18 maart 2024

Nienke Dingemans - Ain't No Hollywood Girl

Nienke Dingemans is nog altijd pas negentien jaar oud, maar de Brabantse muzikante levert een album af waar heel wat gelouterde rootsmuzikanten zowel in vocaal als muzikaal opzicht stikjaloers op zullen zijn
Helemaal aan het eind van 2021 dook de Nederlandse muzikante Nienke Dingemans op met haar eerste EP. Het is een EP die behoorlijk wat indruk maakte, zeker als je je bedacht dat de Brabantse muzikante destijds pas 17 jaar oud was. Op het deze week verschenen debuutalbum Ain’t No Hollywood Girl laat Nienke Dingemans horen dat ze flinke stappen heeft gezet. De krachtige zang op het album is bijzonder indrukwekkend, terwijl het album in muzikaal opzicht niet onder doet voor het beste dat momenteel in de VS wordt gemaakt. De Nederlandse muzikante laat ook nog eens horen dat ze uitstekende en verrassend veelzijdige songs kan schrijven. Wat een talent deze Nienke Dingemans.



De Nederlandse muzikante Nienke Dingemans debuteerde aan het eind van 2021 op haar zeventiende met de EP Devil On My Shoulder. Met het kleine half uur muziek op deze EP maakte de jonge Brabantse muzikante flink wat indruk. Dat deed Nienke Dingemans niet alleen met haar voor haar leeftijd verbazingwekkend doorleefd klinkende stem, maar ook met prima songs die binnen de Amerikaanse rootsmuziek alle kanten op konden. De met een stel ouwe rotten gemaakte EP klonk bovendien in muzikaal opzicht fantastisch en deed niet onder voor het beste dat op dat moment in Nashville of Austin werd gemaakt. 

Alle reden dus om de muzikale verrichtingen van Nienke Dingemans goed in de gaten te houden. Nienke Dingemans, die deze zomer pas haar twintigste jaar viert, brengt deze week met Ain’t No Hollywood Girl haar volwaardige debuutalbum uit en het is een album dat laat horen dat de jonge muzikante uit Ossendrecht de belofte van haar EP uit 2021 meer dan waar maakt. 

Het album opent prachtig met Hollywood Girl, dat in muzikaal opzicht redelijk ingetogen is, waardoor alles neer komt op de zang van Nienke Dingemans. Bij beluistering van Hollywood Girl heb je geen moment het idee dat je naar een zangeres van 19 luistert, want wat klinkt de stem van Nienke Dingemans heerlijk ruw en doorleefd. Op Devil On My Shoulder maakte ze al indruk met haar zang, maar op Ain’t No Hollywood Girl is de stem van Nienke Dingemans nog een stuk krachtiger. 

Ik hou persoonlijk wel van de fluisterzachte stemmen die domineren in de Amerikaanse rootsmuziek van het moment, maar de krachtige zang op Ain’t No Hollywood Girl is ter afwisseling een verademing. Nienke Dingemans kan lekker krachtig uithalen met haar stem, maar ze kan ook met veel gevoel zingen, wat gezien haar leeftijd eveneens een prestatie van formaat is. 

De Brabantse muzikante profiteerde op haar debuut EP stevig van de kunsten van producers en multi-instrumentalisten Joost Verbraak en Jan van Bijnen en die spelen ook een glansrol op het debuutalbum van Nienke Dingemans. Jan van Bijnen heeft een heel assortiment snareninstrumenten mee gesleept naar de studio en speelt track na track de sterren van de hemel, maar ook de bijdragen van blazers en strijkers tillen de songs op het album flink op en Nienke Dingemans levert zelf ook haar aandeel met onder andere fraai slide gitaarspel.

In muzikaal en vocaal opzicht knalt Ain’t No Hollywood Girl uit de speakers, luister bijvoorbeeld maar eens naar het geweldige Thelma & Louise, maar net als op haar eerste EP laat Nienke Dingemans op haar debuutalbum horen dat ze zich niet beperkt tot één genre. Ain’t No Hollywood Girl bestrijkt binnen de Amerikaanse rootsmuziek een opvallend breed palet dat varieert van ruwe blues tot lome folk en country en schakelt bovendien moeiteloos tussen wat stevigere uptempo tracks en meer ingetogen tracks, waarin de krachtige stem van Nienke Dingemans opeens een stuk intiemer en gevoeliger klinkt. 

Devil On My Shoulder vergeleek ik ruim twee jaar geleden met de beste rootsalbums die op dat moment in de Verenigde Staten werden gemaakt en ook Ain’t No Hollywood Girl is wat mij betreft een album vol internationale allure. Het is ook nog eens een album dat zich niet in het Nashville keurslijf heeft laten persen, wat de prestatie van Nienke Dingemans en de topmuzikanten met wie ze zich heeft omringd alleen maar indrukwekkender maakt. Erwin Zijleman


Ain't No Hollywood Girl van Nienke Dingemans is verkrijgbaar via de Mania webshop:


17 maart 2024

Morrissey - You Are The Quarry (2004)

Morrissey werd in de tweede helft van de jaren 90 min of meer afgeschreven, maar zorgde met You Are The Quarry voor een glorieus comeback album, dat ook twintig jaar na de release nog altijd staat als een huis
Morrissey was in 2004 vooral een icoon uit de jaren 80 en 90, maar met zijn comeback album You Are The Quarry liet hij horen dat hij er ook in het nieuwe millennium nog toe deed. You Are The Quarry is in tekstueel opzicht een fantastisch album en ook de zang van Morrissey klinkt geweldig. In muzikaal opzicht is het een verrassend melodieus album, maar de grootste kracht van You Are The Quarry schuilt in de songs op het album. De albums van Morrissey worden vaak gekenmerkt door hoge pieken en flinke dalen, maar op You Are The Quarry houdt de Britse muzikant een zeer hoog niveau vast. Ik luister niet heel vaak meer naar de muziek van The Smiths of Morrissey, maar voor You Are The Quarry maak ik nog altijd graag een uitzondering.


Morrissey is de afgelopen jaren meer in het nieuws met omstreden politieke uitspraken dan met zijn muziek. Zijn laatste albums waren weinig indrukwekkend en de opvolger van het in 2020 verschenen I Am Not A Dog On A Chain wil er ondanks meerdere aankondigingen maar niet komen. 
Het is niet de eerste keer dat de carrière van Morrissey in het slop raakt, want ook halverwege de jaren 90 bevond Morrissey zich in creatief opzicht in een diep dal. Hij zou daar op indrukwekkende wijze uit komen, maar eerst terug naar 1982. 

Steven Patrick Morrissey formeerde in dat jaar samen met gitarist Johnny Marr een band, The Smiths. De Britse band zou maar vijf jaar bestaan, maar leverde en handvol geweldige albums af en moet worden gezien als een van de belangrijkste Britse bands uit de jaren 80. Morrissey kwam na het uit elkaar vallen van de band goed uit de startblokken met het indrukwekkende Viva Hate uit 1988. Vervolgens was het wisselvalligheid troef, maar Your Arsenal (1992) en Vauxhall And I (1994) waren uitstekende albums. 

Na het zeer matige Maladjusted uit 1997 was de rek er echter wel uit en verdween Morrissey uit beeld. Na zeven magere jaren keerde de Britse muzikant in 2004 terug met het vooral in Los Angeles gemaakte You Are The Quarry. Het bleek, toch wat tegen de verwachting in, een uitstekend album en het is nog altijd met afstand mijn favoriete Morrissey album. 

De Britse muzikant heeft door zijn uit duizenden herkenbare stem een zeer karakteristiek geluid, waardoor You Are The Quarry direct bij eerste beluistering klonk als vintage Morrissey. Samen met zijn vaste kompanen en gitaristen Alain Whyte en Boz Boorer tekende Morrissey op zijn overigens zeer succesvolle comeback album voor een serie geweldige songs, die hij bovendien voorzag van vlijmscherpe en met zwarte humor en cynisme doorspekte teksten. 

Voor de productie werd een beroep gedaan op de redelijk onbekende Jerry Finn, die daarvoor vooral wat punkbandjes produceerde, maar die You Are The Quarry heeft voorzien van een aansprekend geluid waarin de gitaren maar zeker ook de synths opvallen. Het album maakt echter vooral indruk door de zang van Morrissey en door de serie hele sterke en zeer melodieuze songs. 

De Britse muzikant zingt op You Are The Quarry naar mijn mening beter dan op zijn andere soloalbums en You Are The Quarry is wat mij betreft ook het Morrissey album met het grootste aantal aansprekende songs. America Is Not The World, Irish Blood English Heart, I Have Forgiven Jesus, Come Back To Camden, I'm Not Sorry, The World Is Full Of Crashing Bores, How Could Anybody Possibly Know How I Feel?, First Of The Gang To Die, Let Me Kiss You, All The Lazy Dykes, I Like You en You Know I Couldn't Last zou ik bijna allemaal toevoegen aan mijn ultieme Morrissey playlist, terwijl ik van de meeste andere albums van de Britse muzikant hooguit een aantal tracks zou selecteren. De luxe editie die van het album is verschenen laat horen dat ook het restmateriaal van een uitstekende kwaliteit was. 

You Are The Quarry viert dit jaar alweer zijn twintigste verjaardag, maar het album staat nog altijd als een huis. Grappig om na twintig jaar de Pitchfork recensie nog eens door te lezen, die zowel met een 8,9 als rapportcijfers als met de beschouwing van het album de spijker op zijn kop slaat. Ik zie de Britse muzikant eerlijk gezegd nog niet keer zo’n glorieuze comeback maken, maar met Morrissey weet je het maar nooit. Erwin Zijleman


You Are The Quarry van Morrissey is verkrijgbaar via de Mania webshop: