Hynde vond ik lang niet altijd goed en ook de albums van haar band Pretenders waren niet allemaal even sterk, maar over het algemeen genomen wist de band, met Chrissie Hynde als enige constante factor, een behoorlijk hoog niveau vast te houden. Dat lukt ook weer op het deze week verschenen Relentless, het twaalfde studioalbum van de band. Op Relentless schakelt Pretenders makkelijk tussen lekker stevige rocksongs en gloedvolle ballads. Het gitaarwerk is bij de terugkeerde James Walbourne in goede handen, maar Relentless baart vooral opzien in vocaal opzicht. Chrissie Hynde zingt nog altijd als in haar beste dagen en overtuigt wederom volledig.

Bij de meeste mannelijke collega’s van haar leeftijd zijn de stembanden inmiddels al aardig versleten, maar Chrissie Hynde zong op het in 2020 verschenen Hate For Sale, het elfde studioalbum van haar band Pretenders, nog als in haar beste jaren. Hate For Sale, waarop drummer van het eerste uur Martin Chambers terugkeerde op het oude nest, was een verrassend sterk album van een band die in 1978, midden in de eerste punkgolf, werd opgericht door de voormalige muziekjournalist Chrissie Hynde. Hate For Sale was misschien niet zo goed als de eerste drie albums van de band, maar kwam toch aardig in de buurt van Pretenders (1980), Pretenders II (1981) en Learning To Crawl (1984). 

Chrissie Hynde vierde eerder deze maand haar 72e verjaardag, maar laat op het deze week verschenen Relentless horen dat ze nog lang niet toe is aan een plekje achter de geraniums. Op het twaalfde album van de band is drummer Martin Chambers weer verdwenen, maar Chrissie Hynde heeft wel een andere voormalige werknemer uit het imposante bestand met voormalige Pretenders leden gehaald. Op Relentless werkt de in de VS geboren muzikante intensief samen met gitarist t James Walbourne, die een jaar of vijftien geleden ook al eens deel uitmaakte van de band. 

Direct vanaf de eerste noten is duidelijk dat Chrissie Hynde en haar medemuzikanten er zin in hebben. Relentless opent lekker stevig en keert direct terug naar het rock ’n roll geluid van de eerste albums van de band. De band blijft hier niet in hangen, want Relentless is een veelkleurig album waarop ruimte is voor rechttoe rechtaan rocksongs, maar ook voor de meeslepende ballads waarop Pretenders ook al sinds haar beginjaren het patent heeft. 

Relentless klinkt in muzikaal opzicht direct vanaf de eerste noten vertrouwd, maar in vocaal opzicht is dat nog veel duidelijker het geval. Chrissie Hynde zingt op het nieuwe album van Pretenders echt geweldig en misschien zelfs wel beter dan op de vroege albums van de band, wat een enorm knappe prestatie is. Ze beschikt nog altijd over een zeer karakteristiek en daarom uit duizenden herkenbaar stemgeluid, waardoor Relentless twaalf tracks lang klinkt als een vintage Pretenders album, dat ook uit de jaren 80 had kunnen stammen. 

Pretenders beschikt op haar twaalfde album over een degelijk spelende ritmesectie en voegt hier en daar subtiele keyboards toe aan haar geluid, maar Relentless is vooral een gitaaralbum, waarop James Walbourne mag schitteren. De band heeft altijd geweldige gitaristen gehad en ook dit is er weer een, al wisten we dat natuurlijk nog van Break Up The Concrete uit 2008, waarop James Walbourne ook was te horen. 

In muzikaal en vocaal opzicht maakt Relentless makkelijk indruk, maar Chrissie Hynde en James Walbourne hebben ook een aantal uitstekende songs geschreven. Het zijn songs met hier en daar echo’s uit het roemruchte verleden van de band, maar Relentless is ook een waardevolle aanvulling op het fraaie oeuvre van de band. Dit hoor je misschien nog wel het beste in de slottrack van het album, I Think About You Daily, waarin Chrissie Hynde begeleid door een piano en de bijzonder fraaie strijkersarrangementen van Radiohead’s Johnny Greenwood de sterren van de hemel zingt. Erwin Zijleman

De muziek van Pretenders is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://thepretendersofficial.bandcamp.com/album/relentless.

Relentless van Pretenders is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

CD, 18,99 euro

Margo Cilker - Valley Of Heart’s Delight

De Amerikaanse muzikante Margo Cilker maakte in 2021 indruk met haar fraaie debuutalbum Pohorylle en herhaalt dit kunstje met het uitstekende Valley Of Heart’s Delight, dat in het verlengde van zijn uitstekende voorganger ligt
Ver weg van Nashville maakt Margo Cilker haar muziek. Het is muziek die wat traditioneler klinkt dan de countrypop die in de Amerikaanse muziekhoofdstad wordt gemaakt, maar Valley Of Heart’s Delight is een sprankelend en veelzijdig album. Margo Cilker heeft in de persoon van Sera Cahoone een uitstekende producer gerekruteerd en ook de muzikanten die zijn te horen op haar album behoren zeker niet tot de minsten. Dat behoort Margo Cilker zelf ook zeker niet, want ook op haar tweede album laat de muzikante uit Washington State weer horen dat ze een getalenteerd songwriter en een uitstekende zangeres is. Absoluut een van de beste Amerikaanse rootsalbums van het moment.

Margo Cilker debuteerde aan het eind van 2021 prachtig met het sterke Pohorylle, dat zeker achteraf bezien moet worden gerekend tot de betere debuutalbums in het genre dat jaar. Op het door Sera Cahoone geproduceerde Pohorylle koos Margo Cilker voor een authentiek en puur klinkend rootsgeluid, dat bijzonder fraai werd ingekleurd door muzikanten die hun sporen hadden verdiend bij onder andere The Decemberists, Jesse Sykes, Son Volt, Beirut, Joanna Newsom en Neko Case. 

Pohorylle trok niet alleen de aandacht door de mooie klanken op het album, maar zeker ook door de emotievolle zang van Margo Cilker, van wie je ieder woord op het album geloofde. Margo Cilker koos voor de afwisseling bovendien eens niet voor een thuisbasis in Nashville, Tennessee, waardoor haar debuutalbum zich buiten het Nashville keurslijf kon bewegen. 

De Amerikaanse muzikante keert deze week terug met haar tweede album Valley Of Heart’s Delight, dat voor een belangrijk deel in het verlengde ligt in het terecht bewierookte debuutalbum. Margo Cilker heeft zich nog steeds niet laten verleiden door de mooie beloften van Nashville en woont nog altijd ver van de Amerikaanse muziekhoofdstad in Goldendale, Washington. 

Valley Of Heart’s Delight, een verwijzing naar de Californische roots van Margo Cilker, neemt ook in andere opzichten niet al teveel afstand van het debuutalbum uit 2021. Voor de productie van het album werd wederom een beroep gedaan op Sera Cahoone en ook de meeste muzikanten die waren te horen op het debuutalbum van Margo Cilker keren terug op Valley Of Heart’s Delight. 

Ook op haar tweede album kiest de muzikante uit Washington State vooral voor oorspronkelijk klinkende Amerikaanse rootsmuziek, maar binnen het genre bestrijkt ze een breed palet. Invloeden uit de country domineren op het album, maar in het fraaie Keep It On A Burner klinkt Margo Cilker dankzij fraaie bijdragen van blazers ook heerlijk soulvol, terwijl een vleugje honky tonk ook nooit ver weg is. 

Valley Of Heart’s Delight blijft ver verwijderd van de Nashville countrypop en bevat vooral wat traditioneler aandoende Amerikaanse rootsmuziek, maar het album klinkt nergens gedateerd of gezapig. Integendeel zelfs. In muzikaal opzicht heeft het album een bijzonder aangename flow en ook in vocaal opzicht houdt Margo Cilker de vaart er in. De Amerikaanse muzikante heeft een stem die is gemaakt voor de Amerikaanse rootsmuziek en zingt met veel gevoel en doorleving, waardoor de songs op Valley Of Heart’s Delight zich makkelijk opdringen. 

Gitaren en verwante snareninstrumenten domineren op het nieuwe album van Margo Cilker, maar door ook incidenteel naar de accordeon, de piano, het orgel en de viool te grijpen bieden de songs op het album voldoende variatie. De warme klanken op het album kleuren bovendien prachtig bij de emotievolle zang van Margo Cilker, die mij weer onmiddellijk te pakken had met haar stem.

Pohorylle was twee jaar geleden een album dat op zich makkelijk indruk maakte, maar dat pas na een tijdje zijn ware schoonheid prijs gaf. Het zou ook zomaar kunnen gelden voor Valley Of Heart’s Delight, dat op het eerste gehoor vooral aangenaam en degelijk klinkt, maar hoe vaker je naar het album luistert, hoe mooier en indringender het wordt en hoe harder de prachtige stem van Margo Cilker binnen komt. De Amerikaanse muzikante krijgt lang niet zo veel aandacht als haar collega’s in Nashville, maar haar nieuwe album geeft de meeste concurrenten absoluut het nakijken. Erwin Zijleman

De muziek van Margo Cilker is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://margocilker.bandcamp.com/album/valley-of-hearts-delight.

Valley Of Heart’s Delight van Margo Cilker is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Viv & Riley - Imaginary People

Vivian Leva en Riley Calcagno maakten indruk met de vorige twee albums die ze samen maakten en doen dit wederom met het soms net wat moderner en lichtvoetiger klinkende Imaginary People van Viv & Riley
Vivian Leva kreeg de Appalachen folk thuis met de paplepel ingegoten en dat was te horen op haar solodebuut en op het album dat ze maakte met Riley Calcagno. Vivian Leva en Riley Calcagno noemen zich nu Viv & Riley en slaan ook in muzikaal opzicht een net wat andere weg in. Imaginary People leunt wat minder zwaar op de Appalachen folk uit het verleden en is een bij vlagen eigentijdser klinkend Americana album met zowel traditionele als moderne invloeden. Het album klinkt weer prachtig en wordt ook dit keer opgetild door de prachtige stem van Vivian Leva. Ik was zeer gecharmeerd van het wat traditionelere geluid van het Amerikaanse tweetal, maar ook deze deels nieuwe weg bevalt me zeer.

Bij de naam Viv & Riley had ik in eerste instantie associaties met een punk of new wave duo uit de late jaren 70 of vroege jaren 80, maar met punk of new wave heeft het deze week verschenen Imaginary People niets te maken. Gelukkig ben ik ondanks de associatie wel gaan luisteren naar het album, want Viv & Riley bleken al snel oude bekenden. 

Viv staat immers voor Vivian Leva, die in 2018 debuteerde met het prachtige Time Is Everything. Het is een album waarop de Amerikaanse muzikante stokoude folk uit de Appalachen vermengde met bluegrass en country van latere datum en indruk maakte met een bijzonder mooie stem. Ik vergeleek Time Is Everything vijf jaar geleden met de muziek van Gillian Welch en dat is vergelijkingsmateriaal waar je mee thuis kunt komen als debuterende muzikante. 

Op haar solodebuut werkte Vivian Leva intensief samen met de eveneens Amerikaanse muzikant Riley Calcagno en dit is de Riley van Viv & Reilly. Het solodebuut van Vivian Leva werd in het voorjaar van 2021 gevolgd door het titelloze album van Vivian Leva & Riley Calcagno, dat zeker niet onder deed voor Time Is Everything. Ook het album van Vivian Leva en Riley Calcagno leunde zwaar op de folk uit de Appalachen, die Vivian Leva thuis in Virginia met de paplepel kreeg ingegoten, en deed me meer dan eens denken aan de muziek van Gillian Welch en haar partner Dave Rawlings. 

Het derde album van Vivian Leva en Riley Calcagno is uitgebracht onder de naam Viv & Riley, wat uit oogpunt van continuïteit misschien geen hele handige keuze is, maar het klinkt wel wat vlotter. Dat geldt overigens ook voor de muziek die Vivian Leva en Riley Calcagno maken op hun derde album. Imaginary People leunt veel minder zwaar op de folk zoals die in de vorige eeuw in de Appalachen werd gemaakt, maar klinkt als een eigentijds Americana album dat soms wat traditioneler klinkt en soms een randje pop bevat. 

Viv & Riley hebben het door bosbranden geteisterde Oregon achter zich gelaten en hebben zich gevestigd in Durham, North Carolina, aan de voet van de Appalachen. Invloeden uit de Appalachen spelen zoals gezegd een minder prominente rol op Imaginary People, maar zijn zeker niet helemaal verdwenen. In de wat traditioneler klinkende songs op het album hoor ik nog altijd flarden Gillian Welch, maar Viv & Riley hebben ook gewerkt aan een meer eigen geluid. 

Het is een geluid dat zo nu en dan een stuk lichtvoetiger klinkt dan het geluid op de vorige twee albums, maar het door snareninstrumenten gedomineerde geluid is wel zeer smaakvol en fraai geproduceerd door de van Hiss Golden Messenger bekende Alex Bingham. Vivian Leva tekent ook dit keer voor het merendeel van de zang en dat is een wijs besluit, want ze beschikt over een bijzonder mooie stem, die de songs van Viv & Riley ver boven het maaiveld uittilt. 

Liefhebbers van hele traditionele Amerikaanse rootsmuziek zullen Imaginary People hier en daar misschien iets te frivool vinden klinken, maar de meeste liefhebbers van het genre zullen prima uit de voeten kunnen met de fraai ingekleurde en prachtig gezongen songs, die door de teksten ook nog eens zijn voorzien van een fraai laagje melancholie. Aan de kwaliteiten van Vivian Leva en Riley Calcagno twijfelde ik na de vorige twee albums al niet meer, maar het Amerikaanse tweetal heeft me absoluut verrast met dit frisse album. Erwin Zijleman

De muziek van Viv & Riley is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse tweetal: https://vivandriley.bandcamp.com/album/imaginary-people.

Imaginary People van Viv & Riley is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 22,99 euro

CD, 14,99 euro

King Crimson - Discipline (1981)

King Crimson vond zichzelf, na een serie klassiekers uit de late jaren 60 en vroege jaren 70, opnieuw uit met het in 1981 verschenen Discipline, dat zijn tijd ver vooruit was en nog altijd opvallend avontuurlijk en urgent klinkt
Robert Fripp blies zijn band aan het begin van de jaren 80 nieuw leven in en trok met drummer Bill Bruford, bassist Tony Levin en gitarist en zanger Adrian Belew een aantal topkrachten aan. Het nog altijd fascinerend klinkende Discipline wordt voor een belangrijk deel bepaald door het unieke gitaarwerk van Adrian Belew en Robert Fripp, maar ook Bill Bruford en Tony Levin spelen de pannen van het dak. De songs van King Crimson zijn op Discipline vaak van het onnavolgbare en wat nerveuze soort, maar de songs op het album zitten ook vol prachtige details. King Crimson haalde vooral de geschiedenisboeken met haar vroege albums, maar het werk uit de jaren 80 is minstens even mooi en bijzonder.

De Britse band King Crimson heeft een zeer omvangrijk oeuvre op haar naam staan, maar wanneer je je beperkt tot de reguliere studioalbums van de band is het best te overzien. Grof gezegd bestaat het oeuvre van de legendarische band dan uit de zeven albums die tussen 1969 en 1974 werden gemaakt, uit de drie albums die stammen uit de jaren 80 en de drie albums die vanaf de jaren 90 werden gemaakt. 

King Crimson leverde in de eerste zes jaar van haar bestaan een serie klassiekers af, want zo mogen In The Court Of The Crimson King (1969), In The Wake Of Poseidon (1970), Lizard (1970), Islands (1971), Larks' Tongues in Aspic (1973), Starless And Bible Black (1974) en Red (1974) best genoemd worden. Het zijn albums die destijds het etiket symfonische rock of progrock opgeplakt kregen, maar hiermee doe je de muziek van de band wel wat te kort. 

Ik heb het vroege werk van King Crimson hoog zitten, maar ik heb net iets meer met de drie albums die de band gedurende de jaren 80 maakte, al is het maar omdat deze albums de tand des tijds nog beter hebben doorstaan. Discipline uit 1981, Beat uit 1982 en Three Of A Perfect Pair (1984) worden wel gezien als een trilogie en zijn gemaakt in dezelfde samenstelling. 

Het is een samenstelling die flink afweek van de bezetting in de eerste jaren van King Crimson, want in 1981 was van de leden van het eerste uur alleen voorman Robert Fripp nog over. Hij wordt bijgestaan door meesterdrummer Bill Bruford, die ook op de laatste twee jaren 70 albums van King Crimson al van de partij was, bassist Tony Levin en gitarist Adrian Belew, die in de jaren ervoor onder andere bij David Bowie en Talking Heads had gespeeld. 

Van de drie jaren 80 albums van King Crimson gaat mijn voorkeur uit naar Discipline uit 1981. Het is een album dat zijn tijd in 1981 lichtjaren vooruit was en dat ruim veertig jaar na de release nog altijd fris en urgent klinkt. Discipline heeft een in alle opzichten uniek geluid en het is een geluid dat voor een belangrijk deel wordt bepaald door het bijzondere gitaarspel van Robert Fripp en Adrian Belew. 

Robert Fripp had in 1981 een uniek geluid ontwikkeld, dat nauwelijks meer klonk als een gitaargeluid en dat bestond uit herhalende patronen, het vloeit op Discipline prachtig samen met het gitaarspel van Adrian Belew, dat ook verre van conventioneel klinkt. Het levert een bij vlagen behoorlijk experimenteel en eclectisch geluid op, dat werd vervolmaakt door het fraaie baswerk van Tony Levin en het onnavolgbare drumwerk van Bill Bruford. 

Door de zang van Adrian Belew doet Discipline af en toe wel wat denken aan het vroege werk van Talking Heads, maar het album heeft ook een uniek geluid, dat ook de volgende twee albums van King Crimson zou bepalen. De songs op Discipline maken vaak een wat gejaagde indruk, wat wordt versterkt door het bijzondere gitaarwerk op het album, maar met Matte Kudasai bevat Discipline ook een bijzonder sfeervolle ballad. 

Ik luister tegenwoordig vaker naar het vroege werk van King Crimson, waarop overigens een fascinerende lijst topmuzikanten voorbij komt, maar toen Discipline een tijdje terug weer eens door de speakers kwam was ik weer diep onder de indruk van de energie van en de experimenteerdrift op het album. Het is een album dat als het deze week zou worden uitgebracht zou worden bestempeld als fris en avontuurlijk en over hoeveel albums die meer dan veertig jaar oud zijn kun je dat zeggen? Erwin Zijleman

Discipline van King Crimson is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (Steven Wilson remix), 29,99 euro

LP, 27,99 euro

CD, 14,99 euro

Mitski - The Land Is Inhospitable And So Are We

Mitski laat na het fraaie Laurel Hell van vorig jaar weer een andere kant van zichzelf horen op het prachtige The Land Is Inhospitable And So Are We, dat de balans vindt tussen Amerikaanse rootsmuziek en georkestreerde indiepop
Ik vind de albums van de Amerikaans-Japanse muzikante Mitski vooralsnog alleen maar beter worden, maar de lat lag na het jaarlijstjesalbum Laurel Hell flink hoog. Met The Land Is Inhospitable And So Are We slaat Mitski weer een net wat andere weg in en heeft ze een album gemaakt dat dichter tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan zit dan haar vorige albums. Zeker de wat soberder ingekleurde songs maken makkelijk indruk vanwege de prachtige zang, maar ook de opvallend rijk georkestreerde songs op het album blijven makkelijk overeind en laten weer een andere kant horen van Mitski, die moet worden gerekend tot de meest interessante vrouwelijke singer-songwriters van het moment.

Met The Land Is Inhospitable And So Are We levert de Amerikaans-Japanse muzikante Mitski al haar zevende album af. Mitski Miyawaki werd geboren in Japan als kind van een Amerikaanse vader en een Japanse moeder en groeide overal en nergens op. Toen ze ging studeren streek ze neer in New York, dat ze een paar jaar geleden verruilde voor Nashville, Tennessee. 

Het leverde zoals gezegd inmiddels zeven albums op, maar het grote publiek kent Mitski pas sinds haar vierde album Puberty 2 uit 2016, dat terecht werd bejubeld door de critici. Het is zeker de moeite waard om het complete oeuvre van Mitski te ontdekken, al vind ik Puberty 2 persoonlijk een stuk beter dan zijn drie voorgangers. Het is een album waarop Mitski opschuift richting indierock en indruk maakt als zangeres en als songwriter. 

Puberty 2 werd in 2018 gevolgd door Be The Cowboy, het meest succesvolle album van Mitski, dat wat zwaarder leunt op de indiepop, maar niet zomaar in een hokje is te duwen. Met het vorig jaar verschenen Laurel Hell leverde Mitski haar lockdown album af, maar ook een album dat opzichtig flirt met elektronica en hier en daar zelfs met 80s synthpop. Laurel Hell is ook een album vol geweldige songs en haalde niet voor niets de top 15 van mijn jaarlijstje. 

Ik sluit niet uit dat ze dit gaat overtreffen met The Land Is Inhospitable And So Are We, want op haar nieuwe album maakt Mitski het soort muziek dat mij over het algemeen het makkelijkst weet te verleiden. Vergeleken met haar vorige albums verwerkt Mitski op The Land Is Inhospitable And So Are We veel meer invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, maar ook invloeden uit de indiepop hebben hun weg gevonden naar het album. 

Zeker wanneer Mitski haar songs behoorlijk ingetogen inkleurt hoor je de invloeden uit de Laurel Canyon folk uit de late jaren 60 of de country uit de jaren 70. Het past verrassend goed bij haar stem, die de afgelopen jaren alleen maar mooier is geworden. The Land Is Inhospitable And So Are We blijft zeker niet steken in de jaren 60 en 70, want ik hoor ook met enige regelmaat een vleugje Mazzy Star op het album, zeker wanneer de muziek net wat ruwer klinkt en Mitski net wat verleidelijker zingt. Ook de zwoele pop van Lana Del Rey komt op The Land Is Inhospitable And So Are We een enkele keer binnen het bereik van Mitski, maar Mitski klinkt op haar nieuwe album vooral als zichzelf. 

The Land Is Inhospitable And So Are We klinkt vaak behoorlijk ingetogen, maar een aantal songs op het album is rijk georkestreerd en heeft een bijna filmisch karakter. Het zorgt voor voldoende dynamiek op een album dat mij nog net wat beter bevalt dan de vorige albums van de muzikante uit New York. 

Net als de vorige albums van Mitski is het zeker geen album om vrolijk van te woorden. The Land Is Inhospitable And So Are We is een persoonlijk album, maar schetst ook een gitzwart beeld van een samenleving in verval. Het is een beeld dat op bijzondere wijze contrasteert met de mooi gearrangeerde songs, de fraaie productie van Patrick Hyland en de prachtige stem van Mitski, die bij mij keer op keer goed is voor kippenvel. 

Persoonlijk vind ik The Land Is Inhospitable And So Are We nu al het mooiste album van Mitski tot dusver en ik weet uit het verleden dat haar albums nog een flinke tijd doorgroeien, dus dat belooft wat. Erwin Zijleman

De muziek van Mitski is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaans-Japanse muzikante: https://mitski.bandcamp.com/album/the-land-is-inhospitable-and-so-are-we.

The Land Is Inhospitable And So Are We van Mitski is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (blue egg), 37,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Corinne Bailey Rae - Black Rainbows

Corinne Bailey Rae ontworstelt zich op het buitengewoon fascinerende Black Rainbows definitief aan het keurslijf van de hitgevoelige neo-soul en R&B en levert een verrassend en imponerend album af
Bij beluistering van Black Rainbows zal je jezelf meerdere keren afvragen of dit echt Corinne Bailey Rae is, want het nieuwe album van de Britse muzikante schiet echt alle kanten op. Ook haar vorige albums waren bovengemiddeld goed, maar Black Rainbows is sensationeel goed. Iedere track zet je wereld weer op zijn kop en doet je zo nu en dan naar adem happen. Corinne Bailey Rae doet op haar nieuwe album precies waar ze zelf zin in heeft en levert een album af dat laat horen dat ze in 2005 niet voor niets werd geschaard onder de grootste talenten van de Britse popmuziek. Dat maakte ze al meerdere keren waar, maar Black Rainbows is een echt meesterwerk.

De carrière van de Britse muzikante Corinne Bailey Rae is tot dusver een hele bijzondere. Het is een carrière waarin torenhoge pieken worden afgewisseld met angstaanjagend diepe dalen en waarin het steeds maar weer de vraag is of ze nog opduikt met een nieuw album. Het begon in 2005 allemaal nog zo mooi en onbezorgd. Corinne Bailey Rae werd onder andere door Jools Holland onthaald als de nieuwe Britse soulsensatie en maakte dit vervolgens meer dan waar met haar titelloze debuutalbum, dat aan het begin van 2006 verscheen. 

Het album was zowel in commercieel als in artistiek opzicht een groot succes en leverde Corinne Bailey Rae een aantal prestigieuze prijzen op. Er leek geen vuiltje aan de lucht, maar de drugs gerelateerde dood van haar echtgenoot hakte er stevig in bij de Britse muzikante. Toen het overigens uitstekende The Sea in 2010 verscheen was Corinne Bailey Rae links en rechts ingehaald door nieuwe Britse soulsensaties, onder wie Amy Winehouse. Het duurde vervolgens tot 2016 voordat het derde studioalbum van Corinne Bailey Rae verscheen. Ook The Heart Speaks In Whispers was een uitstekend album, waarop de neo-soul hier en daar werd verruild voor R&B en folk, maar met name de critici waren wat uitgekeken op Corinne Bailey Rae. 

We zijn inmiddels weer zeven jaar verder en uit het niets ligt er een nieuw album van de Britse muzikante. Het is een album dat ik inmiddels flink wat keren heb beluisterd, maar ik blijf me nog steeds verbazen over de bijzondere keuzes die Corinne Bailey Rae heeft gemaakt op haar nieuwe album. Black Rainbows opent bijzonder met het voorzichtig experimenteel aandoende en wat tegen triphop aanleunende A Spell, A Prayer, dat een veelheid aan invloeden verwerkt en weer een hele andere Corinne Bailey Rae laat horen dan we tot dusver kenden. 

Het is zeker niet de enige verassende track op het album, want in de titeltrack schuift de Britse muzikante op richting jazz, die ze combineert met zwaar aangezette ritmes. Met Erasure schuift Corinne Bailey Rae de niets vermoedende luisteraar vervolgens ook nog eens een rauwe en bijna punky track voor, met stevige gitaren en ruwe en vervormde vocalen. Black Rainbows is dan pas drie tracks oud, maar je bent als luisteraar al een paar keer van je stoel gevallen en zit tegelijkertijd op het puntje van deze stoel. 

Ook als de Britse muzikante kiest voor de R&B en de neo-soul die we van haar kennen wordt het spannend door bijzondere wendingen die variëren van gruizige gitaren tot bijzondere elektronica, die de songs steeds weer voorzien van bijzondere twits. In muzikaal opzicht gebeurt er werkelijk van alles op Black Rainbows en ook in vocaal opzicht kan het meerdere kanten op. 

Corinne Bailey Rae is nog altijd een uitstekende soulzangeres, wat je hoort in een gloedvolle ballad als Red Horse, maar in de track die volgt (New York Transit Queen) hoor je weer de punky rockchick die eerder op het album was te horen, waarna net zo makkelijk een jazzy soultrack volgt, tot Corinne Bailey Rae de track weer een hele kant op sleurt, waarna ze in de pianoballad Peach Velvet Sky de veters uit je schoenen zingt om je met het jazzy en experimentele Before The Throne Of The Invisible God toch weer in verwarring achter te laten. 

Corinne Bailey Rae slingert je tien tracks lang alle kanten op en zal een aantal fans van het eerste uur verliezen met dit buitengewoon moedige album, dat als je er voor open staat echter ook verschrikkelijk goed is en zomaar kan uitgroeien tot de meest bijzondere albums van 2023. Ik ben nog altijd aan het wennen, maar ik ben ook diep onder de indruk van dit fantastische album. Erwin Zijleman

Black Rainbows van Corinne Bailey Rae is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (coloured), 34,99 euro

2LP, 34,99 euro

CD, 16,99 euro

Tirzah - trip9love...???

De Britse muzikante Tirzah Mastin rekt op haar derde album trip9love...??? de grenen van de R&B nog wat verder op, maar levert op een of andere manier ook een album af dat zich vrij makkelijk opdringt
Met haar vorige albums Devotion en Colourgrade schaarde Tirzah zich onder de meest interessante muzikanten binnen de Britse R&B scene. Ze deed dit met muziek die hier en daar raakte aan de conventionele R&B, maar vooral zijn best deed om zich te ontworstelen aan de vaste kaders van dit genre. Dat doet Tirzah ook op het deze week verschenen trip9love...???, dat net als zijn voorgangers nadrukkelijk het experiment opzoekt. Toch is het zeker geen heel ontoegankelijk album, want de mooie en bijzonder klanken op het album kunnen met name de avond prachtig inkleuren. R&B kan wat mij betreft niet experimenteel genoeg zijn en heeft er met trip9love...??? een prachtalbum bij.

De Britse muzikante Tirzah Mastin leverde met het in 2018 verschenen Devotion een bijzonder klinkend R&B album af. Het was een R&B album met een opvallend laag tempo, een bijna minimalistische instrumentatie en wat vervormde en vaak zeer lome en deels gesproken vocalen. Devotion klonk geen moment als een standaard R&B album en dat zijn over het algemeen genomen de albums die ik het meest interessant vind in dit genre. 

Op het in 2021 verschenen Colourgrade klonk de muziek van Tirzah nog een stuk experimenteler. Tirzah was op dat moment overigens geen soloproject van Tirzah Mastin meer, want producer Mica Levi en muzikant en DJ Coby Sey, die ook van de partij waren op Devotion, werden genoemd als leden van het project Tirzah. Na het tussendoortje Highgrade, met remixen van de songs van Colourgrade, keert Tirzah deze week terug met album nummer drie, trip9love...???. 

Tirzah Mastin werkt ook op trip9love...??? samen met producer Mica Levi, die ook op de vorige twee albums zo'n belangrijke rol speelde. Het album werd opgenomen in de huizen van de Britse muzikante en haar producer, wat trip9love...??? voorziet van een intieme sfeer. Het nieuwe album van Tirzah klinkt net wat anders dan de vorige twee albums en is voor mij net wat toegankelijker. 

Toegankelijk is in het geval van Tirzah overigens een zeer relatief begrijp, want het is niet zo dat de muzikante uit Londen en haar producer nu opeens tekenen voor lekker in het gehoor liggende of zelfs hitgevoelige R&B songs. Ook het derde album van Tirzah wordt gekenmerkt door een bijna minimalistisch geluid. Hier en daar klinken wat pianoklanken, af en toe drijven wolken synths over en verder zijn er de repeterende elektronische ritmes. 

De instrumentatie op trip9love...??? bestaat niet alleen uit weinig instrumenten, maar is ook op bijzondere wijze geproduceerd. De piano klinkt alsof deze ergens ver op de achtergrond staat en de mooie pianoklanken contrasteren bovendien flink met de wat eenvormige ritmes en andere elektronica, wat een heel bijzonder geluid oplevert. Het is een geluid dat wordt gecombineerd met de wederom lome zang van Tirzah Mastin, die haar teksten deels uitspreekt, maar ook prima kan zingen. 

Het bovenstaande klinkt misschien niet heel toegankelijk en ook niet toegankelijker dan het geluid op de eerste twee albums van Tirzah, maar ik hoor op trip9love...??? net wat meer songs met een kop en een staart en ook wat meer aangenaam klinkende songs, al blijven het wel songs van Tirzah en hiermee songs die uitblinken door eigenzinnigheid. 

De Britse muzikante kan met haar albums inmiddels rekenen op positieve recensies, maar ook trip9love...??? is weer geen album dat grote aantallen liefhebbers van R&B gaat aanspreken. Hiervoor is de muziek van Tirzah veel te eigenzinnig en bovendien te ver verwijderd van de muziek die normaal gesproken in het genre wordt gemaakt. 

Het is dan ook de vraag of het etiket R&B van toepassing is op de muziek van Tirzah, al vind ik persoonlijk dat dit past. Tirzah vindt op trip9love...??? aansluiting bij een aantal andere zeer eigenzinnige muzikanten in de R&B scene en schuift als buitenbeentje nog net een stukje verder op. Het zal daarom vaak even wennen zijn, maar laat je meevoeren door de bijzondere klanken op trip9love...??? en het album krijgt langzaam maar zeker een bijna hypnotiserend karakter. Erwin Zijleman

De muziek van Tirzah is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://tirzah.bandcamp.com/album/trip9love.