Soko - Feel Feelings

De Franse muzikante Soko brengt haar langverwachte derde album uit en het is een album dat aan de ene kant makkelijk vermaakt, maar aan de andere kant stevig intrigeert en imponeert

Het leven van de Franse muzikante Soko stond de afgelopen jaren flink op zijn kop en dat heeft zijn weerslag op haar muziek. Feel Feelings lijkt in bijna niets op de vorige twee albums van de Franse muzikante. Het album klinkt loom en broeierig en doet me vaak denken aan de muziek die Air in haar begindagen maakte. Het is muziek die het uitstekend doet op een warme zomeravond, maar het is ook muziek die de fantasie stevig prikkelt en die bovendien een inkijkje geeft in het leven van Soko, dat lang niet altijd makkelijk was. Op het eerste gehoor vond ik het minder aansprekend dan haar vorige albums, maar Feel Feelings is absoluut een groeiplaat.

Feel Feelings van de Franse singer-songwriter Soko zou oorspronkelijk al aan het begin van de lente verschijnen, maar werd twee keer uitgesteld door de corona pandemie, die de muziekindustrie in zwaar weer heeft gebracht. Gelukkig is het album nu alsnog verschenen, want ik heb wel wat met de muziek van Soko. 

Het alter ego van de Française Stéphanie Sokolinski dook in 2012 voor het eerst op met het bijzonder fraaie I Thought I Was An Alien, dat me meer dan eens deed denken aan de muziek van Mazzy Star, al gaf Soko wel een Franse twist aan haar muziek. Ook op het in 2015 verschenen My Dreams Dictate My Reality doken nog flarden Mazzy Star op, maar het album viel meer op door een duidelijke postpunk injectie. 

Inmiddels zijn we vijf jaar verder en is eindelijk nieuwe muziek van de Franse muzikante, die in eigen land ook bekend is als actrice, verschenen. Feel Feelings klinkt weer flink anders dan zijn twee voorgangers. Ik geloof niet dat ik bij beluistering van het nieuwe album van Soko ook maar één keer aan Mazzy Star heb moeten denken (oké, misschien heel voorzichtig een of twee keer). Feel Feelings klinkt nog wel zwoel, maar een stuk funkier en broeieriger dan de vorige twee albums van Soko. 

Er is de afgelopen jaren veel veranderd in het leven van Stéphanie Sokolinski. Ze onderging een stevige en ingrijpende vorm van therapie en werd ze moeder. Het lijkt er op dat ze zich ook meer heeft verdiept in het Franse culturele erfgoed, want waar Soko op haar eerste twee albums haar best deed om vooral niet Frans te klinken, lijkt Feel Feelings steviger beïnvloed door de muziek van Franse muzikanten. 

In de enige Franstalige track op het album hoor je vrijwel onmiddellijk invloeden van de muziek die Serge Gainsbourg in zijn beste dagen maakte, terwijl veel van de elektronisch ingekleurde songs op het album lijken geïnspireerd door de lome en dromerige maar ook dansbare muziek van het uit Parijs afkomstige Air. Dat hoor je het duidelijkst wanneer Soko kiest voor een fraai ruimtelijk geluid en dat geluid duikt in flink wat tracks op Feel Feelings op. 

Dat de muziek van Soko niet zo Frans klinkt is overigens niet zo gek, want ze woont al vele jaren in Los Angels en nam haar nieuwe album op in New York, hierbij geholpen door onder andere Sean Lennon en leden van de bands Beach Fossils, MGMT en DIIV, waarvan ik overigens niet zo veel terug hoor in de muziek van Soko.

Het voor de lente geplande album is door alle lome, zwoele en broeierige klanken een perfecte metgezel op mooie zomeravonden, maar graaft op hetzelfde moment dieper dan de meeste andere albums in het genre. Bij eerste beluistering van Feel Feelings had ik stiekem nog wel eens heimwee naar de muziek op I Thought I Was An Alien en My Dreams Dictate My Reality, maar het derde album is de afgelopen maanden (de promo kopie van het album ging nog wel uit van een release in de lente) flink gegroeid en is me inmiddels zeker net zo dierbaar als de vorige twee albums van de Française. 

Het is niet makkelijk om muziek te maken die bijzonder aangenaam maar ook bijna pretentieloos lijkt voort te kabbelen, maar die op hetzelfde moment knap en avontuurlijk in elkaar steekt en ook nog eens ongemakkelijke persoonlijke thema’s aan snijdt. Soko slaagt hier echter glansrijk in. Feel Feelings is de soundtrack van een lome zomeravond, maar ook een album vol muzikaal avontuur en de nodige persoonlijke ontboezemingen over uiteenlopende emoties en het is een album dat laat horen dat Soko in vocaal opzicht over meerdere persoonlijkheden beschikt. Het is een album dat vraagt om tijd en energie, maar alles dat je er in stopt wordt in veelvoud terugbetaald. Erwin Zijleman

Feel Feelings van Soko is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 22,99 euro

   

Rufus Wainwright - Unfollow The Rules

Rufus Wainwright leek de popmuziek definitief vaarwel te hebben gezegd, maar keert nu terug met een prachtig singer-songwriter album, dat herinneringen oproept aan zijn eerste albums

Unfollow The Rules van Rufus Wainwright voelt aan als een warm bad en dat is het laatste dat ik van de Amerikaanse muzikant had verwacht. Op het door Mitchell Froom geproduceerde nieuwe album domineren warme klanken, lekker in het gehoor liggende popsongs en de mooie stem van Rufus Wainwright. Natuurlijk klinkt het af en toe wat bombastischer of theatraler dan het gemiddelde singer-songwriter album, maar waar veel van zijn vorige albums teveel van het goede waren, overtuigt Unfollow The Rules 50 minuten lang met tijdloos klinkende popliedjes met hier en daar een 70s feel, maar altijd het uit duizenden herkenbare stempel van Rufus Wainwright.

Rufus Wainwright heeft de afgelopen 20 jaar een bijzonder of zelfs uniek oeuvre opgebouwd. Het begon met het titelloze debuutalbum uit 1998 en opvolger Poses uit 2001 en dat zijn nog altijd met afstand mijn favoriete Rufus Wainwright albums en eerlijk gezegd de enige twee albums van de Amerikaanse muzikant die ik nog met enige regelmaat uit de kast trek. 

Na Poses sloeg de muziek van Rufus Wainwright steeds verder door richting bombast. Dat was in het begin nog wel interessant, maar al snel sloeg het wat mij betreft te ver door en haakte ik steeds sneller af. De afgelopen jaren raakte Rufus Wainwright dankzij zijn liefde voor Shakespeare sonnetten nog veel verder verwijderd van zijn eerste stappen als singer-songwriter en had ik eerlijk gezegd de hoop opgegeven dat hij nog eens een album zou maken dat me langer dan hooguit enkele minuten zou bevallen. Deze week kwam de Amerikaanse singer-songwriter echter op de proppen met een gloednieuw album dat me uitstekend bevalt en dat ruim 50 minuten de aandacht vasthoudt. 

Unfollow The Rules opent prachtig met Trouble In Paradise, dat het vintage Rufus Wainwright geluid van zijn eerste twee albums verrijkt met een vleugje Queen, een snufje E.L.O. en een beetje van The Beatles. Het is een track die zeker niet vies is van bombast, maar het blijft ook een lekker in het gehoor liggende popsong. Ook in de zang neemt de Amerikaanse muzikant niet helemaal afstand van het theatrale, maar het is niet meer zo over the top als op de meeste albums die hij sinds Poses maakte. 

Rufus Wainwright leek op zijn laatste albums afstand te hebben genomen van de popmuziek, maar op Unfollow The Rules staan de popsongs weer centraal. Het zijn popsongs die lekker vol, maar zeker niet overdadig, zijn ingekleurd met een hele bak aan instrumenten en die ook nog eens zijn verrijkt met flink wat strijkers en mooie koortjes. Het doet hier en daar wat seventies achtig aan, maar het klinkt zeker niet gedateerd. In de lekker volle instrumentatie en productie voelt de zanger Rufus Wainwright zich als een vis in het water, maar waar ik het op veel van zijn latere albums allemaal net wat te veel vond, zingt hij op Unfollow The Rules prachtig gedoseerd. 

Het nieuwe album van Rufus Wainwright bevat niet alleen vol ingekleurde popsongs, maar ook relatief sobere vooral met piano ingekleurde songs met gloedvolle vocalen, wat meer jazzy songs of wat door strijkers en koortjes gedomineerde songs waarin het bombast toch weer flink aanzwelt of juist de klassieke muziek wordt opgezocht, al blijft Rufus Wainwright dit keer wat mij betreft een album lang aan de juiste kant van de streep. Het levert een gevarieerd album op dat goed laat horen in welke genres Rufus Wainwright uit de voeten kan, maar waarop hij ook vooral laat horen dat hij een uitstekend songwriter een een prima zanger is. 

Unfollow The Rules is ook nog eens een geweldig klinkend album, wat de verdienste is van topmuzikanten als Blake Mills, Matt Chamberlain, Jim Keltner en Randy Kerber en van topproducer Mitchell Froom, die steeds weer zorgt voor prachtige warme klanken en er bovendien voor heeft gezorgd dat Unfollow The Rules nergens ontspoort in bombast en overdaad. Al met al dus een Rufus Wainwright album dat ik het best kan omschrijven als ouderwets goed. Erwin Zijleman

Unfollow The Rules van Rufus Wainwright is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 34,99 euro

CD (Deluxe), 17,99 euro

CD, 17,99 euro