Merrie Land pakt je waarschijnlijk niet direct, maar groeit snel uit tot een indrukwekkend statement over onder andere de Brexit
Damon Albarn wedt graag op meerdere paarden, maar The Good, The Bad & The Queen kwam er de afgelopen tien jaar bekaaid af. De gelegenheidsband is nu terug met een sombere en donkere plaat die hier en daar overloopt van frustratie over alles wat er momenteel gebeurt in het Verenigd Koninkrijk. Het is een plaat met muziek die je niet direct pakt. Het is muziek vol invloeden uit het verleden van de Britse popmuziek van The Clash en The Specials tot Blur. Wanneer je vaker naar de plaat luistert komen steeds meer songs tot leven en groeit Merrie Land uit tot een indrukwekkend statement.
Damon Albarn is de afgelopen tien jaar op meerdere terreinen actief geweest. In 2014 verscheen zijn uitstekende soloplaat Everyday Robots, in 2015 de voorlopige zwanenzang van Blur (The Magic Whip), In 2010, 2017 en dit jaar verschenen in totaal vier platen van Gorillaz en dan waren er ook nog het project Rocket Juice & The Moon (met Flea en Tony Allen), de productie van de geweldige comeback plaat en zwanenzang van Bobby Womack in 2012 en meerdere activiteiten om de muziek uit Mali op de kaart te zetten.
Voor een ander project waarin Damon Albarn een groot aandeel heeft, moeten we nog net wat verder in de tijd. Het titelloze debuut van The Good, The Bad & The Queen verscheen immers aan het begin van 2007. De gelegenheidsband kreeg gedurende de eerste tien jaar van het nieuwe millennium vorm en bestond uiteindelijk uit Damon Albarn, voormalig The Clash bassist Paul Simonon, voormalig The Verve gitarist Simon Tong en de Nigeriaanse meesterdrummer Tony Allen, die voor het eerst opdook in de entourage van Fela Kuti.
Het door DangerMouse geproduceerde debuut van The Good, The Bad & The Queen werd goed ontvangen en deed absoluut uitzien naar meer, maar desondanks heeft het wachten op de opvolger bijna twaalf jaar geduurd. Het in eigen beheer uitgebrachte Merrie Land (kennelijk durfde geen platenmaatschappij zich er aan te vertillen) verscheen dan eindelijk deze week en een betere timing is niet te bedenken. Merrie Land verscheen op de dag dat Theresa May, in het tot op het bot verdeelde Verenigde Koninkrijk, het moeizaam tot stand gekomen Brexit verdrag verdedigde.
Theresa May verdedigt de Brexit nog steeds met hand en tand, maar The Good, The Bad & The Queen kijkt er op Merrie Land toch wat anders tegenaan. De plaat lijkt in een groot deel van de songs stil te staan bij de ongewenste Brexit of bij de deplorabele staat waarin het Verenigd Koninkrijk verkeert.
The Good, The Bad & The Queen bestaat naast Damon Albarn nog steeds uit bassist Paul Simonon, gitarist Simon Tong en drummer Tonny Allen, die afgelopen zomer zijn 78e verjaardag vierde. Voor de productie werd dit keer geen beroep gedaan op DangerMouse, maar op producer Tony Visconti, die zijn stempel heeft gedrukt op flink wat klassiekers uit de geschiedenis van de Britse popmuziek en op een aantal sleutelplaten van David Bowie.
Vergeleken met het debuut is de rol van Damon Albarn in The Good, The Bad & The Queen flink gegroeid. De Brit drukt zijn stempel op de donkere, weemoedige en hier en daar van frustratie overlopende plaat. Maar natuurlijk zijn er ook dit keer de mooie baslijnen van Paul Simonon, het veelkleurige gitaarwerk van Simon Tong en het onnavolgbare drumwerk van Tony Allen, hier en daar aangevuld met keyboards, strijkers en blazers.
In muzikaal opzicht klinken vooral Britse invloeden door. Merrie Land klinkt vaak als een plaat die Blur gemaakt zou kunnen hebben, raakt aan de muziek van The Clash, maar ook aan die van Madness en The Specials en hier en daar hoor ik ook wat van Bowie of zelfs wat van de fraaie klaagzangen die Roger Waters de afgelopen decennia op ons heeft afgevuurd. Bij de eerste beluisteringen wilde het allemaal niet direct landen, maar hoe vaker ik naar Merrie Land luister, hoe meer ik er van overtuigd raak dat The Good, The Bad & The Queen een indrukwekkend statement heeft afgeleverd. Erwin Zijleman
Obscure prachtplaat uit 2017 krijgt een jaar later de zo verdiende release in Nederland en betovert nog steeds
Iets meer dan een jaar geleden recenseerde ik op deze BLOG Sinner van de Amerikaanse muzikant Stone Irr. De plaat die ik bij toeval in handen kreeg maakte diepe indruk vanwege de uiterst ingetogen klanken waarin een enorme hoeveelheid melancholie verstopt bleek. Geen muziek voor een ieder die het leven bij voorkeur door een roze bril bekijkt, maar een prachtplaat voor liefhebbers van ingetogen en vaak aardedonkere songs. Een jaar later krijgt de plaat de zo verdiende Nederlandse release en blijkt Sinner alleen maar mooier en indringender geworden.
Ongeveer een jaar geleden kreeg ik naar aanleiding van mijn recensie van Stranger In The Alps van Phoebe Bridgers vanuit de Verenigde Staten de tip om ook eens naar de muziek van de Amerikaanse muzikant Stone Irr te luisteren.
Ik sta altijd open voor tips en hoopte in dit geval natuurlijk op een intieme vrouwelijke singer-songwriter plaat vol melancholie. Daarvoor was ik bij Stone Irr niet helemaal aan het juiste adres, want het betrof hier een mannelijke singer-songwriter uit Bloomington, Indiana. Toch was ik direct bij eerste beluistering behoorlijk onder de indruk van de muziek van de Amerikaan en begreep ik de tipgever’s associatie met de muziek van Phoebe Bridgers.
Ik schreef er net iets meer dan een jaar geleden het onderstaande over op, waarna de plaat weer wat in vergetelheid raakte, tot ik Sinner deze week zag opduiken in de lijst met nieuwe releases van distributeur Konkurrent. Alle reden dus om nog eens stil te staan bij de bijzondere plaat van de inmiddels naar Los Angeles, California, uitgeweken Amerikaanse muzikant.
Sinner wordt gepresenteerd als het officiële debuut van Stone Irr, maar de muzikant uit Indiana bracht in eigen beheer ook al een EP en een album uit. Deze worden qua schoonheid ruimschoots overtroffen door Sinner, dat direct bij eerste beluistering een onuitwisbare indruk maakte en me vervolgens alleen maar dierbaarder is geworden.
Net als het door mij zo geprezen debuut van Phoebe Bridgers is Sinner van Stone Irr een zachte, intense en van melancholie overlopende plaat. Stone Irr keert net als zijn jonge collega uit Los Angeles terug naar zijn jeugd en het is een jeugd die niet makkelijk is geweest, al zijn het andere demonen die Stone Irr op zijn pad vond. Sinner gaat niet over de verleidingen en leegheid van een grote Amerikaanse stad, maar over het conservatisme en de leegheid van het Amerikaanse platteland, waar religie nadrukkelijk regeert en niet de vrijheid biedt die Stone Irr in zijn jeugd zocht.
De melancholie op Sinner legt een donkere deken over het debuut van de muzikant uit Indiana. Het is een deken die nauwelijks daglicht doorlaat en die verstikkend kan werken, maar het is ook een deken die Sinner voorziet van een enorme intensiteit en broeierigheid. Sinner is gevuld met uiterst ingetogen klanken vol melancholie, maar het zijn ook klanken van grote schoonheid. Het is muziek die een wat unheimisch gevoel geeft, maar het is ook muziek die voorzichtig betovert. Waar de al eerder genoemde Phoebe Bridgers haar intieme akoestische klanken combineert met stekelige accenten, is de instrumentatie op Sinner zonder uitzondering zacht en intiem.
Het effect van de instrumentatie wordt versterkt door de in meerdere lagen opgenomen stem van Stone Irr. Zeker wanneer meerdere lagen worden gecombineerd doet Sinner denken aan de meest ingetogen muziek van The Beach Boys, maar het debuut van Stone Irr heeft ook volop raakvlakken met de platen van Sufjan Stevens en met het glorieuze debuut van Jeff Buckley.
Sinner is een fluisterzachte plaat vol melancholie en schoonheid, maar het is ook een intense plaat vol onderhuidse spanning. Het is een plaat die aangenaam voortkabbelt op de achtergrond, maar wanneer je met wat meer aandacht luistert is het ook een plaat die van alles met je doet en die alleen maar mooier en intiemer wordt.
Stone Irr opereert vooralsnog voornamelijk in de anonimiteit of obscuriteit, maar Sinner is een plaat die veel meer aandacht verdient en die zomaar kan uitgroeien tot een van de grote verrassingen van 2018 (helaas lukte het in 2017 niet). Erwin Zijleman
Sinner van Stone Irr is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant. Helaas nog altijd niet op vinyl overigens (maar wel op cassette): https://stoneirr.bandcamp.com/album/sinner.
