Porridge Radio - Clouds In The Sky They Will Always Be There

Porridge Radio leverde de afgelopen jaren twee fantastische albums af en ook het deze week verschenen en bij vlagen flink meer ingetogen Clouds In The Sky They Will Always Be There is weer prachtig
Porridge Radio boegbeeld Dana Margolin heeft van haar hart nooit een moordkuil gemaakt, maar op het nieuwe album van haar band klinkt alle emotie in haar stem nog wat heftiger en intenser. Het na een hoop persoonlijke misère gemaakte album bevat de van Porridge Radio en Dana Margolin bekende ruwe uitbarstingen, maar de Britse band neemt ook veel vaker gas terug. Dit vergroot de dynamiek in de muziek van Porridge Radio, maar het laat ook een andere kant van de band horen. Het is een kant die meer subtiliteit, schoonheid en klasse laat horen, waardoor de gedeeltelijk koerswijziging op Clouds In The Sky They Will Always Be There verrassend goed uitpakt.

Every Bad, het tweede album van de Britse band Porridge Radio, maakte op mij in de allereerste weken van de coronapandemie nog niet veel indruk, maar toen het album aan het eind van dat jaar opdook in heel veel en deels gerenommeerde jaarlijstjes, viel ik alsnog als een blok voor de muziek van de band rond boegbeeld Dana Margolin. De Britse zangeres klonk op Every Bad als de perfecte mix van Siouxsie Sioux en PJ Harvey en maakte indruk met haar emotievolle en gepassioneerde zang, die af en toe de grenzen opzocht.

De vooral door postpunk en indierock beïnvloede muziek van Porridge Radio op Every Bad was bij vlagen ruw en energiek, maar de band uit Brighton nam ook op zeer trefzekere wijze gas terug, wat zorgde voor veel dynamiek. Every Bad was en is bij vlagen een behoorlijk heftig album, zeker wanneer Dana Margolin het bijna hysterisch uitschreeuwt en de band er ook nog een schepje bovenop doet. 

De ruwe energie van Every Bad was ook weer te horen op het in 2022 verschenen Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky, waarop de band wel wat meer invloeden verwerkte en bovendien wat meer synths in haar geluid stopte. Deze week keert Porridge Radio terug met haar vierde album en waar ik even moest wennen aan de vorige twee albums van de Britse band vond ik Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me direct een geweldig album. 

Het album opent vertrouwd met flink wat dynamiek en de heftige zang van Dana Margolin. De Britse zangeres grijpt je in de openingstrack direct bij de strot met zang die zo intens is dat je er bijna bang van wordt. Het is een hoop persoonlijke ellende die ten grondslag ligt aan de songs op het nieuwe album van Porridge Radio, wat er een heftig album van maakt. Dana Margolin zag haar relatie op de klippen lopen en kwam met een burnout uit de lange tour die volgde op Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky. Ze had bovendien haar buik vol van de muziekindustrie, maar gelukkig vond ze toch weer energie in het maken van muziek. 

Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me werd gemaakt met producer Dom Monks, die onder andere bekend is van zijn werk voor Laura Marling, Big Thief en Billie Marten. De Britse producer heeft het nieuwe album van Porridge Radio voorzien van een net wat minder ruw en wat veelkleuriger geluid (met hier en daar zelfs strijkers en blazers) dan de vorige twee albums van de Britse band. 

Toch is ook Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me een album dat overloopt van dynamiek. De uitbarstingen van Dana Margolin en haar band zijn er nog steeds en hiertegenover staan momenten die nog een stuk ingetogener zijn dan we van Porridge Radio gewend waren, waardoor de uitersten alleen maar verder uit elkaar liggen. 

Zeker de wat meer ingehouden en deels zeer sfeervolle songs laten een nieuwe kant van de Britse band horen en het is een kant die me wel bevalt. Dana Margolin kan het echt prachtig uitschreeuwen, maar op het nieuwe album van haar band laat ze ook horen dat ze een uitstekende zangeres is. Clouds In The Sky They Will Always Be There is in muzikaal opzicht rijker en veelzijdiger dan zijn voorgangers en de wat meer ingehouden songs van Porridge Radio zijn echt prachtig. Porridge Radio kiest voor een koerswijziging, maar ook op Clouds In The Sky They Will Always Be There is alles weer raak. Erwin Zijleman

De muziek van Porridge Radio is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://porridgeradio.bandcamp.com/album/clouds-in-the-sky-they-will-always-be-there-for-me.

Clouds In The Sky They Will Always Be There van Porridge Radio is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 36,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro

Cocteau Twins - Heaven Or Las Vegas (1990)

Cocteau Twins klonk in de jaren 90 vooral uitgeblust en ongeïnspireerd, maar het in 1990 verschenen Heaven Or Las Vegas is niet alleen het meest toegankelijke maar ook een van de beste albums van de Schotse band
Bij Cocteau Twins denk ik vooral aan wat zweverige songs met breed uitwaaiende gitaarlijnen, atmosferische synths en de bijzondere zang van Elizabeth Fraser. Het is de muziek die is te horen op de meeste albums van de Schotse band, maar het in 1990 verschenen Heaven Or Las Vegas klinkt net wat anders. Cocteau Twins maakt op haar laatste echt goede album gebruik van dezelfde ingrediënten, maar klinkt een stuk toegankelijker. Het levert een album op dat mee kan met de betere dreampop albums uit de jaren 90, maar het is ook een album dat het unieke stempel van de Schotse band bevat. Garlands blijft mijn favoriete album van de band, maar Heaven Or Las Vegas volgt op kleine afstand.

Aan het begin van de jaren 80 ontdekte ik de muziek van de Schotse band Cocteau Twins. Ik was compleet verslingerd aan Garlands, het debuutalbum van de band uit 1982. Vergeleken met de albums die volgden was de muziek van Cocteau Twins op Garlands wat ruwer en wat minder zweverig. Head Over Heels uit 1983, Treasure uit 1984 en Victorialand uit 1986 zijn echt prachtige albums die me zeer dierbaar zijn, maar ik heb toch altijd een enorm zwak gehouden voor het debuutalbum van de band. 

De carrière van Cocteau Twins ging uiteindelijk als een nachtkaars uit, maar voor de twee zwakkere albums waarmee de Schotse band haar oeuvre completeerde verscheen in 1990 nog wel het album Heaven Or Las Vegas, waarop de band wat mij betreft nog wel een hoog niveau haalde. Op de meeste sites waarop de albums van Cocteau Twins worden beoordeeld krijgen vooral Head Over Heels, Treasure en Victorialand hoge rapportcijfers, maar zijn de meningen over Garlands en Heaven Or Las Vegas verdeeld. Het zijn juist deze twee albums die er voor mij uit springen. 

Dat betekent overigens niet dat Garlands en Heaven Or Las Vegas op elkaar lijken. Integendeel zelfs, want het zijn eerder uitersten in het oeuvre van de Schotse band. Cocteau Twins klonk op Garlands zoals gezegd wat ruwer en flink minder zweverig dan op de albums die volgden. Ook op Heaven Or Las Vegas klinkt de Schotse band minder zweverig dan op de albums die er aan vooraf gingen, maar in plaats van ruwer klinkt de muziek van Cocteau Twins op dit album eerder gepolijster. 

Heaven Or Las Vegas is het dreampop album van de band. De ijle en atmosferische klanken van gitaren en synths en de continu bedwelmende zang van Elizabeth Fraser hebben plaatsgemaakt voor behoorlijk toegankelijke popsongs met een kop en een staart, die op een of manier wel als Cocteau Twins klinken. Alle ingrediënten die zijn te horen op de eerdere albums van Cocteau Twins zijn immers ook te horen op Heaven Or Las Vegas, maar alles klinkt toch anders. 

Elizabeth Fraser, Robin Guthrie en Simon Raymonde kiezen op het album voor een flink compacter en ook wat lichtvoetiger geluid. In het aanstekelijke Fifty-fifty Clown klinkt de muziek van Cocteau Twins zelfs voorzichtig funky, maar het album bevat ook veel songs met de bekende melodieuze gitaarlijnen, de ijle synths en de zo herkenbare zang, die voor de gelegenheid ook zijn verstopt in verrassend toegankelijke songs. 

Cocteau Twins heeft met alle soorten muziek die het heeft gemaakt heel veel invloed gehad en die invloed heeft de Schotse band tot op de dag van vandaag. Heaven Or Las Vegas heeft een flinke impuls gegeven aan de dreampop uit de jaren 90. Het album klonk in 1990 een stuk minder arty en ook een stuk minder bezwerend dan de albums die de band eerder maakte, maar bijna 35 jaar later blijkt dat het album de tand des tijds verrassend goed heeft doorstaan. 

Met een veel betere koptelefoon dan 35 jaar geleden hoor ik overigens veel meer op Heaven Or Las Vegas dan destijds. De songs op het album zijn wat toegankelijker dan die op de meeste andere albums van de band, maar het zijn nog altijd songs die uit meerdere lagen bestaan en die iets mystieks hebben door de teksten van Elizabeth Fraser en haar manier van zingen. Ik heb Heaven Or Las Vegas de laatste jaren veel minder beluisterd dan de andere topalbums van de Schotse band, maar wat is het nog altijd een sterk album. Erwin Zijleman

Heaven Or Las Vegas van Cocteau Twins is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 8,99 euro