Gillian Welch - Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 2

Gillian Welch gooit er nog maar eens een verzameling restmateriaal tegenaan, maar dit is restmateriaal dat echt geen moment onder doet voor haar allerbeste werk
Rond Gillian Welch was het de afgelopen jaren vooral stil, maar dit jaar kan het niet op. Allereerst was er de samen met Dave Rawlings gemaakte serie lockdown covers en hierna volgde het eerste deel van Boots No. 2, The Lost Songs. Deel 3 volgt later dit jaar, maar deel 2 verscheen deze week. Ik vond het eerste deel van Boots No. 2, The Lost Songs al prachtig, maar het tweede deel is nog veel mooier en misstaat niet tussen het allerbeste werk van de singer-songwriter uit Nashville, Tennessee. De instrumentatie is prachtig, de zang is geweldig en de songs behoren tot de mooiste die Gillian Welch schreef. Wat een traktatie deze verzameling restjes.

Afgelopen zomer werden we twee keer verrast door Gillian Welch. Eerst met het samen met haar partner Dave Rawlings gemaakte All The Good Times en nog geen twee weken later met de release van Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 1. All The Good Times bevatte een tijdens de Amerikaanse lockdown opgenomen serie covers, terwijl het eerste deel van Boots No. 2, The Lost Songs restmateriaal bevatte van de twee albums die Gillian Welch aan het begin van het huidige millennium maakte. 

Gillian Welch liet een paar jaar geleden op Boots No. 1 al horen dat haar restmateriaal niet onder doet voor de muziek die ze wel heeft uitgebracht en het eerste deel van Boots No. 2 onderstreepte dat nadrukkelijk. Prettige bijkomstigheid was dat het ging om restmateriaal uit de tijd van Time (The Revelator) uit 2001 en Soul Journey uit 2003, twee van mijn persoonlijke favorieten in het oeuvre van Gillian Welch. 

Waar we vorige maand nog werden verrast door Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 1, komt het tweede deel niet als een verrassing. Vol. 2 werd immers vorige maand al aangekondigd, net als Vol. 3 dat ook nog dit jaar zal verschijnen. Dat Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 2 er aan zat te komen is misschien geen verrassing, maar de hoge kwaliteit van het album is dat wat mij betreft wel. 

De songs die Gillian Welch, uiteraard bijgestaan door Dave Rawlings, opnam tussen de release van Time (The Revelator) en Soul Journey in, had wat mij betreft niet misstaan als reguliere release. Sterker nog, de verzameling sterke songs op Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 2 had zomaar uit kunnen groeien tot een van de betere albums van Gillian Welch. 

In muzikaal opzicht is ook deze serie songs minder verrassend. Ook op Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 2 horen we het inmiddels uit duizenden herkenbare Gillian Welch geluid. Het is een geluid dat teruggrijpt op de folk zoals die aan het begin van de vorige eeuw werd gemaakt in de Amerikaanse Appalachen. Het is de folk die met name door Gillian Welch op de kaart werd gezet aan het eind van de jaren 90 en de eerste jaren van het huidige millennium, ook via haar bijdrage aan de soundtrack van de film O Brother, Where Art Thou? 

Ook de instrumentatie op Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 2 zal niemand verrassen. Ook de songs op deze tweede selectie restmateriaal uit de vroege jaren 00 zijn volledig akoestisch en betrekkelijk sober ingekleurd met vrijwel uitsluitend en overigens prachtig klinkende akoestische gitaren en incidenteel wat accenten van onder andere een mondharmonica en een elektrische gitaar. 

Natuurlijk horen we op Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 2 ook de uit duizenden herkenbare stem van Gillian Welch, hier en daar op de achtergrond ondersteund door Dave Rawlings. Over de vocale kwaliteiten van de singer-songwriter uit Nashville zijn de meningen verdeeld, maar mij weet ze iedere keer weer diep te raken. 

Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 2 moet dus haast wel in positieve zin opvallen door een serie uitstekende songs. Het is het soort songs dat we inmiddels al bijna 25 jaar van Gillian Welch kennen, maar de songs op Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 2 doen niet onder voor haar beste werk en hoe vaker ik ze hoor, hoe beter ze worden.

Gillian Welch staat zeker niet bekend om haar enorme productiviteit, maar dit jaar krijgen we er toch flink wat songs bij, waarvan die 15 van Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 2 mij vooralsnog het best bevallen, maar Vol. 3 moet nog komen. Dat 2020 een opvallend mooi Gillian Welch jaar is, is echter al lang zeker. Erwin Zijleman

De muziek van Gillian Welch is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://gillianwelch.bandcamp.com.

De drie delen van Boots No. 2, The Lost Songs zijn in eerste instantie alleen digitaal verkrijgbaar, maar aan het eind van het jaar verschijnt een fraaie box-set, die helaas alleen via de website van Gillian Welch verkrijgbaar is, waardoor rekening moet worden gehouden met forse portokosten en met een beetje pech douanekosten: https://gillianwelch.com.

   

The Apartments - In And Out Of The Light

De Australische band The Apartments keert na een stilte van vijf jaar terug met een stemmig album, dat de aankomende herfst en winter op ongekend fraaie wijze inkleurt
De Australische band The Apartments maakte vijf jaar geleden met No Song, No Spell, No Madrigal een van mijn favoriete albums aller tijden. De lat lag dus hoog, maar ook met het deze week verschenen In And Out Of The Light had de band rond Peter Milton Walsh me weer onmiddellijk te pakken. Het nieuwe album van de band sluit naadloos aan op zijn voorganger. Ook dit keer wordt de muziek van de band gedomineerd door stemmige klanken, zijn de melodieën wonderschoon en is er de zo karakteristieke stem van Peter Milton Walsh. Het is donkere muziek die het vooral goed doet als de zon onder is en die, net als zijn voorganger, op moet gaan duiken in de jaarlijstjes.

Ruim vijf jaar geleden verscheen No Song, No Spell, No Madrigal van de Australische band The Apartments. Het was misschien wel het mooiste album van het betreffende jaar en omdat het album in Nederland pas in 2016 officieel werd uitgebracht zette ik No Song, No Spell, No Madrigal ook nog eens in mijn jaarlijstje over 2016. De afgelopen vijf jaar was het, buiten de reissue van het al even fraaie Fête Foraine uit 1996, stil rond The Apartments, maar gelukkig is de band rond Peter Milton Walsh terug met een nieuw album. 

Deze Peter Milton Walsh maakte aan het eind van de jaren 70 kort deel uit van de legendarische Australische band The Go-Betweens, maar hij verschilde uiteindelijk teveel van Robert Forster en Grant McLennan, de twee voormannen van de band, en ging zijn eigen weg. Met The Apartments maakte hij in de jaren 80 en 90 een aantal uitstekende albums, waarna het helaas lang stil was rond de band. Deze stilte werd definitief doorbroken met het prachtige No Song, No Spell, No Madrigal en nu is er In And Out Of The Light, dat ondanks de stilte van vijf jaar naadloos voortborduurt op zijn voorganger. 

De leden van de band wonen in Australië, Frankrijk en Engeland en in plaats van de wereld over te reizen bleef iedereen thuis en werden de verschillende onderdelen later samengevoegd. Het is in de coronatijd een heel normale werkwijze, maar In And Out Of The Light werd net voor het uitbreken van de corona pandemie afgerond. 

Iedereen die No Song, No Spell, No Madrigal vijf jaar geleden koesterde, zal ook smullen van No Song, No Spell, No Madrigal. De band van Peter Milton Walsh maakt ook dit keer buitengewoon sfeervolle muziek en tekent ook op In And Out Of The Light voor hemeltergend mooie melodieën. De instrumentatie is ook dit keer wonderschoon en vaak wat broeierig en dromerig van aard. 

Zeker wanneer fraaie bijdragen van strijkers en blazers worden toegevoegd en een regen- of onweersbui losbarst, maakt The Apartments muziek van de nacht, maar de band houdt het tempo niet altijd laag en tekent ook voor veelkleurig gitaarspel en stemmige pianoklanken. De prachtige klanken op het album passen uitstekend bij de karakteristieke stem van Peter Milton Walsh, die ook dit keer indringende verhalen vertelt en de muziek van The Apartments voorziet van een ziel. Het is een ruwe ziel die prachtig wordt gecontrasteerd met de dromerige vrouwenstem van Natasha Penot. 

Ook In And Out Of The Light zal weer worden vergeleken met de muziek van onder andere American Music Club, Spain en Tindersticks, maar ik vind zelf de Schotse band The Blue Nile het meest treffende vergelijkingsmateriaal, al klinkt The Apartments inmiddels vooral als zichzelf. 

No Song, No Spell, No Madrigal is de afgelopen vijf jaar tot ongekende hoogten gestegen en heeft zich geschaard onder mijn favoriete albums aller tijden, maar ook In And Out Of The Light heb ik weer onmiddellijk omarmd. Het is een album om je eindeloos mee op te sluiten, dat de avond keer op keer prachtig inkleurt en dat laat horen dat je nooit genoeg songs van The Apartments kunt hebben. 

Fans van de band weten al lang hoe mooi de muziek van de band van Peter Milton Walsh is, maar In And Out Of The Light verdient het om in veel bredere kring te worden opgepikt en verdient een plekje in de jaarlijstjes. Enig minpunt: met 35 minuten is het album wat kort, maar zet het nog een keer op en de bezwerende kracht is alleen maar groter. Erwin Zijleman

De muziek van The Apartments is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://theapartments.bandcamp.com/album/in-and-out-of-the-light.

In And Out Of The Light van The Apartments is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 19,99 euro

CD, 14,99 euro