Review: Gwenno - Utopia

De vorige drie albums van Gwenno waren door het gebruik van het Welsh en het Cornish door mysterie omgeven, maar ook als de muzikante uit Wales in het Engels zingt is haar bijzondere muziek verre van alledaags
Ik had niet zo heel veel met de muziek van The Pipettes en ook de eerste twee soloalbums van Gwenno wist ik niet op de juiste waarde te schatten, maar sinds de release van Tresor in 2022 weet ik beter. Tresor vond ik een jaarlijstjesalbum en met terugwerkende kracht geldt dat wat mij betreft ook voor de eerste twee albums van de muzikante uit Wales. Het deze week verschenen Utopia klinkt weer net wat anders en door het gebruik van het Engels ook wel wat gewoner, maar gewoon is in het geval van Gwenno een relatief begrip. Ook Utopia is weer een sterk album en het is net als zijn voorgangers een album dat alleen maar beter wordt. Bijzondere muzikante deze Gwenno.

Gwenno (Saunders) maakte ooit, samen met onder andere Rose Elinor Dougall, deel uit van de Britse band The Pipettes, die op bijzondere wijze voortborduurde op de girl pop van Phil Spector. De band was korte tijd behoorlijk succesvol, maar uiteindelijk bleek de retro-pop van The Pipettes niet heel lang houdbaar. 

Gwenno begon vervolgens aan een solocarrière, die ik in eerste instantie niet op de juiste waarde wist te schatten. Haar debuutalbum Y Dydd Olaf uit 2014 en opvolger Le Kov uit 2018 waren door het gebruik van het Welsh en het Cornish misschien niet heel toegankelijk, maar als ik nu luister naar de prachtige songs op deze albums kan ik alleen maar concluderen dat ik er flink naast zat bij mijn oorspronkelijke beoordeling van de muziek van Gwenno. 

Het kwartje viel wel in 2022 toen het derde album van Gwenno verscheen. Het album was wat minder elektronisch en nog wat sprookjesachtiger ingekleurd dan zijn voorgangers, waarna het gebruik van voor bijna iedereen onverstaanbare talen de magie van het album nog wat verder wist te vergroten. Ik was in de zomer van 2022 bijzonder onder de indruk van Tresor en dat was ik ook nog toen ik een maand of vijf later mijn jaarlijstje samenstelde. 

De lat lag dus hoog voor het vierde album van de muzikante uit Cardiff, maar Utopia heeft me zeker niet teleurgesteld. Het wederom samen met producer Rhys Edwards gemaakte Utopia begint waar het prachtige Tresor net iets meer dan drie jaar geleden ophield, maar Gwenno weet ook met haar vierde album weer te verrassen. 

Dat doet ze bijvoorbeeld door het merendeel van de tracks in het Engels te zingen. Het maakt haar songs een stuk toegankelijker, maar het gaat ook ten koste van het mysterieuze dat werd toegevoegd door het gebruik van het Welsh en het Cornish. Ook in muzikaal opzicht klinkt Utopia wat minder avontuurlijk dan zijn voorgangers. De elektronische klankentapijten van de eerste twee albums en de sprookjesachtige klanken van album nummer drie hebben plaats gemaakt voor een wat organischer en toegankelijker klinkend geluid. 

Het is een geluid dat bijna klinkt als klassiek singer-songwriter materiaal wanneer de piano en warme organische klanken domineren, maar het kan op Utopia meerdere kanten op. Ondanks het feit dat Gwenno op haar nieuwe album kiest voor het Engels en voor een wat conventioneler geluid is Utopia wat mij betreft nog steeds een spannend album, dat net wat anders klinkt dan de meeste andere albums van het moment. 

Het gebruik van het Engels heeft ook voordelen, want ik hoor nu eigenlijk veel beter hoe mooi Gwenno zingt. En ook het net wat minder avontuurlijke geluid van Gwenno kan nog altijd experimentelere of benevelende paden in slaan. Utopia is bovendien een album dat steeds beter wordt. Wanneer je wat vaker naar het album luistert valt op hoe goed de songs zijn, hoeveel klanken en invloeden er zijn verstopt in deze songs en hoe mooi Gwenno zingt. 

Ik liet haar eerste albums liggen omdat ik niet kon wennen aan het Welsh en het Cornish, maar vreemd genoeg vind ik de songs op Utopia die zich niet bedienen van het Engels het spannendst. Ook als Gwenno in het Engels zingt weet ze echter een behoorlijk hoog niveau te bereiken en raakt ze hier en daar aan het werk van haar landgenote Cate Le Bon. En dat zegt wat. Erwin Zijleman

De muziek van Gwenno is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://gwenno.bandcamp.com/album/utopia.

Utopia van Gwenno is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Madeline Edwards - FRUIT

Ik was de naam Madeline Edwards nog niet eerder tegen gekomen, maar met haar tweede album FRUIT maakt de muzikante uit Nashville flink wat indruk met persoonlijke songs en een echt geweldige stem
FRUIT van Madeline Edwards werd me aangeprezen als countrypop. Nu hoor ik af en toe wel een vleugje country en pop op het album, maar een countrypop album zou ik het zeker niet noemen. Madeline Edwards heeft immers ook heel veel soul in haar stem en klinkt bovendien aangenaam jazzy. Ze kreeg de afgelopen jaren de nodige dalen in haar leven te verwerken en dat hoor je in de persoonlijke songs op FRUIT. Het zijn songs die met veel gevoel worden vertolkt, maar die ook verrassend veel invloeden laten horen. Er is vooralsnog niet veel aandacht voor het tweede album van de muzikante uit Nashville, maar dit uitstekende album had ik zelf niet graag gemist. Echt een groot talent deze Madeline Edwards.

FRUIT, het tweede album van de Amerikaanse muzikante Madeline Edwards, opent met een bijzonder voicemail bericht, waaraan subtiele en stemmige pianoklanken zijn toegevoegd. Het is een bericht waarin de jongere broer van Madeline Edwards zijn bewondering uit voor het in 2022 verschenen Crashlanded, het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante. 

Het is een bericht dat inmiddels de nodige lading heeft gekregen, want de broer van Madeline Edwards maakte in 2023 een einde aan zijn leven. Voor iedereen die het levensverhaal van de muzikante die opgroeide in Houston, Texas, niet kent is de openingstrack van haar tweede album er een die vooral vragen oproept, maar die uiteindelijk ook respect afdwingt. 

Na de openingstrack laat Madeline Edwards vooral horen dat ze bulkt van het talent. Ik kan me niet herinneren dat ik in 2022 heb geluisterd naar Crashlanded, maar ik zou het waarschijnlijk een album vol belofte hebben genoemd. Op het deze week verschenen FRUIT is Madeline Edwards de belofte wat mij betreft ver voorbij, want wat is het een goed album. 

De Amerikaanse muzikante is om te beginnen een fantastische zangeres. De muziek van Madeline Edwards wordt door de Amerikaanse muziekpers vooral country genoemd, maar ze is zeker geen typische countryzangeres. De stem van Madeline Edwards is een stem vol soul, maar ze kan ook jazzy klinken. 

Het is een stem die door de jazzy accenten bij meer dan eens associaties oproept met de stem van Norah Jones, al heeft Madeline Edwards wel wat meer soul in haar stem. Het is een stem die stevig uit kan halen, maar die ook zeer ingetogen kan klinken en dan misschien nog wel mooier is. De zang op FRUIT is echt prachtig en tilt de songs op het album flink op. 

De uitstekende zang is echter zeker niet het enige dat opvalt bij beluistering van het tweede album van de muzikante uit Nashville, want ook in muzikaal opzicht is FRUIT een uitstekend album. Het is een album waarop invloeden uit de country(pop) een wat mij betreft kleine rol spelen, maar ik hoor veel meer invloeden uit de soul en de pop en hier en daar ook nog vleugjes jazz en gospel. 

Het is allemaal verpakt in een mooi en warm geluid, dat zowel ingetogen als uitbundig kan klinken en waarin gitaren een voorname rol spelen. Het is een geluid waarin de krachtige stem van Madeline Edwards uiteraard alle ruimte krijgt en dat is een zeer verstandig besluit. 

De Amerikaanse muzikante ging na de dood van haar broer door diepe dalen en verloor ook nog eens haar platencontract, maar met FRUIT slaat ze keihard terug. FRUIT is een album dat in vocaal opzicht imponeert, dat een verrassend veelzijdig geluid laat horen en dat ook nog eens indruk maakt met zeer persoonlijke songs die met veel gevoel worden vertolkt. 

FRUIT is pas het tweede album van Madeline Edwards, maar alles op dit album ademt kwaliteit. Voor een album in het hokje country zit er waarschijnlijk net wat te weinig country in de songs op FRUIT, maar liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek in de bredere zin van het woord vinden op het tweede album van Madeline Edwards echt heel veel moois. 

Zelf was ik na één keer horen verkocht en sindsdien is alles wat is te horen op FRUIT wat mij betreft alleen maar mooier en indrukwekkender geworden. Een debuutalbum is FRUIT niet, maar ik schaar Madeline Edwards absoluut onder de meest veelbelovende nieuwkomers binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment. Ik denk dat we nog veel van haar gaan horen. Erwin Zijleman

Review: Mike Polizze - Around Sound

Mike Polizze heeft een verleden in de indierock, grunge en powerpop, maar maakt solo hele andere muziek, die ook op het deze week verschenen Around Sound weer van een opvallend hoog niveau blijkt
Vijf jaar geleden kreeg de Amerikaanse muzikant Mike Polizze een aantal jubelrecensies. Ik was zelf ook heel positief over zijn eerste soloalbum Long Lost Solace Find, maar het album deed volgens mij niet heel veel. Ook het deze week verschenen Around Sound staat niet heel prominent in de spotlights, maar de muzikant uit Philadelphia heeft wederom vakwerk afgeleverd. Centraal op Around Sound staat het geweldige gitaarwerk van Mike Polizze, die ook alle andere instrumenten heeft bespeeld. Het geeft zijn songs soms een licht psychedelische jaren 70 vibe, maar Around Sound kan meerdere kanten op en blijkt steeds knapper in elkaar te steken.

De Amerikaanse muzikant Mike Polizze formeerde in 2009 de band Purling Hiss. De band uit Philadelphia kwam tussen 2009 en 2023 tot een aardig stapeltje albums, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit naar de muziek van de band had geluisterd. Dat heb ik inmiddels wel gedaan en de albums van Purling Hiss hebben zeker hun momenten, al kwam de band misschien wel wat laat met hun stevig door 90s indierock en 90s grunge geïnspireerde muziek. 

Reden om naar de muziek van Purling Hiss te luisteren was het deze week verschenen soloalbum van Mike Polizze, dat me werd aangeraden door een aantal aansprekende Amerikaanse muziekwebsites. Het is een aanbeveling waar ik me inmiddels volledig in kan vinden, want Around Sound van Mike Polizze is een interessant album vol groeipotentie. 

Het blijkt overigens niet mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaanse muzikant, want in de zomer van 2020 besprak ik zijn eerste soloalbum. Long Lost Solace Find werd destijds de hemel in geprezen door het Britse muziektijdschrift Uncut en het gerenommeerde tijdschrift had het wat mij betreft bij het juiste eind. Mike Polizze maakte het eerste album onder zijn eigen naam met collega muzikant Kurt Vile en leverde een bescheiden en hierdoor vrijwel volledig over het hoofd gezien meesterwerk af. 

Long Lost Solace Find klonk deels retro en deels eigentijds, maakte makkelijk indruk met aansprekende songs en prima zang en liet ook nog eens weergaloos gitaarwerk horen. Dat deels elektrische en deels akoestische gitaarwerk speelt ook weer een hoofdrol op het deze week verschenen Around Sound. 

Mike Polizze deed ook voor zijn tweede soloalbum een beroep op de van The War On Drugs bekende geluidstechnicus Jeff Zeigler, waardoor ook Around Sound fantastisch klinkt. Maatje Kurt Vile had dit keer geen tijd voor een bijdrage, maar beveelt het album wel nadrukkelijk aan op de bandcamp pagina van Mike Polizze. 

En terecht, want de muzikant uit Philadelphia levert dit keer in zijn eentje knap werk. Dat hoor je in eerste instantie vooral in het gitaarwerk dat van een bijzonder hoog niveau is, maar ook de rest van de instrumentatie is dik in orde en hetzelfde geldt voor de zang van Mike Polizze. 

De Amerikaanse muzikant maakt nog altijd muziek die met één been in het verleden en met één been in het heden staat. De songs op Around Sound klinken soms voorzichtig psychedelisch, hebben vaak een jaren 70 gevoel, maar zijn ook vrijwel altijd tijdloos. Door het knappe fingerpicking gitaarwerk hebben de songs op Around Sound iets bezwerends en dat effect wordt sterker wanneer je het hele album achter elkaar beluistert. 

Omdat Mike Polizze alle instrumenten zelf heeft bespeeld heeft het album iets sobers, maar luister net wat beter en je hoort dat alle subtiele accenten fraai samenvloeien tot een smaakvol geluid. Het is een geluid waaraan lang is gesleuteld, want Mike Polizze nam de songs voor zijn nieuwe album gedurende een periode van twee jaar op. Dat hoor je ook wel, want hoe vaker je naar Around Sound luistert, hoe meer knappe details je opvallen in de songs van de muzikant uit Philadelphia. 

Around Sound is het tweede knappe soloalbum van Mike Polizze, die inmiddels bekend is bij de Amerikaanse en de Britse muziekmedia, maar in Nederland nog wel een zetje in de rug kan gebruiken. Doe je voordeel met dit bescheiden zetje, je krijgt er een mooi en bijzonder album voor terug. Erwin Zijleman

De muziek van Mike Polizze is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://mikepolizze.bandcamp.com/album/around-sound.

Around Sound van Mike Polizze is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Wet Leg - moisturizer

Wet Leg wist in 2022 te verrassen met een debuutalbum dat vol met onweerstaanbaar lekkere songs bleek te staan en verrast nu nog meer met moisturizer, waarop de Britse band eigenlijk alles nog net wat beter doet
Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar ondertussen was het razend knap hoe Rhian Teasdale en Hester Chambers op het debuutalbum van Wet Leg het ene na het andere aanstekelijke popliedje uit de hoge hoed wisten te toveren. Het is een kunst die de Britse band nog niet is verleerd, want ook moisturizer is een album dat vol staat met songs die je humeur een geweldige boost geven. Het knappe van het tweede album van Wet Leg is dat Rhian Teasdale, Hester Chambers en hun drie nieuwe bandgenoten eigenlijk alles nog een stuk beter doen dan op het debuutalbum, maar de ruwe charme van de eigenzinnige songs op dit album hebben weten te behouden.

Time flies. Tot mijn grote verbazing is het titelloze debuutalbum van het Britse duo Wet Leg alweer meer dan drie jaar oud. Het lijkt veel minder lang geleden, maar het album verscheen echt in het voorjaar van 2022. Ik was iets meer dan drie jaar geleden enorm op mijn hoede, want er werd een enorme hype gecreëerd rond het eerste album van Rhian Teasdale en Hester Chambers. 

Uiteindelijk kon ik echter alleen maar concluderen dat die hype voor een belangrijk deel volkomen terecht was. Wet Leg toverde op haar debuutalbum het ene na het andere onweerstaanbare popliedje uit de hoge hoed. Het waren popliedjes die zich door van alles en nog wat hadden laten beïnvloeden en waar in muzikaal en vocaal opzicht wel wat aan schortte, maar ik kon ze echt met geen mogelijkheid weerstaan. 

Deze week keert Wet Leg terug met een nieuw album en ik zal alvast verklappen dat de geschiedenis zich herhaalt. Rhian Teasdale en Hester Chambers hebben de muzikanten met wie ze de afgelopen jaren op het podium stonden toegevoegd aan Wet Leg, waardoor we nu met een heuse band te maken hebben. Het is een band die nog altijd flink de aandacht weet te trekken en dat geldt zeker voor boegbeeld Rhian Teasdale, die de afgelopen jaren een ware metamorfose heeft ondergaan. 

Er is het een en ander veranderd rond Wet Leg, maar gelukkig is niet alles veranderd. Zo staat Wet Leg nog altijd garant voor geweldige popsongs waarvan je direct heel vrolijk wordt en die al snel lastig te weerstaan blijken. Het klinkt allemaal direct als Wet Leg, maar dat betekent niet dat moisturizer een kopie is van het debuutalbum van de band die ooit werd opgericht op The Isle Of Wight.

Het debuutalbum van Rhian Teasdale en Hester Chambers rammelde behoorlijk en deed dat in muzikaal opzicht, maar zeker ook in vocaal opzicht. De niet echt geweldige zang gaf de muziek van Wet Leg echter ook iets charmants en dat gold ook voor de rammelende instrumentatie. Direct bij eerste beluistering van moisturizer valt op dat Rhian Teasdale echt veel beter is gaan zingen, zonder het zo herkenbare geluid van Wet Leg te verliezen. Ook in muzikaal opzicht klinkt moisturizer een stuk beter dan zijn voorganger, maar de songs van Wet Leg houden iets ruws. 

Wet Leg klinkt in het huidige poplandschap fris en eigentijds, maar de nieuwe songs van de band verwerken ook flink wat invloeden uit de jaren 90, met een voorliefde voor indierock. Vergeleken met het debuutalbum hebben gitaren flink aan terrein gewonnen op moisturizer, maar het nieuwe album van de Britse band is net zo goed een popalbum als een rockalbum. 

Op het debuutalbum klonken de teksten van Rhian Teasdale en Hester Chambers nog heerlijk opstandig en af en toe puberaal, maar Rhian Teasdale is gevallen voor de liefde en maakt van haar hart geen moordkuil en kan vervelende mannen nog altijd meedogenloos fileren.

Wet Leg was in het voorjaar van 2022 een enorme hype, maar het debuutalbum van het Britse tweetal bleek uiteindelijk ook in artistiek opzicht interessant. De band rond boegbeeld Rhian Teasdale wordt nog altijd makkelijk gehyped, maar heeft met moisturizer een album afgeleverd dat zich laat beluisteren als een sterk verbeterde versie van het debuutalbum. Ik was nog altijd op mijn hoede, maar moisturizer blijkt al snel een album waarvan je alleen maar heel veel kunt houden, minstens een hele zomer lang, maar waarschijnlijk veel langer. Erwin Zijleman

De muziek van Wet Leg is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://wetleg.bandcamp.com/album/moisturizer.

moisturizer van Wet Leg is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (neon yellow), 27,99 euro

LP (clear), 24,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Tami Neilson - Neon Cowgirl

Ook op haar nieuwe album laat Tami Neilson weer horen dat ze behoort tot de beste soulzangeressen van het moment, maar op Neon Cowgirl schaart ze zich bovendien onder de beste countryzangeressen
Neon Cowgirl, het nieuwe album van de Nieuw-Zeelandse muzikante Tami Neilson, bevat een aantal bekende ingrediënten. De band speelt geweldig, de muzikale invloeden komen vooral uit een ver verleden en Tami Neilson is een geweldige zangeres, die je ook dit keer van je sokken blaast met haar krachtige stem. Het is een stem die dit keer ook wat meer ingetogen kan klinken en hierdoor alleen maar aan impact wint. Neon Cowgirl bevat wat meer invloeden uit de countrymuziek en ook deze invloeden passen perfect bij de weergaloze stem van Tami Neilson, die nog maar eens laat horen dat ze behoort tot de allerbesten binnen de (Amerikaanse) rootsmuziek van het moment.

De in het Canadese Toronto geboren, maar al geruime tijd in Nieuw-Zeeland woonachtige Tami Neilson, ontdekte ik een kleine tien jaar geleden toen haar album Don’t Be Afraid verscheen. Het was mijn eerste kennismaking met haar zeer indrukwekkende stemgeluid en haar vooral door invloeden uit de jaren 50 en 60 gedomineerde muziek. 

Sinds het weergaloze Don’t Be Afraid, dat ik te laat ontdekte voor een recensie op de krenten uit de pop, ben ik fan van Tami Neilson, die sindsdien alleen maar beter is geworden. Op Sassafrass! uit 2018, Chickaboom! uit 2020 en Kingmaker uit 2022 was de mix van country, blues, rock ’n roll en heel veel soul nog wat onweerstaanbaarder en de stem van de Nieuw-Zeelandse muzikante nog wat imposanter. 

Vorig jaar verscheen in de vorm van Neilson Sings Nelson nog een bijzonder tussendoortje. Op het in de studio van Willie Nelson in Texas opgenomen mini-album vertolkte Tami Neilson, samen met haar broers, een aantal songs van de legendarische countrymuzikant en dat deed ze met veel passie. Zeker de moeite waard, maar het deze week verschenen echte nieuwe album van Tami Neilson sla ik toch hoger aan. 

Neon Cowgirl werd weer opgenomen in haar vaste thuisbasis in Nieuw-Zeeland, maar net als op haar vorige albums vindt Tami Neilson haar muzikale inspiratie vooral in de Verenigde Staten en dan bij voorkeur in het diepe zuiden van de VS en als het even kan aan de oevers van de MIssissippi.

Neon Cowgirl opent met een song die wat afwijkt van de songs die de Nieuw-Zeelandse muzikante op haar vorige albums liet horen. Tami Neilson zingt in de openingstrack van haar nieuwe album met wat meer country dan soul en heeft zich bovendien omringd met heel veel strijkers. Het klinkt misschien net wat anders dan we van haar gewend zijn, maar Tami Neilson vindt de inspiratie nog altijd vooral in het verre verleden en zingt zoals altijd de veters uit je schoenen. 

Foolish Heart is een song die waarschijnlijk prachtig zou zijn vertolkt door Roy Orbison, wat zeker ook geldt voor de slottrack, maar ook Tami Neilson kan er uitstekend mee overweg. De Nieuw-Zeelandse muzikante had van mij best een album vol met dit soort songs mogen maken, maar Neon Cowgirl kiest ook voor het vertrouwde recept. 

Tami Neilson doet er dan in vocaal opzicht een schepje bovenop, terwijl haar band de pannen van het dak speelt. Wanneer de strijkers aanzwellen krijgen we vooral de crooner Tami Neilson te horen, maar ook het wat ruwere werk met veel soul en rock ’n roll is bij haar nog altijd in uitstekende handen. Tami Neilson steelt zelf de show op haar nieuwe album, maar ook de gastbijdragen van Neil Finn, Ashley McBryde, Grace Bowers en Shelly Fairchild, The Secret Sisters en JD McPherson mogen niet onvermeld blijven. 

Door de hier en daar stevige inzet van strijkers klinkt Neon Cowgirl uiteindelijk toch net wat anders dan de vorige albums van Tami Neilson en het nieuwe geluid is zeker niet minder indrukwekkend. De zang op het album is van een ontzettend hoog niveau en is af en toe van een kracht om bang van te worden. In muzikaal opzicht valt niet alleen de grotere rol voor strijkers op, maar ook de net wat grotere rol voor invloeden uit de country en country-noir in plaats van invloeden uit de soul, al blijft Tami Neilson ook een geweldige soulzangeres. 

Je moet wel van een beetje nostalgie houden, want ook Neon Cowgirl staat weer met minstens één been in de jaren 50 en 60, maar als je er van houdt is ook het nieuwe album van Tami Neilson weer een hoogstaande luistertrip, gemaakt door een fantastische zangeres en een stel geweldige muzikanten. Erwin Zijleman

De muziek van Tami Neilson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikante: https://tamineilson.bandcamp.com/album/neon-cowgirl.

Neon Cowgirl van Tami Neilson is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Sly & The Family Stone - There's A Riot Goin' On (1971)

Sly & The Family Stone was maar een paar jaar succesvol, maar leverde in deze periode wel een aantal geweldige albums af, waaronder het uitstekende en zeer invloedrijke There's A Riot Goin' On uit 1971
De Amerikaanse muzikant Sylvester Stewart, beter bekend als Sly Stone, overleed vorige maand. Het is een naam die voor velen onbekend is, want de hoogtijdagen van Sly en zijn band The Family Stone waren aan het eind van de jaren 60 en het begin van de jaren 70 en beslaan slechts een handvol albums. Het zijn albums die goed maar vooral heel invloedrijk zijn, want velen hebben zich laten beïnvloeden door de muziek van Sly & The Family Stone, onder wie zeker Prince. Het is allemaal goed te horen op There's A Riot Goin' On, een van de beste albums van de Amerikaanse band en wat mij betreft de beste. Sly Stone is niet meer, maar zijn muzikale erfenis mag niet worden vergeten.

De dood van Sly Stone vorige maand werd helaas wat overschaduwd door de dood van Brian Wilson twee dagen later. Hij is misschien ook niet zo bekend als de man achter de meesterwerken van The Beach Boys, maar ook Sly Stone moet worden gerekend tot de grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek en bovendien als een muzikant die enorm veel invloed heeft gehad op de ontwikkeling van de popmuziek. 

Sly Stone was de artiestenaam van de Amerikaanse muzikant Sylvester Stewart, die al op jonge leeftijd zijn eerste stappen in de muziek zette. Het succes kwam toen hij zichzelf Sly Stone ging noemen en zijn band The Family Stone formeerde. Het debuut van Sly & The Family Stone verscheen in 1967 en deed nog niet veel. Het debuutalbum van de band klonk ook als een vrij standaard soulalbum en daar waren er destijds heel veel van. 

Op het een jaar later verschenen Dance To The Music begon het geluid van Sly & The Family Stone vorm te krijgen. De soul van het debuutalbum werd verrijkt met funk, rock en psychedelica en klonk opeens een stuk opwindender en orgineler. Het is een lijn die werd doorgetrokken op de albums Life uit 1968 en Stand! uit 1969, die Sly Stone en zijn band op de kaart wisten te zetten als een van de meest opwindende bands van dat moment. 

De Texaanse muzikant maakte zelf indruk, maar wist ook een aantal uitstekende muzikanten om zich heen te verzamelen, onder wie bassist Larry Graham en later ook topdrummer Andy Newmark. Het talent van Sly & The Family Stone kwam na de genoemde albums nog één keer samen op het in 1971 verschenen en politiek gekleurde There's A Riot Goin' On. 

Mede door het drugsgebruik van Sly Stone ging het hierna snel bergafwaarts. De albums werden een stuk minder goed en het grote publiek verruilde de psychedelische funk van de band voor de op dat moment razend populaire disco. Het zou nooit meer goed komen met de Amerikaanse muzikant, die vorige maand op 82-jarige leeftijd overleed. De muzikale erfenis van Sly & The Family Stone werd in de jaren 80 echter opgepikt door Prince, die gretig gebruik maakte van de blauwdruk die Sly Stone aan het eind van de jaren 60 en het begin van de jaren 70 uitdacht. 

Hoeveel invloed Sly Stone heeft gehad op Prince hoor je goed wanneer je naar There's A Riot Goin' On uit 1971 luistert. De mix van soul, psychedelica, rock en funk, de politieke maar ook seksueel getinte teksten en de diversiteit in zowel de zang als de muziek zijn ingrediënten die je ook op de beste albums van Prince hoort. Stampende funk en jankende gitaren gaan ook bij Sly & The Family Stone hand in hand en zo zijn er nog wel meer overeenkomsten te horen tussen het werk van Sly Stone en dat van Prince. 

Persoonlijk vind ik het beste van Prince echt veel beter dan het beste van Sly & The Family Stone, maar There's A Riot Goin' On is absoluut een memorabel album. Het is een album dat zeker opvalt door de zeer politieke teksten, die passen in het tijdsbeeld van de vroege jaren 70, maar het is ook een album met een meedogenloze funkinjectie waarin vooral de bassen en de gitaren opvallen. Ik mis af en toe wat de songs met een kop en een staart, maar het album bevat ook een serie geweldige songs, waarin Sly Stone laat horen dat hij ook een uitstekend zanger was. Prince deed er een decennium later nadrukkelijk zijn voordeel mee, maar de grote Sly Stone mogen we ook niet vergeten. Erwin Zijleman

There's A Riot Going On van Sly & The Family Stone is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (red), 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Sister. - Two Birds

Sister. is een band uit Brooklyn, New York, rond zangeressen Ceci Sturman en Hannah Pruzinsky, die niet alleen overtuigen met hun stemmen, maar ook met uitstekende songs die binnen de indie een breed terrein bestrijken
Wanneer de Amerikaanse muziekwebsite Paste een album toevoegt aan haar favoriete albums van de week betekent dat nog niet onmiddellijk dat het een album is dat mij aanspreekt, maar als het gaat om een genre waarmee ik uit de voeten kan is de kans wel heel groot. Sister. maakt vooral indiefolk met hier en daar wat indierock en daar kan ik wel wat mee. Het is dringen in deze genres, maar de band rond Ceci Sturman en Hannah Pruzinsky weet op te vallen met aansprekende songs en bijzonder mooie zang. Het levert een album op dat zomaar kan uitgroeien tot een van mijn favoriete albums van het moment en dat absoluut doet uitzien naar meer werk van deze band.

Ik ben Two Birds van Sister. (met een .) de afgelopen week in geen enkele releaselijst tegen gekomen, maar de Amerikaanse website Paste heeft het album wel toegevoegd aan de lijst met de beste albums van de afgelopen week. Daar ben ik blij mee, want ik heb Paste niet alleen hoog zitten als tipgever, maar heb met Two Birds van Sister. bovendien een album in handen dat precies in mijn muzikale straatje past. 

Sister. is een trio uit Brooklyn, New York, dat bestaat uit Ceci Sturman, Hannah Pruzinsky en James Chrisman. De eerste twee trekken in het beschikbare beeldmateriaal en op de cover van het album de meeste aandacht, maar laatstgenoemde produceerde het naar nu blijkt al tweede album van het Amerikaanse drietal en deed dat knap. Hannah Pruzinsky ken ik overigens ook als h. pruz, die vorig jaar met No Glory een bijzonder mooi maar inmiddels ook vergeten debuutalbum afleverde. 

Hopelijk is Sister. succesvoller dan h. pruz, want Two Birds is absoluut een album dat de aandacht verdient. Dat ligt voor een belangrijk deel aan de stemmen van Ceci Sturman en Hannah Pruzinsky, die de songs van Sister. voorzien van magie. Het zijn twee betrekkelijk zachte stemmen, maar het zijn ook stemmen die elkaar op fraaie wijze versterken. Het zijn bovendien stemmen die perfect passen bij het soort muziek dat Sister. maakt. 

Paste vergelijkt de muziek van Sister. vanwege de stemmen van Ceci Sturman en Hannah Pruzinsky met Adrianne Lenker en Lucy Dacus. Daar is op zich wat voor te zeggen, maar je doet er de echt bijzonder mooie zang op Two Birds ook wel wat mee te kort. Het nieuwe album van Sister. verdient het etiket indie, maar binnen de indie van het moment kan het drietal uit Brooklyn meerdere kanten op. 

De sober ingekleurde songs op het album passen in het hokje indiefolk, maar Sister. kan ook uit de voeten met indiepop en kiest incidenteel ook nog eens voor gruizige indierock. Door de prachtig bij elkaar klinkende stemmen van Ceci Sturman en Hannah Pruzinsky doen de songs van Sister. af en toe denken aan Boygenius, maar verder dan wat vluchtige associaties gaat het niet. 

De twee zangeressen van de band trekken absoluut de meeste aandacht, maar Two Birds is ook een fraai ingekleurd en mooi geproduceerd album. Door het schakelen tussen ingetogen folky songs en net wat stevigere songs, of passages in songs want de muziek van de band kan ook in een song ontsporen, is Two Birds een gevarieerd album, dat zich makkelijk opdringt. 

Het is een album dat het verdient om met de koptelefoon te worden beluisterd, want dan hoor je goed dat de muziek op het album veel subtieler en rijker is dan je bij oppervlakkige beluistering hoort en ook de stemmen van Ceci Sturman en Hannah Pruzinsky en hun harmonieën komen bij beluistering met de koptelefoon nog beter tot zijn recht. 

Ik noemde de muziek van Sister. hierboven al muziek die precies in mijn muzikale straatje past en dat gevoel is alleen maar sterker geworden sinds ik het album vaker heb gehoord. Er zijn momenteel nogal wat albums met fluisterzachte vrouwenstemmen, waardoor verzadiging nadrukkelijk op de loer ligt, maar Two Birds van Sister. is een album dat ik zeker niet zou laten liggen, iets dat ook zeker geldt voor het vorig jaar verschenen album van h. pruz. Het album van Sister. is bovendien de zoveelste gouden tip van Paste, dat een goed oor heeft voor de parels in dit genre. Erwin Zijleman

De muziek van Sister. is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://sisternyc.bandcamp.com/album/two-birds.

Review: Noah Cyrus - I Want My Loved Ones To Go With Me

Noah Cyrus zal altijd worden vergeleken met haar oudere en beroemdere zus Miley, maar met het eigenzinnige I Want My Loved Ones To Go With Me laat de jongere Cyrus telg horen dat ook zij bulkt van het talent
Ik was bijna drie jaar geleden behoorlijk onder de indruk van het debuutalbum van Noah Cyrus, maar het deze week verschenen I Want My Loved Ones To Go With Me is nog veel beter. Natuurlijk staat Noah Cyrus in de schaduw van haar zus, maar op haar tweede album kiest ze nog wat nadrukkelijker haar eigen weg. Noah Cyrus blijft ver weg van de aanstekelijke pop, maar kiest voor veel invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en een vleugje indie. Het levert een bijzonder klinkend album op, dat indruk maakt met een bijzondere sfeer, indringende songs en de mooie stem van Noah Cyrus, die is gegroeid als zangeres. Noah Cyrus gaat haar eigen weg en het is een prachtige weg.

Ik was ruim een maand geleden niet echt ondersteboven van het nieuwe album van Miley Cyrus. Van de grote popsterren van het moment is Miley Cyrus zeker een van de betere zangeressen en misschien zelfs wel de beste, maar de songs op Something Beautiful waren wat mij betreft te weinig onderscheidend, iets wat naar mijn mening ook gold voor de songs op het vorige album van de Amerikaanse superster. 

Bij Miley Cyrus heb ik altijd het idee dat ze veel beter kan als ze haar eigen dingen zou kunnen of mogen doen. Wat dat betreft heeft haar jongere zus Noah Cyrus het een stuk makkelijker, al is het vast niet eenvoudig om als zus van een grote popster je weg te vinden in de muziek. Daar slaagde Noah Cyrus in de herfst van 2022 overigens heel aardig in, want met The Hardest Part leverde de jongere Cyrus telg een bijzonder mooi debuutalbum af. Het is een album dat uiteindelijk mijn jaarlijstje haalde, wat zus Miley in mijn jaarlijstjes nooit is gelukt. 

In tegenstelling tot haar beroemde zus koos Noah Cyrus op haar debuutalbum niet voor grootse pop, maar voor Amerikaanse rootsmuziek met een vleugje indie. Noah Cyrus had op haar debuutalbum niet de vocale power van haar zus, maar maakte absoluut indruk met mooie en vooral ingetogen vocalen, die haar songs voorzagen van een bijzondere en vaak wat donkere sfeer. 

Noah Cyrus keert deze week terug met I Want My Loved Ones To Go With Me, eigenlijk volledig met hoofdletters geschreven, maar dat is wel erg schreeuwerig. Het is een album waarop Noah Cyrus verder gaat waar haar debuutalbum bijna drie jaar geleden ophield, want ook op haar nieuwe album omarmt de Amerikaanse muzikante vooral de Amerikaanse rootsmuziek. 

Dat doet ze op I Want My Loved Ones To Go With Me in veel gevallen met verrassend ingetogen songs. Het zijn songs die laten horen dat Noah Cyrus zich als zangeres flink heeft ontwikkeld, want de zang op haar tweede album klinkt een stuk zelfverzekerder en krachtiger dan die op het debuutalbum. 

Noah Cyrus wordt op I Want My Loved Ones To Go With Me onder andere bijgestaan door Bill Callahan, Fleet Foxes, Ella Langley en Blake Shelton en schuift hier en daar nog wat verder op richting de countrymuziek die ze thuis heeft meegekregen. Net als haar debuutalbum is I Want My Loved Ones To Go With Me echter geen puur rootsalbum, want Noah Cyrus heeft haar songs ook dit keer met enige regelmaat een indie vibe meegegeven. 

In een Amerikaanse recensie wordt de muziek van de Amerikaanse muzikante geplaatst tussen Emmylou Harris en Mazzy Star. Daar kan ik me niet direct in vinden, maar dat Noah Cyrus zowel invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek als uit de alternatieve pop en rock van het moment verwerkt onderschrijf ik zeker. Noah Cyrus is zeker niet de enige die dit doet, maar I Want My Loved Ones To Go With Me laat wat mij betreft een bijzonder geluid horen. 

Waar ik bij beluistering van het laatste album van Miley Cyrus vooral hoorde dat ze kan zingen en vakkundig gemaakte popsongs kan produceren, wist zus Noah me direct bij eerste beluistering te raken met haar songs, die zowel uiterst ingetogen als behoorlijk uitbundig kunnen klinken, maar altijd iets puurs hebben. De wat donkere klanken op het album versterken de impact van haar songs nog wat meer.

Ik weet zeker dat Noah Cyrus ook met haar nieuwe album qua populariteit weer flink gaat achterblijven bij haar beroemde zus, maar in artistiek opzicht geeft ze haar met I Want My Loved Ones To Go With Me op indrukwekkende wijze het nakijken. Noah Cyrus heeft wat mij betreft wederom een jaarlijstjesalbum gemaakt en dat is knap. Erwin Zijleman

I Want My Loved Ones To Go With Me van Noah Cyrus is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Eiko Ishibashi - Antigone

De Japanse muzikante Eiko Ishibashi maakt op Antigone mooie en bijzondere muziek, die zich heeft laten beïnvloeden door meerdere genres en die zowel door de muziek als de zang anders klinkt dan ik gewend ben
Ik heb lang getwijfeld over Antigone van Eiko Ishibashi, want de muzikante uit Tokyo maakt muziek die me keer op keer op het verkeerde been zet. Dat betekent niet dat Eiko Ishibashi moeilijke muziek maakt, want de muziek op Antigone is het grootste deel van de tijd heel aangenaam en toegankelijk. Het is muziek die zich niet heel makkelijk laat omschrijven, want de Japanse muzikante verwerkt uiteenlopende invloeden en smeedt al deze invloeden samen in een bijzonder geluid. Ik vond het wel even wennen, maar eenmaal gewend aan de mooie klanken en de bijzondere zang is Antigone van Eiko Ishibashi een album dat de fantasie uitvoerig prikkelt.

Ik doe, zeker nu het aantal interessante albums door de zomerstop wat begint af te nemen, regelmatig een greep uit de flinke stapel albums die de afgelopen maanden is blijven liggen. Een album dat hierbij met enige regelmaat terugkeert is Antigone van Eiko Ishibashi. Het is een album dat begin dit jaar zeer warm is onthaald door de critici, maar het is ook een album dat zich voor een belangrijk deel buiten mijn muzikale comfort zone beweegt, waardoor ik het al een paar keer heb teruggelegd op de stapel. 

Het bewegen buiten mijn muzikale comfort zone begint al met de teksten in het Japans, maar ook in muzikaal en vocaal opzicht wijkt Antigone flink af van de albums waar ik normaal gesproken naar luister. Het betekent zeker niet dat het meest recente album van de Japanse muzikante Eiko Ishibashi een ontoegankelijk of lastig te doorgronden album is, want dat is het zeker niet. 

Zo beschikt de muzikante uit Tokyo over een hele mooie stem, die misschien anders klinkt dan de stemmen uit de Europese en Amerikaanse popmuziek, maar toch makkelijk overtuigt, zeker wanneer je gewend bent aan de soms wat hoge klanken. Ook de muziek op Antigone is bijzonder mooi. Het is muziek die zich door van alles en nog wat heeft laten beïnvloeden, waardoor Antigone ook in muzikaal opzicht duidelijk andere klinkt dan muziek die in Europa of de VS wordt gemaakt. 

Dat betekent overigens niet dat Eiko Ishibashi veel invloeden uit de Japanse muziek verwerkt op haar meest recente album, want dat valt reuze mee. Op Antigone spelen invloeden uit de jazz een belangrijke rol, maar ik hoor ook invloeden uit de ambient en hiernaast spelen zowel invloeden uit de avant garde als de pop een voorname rol op het album, dat ook neoklassieke elementen bevat en ook wel wat aan filmmuziek doet denken. Het levert een warm en bij vlagen zeer toegankelijk geluid op, maar het is ook een geluid dat de fantasie prikkelt en een geluid dat op een of andere manier duidelijk anders klinkt dan dat op de meeste andere albums van het moment. 

Eiko Ishibashi, die overigens al een flinke stapel albums op haar naam heeft staan, werkt op Antigone samen met de zeer eigenzinnige Amerikaanse muzikant Jim O’Rourke, wiens albums ik over het algemeen overigens laat liggen. Ik heb verder niet zo heel veel informatie over het album, maar zo te horen wordt de Japanse muzikante bijgestaan door een aantal muzikanten uit de jazzscene. 

Antigone bevat vooral wat lome jazzy klanken, met een hoofdrol voor stemmige blazers, en blijft gelukkig ver weg van de zenuwachtige jazz waar ik maar lastig tegen kan. Organische klanken worden op bijzondere wijze gecombineerd met elektronica, wat het eigen karakter van de muziek van Eiko Ishibashi verder versterkt. Antigone is een album dat zich als een warme deken om je heen slaat en het is wat mij betreft een album dat het vooral aan de randen van de dag erg goed doet. 

De zeer verzorgd klinkende muziek op het album en de rustgevende vocalen van Eiko Ishibashi voorzien het album van een bijzondere sfeer, die uitnodigt tot ontspannen of zelfs wegdromen. Zak echter niet te ver weg, want Antigone is ook een album vol bijzonder mooie details, die het verdienen om uitgeplozen te worden. Het duurde even voor het kwartje viel, maar inmiddels ben ik volledig overtuigd van de kwaliteit van Antigone. Erwin Zijleman

De muziek van Eiko Ishibashi is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Japanse muzikante: https://eikoishibashi.bandcamp.com/album/antigone.

Antigone van Eiko Ishibashi is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Review: Yaya Bey - do it afraid

Yaya Bey is binnen de R&B uitgegroeid tot een van de lievelingen van de critici en ook op het deze week verschenen do it afraid laat de muzikante uit Brooklyn, New York, weer horen dat dit volkomen terecht is
Toen ik do it afraid van Yaya Bey vorige maand beluisterde hoorde ik niet zoveel in het album en vond ik het een stuk minder dan het album dat ik eind 2022 zo indrukwekkend vond. Het heeft waarschijnlijk niet zo heel veel met het album te maken en meer met de vraag of ik in de stemming ben voor een R&B album of niet. Toen ik dat wel was beviel het nieuwe album van Yaya Bey me opeens een stuk beter. De Amerikaanse muzikante maakt zeker geen dertien in een dozijn R&B maar verwerkt uiteenlopende invloeden in haar songs. Ze is bovendien een uitstekende zangeres die ver weg blijft van de vocale trucjes die zo vaak zijn te horen in het genre.

Ik heb een bijzondere relatie met het genre R&B. Het is een genre waar ik meestal niet zo heel veel van moet hebben en soms zelfs helemaal niets, maar zo af en toe duiken er ook R&B albums op die ik goed genoeg vind voor mijn jaarlijstje, met A Seat At The Table van Solange als “all time favourite” en de albums van Cleo Sol hier vlak achteraan. 

Ook Remember Your North Star van Yaya Bey is een R&B album dat best in mijn jaarlijstje had kunnen opduiken, maar ik haalde het album aan het eind van 2022 uit het jaarlijstje van Pitchfork. Ik vind het nog altijd een fantastisch album, dat op bijzondere wijze invloeden uit de R&B, neo-soul, jazz, hiphop en een vleugje reggae combineert. 

Het is tot dusver ook het enige album dat ik van de New Yorkse muzikante heb opgepikt, want voor Remember Your North Star kende ik Yaya Bey niet en het in 2024 verschenen Tenfold sprak me minder aan dan zijn voorganger. Het is een album dat ik uiteindelijk wel op de juiste waarde heb weten te schatten en hetzelfde geldt eigenlijk voor het vorige maand verschenen do it afraid. 

Het is een album dat een paar weken geleden warm werd onthaald door de critici, maar zelf was ik zeker niet overtuigd door het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante. Het nieuwe album van Yaya Bey opent met een track waarin ze rapt in plaats van zingt en dan sta je bij mij al met 3-0 achter. Dat zegt niets over de kwaliteit van het nieuwe album van de muzikante uit New York en alles over mijn smaak, want van rap blijf ik rode vlekken krijgen. 

Het was voor mij reden om do it afraid even opzij te leggen, maar ik had beter de eerste track even over kunnen slaan, want rap speelt buiten de openingstrack slechts een zeer bescheiden rol op het album. Vanaf de tweede track is er de zwoele R&B die ook centraal stond op het ook door mij geroemde Remember Your North Star. 

Het is lome en zwoele en ook wat broeierige R&B die anders klinkt dan de mainstream R&B, zeker wanneer de instrumentatie een stuk subtieler is dan gebruikelijk in de R&B, de ritmes behoorlijk ingetogen klinken, er flink wat organische instrumenten worden ingezet en Yaya Bey echt prachtig zingt. Het klinkt allemaal zwoel en verleidelijk, maar Yaya Bey gooit er hier en daar behoorlijk expliciete teksten tegenaan en laat zich ook dit keer niet in het keurslijf van de R&B persen. 

Ook op do it afraid verwerkt de muzikante uit New York niet alleen invloeden uit de R&B, maar stopt ze ook een flinke dosis soul in haar muziek en zijn er ook dit keer uitstapjes richting hiphop, jazz en incidenteel wat reggae. Zeker nu de temperaturen weer wat oplopen komt de zwoele R&B van Yaya Bey uitstekend tot zijn recht, want het album is gemaakt voor een zweterige zomerdag. 

Met Remember The North Star wist Yaya Bey me aan het eind van 2022 vrijwel direct te overtuigen. Dat lukt met opvolger Tenfold niet en ook do it afraid had bij mij iets meer tijd nodig om te landen. 2025 is voor mij vooralsnog geen jaar waarin R&B albums het goed doen, maar do it afraid is echt veel beter dan ik bij eerste beluistering kon vermoeden. Ik heb geen idee of Yaya Bey inmiddels wordt geschaard onder de groten binnen de R&B, want daarvoor ken ik het genre te slecht, maar met albums als Remember Your North Star en do it afraid hoort ze zeker thuis in deze groep. Erwin Zijleman

De muziek van Yaya Bey is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://yayabey.bandcamp.com/album/do-it-afraid.

do it afraid van Yaya Bey is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (liquid gold), 39,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: BC Camplight - A Sober Conversation

BC Camplight heeft met A Sober Conversation alweer zijn zevende album afgeleverd en het is een fascinerend album met stevig aangezette arrangementen en flink wat echo’s uit de singer-songwriter muziek uit de jaren 70
BC Camplight kwam er tot dusver nog niet aan te pas op de krenten uit de pop, maar A Sober Conversation is een album waar ik niet omheen kan. Brian Christinzio, de man achter BC Camplight, heeft een aantal verslavingen achter zich gelaten en een zeer geïnspireerd album afgeleverd. Het is een album waarop invloeden uit de jaren 70 een voorname rol spelen, maar de Amerikaanse muzikant geeft een bijzondere eigen draai aan deze invloeden en heeft een album gemaakt dat steeds weer weet te verrassen, te verbazen en te imponeren. De muziek is soms bijna pompeus, maar A Sober Conversation is ook een album met mooie en intieme popliedjes die steeds wat indrukwekkender worden. Prachtalbum!

Ik besprak op de krenten uit de pop nog niet eerder een album van BC Camplight en dat is best bijzonder. Het alter ego van Brian Christinzio maakt immers al twintig jaar albums die ik bij eerste beluistering vrijwel zonder uitzondering zeker interessant vond. Ik heb maar één album van de Amerikaanse muzikant in de kast staan, maar Blink Of A Nihilist uit 2007 stamt uit de periode voor de geboorte van de krenten uit de pop. 

Sindsdien heb ik echt alle albums van BC Camplight beluisterd en het zijn stuk voor stuk albums die ik serieus heb overwogen voor een recensie. Het gold vorige week ook voor het meest recente album van de muzikant, die sinds een aantal jaren uit het Britse Manchester opereert. A Sober Conversation werd uiteindelijk verslagen door albums van vrouwelijke muzikanten, want mijn voorliefde voor vrouwenstemmen is vaak doorslaggevend. 

In een wat rustigere muziekweek heb ik A Sober Conversation alsnog een kans gegeven en daar ben ik blij mee, want wat is het een sterk album. Het is een album dat met name in de Britse muziekmedia geweldige recensies krijgt en inmiddels kan ik me volledig vinden in de vele loftuitingen. 

Prijsnummer op A Sober Conversation is wat mij betreft het duet met The Last Dinner Party zangeres Abigail Morris (Two Legged Dog), maar ook als er geen vrouwenstem is te horen op het album van BC Camplight of alleen op de achtergond opduiken stijgt A Sober Conversation naar grote hoogten. 

Brian Christinzio verruilde een aantal jaren geleden de Verenigde Staten voor het Verenigd Koninkrijk en dat is te horen op het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant. A Sober Conversation klinkt wat mij betreft vooral Brits en doet een ruime greep uit alle inspiratie die de Britse popmuziek inmiddels te bieden heeft. 

Het is moeilijk om precies aan te geven waardoor BC Camplight zich heeft laten inspireren op A Sober Conversation, want het album  springt met zevenmijlslaarzen door de tijd. In een aantal songs hoor je duidelijke invloeden uit de 70s singer-songwriter muziek, waarbij overigens ook de grote Amerikaanse singer-songwriters uit het decennium niet worden vergeten, maar ook echo’s uit de Britpop van de jaren 90 zijn hoorbaar. 

Wanneer invloeden uit de jaren70 domineren valt de muziek van BC Camplight op door weelderige arrangementen, mooie klanken, bombastisch pianospel en vocalen met veel gevoel. De arrangementen zijn af en toe zwaar aangezet en schuiven op richting pompeus, maar de songs van BC Camplight blijven op een of andere manier ook intiem. In de songs waarin invloeden uit wat recentere tijden opduiken zijn de arrangementen nog wat spannender, maar ondanks wat meer dynamiek en wat scherpe randjes blijven de songs van BC Camplight opvallend warm en melodieus. 

Ik kan me inmiddels niet meer voorstellen dat ik dit album in eerste instantie liet liggen, want wanneer je eenmaal gewend bent aan het fascinerende geluid en de bijzonder aangename popsongs op A Sober Conversation is het een album om hopeloos verliefd op te worden. 

Het is ook nog eens een album vol diepgang, want Brian Christinzio ging de afgelopen jaren door eigen doen door diepe dalen en heeft deze een plek gegeven in de teksten van zijn nieuwe songs. Ik ben inmiddels diep onder de indruk van A Sober Conversation en het album wordt alleen maar beter. Erwin Zijleman

De muziek van BC Camplight is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://bc-camplight.bandcamp.com/album/a-sober-conversation.

A Sober Conversation van BC Camplight is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Min Taka - I Think We Should Just Move In Together

De Turkse muzikante Min Taka imponeert met de deze week verschenen EP I Think We Should Just Move In Together en laat horen dat ze hier en daar niet voor niets een nieuwe popsensatie wordt genoemd
I Think We Should Just Move In Together van de Turkse muzikante Min Taka duurt nog geen twintig minuten, maar maakt zes songs en ruim 19 minuten lang indruk. De Turkse muzikante, die al een tijdje vanuit Rotterdam opereert, past met haar muziek binnen het hokje indiepop, maar verkent binnen dit hokje nadrukkelijk de grenzen. In een aantal tracks schuift ze wat op richting door elektronica gedomineerde muziek met hints naar de dansvloer, maar de EP bevat ook een aantal zwoele en zomerse tracks en tracks waarmee ze zich onder de smaakmakers van de indiepop schaart. I Think We Should Just Move In Together is mijn eerste kennismaking met Min Taka, maar dit smaakt echt naar veel en veel meer.

EP’s laat ik meestal links liggen vanwege het enorme aanbod aan volwaardige albums, maar zo af en toe kom ik een EP tegen waar ik echt niet omheen kan. Het overkwam me deze week met I Think We Should Just Move In Together van Min Taka. Het is een naam die ik nog niet eerder was tegen gekomen, maar na beluistering van de deze week verschenen EP durf ik Min Taka best een grote belofte voor de toekomst te noemen en deze belofte maakt ze al voor een belangrijk deel waar op I Think We Should Just Move In Together. 

Min Taka is een project van de in Istanbul geboren Yasemin Koyuncu, die op haar achttiende naar Nederland kwam om te studeren aan het prestigieuze CODARTS en sindsdien Rotterdam als thuisbasis heeft. Ik had de naam Min Taka zoals gezegd nog niet eerder gehoord, maar dat ligt vooral aan mij, want de naam van het project van de Turkse muzikante zingt inmiddels al een jaar of twee nadrukkelijk rond. 

Twee jaar geleden bracht ze al een EP (Partiyi Durdurun!) uit met in het Turks gezongen songs, die hier en daar terecht werd geprezen. Het is een EP die ik inmiddels heb beluisterd en die ook al laat horen dat Min Taka een groot talent is. Door het Turks klinkt het misschien net wat minder toegankelijk dan Engelstalige popmuziek, maar net als Naaz, die af en toe in het Koerdisch zingt, weet Min Taka de taalkloof makkelijk te overbruggen met prachtige songs die zich makkelijk opdringen. 

Het Turks voegt zelfs iets bijzonders toe aan de songs op de twee jaar geleden verschenen EP, maar met I Think We Should Just Move In Together vergroot Min Taka wat mij betreft haar kans op succes. Op haar nieuwe EP kiest de Rotterdamse muzikante alleen voor het Engels en dan wordt toch net wat makkelijker opgepikt. Op I Think We Should Just Move In Together laat de Turkse muzikante bovendien horen dat ze verder gegroeid is. 

Op het Internet wordt Min Taka hier en daar al een nieuwe popsensatie genoemd en daar is wat voor te zeggen. Op haar nieuwe EP laat de Rotterdamse muzikante immers niet alleen horen dat ze interessante songs schrijft, maar het zijn ook verrassend veelzijdige songs. I Think We Should Just Move In Together is een EP met zes tracks een kleine twintig minuten muziek, maar in die twintig minuten laat Min Taka goed horen hoe getalenteerd ze is. 

De muziek van de Turkse muzikante past in het hokje indiepop, maar flirt ook met de dansvloer en subtiel met indierock. De songs op I Think We Should Just Move In Together hebben soms een zwoel en zomers en licht exotisch tintje, maar kunnen ook killer en elektronischer klinken. De EP van Min Taka duurt misschien maar twintig minuten, maar in die twintig minuten gebeurt er echt van alles en komt de ene na de andere memorabele song voorbij. 

In muzikaal en productioneel opzicht klinkt het allemaal aanstekelijk maar ook spannend, maar de Rotterdamse muzikante maakt ook indruk met haar zang en met haar knap opgebouwde songs, waarin hier en daar samples zijn verwerkt. Het loopt allemaal over van de belofte, maar met deze EP is Min Taka de belofte ook al deels voorbij. Hoogste tijd dat de Pitchfork’s van deze wereld lucht krijgen van de muziek van Min Taka, want I Think We Should Just Move In Together verdient ook buiten Nederland alle aandacht. Erwin Zijleman

I Think We Should Just Move In Together van Min Taka is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (10-inch), 19,99 euro