Pitou - Big Tear

Bijna vijf jaar na haar tweede EP komt de Nederlandse muzikante Pitou op de proppen met haar debuutalbum, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzien baart en Pitou definitief op de kaart zet als een groot talent
De Nederlandse muzikante Pitou liet op de EP’s die ze in 2016 en 2018 uitbracht al horen dat ze beschikt over flink wat talent, maar op haar debuutalbum Big Tear laat ze horen dat ze nog veel meer kan. Big Tear laat horen dat Pitou een geweldige zangeres is, die niet alleen veel kan met haar stem, maar bovendien flink wat emotie in haar zang stopt. Ook in muzikaal opzicht is Big Tear een mooi en fascinerend album. Pitou heeft haar muziek rijk en veelzijdig ingekleurd, maar Big Tear is ook een ruimtelijk klinkend album dat ademt. Het is een album met mooie en bijzonder aangenaam klinkende songs, maar het zijn ook songs die durven te experimenteren en te verrassen. Bijzonder knap debuutalbum.

Pitou (Nicolaes) wordt inmiddels al flink wat jaren een van de grote beloften van de Nederlandse popmuziek genoemd. De van oorsprong Amsterdamse muzikante heeft zich niet laten opjagen door alle verwachtingen, maar heeft de tijd genomen voor het maken van haar debuutalbum. Het deze week verschenen Big Tear volgt op een titelloze EP uit 2016 en de EP I Fall Asleep So Fast uit 2018. Beide EP’s kunnen met zeven songs en meer dan twintig minuten muziek overigens net zo goed mini-albums worden genoemd. 

Pitou liet in eerste instantie behoorlijk ingetogen en sober ingekleurde folksongs horen, maar op I Fall Asleep So Fast zocht de Amsterdamse muzikante met enige regelmaat het experiment en was een avontuurlijker geluid te horen. Beide EP’s lieten een getalenteerd songwriter horen, maar boven alles een geweldige zangeres met een stem die meerdere kanten op kan en ook nog eens vol gevoel zit. 

Na I Fall Asleep So Fast hebben we bijna vijf jaar op het debuutalbum van Pitou moeten wachten, waardoor de verwachtingen op zijn minst hooggespannen waren. Het zijn verwachtingen die Pitou onmiddellijk waar maakt. De openingstrack en titeltrack van Big Tear laat horen dat de muzikante, die tegenwoordig in Antwerpen woont. haar muziek nog wat voller en avontuurlijker heeft ingekleurd en laat bovendien horen dat Pitou als zangeres en songwriter is gegroeid. 

Big Tear is in muzikaal opzicht een fascinerend album. Pitou heeft voor haar debuutalbum flink wat instrumenten uit de kast getrokken, wat een bijzonder geluid oplevert. Pitou heeft de akoestische gitaar van haar vroege werk grotendeels verruild voor piano en keyboards en heeft hiernaast onder andere harp, blazers en strijkers toegevoegd aan haar muziek. Ondanks de veelheid aan instrumenten en de inzet van flink wat muzikanten is Big Tear een subtiel ingekleurd album, waarop de details prachtig aan de oppervlakte komen. 

De muziek van Pitou kreeg lange tijd het etiket folk opgeplakt en dat is een etiket dat slechts ten dele van toepassing is op haar muziek. Big Tear bevat ook flink wat invloeden uit de klassieke muziek, de chamber pop en de jazz, waardoor de muziek van Pitou zich lastig in een hokje laat duwen. De songs van de Amsterdamse muzikante zitten over het algemeen complex in elkaar en doen continu dingen die je niet verwacht, maar Big Tear is desondanks een zeer aangenaam klinkend album, dat zich makkelijk opdringt. 

Wat voor de instrumentatie en de songs op het debuutalbum van Pitou geldt, geldt ook zeker voor haar zang. De Nederlandse muzikante liet op haar EP’s al horen dat ze een geweldige zangeres is, maar op Big Tear klinkt de stem van Pitou nog wat mooier en overtuigender. Ook de stem van Pitou doet vaak dingen die je niet verwacht en klinkt net zo veelzijdig als de instrumentatie, maar ondanks de vele wendingen, klinkt de zang op het debuutalbum van Pitou geen moment gekunsteld. 

Pitou heeft zoals gezegd de tijd genomen voor haar eerste album en dat hoor je. Big Tear overstijgt het niveau van een gemiddeld debuutalbum op alle fronten en klinkt als een album van een gelouterde muzikante. Ondanks een lang muzikaal verleden, dat naar verluidt begon bij Kinderen voor Kinderen, is Pitou Nicolaes pas 29 jaar oud, maar wat bereikt ze op Big Tear al een hoog niveau. Erwin Zijleman

Big Tear van Pitou is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 22,99 euro

CD, 16,99 euro

Kathryn Williams - Little Black Numbers (2000)

De Britse singer-songwriter Kathryn Williams heeft inmiddels een respectabel aantal prima albums op haar naam staan, maar haar onbetwiste meesterwerk is het wonderschone Little Black Numbers uit 2000
De Britse folkie Kathryn Williams debuteerde in 1999 nog vrij anoniem met het veelbelovende Dog Leap Stairs, maar trok in 2000 nadrukkelijk de aandacht met het prachtige Little Black Numbers, dat terecht stevig werd bewierookt. Kathryn Williams heeft sindsdien een stapeltje mooie album gemaakt, maar op Little Black Numbers valt alles op zijn plek. De fluisterzachte stem van de Britse muzikante verleidt meedogenloos, de songs op het album liggen lekker in het gehoor maar zitten ook knap in elkaar en dan is er ook nog eens het prachtige organische klankentapijt, dat de songs van Kathryn Williams voorziet van een uniek eigen geluid. Het levert wat mij betreft een onbetwiste klassieker op.

Ik heb de afgelopen tien jaar drie albums van de Britse singer-songwriter Kathryn Williams besproken en heb haar bovendien talloze malen genoemd als relevant vergelijkingsmateriaal of inspiratiebron. Crown Electric uit 2013, Hypoxia uit 2015 en Night Drives uit 2022 zijn stuk voor stuk prima albums, maar Kathryn Williams maakte wat mij betreft haar beste albums tussen 1999 en 2010. Dog Leap Stairs uit 1999 en Old Low Light uit 2002 zijn albums die ik koester, maar er is één album in het oeuvre van Kathryn Williams dat er met kop en schouders bovenuit steekt en dat is Little Black Numbers uit 2000. 

Het is een album dat me in 2000 onmiddellijk betoverde en sindsdien is het tweede album van de singer-songwriter uit Londen alleen maar mooier geworden. Little Black Numbers is hierdoor uitgegroeid tot een van mijn meest dierbare albums. Little Black Numbers is voor mij zo’n bijzonder album geworden door de werkelijk prachtige instrumentatie, door de prachtige stem van Kathryn Williams en door de bijzondere serie songs op het albums. 

Laat ik beginnen bij de instrumentatie. Little Black Numbers is bijzonder sfeervol ingekleurd met vooral organische klanken. Centraal staan de bijzonder mooie baslijnen, die de perfecte kapstok bieden voor de andere instrumenten die op het album zijn te horen. Dit zijn naast akoestische gitaren en piano een aantal bijzondere percussie-instrumenten en verschillende blazers, maar de meeste aandacht op Little Black Numbers wordt getrokken door het wonderschone cello spel van Laura Reid, dat in flink wat tracks op het album de sfeer bepaalt. 

De combinatie van de instrumenten die zijn te horen op Little Black Numbers is zeker niet uniek, maar het album heeft een hele bijzondere sfeer, die absoluut invloed heeft gehad op bijvoorbeeld de muziek van This Is The Kit en op het prachtige What A Boost van Rozi Plain, een van mijn favoriete albums van 2019. 

De instrumentatie, die ook nog eens prachtig door de speakers komt, is een van de sterke punten van Little Black Numbers, maar ook de fluisterzachte zang van de Britse muzikante draagt nadrukkelijk bij aan het fraaie eindresultaat. Er zijn de afgelopen twintig jaar stapels albums met dit soort fluisterzachte vocalen uitgebracht, maar de zang op het tweede album van Kathryn Williams vind ik nog altijd behoren tot de mooiste in zijn soort. 

De prachtige klanken en de al even mooie zang zijn al goed voor een album dat boven het maaiveld uitsteekt, maar Little Black Numbers is ook nog eens een album met een serie uitstekende songs. Ik noemde Kathryn Williams hierboven een folkie, maar de Britse muzikante laat zich op haar tweede album geen moment in het keurslijf van de traditionele Britse folk persen. Little Black Numbers verloochent de kaders van de Britse folk zeker niet, maar heeft ook een geluid dat buiten de lijntjes van deze Britse folk kleurt. 

Kathryn Williams haalde in 2000 terecht een Mercury Price nominatie binnen voor Little Black Numbers, dat werd geprezen door gerenommeerde Britse muziektijdschriften als Mojo en Uncut, maar het is helaas een vrij onbekend album gebleven. Niet voor mij, want het is zoals gezegd een van mijn favoriete albums aller tijden, maar liefhebbers van de Britse folkies die de afgelopen twintig jaar wel stevig aan de weg hebben getimmerd, zouden ook eens moeten luisteren naar het meesterwerk van Kathryn Williams. Erwin Zijleman

De muziek van Kathryn Williams is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://kathrynwilliams1.bandcamp.com/album/little-black-numbers.

Little Black Numbers van Kathryn Williams is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 11,99 euro

Lankum - False Lankum

De Ierse band Lankum begint ook op False Lankum weer bij behoorlijk traditionele (Ierse) folk, maar slaat vervolgens indrukwekkende wegen in met een vaak aardedonkere instrumentatie die je meedogenloos bij de strot pakt
Go Dig My Grave is de ruim acht minuten durende openingstrack van het vierde album van de Ierse band Lankum en het is een track die je wereld op zijn kop zet. Wat begint als een stokoude folk traditional eindigt in een bloedstollende explosie van geluid, die compleet over je heen walst. Het is maar een van de manieren waarop Lankum op False Lankum een geheel eigen draai geeft aan traditionele folk. De band laat traditionele folksongs prachtig ontsporen, maar de donkere songs van de band kunnen ook op meer ingetogen wijze torenhoge spanningsbogen opbouwen. Met The Livelong Day zette de band uit Dublin zichzelf al nadrukkelijk op de kaart, maar False Lankum is nog veel beter.

Ik heb in de laatste maanden van 2019 echt enorm geworsteld met The Livelong Day, het derde album van de Ierse band Lankum. Nieuwsgierig geworden door alle recensies vol superlatieven van met name de Britse muziekpers, begon ik destijds met zeer hoge verwachtingen aan het album, maar bij eerste beluistering hoorde ik toch vooral een behoorlijk traditioneel klinkend folkalbum en dat zijn over het algemeen albums waar ik maar zelden goed mee uit de voeten kan. 

The Livelong Day bleek echter al snel een album dat je niet moet beoordelen na snelle en oppervlakkige beluistering, maar dat je volledig moet ondergaan. Lankum begon op haar doorbraakalbum weliswaar bij de behoorlijk traditionele Ierse folk, maar koos met name in muzikaal opzicht voor verrassende uitstapjes, zonder de tradities van het genre helemaal uit het oog te verliezen. Zeker wanneer de muziek van de band uit Dublin voorzichtig explodeerde in aardedonkere klanken of zelfs dreigende drones, liet The Livelong Day een fascinerend geluid horen en steeg de Ierse band tot grote hoogten. 

Deze week is een nieuw album van Lankum verschenen en ook False Lankum wordt weer onthaald met zeer positieve recensies. Ik wist inmiddels wat ik kon wat verwachten en liet me dus niet afschrikken door de invloeden uit de traditionele folk, die ook op False Lankum weer een belangrijke rol spelen. Lankum gaat ook dit keer aan de haal met enkele stokoude traditionals, die de Ierse band aan de ene kant met respect behandelt, maar aan de andere kant ook op zeer eigenzinnige wijze het heden in sleept. 

Het album opent verpletterend mooi met het door zangeres Radie Peat prachtig gezongen Go Dig My Grave. Het is van oorsprong al een behoorlijk donkere traditional, maar Lankum maakt er op fascinerende wijze een duistere of zelfs spookachtige song van ruim acht minuten van. Het zijn acht minuten waarin Radie Peat prachtig zingt, maar als de instrumentatie compleet ontspoort en ook nog eens van een bijna beangstigende of zelfs bloedstollende intensiteit is, weet je dat Lankum het fascinerende geluid van The Livelong Day op bijzondere wijze heeft doorontwikkeld. 

Falkse Lankum bevat meer traditionals, maar ook songs van recentere datum en een aantal eigen songs. Het zijn songs die worden gedragen door de geweldige stem van Radie Peat, die nog veel beter zingt dan op The Livelong Day, maar ook de mannen in de band tekenen voor mooie vocalen en fraaie harmonieën. Lankum kleurt de songs bij vlagen mooi traditioneel in, maar False Lankum komt tot leven, wanneer de instrumenten aan mogen zwellen en Lankum folk maakt die alleen maar uit de eenentwintigste eeuw kan komen. 

De openingstrack is zo indrukwekkend dat False Lankum na acht minuten al een bijzonder album is, maar ook in de tracks die volgen weet de Ierse band diepe indruk te maken met haar geluid, dat hier en daar het etiket doomfolk opgeplakt heeft gekregen. Zeker in de wat langere tracks, en daar bevat het album er flink wat van, is de muziek van Lankum van een unieke schoonheid en een beangstigende intensiteit, waarbij de band overigens niet alleen kiest voor beklemmende drones, maar ook op meer ingetogen wijze de spanning op kan bouwen. 

Lankum verlegt ook op False Lankum bijna 70 minuten lang de grenzen van de traditionele folk en levert een album af dat je afwisselend lieflijk streelt en ruw bij de strot pakt. Er gebeurt zoveel dat je na afloop naar adem moet happen en iedere keer dat je naar het album luistert hoor en ervaar je nieuwe dingen. Bijzonder indrukwekkend. Erwin Zijleman

De muziek van Lankum is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Ierse band: https://lankum.bandcamp.com/album/false-lankum.

False Lankum van Lankum is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (clear orange), 36,99 euro

2LP, 36,99 euro

CD, 14,99 euro

Lana Del Rey - Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd

Vorig jaar moesten we het doen zonder nieuw album van Lana Del Rey, maar op het deze week verschenen Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd steekt de Amerikaanse muzikante weer in een fantastische vorm
Lana Del Rey levert deze week alweer haar negende album af. Norman Fucking Rockwell! springt er vooralsnog wat uit, maar het album krijgt stevige concurrentie van Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd, dat een stuk beter is dan twee vorige albums. Het is een album waarop alle ingrediënten van het uit duizenden herkenbare Lana Del Rey geluid aanwezig zijn, waaronder natuurlijk de unieke stem en de met melancholie doordrenkte teksten van de Amerikaanse muzikante, maar door de bijdragen van flink wat producers en gastmuzikanten begeeft Lana Del Rey zich ook af en toe buiten haar comfort zone. Het levert een betoverend mooi, maar ook indrukwekkend album op.

Na het briljante Norman Fucking Rockwell! uit 2019 vielen de twee albums die Lana Del Rey in 2021 afleverde misschien een klein beetje tegen, maar persoonlijk vond ik ook Chemtrails Over The Country Club en Blue Banisters nog altijd bovengemiddeld goed. De Amerikaanse muzikante heeft desondanks net wat meer tijd genomen voor haar nieuwe album en dat blijkt een wijs besluit, want het album bevalt me net wat beter dan zijn twee voorgangers. 

Wat direct opvalt bij het bestuderen van de cover van het deze week verschenen Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd is dat de producers en gastmuzikanten die meewerkten aan het album op de cover nadrukkelijk worden genoemd. Dat Lana Del Rey maar liefst vijf producers inschakelde voor haar nieuwe album vond ik op voorhand overigens geen goed nieuws, want wat mij betreft werkt ze altijd met Jack Antonoff, die de credits dit keer moet delen met vier anderen. Ik heb Lana Del Rey persoonlijk ook liever zonder gastmuzikanten en zeker gastvocalisten, al heeft ze met onder andere Jon Batiste, Bleachers (Jack Antonoff), SYML en Father John Misty zeker niet de minsten gestrikt. 

Ondanks het grote aantal producers en meerdere gastmuzikanten voelt Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd voor een belangrijk deel gelukkig aan als een warm bad. Veel tracks op het album hebben de piano en de stem van Lana Del Rey als fundament, waarna strijkers of elektronica voor de versiering mogen zorgen. Zeker de songs met vooral piano en strijkers hebben de nostalgische sfeer, die al vanaf de doorbraaksingle Video Games om de Amerikaanse muzikante heen hangt. 

Het warme bad van Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd zit hem echter vooral in de zang, want de stem van Lana Del Rey herken je uit duizenden en als je vatbaar bent voor de verleiding van haar stem zijn er weinig stemmen mooier. Ik ben al sinds Video Games verliefd op de stem van Lana Del Rey, maar op Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd klinkt haar zang nog wat mooier. Dit geldt niet alleen voor de nostalgisch aandoende songs, maar ook voor de songs waarin de Amerikaanse muzikante de nostalgie verruilt voor de eenentwintigste eeuw. 

Hoewel ik Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd, ondanks alle producers en gastmuzikanten, een verrassend consistent album vind, is het album een stuk diverser dan de vorige albums van Lana Del Rey. Het album bevat een aantal opvallende intermezzo’s en ook in de songs waarin de gastmuzikanten prominent zijn te horen stapt de muzikante, die tegenwoordig weer vooral Los Angeles als thuisbasis heeft, af en toe buiten haar comfort zone. Zeker de tweede helft van het album klinkt wat minder nostalgisch dan de eerste tracks, maar het blijft in alle gevallen vintage Lana Del Rey, al is het maar door de persoonlijke teksten die ook dit keer overlopen van weemoed en melancholie. 

Dat het werken met gastmuzikanten ook verrassend mooi uit kan pakken is overigens te horen in het duet met Father John Misty (die al twee keer eerder opdook in een song van Lana Del Rey), dat ik mooier en indrukwekkender vind dan de andere samenwerkingen op het album. Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd bevat 16 songs en ruim vijf kwartier muziek, maar als je de net wat mindere songs weg laat blijft er nog altijd bijna een uur muziek van een bijzonder hoog niveau over. 

Lana Del Rey kan bij mij maar heel weinig verkeerd doen, maar Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd overtreft de torenhoge verwachtingen die ik op voorhand had en is een album dat behoorlijk dicht in de buurt komt bij het op voorhand onaantastbaar geachte Norman Fucking Rockwell!. Erwin Zijleman

Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd van Lana Del Rey is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (green), 39,99 euro

2LP (dark pink), 39,99 euro

2LP, 39,99 euro

CD, 18,99 euro

Free Range - Practice

Free Range, het alter ego van de Amerikaanse muzikant Sofia Jensen, heeft met Practice een op het eerste gehoor weinig onderscheidend, maar uiteindelijk toch opvallend mooi debuutalbum afgeleverd
Practice van Free Range verscheen een paar weken geleden, maar heeft in Nederland helaas weinig aandacht gekregen. In de VS was er meer aandacht, met onder andere een zeer positieve recensie van Pitchfork, en dat is volkomen terecht. Het alter ego van Sofia Jensen uit Chicago opereert in een overvol genre, maar wanneer je Practice wat vaker hoort, merk je dat haar songs iets bijzonders hebben. Hoe vaker ik naar dit fraaie ‘coming of age’ album luister, hoe meer ik het idee krijg dat Free Range zich met Practice schaart onder de grote beloften van de indiefolk, indierock en indiepop, want Sofia Jensen kan in alle drie de genres uit de voeten. Absoluut een album dus dat ook in Nederland alle aandacht verdient.

Het is momenteel zo druk in de vijver met jonge en vooral vrouwelijke singer-songwriters die indiepop, indierock of indiefolk maken dat ik noodgedwongen ook albums die boven het maaiveld uit steken moet laten liggen. Het gebeurde vorige maand met Practice, het debuutalbum van Free Range. 

Free Range is het alter ego van Sofia Jensen uit Chicago, Illinois, en Practice is het debuutalbum van de muzikant die zichzelf ziet als een non-binair persoon. Sofia Jensen is pas achttien jaar oud, maar heeft een volwassen klinkend album afgeleverd. Het is een album dat vooral in het hokje indiefolk zal worden geduwd, maar Practice verwerkt ook zeker invloeden uit de indierock en de indiepop. 

De muzikant uit Chicago nam het debuutalbum op uiteenlopende plekken op en deed dit met bescheiden middelen. Desondanks is Practice een mooi en verzorgd klinkend album, dat zich misschien niet kan meten met de albums van de groten in het genre, maar wat mij betreft wel flink wat belofte laat horen. 

Sofia Jensen tekende voor alle songs op het album, bespeelde naast akoestische en elektrische gitaren ook nog het orgel, de piano en keyboards en was uiteraard verantwoordelijk voor de leadvocalen. Bevriende muzikanten tekenden voor bas, drums, pedal steel en achtergrondvocalen, waardoor Practice zeker geen heel sober indiefolk album is geworden. Sofia Jensen maakte in het verleden overigens veel stevigere muziek en dat hoor je op Practice. 

Bij eerste beluistering vond ik het debuutalbum van Free Range een aardig album, maar vond ik de muziek van de singer-songwriter uit Chicago niet heel onderscheidend. Er zijn de afgelopen jaren heel veel albums verschenen in dit genre, dus het valt ook niet mee om je nog te onderscheiden. Ik selecteerde Practice daarom in eerste instantie niet voor een plekje op de krenten uit de pop, maar merkte de afgelopen weken dat mijn aandacht toch steeds weer naar het debuut van Sofia Jensen werd getrokken en dat de songs op het album steeds beter werden. 

De jonge Amerikaanse muzikant beschikt over een hele aangename maar ook karakteristieke stem, die rijper klinkt dan je zou verwachten van iemand van 18 jaar oud. Ook de net wat afwijkende inkleuring van de songs op Practice maakt het album wat mij betreft net wat interessanter dan de meeste albums van de tijd- en leeftijdgenoten van Sofia Jensen. 

Hetzelfde geldt voor de songs, die misschien niet zo heel veel afwijken van de songs die in dit genre de afgelopen jaren gebruikelijk zijn, maar wel bijzonder lekker blijven hangen en een flinke dosis muzikaal talent verraden. Ondanks de melancholie in de zang, die me af en toe wel wat doet denken aan Phoebe Bridgers, is Practice ook nog eens een zonnig klinkend album, dat het steeds beter doet nu de winter langzaam maar zeker uit het land wordt verdreven. 

Practice van Free Range is zoals gezegd een album dat wat mij betreft in het genre boven het maaiveld uitsteekt, maar het album bevat ook een aantal songs die niet onder doen voor die van de smaakmakers in het genre, zeker wanneer de teksten, die met name gaan over alle strubbelingen rond het volwassen worden, nog net iets persoonlijker zijn. 

En omdat ik Practice de afgelopen weken alleen maar leuker en interessanter ben gaan vinden is het volgens mij niet overdreven om de piepjonge Sofia Jensen te scharen onder de beloften in het genre. Wat dat betreft is het jammer dat het debuutalbum van Free Range flink is ondergesneeuwd vorige maand, maar hopelijk komen nog flink wat muziekliefhebbers, net als ik, tot inkeer. Erwin Zijleman

De muziek van Free Range is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://freerange.bandcamp.com/album/practice.

Death And Vanilla - Flicker

De Zweedse band Death And Vanilla maakte al een aantal uitstekende albums, maar legt de lat nog wat hoger op het nog wat mooiere en ook net wat avontuurlijkere Flicker, dat de aandacht van een groot publiek verdient
De muziek van de uit Malmö afkomstige band Death And Vanilla trekt nog niet heel veel aandacht en dat is jammer. Op haar vorige albums wist de band zich makkelijk te onderscheiden van al die bands die fantasieloos voortborduren op de dreampop uit de jaren 90 en dat doet Death And Vanilla nog wat nadrukkelijker op het deze week verschenen Flicker. Flicker bevat absoluut ingrediënten uit de dreampop, waaronder mooie gitaarlijnen, atmosferische synths en fluisterzachte vocalen, maar de Zweedse band kiest ook voor het experiment en creëert een bijzondere sfeer. Het levert een bezwerend album op, dat bij iedere luisterbeurt mooier en fascinerender klinkt.

De Zweedse band Death And Vanilla bracht haar debuutalbum uit in 2012, maar mijn eerste kennismaking met de band uit Malmö stamt uit 2019, toen Are You A Dreamer? verscheen. Op haar derde album maakte Death And Vanilla wat mij betreft indruk met lome en dromerige popsongs, waarin subtiele gitaarlijnen, zweverige elektronica en de fluisterzachte stem van Marleen Nilsson elkaar op fraaie wijze wisten te versterken in een geluid dat in het hokje dreampop werd geduwd, maar dit genre op vele manieren ontsteeg. 

Ik werd in 2019 overigens niet direct betoverd door de muziek van Death And Vanilla, maar toen ik eenmaal was gevallen voor de charmes van Are You A Dreamer? werd het een trouwe metgezel, die met name in kleine uurtjes wonderen kon verrichten. Alle reden dus om heel nieuwsgierig te zijn naar het nieuwe album van de band, dat deze week is verschenen. 

Flicker ligt gelukkig in het verlengde van zijn voorganger, maar Death And Vanilla heeft ook op subtiele wijze gesleuteld aan haar geluid. Ook Flicker trekt direct de aandacht met de zachte zang van Marleen Nilsson en ook de inmiddels van de band bekende subtiele gitaarakkoorden en atmosferische synths zijn van de partij. Nieuw is de wat grotere rol voor baslijnen en ritmes, die het tempo van de muziek van de Zweedse band iets hebben opgevoerd. 

De opvoering van het tempo is in de meeste gevallen zeer subtiel, maar het voorziet de songs op Flicker toch van een net wat andere en vaak wat donkerdere sfeer dan de songs op het vorige album. Net als bij mijn eerste beluistering van Are You A Dreamer? vond ik ook Flicker op het eerste gehoor wat eenvormig, zeker als je het album op de achtergrond laat voortkabbelen, maar wanneer je het album met volledige aandacht en bij voorkeur met de koptelefoon beluistert, heeft ook het nieuwe album van Death And Vanilla een bijna hypnotiserende werking. 

Met haar vorige album paste de band met enige fantasie nog wel in het hokje dreampop, maar op Flicker worden de grenzen van het genre nog veelvuldiger opgezocht. Death And Vanilla klinkt op haar vierde reguliere album (de band maakte ook nog twee soundtracks) psychedelischer dan in het verleden en laat ook duidelijker haar zwak voor zwoele filmmuziek horen. Zeker wanneer de elektronica wat tegendraadser klinkt hoor je dit keer ook een vleugje Krautrock of zelfs een beetje progrock, waardoor Flicker gevarieerder en dynamischer klinkt dan de vorige albums van de Zweedse band, al moeten de verschillen met deze albums zeker niet worden overdreven. 

Flicker klinkt bij vlagen ook zeker wat lichtvoetiger dan de vorige albums van de band, maar dit is niet ten koste gegaan van de kwaliteit van de songs van de band, die ook op het nieuwe album weer hoog is. Door het voorzichtig opvoeren van het tempo, maar zeker ook door de wat experimenteler klinkende elektronica bevalt Flicker me uiteindelijk nog net wat beter dan het uitstekende Are You A Dreamer?, wat gezien het niveau van dat album een prestatie van formaat mag worden genoemd. Dat Death And Vanilla veel meer aandacht verdient voor haar bijzondere muziek dan de Zweedse band tot dusver krijgt zal inmiddels duidelijk zijn. Erwin Zijleman

De muziek van Death And Vanilla is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Zweedse band: https://deathandvanillamusic.bandcamp.com/album/flicker.

Flicker van Death And Vanilla is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (yellow), 34,99 euro

LP, 32,99 euro

CD, 16,99 euro

Aly & AJ - With Love From

De voormalige tienersterren Aly & AJ hebben al een heel muzikaal verleden achter zich, maar laten op hun nieuwe album With Love From horen dat ze in muzikaal en vocaal opzicht volwassen zijn geworden
Ik had nog nooit van Aly & AJ gehoord, maar was direct gecharmeerd van hun nieuwe album With Love From. Het is een album met invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, de Westcoast pop van weleer en de hedendaagse pop. De muziek van het tweetal klinkt fris, eigentijds en soms ietwat gepolijst, maar de songs van de twee zussen uit California zijn zeer aangenaam en de stemmen van de twee weten elkaar zeer fraai te versterken. Ik ben in het verleden van Aly & AJ gedoken en dat is lang niet altijd even interessant, maar With Love From is wat mij betreft een album vol belofte. Het is een album dat de ruimte aangenaam vult, maar dat ook zeker van hoge kwaliteit is.

Aly & AJ is een Amerikaans duo dat, toch wel enigszins tot mijn verbazing, al een handvol albums op haar naam heeft staan. Dat ik de zusjes Alyson en Amanda Joy Michalka nog niet eerder ben tegengekomen is ook weer niet zo gek, want in eerste instantie was hun muziek nou niet zo interessant. De twee zussen doken in het eerste decennium van dit millennium op als tienersterren in Disney Channel series met wat doorsnee en vaak aalgladde pop, die hooguit opviel door twee goed bij elkaar passende stemmen. Aly & AJ bleken vervolgens ook uit de voeten te kunnen met suikerzoete countrypop en begaven zich hierna ruim tien jaar lang op het terrein van de musical, waar ik echt helemaal niets mee kan. 

In 2021 doken de Californische zussen weer op met een nieuw album, dat me destijds niet is opgevallen. Deels ten onrechte, want a touch of the beat gets you up on your feet gets you out and then into the sun (geen hoofdletters) gaat deels het ene oor in en het andere oor weer uit, maar het bevat ook een aantal prima songs en laat bovendien horen dat Aly & AJ in muzikaal en vocaal opzicht volwassen zijn geworden. 

Dat laten de twee zussen nog veel duidelijk horen op het deze week verschenen With Love From, dat ik aanzag voor een debuutalbum. Dat is het dus niet, maar With Love From laat zich wel beluisteren als een nieuwe start. Op het vorige album maakten de zussen Michalka vooral elektronisch ingekleurde popmuziek, maar op het nieuwe album klinkt de muziek van de zussen uit Torrance, California, een stuk organischer en schuiven ze in muzikaal opzicht wat op richting Amerikaanse rootsmuziek en Westcoast pop. 

De openingstrack doet heerlijk nostalgisch aan en komt prachtig tot leven wanneer Aly en AJ beginnen te zingen. De stemmen van de twee zussen klinken inmiddels een stuk warmer en rijper dan in hun tienerjaren, maar kleuren gelukkig nog altijd prachtig bij elkaar en doen dat op een manier waarop alleen stemmen van zussen dat kunnen. Door de zang hadden de zussen mij in ieder geval direct te pakken.

In de openingstrack hoor je een vleugje Amerikaanse rootsmuziek, maar Aly & AJ kunnen ook uit de voeten met zonnige Californische pop met hier en daar een flinke knipoog naar de muziek van Fleetwood Mac uit de jaren 70 en 80 of naar de honingzoete maar zeer aangename muziek van Wilson Phillips uit de jaren 90, maar ik hoor hier en daar ook wel wat van First Aid Kit, maar dan met een Californisch sausje.

Om te kunnen genieten van het nieuwe album van de Californische zussen is enige liefde voor lekker in het gehoor liggende popsongs absoluut een vereiste, want With Love From klinkt een stuk gepolijster dan het gemiddelde rootsalbum. Ik hou zelf wel van het soort popliedjes dat Aly & AJ maken en wat mij betreft blijft With Love From altijd aan de goede kant van de streep. De pop met een heel klein beetje country en folk klinkt toch weer anders dan de Nashville countrypop, ook al zijn de ingrediënten grotendeels gelijk. 

Het nieuwe album van Aly & AJ doet verlangen naar warme zomeravonden, waarop dit album kan klinken als een aangenaam koel briesje. Ondertussen valt er wel degelijk veel te genieten, want de songs van het tweetal zijn smaakvol ingekleurd met hier en daar een pedal steel en op de zang van het Amerikaanse tweetal valt wat mij betreft niets aan te merken. Ook de songwriting skills van Aly en AJ zijn dik in orde, want With Love From bevat een serie prima songs. Vergeleken met het vorige album zetten de Amerikaanse zussen een flinke stap en ik heb zomaar het idee dat er nog veel meer in zit bij Aly en AJ. Erwin Zijleman

Paramore - This Is Why

Het is een tijd stil geweest rond de Amerikaanse band Paramore, maar met het veelzijdige, aanstekelijke en interessante This Is Why levert de band wat mij betreft met afstand haar beste album tot dusver af
Ik ben in eerste instantie met een flinke boog om het nieuwe album van Paramore heen gelopen, want de muziek die ik van de band kende vond ik niet zo heel interessant. Inmiddels weet ik dat ik in het verleden misschien net wat te selectief heb geluisterd, maar ik weet ook dat de band rond Hayley Williams op haar nieuwe album in een uitstekende vorm steekt. This Is Why verwerkt uiteenlopende invloeden, staat vol geweldig gitaarwerk, bevat een serie sterke songs en dan is er ook nog het enorme talent van Hayley Williams, die de songs van haar band naar een nog wat hoger plan tilt. This Is Why is een zeer geslaagde comeback, maar doet ook uitzien naar de volgende stap van Paramore.

Ik had tot voor kort op de krenten uit de pop nog geen aandacht besteed aan de muziek van de Amerikaanse band Paramore. Ik moet eerlijk toegeven dat ik wel wat verbaasd was dat de band met het onlangs verschenen This Is Why alweer haar zesde album heeft uitgebracht, want ik heb naar hooguit twee albums van de band geluisterd en zeker niet heel uitvoerig. Die albums maakten op mij geen onuitwisbare indruk, al hoorde ik wel het talent van frontvrouw Hayley Williams, van wie ik in 2020 wel het prima soloalbum Petals For Armor besprak. 

Het is, mede door de solocarrière van Hayley Williams maar ook door de coronapandemie, zes jaar stil geweest rond Paramore, maar onlangs verscheen dus This Is Why. Ik dacht in eerste instantie dat ik ook het zesde album van Paramore wel zou kunnen laten liggen, maar op een of andere manier bleef het album steeds terugkomen en groeide mijn waardering voor het album. 

Ik heb me inmiddels ook wat meer verdiept in de rest van het oeuvre van Paramore en heb nog steeds niet zo heel veel met de ruwe emo uit de begindagen van de band, al vind ik de band rond Haley Williams beter dan de meeste soortgenoten uit die tijd. Ook de eerste bewegingen van Paramore richting pop spreken me nog niet heel erg aan, maar het met flink wat elektronica ingekleurde en met enige regelmaat lekker funky After Laughter uit 2017, dat ik destijds niet heb beluisterd, vind ik een verrassend leuk album. 

Paramore had de lijn van After Laughter wat mij betreft best door mogen trekken, maar er kan veel gebeuren in bijna zes jaar. This Is Why is hierdoor slechts ten dele een logisch vervolg op het vorige album van Paramore, maar ik vind het een erg leuk en uiteindelijk ook interessant album en het is bovendien een album dat beschikt over flink wat groeipotentie. 

Op This Is Why komen alle kanten die Paramore tot dusver van zichzelf heeft laten horen aan bod. Er zijn invloeden uit de emo van de begindagen van de band, maar het zesde album van Paramore schuwt ook uitstapjes richting toegankelijke pop niet en is ook de funky touch van haar vorige album is niet helemaal vergeten. 

Het klinkt allemaal bijzonder lekker, maar ik vind de muziek van Paramore dit keer ook interessant. In muzikaal opzicht kleurt de band net wat meer buiten de lijntjes, wat een aantal wat ruwere momenten oplevert, maar ook een aantal momenten waarop de Amerikaanse band wat meer experimenteert. Vergeleken met het vorige album hebben de synths een flinke stap terug gedaan en plaats gemaakt voor mooie en soms aangenaam stekelige gitaarlijnen. 

Ster van de band blijft natuurlijk Hayley Williams, die niet alleen met veel overtuiging en passie zingt, maar ook in haar stem laat horen dat ze beschikt over het nodige charisma. This Is Why valt niet in de categorie albums die mijn jaarlijstje gaan halen dit jaar, maar ik moet zeggen dat ik steeds meer geniet van de uitstekende songs op het album. 

Paramore heeft ook nog eens een lekker gevarieerd album gemaakt, waarop zowel ruimte is voor uitbundige songs als meer introspectieve songs. Zeker de songs in de laatste categorie bevallen me uitstekend en inmiddels zelfs zo goed dat ik Paramore in staat acht om een jaarlijstjesalbum af te leveren wanneer het kiest voor de meer ingetogen weg die op This Is Why wordt bewandeld. Paramore is een tijd weg geweest en dat leek me niet zo erg, maar op het nieuwe album hoor ik toch een interessant bandje, dat tot nog meer in staat moet worden geacht. Erwin Zijleman

This Is Why van Paramore is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 44,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 18,99 euro

Weval - Remember

Het Amsterdamse duo Weval laat op haar derde album Remember een uiterst veelzijdig, veelkleurig en spannend elektronisch geluid horen, maar verliest ook de toegankelijke popsong niet uit het oog
Remember is mijn eerste kennismaking met de muziek van Harm Coolen en Merijn Scholte Albers, oftewel Weval. Ik ging er tot voor kort van uit dat de muziek van het Amsterdamse duo niets voor mij was, maar ik vind Remember een fascinerend album. Weval trekt een flinke batterij elektronica uit de kast en slaagt er in om in iedere track weer net wat anders te klinken. Weval schuwt het experiment geen moment, maar is ook niet bang voor popsongs met een kop en een staart. Het zijn songs die putten uit de rijke historie van de elektronische popmuziek, maar het Amsterdamse duo creëert op haar derde album ook een duidelijk eigen geluid. Fascinerend album.

Ik had volgens mij nog niet eerder naar de muziek van Weval geluisterd, terwijl het deze week verschenen Remember toch al het derde album is van het Amsterdamse duo, dat tot dusver ook nog eens kan rekenen op zeer positieve recensies. Mogelijk heb ik me wat laten afschrikken door de etiketten elektronica en dance die vaak op de muziek van Weval worden geplakt, want dat zijn niet de genres waar mijn eerste voorkeur naar uit gaat bij de selectie van nieuwe albums. 

Het blijkt in het geval van Weval onterecht, want Remember is een album waar ik juist heel goed mee uit de voeten kan. Dat heeft alles te maken met het tempo waarin de muziek van het Amsterdamse duo zich voortsleept. Op Remember vertrouwen Harm Coolen en Merijn Scholte Albers niet op stuwende beats, maar ligt het tempo over het algemeen laag. Met dance heeft het allemaal niet zo heel veel te maken, want Remember lijkt me geen album dat de dansvloer in vuur en vlam gaat zetten, al gaat het tempo aan het eind van het album nog wel wat omhoog. 

Het lagere tempo is zeker niet het enige dat me over de streep trok bij beluistering van het nieuwe album van Weval, want het Amsterdamse tweetal heeft veel meer te bieden. De elektronica heeft door het wat lage tempo al snel een bezwerende uitwerking, maar het is ook elektronica die een breed en veelkleurig palet bestrijkt. Weval heeft zich deels laten beïnvloeden door de elektronica pioniers uit het verre verleden, maar klinkt minstens net zo vaak eigentijds of zelfs wat futuristisch. 

Door steeds te kiezen voor andere ritmes en andere klanken is Remember, ondanks het feit dat het tempo vooral laag blijft, een opvallend gevarieerd album. De twee Amsterdamse muzikanten weten steeds weer te verrassen met bijzondere klanken, die variëren van sprookjesachtig en atmosferisch tot vervormd en vervreemdend of psychedelisch en bezwerend. 

De flinke batterij aan elektronica op het album wordt gecombineerd met lekker lome en dromerige zang, die prachtig contrasteert met de klanken van alle synths. Door het toevoegen van zang stuurt Weval haar muziek makkelijk de kant op van popsongs met een kop en een staart en dat ontbreekt er nog wel eens aan op albums die in het hokje elektronica worden geduwd. 

Dat die elektronica niet alleen mooi kleurt bij de stemmen van Harm Coolen en Merijn Scholte Albers is te horen in de track waarin wordt samengewerkt met Eefje de Visser en dat is een samenwerking die wat mij betreft naar veel meer smaakt. Maar ook zonder Eefje de Visser legt Weval de lat song na song hoog. 

Weval maakt op Remember songs met een kop en een staart, maar het Nederlandse duo kiest nooit voor de makkelijkste weg. De songs op Remember zitten knap in elkaar en weten steeds weer te verrassen met bijzondere klanken, opvallende wendingen en fraaie spanningsbogen. Zeker bij niet al te aandachtige beluistering kabbelt de muziek van Weval aangenaam voort, maar pas bij aandachtige beluistering komt Remember tot leven en blijf je maar nieuwe dingen horen in de muziek van Harm Coolen en Merijn Scholte Albers. 

Inmiddels heb ik ook de eerste twee albums van Weval beluisterd, maar Remember bevalt me net wat beter. Het heeft even geduurd, maar ik begrijp inmiddels waarom de muziek van Weval zo stevig wordt bewierookt. Erwin Zijleman

De muziek van Weval is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amsterdamse duo: https://weval.bandcamp.com/album/remember.

Remember van Weval is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 36,99 euro

CD, 16,99 euro

Portland - Departures

Door het vertrek van Sarah Pepels wordt er vooral getreurd bij de release van het tweede album van Portland, maar Departures is een mooi en sfeervol album vol betoverende klanken en wonderschone zang
Het debuut van de Belgische band Portland vond ik in 2019 net wat te weinig onderscheidend en ook wat braaf, maar op de uitvoering had ik niets aan te merken. Die uitvoering is nog wat beter op Departures, dat garant staat voor prachtige klanken en een aangenaam dromerige sfeer. Portland laat een bijzonder mooi geluid horen, dat ver boven het maaiveld uit steekt wanneer de stemmen van Jente Pironet en Sarah Pepels opduiken. Met name Sarah Pepels streelt het oor met haar stem en tilt de songs van Portland een flink stuk op. Het vertrek van de zangeres is een aderlating voor de Belgische band, maar dit uitstekende tweede album neemt niemand Portland meer af.

Your Colours Will Stain, het debuutalbum van de Belgische band Portland, vond ik in de herfst van 2019 een twijfelgeval. Portland verdiende met haar debuutalbum weliswaar een hoog rapportcijfer voor de uitvoering, maar in artistiek opzicht sprak het album me een stuk minder aan. De songs van de band rond Jente Pironet en Sarah Pepels kleurden wel erg netjes binnen de lijnen en klonken mij ook wel wat braaf in de oren, waardoor ik het debuutalbum van Portland uiteindelijk liet liggen, zij het met pijn in het hart. 

Deze week verscheen dan eindelijk Departures, het tweede album van de Belgische band, maar van feestvreugde is helaas geen sprake. Sarah Pepels, die vorig jaar nog prachtig bijdroeg aan het album van Glitterpaard, besloot een paar weken voor de release van het album om de band te verlaten, waardoor Jente Pironet er wat eenzaam bij zit op de nieuwe foto’s van de band. Op het album is Sarah Pepels gelukkig nog wel van de partij en het is een album dat in veel opzichten lijkt op zijn voorganger. 

Ook Departures is een album dat een zeer hoge waardering verdient wanneer het gaat om de uitvoering. Het album klinkt werkelijk prachtig en laat een warm en gloedvol geluid horen waarin de gitaren en de elektronica fraai in balans zijn. Het album is mooi geproduceerd en biedt alle ruimte aan de stemmen van Jente Pironet en Sarah Pepels, die allebei beschikken over een bijzonder mooi stemgeluid en bovendien over stemmen die perfect bij elkaar passen en elkaar fraai weten te versterken. Ook de songs van de Belgische band overtuigen bij eerste beluistering weer bijzonder makkelijk. Het zijn songs die zich als een warme deken om je heen slaan en die je bij eerste beluistering al jaren lijkt te kennen. 

Departures is echter ook een album zonder grote verrassingen. Jente Pironet en Sarah Pepels betreden vooral de platgetreden paden van de (indie)pop en kiezen bovendien uitsluitend voor songs waarin de ruwe randjes en scherpe kantjes ontbreken. Het zit me overigens wel een stuk minder in de weg dan bij Your Colours Will Stain. Departures is een album dat op zijn tijd tot behoorlijke hoogten weet te stijgen en dat internationaal mee kan met de beste albums in dit genre. Portland schuift misschien ook net wat meer op richting indie dan op haar debuutalbum, al zijn de verschillen niet heel groot. 

De meeste verleiding komt ook dit keer van de zang, die nog wat mooier is dan op het debuutalbum van de Belgische band. Ik heb een enorm zwak voor de stem van Sarah Pepels, maar ook Jente Pironet weet in vocaal opzicht zeer te overtuigen. Je moet de muziek van Portland misschien ook net wat vaker horen om tot een afgewogen oordeel te komen, want nu ik het album vaker heb gehoord, vind ik het tweede album van Portland vooral heel mooi. 

Zeker wanneer de muziek van de Belgische band op zijn mooist is, komen er wonderschone klankentapijten uit de speakers en wordt het nog een flink stuk mooier door de zang. Waar ik in 2019 twijfelde over het debuut van Portland, vind ik Departures uiteindelijk een bovengemiddeld goed album. Over de toekomst van de band moeten we ons helaas wel grote zorgen gaan maken, want het vertrek van Sarah Pepels zorgt voor een leegte die niet zomaar is op te vullen helaas. Erwin Zijleman

Departures van Portland is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

The Flaming Lips - The Soft Bulletin

De Amerikaanse band The Flaming Lips maakte met het geniale The Soft Bulletin volgens velen het beste album van 1999 of zelfs van het decennium en daar valt 24 jaar na dato weinig tot niets op af te dingen
The Flaming Lips uit Oklahoma City, Oklahoma, waren al heel wat jaren een cultband, toen de Britse en Amerikaanse muziekpers in 1999 het album The Soft Bulletin onthaalden met louter superlatieven. The Soft Bulletin werd vergeleken met het beste van The Beach Boys en nog wat andere klassiekers uit de muziekgeschiedenis, maar het was toch vooral een album waarop psychedelica en neo-psychedelica samen kwamen. The Soft Bulletin is misschien wel het meest toegankelijke album van de Amerikaanse band, maar het is ook een album dat van de eerste tot en met de laatste track sprankelt van avontuur. En in de afgelopen 24 jaar is het album echt alleen maar leuker en interessanter geworden.

De Amerikaanse band The Flaming Lips werd al aan het begin van de jaren 80 opgericht in Oklahoma City, Oklahoma, maar werd pas in 1999 omarmd door een breed publiek. Vanaf de tweede helft van de jaren 80 maakte de band een aantal niet direct opvallende albums met vooral psychedelische rockmuziek, maar vanaf het begin van de jaren 90 werden de albums van The Flaming Lips interessanter. 

Met de single She Don't Use Jelly van het in 1993 verschenen Transmissions From The Satellite Heart scoorde de band een bescheiden hit en werd The Flaming Lips een heuse cultband. Die status versterkte de Amerikaanse band met het in 1997 verschenen Zaireeka, dat feitelijk bestond uit vier losse albums, die je bij voorkeur op hetzelfde moment moest afspelen, wat op zijn minst een lastige opgave was. 

En toen werd het 1999 en verscheen midden in de zomer The Soft Bulletin. Het was een album dat niet overdreven veel verschilde van de albums die de band eerder in de jaren 90 had uitgebracht, maar de reactie van de critici sloeg compleet om. Met name de gerenommeerde Britse muziektijdschriften en Amerikaanse muziekwebsites bejubelden het album zeer uitvoerig en uiteindelijk zou The Soft Bulletin flink wat jaarlijstjes aanvoeren. 

Het had in 1999 veel van een hype, maar The Soft Bulletin is ook echt een geweldig album en wat mij betreft het beste album van The Flaming Lips. De hype rond de band zou aanhouden tot 2002 toen Yoshimi Battles The Pink Robots verscheen. Het is een album dat ik vrijwel net zo hoog aansla als The Soft Bulletin, maar met het laatstgenoemde album heb ik net iets meer. Na Yoshimi Battles The Pink Robots werd The Flaming Lips overigens al snel weer de cultband die het een paar jaar eerder was en dat imago heeft de band de afgelopen tien jaar alleen maar versterkt met wisselvallige en vaak wat obscuur aandoende albums. 

Terug naar 1999, toen The Soft Bulletin verscheen. Het is een jaar waarin het relatief nieuwe genre neo-psychedelica hot was en het album van The Flaming Lips paste perfect in dit genre. De muziek van de band uit Oklahoma City liet zich deels beïnvloeden door de psychedelica uit de jaren 60 en 70 en was ook zeker niet vies van Beatlesque songs, maar door het gebruik van flink wat elektronica klonk The Soft Bulletin ook onmiskenbaar als een album uit de jaren 90. 

The Soft Bulletin is net wat toegankelijker dan de meeste andere albums van The Flaming Lips, maar het is nog altijd een album vol avontuur. Het is ook een album met heerlijk melodieuze songs, die zijn voorzien van opvallend rijke orkestraties. Zeker bij beluistering met de koptelefoon gebeurt er zoveel dat het je met grote regelmaat duizelt, maar toch vind ik The Soft Bulletin niet over the top, wat wel geldt voor een aantal andere albums van de band. 

Voorman Wayne Coyne schreef voor The Soft Bulletin een aantal persoonlijke songs, waardoor de songs intenser klinken dan die op de vorige albums van de band. Het zijn songs die zich zoals gezegd nadrukkelijk hebben laten inspireren door de psychedelische popmuziek uit de jaren 60 en 70 en ook de invloeden van zowel The Beatles als The Beach Boys zijn duidelijk hoorbaar, maar The Flaming Lips namen in 1999 ook al een voorschot op de eenentwintigste eeuw, want wat klinkt dit album nog altijd fris en urgent. 

Ik luister de laatste jaren vooral naar Yoshimi Battles The Pink Robots en was The Soft Bulletin wat vergeten, maar bij de hernieuwde kennismaking was direct weer duidelijk waarom dit het beste album van 1999 was en eigenlijk is het album, dat van The Flaming Lips een paar jaar een hele grote band maakte, alleen maar beter en fascinerender geworden. Erwin Zijleman

The Soft Bulletin van The Flaming Lips is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 39,99 euro

CD, 8,99 euro

Emilíana Torrini & The Colorist Orchestra - Racing The Storm

De IJslandse muzikante Emilíana Torrini duikt na lange afwezigheid op met het Belgische The Colorist Orchestra en levert een bijzonder sfeervol maar ook zeer avontuurlijk album af dat makkelijk betovert
Emilíana Torrini werkte een paar jaar geleden al eens samen met het Belgische orkest The Colorist Orchestra en dit smaakte naar meer. Op Racing The Storm horen we, na Tookah uit 2013, eindelijk weer eens nieuwe songs van de IJslandse muzikante en ze zijn prachtig. Emilíana Torrini heeft een bijzondere stem en een bijzondere manier van zingen en het past prachtig bij de avontuurlijke klanken van het Belgische orkest dat de grenzen van de klassieke muziek en de chamber pop nadrukkelijk opzoekt. Racing The Storm is een veelkleurige luistertrip die zich van hoogtepunt naar hoogtepunt sleept en die laat horen dat Emilíana Torrini al lang niet meer in de schaduw staat van haar beroemdere landgenote Björk.

Mijn eerste kennismaking met de muziek van de IJslandse muzikante Emilíana Torrini stamt uit 1999, toen ik haar derde album Love In The Time Of Science kocht na een aantal zeer lovende recensies in met name Britse muziektijdschriften. Love In The Time Of Science deed in meerdere opzichten aan de muziek van haar landgenote Björk denken, maar klonk wel wat toegankelijker. Met deze beschrijving doe ik de muziek van Emilíana Torrini overigens wel wat te kort of zelfs flink te kort, want de muzikante uit Reykjavik zocht wel degelijk het experiment op haar doorbraakalbum en liet bovendien horen dat ze een veel betere zangeres is dan haar landgenote, die altijd dicht tegen mijn irritatiegrens zit en er vaak overheen gaat. 

Sinds Love In The Time Of Science is Emilíana Torrini niet erg scheutig met albums, maar alles dat ze maakt is heel erg goed. Fisherman’s Woman uit 2005, Me And Armini uit 2008 en Tookah uit 2013 vond ik allemaal even goed als het doorbraakalbum van de IJslandse muzikante, maar de afgelopen tien jaar leek het helaas stil rond Emilíana Torrini. Dat klopt niet helemaal, want in 2016 speelde ze een zeer prominente rol op een live-album van het Belgische orkest The Colorist Orchestra, waarop de songs van Emilíana Torrini centraal stonden, terwijl ze een jaar later was te horen op Music To Draw To: Satellite van Kid Koala. 

Objectief beschouwd krijgt Tookah uit 2013 echter pas deze week een opvolger met Racing The Storm. De samenwerking met The Colorist Orchestra uit 2016 smaakte voor Emilíana Torrini kennelijk naar meer, want het kleurrijke orkest rond multi-instrumentalisten Aarich Jespers en Kobe Proesmans is van de partij op het nieuwe album en kleurt de songs van de IJslandse muzikante zeer sfeervol in. 

Ook bij beluistering van Racing The Storm zal iedereen die de muziek van Emilíana Torrini niet kent onmiddellijk associaties hebben met de muziek van Björk. Zowel de stem, de tongval als de manier van zingen laten flinke overeenkomsten tussen de twee horen, maar waar Björk zich op haar laatste album compleet verloor in bombast en gekte, betovert Emilíana Torrini direct vanaf de eerste noten. 

Die betovering komt ook zeker van The Colorist Orchestra, want het orkest uit Antwerpen is zeker geen doorsnee orkest. Op Racing The Storm worden invloeden uit de klassieke muziek en de chamber pop op fraaie wijze gecombineerd, maar het Belgische orkest zoekt ook continu het avontuur met verrassende ritmes met een vleugje hiphop en met subtiele elektronische impulsen. 

In muzikaal opzicht betovert Racing The Storm elf songs en veertig minuten lang, maar de bijzonder fraaie klanken kleuren ook prachtig bij de bijzondere stem van Emilíana Torrini, die zich wat mij betreft definitief ontworstelt aan de vergelijking met Björk, die op haar laatste album koos voor vergelijkbare ingrediënten, maar geen moment in de buurt komt van de aangename betovering van Racing The Storm. De zang van de IJslandse muzikante streelt continu het oor en kronkelt zich soepel om de bijzondere klanken van het kleurrijke orkest heen. 

Het was echt veel te lang stil rond Emilíana Torrini, maar met het bijzondere Racing The Storm laat ze niet alleen horen dat ze terug is, maar levert ze wat mij betreft bovendien haar meest indrukwekkende album tot dusver af. Het album zet bovendien The Colorist Orchestra nog wat nadrukkelijker op de kaart. Erwin Zijleman

De muziek van Emilíana Torrini & The Colorist Orchestra is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de IJslandse muzikante en het Belgische orkest: https://emilianatorrinithecoloristorchestra.bandcamp.com/album/racing-the-storm.

Racing The Storm van Emilíana Torrini & The Colorist Orchestra is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

CD, 18,99 euro