Review: Avery Anna - let go letters

De jonge Amerikaanse muzikante Avery Anna leverde vorig jaar met Breakup Over Breakfast een debuutalbum vol belofte af en maakt deze belofte meer dan waar op haar echt uitstekende tweede album let go letters
Avery Anna heeft niet de tijd genomen voor haar tweede album, want nog geen jaar na haar debuutalbum is ze al weer terug met een tweede album. Het is een album waarop de nog altijd piepjonge Amerikaanse muzikante reuzenstappen zet. Op let go letters laat Avery Anna horen dat ze uit de voeten kan met bijzonder lekker in het gehoor liggende pop en rock songs, maar dat ze misschien nog wel makkelijker overtuigt in songs waarin ze opschuift richting country en countrypop. Het tweede album van Avery Anna is een album waarvoor de groten in de country en de pop zich niet zouden schamen, waardoor het alleen maar een kwestie van tijd kan zijn voor Avery Anna zelf een ster is.

De Amerikaanse muzikante Avery Anna (Rhoton) zette als tiener filmpjes op TikTok, waarop ze zittend in een badkuip songs van anderen vertolkte. Het leverde haar een verrassend groot publiek op en de basis voor een carrière in de muziek. Die carrière begon voor mij pas met het vorig jaar zomer verschenen debuutalbum van Avery Anna. 

Op Breakup Over Breakfast maakte de pas twintig jaar oude muzikante uit Nashville, Tennessee, wat mij betreft indruk met een lekker in het gehoor liggende mix van country, pop en rock. In haar songs stond Avery Anna stil bij het einde van een liefdesrelatie in persoonlijke teksten en liet ze wat mij betreft ook horen dat ze een prima zangeres is. 

Op Breakup Over Breakfast viel echt nog wel wat aan te merken, maar ik hoorde absoluut de belofte van de jonge Amerikaanse muzikante en voorspelde haar op basis van haar debuutalbum alvast een hele mooie toekomst in de countrypop of in de pop. Avery Anna komt verrassend snel na haar debuutalbum met een tweede album op de proppen, want deze week is haar tweede album let go letters verschenen. 

De titel van het album verwijst naar de brieven die haar fans achter kunnen laten na de concerten van Avery Anna en waarin ze psychische en sociale problemen van zich af kunnen schrijven. Ik heb geen idee hoe populair Avery Anna inmiddels in de Verenigde Staten is, maar gezien de aandacht voor haar tweede album in de eerste week na de release verwacht ik niet dat ze al heel groot is. 

Dat moet haast wel gaan veranderen nu, want met let go letters heeft de jonge Amerikaanse muzikante een album afgeleverd dat een heel groot publiek aan moet kunnen spreken. Op haar tweede album gaat Avery Anna verder waar haar debuutalbum Breakup Over Breakfast nog geen jaar geleden ophield, maar waar haar debuutalbum wat mij betreft vooral belofte liet horen, hoor ik op let go letters heel veel talent. 

Ook op haar tweede album kan de muzikante uit Nashville uit de voeten met country, met pop en rock en met countrypop. Het album bevat een aantal zeer aanstekelijke uptempo songs, zoals de uitstekende en lekker stevige single Mr. Predictable, maar Avery Anna neemt op haar tweede album ook met grote regelmaat gas terug en schuift dat flink op richting de Amerikaanse rootsmuziek. Van mij hoeft Avery Anna niet te kiezen tussen pop, rock en country, want in alle genres kan ze uitstekend uit de voeten. 

Ik was vorig jaar al gecharmeerd van de zang van de Amerikaanse muzikante, maar op haar tweede album is ze veel beter gaan zingen. In de uptempo tracks zingt Avery Anna met lekker veel power, maar ze zingt nog veel beter in de meer ingetogen songs en passages, waarin ze ook veel gevoel legt in haar stem. De uitersten liggen best veel uit elkaar op let go letters, maar de stem van Avery Anna is de verbindende factor. 

Liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek moeten misschien even wennen aan de popsongs waarmee het album opent, terwijl liefhebbers van pop het tweede deel van het album misschien net wat te veel country vinden, maar liefhebbers van beide genres, zoals ik, vinden op let go letters van Avery Anna echt heel veel moois. 

Het doet me af en toe wel wat denken aan de muziek van Megan Moroney, die twee jaar achter elkaar de top 5 van mijn jaarlijstje haalde. Het zou me niet verbazen als het tweede album van Avery Anna dit jaar een hoge notering gaat halen in mijn jaarlijstje, want let go letters is echt een ijzersterk album. Erwin Zijleman

Review: Låpsley - I’m A Hurricane, I’m A Woman In Love

I’m A Hurricane, I’m A Woman In Love is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Britse muzikante Låpsley en het is een kennismaking die gehakt maakt van alle vooroordelen die ik kennelijk over haar muziek had
Låpsley leverde onlangs met I’m A Hurricane, I’m A Woman In Love haar vierde album af. Het is een album waar nog niet overdreven veel is geschreven, maar alles dat ik heb gelezen over het album is behoorlijk positief. Hoogste tijd dus om eens te gaan luisteren naar de muziek van de Britse muzikante en dat is me uitstekend bevallen. Ik hou wel van pop en Låpsley maakt op haar nieuwe album hele goede pop. Het is pop die zich laat beïnvloeden door muziek uit het verleden, maar die ook anders klinkt dan de meeste andere pop van het moment. Het is pop die door de persoonlijkheid van Låpsley een eigen gezicht heeft en de Britse muzikante is ook nog eens een geweldige zangeres.

Ik had tot voor kort nog nooit naar de muziek van Låpsley geluisterd. Op een of andere manier associeerde ik de naam Låpsley met muziek die mij niet aanspreekt, al kan ik niet direct zeggen wat voor muziek dit dan zou moeten zijn. Waarschijnlijk iets met heel veel te zwaar aangezette elektronica en een overdaad aan beats. Het was voor mij dan ook volkomen logisch om het een week of twee geleden verschenen I’m A Hurricane I’m A Woman in Love te laten liggen, tot ik een zeer lovende recensie over het album las, die mij toch nieuwsgierig maakte naar de muziek van Låpsley. 

Ik ging er overigens ook van uit dat Låpsley uit IJsland of in ieder geval uit Scandinavië kwam, maar Holly Lapsley Fletcher is zo Brits als wat. Ze gaat inmiddels al een aantal jaren mee en levert met I’m A Hurricane I’m A Woman in Love haar vierde album af. Naar de andere albums ga ik nog wel eens luisteren, maar vooralsnog krijg ik even geen genoeg van I’m A Hurricane I’m A Woman in Love. Het is een album dat wat mij betreft een 100% popalbum genoemd mag worden, maar het is wel een interessant popalbum. 

Ik ben kennelijk niet de enige die de muziek van Låpsley de afgelopen jaren heeft laten liggen, want ik heb in meerdere recensies gelezen dat de Britse muzikante ondanks een aantal uitstekende albums nog niet is doorgebroken naar een groot publiek en haar nieuwe album mede daarom in eigen beheer heeft uitgebracht. Over de eerste drie albums kan ik nog niet oordelen, maar I’m A Hurricane I’m A Woman in Love is een popalbum dat niet onder doet voor een aantal andere grote popalbums van het moment. 

De Britse muzikante heeft een persoonlijk en intiem album over de liefde gemaakt, maar het is ook een album met een aantal grootse en zeer aanstekelijke popsongs. De meeste pop komt momenteel uit de Verenigde Staten, maar de Britse pop van Låpsley klinkt toch net wat anders. Ik vind het dan ook niet makkelijk om de muziek van Låpsley te vergelijken met de muziek van andere popzangeressen van het moment. 

Ik hoor misschien nog wel het meest van het eveneens Britse London Grammar, al moet ik toegeven dat ik al een tijd niet meer naar de muziek van die Britse band heb geluisterd. Net als de albums van London Grammar blinkt ook het album van Låpsley uit door uitstekende zang. De Britse muzikante beschikt over een bijzondere stem, die anders klinkt dan die van de andere popzangeressen van het moment. 

Het is een stem die het goed doet in met veel synths ingekleurde songs op I’m A Hurricane I’m A Woman in Love, maar die minstens even mooi en overtuigend klinkt in de meer ingetogen songs die ook zijn te vinden op het album en een folkpop kant van de Britse muzikante laten horen. 

Het zijn songs die soms wat echo’s uit de jaren 80 laten horen, maar Låpsley klinkt ook absoluut als een popzangeres van het moment. Ik hou wel van popalbums als deze en kan na een paar keer horen alleen maar concluderen dat de Britse zangeres op geen enkele manier achter blijft bij haar succesvollere concurrenten uit de Verenigde Staten. 

Zeker in de wat intiemere songs op het album hoor je veel van de persoon Låpsley en dat mis ik wel eens bij de grote popzangeressen van het moment, die in veel gevallen ook minder goed zingen dan de Britse zangeres. Ik schaam me inmiddels voor mijn vooroordelen ten opzichte van de naam Låpsley, want Holly Lapsley Fletcher is echt heel goed. Erwin Zijleman