20 maart 2023

Portland - Departures

Door het vertrek van Sarah Pepels wordt er vooral getreurd bij de release van het tweede album van Portland, maar Departures is een mooi en sfeervol album vol betoverende klanken en wonderschone zang
Het debuut van de Belgische band Portland vond ik in 2019 net wat te weinig onderscheidend en ook wat braaf, maar op de uitvoering had ik niets aan te merken. Die uitvoering is nog wat beter op Departures, dat garant staat voor prachtige klanken en een aangenaam dromerige sfeer. Portland laat een bijzonder mooi geluid horen, dat ver boven het maaiveld uit steekt wanneer de stemmen van Jente Pironet en Sarah Pepels opduiken. Met name Sarah Pepels streelt het oor met haar stem en tilt de songs van Portland een flink stuk op. Het vertrek van de zangeres is een aderlating voor de Belgische band, maar dit uitstekende tweede album neemt niemand Portland meer af.


Your Colours Will Stain, het debuutalbum van de Belgische band Portland, vond ik in de herfst van 2019 een twijfelgeval. Portland verdiende met haar debuutalbum weliswaar een hoog rapportcijfer voor de uitvoering, maar in artistiek opzicht sprak het album me een stuk minder aan. De songs van de band rond Jente Pironet en Sarah Pepels kleurden wel erg netjes binnen de lijnen en klonken mij ook wel wat braaf in de oren, waardoor ik het debuutalbum van Portland uiteindelijk liet liggen, zij het met pijn in het hart. 

Deze week verscheen dan eindelijk Departures, het tweede album van de Belgische band, maar van feestvreugde is helaas geen sprake. Sarah Pepels, die vorig jaar nog prachtig bijdroeg aan het album van Glitterpaard, besloot een paar weken voor de release van het album om de band te verlaten, waardoor Jente Pironet er wat eenzaam bij zit op de nieuwe foto’s van de band. Op het album is Sarah Pepels gelukkig nog wel van de partij en het is een album dat in veel opzichten lijkt op zijn voorganger. 

Ook Departures is een album dat een zeer hoge waardering verdient wanneer het gaat om de uitvoering. Het album klinkt werkelijk prachtig en laat een warm en gloedvol geluid horen waarin de gitaren en de elektronica fraai in balans zijn. Het album is mooi geproduceerd en biedt alle ruimte aan de stemmen van Jente Pironet en Sarah Pepels, die allebei beschikken over een bijzonder mooi stemgeluid en bovendien over stemmen die perfect bij elkaar passen en elkaar fraai weten te versterken. Ook de songs van de Belgische band overtuigen bij eerste beluistering weer bijzonder makkelijk. Het zijn songs die zich als een warme deken om je heen slaan en die je bij eerste beluistering al jaren lijkt te kennen. 

Departures is echter ook een album zonder grote verrassingen. Jente Pironet en Sarah Pepels betreden vooral de platgetreden paden van de (indie)pop en kiezen bovendien uitsluitend voor songs waarin de ruwe randjes en scherpe kantjes ontbreken. Het zit me overigens wel een stuk minder in de weg dan bij Your Colours Will Stain. Departures is een album dat op zijn tijd tot behoorlijke hoogten weet te stijgen en dat internationaal mee kan met de beste albums in dit genre. Portland schuift misschien ook net wat meer op richting indie dan op haar debuutalbum, al zijn de verschillen niet heel groot. 

De meeste verleiding komt ook dit keer van de zang, die nog wat mooier is dan op het debuutalbum van de Belgische band. Ik heb een enorm zwak voor de stem van Sarah Pepels, maar ook Jente Pironet weet in vocaal opzicht zeer te overtuigen. Je moet de muziek van Portland misschien ook net wat vaker horen om tot een afgewogen oordeel te komen, want nu ik het album vaker heb gehoord, vind ik het tweede album van Portland vooral heel mooi. 

Zeker wanneer de muziek van de Belgische band op zijn mooist is, komen er wonderschone klankentapijten uit de speakers en wordt het nog een flink stuk mooier door de zang. Waar ik in 2019 twijfelde over het debuut van Portland, vind ik Departures uiteindelijk een bovengemiddeld goed album. Over de toekomst van de band moeten we ons helaas wel grote zorgen gaan maken, want het vertrek van Sarah Pepels zorgt voor een leegte die niet zomaar is op te vullen helaas. Erwin Zijleman


Departures van Portland is verkrijgbaar via de Mania webshop:


19 maart 2023

The Flaming Lips - The Soft Bulletin

De Amerikaanse band The Flaming Lips maakte met het geniale The Soft Bulletin volgens velen het beste album van 1999 of zelfs van het decennium en daar valt 24 jaar na dato weinig tot niets op af te dingen
The Flaming Lips uit Oklahoma City, Oklahoma, waren al heel wat jaren een cultband, toen de Britse en Amerikaanse muziekpers in 1999 het album The Soft Bulletin onthaalden met louter superlatieven. The Soft Bulletin werd vergeleken met het beste van The Beach Boys en nog wat andere klassiekers uit de muziekgeschiedenis, maar het was toch vooral een album waarop psychedelica en neo-psychedelica samen kwamen. The Soft Bulletin is misschien wel het meest toegankelijke album van de Amerikaanse band, maar het is ook een album dat van de eerste tot en met de laatste track sprankelt van avontuur. En in de afgelopen 24 jaar is het album echt alleen maar leuker en interessanter geworden.


De Amerikaanse band The Flaming Lips werd al aan het begin van de jaren 80 opgericht in Oklahoma City, Oklahoma, maar werd pas in 1999 omarmd door een breed publiek. Vanaf de tweede helft van de jaren 80 maakte de band een aantal niet direct opvallende albums met vooral psychedelische rockmuziek, maar vanaf het begin van de jaren 90 werden de albums van The Flaming Lips interessanter. 

Met de single She Don't Use Jelly van het in 1993 verschenen Transmissions From The Satellite Heart scoorde de band een bescheiden hit en werd The Flaming Lips een heuse cultband. Die status versterkte de Amerikaanse band met het in 1997 verschenen Zaireeka, dat feitelijk bestond uit vier losse albums, die je bij voorkeur op hetzelfde moment moest afspelen, wat op zijn minst een lastige opgave was. 

En toen werd het 1999 en verscheen midden in de zomer The Soft Bulletin. Het was een album dat niet overdreven veel verschilde van de albums die de band eerder in de jaren 90 had uitgebracht, maar de reactie van de critici sloeg compleet om. Met name de gerenommeerde Britse muziektijdschriften en Amerikaanse muziekwebsites bejubelden het album zeer uitvoerig en uiteindelijk zou The Soft Bulletin flink wat jaarlijstjes aanvoeren. 

Het had in 1999 veel van een hype, maar The Soft Bulletin is ook echt een geweldig album en wat mij betreft het beste album van The Flaming Lips. De hype rond de band zou aanhouden tot 2002 toen Yoshimi Battles The Pink Robots verscheen. Het is een album dat ik vrijwel net zo hoog aansla als The Soft Bulletin, maar met het laatstgenoemde album heb ik net iets meer. Na Yoshimi Battles The Pink Robots werd The Flaming Lips overigens al snel weer de cultband die het een paar jaar eerder was en dat imago heeft de band de afgelopen tien jaar alleen maar versterkt met wisselvallige en vaak wat obscuur aandoende albums. 

Terug naar 1999, toen The Soft Bulletin verscheen. Het is een jaar waarin het relatief nieuwe genre neo-psychedelica hot was en het album van The Flaming Lips paste perfect in dit genre. De muziek van de band uit Oklahoma City liet zich deels beïnvloeden door de psychedelica uit de jaren 60 en 70 en was ook zeker niet vies van Beatlesque songs, maar door het gebruik van flink wat elektronica klonk The Soft Bulletin ook onmiskenbaar als een album uit de jaren 90. 

The Soft Bulletin is net wat toegankelijker dan de meeste andere albums van The Flaming Lips, maar het is nog altijd een album vol avontuur. Het is ook een album met heerlijk melodieuze songs, die zijn voorzien van opvallend rijke orkestraties. Zeker bij beluistering met de koptelefoon gebeurt er zoveel dat het je met grote regelmaat duizelt, maar toch vind ik The Soft Bulletin niet over the top, wat wel geldt voor een aantal andere albums van de band. 

Voorman Wayne Coyne schreef voor The Soft Bulletin een aantal persoonlijke songs, waardoor de songs intenser klinken dan die op de vorige albums van de band. Het zijn songs die zich zoals gezegd nadrukkelijk hebben laten inspireren door de psychedelische popmuziek uit de jaren 60 en 70 en ook de invloeden van zowel The Beatles als The Beach Boys zijn duidelijk hoorbaar, maar The Flaming Lips namen in 1999 ook al een voorschot op de eenentwintigste eeuw, want wat klinkt dit album nog altijd fris en urgent. 

Ik luister de laatste jaren vooral naar Yoshimi Battles The Pink Robots en was The Soft Bulletin wat vergeten, maar bij de hernieuwde kennismaking was direct weer duidelijk waarom dit het beste album van 1999 was en eigenlijk is het album, dat van The Flaming Lips een paar jaar een hele grote band maakte, alleen maar beter en fascinerender geworden. Erwin Zijleman


The Soft Bulletin van The Flaming Lips is verkrijgbaar via de Mania webshop: