17 februari 2025

Review: Dead Gowns - It's Summer, I Love You, And I'm Surrounded By Snow

Het is dringen in de indierock van het moment, maar de Amerikaanse muzikante Genevieve Beaudoin heeft als Dead Gowns een album gemaakt waar liefhebbers van dit genre echt niet omheen kunnen
It’s Summer, I Love You, And I’m Surrounded By Snow had zomaar aan mijn aandacht kunnen ontsnappen, maar hiermee had ik dan wel een van de beste albums van deze week gemist. Dead Gowns, het alter ego van de uit Maine afkomstige muzikante Genevieve Beaudoin, heeft een album afgeleverd met invloeden uit de folk en de country, maar invloeden uit de indierock domineren op het album. Het gitaarwerk op It’s Summer, I Love You, And I’m Surrounded By Snow is van uitstekende kwaliteit, maar het is vooral de mooie en emotievolle stem van Genevieve Beaudoin die het debuutalbum van Dead Gowns zo mooi en indrukwekkend maakt. Wat een droomdebuut.



Het was de afgelopen week wederom de Amerikaanse muziekwebsite Paste die me een gouden tip opleverde. Dat deed de website zeker niet voor de eerste keer en zoals zo vaak betrof het een album dat door de meeste andere muziekwebsites helemaal niet werd opgemerkt. Ik was de naam Dead Gowns wel in een aantal releaselijsten tegengekomen, maar op basis van de naam verwachte ik eerder een metalband dan een vrouwelijke singer-songwriter. 

Dead Gowns is echter wel degelijk het alter ego van een vrouwelijke singer-songwriter en om precies te zijn dat van de uit Portland, Maine, afkomstige Genevieve Beaudoin. De Amerikaanse muzikante nam haar debuutalbum met de bijzondere titel It’s Summer, I Love You, And I’m Surrounded By Snow tussen 2020 en 2023 op. Dat deed ze vooral in slaapkamers, gymzalen en kerken, want geld voor een professionele studio was er niet. 

Met It’s Summer, I Love You, And I’m Surrounded By Snow laat Genevieve Beaudoin horen dat je tegenwoordig ook met bescheiden middelen een prima klinkend album kan maken, want ik heb niets aan te merken op het geluid op het debuutalbum van Dead Gowns. Het eerste album van de muzikante uit Maine opent met de akoestische gitaar en de stem van Genevieve Beaudoin, maar halverwege de track wordt de folk verruild voor de indierock en klinkt de muziek van Dead Gowns opeens een stuk voller en steviger. 

It’s Summer, I Love You, And I’m Surrounded By Snow werd gemaakt met een aantal muzikanten, die met bijdragen van met name gitaar, bas en drums en af en toe de pedal steel, de songs van Dead Gowns meerdere kanten op duwen. Gemene deler op het album is de indierock en het is indierock die lekker stevig, maar ook voldoende melodieus klinkt. 

Genevieve Beaudoin laat in de eerste noten van het album en in een aantal vooral ingetogen songs op It’s Summer, I Love You, And I’m Surrounded By Snow horen dat ze indruk kan maken als folkie, maar ook de wat steviger aangezette zang in de wat meer rock georiënteerde songs op het album spreekt zeer tot de verbeelding. De zang op het debuutalbum van Dead Gowns is uitstekend, maar het is door alle emotie die de Amerikaanse muzikante in haar stem stopt ook zang die iets met je doet. 

It’s Summer, I Love You, And I’m Surrounded By Snow sluit aan op de indierock zoals die momenteel wordt gemaakt, maar door de grote dynamiek in de songs, door het zeer fraaie gitaarwerk, door al het gevoel dat Genevieve Beaudoin in haar songs stopt en zeker ook door het lage tempo en de vaak bijzondere sfeer op het album, klinkt het debuutalbum van Dead Gowns anders dan de meeste albums in het genre. 

Ik werd eigenlijk direct geraakt door de prachtige stem van Genevieve Beaudoin en door de fraaie klanken op het album, maar na It’s Summer, I Love You, And I’m Surrounded By Snow een paar keer gehoord te hebben ben ik nog veel meer onder de indruk van de muziek van Dead Gowns en met name van de zang van de Amerikaanse muzikante. 

Het album sneeuwde op de meeste muzieksites helaas volledig onder de afgelopen dagen, maar Paste wist It’s Summer, I Love You, And I’m Surrounded By Snow van Dead Gowns gelukkig op de juiste waarde te schatten. Gelukkig, want dit uitstekende en intense album had ik niet graag gemist. Erwin Zijleman


De muziek van Dead Gowns is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://deadgowns.bandcamp.com/album/its-summer-i-love-you-and-im-surrounded-by-snow.



16 februari 2025

Review: The Jesus And Mary Chain - Psychocandy (1985)

In de jaren 80 vond ik Psychocandy van The Jesus And Mary Chain een heel erg heftig album met al die vervormde gitaren, maar 40 jaar later hoor ik vooral heerlijk melodieuze, wat dromerige en vooral aangename popsongs
Tussen alle donkere popmuziek van halverwege de jaren 80 deden de Schotse broers Jim en William Reid er nog een schepje bovenop. Op het debuutalbum van hun band The Jesus And Mary Chain waren de gitaren zo vervormd dat het destijds werd ervaren als herrie. Er kan veel veranderen in veertig jaar tijd, want we weten inmiddels dat gitaargeweld nog wel een stuk heftiger kan. The Jesus And Mary Chain borduurde voort op popmuziek uit de jaren 60 en gruizige garagerock uit diezelfde periode en inspireerde in de jaren 90 de nodige shoegaze, noiserock en indierock band. Psychocandy klinkt na al die jaren nog verrassend fris en een stuk minder heftig dan in mijn herinnering.



Vorige week besprak ik het nieuwe album van de Nederlandse band Rats on Rafts. Het is een album dat me onmiddellijk mee terug nam naar de jaren 80, dat ondanks al mijn goede herinneringen toch een wat troosteloos decennium was met bijpassende muziek. Ik luister vanwege de mooie herinneringen nog best vaak naar muziek uit de jaren 80, maar laat de donkerste muziek uit deze periode meestal liggen. 

Het is mede daarom dat ik echt al heel lang niet meer had geluisterd naar Psychocandy, het debuutalbum van The Jesus And Mary Chain. De band rond de Schotse broers Jim en William Reid maakte in mijn herinnering zo ongeveer de donkerste muziek die in de jaren 80 voorbij kwam, maar bij de hernieuwde kennismaking met Pyschocandy vond ik dat eigenlijk reuze meevallen. 

Openingstrack Just Like Honey is een mooie en melodieuze popsong met een hang naar de jaren 60 en aan de Beach Boys herinnerende refreinen. De gitaren klonken in 1985 misschien wel erg gruizig en vervormd, maar met de shoegaze en noiserock albums uit de jaren 90 in het achterhoofd valt het allemaal erg mee. 

De gitaren van The Jesus And Mary Chain klinken op Psychocandy vaak wel een stuk gruiziger en meer vervormd dan in Just Like Honey, maar ik schrik er inmiddels niet meer van. De gruizige gitaarmuren van The Jesus And Mary Chain zouden in de jaren 90 een inspiratiebron vormen voor flink wat shoegaze en indierock bands, maar het gitaarwerk op het debuutalbum van The Jesus And Mary Chain is ook absoluut schatplichtig aan de garagerock die in de jaren 60 werd gemaakt. 

De songs op Psychocandy hebben de sfeer die op zoveel donkere albums uit de jaren 80 is te horen, maar het debuutalbum van de band rond de broers Reid heeft de tand des tijds wat mij betreft verrassend goed doorstaan. Psychocandy staat vol met wat dromerige of zelfs zoete popsongs die meer een jaren 60 dan een jaren 80 vibe hebben. Wanneer het gitaarwerk ontspoort sleept The Jesus And Mary Chain je wel de jaren 80 in, maar de muziek van de Schotse band klinkt duidelijk anders dan die van de meeste andere jaren 80 bands. 

Het gitaarwerk schiet hier en daar flink uit de bocht, maar de gitaarakkoorden op het album zijn ook verrassend mooi en melodieus. Dat geldt ook voor de zang op het album, die het wat dromerige effect van de muziek van The Jesus And Mary Chain versterkt. Dat dromerige effect wordt opgejaagd door de gitaaruitbarstingen op het album en zeker ook door het stuwende drumwerk van de vooral van Primal Scream bekende Bobby Gillespie. 

Psychocandy werd uiteindelijk voor een appel en een ei opgenomen, maar ik vind het album verrassend mooi klinken, wat mogelijk de verdienste is aan de engineers die in de studio aan het werk waren, iconen Flood en Alan Moulder. Ik vond Psychocandy in 1985 teveel van het goede, vooral door het vervormde gitaarwerk, maar het is grappig hoe je veertig jaar later met totaal andere oren naar muziek kunt luisteren, waardoor ik het debuutalbum van The Jesus And Mary Chain eigenlijk vooral een heel melodieus album vind. 

Na Psychocandy heb ik nauwelijks meer naar de muziek van de Schotse band, die vorig jaar nog een album uitbracht, geluisterd, maar misschien moet ik dat na de goede ervaring met het debuutalbum van The Jesus And Mary Chain toch nog maar eens gaan doen, om te beginnen bij Darklands uit 1987 en Honey's Dead uit 1992. Erwin Zijleman


Psychocandy van The Jesus And Mary Chain is verkrijgbaar via de Mania webshop: