Imelda May - 11 Past The Hour

Imelda May imponeerde vier jaar geleden met een intens breakup album, maar kiest nu voor een wat gepolijster geluid, dat vanwege de uitstekende zang overeind blijft
De rockabilly albums van Imelda May vond ik nooit bijzonder, maar het vier jaar verschenen Life. Love. Flesh. Blood was een waar meesterwerk. 11 Past The Hour mist de finesse van zijn voorganger, maar is nog altijd een prima album, waarop de Ierse zangeres wederom haar zangkusten etaleert. De songs op het album zijn soms wat te gepolijst, maar er valt ook veel moois te ontdekken op het album. Na een breakup album komt Imelda May op de proppen met een album dat in ieder geval aanvoelt als een feelgood album. Het is niet altijd even bijzonder en soms zelfs wat gewoontjes, maar de Ierse muzikante blijft een geweldige zangeres en songwriter.

De Ierse singer-songwriter Imelda May brengt al sinds het begin van het huidige millennium albums uit, maar lange tijd was ik niet overtuigd van haar kwaliteiten. Dat veranderde in 2017 toen het werkelijk prachtige Life. Love. Flesh. Blood verscheen. Op dit wat weemoedige breakup album maakte Imelda May wat mij betreft diepe indruk. 

Dat was deels de verdienste van topproducer T-Bone Burnett en geweldige muzikanten als Marc Ribot, Patrick Warren, Carl Wheeler, Jay Bellerose, Jools Holland en Jeff Beck, maar de Ierse muzikante deed zelf ook een flinke duit in het zakje door zich als een volleerd crooner te manifesteren. 

Bijna vier jaar na Life. Love. Flesh. Blood is Imelda May terug met een nieuw album. 11 Past The Hour moet het doen zonder een topproducer als T-Bone Burnett en ook de lijst gastmuzikanten is een stuk minder indrukwekkend dan de vorige keer, al zijn gastbijdragen van Noel Gallagher, Miles Kane en Ron Wood natuurlijk niet voor iedereen weggelegd. 

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: 11 Past The Hour maakt niet zo’n verpletterende indruk als zijn voorganger, maar het is een prima album met een paar uitschieters. 

Imelda May is op haar nieuwe album (gelukkig) niet teruggekeerd naar het rockabilly geluid van haar eerste albums, maar laat wederom horen dat ze een geweldig crooner is. Ze doet dit met een stem die af en toe wat heeft van Pretenders zangeres Chrissie Hynde, maar Imelda May is een veel betere zangeres. 

Op hetzelfde moment zorgt de rock ’n roll in haar stem er voor dat 11 Past The Hour klinkt als het album van een crooner, maar dan vaak wel wat minder zoetsappig. Die rock ’n roll hoor je hier en daar ook in de instrumentatie. Direct in de openingstrack zwellen de strijkers stevig aan, maar je hoort ook mooie gitaarlijnen en een solo waarin de gitaren even mogen ontsporen. 

11 Past The Hour mist de pure klasse van T-Bone Burnett en de souplesse van de muzikanten die hij voor het vorige album van Imelda May wist te strikken, maar de productie en instrumentatie zijn ook op het nieuwe album van de Ierse zangeres in orde. 

Waar Life. Love. Flesh. Blood vooral Amerikaans klonk, klinkt 11 Past The Hour een stuk Britser en waar Imelda May op haar vorige album de Amerikaanse rootsmuziek omarmde, hoor ik dit keer toch vooral soul en pop met hier en daar een uitstapje richting classic rock. 

Hier en daar is het me wat te gelikt of zelfs zoetsappig, maar laat Imelda May wel horen dat ze ook de concurrentie met bijvoorbeeld Adele aan kan als het moet. De wat stevigere songs op het album bevallen me net wat beter, al had het allemaal best wat ruwer of puurder gekund en ben ik niet zo gek op classic rock. 

Waar Life. Love. Flesh. Blood er in slaagde om de luisteraar diep te raken, is het nieuwe album van Imelda May vooral een album dat lekker weg luistert, met hier en daar een flinke uitschieter naar boven. 

Ook de sfeer op het album is anders dan dat op de zo goede voorganger, want Imelda May heeft de diepe dalen van Life. Love. Flesh. Blood achter zich gelaten en viert het leven weer. Ik wil de Ierse zangeres absoluut geen nieuw liefdesverdriet toewensen, maar Imelda May doet er wel goed aan om voor haar volgende album weer op zoek te gaan naar een topproducer en naar muzikanten die wat subtieler kunnen spelen. Ondertussen is 11 Past The Hour zoals gezegd een prima album, maar de vorige was echt veel beter. Erwin Zijleman

11 Past The Hour van Imelda May is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 24,99 euro

CD, 17,99 euro

   

Jesse Aycock - Jesse Aycock

De Amerikaanse muzikant Jesse Aycock nam tot dusver genoegen met een plekje op de achtergrond, maar met dit geweldige album verdient hij absoluut een plek in de spotlights
Ik moest heel even wennen aan de bijzondere stem van Jesse Aycock, maar toen dat eenmaal was gelukt was ik verkocht. De Amerikaanse muzikant gaat op zijn titelloze album aan de haal met Beatlesque pop, rock en Amerikaanse rootsmuziek en overtuigt in alle genres. Het album is werkelijk prachtig ingekleurd, waarbij vooral de wat meer ingetogen en psychedelische passages aangenaam bezweren. De muzikant uit Tulsa schrijft ook nog eens geweldige songs , is een fantastisch gitarist en als zijn stem je ook te pakken heeft, blijft dit album maar doorgroeien. Voor mij is Jesse Aycock daarom de grootste ontdekking van de afgelopen week en een serieuze jaarlijstjeskandidaat.

Jesse Aycock ken ik vooral van de gelegenheidsband Hard Working Americans. De band uit Nashville, Tennessee, had Todd Snider en Neal Casal als bekendste leden, maar ook multi-instrumentalist Jesse Aycock was van de partij. De muzikant uit Tulsa, Oklahoma, heeft ook al een aantal soloalbums op zijn naam staan, maar volgens mij is het deze week verschenen titelloze album mijn eerste kennismaking met de muziek van Jesse Aycock, die wel als sessiemuzikant is te horen op flink wat albums die ik in de kast heb staan. 

De Amerikaanse muzikant heeft zijn nieuwe album opgedragen aan de in 2019 overleden Neal Casal, die te horen was op een van de vorige soloalbums van Jesse Aycock en natuurlijk een directe collega was in de Hard Working Americans. 

Op zijn nieuwe album neemt de muzikant uit Tulsa je vrijwel onmiddellijk mee terug naar de jaren 70. Dat schrijf ik de laatste tijd wel heel erg vaak, maar iets anders kan ik er in het geval van Jesse Aycock echt niet van maken. 

Het jaren 70 geluid is overigens niet het eerste opvalt bij beluistering van het titelloze album van de Amerikaanse muzikant, want dat is de unieke stem van Jesse Aycock. Het is een stem die in eerste instantie vooral bijzonder of zelfs vreemd klinkt, maar na enige gewenning vind ik de wat nasale, hoge en weemoedige stem van de muzikant uit Tulsa persoonlijk erg mooi. 

Het is een stem die wat atypisch klinkt, maar het gekke is dat de zang op het album soms ook wat aan John Lennon doet denken, wiens stem toch niet vaak als vreemd is bestempeld. De raakvlakken met John Lennon hoor je vooral in de tracks die wat Beatlesque aandoen en herinneren aan het psychedelische werk van de Fab Four, zoals het fraaie Passing Days, dat niet had misstaan op Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Het zijn invloeden die door de bijzondere stem van Jesse Aycock wel wat worden aangedikt, maar het resultaat mag er zijn. 

Het album heeft zijn Beatlesque momenten, maar ik vind het toch vooral een rootsalbum. Het is wel een rootsalbum dat bijzonder is ingekleurd. Jesse Aycock doet dit met ook in de rootsmuziek veelgebruikte instrumenten als gitaren, pedal en lap steel, orgels en piano, maar de Amerikaanse muzikant slaagt er absoluut in om binnen het rootsgenre een eigen geluid neer te zetten. Dat doet hij door zijn muziek een 70s feel te geven, bijvoorbeeld door de mellotron in te zetten, maar ook door het tempo zo nu en dan opvallend laag te houden en zijn muziek relatief sober maar zeer smaakvol in te kleuren. 

Hiertegenover staan een aantal uptempo songs, waarin het geluid van Jesse Aycock weer wat voller en steviger mag klinken en met name het gitaarwerk en het orgelwerk mogen vlammen. Dat klinkt lekker, maar de songs die het tempo laag houden vind ik persoonlijk mooier. Een deel van deze songs klinkt psychedelisch, maar ook voor fraaie countryrock draait Jesse Aycock zijn hand niet om en keer op keer klinkt de instrumentatie prachtig. 

En als dan ook Allison Moorer nog eens opdraaft voor fraaie achtergrondzang speelt de Amerikaanse muzikant voor mij sowieso een gewonnen wedstrijd. Die wedstrijd wordt steeds overtuigender gewonnen, want het nieuwe album van Jesse Aycock is een album dat nog lang mooier wordt. Hoogste tijd voor een plekje in de spotlights dus voor deze bijzondere Amerikaanse muzikant. Erwin Zijleman

De muziek van Jesse Aycock is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://jesseaycock.bandcamp.com.

Jesse Aycock van Jesse Aycock is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro