Ooit een van de favoriete bands van John Peel, maar na een goed ontvangen debuut viel direct het doek, tot 27 jaar later dit veelkleurige en aangenaam sprankelende album verschijnt
Het debuut van de Australische band is me aan het begin van de jaren 90 ontgaan, net als de John Peel Sessions van de band. Puur toeval dus dat ik het onlangs verschenen nieuwe album van Even As We Speak heb opgepikt. Het is een album dat meerdere kanten op schiet en vaak een 80s feel heeft, maar het is ook een album dat moeiteloos schakelt tussen jengelende gitaren en elektronica, met altijd de aansprekende zang van de frontvrouw van de band als trekpleister. Het klinkt allemaal heerlijk aangenaam en melodieus, maar het is in muzikaal opzicht ook zeer interessant. Het is niet te laat om te vallen voor de charmes van deze Australische band.
De Australische band Even As We Speak werd in de tweede helft van de jaren 80 opgericht en wist aan het eind van de jaren 80 indruk te maken op de Britse radio DJ John Peel, die de band op sleeptouw nam.
Even As We Speak werd vervolgens al snel in het inmiddels alweer vergeten hokje C-86 geduwd. Het is een hokje dat is vernoemd naar een cassette die in 1986 werd uitgebracht door het Britse muziektijdschrift NME en een synoniem werd voor rammelende gitaarbands met een voorliefde voor melodieuze popsongs.
Even As We Speak vloog uiteraard naar Londen voor een aantal John peel Sessions en bracht in 1993 het goed ontvangen debuut Feral Pop Frenzy uit. Net toen de definitieve doorbraak daar bleek viel de band uit elkaar en leek Even As We Speak niet meer te worden dan een voetnoot in de geschiedenis van de popmuziek. Het is me destijds overigens allesmaal ontgaan en dus veerde ik ook niet direct enthousiast op toen een paar weken geleden Adelphi verscheen.
Adelphi is de opvolger van het inmiddels 27 jaar oude debuut van de band, die een paar jaar geleden bij elkaar kwam voor een reünie. Het hokje C-86 bestaat al lang niet meer, maar het etiket indie-pop past ook uitstekend bij de nieuwe muziek van de Australische band, die gelukkig niet fantasieloos voortborduurt op het inmiddels toch wel wat gedateerd klinkende debuut.
Even As We Speak heeft de rammelpop op Adelphi grotendeels afgezworen en verrast met stemmige en fantasierijk ingekleurde popliedjes. Op de instrumentatie kom ik later terug, want het is bij eerste beluistering vooral de stem van frontvrouw Mary Wyer die de aandacht trekt. Het is een stem die herinneringen oproept aan bands als Belle & Sebastian, Camera Obscura en The Sundays, om er maar eens drie te noemen, en het is een stem die makkelijk verleidt.
Even As We Speak opereert nog steeds vanuit het Australische Sydney, maar de band klinkt op Adelphi wat mij betreft vooral Brits of zelfs Schots. Adelphi refereert met grote regelmaat naar de leukere bands uit de jaren 80, maar de band kan op haar comeback album ook heerlijk nostalgisch klinken en nog een paar decennia verder terug gaan in de tijd. Het gaat af en toe de kant op van zoete indie-pop, maar Even As We Speak kan ook nog klinken als het frisse gitaarbandje dat door John Peel werd ontdekt.
Het klinkt bij eerste beluistering allemaal bijzonder aangenaam en licht nostalgisch, maar bij herhaalde beluistering is Adelphi een album dat zich genadeloos opdringt. Het is deels de verdienste van de mooie heldere stem van Mary Wyer, die de vocalen overigens ook wel eens over laat aan haar mannelijke collega bandleden, maar ook de veelkleurige instrumentatie op het album maakt van Adelphi een interessant album.
Het is een instrumentatie die af en toe vertrouwt op de jengelende gitaren die John Peel zo aanspraken, maar de Australische band kiest ook met enige regelmaat voor subtiele elektronica, die ook prachtig blijkt te passen bij de mooie vocalen op het album. Wanneer de elektronica wat wordt opgevoerd hoor je zelfs een futuristisch vleugje Pet Shop Boys en ook dat pakt verrassend goed uit.
Adelphi van Even As We Speak is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Australische band en het is een kennismaking die me uitstekend is bevallen. Zeker geen overbodige comeback dus. Erwin Zijleman
