Chastity Belt’s Julia Shapiro maakt indruk met een intens en persoonlijk soloalbum vol invloeden uit de shoegaze en dreampop
Er is momenteel geen gebrek aan albums vol invloeden uit de dreampop en shoegaze, maar het soloalbum van Julia Shapiro steekt er net wat bovenuit. De frontvrouw van de band Chastity Belt maakt indruk met een zeer persoonlijk album, waarop prachtige gitaarlijnen samenvloeien met meerdere lagen onderkoelde vocalen. Julie Shapiro slaagt er in om steeds weer wat anders te klinken en sleept er ook nog wat zweverige en stevige invloeden bij, waardoor Perfect Version geen moment een doorsnee shoegaze of dreampop album is. Het is bovendien een album dat aan kracht wint wanneer je het vaker hoort en dat hierdoor steeds wat dieper onder de huid kruipt.
Julia Shapiro is een singer-songwriter uit Seattle, Washington, die tot dusver vooral de aandacht trok met de bands waarin ze speelde. Met bands als Who Is She?, Childbirth en vooral Chastity Belt maakte Julia Shapiro extraverte muziek die zich in hokjes als noise pop en Riot Grrrl liet duwen en in tekstueel opzicht de grote thema’s en vooral de emancipatie van de vrouw niet schuwde.
Op haar solodebuut Perfect Version geeft de Amerikaanse singer-songwriter meer ruimte aan haar introverte kant. Perfect Version bevat, zeker vergeleken met de muziek van haar bands, een aantal meer ingetogen songs met vooral invloeden uit de dreampop en de shoegaze.
Bij beide genres denk ik aan fraaie en ruimtelijke gitaarlijnen, aan atmosferische synths, aan mooie melodieën en aan wat onderkoelde zang. Het komt allemaal terug op het solodebuut van Julia Shapiro, die ook nog wat 90s indie-rock (en een vleugje Juliana Hatfield) aan haar muziek toevoegt.
Nu ik dit zo intyp realiseer ik me dat er de afgelopen maanden relatief veel albums zijn verschenen die zich met deze woorden laten beschrijven, maar het album van Julia Shapiro beschikt absoluut over onderscheidend vermogen.
De muzikante uit Seattle kwam als een wrak uit de laatste tour met Chastity Belt, wiens I Used To Spend So Much Time Alone warm werd onthaald door de critici. Het succes van de band woog niet op tegen het op de klippen lopen van haar relatie en de gezondheidsproblemen die werden veroorzaakt door het zware leven on the road. Julia Shapiro twijfelde na de tour met haar band aan alles en al die twijfel vormde de basis voor de songs op Perfect Version.
Het is daarom niet zo gek dat haar solodebuut een donker en van melancholie overlopend album is. Het is ook een album dat laat horen dat Julia Shapiro als muzikant en als songwriter een flinke groei heeft doorgemaakt. De persoonlijke songs op Perfect Version zijn van hoog niveau en klinken prachtig.
De basis van vrijwel alle songs op het album bestaat uit prachtige gitaarlijnen en meerdere lagen vocalen, maar de naar de achtergrond gemixte ritmesectie en de atmosferische keyboards zijn uiteindelijk net zo belangrijk.
De gitaarlijnen op Perfect Version zijn niet alleen van grote schoonheid, maar ook verrassend gevarieerd, waardoor de songs op het album niet zo eenvormig klinken als in de dreampop en shoegaze nogal eens gebruikelijk is. Ook de in meerdere lagen opgenomen vocalen doen wat met de muziek van Julia Shapiro. Zeker wanneer deze vocalen wat zweverig klinken, doemen echo’s van The Cocteau Twins op en worden de songs voorzien van nog wat meer diepte.
Perfect Version is een mooi klinkend album, maar werd door Julia Shapiro zelf opgenomen, ingespeeld en geproduceerd in haar piepkleine appartement in Seattle, waar de Amerikaanse singer-songwriter weer tot zichzelf kwam. Ik was twee jaar geleden zeer gecharmeerd van het laatste album van Chastity Belt, maar ook dit soloalbum van de frontvrouw van de band is absoluut de moeite waard en het is ook nog eens een album dat nog heel lang steeds beter wordt. Erwin Zijleman
De muziek van Julia Shapiro is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://juliashapiro.bandcamp.com/album/perfect-version.
Jamestown Revival combineert prachtige stemmen en een al even mooie instrumentatie in songs die maar blijven groeien en betoveren
San Isabel is al het derde album van het Amerikaanse duo Jamestown Revival en het is wat mij betreft een voltreffer. Het Texaanse duo imponeert op haar nieuwe album met prachtige stemmen, die echt bijzonder fraai samenvloeien, maar maakt ook indruk met een zeer verzorgde en uiterst trefzekere instrumentatie en met prima songs. Met twee zo mooi bij elkaar kleurende stemmen is de verleiding groot om alleen te vertrouwen op vocaal vuurwerk, maar het Texaanse tweetal kiest voor de balans, wat uitstekend uitpakt. Het levert een uiterst subtiel en smaakvol rootsalbum op dat echt alle aandacht verdient. Ook in Nederland.
Jamestown Revival is een duo uit Austin, Texas, dat bestaat uit Jonathan Clay en Zach Chance. De twee jeugdvrienden uit het eveneens in Texas gelegen Magnolia, maken inmiddels al een aantal jaren muziek en zijn inmiddels toe aan hun derde album.
De openingstrack van dit derde album laat direct horen wat het sterkste wapen van Jamestown Revival is. In deze openingstrack vloeien de stemmen van Jonathan Clay en Zach Chance prachtig samen op een wijze die we kennen van roemruchte duo’s als The Everly Brothers en Simon & Garfunkel, om er eens twee te noemen, maar ik hoor ook wel wat van Crosby, Stills & Nash.
Het is vergelijkingsmateriaal dat we de laatste jaren wel veel vaker zijn tegengekomen, maar vergeleken met de meeste van hun soortgenoten doen de twee Texanen niet erg hun best om het geluid van hun legendarische voorgangers nauwkeurig te reproduceren. Jamestown Revival combineert prachtig bij elkaar kleurende stemmen en harmonieën met een lekker in het gehoor liggend rootsgeluid.
Het is een rootsgeluid dat me wel wat doet denken aan het geluid van bands als The Lone Bellow en The Lumineers, die beiden de afgelopen jaren prachtige en wat onderschatte albums hebben afgeleverd. Jamestown Revival doet hier zeker niet voor onder.
Het sterkste wapen van de band zijn zoals gezegd de stemmen van Jonathan Clay en Zach Chance, maar het tweetal uit Austin heeft ook veel aandacht besteed aan de instrumentatie en de songs op San Isabel. Het derde album van Jamestown Revival bevat flink wat invloeden uit de folk, maar past ook meer dan eens prima in het hokje alt-country.
Wat San Isabel zo mooi maakt is het ingetogen karakter van het album. Jonathan Clay en Zach Chance zijn incidenteel goed voor vocaal vuurwerk, maar de twee zingen toch vooral ingetogen, wat prachtig kleurt bij de verzorgde en eveneens ingetogen instrumentatie op het album.
In de songs van Jamestown Revival is plek voor lege ruimte, waardoor de muziek van het tweetal prachtig ruimtelijk klinkt. De ruimte voorziet de muziek van Jamestown Revival ook van een bijzondere lading, waardoor de songs van het Texaanse tweetal zich steeds nadrukkelijker opdringen en de vergelijking met andere duo’s met gouden keeltjes steeds verder uit beeld raakt.
De vergelijking met de muziek van The Lone Bellow snijdt daarentegen steeds meer hout en daar hoor je mij niet over klagen. Op San Isabel zijn de vocalen en de instrumentatie prachtig in evenwicht en duiken steeds weer andere accenten op die de aandacht trekken. De ene keer is het een subtiel spelende banjo, de volgende keer een fraai gitaarloopje, maar ook wonderschone harmonieën of uiterst subtiele solovocalen tillen San Isabel iedere keer weer een beetje verder omhoog.
Het derde album van Jamestown Revival sleept zich langzaam voort, maar in het broeierige geluid van het tweetal duikt steeds meer moois op. Ik heb San Isabel van Jamestown Revival inmiddels een tijdje in huis en ben langzaam maar zeker steeds meer onder de indruk geraakt van dit uiterst subtiele, maar ook fascinerende en meeslepende album. Erwin Zijleman
