De Canadese band Corridor slaat op bijzondere wijze een brug tussen post-punk, jangle pop en indie-rock en vermaakt en intrigeert een album lang
De Canadese band Corridor werd vorig jaar ingelijfd door het aansprekende Sub Pop label en ik begrijp wel waarom. De band uit Montreal doet op Junior haar eigen ding met invloeden uit met name de postpunk, jangle pop en indie-rock en maakt indruk met even eigenzinnige als aangename songs. De ritmesectie vormt steeds een prachtige basis waarop het veelkleurige gitaarwerk alle kanten op mag springen en de wat onderkoelde Franstalige vocalen en atmosferische synths het cement vormen. Zeker de repeterende gitaarlijnen herinneren aan avontuurlijke bands uit de late jaren 70, maar de muziek van Corridor staat ook met minstens één been in het heden. Knappe plaat.
Corridor is een Canadese band die tot dusver vooral in het hokje postpunk wordt geduwd. Het leverde twee in eigen beheer uitgebrachte albums op die in kleine kring werden opgepikt en waarmee de band uit Montreal ook de aandacht trok van het fameuze Sub Pop label.
Op dit label is deze week het derde album van Corridor verschenen. Junior laat een wat minder op postpunk gericht geluid horen, al zijn invloeden uit het genre nog altijd aanwezig in het geluid van de band.
Er zijn momenteel nogal wat bands die invloeden uit een aantal decennia eigenzinnige rockmuziek, waaronder de postpunk, verwerken in hun geluid, maar Corridor weet zich wat mij betreft makkelijk te onderscheiden van de concurrentie.
Een ‘unique selling point’ van de band zijn de Franstalige teksten, die wat onderkoeld worden gezongen. Het geeft de band direct een bijzonder geluid, wat wordt versterkt door de bonte mix van invloeden op Junior. Met name de bas- en drumpartijen doen met grote regelmaat denken aan de pioniers van de postpunk uit de late jaren 70 en vroege jaren 80, maar Corridor combineert deze invloeden met een aantal eigenzinnige elementen.
De Franstalige teksten en de wat onderkoelde zang, die vaak is verpakt in harmonieën, heb ik al genoemd, maar bij beluistering van het derde album van de Canadese band valt vooral het gitaarwerk op. Het is veelkleurig gitaarwerk dat vaak stekelig en repeterend van aard is, maar Corridor is ook niet vies van breed uitwaaiende gitaarlijnen, die de muziek van de band weer wat dichter bij de postpunk brengen.
Zeker wanneer de gitaarlijnen snel en repeterend zijn, dringt de vergelijking met The Feelies zich op, maar de muziek van Corridor klinkt altijd niet altijd zo gejaagd als de muziek van de Amerikaanse cultband. Het jengelende gitaarwerk wordt afgewisseld met net wat meer ingetogen momenten, waardoor Corridor haar muziek spannend houdt.
In de meer ingetogen momenten nemen synths hier en daar de rol van de gitaren over en klinkt de muziek van Corridor opeens zweverig in plaats van stekelig. Ook de Franstalige teksten geven de muziek van de band uit Montreal iets ongrijpbaars, waardoor Junior zich steeds genadelozer opdringt.
Bij herhaalde beluistering vormen de songs op het album ook steeds meer een eenheid en hoor je steeds meer moois in de muziek van Corridor. Het gitaarwerk verkent op Junior op fascinerende wijze de ruimte, maar ook de ritmesectie, die alles aan elkaar smeedt, dwingt op Junior respect af. In de 39 minuten die Junior duurt gebeurt er van alles, maar hoe vaker ik naar het album luister, hoe meer er op zijn plek valt en hoe fascinerender de luistertrip is.
Corridor slaagt er op haar nieuwe album in om meerdere invloeden aan elkaar te smeden en om muziek te maken die de fantasie eindeloos prikkelt. Aan de andere kant staat Junior vol uitstekende songs, die steeds weer net wat andere accenten leggen, maar die ook aangenaam en tijdloos klinken. Junior laat zich beluisteren als een heerlijke gitaarplaat, maar het is ook een gitaarplaat die grenzen verlegt. Het Sub Pop label hoorde kennelijk iets bijzonders op de vorige albums van de band uit Montreal en had het absoluut bij het juiste eind. In het aanbod van deze week springt het eigenzinnige Junior er immers zeker uit. Erwin Zijleman
De muziek van Corridor is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese band: https://corridormtl.bandcamp.com/album/junior.
Foxes In Fiction betovert op Trillium Killer met dromerige en breed uitwaaiende popsongs vol verleiding en avontuur
Ik had tot eerder deze week nog nooit van Foxes In Fiction gehoord, maar de New Yorkse band rond de Canadese muzikant Warren Hildebrand maakt op Trillium Killer flink wat indruk met dromerige popsongs vol mysterie. Invloeden uit de 80s pop en 90s dreampop worden gecombineerd met weidse en atmosferische soundscapes en dromerige en vaak wat vervormde vocalen. Het levert een groots geluid op dat makkelijk bedwelmt, maar onder de atmosferische soundscapes zijn intieme en wonderschone songs verstopt. Op Trillium Killer gebeurt zoveel dat het je soms duizelt, maar het is ook een album met honingzoete en verleidelijke popsongs. Voor mij een van de grote verrassingen in een week waarin de grote namen het even rustig aan doen.
Foxes In Fiction is een project van de Canadese muzikant en platenbaas Warren Hildebrand. De muzikant uit Toronto maakt zijn eerste muziek onder deze naam een kleine 15 jaar geleden, toen hij net op de middelbare school zat.
Foxes In Fiction maakte lange tijd vooral soundscapes en muziek die in het hokje ambient past, maar op het deze week verschenen Trillium Killer laat Warren Hildebrand horen dat hij veel meer kan.
Trillium Killer opent met een instrumentale track waarin elektronica steeds meer wordt verdrongen door atmosferische klanken. Het is een track die met een beetje fantasie nog wel in het hokje ambient past, maar het is ook een track die makkelijk kan worden uitgebouwd richting dreampop.
Dat is precies wat Warren Hildebrand doet in de track die volgt. De wat tegendraadse elektronica waar de openingstrack mee begon is vervangen door dromerige gitaarlijnen, die vervolgens gezelschap krijgen van nog dromerigere zang. Het sluit opeens aan bij de dreampop uit een tijd waarin de Canadese muzikant nog niet eens geboren was, maar Warren Hildebrand doet nadrukkelijk zijn eigen ding met de invloeden uit de dreampop.
Foxes In Fiction maakt opeens popsongs met een kop en een staart, maar het zijn popsongs waarin de ambient achtige soundscapes naadloos worden opgenomen, wat het dromerige en zweverige effect van de muziek van Foxes In Fiction verder versterkt.
Het is niet alleen maar wegdromen bij de muziek op Trillium Killer, want in iedere track schiet de instrumentatie ook wel een keer een kant op die je niet verwacht, bijvoorbeeld door bijzonder klinkende elektronica toe te voegen of door de strijkers flink te laten aanzwellen. Trillium Killer is over het algemeen genomen echter een behoorlijk toegankelijk album met popsongs die invloeden uit de 90s dreampop en de 80s elektronische pop combineren met invloeden uit de ambient en invloeden uit de ongrijpbare popmuziek van een band als Sigur Rós of de onderkoelde songs van Grouper.
Het is knap hoe Warren Hildebrand eenvoudige en intieme momenten om kan laten slaan in een kakafonie van geluid of hoe aardse klanken binnen een paar noten kunnen wegdrijven richting weidse en surrealistische landschappen. In instrumentaal opzicht gebeurt er van alles op het album dat moeiteloos schakelt tussen lome en bedwelmende klanken en een enorme experimenteerdrift, maar ook in vocaal opzicht is Trillium Killer een spannende plaat.
Zeker in de wat zoetere songs op het album treedt Warren Hildebrand zo in de voetsporen van Prefab Sprout, maar veel van de vocalen op het album zijn flink elektronisch bewerkt, wat de muziek van de Canadese muzikant een futuristisch karakter geeft.
Foxes In Fiction moest het tot dusver vooral hebben van de bijzondere soundscapes, maar op Trillium Killer toont de inmiddels vanuit New York opererende Warren Hildebrand zich een begenadigd songwriter, die een aantal volstrekt tijdloze popliedjes uit de hoge hoed tovert. Het waren deze popliedjes die als eerste indruk op me maakten, maar inmiddels hebben ook de wat minder toegankelijke songs op het album me te pakken.
Ik had een paar dagen geleden nog nooit van Foxes In Fiction gehoord, maar ben het oeuvre van de band nu aan het uitpluizen. Vooralsnog steekt Trillium Killer er wat mij betreft met kop en schouders bovenuit. Erwin Zijleman
