Rhye - Home

Echt veel nieuws onder de zon is er misschien niet, maar Rhye heeft haar mix van pop en R&B wel nog wat verder geperfectioneerd en presenteert op Home het equivalent van een knisperend haardvuur
Ik heb in 2013 flink moeten wennen aan Woman, het debuut van het destijds Deens-Canadese duo Rhye. Eenmaal gewend aan de zoete R&B pop van Rhye, bleek Woman het perfecte album voor vroege en late uurtjes. Na Woman ging Mike Milosh alleen verder en haalde hij het niveau van Woman net niet, maar op het deze week verschenen Home heeft de Canadese muzikant het juiste niveau weer te pakken. De instrumentatie en de songs op het album steken razend knap in elkaar, terwijl de hoge zang op zijn minst aangenaam is. Misschien nog wel belangrijker is het feit dat Rhye meedogenloos verleidt met warme en lome klanken, die zich als een lekker warme deken om je heen slaan. Precies wat we nodig hebben.

Rhye werd ruim tien jaar geleden in Denemarken geformeerd door de Deense muzikant en producer Robin Hanibal en zijn Canadese collega muzikant en producer Mike Milosh. Het leverde in 2013 het zeer goed ontvangen Woman op. Uiteindelijk ging Mike Milosh alleen verder als Rhye, wat in 2018 het tweede album Blood opleverde, in 2019 het mini-album Spirit en nu dan het vierde album Home. 

Ondanks het feit dat er na het vertrek van Robin Hannibal niet zo gek veel veranderde in de muziek van Rhye, vond ik Blood en Spirit uiteindelijk toch net wat minder sterk dan het debuut van Rhye. Het deze week verschenen Home viel bij mij een aantal weken geleden al op de mat en in de afgelopen weken is het album uitgegroeid tot een trouwe metgezel tijdens late of vroege uurtjes. 

Mike Milosh heeft geleerd van de vorige twee albums van Rhye en heeft dit keer de tijd genomen voor de puntjes op de i. De mix van de legendarische technicus Alan Moulder is de kers op de taart, maar ook de rest van Home valt op door een geslaagd streven naar perfectie. 

Zeker tijdens de late en vroege uurtjes heeft het vierde album van Rhye hetzelfde effect als een knisperend haardvuur. Laat Home uit de speakers komen en de ruimte wordt gevuld met warmte. 

Het album blijft mij maar verleiden en dat is op zich best bijzonder, want Rhye maakt het soort muziek waar ik normaal gesproken niet zo gek op ben. Ook Home staat immers weer vol met behoorlijk zoete pop met een vleugje R&B en hier en daar een snufje disco. 

Rhye staat nog steeds voor songs met een warme organische basis, waarop lagen elektronica en strijkers worden gestapeld. Hierop komen de vaak wat zachte en hoge vocalen van Mike Milosh, die de muziek van Rhye nog wat zoeter en warmer maakt. Het is muziek die zich bij mij keer op keer genadeloos opdringt. 

Dat ik Home van Rhye zo lekker vind klinken heeft meerdere redenen. Ten eerste vind ik de instrumentatie op het album echt razend knap. Het is een instrumentatie die is gebouwd op de lome beats die de onderlaag van de muziek van Rhye vormen. Hierop worden zoals gezegd meerdere extra lagen gestapeld. Soms synths, soms strijkers, maar ook hier en daar subtiele blazers, een fraai orgeltje, 70s elektronische gitaren of juist akoestische en organische klanken.

Het steekt niet alleen knap in elkaar, maar wat klinkt het ook warm en aangenaam, wat smelt alles mooi samen en wat is het de perfecte start of afsluiting van de dag. Wat voor de instrumentatie geldt, geldt overigens ook voor de zang van Mike Milosh, die zich als zanger flink heeft verbeterd en zich hier en daar prachtig laat bijstaan door een koor. En dan zijn er ook nog de songs, die je stuk voor stuk doen smelten, maar die al even knap in elkaar blijken te zitten als de instrumentatie op Home. 

Woman van Rhye heb ik ook maandenlang gekoesterd op de genoemde tijdstippen aan het begin en eind van de dag en waar Blood en Spirit toch wat tegenvielen, verwacht ik dat Home voorlopig niet van de platenspeler af zal zijn te slaan. 

Lome R&B pop laat ik meestal liggen, maar de lome, broeierige en dromerige R&B pop van Rhye smaakt na iedere beluistering naar meer. We zullen de komende weken de avond thuis door moeten brengen, maar met de gordijnen dicht en Rhye uit de speakers is dat niet per se een straf. Erwin Zijleman

De muziek van Rhye is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://rhyemusic.bandcamp.com/album/home.

Home van Rhye is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (coloured), 26,99 euro

2LP, 24,99 euro

CD, 16,99 euro

   

Still Corners - The Last Exit

Still Corners heeft met The Last Exit een heuse trilogie voltooid en doet dit met een album vol beeldende, dromerige en betoverende klanken, die je meenemen op een fraaie roadtrip
Ik was Still Corners na hun eerste twee albums voor het Sub Pop label uit het oog verloren, maar ben net op tijd bij de les om de voltooiing van een heuse trilogie mee te maken. The Last Exit bevat alle invloeden die de eerste albums van de Brits-Amerikaanse band zo bijzonder maakten, maar kiest ook voor nog wat beeldendere klanken, die het gevoel van een roadtrip moeten geven. Daar is Still Corners zeker in geslaagd, want laat je meevoeren op de mooie klanken en je waant je niet langer in het koude Nederland, maar ergens in het zuiden van de Verenigde Staten, in een tijd dat je bij corona nog vooral dacht aan een Mexicaans biertje. Het vleugje Mazzy Star dat geregeld opduikt is een extra bonus.

Ik was in 2011 en 2013 behoorlijk enthousiast over de eerste twee albums van de Brits-Amerikaanse band Still Corners. Creatures Of An Hour (2011) en Strange Pleasures (2013) maakten niet alleen indruk met aangename en vaak wat dromerige klanken, maar wisten ook op fraaie wijze zeer uiteenlopende invloeden, variërend van 60s psychedelica, 70s Krautrock, 80s new wave, 90s dreampop tot filmmuziek van alle tijden, met elkaar te combineren. 

De eerste twee albums van Still Corners konden rekenen op positieve recensies, maar het was voor het roemruchte Sub Pop label kennelijk niet genoeg om het platencontract van de band te verlengen. Greg Hughes en Tessa Murray verruilden het dure Londen vervolgens voor de Britse kust, waar de Amerikaanse muzikant en zijn Britse evenknie gewoon verder gingen met het maken van muziek. 

Het deze week verschenen The Last Exit is het derde deel van een trilogie, die in 2016 werd gestart met Dead Blue en in 2018 een vervolg kreeg met Slow Air. Het zijn albums die me volledig zijn ontgaan, maar toen ik vorige week een nieuw Still Corners album in de lijst met nieuwe releases zag staan, was ik direct weer bij de les. 

De trilogie die Still Corners de afgelopen jaren heeft voltooid heeft de roadtrip als centraal thema en het is dan ook geen verrassing dat het Brits-Amerikaanse tweetal het beeldende karakter van haar muziek verder heeft versterkt. 

The Last Exit heeft echter ook nog flink wat raakvlaken met de eerste twee albums van de band. De bovengenoemde invloeden zijn allemaal, zij het in meerdere of mindere mate, hoorbaar op The Last Exit, dat hier en daar wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek toevoegt. 

Ondanks het feit dat Still Corners een thuis heeft gevonden aan de Britse kust, tovert The Last Exit toch vooral beelden van de uitgestrekte landschappen in de Verenigde Staten op het netvlies, zeker wanneer de muziek van de band wordt verrijkt met twangy gitaren. 

Ik heb bij beluistering van de muziek van Still Corners altijd associaties gehad met de muziek van Mazzy Star en die heb ik ook bij beluistering van The Last Exit. De zang van Tessa Murray is wat minder zwoel en broeierig dan die van Mazzy Star’s Hope Sandoval, maar ze slaagt er wel in om de muziek van Still Corners te voorzien van een luie en dromerige sfeer. 

Ook in muzikaal opzicht hoor ik hier en daar wel wat van Mazzy Star, al is de muziek van Still Corners wel wat minder ruw en intens en bovendien bestrijkt het Brits-Amerikaanse tweetal qua stijlen een veel breder palet. 

Het was even geleden dat ik naar de muziek van Still Corners had geluisterd, maar The Last Exit voelde direct vertrouwd. Het Brits-Amerikaanse duo heeft een beeldende luistertrip gemaakt waarin de songs met een kop en een staart niet zijn vergeten. 

Net als bij een echte roadtrip variëren de beelden en is het ene beeld indrukwekkender dan het andere, maar Still Corners heeft op The Last Exit een heel acceptabel minimum niveau, met enkele flinke uitschieters naar boven. 

Het is knap hoe de band er in slaagt om heel veel verschillende invloeden te combineren in een geluid dat altijd consistent klinkt en het is ook nog eens een geluid waarbij het bijzonder lekker wegdromen is op de late avond en dat kunnen we momenteel, bij gebrek aan andere opties, best gebruiken. Erwin Zijleman

De muziek van Still Corners is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://stillcorners.bandcamp.com/album/the-last-exit.

The Last Exit van Still Corners is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro