Miya Folick laat op haar debuut horen dat ze een veelbelovende popprinses is, maar het is wel een heerlijk eigenwijze popprinses
Paste heeft dit jaar niet alleen een mooi jaarlijstje, maar ook een lijstje met wat opvallend nieuw talent. Miya Folick hoort hier zeker bij. Op Premonitions hoor je aan de ene kant een zangeres met een voorliefde voor aanstekelijke popliedjes, maar het zijn aan de andere kant ook popliedjes die eigenwijs zijn ingekleurd en Miya Folick is ook nog eens een bovengemiddeld goede zangeres. Zeker niet alle tracks op dit debuut zijn even goed, maar er zitten een aantal parels tussen en die smaken echt naar veel en veel meer.
Ik ben in de verschillende jaarlijstjes dit jaar verrassend weinig interessante tips tegen gekomen. Op zich opvallend, want er waren dit jaar nogal wat jaarlijstjes waarin ik flink wat onbekende albums tegen kwam.
Het bleek in de meeste gevallen niets voor mij, wat ook wel een geruststelling is als je dagelijks je best doet om de krenten uit de pop te pikken.
Een lijstje dat me wel een aantal mooie tips heeft opgeleverd is het lijstje van Paste Magazine met nieuw talent. Uit dit lijstje haalden Shame, The Beths en Boygenius met gemak mijn jaarlijst, terwijl Snail Mail, Tomberlin en zeker Haley Heynderickx dicht in de buurt kwamen. In het lijstje van Paste staat echter nog veel meer moois; Premonitions van Miya Folick bijvoorbeeld.
Miya Folick is een jonge muzikante, die werd geboren in California, een paar jaar in New York studeerde en inmiddels is teruggekeerd naar Los Angeles. In de openingstrack van haar debuutalbum laat Miya Folick direct horen wat ze in huis heeft. Zweverige elektronische klanken worden gecombineerd met een laag vervormde stemmen op de achtergrond en geven alle ruimte aan de opvallende en bijzonder mooie stem van de Amerikaanse singer-songwriter.
Het is een track die indruk maakt en niet alleen vanwege de fraaie vocalen. Thingamajig is een toegankelijk popliedje, maar het is zeker geen 13 in een dozijn popliedje. De instrumentatie is anders, de songstructuur is anders en Miya Folick is ook zeker geen doorsnee zangeres.
Het is een lijn die wordt doorgetrokken op de rest van de plaat. Premonitions is een 100% popalbum met songs die absoluut hitpotentie hebben, maar op een of andere manier doet Miya Folick iets anders dan de meeste van haar soortgenoten. De instrumentatie is niet alleen aangenaam, maar zit ook vol leuke accenten, repeterende elementen en bijzondere vondsten, waardoor Premonitions de fantasie meer prikkelt dan de gemiddelde popplaat.
En dat is precies wat Miya Folick ook met haar stem doet. De singer-songwriter uit Los Angeles kan overweg in de hogere en lagere regionen, kan razendsnel schakelen en kan haar stem ook nog eens inzetten als instrument.
Enige liefde voor pop blijft noodzakelijk om te kunnen genieten van het debuut van Miya Folick, maar als popliefhebber ben je vervolgens wel spekkoper. Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor ik steeds weer andere dingen in de voornamelijk door elektronica gedomineerde instrumentatie en klinkt de stem van Miya Folick mooier en mooier.
Op basis van Premonitions durf ik de singer-songwriter uit Los Angeles aan de ene kant een grote toekomst te voorspellen, maar aan de andere kant zou haar eigenzinnigheid haar wel eens in de weg kunnen zitten. Het is deze eigenzinnigheid die wat mij betreft zorgt voor een popplaat die in alle opzichten beter en leuker is dan in de mainstream momenteel wordt gemaakt. Natuurlijk klinkt het in een aantal tracks net wat te lichtvoetig of gewoontjes, maar minstens een handvol tracks op deze plaat lopen over van de belofte. Het intrigeert mij mateloos. Erwin Zijleman
De muziek van Miya Folick is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://miya.bandcamp.com/album/premonitions.
WARM leek bij eerste beluistering vooral voort te kabbelen, maar het is een groeiplaat die steeds weer wat beter wordt
WARM is pas de eerste soloplaat van Jeff Tweedy met nieuw materiaal en het is een plaat die vooral focust op akoestische folk en countryrock zoals die in de jaren 70 werd gemaakt, met een hoorbare liefde voor het werk van Neil Young. De plaat lijkt hierdoor wat voort te kabbelen, maar luister wat beter en je hoort hoe goed de songs zijn, hoe diep de teksten graven en hoe goed er wordt gespeeld. Luister nog wat beter en je hoort hoe Jeff Tweedy bijna stiekem buiten de lijntjes kleurt, waardoor WARM nog wat verder groeit en het enorme talent van Jeff Tweedy toch weer boven komt drijven.
Ondanks het feit dat er vorige week niet al te veel nieuws is verschenen en ondanks het feit dat ik momenteel zijn fraaie autobiografie Let’s Go (So We Can Get Back), met de al even fraaie ondertitel A Memoir Of Recording And Discording With Wilco, Etc., aan het lezen ben, is de nieuwe plaat van Jeff Tweedy de afgelopen week wat naar de achtergrond verdwenen.
Het heeft er misschien mee te maken dat WARM een plaat is die zich, zeker bij eerste beluistering, niet heel erg opdringt.
WARM is de derde soloplaat van de Wilco en voormalig Uncle Tupelo voorman en het is de eerste met nieuw materiaal. Na een soundtrack met covers en het vorig jaar verschenen Together At Last, waarop Jeff Tweedy oud materiaal opnieuw uitvond, horen we op WARM waar Jeff Tweedy in 2018 mee bezig is.
WARM reflecteert op enkele ingrijpende gebeurtenissen in het persoonlijke leven en op gebeurtenissen in een wereld die zo af en toe flink de weg kwijt lijkt. In muzikaal opzicht ligt WARM in het verlengde van de muziek die Jeff Tweedy samen met zijn zoon Spencer maakt als Tweedy. Zoon Spencer is ook van de partij op WARM, net als meesterdrummer Glen Kotche (Wilco), die het prachtige akoestische en elektrische gitaarspel van Jeff Tweedy omringen met fraaie klanken.
WARM bevat een aantal ingetogen songs die je mee terugnemen naar een plaat als Harvest van Neil Young, maar Jeff Tweedy gaat ook aan de haal met countryrock, kiest hier en daar voor bijna Beatlesque songs en kleurt hier en daar voorzichtig buiten de lijntjes op een manier die raakt aan de wijze waarop Wilco dit kan.
Ik moet eerlijk toegeven dat het bij eerste beluistering vooral voortkabbelde, waardoor ik WARM na twee keer horen al weer terzijde had geschoven. Wanneer je wat meer tijd neemt voor de nieuwe soloplaat van Jeff Tweedy is WARM echter een interessantere plaat dan je bij vluchtige beluistering zult vermoeden.
De ingetogen songs van Jeff Tweedy klinken tijdloos en dit geldt ook voor de songs die zich vooral laten inspireren door 70s countryrock. In tekstueel opzicht graaft WARM echter diep. Jeff Tweedy staat stil bij de dood van zijn vader en de ziekte van zijn vrouw, maar heeft ook oog voor de vergeten oorlog in Jemen die talloze slachtoffers eist en bij de chaos in zijn vaderland.
WARM is vooral een rootsplaat, wat nog eens wordt geaccentueerd door flarden pedal steel, maar Jeff Tweedy voorziet zijn songs af en toe ook van bijzondere accenten, variërend van Krautrock tot psychedelica, die weer raken aan het experiment dat Wilco zo nu en dan opzocht.
WARM is zo niet alleen een goede soundtrack voor Jeff Tweedy’s fascinerende autobiografie, maar is ook een plaat die je steeds dierbaarder wordt wanneer je de tijd neemt voor de songs op de plaat. Ik had hem zelf te snel aan de kant geschoven, maar na een paar dagen volle aandacht vind ik dit toch echt een hele goede plaat. Erwin Zijleman
De muziek van Jeff Tweedy is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://jefftweedy.bandcamp.com.
