28 september 2023

The Equatorial Group - Sea

De Britse band The Equatorial Group levert met Sea haar derde uitstekende album op rij af en slaagt er wederom in om Amerikaanse rootsmuziek prachtig te laten samenvloeien met tijdloze popmuziek
Met Apricity en Falling Sands heeft de Britse band The Equatorial Group al twee albums op haar naam staan die niet misstonden in jaarlijstjes. Het onlangs verschenen Sea bleek een serieuze horde, want de band werkte maar liefst drie jaar aan haar derde album. Het resultaat is er naar, want Sea doet niet onder voor zijn twee voorgangers en maakt indruk met een mooie mix van Amerikaanse rootsmuziek en zonnige popmuziek. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal heerlijk, met een eervolle vermelding voor het gitaarwerk, en ook in vocaal opzicht kan de band met een aantal mooie mannenstemmen en een prachtige vrouwenstem aan boord prima uit de voeten. Geweldige band, heerlijk album.



De vorige twee albums van de Britse band The Equatorial Group, Apricity uit 2018 en Falling Sands uit 2019, omschreef ik op de krenten uit de pop als albums die Fleetwood Mac zou hebben gemaakt als het begin jaren 70 een verkeerde afslag had genomen en in plaats van in Los Angeles in de woestijn van California of Arizona was terecht gekomen. The Equatorial Group had op haar eerste twee albums een uitstekend gevoel voor lekker in het gehoor liggende popliedjes, maar verwerkte naast invloeden uit de pop ook flink wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek in haar muziek, wat een zeer aangenaam geluid opleverde. 

Het leverde twee geweldige albums op, die helaas niet zoveel aandacht kregen als ze verdienden. Dat geldt helaas ook weer voor het deze maand verschenen Sea, want vooralsnog blijft het behoorlijk stil rond het derde album van The Equatorial Group, al heeft dat vast ook te maken met het feit dat Google bij zoeken vooral links naar studies over het opwarmen van de oceanen rond de evenaar presenteert. Met de kwaliteit van het album heeft het gebrek aan aandacht in ieder geval niets te maken, want ook op Sea steekt de band uit het Britse Eastbourne in een blakende vorm. 

De band heeft de tijd genomen voor haar derde album en nam Sea, mede door de beperkingen van de coronapandemie, gedurende een periode van maar liefst drie jaar op in de huizen van de bandleden en in repetitieruimtes. Het bewijst maar weer eens dat je tegenwoordig geen dure studio meer nodig hebt om een goed klinkend album te maken, want het derde album van The Equatorial Group klinkt echt fantastisch. 

Ook Sea klinkt weer als een album dat Fleetwood Mac zou hebben gemaakt als het in haar hoogtijdagen meer invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek had toegelaten in haar muziek. The Equatorial Group heeft zich absoluut laten inspireren door de tijdloze popsongs van Fleetwood Mac en haar tijdgenoten, maar kan ook de Americana niet los laten. Het is een combinatie die geweldig uitwerkt.

De band beschikt over meerdere goede stemmen en maakt daar op Sea stevig gebruik van. Dat is aan de ene kant jammer, want persoonlijk veer ik vooral op wanneer zangeres Helen Weeks de leadzang voor haar rekening neemt, maar aan de andere kant zorgt het afwisselen van mannen- en vrouwenstemmen wel voor wat meer variatie, net als Fleetwood Mac dat deed op haar beste albums. 

In vocaal opzicht is Sea een prima album, want ook de mannelijke bandgenoten zingen uitstekend, maar ook in muzikaal opzicht staat het album als een huis, waarbij dit keer vooral het gitaarwerk opvalt. Dit gitaarwerk is af en toe net wat gruiziger dan op de vorige twee albums en neemt hier en daar de tijd voor solo’s en dat bevalt me wel. Het gitaarwerk wordt hier en daar mooi aangevuld door de door zangeres Helen Weeks bespeelde pedal steel, die het geluid van de band wat meer de kant van de Amerikaanse rootsmuziek op trekt, terwijl synths de songs van The Equatorial Group een aangename popinjectie geven. 

Ook met Sea heeft The Equatorial Group weer een album gemaakt dat direct bij eerste beluistering vertrouwd klink en dat is een bijzondere gave. Net als de vorige albums van de Britse band wordt ook Sea bovendien beter bij herhaalde beluistering, wat een extra reden is om ook dit derde album van de Britse band van harte aan te bevelen. Erwin Zijleman

De muziek van The Equatorial Group is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://theequatorialgroup.bandcamp.com/album/sea.



27 september 2023

yeule - softscars

yeule maakte op het vorig jaar verschenen Glitch Princess de popmuziek van de toekomst en herhaalt dit kunstje op het minstens even ongrijpbare maar ook minstens even fascinerende softscars
De uit Singapore afkomstige yeule leverde vorig jaar met Glitch Princess een onverwacht jaarlijstjesalbum af. Het is een album dat is te omschrijven als een vat vol tegenstrijdigheden, maar ook als een onuitputbare bron van goede ideeën. Het is een omschrijving die ook van toepassing is op het nieuwe album van yeule. Op softscars klinkt yeule weer flink anders dan op haar vorige album, maar het is wederom een ongrijpbaar album dat het ene moment redelijk toegankelijke popsongs laat horen, maar hier het volgende moment weer mijlenver van verwijderd is. Het is een album dat 1001 invloeden verwerkt, maar uiteindelijk blijft yeule volkomen uniek.


In mijn jaarlijstje over 2022 was Glitch Princess van yeule wat mij betreft een van de meest bijzondere albums. Het is een album waar ik in eerste instantie helemaal niets mee kon, tot de puzzelstukjes in elkaar begonnen te vallen. Glitch Princess was een vat vol tegenstrijdigheden, waarin yeule af en toe dicht tegen de erkende popprinsessen van het moment aan kroop, om zich er niet veel later weer totaal van te vervreemden. Glitch Princess trok niet alleen in muzikaal opzicht de aandacht maar baarde ook opzien door de presentatie van yeule als een ‘non-binaire cyborg’, wat het album voorzag van een futuristisch tintje. 

Ik sloot de inleiding van mijn recensie van het tweede album van yeule af met de volgende woorden en daar sta ik nog steeds achter: “Glitch Princess is soms mooi en ingetogen, maar net zo makkelijk hard en pompeus. Soms klinkt het album verrassend toegankelijk, maar yeule zoekt ook het experiment. Na één keer horen vond ik het vreselijk, na vijf keer horen bijzonder en na tien keer horen geweldig. yeule maakt op Glitch Princess de popmuziek van de toekomst.” 

Deze week keert het alter ego van de uit Singapore afkomstige maar tegenwoordig vanuit Londen en Los Angeles opererende Nat Ćmiel, die werd geboren als Natasha Yelin Chang, terug met een nieuw album, softscars. Het is een album dat net als zijn voorgangers is te omschrijven als een vat vol tegenstrijdigheden, maar softscars is een ander album dan Glitch Princess. Je hoort het direct in de openingstrack, waarin yeule zich omringt met de bocht uit vliegende gitaren en het in vocaal opzicht uitschreeuwt. Het is een ruwe uitbarsting die wordt gevolgd door een redelijk conventioneel popliedje, al is conventioneel een begrip dat in het woordenboek van yeule niet voor komt. 

Net als zijn voorganger is softscars is muzikaal opzicht een spannend album, want het kan meerdere kanten op. Wanneer yeule kiest voor subtiele elektronische klanken en wat steviger aangezette beats hoor je redelijk toegankelijke popsongs, al blijft het even wennen aan de zachte en af en toe vervormde zang. Ook op softscars kan yeule echter ook stevig tegen de haren instrijken, bijvoorbeeld met een bak herrie, al is het zwaar vervormde geluid uit de openingstrack (gelukkig) een uitzondering. Invloeden uit de 90sn indierock en shoegaze komen meer dan eens voorbij, maar yeule verwerkt ze op geheel eigen wijze.

Het nieuwe album van yeule is waarschijnlijk te excentriek om de muzikant uit Singapore te scharen onder de meest succesvolle popprinsessen van het moment, maar zelf vind ik het album niet misstaan tussen de albums van deze popprinsessen, al is yeule de tijd flink wat jaren vooruit. 

Het leuke en interessante van Glitch Princess was dat het album steeds weer nieuwe dingen liet horen en dat is op softscars niet anders. Het nieuwe album van yeule is niet alleen een vat vol tegenstrijdigheden, maar ook een schatkist vol goede ideeën. Deze goede ideeën zijn gevoed door uiteenlopende genres en bestrijken een aantal decennia popmuziek, maar de muziek van yeule klinkt ook uniek, al doet het me af en toe wel wat aan de muziek van Grimes denken. 

Of softscars net zoveel impact op me gaat hebben als het briljante Glitch Princess durf ik nog niet te voorspellen, maar na een paar keer horen durf ik al wel te beweren dat yeule met softscars een van de meest bijzondere popalbums van 2023 heeft gemaakt en iedere keer als ik naar het album luister valt er weer iets nieuws op zijn plek. Erwin Zijleman

De muziek van yeule is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de muzikant uit Singapore: https://yeule.bandcamp.com/album/softscars.


softscars van yeule is verkrijgbaar via de Mania webshop: