Bill Fay is inmiddels 76 jaar oud, maar nog druk bezig met zijn tweede jeugd, die nu een uiterst sober maar ook wonderschoon en emotievol album oplevert
Het verhaal van Bill Fay is bijzonder. De Britse muzikant werd helemaal aan het begin van de jaren 70 warm onthaald door de critici, maar zijn twee albums verkochten voor geen meter. De Brit verdween uit de muziek en keerde pas ruim 40 jaar later weer terug. Countless Branches is het derde album uit de tweede jeugd van Bill Fay en het is zijn mooiste tot dusver. De Brit was in het verleden niet vies van uitbundige arrangementen, maar kiest nu voor sobere en stemmige klanken, die perfect passen bij zijn wat breekbare maar nog altijd zeer trefzekere vocalen. Een album zonder opsmuk, maar ook een album vol emotie, urgentie en doorleving.
De Britse singer-songwriter Bill Fay bracht helemaal aan het begin van de jaren 70 twee albums uit. Het zijn albums die hem de vergelijking opleverden met roemruchte tijdgenoten als Bob Dylan en Leonard Cohen, maar omdat de Brit, onder andere met wat uitbundigere arrangementen, net wat nadrukkelijker buiten de lijntjes van de singer-songwriter muziek van dat moment kleurde, wist Bill Fay de cultstatus, ondanks zeer lovende woorden van de critici, nooit te ontstijgen.
De Britse muzikant werd vervolgens gedumpt door zijn platenlabel en verdween gedesillusioneerd uit de muziek. Toen de twee albums aan het eind van de jaren 90 opnieuw werden uitgebracht, werden ze wel omarmd door een breder publiek en bovendien door invloedrijke muzikanten als Jeff Tweedy (Wilco) en David Tibet (Current 93).
Een derde album dat 30 jaar op de plank had gelegen werd door toedoen van David Tibet alsnog uitgebracht en een aantal jaren later, het was inmiddels 2012, dook Bill Fay na een afwezigheid van ruim 40 jaar op met een nieuw album, Life Is People. Bill Fay begon aan een tweede jeugd, die gelukkig een stuk succesvoller verliep dan zijn eerste.
Sinds het in 2015 verschenen Who Is The Sender? was het helaas stil rond de Brit, maar na een afwezigheid van bijna vijf jaar keert de inmiddels 76 jaar oude Bill Fay terug met een nieuw album. Op zijn eerste twee comeback albums werkte Bill Fay met producer Joshua Henry (zoon van Joe), met een aantal muzikanten die hem ook in de jaren 70 al bij stonden en met de Britse muzikant Matt Deighton (Mother Earth). Allen zijn ook weer van de partij op album nummer drie, dat echter anders klinkt dan zijn twee voorgangers.
Countless Branches laad een flink meer ingetogen geluid horen dan zijn voorgangers en klinkt nauwelijks geproduceerd. Veel tracks op het album hebben in eerste instantie genoeg aan relatief sober pianospel en de stem van Bill Fay, maar hier en daar worden nog wat akoestische gitaren, percussie, orgels en strijkers toegevoegd, maar ook dan blijft het geluid van het nieuwe album van de Brit sober.
Bill Fay klinkt door het sober ingekleurde geluid voor het eerst als de conventionele singer-songwriter die hij in de jaren 70 niet was, maar Countless Branches doet zeker niet onder voor de voller ingekleurde voorgangers. Integendeel. Het wat sobere en over het algemeen stemmige geluid kleurt prachtig bij de zo langzamerhand wat breekbaarder klinkende stem van de Britse muzikant. Het is een stem die wat mij betreft alleen maar aan schoonheid en zeggingskracht heeft gewonnen.
Bill Fay vertelt op Countless Branches zijn bijzondere levensverhalen en doet dat vol liefde en melancholie en wat mij betreft met meer doorleving en urgentie dan de meeste van zijn jongere soortgenoten. Iedere noot die de Brit zingt komt aan.
De meeste van de tien songs op Countless Branches klokken onder de drie minuten, waardoor het album uitkomt op een schamele speelduur van nog geen 27 minuten. Gelukkig is er een luxe versie die ruim 20 minuten muziek toevoegt. Hierbij gaat het om een deel van banduitvoeringen van de songs van het originele album, die laten horen dat de songs van de Brit ook met een vollere instrumentatie goed uit de verf komen, al heb ik toch een duidelijke voorkeur voor het sober ingekleurde originele album, dat wat mij betreft het mooiste album is dat de Britse muzikant tot dusver heeft gemaakt. En dat zegt wat. Erwin Zijleman
De muziek van Bill Fay is ook verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://billfay.bandcamp.com.
The Innocence Mission maakt inmiddels al meer dan 30 jaar bijzondere muziek en ook op het nieuwe album van het Amerikaanse duo zijn de songs weer wonderschoon
The Innocence Mission is na 30 jaar nog steeds niet wereldberoemd, maar de fans van de band koesteren ieder nieuw album. See You Tomorrow is nog wat mooier dan de terecht geprezen voorganger en combineert mooie stemmige klanken met de expressieve stem van Karen Peris. De muziek van The Innocence Mission klinkt op See You Tomorrow ontspannen, ruimtelijk, weemoedig en dromerig en sleurt je mee naar het bijzondere muzikale universum van de band uit Pennsylvania. Niet iedereen zal er ontvankelijk voor zijn, maar als dit album je raakt, raakt het je stevig.
The Innocence Mission is een band uit Lancaster, Pennsylvania, die inmiddels al meer dan 30 jaar garant staat voor hele mooie muziek. De band rond het echtpaar Karen en Don Peris debuteerde in 1989 en is dit jaar alweer toe aan haar dertiende album.
De vorige twaalf waren niet allemaal even goed, maar het Amerikaanse duo is inmiddels toch goed voor een zeer ruime handvol albums van een bijzonder hoog niveau. See You Tomorrow is de opvolger van het in 2018 verschenen Sun On The Square, dat ik een stuk beter vond dan zijn directe voorgangers. Het nieuwe album van het Amerikaanse duo vind ik nog net wat mooier en is nog zeker niet uitgegroeid.
See You Tomorrow laat het inmiddels herkenbare geluid van The Innocence Mission horen. Don en Karen Peris zorgen voor buitengewoon sfeervolle klanken, die meestal ook wel wat weemoedig klinken. Door het grotendeels akoestische geluid van The Innocence Mission, dat wordt gedomineerd door piano en akoestische gitaar en vervolgens is aangevuld met keyboards, percussie en strijkers, doet de muziek van de band op het eerste gehoor wat folky aan.
Waar het geluid van de band uit Pennsylvania vooral sfeervol en ingetogen is, trekt de stem van Karen Peris ook op het nieuwe album van de band weer nadrukkelijk de aandacht. Het is een stem die altijd al bestond uit gelijke delen Edie Brickell en Harriet Wheeler (The Sundays), maar het is ook een stem vol emotie, die in de verte iets heeft van Joni Mitchell. Het is een stem die niet iedereen mooi zal vinden, maar mij had Karen Peris direct weer te pakken.
De combinatie van uiterst sfeervolle klanken en een expressieve stem zorgt er voor dat de muziek van The Innocence Mission soms wel wat heeft van 10,000 Maniacs, maar ik heb ook altijd wel wat associaties met Mazzy Star. Boven alles heeft The Innocence Mission een eigen geluid en het is een geluid dat op See You Tomorrow prachtig klinkt.
Karen en Don Peris namen het nieuwe album van hun band thuis op en deden dat in alle rust. Het zorgt ervoor dat de muziek van het tweetal ontspannen klinkt, maar je hoort ook dat er veel zorg is besteed aan de instrumentatie. Het is een instrumentatie die zoals gezegd stemmig en wat weemoedig is, maar The Innocence Mission heeft het geluid op haar nieuwe album ook prachtig ingekleurd.
De instrumentatie is bovendien volledig in balans met de bijzondere stem van Karen Peris, die nog wat extra melancholie kan toevoegen aan de songs op See You Tomorrow, maar die ook mooi dromerig kan zingen.
Als ik naar de muziek van The Innocence Mission luister verwonder ik me altijd over het feit dat de band uit Pennsylvania na al die jaren nog zo onbekend is. Na beluistering van See You Tomorrow doe ik dat nog wat meer, want wat is het een mooi en bijzonder album. De breed uitwaaiende klanken en de emotievolle vocalen slepen je direct bij de eerste noten mee naar een ander muzikaal universum en laten pas weer los wanneer het album na 11 songs en 34 minuten ophoudt.
See You Tomorrow is hiermee geen heel lang album, maar het is wel een album dat 34 minuten lang betovert met muziek zoals alleen The Innocence Mission die kan maken. Het feit dat het album werd opgenomen in een aantal ruimtes in het huis van Karen en Don Peris voorziet See You Tomorrow ook nog eens van een ruimtelijk en beeldend geluid en het is bovendien een intiem geluid. Als je de band niet kent zal het even wennen zijn, maar voor de fans van het eerste uur is het weer smullen. Erwin Zijleman
De muziek van The Innocence Mission is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://theinnocencemission.bandcamp.com/album/see-you-tomorrow.
Marcus King is pas 25, maar zingt als een doorleefde soulzanger en speelt ook nog eens geweldig gitaar, waarna Dan Auerbach de rest doet
Na drie albums met de Marcus King Band is het tijd voor het eerste echte soloalbum van Marcus King. De jonge Amerikaanse muzikant werkt hierop samen met topproducer Dan Auerbach, die El Dorado natuurlijk heeft voorzien van een bijzonder aangenaam klinkend retro geluid. Op zijn eerste soloalbum gaat Marcus King wat meer de kant van de laid-back soul op. Op zich een verstandige keuze, want het soulgeluid van Dan Auerbach slaat zich als een warme deken om je heen terwijl Marcus King de sterren van de hemel zingt. Ook jammer, want wat is Marcus King ook een geweldige bluesgitarist; een kwaliteit die hij dan maar moet bewaren voor zijn volgende album.
De Amerikaanse muzikant Marcus King maakte de afgelopen jaren indruk met zijn Marcus King Band, die drie albums met een tijdloze mix van onder andere soul, blues, rock en jazz uitbracht.
Het nieuwe album van de muzikant uit Greenville, South Carolina, verschijnt niet onder de naam Marcus King Band, maar alleen onder zijn eigen naam. El Dorado is hiermee het eerste soloalbum van Marcus King en het is een soloalbum dat voortborduurt op het werk van zijn band.
Voor El Dorado toog Marcus King naar Nashville, Tennessee, waar hij de studio in dook van Dan Auerbach (The Black Keys) die het album ook produceerde.
Iedereen die de albums van de Marc King Band kent, weet de jonge Amerikaanse muzikant een verdienstelijk gitarist is en dat hij bovendien is gezegend met een opvallend soulvolle strot. Dan Auerbach weet de sterke punten van de pas 25 jaar oude muzikant nog wat beter te benadrukken en heeft El Dorado voorzien van een bijzonder aangenaam klinkend retro geluid.
Het is een retro geluid waarin Marcus King nog altijd invloeden uit de blues(rock), Southern rock en soul verwerkt. Invloeden uit de soul hebben wat aan terrein gewonnen op El Dorado en worden meestal gegoten in soulvolle ballads. Het is een begrijpelijke keuze van Dan Auerbach, want de geweldige stem van Marcus King gedijt uitstekend in het warmbloedige soulgeluid op het album. Het is een soulgeluid dat wat aan de zoete kant is, al blijft alles door de rauwe strot van Marcus King makkelijk aan de goede kant van de streep.
In een aantal songs kiest de muzikant uit South Carolina voor een wat rauwer en meer bluesy geluid en dat bevalt mij persoonlijk beter dan de zoete soul. In deze tracks mag Marcus King laten horen wat een geweldige gitarist hij is, maar de meeste tracks op El Dorado zijn betrekkelijk ingetogen. Dan Auerbach heeft op het eerste soloalbum van Marcus King vooral gestuurd in de richting van zwoele soul, maar heeft het geluid op het album ook voorzien van accenten uit onder andere de gospel en de country.
Marcus King mag misschien niet altijd laten horen wat hij als gitarist in huis heeft, maar in vocaal opzicht is El Dorado een groots album. De jonge Amerikaanse muzikant herinnert aan de grote soulzangers uit een ver verleden en stop veel gevoel in zijn zang, die ook nog eens prachtig gedoseerd wordt.
Door alle muzikale invloeden en de aan grote soulzangers herinnerende zang heeft El Dorado een 70s feel, maar overbodige retro is het geen moment. Ik was bij eerste beluistering best gecharmeerd van de albums van de Marcus King Band, maar vond het na een paar keer horen net wat te weinig onderscheidend. Dat onderscheidende hoor ik wel op het eerste soloalbum van de Amerikaanse muzikant, al was hij misschien beter af geweest met een producer die wat meer had gefocust op het rauwere werk. Aan de andere kant is de pure soul op El Dorado ook bijzonder lekker.
Wanneer het volume wat wordt opgeschroefd en de gitaren aan terrein winnen, maakt Marcus King op mij net wat meer indruk en klinkt hij als een grote soulzanger uit het verleden, begeleid door ZZ Top. Marcus King is pas 25 en heeft nu al een viertal albums gemaakt waar het talent van af spat. Toch denk ik dat de Amerikaanse muzikant nog veel beter kan, wat gezien het hoge niveau van El Dorado een prestatie van formaat zou zijn. Erwin Zijleman
