Monotales - Kiss The Money And Run

Absoluut mijn favoriete plaat van het moment, maar probeerde er tot voor kort maar eens aan te komen. Alle wegen stopten na Zwitserland, Oostenrijk en Duitsland en dat is net niet genoeg. De plaat is nu gelukkig verkrijgbaar via bandcamp. Alle reden dus om de recensie nog eens te herhalen.

“The Jayhawks meet The Beatles”, oftewel Amerikaanse rootsmuziek met Beatlesque refreinen, volstrekt onweerstaanbaar als je het mij vraagt
Het rijtje popmuziek uit Zwitserland in mijn platenkast is zeer bescheiden, maar eindelijk wordt er weer eens een plaat aan toegevoegd. De Zwitserse band Monotales strooit op Kiss The Money And Run met honingzoete melodieën en refreinen die absoluut ‘Beatlesque’ mogen worden genoemd en combineert dit met vooral invloeden uit de 70s countryrock en de 90s alt-country. Het levert een plaat op die de zon laat schijnen, associaties oproept met klassiekers uit het verleden, maar ook op bijzondere wijze invloeden combineert. Ik kan het echt met geen mogelijkheid weerstaan.

Zwitserland en popmuziek is de afgelopen decennia een lastige combinatie gebleken. Veel verder dan Andreas Vollenweider en Yello kom ik niet en de eerste past net zo goed in het hokje klassieke muziek als in het hokje popmuziek. 

Dat er in Zwitserland wel vaker goede popmuziek wordt gemaakt is te horen op Kiss The Money And Run van de uit Luzern afkomstige band Monotales. 

Kiss The Money And Run is niet de eerste plaat van de Zwitserse band, maar wel de plaat waarmee zomaar de sprong naar een groter publiek kan worden gemaakt. 

De muziek van Monotales werd me ergens aangeprezen als “The Jayhawks meet The Beatles” en dat is een goede eerste omschrijving van de muziek op Kiss The Money And Run. De plaat staat vol met bijzonder lekker in het gehoor liggende en zeer melodieuze popliedjes. Het zijn popliedjes die het predicaat ‘Beatlesque’ zeker verdienen. Met name de refreinen van de songs en de koortjes in de songs doen vaak denken aan toegankelijke popsongs van de Fab Four, maar Monotales slaat wegen in die The Beatles nooit ingeslagen zijn. 

Kiss The Money And Run heeft niet alleen een voorkeur voor genadeloos aanstekelijke en Beatlesque popliedjes, maar heeft ook absoluut een zwak voor Amerikaanse rootsmuziek. Wanneer Monotales put uit de archieven van de Amerikaanse rootsmuziek hoor ik vooral veel invloeden uit de countryrock uit de jaren 70 en uit de alt-country uit de jaren 90, waarmee ook de naam van The Jayhawks als vergelijkingsmateriaal verklaard is. 

Monotales laat het echter niet bij The Beatles en The Jayhawks, maar stopt hier en daar ook wat blues in haar muziek, waardoor de band uit Luzern ook wat rauwer en steviger kan klinken. Af en toe doet het me wat denken aan de briljante platen van de Amerikaanse band Cotton Mather, maar Monotales kruipt in haar muziek dichter tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan en laat de invloeden van The Beatles af en toe achterwege. 

In muzikaal opzicht heb ik niets aan te merken op Kiss The Money And Run. Integendeel. De plaat klinkt warm en gloedvol en vrijwel altijd onweerstaanbaar lekker, waarbij vooral het veelkleurige gitaarwerk er voor mij uitspringt. Het is muziek die aanzet tot associëren, want steeds duiken andere invloeden uit de archieven op. 

Ook in vocaal opzicht is de muziek van Monotales dik in orde. De leadzanger beschikt over een bijzonder aangename stem en ook de koortjes op de plaat zijn uitstekend en herinneren hier en daar aan de vocale duels die Gary Louris en Mark Olson van The Jayhawks uitvochten. 

Het is al genoeg om een prima plaat af te leveren, maar Kiss The Money And Run schat ik uiteindelijk nog wat hoger in. Dat is de verdienste van de geweldige songs op de plaat. Kiss The Money And Run staat vol met songs die je na één keer horen wilt koesteren en die ook na talloze keren horen nog goed zijn voor een warm gevoel. 

Na één keer horen hield ik van de nieuwe plaat van de Zwitserse band, maar Kiss The Money And Run is sindsdien alleen maar mooier, warmer en stemmiger geworden. Ook behoefte aan warme klanken en songs vol echo’s uit een mooi verleden? Zet Kiss The Money And Run van Monotales eens op. Erwin Zijleman

De muziek van Monotales is verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band.

   

Spidergawd - Spidergawd V

Noorse band reproduceert de melodieuze hardrock uit de jaren 70 en voegt er een aantal opvallende accenten aan toe

Ik heb vooral vanuit jeugdsentiment een zwak voor de melodieuze hardrock uit de jaren 70 en het is een sentiment dat de Noorse band Spidergawd weet te raken met haar muziek. Een loodzware ritmesectie, de ene na de andere melodieuze gitaarsolo, onweerstaanbare riffs en een zanger die de veters uit zijn schoenen zingt. Het klinkt allemaal bijzonder lekker, maar de Noren zijn niet van plan om zich te beperken tot de groten uit de jaren 70, door ook de Britse rock uit de jaren 80 en de metal er bij te pakken. En dan is er ook de nog voor het genre zo atypische saxofoon.

Ik was tot voor kort niet bekend met de muziek van de Noorse band Spidergawd en pakte hun nieuwe plaat er eigenlijk alleen maar bij omdat de spoeling op het moment nog dun is en omdat ik er achter kwam dat de band in het verleden twee leden van de Noorse alleskunners Motorpsycho in de gelederen had. 

Bent Sæther heeft Spidergawd inmiddels verlaten, terwijl Kenneth Kapstad Motorpsycho definitief achter zich heeft gelaten. Genoeg gezegd over Motorpsycho dus en alle aandacht voor Spidergawd. 

Spidergawd V, inderdaad de vijfde plaat van de band uit het Noorse Trondheim, opent met anderhalve minuut durende uithalen op de saxofoon. Ik dacht even met een free jazz band te maken te hebben, want die zijn in Noorwegen in ruimte mate beschikbaar, maar na anderhalve minuut laat Spidergawd haar ware gezicht zien. 

De Noren overtuigen vanaf dat moment met heerlijke melodieuze hardrock. Het is de hardrock zoals die in de jaren 70 werd gemaakt door bands als Deep Purple, AC/DC, Judas Priest, Uriah Heep, Black Sabbath, Van Halen en zeker ook Thin Lizzy, om er maar een aantal te noemen. Het is hardrock vol prachtig uit de bocht vliegend maar ook zeer melodieus gitaarwerk, een stevig aangezette ritmesectie en een krachtige rockzanger van het type Ronnie James Dio, om het aantal namen maar eens tot één te beperken. 

Het is de muziek waar ik van hield toen ik “Alle 13 goed” verruilde voor serieuzere popmuziek. Het is ook muziek waar ik niet al te vaak meer naar luister en als ik het doe kies ik voor de klassiekers in de platenkast. De vijfde plaat van Spidergawd kan hier zomaar aan worden toegevoegd, want wat klinkt de muziek van de Noren lekker. 

Bij beluistering van Spidergawd V ben ik onmiddellijk terug bij mijn eerste stapjes in de popmuziek, maar het siert de band uit Trondheim dat ze niet zijn blijven hangen in de jaren 70. Spidergawd V flirt niet alleen met 70s hardrock, maar ook met de New wave of British heavy metal, die eind jaren 70 ontstond als reactie op de punk en bands als Iron Maiden, Def Leppard en Saxon opleverde. Ook hier laat Spidergawd het niet bij, want ook de metal en meedogenloze riffs van Metallica en invloeden van rockbands uit het heden hebben hun sporen nagelaten in de muziek van de Noren. En dan is er ook nog de saxofoon die zo nu en dan opduikt en de muziek van Spidergawd uniek maakt. 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik het vijfde album van Spidergawd na eerste beluistering vooral uit de speakers heb laten komen vanwege jeugdsentiment, maar als ik net wat beter luister hoor ik ook dat de muziek van de Noren knap in elkaar steekt en dat de band veel meer doet dan het reproduceren van de melodieuze hardrock van een aantal decennia geleden. 

Spidergawd V is verschenen op het fameuze Noorse label Stickman Records. Het is het label dat me de afgelopen twee jaar op het spoor bracht van Soup en het is het label dat ons binnenkort gaat verblijden met een nieuwe Motorpsycho plaat, maar ook de vijfde van Spidergawd is een plaat die er mag zijn. Verplichte kost voor liefhebbers van 70s hardrock, maar ook zeker interessant voor liefhebbers van rockmuziek in wat bredere zin. Pak de luchtgitaar er maar bij en genieten maar, bijna 40 minuten lang. Erwin Zijleman

De fraaie vinyl versie van V van Spidergawd is verkrijgbaar via het label van de band: https://www.stickman-records.com/shop/spidergawd-v/.