Isbells klonk op haar laatste twee albums wat uitbundiger dan in het verleden en leek een nieuwe richting in te slaan. Die richting wordt verlaten op het deze week verschenen and the noise settles, dat weer het ingetogen of zelfs sobere geluid van de vroege albums laat horen. Dat sobere is maar relatief, want in muzikaal opzicht gebeurt er van alles op het album, al moet je wel aandachtig luisteren om alle subtiele pracht te horen. Die pracht komt ook van de zang van Gaëtan Vandewoude en zeker ook van Chantal Acda die niet alleen als producer maar ook als zangeres bijdroeg aan het nieuwe album. Het is alweer het zesde album van Isbells en ik vind het de mooiste tot dusver.
De Belgische band Isbells is een vaste gast op de krenten uit de pop, want ik heb wel wat met de muziek van de band uit Leuven. Met het deze week verschenen and the noise settles levert de band alweer haar zesde album af en het is wederom een hele mooie. Bij Isbells denk ik in eerste instantie aan uiterst ingetogen of zelfs verstilde songs, maar op Sosei uit 2019 en vooral op Basegemiti uit 2023 hinkte Isbells wat op twee gedachten en was er zowel ruimte voor spaarzaam ingekleurde songs als voor wat uitbundiger klinkende songs.
Ik heb op de albums van de Belgische band een hele duidelijke voorkeur voor de sober klinkende songs en ik ben dan ook heel erg blij met and the noise settles. Op haar nieuwe album kiest Isbells voor zeer ingetogen en bijzonder sfeervolle songs. Het grote gebaar van de vorige albums ontbreekt en heeft plaats gemaakt voor hele subtiele songs. Het zijn songs waarmee je je eindeloos wilt opsluiten in deze donkere tijden, bij voorkeur onder een warme deken.
De muziek van Isbells op and the noise settles fungeert ook als een warme deken, want wat zijn de nieuwe songs van de band uit Leuven mooi. Voorman Gaëtan Vandewoude liet de productie van het album dit keer over aan Chantal Acda, die als zangeres altijd al een voorname rol heeft gespeeld op de albums van Isbells. Chantal Acda weet als geen ander hoe een sober maar zeer sfeervol folkalbum moet klinken en ook de productie van and the noise settles is prachtig.
Er hebben nogal wat muzikanten meegewerkt aan het album, maar dat heeft zeker niet geleid tot een vol geluid. Alle bijdragen klinken even subtiel, maar uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Het geluid op het album lijkt op het eerste gehoor grotendeels organisch, maar wanneer je het album met de koptelefoon beluistert hoor je ook nog een laagje elektronica.
De songs op het nieuwe album van Isbells hebben een folky karakter, maar door de blazers en zeker ook door het drumwerk bevatten de songs op and the noise settles ook absoluut invloeden uit de jazz. En de ene keer dat het album voorzichtig uitbarst hoor ik ook nog een Pink Floyd vibe.
In muzikaal opzicht is het nieuwe album van Isbells een prachtig en fantasierijk album, maar ook de zang op het album is heel mooi. De fluisterzachte stem van Gaëtan Vandewoude kleurt fraai bij de subtiele maar bijzonder sfeervolle klanken en als Chantal Acda ook nog eens invalt met haar stem is de betovering van and the noise settles compleet.
Ik ben wel wat jaloers op het muziektijdschrift Oor, die in haar recensie spreekt van een album van 90 minuten. Mijn versie en die op Spotify duren slechts 45 minuten, maar het is wel 45 minuten heel erg mooi. De subtiele klanken op het nieuwe album van Isbells zitten bovendien zo vol met details dat het geen probleem is om het album twee keer achter elkaar te beluisteren en zo toch nog aan de 90 minuten van Oor uit te komen.
Ik vond de laatste twee albums van de Belgische band zeker niet slecht, maar heb een duidelijke voorkeur voor de eerdere en meer ingetogen albums. Het zijn albums die een vervolg krijgen op het stemmige and the noise settles, dat wat mij betreft het mooiste album van Isbells tot dusver is. Ook ik word zo langzamerhand een beetje moedeloos van de vele dagen zonder zon en de ellende in het nieuws, maar als ik me opsluit met het nieuwe album van Isbells is de wereld even warmer en mooier. Erwin Zijleman
