Bartees Strange - Farm To Table

Bartees Strange maakt het je niet altijd makkelijk met songs die echt alle kanten op kunnen, maar de veelzijdigheid van Farm To Table draagt ook stevig bij aan de kwaliteit van dit fascinerende album

Het debuutalbum van Bartees Strange sneeuwde, in ieder geval voor mij, wat onder door de coronapandemie en ook het tweede album van de muzikant uit Washington D.C. greep steeds naast een plekje op de krenten uit de pop. Mede door flink wat halfjaarlijstjes heb ik alsnog de tijd genomen voor dit album en daar heb ik geen spijt van gehad, want Farms To Table is een uitstekend album. Bartees Strange wordt in het hokje indierock geduwd, maar dit is slechts een van de hokjes waarin de Brits-Amerikaanse muzikant zicht beweegt. Ik moest zelf even de tijd nemen voor dit album, maar sindsdien is het tweede album van Bartees Strange alleen maar interessanter geworden.

Ik heb het in de weken rond de release een paar keer geprobeerd met Farm To Table, het debuutalbum van Bartees Strange, maar er waren steeds andere albums die ik net wat beter vond of die me wat makkelijker wisten te overtuigen. Langzaam maar zeker ben ik echter steeds meer onder de indruk geraakt van het tweede album van de muzikant die werd geboren in het Verenigd Koninkrijk, opgroeide in Oklahoma en momenteel opereert vanuit Washington D.C., waarna de notering in flink wat halfjaarlijstjes het beslissende zetje gaf. 

Bartees Strange debuteerde in 2020 met Live Forever, maar dat album sneeuwde helaas flink onder door de coronapandemie, al leverde het hem wel een platencontract op bij het roemruchte 4AD label. Het debuutalbum van Bartees Strange is een album dat ook ik gemist heb, waardoor Farm To Table mijn eerste kennismaking met de muziek van de Bartees Strange is. 

Het is een kennismaking die zoals gezegd niet vanzelf ging, wat alles te maken heeft met het brede spectrum dat de Brits-Amerikaanse muzikant bestrijkt op zijn tweede album. Het is een album dat incidenteel is te typeren als indierock, maar Bartees Strange kan ook uit de voeten met onder andere pop, soul, folk, hiphop en elektronica, wat een bont gekleurd album oplevert. 

Het is een album dat niet alleen meerdere genres bestrijkt, maar dat ook qua soort songs meerdere kanten op kan. Bartees Strange maakt op Farm To Table lekker in het gehoor liggende of zelfs hitgevoelige songs, maar het album bevat ook een aantal songs die wat dieper graven en die je meerdere keren moet horen voordat ze je te pakken hebben. Ook qua tempo varieert Bartees Strange er flink op los, want een uptempo song wordt moeiteloos gevolgd door een zich langzaam voortslepende song. 

Het zijn songs die gevarieerd, maar zonder uitzondering mooi zijn ingekleurd, waarbij met name het veelzijdige gitaarspel in positieve zin opvalt. Naast het mooie gitaarspel is de ]bijzondere stem van Bartees Strange op Farm To Table sfeerbepalend. Het is een stem die warm en soulvol klinkt in de meer laidback songs, maar die ook rauwer kan klinken in de wat meer rock georiënteerde songs op het album. 

Hoewel Farm To Table in muzikaal opzicht niet veel raakvlakken heeft met de muziek die Prince maakte, doet het tweede album van Bartees Strange me meer dan eens denken aan de albums van Prince. Dat heeft deels te maken met de veelzijdigheid van Farms To Table, maar het zijn vooral de muzikaliteit en eigenzinnigheid van Bartees Strange die bij mij associaties oproepen met songs van het genie uit Minneapolis, die met een beetje fantasie ook best een album als Farm To Table had kunnen maken (maar dit helaas niet deed). 

Ik heb zoals gezegd zelf best moeten wennen aan het tweede album van Bartees Strange. De klasse of zelfs genialiteit die ik nu hoor in de songs op het album, ontgingen me compleet bij eerste beluistering, toen ik nog vooral moeite had om het album te duiden, wat je bij een album als dit ook niet moet proberen. 

Bartees Strange heeft inmiddels aansluiting gevonden bij de Amerikaanse indiescene, maar ik ben er van overtuigd dat hij ook binnen de soul, hiphop of R&B met de besten mee zou kunnen. Zeker binnen de indiescene slaagt hij er echter makkelijk in om zich te onderscheiden. Dat doet Bartees Strange op Farms To Table op indrukwekkende wijze en dit album wordt echt alleen maar beter. Erwin Zijleman

De muziek van Bartees Strange is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Brits-Amerikaanse muzikant: https://barteesstrange.bandcamp.com/album/farm-to-table.

Farm To Table van Bartees Strange is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro
LP, 26,99 euro
CD, 16,99 euro

Slint - Spiderland (1991)

Spiderland van de Amerikaanse band Slint is niet het bekendste album van de enorme stapel memorabele gitaaralbums uit 1991, maar het is wel een van de meest bijzondere en een van de beste
De Amerikaanse band Slint had in 1991 geen gebrek aan concurrentie, want heeft het jaar veel geweldige gitaaralbums opgeleverd. Spiderland van Slint is in dit lijstje met albums een wat vreemde eend in de bijt. De gitaarmuziek van Slint was een stuk experimenteler dan die van de bands uit de grunge en de indierock en was in commercieel opzicht dan ook een stuk minder succesvol. In artistiek opzicht presteert de Amerikaanse band op haar tweede album echter op de toppen van haar kunnen, wat een album oplevert dat ook dertig jaar later nog fascineert en imponeert. Spiderland was helaas de zwanenzang van Slint, maar ook een van de beste gitaaralbums aller tijden.

De Amerikaanse band Slint werd in 1987 geformeerd in Louisville, Kentucky, en viel nog geen vijf jaar later alweer uit elkaar. In de tussenliggende periode maakte de band in 1989, samen met producer Steve Albini, het veelbelovende Tweez, dat in 1991 werd gevolgd door het fantastische Spiderland. 

Spiderland wordt gerekend tot de allerbeste gitaarplaten van de jaren 90 of zelfs tot de beste gitaarplaten aller tijden, maar desondanks is het helaas een album dat lang niet bij iedere liefhebber van gitaarplaten bekend is. Nu was de concurrentie in 1991 ook moordend. De afgelopen jaren is het aantal gitaarplaten in de jaarlijstjes beperkt tot hooguit een handjevol, maar in 1991 kon het niet op. 

Het was het jaar van Nevermind van Nirvana, van Ten van Pearl Jam, van Achtung Baby van U2, van Loveless van My Bloody Valentine, van Batmotorfinger van Soundgarden, van Out Of Time van R.E.M., van Weld van Neil Young & Crazy Horse, van Trompe Le Monde van Pixies, van Blood Sugar Sex Magik van Red Hot Chili Peppers, van Metallica van Metallica, van Green Mind van Dinosaur Jr. en dus van Spiderland van Slint. 

Vergeleken met alle bovengenoemde albums is het tweede album van Slint relatief zware kost. De band rond Brian McMahan en David Pajo wordt gerekend tot de pioniers van de post-rock, maar met alleen het label post-rock doe je Spiderland van Slint tekort. Het tweede album van de band uit Louisville, Kentucky, is een verrassend veelzijdige gitaarplaat en het is er een die ruim 30 jaar later nog niets van zijn kracht heeft verloren. 

Spiderland is zeker geen makkelijk album, maar het is ook geen album dat in de categorie moeilijkdoenerij valt. Slint toont zich op Spiderland een meester in het opbouwen van de spanning. De band werkt met mooie gitaarlijnen en vaak gesproken zang langzaam naar een climax, die soms komt in de vorm van een gitaaruitbarsting, maar die ook vaak achterwege blijft. 

Spiderland bevat slechts zes songs en het zijn songs die in lengte variëren van ruim vijf tot bijna negen minuten. Slint neemt de tijd voor het uitwerken van haar songs die wonderschone passages en vervormd gitaargeweld moeiteloos aan elkaar lijmen. Het is muziek die zich niet zo makkelijk opdringt als bijvoorbeeld de grunge albums die het muziekjaar 1991 voor een belangrijk deel bepaalden, maar iedereen die in 1991 de tijd nam voor het tweede album van Slint kreeg een onbetwiste klassieker in handen. 

Ik had het album echt al heel veel jaren niet meer beluisterd, maar ik was direct weer onder de indruk van de bijzondere songs, de hoge spanningsbogen, het geweldige gitaarspel en de bijzondere zang op het album. Post-rock zou na 1991 voor mij een genre vol lastig te doorgronden albums worden, maar Spiderland van Slint is een album dat je onmiddellijk in de ziel raakt. 

Het album was in 1991 in commercieel opzicht natuurlijk lang niet zo succesvol als de meeste andere gitaaralbums die ik hierboven heb genoemd, maar de critici waren terecht lyrisch over het album. Het hielp de band niet, want Spiderland bleek al snel de zwanenzang van Slint, dat in 1992 definitief uit elkaar viel. De leden van de band kwamen allemaal goed terecht en zouden nog veel mooie muziek maken, maar wat was het mooi geweest als we wat langer van Slint hadden kunnen genieten. Dat genieten kan gelukkig wel van het wonderschone Spiderland, dat in geen enkele platenkast of playlist mag ontbreken. Erwin Zijleman

De muziek van Slint is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://slint.bandcamp.com/album/spiderland-remastered.

Spiderland van Slint is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (remastered), 34,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 17,99 euro