15 maart 2025

Review: Womb - One Is Always Heading Somewhere

De Nieuw-Zeelandse band Womb maakte al twee prachtige maar helaas nauwelijks opgemerkte albums, maar levert deze week met One Is Always Heading Somewhere een album van een bijna onwerkelijke schoonheid af
Muziek uit Nieuw-Zeeland krijgt hier over het algemeen toch wat minder aandacht dan muziek uit Europa en de Verenigde Staten. Dat is soms jammer, maar het is in het geval van Womb doodzonde. De Nieuw-Zeelandse band maakte al twee prachtige albums en voegt er deze week een album aan toe dat nog wat mooier is. One Is Always Heading Somewhere staat vol met sprookjesachtig mooie en vooral door gitaren ingekleurde klanken, waarna de prachtige stem van Cello Forrester er nog een schepje bovenop doet. Ik was een paar jaar geleden enorm onder de indruk van het debuutalbum van Womb, maar One Is Always Heading Somewhere zorgt vanaf de eerste tot en met de laatste noot voor kippenvel.



In de lijsten met de nieuwe albums van deze week kwam ik de naam Womb tegen. Het is een naam die me vaag bekend voor kwam, maar ook niet meer dan dat. Het archief van de krenten uit de pop bracht gelukkig uitkomst, want op 3 januari (mijn verjaardag) 2019 besprak ik het album Like Splitting The Head From The Body van Womb. 

Het is een album dat ik aan het begin van 2019 alsnog uitriep tot een van de allermooiste albums van 2018 en dat ik omschreef als “Cocteau Twins on speed, Lush on Valium of als een aardse en ingetogen variant van Beach House”. Om mijn jubelstemming compleet te maken noemde ik ook nog Mazzy Star, een van mijn favoriete bands aller tijden, als vergelijkingsmateriaal. 

Het album deed helaas niet veel en mijn recensie veranderde daar helemaal niets aan, want zelfs op het zeer actieve platform MusicMeter kwam er geen enkele reactie op mijn zeer lovende woorden. Ik verloor Womb helaas zelf ook snel uit het oog, want het in 2022 verschenen en ook echt prachtige Dreaming Of The Future Again heb ik niet eens beluisterd. Gelukkig had ik deze week wel associaties bij de naam Womb, waardoor ik het nieuwe album van de band voor de afwisseling eens direct bij de release heb opgepakt. 

Womb is een band uit het Nieuw-Zeelandse Wellington en was oorspronkelijk een soloproject van muzikante Cello Forrester. Toen het debuutalbum van Womb verscheen was het een trio dat naast Cello Forrester bestond uit haar broer Haz Forrester en haar zus Georgette Brown en dat is nog steeds de samenstelling van Womb. De inmiddels naar het in muzikaal opzicht bruisendere Auckland uitgeweken band heeft deze week met One Is Always Heading Somewhere haar derde album afgeleverd en ook album nummer drie is weer van een bijzondere schoonheid. 

Direct vanaf de eerste noten is duidelijk dat de Nieuw-Zeelandse band niet veel heeft veranderd aan haar geluid. Ook op One Is Always Heading Somewhere wordt het geluid van de band bepaald door breed uitwaaiende en aangenaam zweverige gitaarakkoorden, subtiele drums en atmosferische synths. Het wordt gecombineerd met de zachte en dromerige stem van Cello Forrester, die nog wat mooier zingt dan op het album dat me aan het begin van 2019 zo wist te overrompelen. 

De muziek van Womb doet nog altijd denken aan de bedwelmende muziek die de Britse band Cocteau Twins lang geleden maakte, maar ook invloeden uit de dreampop zijn duidelijk hoorbaar in de muziek van Womb. One Is Always Heading Somewhere had maar een paar noten nodig om me te overtuigen en na een paar keer horen koester ik iedere noot op dit werkelijk wonderschone album. 

Zet de koptelefoon op, doe je ogen dicht en Womb neemt je mee naar een andere wereld. De muziek op het album is loom en dromerig, maar er zit ook wel degelijk dynamiek in het geluid van de Nieuw-Zeelandse band. Het klinkt allemaal prachtig, maar als Cello Forrester gaat zingen ben ik definitief in dromenland. Het is zeker niet de eerste zangeres die fluisterzacht en dromerig zingt, maar alles is raak in de zang op One Is Always Heading Somewhere, die onderkoeld kan klinken maar ook zeer emotioneel. 

Het nieuwe album van Womb is een album dat ik alleen maar met kippenvel kan beluisteren en het wordt alleen maar mooier en indrukwekkender, zeker als de zon ook nog een beetje gaat schijnen. One Is Always Heading Somewhere van Womb is om te janken zo mooi en verdient echt ieders aandacht. ik liep tot dusver wat achter de feiten aan wanneer het ging om Womb, maar ik ben nu echt helemaal bij de les. Erwin Zijleman

De muziek van Womb is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse band: https://w--o--m--b.bandcamp.com/album/one-is-always-heading-somewhere.



14 maart 2025

Review: Kris Delmhorst - Ghost In The Garden

Kris Delmhorst timmert inmiddels al heel wat jaren aan de weg en ook met Ghost In The Garden heeft de Amerikaanse singer-songwriter weer een mooi en sfeervol Amerikaans rootsalbum afgeleverd
Voor haar nieuwe album sloot Kris Delmhorst zich samen met haar band op in een oude boerderij. Uiteindelijk kwamen ook nog flink wat bevriende muzikanten opdraven en werd vrijwel live een prachtig album opgenomen. In muzikaal opzicht klinkt het album al bijzonder sfeervol, maar de sfeer wordt nog wat extra verhoogd door het uitnodigen van een aantal aansprekende gastvocalisten, die de stem van Kris Delmhorst alleen maar verder optillen. De Amerikaanse muzikante heeft al meerdere prachtige albums op haar naam staan, maar met Ghost In The Garden voegt ze nog een hele mooie toe aan haar inmiddels indrukwekkende oeuvre.



De Amerikaanse singer-songwriter Kris Delmhorst maakt sinds het eind van de jaren 90 albums en heeft inmiddels een aardig stapeltje op haar naam staan. Het zijn albums waarvan ik er op een of andere manier helaas heel wat mis, maar als ik een album van Kris Delmhorst beluister ben ik eigenlijk altijd onder de indruk. De muzikante uit New England liet deze week weer van zich horen en met Ghost In The Garden heeft ze echt een geweldig album gemaakt. 

Voor het opnemen van haar nieuwe album huurde ze een oude boerderij in Maine af, waar in alle rust kon worden gewerkt aan nieuwe songs. De songs voor het nieuwe album werden opgenomen met een compacte band, die tekent voor sfeervolle gitaarakkoorden, subtiele bijdragen van keyboards, bas en drums en prachtige accenten van de pedal steel. 

Kris Delmhorst is een uitstekende zangeres, maar voor de songs op Ghost In The Garden deed ze ook een beroep op een aantal gastvocalisten. Op het album zijn onder andere Rose Cousins, Rachel Baiman, Anna Tivel, Ana Egge, Anaïs Mitchell en Jeffrey Foucault te horen en dat zijn allemaal persoonlijke favorieten. De stem van Kris Delmhorst heeft het op zich niet nodig om ondersteund te worden, maar de keuze voor het inschakelen van gastvocalisten pakt uitstekend uit. 

Het zijn zeer uiteenlopende stemmen die zijn toegevoegd aan de zang van Kris Delmhorst, maar alle stemmen blenden fraai met de stem van de Amerikaanse muzikante en dragen bij aan fraaie harmonieën. De zang op Ghost In The Garden is hierdoor nog wat mooier dan die op de vorige albums van Kris Delmhorst, maar de zang is zeker niet het enige dat in positieve zin opvalt bij beluistering van het album. 

De band die is te horen op het album speelt echt fantastisch en omdat de songs uiteindelijk live werden opgenomen is het geluid op Ghost In The Garden niet alleen mooi, maar ook dynamisch en energiek. Zeker de bijdragen van de pedal steel zijn van een bijzondere schoonheid en trefzekerheid, maar ook de andere muzikanten leveren vakwerk af. 

Ook in productioneel opzicht heeft Kris Delmhorst een bijzonder mooi album afgeleverd. Ondanks het feit dat de tracks live werden opgenomen klinkt de muziek wat broeierig en soms wat atmosferisch, waardoor het af en toe wel lijkt alsof Daniel Lanois achter de knoppen heeft gezeten, wart ik persoonlijk een enorme aanbeveling vind. Kris Delmhorst is bovendien een uitstekende songwriter, die niet alleen aansprekende songs schrijft, maar ook mooie teksten, die zowel persoonlijk als beschouwend kunnen zijn. 

Ghost In The Garden klinkt als een authentiek Amerikaans rootsalbum waarvan er veel meer worden gemaakt, maar luister net wat beter naar het album en je hoort dat Kris Delmhorst in alle opzichten net wat meer indruk maakt dan de meeste van haar collega’s. 

Ook Ghost In The Garden is weer een album dat het verdient om met de koptelefoon te worden beluisterd, want er zijn zoveel mooie details te horen in de muziek en in de zang op het album. Het is hierdoor ook een album dat steeds mooier wordt. Ik mis zoals gezegd helaas best vaak een album van Kris Delmhorst, maar dit prachtige nieuwe album was ik niet graag misgelopen. Erwin Zijleman

De muziek van Kris Delmhorst is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://krisdelmhorst.bandcamp.com/album/ghosts-in-the-garden.


Ghost In The Garden van Kris Delmhorst is verkrijgbaar via de Mania webshop: