De Amerikaanse cultband Clem Snide verdween na een aantal onbetwiste meesterwerken langzaam maar zeker uit beeld, maar keert nu terug met een melancholiek prachtalbum dat uitstekend past in deze tijd
Als ik denk aan Clem Snide, denk ik aan een aantal albums die ik zomaar mee zou kunnen nemen bij verbanning naar een onbewoond eiland. Het zijn albums waarvoor ik minstens 15 jaar terug moet gaan in de tijd, maar deze week keert Clem Snide terug. Voorman Eef Barzelay ging de afgelopen jaren door diepe dalen, maar pakt de draad weer op met een ingetogen en doorleefd rootsalbum, dat hij samen maakte met producer Scott Avett. Nauwelijks te vergelijken met de prachtige albums van Clem Snide van lang geleden, maar net als deze albums van een zeer hoog niveau. Ik ben begonnen met luisteren en kan niet meer stoppen. Indrukwekkend.
De Amerikaanse band Clem Snide was aan het eind van de jaren 90 en het begin van het huidige millennium absoluut een van mijn favoriete bands. De band uit Boston, Massachusetts, maakte met You Were A Diamond (1998), Your Favorite Music (2000) en The Ghost of Fashion (2001) drie miskende meesterwerken en ook de twee albums die volgden (Soft Spot uit 2003 en End Of Love uit 2005) waren van een hoog niveau.
Na 2005 verloor ik Clem Snide bijna volledig uit het oog. De albums van de band wisten Nederland helaas niet meer te bereiken en Spotify bestond nog niet. Ik weet nu dat Clem Snide gewoon albums is blijven maken. Volgens AllMusic.com tot 2010, maar op Spotify zijn ook nog albums uit 2013 en 2015 te vinden.
Ik weet dit omdat deze week, bijna uit het niets, een nieuw album van de band is verschenen. De timing is zonder meer hopeloos te noemen, maar het past op een of andere manier wel bij Clem Snide, dat altijd al een warme band onderhield met tragiek.
Voorman Eef Barzelay, die tegenwoordig vanuit Nashville, Tennessee, opereert, ging de afgelopen jaren door diepe dalen. Zijn huwelijk liep op de klippen en het leven als muzikant leverde inmiddels zo weinig op dat hij failliet werd verklaard, de band uit elkaar viel en hij ook nog eens zijn huis kwijt raakte. Gelukkig is Eef Barzelay weer opgekrabbeld en keert hij, ook in Nederland, terug met een nieuw album.
Op Forever Just Beyond werkt Eef Barzelay samen met de van The Avett Brothers bekende Scott Avett; een Clem Snide fan van het eerste uur. Forever Just Beyond werd opgenomen op de boerderij van Scott Avett in North Carolina, waar samen met de bassist van Band Of Horses en de drummer van The Avett Brothers de basis voor het album werd gelegd. Uiteindelijk werden in Nashville hier en daar nog wat strijkers en blazers toegevoegd.
Scott Avett produceerde het album en bespeelde diverse snareninstrumenten, maar de hoofdrol is natuurlijk weggelegd voor Eef Barzelay, die eveneens op meerdere snareninstrumenten uit de voeten kan en natuurlijk tekent voor de voor de Clem Snide fan zo herkenbare vocalen.
Forever Just Beyond is, vergeleken met de albums die Clem Snide in een ver verleden maakte, een betrekkelijk sober en ingetogen album. Waar Clem Snide de grenzen van de alt-country continu opzocht, is Forever Just Beyond een grotendeels akoestisch rootsalbum. Het is een album dat vakkundig is geproduceerd door Scott Avett, maar dat uiteindelijk vooral leunt op de van melancholie overlopende zang van Eef Barzelay. De Amerikaanse muzikant heeft altijd een beetje Bob Dylan in zijn stem gehad, maar doet me op Forever Just Beyond ook wel wat denken aan David Gray. Wel een zeer doorleefde David Gray overigens.
Het nieuwe album van Clem Snide laat zich nauwelijks vergelijken met het oudere werk van de band, maar ik vind het een prachtige aanvulling op een inmiddels best omvangrijk, maar helaas zwaar ondergewaardeerd oeuvre. Het is een album waarop het persoonlijk leed van de afgelopen jaren nooit heel ver weg is, maar Eef Barzelay heeft de draad gelukkig weer opgepakt en doet waarin hij goed is. Forever Just Beyond van Clem Snide is een album dat in deze bijzondere tijden waarschijnlijk heel makkelijk gaat ondersneeuwen, maar het is ook een album dat troost biedt in deze donkere tijden en het verdient om gekoesterd te worden. Erwin Zijleman
Koop Clem Snide - Forever Just Beyond op cd bij Amazon.nl voor 15,99 euro
Koop Clem Snide - Forever Just Beyond op LP bij Amazon.nl voor 20,33 euro
Waxahatchee kiest op Saint Cloud voor een wat meer roots georiënteerd en een wat meer ingetogen geluid en dat pakt werkelijk fantastisch uit
Ik heb al jaren een zwak voor de muziek van Waxahatchee en dacht inmiddels wel te weten wat ik kan verwachten. Tot nu dan, want na de wat atypische openingstrack van Saint Cloud, kiest het alter ego van Katie Crutchfield voor een geluid waarin invloeden uit de folk en de country een veel belangrijkere rol spelen dan op haar vorige albums. Het album klinkt prachtig loom en broeierig en dat past uitstekend bij de zang van Katie Crutchfield, die zichzelf in vocaal opzicht overtreft. Waxahatchee heeft een aangenaam klinkend album gemaakt, maar het is ook een album vol diepgang en urgentie, die langzaam maar zeer zeker aan de oppervlakte komen. Jaarlijstjesmateriaal, dat is duidelijk.
We worden de afgelopen jaren werkelijk overspoeld met jonge vrouwelijke singer-songwriters en ondanks mijn enorme zwak voor het genre vind ik zeker niet alles goed. Wanneer een nieuw album van Waxahatchee verschijnt heb ik echter geen enkele twijfel, want het alter ego van de uit Birmingham, Alabama afkomstige Katie Crutchfield, kan al sinds haar debuut American Weekend uit 2012 met de allerbesten mee.
Waxahatchee, vernoemd naar een meer in Alabama nabij de plek waar Katie Crutchfield opgroeide, debuteerde in 2012 met een uiterst ingetogen, maar ook ruw lo-fi folkalbum. Sindsdien koos de Amerikaanse singer-songwriter voor een steeds net wat steviger geluid met invloeden uit de indierock, al bleef er ook altijd plaats voor meer ingetogen songs. Het leverde met Cerulean Salt uit 2013, Ivy Tripp uit 2015 en Out In The Storm uit 2017 drie consistent klinkende en bovendien drie ijzersterke albums af, die stuk voor stuk jaarlijstjeswaardig waren.
Op het deze week verschenen Saint Cloud kiest Waxahatchee voor een wat ander geluid. De stevige gitaren van haar vorige albums zijn verruild voor een warm geluid waarin invloeden uit de Americana nadrukkelijk doorklinken. Katie Crutchfield werkt op haar nieuwe album met een band die bestaat uit Josh Kaufman (Bonny Light Horseman), twee leden van de band Bonny Doon (in 2018 goed voor het helaas vrijwel onopgemerkte meesterwerk Longwave) en Nick Kinsey (Elvis Perkins In Dearland).
Saint Cloud is voorzien van een hecht klinkend bandgeluid en het is een bandgeluid dat lomer en meer ingetogen klinkt dan het geluid op de vorige albums van Waxahatchee. Het is een geluid vol invloeden uit de folk, countryrock en Americana, maar Saint Cloud is zeker geen doorsnee rootsalbum, al is het maar omdat Katie Crutchfield de indie-rock en de lo-fi niet volledig heeft afgezworen.
Wat direct opvalt bij beluistering van het album is dat het prachtig klinkt. Producer Brad Cook heeft Saint Cloud voorzien van een warm geluid zonder opsmuk. Het is een geluid waarin de gitaren fraai klinken en het is een geluid waarin de mooie en bijzondere stem van Katie Crutchfield uitstekend tot zijn recht komt.
Hoewel ik zeer gesteld ben op de vorige albums van Waxahatchee, vond ik Saint Cloud direct bij eerste beluistering prachtig en misschien zelfs wel mooier dan de albums die de afgelopen jaren zoveel indruk maakten. Ik sta hier zeker niet alleen in, want de critici komen vooralsnog superlatieven tekort bij de bespreking van Saint Cloud en de Britse kwaliteitskrant The Guardian noemt het album zelfs het beste album van 2020 tot dusver. Zover durf ik nog niet te gaan, maar dat Waxahatchee een uitstekend album heeft afgeleverd is ook voor mij zeker.
Saint Cloud staat vol fraai ingekleurde en vol emotie gezongen tracks, maar het zijn ook tracks die een enorme urgentie uitstralen. Waxahatchee heeft bovendien een veelzijdig album afgeleverd. In een aantal tracks hoor je iets van Bob Dylan, maar Saint Cloud roept net zo makkelijk associaties op met de muziek van Lucinda Williams, het eigenzinnige debuut van Liz Phair, de zuidelijke country en folk uit haar thuisstaat Alabama of het laatste album van Big Thief, maar gelukkig blijft Katie Crutchfield vooral zichzelf. De keuze voor een duidelijk ander geluid is altijd tricky, maar op Saint Cloud van Waxahatchee pakt het werkelijk fantastisch uit. Prachtalbum! Erwin Zijleman
De muziek van Waxahatchee is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://waxahatchee.bandcamp.com/album/saint-cloud-2.
Koop Waxahatchee - Saint Cloud op cd voor 12,99 euro bij Amazon.nl
Koop Waxahatchee - Saint Cloud op LP voor 28,07 euro bij Amazon.nl
Myrkur laat de donkere metal dit keer volledig achterwege en intrigeert met een album vol traditionele folk en Scandinavische folklore, dat anders klinkt dan andere albums in deze genres
Ik ben wel eens begonnen aan de muziek van Myrkur, maar werd samen met de rest van het gezin en de kat de gordijnen ingejaagd toen de Deense muzikante haar folksongs voorzag van onvervalste death metal. Op Folkesange is gitaargeweld geheel afwezig en kiest Myrkur voor traditionele Scandinavische folk. Ook dat is even wennen, maar al snel intrigeert en bezweert het enorm en word je meegezogen in de bijzondere muzikale wereld van Myrkur. Folkesange past op een of andere manier wel bij deze bijzondere tijd, maar het is ook muziek van een andere wereld. Bijzonder album.
Ik heb het wel eens geprobeerd met de vorige albums van de Deense muzikante Myrkur. Het zijn albums met mooie folksongs waarin donkere klanken worden gecombineerd met even mooie en heldere zang. Het zijn albums vol beeldende muziek die je meeneemt naar de donkere bossen in de noordelijker gelegen delen van Scandinavië. Prachtig, totdat Myrkur haar folksongs combineert met een ongelooflijke bak herrie.
Nu ben ik helemaal niet vies van een beetje gitaargeweld, maar de combinatie van traditioneel klinkende folksongs en alles verzengende death metal op de albums van Myrkur was me net wat teveel van het goede. Het ene moment luister je naar een vrolijk rondhuppelende en zingende roodkapje, het volgende moment naar een woest schreeuwende wolf, die het aan stukken gescheurde en met bloed besmeurde jurkje van Roodkapje voor zover het kan heeft omgeslagen. Ik hou best van contrast en van dynamiek, maar je kunt het overdrijven en dat is precies wat Myrkur deed op haar vorige albums. Naar mijn mening dan natuurlijk.
Op Folkesange heeft Myrkur, het alter ego van de Deense singer-songwriter, multi-instrumentalist, model en actrice Amalie Bruun, de metal (tijdelijk) afgezworen. Op de cover van het album zie je de vrolijk rondhuppelende en zingende roodkapje en de wolf is dit keer gelukkig nergens te bekennen. Het levert direct een totaal ander album op dan zijn voorgangers.
Folkesange is, zoals de titel misschien al wel aangeeft, een betrekkelijk traditioneel aandoend folk album, maar het is zeker niet het traditioneel aandoende folk album waarvan je er al stapels in de kast hebt staan. De folk van Myrkur is nog altijd Scandinavisch en folkloristisch en is betrekkelijk donker van aard. Dat moet ook haast wel wanneer je als alter-ego het IJslandse woord voor “darkness” hebt gekozen. Door het ontbreken van de metal gitaren, die vervangen zijn door traditionele akoestische instrumenten uit Scandinavië, klinkt Folkesange niet zo extreem donker als de vorige albums van Myrkur, maar het is nog steeds geen album dat het goed doet bij een aangenaam lentezonnetje.
Myrkur loopt met Folkesange het gevaar dat ze in het hokje Scandinavische folklore of, erger nog, in het hokje bij Enya en haar new age volgelingen, wordt geduwd. Het zou niet terecht zijn. De liefhebbers van de metal van haar vorige albums kunnen waarschijnlijk niet uit de voeten met het nieuwe album van Myrkur, maar een ieder die bij beluistering van de vorige albums geïnteresseerd opkeek, tot de apocalyptische gitaarmuren invielen, moeten Folkesange zeker eens proberen.
Ik ben normaal gesproken niet zo gek op traditionele folkmuziek en al helemaal niet op folklore, maar Folkesange van Myrkur is een interessant album, dat steeds weer een bijzondere sfeer weet op te roepen. Het is een sfeer die goed pas bij deze bijzondere tijden, maar Myrkur maakt ook muziek die zich langzaam opdringt, maar die de fantasie vervolgens steeds intenser prikkelt.
Het is een album dat is gemaakt met vooral traditionele muziekinstrumenten. Het zijn instrumenten die prachtig passen bij de mooie stem van Amalie Bruun, maar het zijn ook instrumenten die er voor zorgen dat dit fascinerende album zowel stokoud als modern klinkt. Een beetje anders dan je gewend bent waarschijnlijk, maar zeer interessant. Erwin Zijleman
De muziek van Myrkur is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://myrkur.bandcamp.com/album/folkesange.
Koop Myrkur - Folkesange op LP voor 19,31 euro bij Amazon.nl
Koop Myrkur - Folkesange op cd voor 15,24 euro bij Amazon.nl
