17 april 2025

Review: Emmy d'Arc - Braving Fears

Deze week verscheen dan eindelijk het langverwachte debuutalbum van de Belgische singer-songwriter Emmy d’Arc en Braving Fears is een sensationeel goed album dat indruk maakt met prima songs en werkelijk weergaloze zang
Braving Fears van Emmy d’Arc moet het vooralsnog doen met bescheiden aandacht, maar het is echt een fantastisch album. Het debuutalbum van het alter ego van de Belgische muzikante Ine Toliants maakt vooral indruk door de geweldige zang. Het is zang die meer dan eens doet denken aan die van Sinéad O’Connor, maar ook een eigen geluid laat horen. Emmy d’Arc tekent voor zang vol gevoel en emotie en het is zang die hard binnenkomt. Het voorziet de persoonlijke songs van de Belgische muzikante van extra lading en urgentie. Het zijn ook nog eens zeer aansprekende songs, die zich stuk voor stuk genadeloos opdringen. Het debuut van Emmy d’Arc heeft even op zich laten wachten, maar wat is het een geweldig album geworden.


Emmy d’Arc, het alter ego van de Belgische singer-songwriter Ine Tiolants, zag ik een paar jaar geleden als support act bij een inmiddels vergeten hoofdact. Wat me van deze avond het meest is bijgebleven is een buitengewoon indrukwekkende versie van Sinéad O’Connor’s Troy. Met een akoestische gitaar, een prachtige stem en heel veel emotie zorgde Emmy d’Arc voor heel veel kippenvel. En dat met een song waar de meeste zangeressen maar beter van af kunnen blijven, want eenvoudig is het vertolken van Troy en het in de buurt komen van het origineel zeker niet. 

Toen ik de naam Emmy d’Arc zag opduiken in de lijst met nieuwe releases van deze week was ik dan ook direct heel nieuwsgierig. Braving Fears is het debuutalbum van Emmy d’Arc en het is wat mij betreft een imponerend debuut. Het kippenvel dat ik had bij Emmy d’Arc’s versie van Troy was direct terug bij beluistering van de openingstrack van haar debuutalbum. Angels laat goed horen wat de Belgische muzikante te bieden heeft. 

De track opent met akoestische gitaarakkoorden en ingetogen maar echt bijzonder mooie en emotievolle zang. Het is zang die direct iets met me deed en de stem van Ine Tiolants doet nog veel meer naarmate de openingstrack vordert. Wanneer de gitaren wat steviger worden aangezet wordt de zang ook wat krachtiger en uiteindelijk schreeuwt Emmy d’Arc het uit. Kippenvel gegarandeerd. 

De Belgische muzikante coverde in het verleden niet voor niets Troy van Sinéad O’Connor, want haar stem doet me met grote regelmaat denken aan die van de te jong overleden Ierse muzikante. Je hoort echo’s van de geweldige stem van Sinéad O’Connor in de opvallende stembuigingen, maar ook de intensiteit van en de hoeveelheid gevoel in de stem van Emmy d’Arc herinneren aan Sinéad O’Connor in haar beste dagen. 

Angels is wat mij betreft een van de prijsnummers van Braving Fears, maar na de indrukwekkende openingstrack verslapt Emmy d’Arc niet. Braving Fears is het debuutalbum van een pas 29 jaar oude muzikante, maar je hoort dat ze al flink wat jaren muziek maakt. Je hoort bovendien dat ze een exceptioneel goede zangeres is en een getalenteerd songwriter. 

Emmy d’Arc heeft voor haar debuutalbum een aantal persoonlijke en vaak indringende en wat melancholische songs geschreven. Het zijn songs die in veel gevallen redelijk sober zijn ingekleurd met gitaren en piano, maar hier en daar kiest de Belgische muzikante voor wat steviger gitaarwerk, wat het album voorziet van een aangename dynamiek. 

Bij beluistering van het album zijn associaties met de muziek van Sinéad O’Connor misschien niet te voorkomen, maar wat mij betreft ontworstelt Emmy d’Arc zich ook aan de vergelijking met het Ierse icoon. Braving Fears is immers in muzikaal en zeker in vocaal opzicht een hoogstaand album en ook de songs op het album zijn stuk voor stuk zeer aansprekend. Emmy d’Arc laat ook wel degelijk een eigen geluid horen met wat meer folky songs en een incidenteel net wat gruiziger uitstapje. 

Er is nog niet heel veel aandacht voor Braving Fears, maar het debuut van Emmy d’Arc zou wat mij betreft wel eens uit kunnen groeien tot een van de meest memorabele debuutalbums van 2025. We worden al tijden overspoeld met jonge vrouwelijke singer-songwriters hebben er met Emmy d’Arc een van wereldklasse in huis. Ik ben zelf compleet verslingerd geraakt aan dit album, dat echt de aandacht van een heel groot publiek verdient. Erwin Zijleman


Braving Fears van Emmy d'Arc is verkrijgbaar via de Mania webshop:


16 april 2025

Review: Grey DeLisle - The Grey Album

Grey DeLisle maakte aan het begin van dit millennium een aantal geweldige albums, maar vervolgens werd het stil, tot haar comeback in 2022, die met The Grey Album het vierde prachtalbum op rij oplevert
Luister naar de albums van Grey DeLisle en je hoort de countrymuziek die in de jaren 70 werd gemaakt. De muzikante uit Los Angeles heeft een heerlijke snik in haar stem en schrijft songs die overlopen van weemoed. Op The Grey Album komen maar liefst twintig nieuwe songs voorbij en het zijn voor een belangrijk deel de songs die je van haar verwacht. Hier en daar voegt ze wat rock ’n roll toe aan haar songs, maar meestal is de muziek ingetogen, ligt het tempo laag en is er vooral die geweldige stem, die zeker liefhebbers van de country van weleer een beetje week zal maken. Grey DeLisle heeft naar verluidt nog meer materiaal op de plank liggen en als het zo goed is als de songs op The Grey Album kan ik niet wachten.



De Amerikaanse muzikante Grey DeLisle brak in 2002 door met het album Homewrecker, dat klonk als het album van een countryzangeres uit de jaren 70. Grey DeLisle werd geboren in deze jaren 70 en kreeg de countrymuziek in eerste instantie met de paplepel gegoten door haar vader. Na de scheiding van haar ouders viel haar moeder voor een streng geloof, waarin het luisteren naar popmuziek niet was toegestaan, waardoor de muziek naar de achtergrond verdween. 

Een piepjonge Grey DeLisle zocht haar geluk vervolgens in Los Angeles, waar ze vooral harde lessen leerde. Haar tweede album Homewrecker veranderde echter alles, waarna ook de albums Graceful Ghost uit 2004, Iron Flowers uit 2005 en het live-album Bootlegger uit 2003 het uitstekend deden. 

Grey DeLisle leek zich met haar traditioneel klinkende countrysongs en een stem die was gemaakt voor het genre te scharen onder de vaste waarden in het genre, maar na 2005 werd lange tijd helaas niets meer vernomen van de Amerikaanse muzikante, al was ze wel een gevierd stemacteur in Hollywood, die met name animatieseries voorzag van zeer karakteristieke stemmen. 

Sinds 2022 is Grey DeLisle gelukkig weer zeer productief als muzikante, wat de uitstekende albums Borrowed (2022), She’s An Angel (2023) en Driftless Girl (2024) opleverde. Het zijn allemaal albums die net zo goed in de jaren 70 hadden kunnen zijn gemaakt, een decennium waarin Grey DeLisle ongetwijfeld zou zijn uitgegroeid tot een wereldster. 

De productiviteit van Grey DeLisle kent in haar tweede jeugd vooralsnog geen grenzen, want voor het vierde jaar op rij levert de muzikante uit Los Angeles een album af. The Grey Album pakt flink uit maar liefst twintig songs en bijna een uur muziek. Dat is meestal te veel van het goede, maar The Grey Album overtuigt makkelijk.

Iedereen die de vorige albums van Grey DeLisle lief heeft zal ook weer smullen van The Grey Album. In flink wat songs op het album imponeert de Amerikaanse muzikante met countrysongs vol weemoed en tranen en een stem die je verwacht in dit soort songs en die eindeloos ontroert. 

Het zijn songs waarmee bijvoorbeeld Tammy Wynette, Lyn Anderson en Dolly Parton in de jaren 70 grote hits zouden hebben gescoord, maar die ook vele decennia later nog geweldig binnen komen. De zang op The Grey Album is weer van het niveau dat we van Grey DeLisle verwachten en ook in muzikaal opzicht klinkt het weer als een klok. 

Grey DeLisle werkt wederom samen met producer en Lone Justice oprichter Marvin Etzioni , die weet hoe een countryalbum moet klinken. Ook voor de strijkers en de blazers schakelde Grey DeLisle gelouterde krachten in en als de pedal steel wordt bespeeld door Greg Leisz weet je dat je de absolute top te pakken hebt. 

The Grey Album bevat een flink aantal van de van melancholie overlopende countrysongs die je van Grey DeLisle verwacht en waar ik ook op hoop, maar ze kiest dit keer ook voor een aantal songs die net wat steviger rocken. Dat klinkt absoluut lekker, al prefereer ik zelf de tranentrekkers op het album, waarin de stem van Grey DeLisle wat mij betreft meer indruk maakt. 

Het is geweldig dat de Amerikaanse muzikante haar productiviteit weer heeft gevonden, want vier albums in vier jaar tijd is misschien wat veel, maar als ze van de kwaliteit zijn van The Grey Album en zijn drie voorgangers hoor je mij absoluut niet klagen. Erwin Zijleman