Review: Tami Neilson - Neon Cowgirl

Ook op haar nieuwe album laat Tami Neilson weer horen dat ze behoort tot de beste soulzangeressen van het moment, maar op Neon Cowgirl schaart ze zich bovendien onder de beste countryzangeressen
Neon Cowgirl, het nieuwe album van de Nieuw-Zeelandse muzikante Tami Neilson, bevat een aantal bekende ingrediënten. De band speelt geweldig, de muzikale invloeden komen vooral uit een ver verleden en Tami Neilson is een geweldige zangeres, die je ook dit keer van je sokken blaast met haar krachtige stem. Het is een stem die dit keer ook wat meer ingetogen kan klinken en hierdoor alleen maar aan impact wint. Neon Cowgirl bevat wat meer invloeden uit de countrymuziek en ook deze invloeden passen perfect bij de weergaloze stem van Tami Neilson, die nog maar eens laat horen dat ze behoort tot de allerbesten binnen de (Amerikaanse) rootsmuziek van het moment.

De in het Canadese Toronto geboren, maar al geruime tijd in Nieuw-Zeeland woonachtige Tami Neilson, ontdekte ik een kleine tien jaar geleden toen haar album Don’t Be Afraid verscheen. Het was mijn eerste kennismaking met haar zeer indrukwekkende stemgeluid en haar vooral door invloeden uit de jaren 50 en 60 gedomineerde muziek. 

Sinds het weergaloze Don’t Be Afraid, dat ik te laat ontdekte voor een recensie op de krenten uit de pop, ben ik fan van Tami Neilson, die sindsdien alleen maar beter is geworden. Op Sassafrass! uit 2018, Chickaboom! uit 2020 en Kingmaker uit 2022 was de mix van country, blues, rock ’n roll en heel veel soul nog wat onweerstaanbaarder en de stem van de Nieuw-Zeelandse muzikante nog wat imposanter. 

Vorig jaar verscheen in de vorm van Neilson Sings Nelson nog een bijzonder tussendoortje. Op het in de studio van Willie Nelson in Texas opgenomen mini-album vertolkte Tami Neilson, samen met haar broers, een aantal songs van de legendarische countrymuzikant en dat deed ze met veel passie. Zeker de moeite waard, maar het deze week verschenen echte nieuwe album van Tami Neilson sla ik toch hoger aan. 

Neon Cowgirl werd weer opgenomen in haar vaste thuisbasis in Nieuw-Zeeland, maar net als op haar vorige albums vindt Tami Neilson haar muzikale inspiratie vooral in de Verenigde Staten en dan bij voorkeur in het diepe zuiden van de VS en als het even kan aan de oevers van de MIssissippi.

Neon Cowgirl opent met een song die wat afwijkt van de songs die de Nieuw-Zeelandse muzikante op haar vorige albums liet horen. Tami Neilson zingt in de openingstrack van haar nieuwe album met wat meer country dan soul en heeft zich bovendien omringd met heel veel strijkers. Het klinkt misschien net wat anders dan we van haar gewend zijn, maar Tami Neilson vindt de inspiratie nog altijd vooral in het verre verleden en zingt zoals altijd de veters uit je schoenen. 

Foolish Heart is een song die waarschijnlijk prachtig zou zijn vertolkt door Roy Orbison, wat zeker ook geldt voor de slottrack, maar ook Tami Neilson kan er uitstekend mee overweg. De Nieuw-Zeelandse muzikante had van mij best een album vol met dit soort songs mogen maken, maar Neon Cowgirl kiest ook voor het vertrouwde recept. 

Tami Neilson doet er dan in vocaal opzicht een schepje bovenop, terwijl haar band de pannen van het dak speelt. Wanneer de strijkers aanzwellen krijgen we vooral de crooner Tami Neilson te horen, maar ook het wat ruwere werk met veel soul en rock ’n roll is bij haar nog altijd in uitstekende handen. Tami Neilson steelt zelf de show op haar nieuwe album, maar ook de gastbijdragen van Neil Finn, Ashley McBryde, Grace Bowers en Shelly Fairchild, The Secret Sisters en JD McPherson mogen niet onvermeld blijven. 

Door de hier en daar stevige inzet van strijkers klinkt Neon Cowgirl uiteindelijk toch net wat anders dan de vorige albums van Tami Neilson en het nieuwe geluid is zeker niet minder indrukwekkend. De zang op het album is van een ontzettend hoog niveau en is af en toe van een kracht om bang van te worden. In muzikaal opzicht valt niet alleen de grotere rol voor strijkers op, maar ook de net wat grotere rol voor invloeden uit de country en country-noir in plaats van invloeden uit de soul, al blijft Tami Neilson ook een geweldige soulzangeres. 

Je moet wel van een beetje nostalgie houden, want ook Neon Cowgirl staat weer met minstens één been in de jaren 50 en 60, maar als je er van houdt is ook het nieuwe album van Tami Neilson weer een hoogstaande luistertrip, gemaakt door een fantastische zangeres en een stel geweldige muzikanten. Erwin Zijleman

De muziek van Tami Neilson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikante: https://tamineilson.bandcamp.com/album/neon-cowgirl.

Neon Cowgirl van Tami Neilson is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Sly & The Family Stone - There's A Riot Goin' On (1971)

Sly & The Family Stone was maar een paar jaar succesvol, maar leverde in deze periode wel een aantal geweldige albums af, waaronder het uitstekende en zeer invloedrijke There's A Riot Goin' On uit 1971
De Amerikaanse muzikant Sylvester Stewart, beter bekend als Sly Stone, overleed vorige maand. Het is een naam die voor velen onbekend is, want de hoogtijdagen van Sly en zijn band The Family Stone waren aan het eind van de jaren 60 en het begin van de jaren 70 en beslaan slechts een handvol albums. Het zijn albums die goed maar vooral heel invloedrijk zijn, want velen hebben zich laten beïnvloeden door de muziek van Sly & The Family Stone, onder wie zeker Prince. Het is allemaal goed te horen op There's A Riot Goin' On, een van de beste albums van de Amerikaanse band en wat mij betreft de beste. Sly Stone is niet meer, maar zijn muzikale erfenis mag niet worden vergeten.

De dood van Sly Stone vorige maand werd helaas wat overschaduwd door de dood van Brian Wilson twee dagen later. Hij is misschien ook niet zo bekend als de man achter de meesterwerken van The Beach Boys, maar ook Sly Stone moet worden gerekend tot de grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek en bovendien als een muzikant die enorm veel invloed heeft gehad op de ontwikkeling van de popmuziek. 

Sly Stone was de artiestenaam van de Amerikaanse muzikant Sylvester Stewart, die al op jonge leeftijd zijn eerste stappen in de muziek zette. Het succes kwam toen hij zichzelf Sly Stone ging noemen en zijn band The Family Stone formeerde. Het debuut van Sly & The Family Stone verscheen in 1967 en deed nog niet veel. Het debuutalbum van de band klonk ook als een vrij standaard soulalbum en daar waren er destijds heel veel van. 

Op het een jaar later verschenen Dance To The Music begon het geluid van Sly & The Family Stone vorm te krijgen. De soul van het debuutalbum werd verrijkt met funk, rock en psychedelica en klonk opeens een stuk opwindender en orgineler. Het is een lijn die werd doorgetrokken op de albums Life uit 1968 en Stand! uit 1969, die Sly Stone en zijn band op de kaart wisten te zetten als een van de meest opwindende bands van dat moment. 

De Texaanse muzikant maakte zelf indruk, maar wist ook een aantal uitstekende muzikanten om zich heen te verzamelen, onder wie bassist Larry Graham en later ook topdrummer Andy Newmark. Het talent van Sly & The Family Stone kwam na de genoemde albums nog één keer samen op het in 1971 verschenen en politiek gekleurde There's A Riot Goin' On. 

Mede door het drugsgebruik van Sly Stone ging het hierna snel bergafwaarts. De albums werden een stuk minder goed en het grote publiek verruilde de psychedelische funk van de band voor de op dat moment razend populaire disco. Het zou nooit meer goed komen met de Amerikaanse muzikant, die vorige maand op 82-jarige leeftijd overleed. De muzikale erfenis van Sly & The Family Stone werd in de jaren 80 echter opgepikt door Prince, die gretig gebruik maakte van de blauwdruk die Sly Stone aan het eind van de jaren 60 en het begin van de jaren 70 uitdacht. 

Hoeveel invloed Sly Stone heeft gehad op Prince hoor je goed wanneer je naar There's A Riot Goin' On uit 1971 luistert. De mix van soul, psychedelica, rock en funk, de politieke maar ook seksueel getinte teksten en de diversiteit in zowel de zang als de muziek zijn ingrediënten die je ook op de beste albums van Prince hoort. Stampende funk en jankende gitaren gaan ook bij Sly & The Family Stone hand in hand en zo zijn er nog wel meer overeenkomsten te horen tussen het werk van Sly Stone en dat van Prince. 

Persoonlijk vind ik het beste van Prince echt veel beter dan het beste van Sly & The Family Stone, maar There's A Riot Goin' On is absoluut een memorabel album. Het is een album dat zeker opvalt door de zeer politieke teksten, die passen in het tijdsbeeld van de vroege jaren 70, maar het is ook een album met een meedogenloze funkinjectie waarin vooral de bassen en de gitaren opvallen. Ik mis af en toe wat de songs met een kop en een staart, maar het album bevat ook een serie geweldige songs, waarin Sly Stone laat horen dat hij ook een uitstekend zanger was. Prince deed er een decennium later nadrukkelijk zijn voordeel mee, maar de grote Sly Stone mogen we ook niet vergeten. Erwin Zijleman

There's A Riot Going On van Sly & The Family Stone is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (red), 26,99 euro

CD, 17,99 euro