15 mei 2025

Review: Kali Uchis - Sincerely,

Kali Uchis slaagt er in om op ieder album weer net wat anders te klinken en dat doet ze ook weer op haar nieuwe album Sincerely, dat vooral is gevuld met broeierige en dromerige pop met een flinke dosis soul
Kali Uchis wordt vanwege naar Colombiaanse wortels makkelijk in het hokje Latin geduwd, maar daarin hoort ze over het algemeen niet thuis. Op haar vorige album omarmde ze de Latin hier en daar, maar het genre is afwezig op het deze week verschenen nieuwe album van de Amerikaans-Colombiaanse muzikante. Op Sincerely, kiest Kali Uchis voor flink wat invloeden uit de soul en het is zowel de soul uit het verleden als die uit het heden. Het klinkt op het eerste gehoor misschien wat gepolijst, maar Sincerely, blijkt als snel een bedwelmende luistertrip die heel wat zomerdagen van de juiste muziek gaat voorzien. En voor de twijfelaars: wat is Kali Uchis toch een geweldige zangeres.



Ik heb echt maar heel weinig met Latin, maar ik heb inmiddels al heel wat jaren een zwak voor de muziek van de Colombiaanse zangeres Karly-Marina Loaiza, die we beter kennen als Kali Uchis. Nu verwerkt Kali Uchis, die overigens werd geboren in de Verenigde Staten en hier ook het grootste deel van haar leven heeft gewoond, zeker invloeden uit de Latin in haar muziek, maar ze verwerkt ook flink wat andere invloeden. 

Deze andere invloeden, waaronder invloeden uit de soul, de pop en de R&B zijn op haar meeste albums dominanter dan invloeden uit de Latin, wat mijn liefde voor de muziek van Kali Uchis deels verklaart. Zelf kan ik deze liefde niet helemaal verklaren, want de muzikante die tegenwoordig in Valley Village in California woont, maakt ook muziek die zich normaal gesproken buiten mijn comfort zone bevindt. 

Zo maakt ze met grote regelmaat het soort gepolijste pop en R&B dat ik normaal gesproken laat liggen, maar de muziek van Kali Uchis heeft iets dat me aanspreekt. Dat is al zo sinds haar debuutalbum Isolation uit 2018, dat ik omschreef als een zonnig maar ook eigenzinnig R&B album. Kali Uchis maakte vervolgens een 100% Latin album, maar keerde in 2023 terug met Red Moon In Venus, dat de lijn van het debuutalbum doortrok. Het is een album dat een aantal smetjes bevatte in de vorm van gastzangers die niet konden zingen, maar het album liet ook groei horen. 

Die groei was nog veel duidelijk te horen op het begin vorig jaar verschenen ORQUÍDEAS, dat ik nog een flink stuk beter vond dan de andere albums van de Amerikaans-Colombiaanse muzikante en dat ondanks de vele flirts met Latin en reggaeton, normaal gesproken niet mijn genres, en enkele irritante gastbijdragen.

ORQUÍDEAS was vooral een Spaanstalig album en die worden bij Kali Uchis meestal gevolgd door een Engelstalig album. Dat is het deze week verschenen Sincerely, dan ook. Sincerely, is weer een totaal ander album dan zijn voorganger. Kali Uchis zingt dit keer in het Engels, heeft geen gastzangers of zangeressen uitgenodigd, wat ik persoonlijk een zeer verstandig besluit vind, en heeft de invloeden uit de Latin dit keer achterwege gelaten. 

Sincerely, klinkt soms als een soulalbum van lang geleden, maar minstens net zo vaak als een neo-soul album van het moment. Het album is voorzien van een wat zoet geluid met zowel synths als strijkers. Het is een geluid dat soms wat gepolijst klinkt, maar het is ook een mooi en warm geluid dat zich makkelijk opdringt. 

Het is bovendien een geluid dat goed past bij de stem van Kali Uchis. Het is een stem die op Sincerely, behoorlijk ingehouden maar op een of andere manier toch heel soulvol klinkt. Het is de stem die me de afgelopen jaren wist te overtuigen van de kwaliteit van de albums van Kali Uchis en ook dit keer trekt de zang me onmiddellijk over de streep. In muzikaal opzicht is Sincerely, een wat gelikt of zelfs glad klinkend album, maar de zang tilt het album echt enorm op. 

Liefhebbers van de Kali Uchis die geen geheim maakt van haar Latijns Amerikaanse wortels komen er dit keer bekaaid van af, maar een ieder die op zoek is naar een lome, warme, dromerige en wat broeierige soundtrack voor een bloedhete zomerdag zal het nieuwe album van Kali Uchis absoluut lekker vinden. Knap hoe Kali Uchis iedere keer weer een net wat andere weg in slaat en ook deze weg bevalt me wel. Erwin Zijleman


Sincerely, van Kali Uchis is verkrijgbaar via de Mania webshop:


14 mei 2025

Review: I'm With Her - Wild And Clear And Blue

Aoife O'Donovan, Sara Watkins en Sarah Jarosz maakten aan het begin van 2018 indruk met het debuutalbum van hun project I’m With Her en herhalen dit kunstje nu met het nog net wat betere tweede album
Laat Wild And Clear And Blue van I’m With Her uit de speakers komen en je hoort muzikanten en zangeressen van wereldklasse. Dat klopt ook, want Aoife O'Donovan, Sara Watkins en Sarah Jarosz zingen als engeltjes en kunnen ook nog eens geweldig spelen. Zet ze in een studio met topproducer Josh Kaufman en je hebt alle ingrediënten voor een geweldig album. De drie hadden op hun debuutalbum een voorliefde voor traditionele rootsmuziek en die liefde hoor je ook op Wild And Clear And Blue, al klinkt het album ook wel wat moderner. Het past allemaal prachtig bij de geweldige stemmen van de drie, die goed zijn voor pure magie in de wonderschone harmonieën.



Drie geweldige zangeressen bij elkaar zetten en een album laten maken is zeker geen garantie op succes of voor een goed album, maar in het geval van Aoife O'Donovan, Sara Watkins en Sarah Jarosz pakte het in 2018 uitstekend uit. Het eerste album van de gelegenheidsband I’m With Her, opgenomen in de studio van Peter Gabriel in het Britse band en geproduceerd door topproducer Ethan Johns, was immers een uitstekend album, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht een hoog niveau aantikte. 

Nu zijn Aoife O'Donovan, Sara Watkins en Sarah Jarosz ook niet zomaar drie zangeressen. Ze hebben alle drie hun sporen in de Amerikaanse rootsmuziek ruimschoots verdiend en Sara Watkins en Sarah Jarosz zijn niet alleen uitstekende zangeressen maar ook nog eens virtuoze muzikanten. Je hoorde het allemaal op See You Around, het debuutalbum van I’m With Her. 

Het is een album dat wat prijzen in de wacht sleepte, maar in Nederland volgens mij niet zo heel veel deed, maar toen ik het de afgelopen week nog eens beluisterde, was ik echt diep onder de indruk van het weergaloze snarenwerk op het album, van de prachtige stemmen van Aoife O'Donovan, Sara Watkins en Sarah Jarosz en van de wonderschone harmonieën van de drie. 

Op See You Around verwerkten de drie vooral invloeden uit de bluegrass en de Appalachen folk in hun songs, maar er waren ook subtiele uitstapjes naar omliggende genres. Ik luisterde weer eens naar See You Around omdat in de lijsten met albums van deze week een nieuw album van I’m With Her opdook. Na de hernieuwde kennismaking met I’m With Her was ik heel nieuwsgierig naar het nieuwe album van het drietal en Wild And Clear And Blue heeft me zeker niet teleur gesteld. 

Aoife O'Donovan, Sara Watkins en Sarah Jarosz deden de afgelopen jaren veel andere dingen, maar jaren na het debuutalbum van I’m With Her was er gelukkig weer tijd voor het gelegenheidsproject dat gelukkig geen eenmalig gelegenheidsproject is gebleken. De drie trokken dit keer naar upstate New York waar Wild And Clear And Blue werd opgenomen. 

De drie gelouterde zangeressen en muzikanten zagen ook dit keer de meerwaarde van een producer van naam en faam en rekruteerden niemand minder dan Josh Kaufman, die de afgelopen jaren een indrukwekkend cv heeft opgebouwd met zijn werk voor onder andere Cassandra Jenkins, The Hold Steady, Anaïs Mitchell, Mary Chapin Carpenter en zijn eigen band Bonny Light Horseman. 

Ook op het nieuwe album van I’m With Her wordt in muzikaal opzicht flink uitgepakt met vooral weergaloos snarenwerk (variërend van de mandoline tot de viool), maar Josh Kaufman heeft het allemaal geïntegreerd in een smaakvol geluid dat nergens over the top klinkt en dat alle ruimte biedt aan de zang. 

Die zang is ook dit keer om van te watertanden, want Aoife O'Donovan, Sara Watkins en Sarah Jarosz zingen alle drie prachtig, maar als hun stemmen samenvloeien wordt het nog wat mooier en indrukwekkender. Ook op het tweede album is I’m With Her niet vies van Appalachen folk en bluegrass, maar het album klinkt ook wat moderner en dat bevalt me wel. Gelegenheidsbands vallen eerlijk gezegd meestal vies tegen, maar wat I’m With Her laat horen is wederom prachtig. Erwin Zijleman

De muziek van I'm With Her is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het drietal: https://imwithher.bandcamp.com/album/wild-and-clear-and-blue.



Review: Caitlin Cannon - Love Addict

Caitlin Cannon is de zoveelste nieuwe naam in de country(pop) scene van Nashville, maar haar album Love Addict laat een aansprekend geluid horen, dat toch weer net wat anders klinkt dan alles dat we al hebben
Ondanks een enorm zwak voor country(pop) dreigt zelfs bij mij de verzadiging zo nu en dan toe te slaan. Het aanbod in het genre is momenteel echt idioot groot en het niveau ligt over het algemeen hoog. Het betekent dat een gewoon goed country(pop) album momenteel niet goed genoeg meer is. Gelukkig zijn er ook albums als Love Addict van Caitlin Cannon, die iets toevoegen aan alles dat er al is. De muzikante uit Nashville maakt vooral ingetogen country en veel ballads, maar het is country die een brug slaat tussen verleden en heden en het is country met een bijzondere sfeer, die wordt versterkt door de mooie stem van de Amerikaanse muzikante. Interessante muzikante deze Caitlin Cannon.



Op basis van de cover van Love Addict van Caitlin Cannon had ik een doorsnee countrypop album verwacht. Dat is het officiële debuutalbum (in 2020 verscheen ook al eens een album) van de muzikante uit Nashville, Tennessee, echter zeker niet, want Love Addict is meer een countryalbum dan een countrypopalbum. 
De cover van het eerste album van Caitlin Cannon (zou misschien ook wel de cover van een doorsnee countryalbum uit de jaren 70 kunnen zijn, maar ook dat is Love Addict zeker niet. 

Caitlin Cannon komt op haar debuutalbum op de proppen met een bijzonder geluid en het is wat mij betreft een geluid dat bol staat van de belofte. Dat Caitlin Cannon veel te bieden heeft kwam voor mij zeker niet als een verrassing, want het album wordt deze weken aangeprezen in de nieuwsbrief Backstrom’s Sonic Tonic van muziekpromotor Angela Backstrom en dat is een nieuwsbrief waarin de lat over het algemeen behoorlijk hoog ligt en die me al talloze interessante tips heeft opgeleverd. 

Het is een nieuwsbrief die de afgelopen jaren zeer goed gevuld is, want worden er veel albums gemaakt in het hokje Amerikaanse rootsmuziek. Het valt niet mee om je binnen dit hokje nog te onderscheiden met een enigszins eigen geluid, maar Caitlin Cannon is hier op haar debuutalbum wat mij betreft glansrijk in geslaagd. 

Love Addict is een album met vooral countryballads. Daar zijn er echt al heel veel, maar de ballads van Caitlon Cannon klinken anders. Dat ligt in eerste instantie aan de stem van de Amerikaanse muzikante, die zeker niet beschikt over de standaard countrystem vol weemoed en met een onmiskenbare snik. 

De stem van de muzikante uit Nashville klinkt ook niet als die van de zangeressen die momenteel de lakens uitdelen in de countrypop uit de Amerikaanse muziekhoofdstad. Ik hoor hier en daar een vleugje Kacey Musgraves in de stem van Caitlin Cannon en dat is een van mijn favoriete stemmen, maar de stem van Caitlin Cannon heeft ook iets tijdloos dat herinnert aan de jaren 70 singer-songwriter muziek. 

Ook in muzikaal opzicht klinkt Love Addict anders dan de meeste andere country(pop) albums van het moment. Het is een album dat hier en daar flarden van de countrymuziek uit het verleden laat horen, maar dat ook ingrediënten uit de countrypop zoals die momenteel gemaakt wordt bevat. 

De instrumentatie op Love Addict is redelijk ingetogen, maar zit ook vol met fraaie accenten van gitaren, de pedal steel en strijkers. Ook in muzikaal opzicht doet het me, zeker qua sfeer, wel wat denken aan Kacey Musgraves, maar ik zeg zeker niet dat de muziek op het debuutalbum van Caitlin Cannon echt lijkt op die van de door mij zo geliefde Kacey Musgraves. 

Love Addict geeft me misschien vooral hetzelfde aangename gevoel als met name Golden Hour en Deeper Well van Kacey Musgraves me geven, wat ligt aan de combinatie van een mooie stem, een smaakvolle instrumentatie, een ruimtelijke productie en sterke songs, die op Love Addict het hele spectrum van de liefde bestrijken, inclusief alle ups en downs. 

Ik beluisterde het debuutalbum van Caitlin Cannon voor het eerst op de late avond en dan doet dit album echt wonderen, maar uiteindelijk is dit een album voor alle tijden en alle seizoenen. Er zijn dit jaar al veel goede country(pop) albums verschenen, maar dit is echt een bijzondere, die hoge ogen zou moeten gooien. Erwin Zijleman

De muziek van Caitlin Cannon is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://caitlincannon.bandcamp.com/album/love-addict.



13 mei 2025

Review: Men I Trust - Equus Caballus

De Canadese band Men I Trust leverde nog geen twee maanden geleden met Equus Asinus een uitstekend album af, maar gooit er deze week het minstens even goede en weer anders klinkende Equus Caballus tegenaan
Ik heb er met de Canadese band Men I Trust een favoriet bandje bij en het is er een die in korte tijd twee uitstekende albums heeft uitgebracht. Het zijn allebei albums die doen uitzien naar een eindeloze lente en zomer, maar het deze week verschenen Equus Caballus klinkt anders dan het twee maanden geleden verschenen album. De band uit Montreal heeft een fris klinkend indiepop album afgeleverd, dat bol staat van de invloeden, dat zowel aanstekelijk als avontuurlijk klinkt en dat nog wat verleidelijker wordt door de heerlijke zwoele stem van zangeres Emmanuelle Proulx, die de zon op Equus Caballus nog wat harder laat schijnen. Wat een leuke band en wat een leuke albums.



Een week of zes geleden besprak ik het album Equus Asinus van de Canadese band Men I Trust, mijn eerste kennismaking met de muziek van de band. De band uit Montreal klonk op dit album naar verluidt flink anders dan op haar vorige albums en het nieuwe geluid beviel me zeer. 

Equus Asinus liet een wat dromerig geluid horen met vooral invloeden uit de folk en de dreampop en koos voor een lekker laag tempo, wat uitstekend paste bij de mooie en verleidelijke stem van zangeres Emmanuelle Proulx. Equus Asinus is voor mij nog altijd een heerlijke soundtrack voor zwoele lentedagen, maar ik lees op fora als MusicMeter dat zeker niet iedereen gecharmeerd was van het nieuwe geluid van Men I Trust. 

Buiten de lelijke cover art was ik echter dik tevreden met het album, dat ik zeker niet kansloos acht voor mijn jaarlijstje. Tot mijn verbazing duikt Men I Trust nog geen twee maanden na het vorige album deze week alweer op met een nieuw album. Equus Caballus lijkt qua titel erg op zijn voorganger, wat alles te maken heeft met het feit dat Men I Trust heeft gewerkt aan een tweeluik, waarvan deze week het tweede deel is verschenen. 

Het is kennelijk een tweeluik waarin de Canadese band meerdere kanten van zichzelf wil laten horen, want Equus Caballus klinkt duidelijk anders dan Equus Asinus. Equus Asinus is overigens de wetenschappelijke naam van de ezel, terwijl Equus Caballus de wetenschappelijke naam van het paard is. Op basis van de muziek op de albums kom ik er nog niet uit waarom het vorige album naar de ezel is vernoemd en het nieuwe album naar het paard, al is het wel duidelijk dat een ezel iets anders is dan een paard. 

Vergeleken met het vorige album ligt het tempo op het nieuwe album van Men I Trust net wat hoger en hiernaast is de elektronica wat dominanter aanwezig en strooit de band met heerlijke gitaarloopjes. Gebleven is de heerlijke stem van Emmanuelle Proulx, die direct van de openingstrack meedogenloos verleidt met zwoele vocalen. 

De muziek op Equus Asinus omschreef ik een week of zes geleden als een mix van dreampop en folk. Op Equus Caballus hoor ik misschien nog wel een vleugje dreampop, maar ik hoor toch vooral zwoele indiepop, waarin uiteenlopende invloeden uit het heden en verleden zijn verwerkt. 

Het is pop die je af en toe mee terug neemt, bijvoorbeeld naar de muziek van Scritti Politti of naar zweverigere 80s pop, new wave of postpunk, maar het album bevat ook een aantal tracks die klinken alsof het Fleetwood Mac van halverwege de jaren 70 met een tijdmachine het heden in is geslingerd. 

De zwoele zang van Emmanuelle Proulx is niet de enige overeenkomst tussen de twee albums van Men I Trust, want net als op Equus Asinus maakt de band uit Montreal ook op Equus Caballus muziek die het uitstekend doet in de lentezon, die met de muziek van de Canadese band door de oortjes nog wat prettiger aanvoelt.

Op de achtergrond kabbelt de muziek van de Canadese band bijzonder aangenaam voort, maar bij aandachtige beluistering, bij voorkeur met de koptelefoon, valt op dat de songs van Men I Trust ook op dit nieuwe album buitengewoon knap in elkaar zitten en ook absoluut zijn voorzien van scherpe randjes. 

Een maand of twee geleden had ik nog nooit van Men I Trust gehoord en nu heb ik opeens twee albums die me dierbaar zijn en waartussen ik niet zomaar kan kiezen. De lente mag van mij eindeloos duren met deze twee heerlijke albums, die ook de zomer, de herfst en de winter ongetwijfeld glansrijk gaan doorstaan. Erwin Zijleman

De muziek van Men I Trust is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese band: https://menitrust.bandcamp.com/album/equus-caballus.



12 mei 2025

Review: Kristina Murray - Little Blue

Na het fantastische Southern Ambrosia kreeg Kristina Murray te maken met een aantal diepe dalen, maar met Little Blue is ze terug en laat ze horen dat ze nog altijd behoort tot de best bewaarde geheimen van Nashville
Liefhebbers van moderne countrypop hebben niet zo veel te zoeken op het derde album van de Amerikaanse muzikante Kristina Murray. De muzikante uit Nashville, Tennessee, maakt ook op haar derde album vooral traditioneel aandoende Amerikaanse rootsmuziek met veel gitaren en een hoofdrol voor de pedal steel. Het is het soort muziek dat bijna zeven jaar geleden met Southern Ambrosia een prachtig album opleverde en ook Little Blue mag er wel zijn. Het is een tijdloos klinkend album met een aangenaam en gloedvol geluid, tijdloos klinkende songs en vooral ook een stem die je direct vanaf de eerste noten wilt koesteren. Mooi dat Kristina Murray terug is.



De Amerikaanse muzikante Kristina Murray debuteerde in het najaar van 2013 met Unravelin’. Het is een album dat destijds slechts in kleine kring werd opgemerkt, maar vooral over het hoofd werd gezien, ook door mij. Het debuutalbum van de muzikante uit Nashville, Tennessee, is in muzikaal opzicht geen heel opvallend album en ook de songs springen er wat mij betreft niet erg uit, maar in de krachtige stem van Kristina Murray hoor ik op haar debuutalbum absoluut de belofte. 

Die belofte werd volledig waargemaakt op het in de herfst van 2018 verschenen Southern Ambrosia, dat moet worden gerekend tot de betere Amerikaanse rootsalbums van het betreffende jaar. Southern Ambrosia viel op door een gloedvol en volstrekt tijdloos Amerikaans rootsgeluid, dat ver verwijderd bleef van de countrypop van dat moment, maar aansloot bij de soms lekker stevige Amerikaanse rootsmuziek zoals die een aantal decennia eerder werd gemaakt. 

Het tweede album van Kristina Murray viel ook op door een aantal aansprekende songs, die het tijdloze gevoel van Southern Ambrosia nog wat verder versterkte. De stem van Kristina Murray viel op haar debuutalbum al op, maar op haar tweede album maakte de muzikante uit Nashville nog veel meer indruk met een krachtige maar ook emotievolle stem. 

Southern Ambrosia kreeg in 2018 relatief veel aandacht en het zag er dan ook goed uit voor Kristina Murray, maar vervolgens werd het helaas stil rond de Amerikaanse muzikante. Ze werkte in Nashville en omstreken nog wel stevig aan haar live-reputatie, maar de dood van haar vader en de coronapandemie trapten vervolgens stevig op de rem. 

Het momentum voor Kristina Murray leek vervolgens vervlogen, maar deze week is ze gelukkig terug met haar derde album. Little Blue werd gemaakt met producers Misa Arriaga en Rachael Moore. Het zijn namen die bij mij geen belletje deden rinkelen, maar beiden hebben hun sporen ruimschoots verdiend in de muziekscene van Nashville. 

Ook Little Blue is weer voorzien van een geluid dat dichter tegen de traditionele Amerikaanse rootsmuziek dan tegen de blinkende countrypop uit Nashville aan zit, maar het met veel gitaren en uiteraard een pedal steel ingekleurde geluid klinkt zeker niet oubollig of ouderwets. Op haar derde album heeft Kristina Murray ook wel wat met pop, maar het is eerder de pop zoals die halverwege de jaren 70 aan de Amerikaanse westkust werd gemaakt dan de pop van dit moment. 

In de meeste songs op haar nieuwe album houdt Kristina Murray de pop echter op afstand en maakt ze de traditioneel aandoende country die bij liefhebbers van het genre in goede aarde zal vallen. De songs op Little Blue zijn minstens net zo aansprekend als die op het in 2018 terecht geprezen Southern Ambrosia, waardoor ook het derde album van Kristina Murray weer een plekje in de schijnwerpers verdient. 

Dat doet het album ook zeker vanwege de zang, want de stem van Kristina Murray is alleen maar mooier geworden. De muzikante uit Nashville kan in muzikaal opzicht meerdere kanten op en haar stem past zich keer op keer moeiteloos aan. Zeker in de ballads op het album imponeert Kristina Murray met haar prachtige stem en hoor je een zangeres die niet onder doet voor het beste dat Nashville momenteel te bieden heeft. Erwin Zijleman

De muziek van Kristina Murray is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://kristinamurray.bandcamp.com/album/little-blue.


Little Blue van Kristina Murray is verkrijgbaar via de Mania webshop:



11 mei 2025

Review: Sparklehorse - Vivadixiesubmarinetransmissionplot (1995)

Het is moeilijk te geloven dat het debuutalbum van de Amerikaanse band Sparklehorse alweer dertig jaar oud is, maar het bijzondere Vivadixiesubmarinetransmissionplot mag inmiddels wel een klassieker worden genoemd
Vijftien jaar geleden kwam er met de zelfverkozen dood van voorman Mark Linkous een einde aan het bestaan van de Amerikaanse band Sparklehorse. Vijftien jaar daarvoor debuteerde de band met Vivadixiesubmarinetransmissionplot. Het is wat mij betreft het beste album van Sparklehorse, vooral om dat de band op haar debuutalbum voornamelijk kiest voor redelijk ingetogen songs. Het zijn songs die aan alle kanten rammelen, maar het zijn ook songs die bijzondere dingen met je doen. Vivadixiesubmarinetransmissionplot werd in 1995 warm ontvangen, maar inmiddels wordt het album nog hoger ingeschat. Een mooie herinnering of een album om te ontdekken als je van jaren 90 gitaaralbums houdt.



Bijna twee jaar geleden verscheen met Bird Machine postuum toch nog een vijfde album van de Amerikaanse band Sparklehorse. Door het album werd mijn interesse voor de rest van het oeuvre van de band weer aangewakkerd, want voor de release van Bird Machine was ik de band eerlijk gezegd vergeten. 

Ik weet bijna zeker dat ik Sparklehorse in 1997 of 1998 als support-act in Paradiso of de Melkweg heb gezien, maar weet echt niet meer bij welke band dit was en kan er ook niets over vinden. Het was in ieder geval na de bijna fatale overdosis medicijnen van voorman Mark Linkous, want hij liep met een stok. Ik weet ook nog dat ik vervolgens het debuutalbum van Sparklehorse heb aangeschaft en de band hierna ben blijven volgen tot de dood van de voorman van de band in 2010. 

Van de albums die Sparklehorse tijdens de 15 jaar van haar bestaan maakte is Vivadixiesubmarinetransmissionplot nog steeds mijn favoriete album. Het debuutalbum van de band uit Richmond, Virginia, verscheen in de zomer van 1995 en kreeg uitstekende recensies. Het is vergeleken met de andere albums van Sparklehorse een behoorlijk ingehouden album en dat is de kant van de band die mij met afstand het best bevalt. 

Mark Linkous had de jaren voor 1995 vooral doorgebracht in Los Angeles met zijn band Dancing Hoods, wat hem niet veel succes maar wel een ernstige drugsverslaving had opgeleverd. Om de drugsverslaving onder controle te krijgen keerde hij terug naar zijn geboortegrond in Virginia, waar Vivadixiesubmarinetransmissionplot werd opgenomen. 

In Richmond liep Mark Linkous de van Camper Van Beethoven en Cracker bekende David Lowery tegen het lijf en de twee besloten samen te gaan werken. Ze namen uiteindelijk met zijn tweeën het merendeel van Vivadixiesubmarinetransmissionplot voor hun rekening. David Lowery deed dit overigens niet onder zijn eigen naam maar onder de naam David Charles. 

Het debuutalbum van Sparklehorse is zoals gezegd een vooral ingetogen album met slechts een enkele uitbarsting. De instrumentatie is behoorlijk sober, al is de lijst met voor het album gebruikte instrumenten nog best indrukwekkend. Vivadixiesubmarinetransmissionplot is een album met vooral invloeden uit de indierock, de lo-fi en de Amerikaanse rootsmuziek, maar een aantal songs op het album doet ook wat psychedelisch aan. Dat geldt zeker voor de songs met bedwelmende gitaarakkoorden en de fluisterstem van Mark Linkous. 

De Amerikaanse muzikant was niet de vrolijkste toen hij Vivadixiesubmarinetransmissionplot opnam, want het debuutalbum van Sparklehorse is een donker of zelfs wat deprimerend album. Het is vaak een wat eenvoudig klinkend album, maar de eenvoud is ook de kracht van de songs op het debuutalbum van Sparklehorse. Zowel in muzikaal als in vocaal opzicht heeft het album een wat lo-fi karakter, maar de songs op Vivadixiesubmarinetransmissionplot hebben wat, waardoor het album kon uitgroeien tot een van de belangrijke gitaaralbums van de jaren 90. 

Ik heb er de afgelopen twee jaar weer veel vaker naar geluisterd dan in de jaren er voor en koester Vivadixiesubmarinetransmissionplot inmiddels als een klassieker en dat is een predicaat dat het debuutalbum van de Amerikaanse band absoluut verdient. Erwin Zijleman


Review: la loye - sweet dreams, see you tomorrow

De Nederlandse muzikante Anne Lieke Heusinkveld heeft als la loye met sweet dreams, see you tomorrow een debuutalbum van een bijna onwerkelijke schoonheid afgeleverd, dat alleen maar indrukwekkender wordt
Het aanbod binnen genres als indiefolk en indiepop is momenteel groot, waardoor albums van nieuwkomers makkelijk tussen wal en schip vallen. Het zou echt doodzonde zijn als dit zou gebeuren met sweet dreams, see you tomorrow van la loye, want wat is dit een betoverend mooi album. Het alter ego van de Nederlandse muzikante Anne Lieke Heusinkveld maakt diepe indruk met zeer sfeervolle songs, die op prachtige en fantasievolle wijze zijn ingekleurd. De muziek op het album is echt prachtig en de zang doet hier zeker niet voor onder. Het lome en dromerige sweet dreams, see you tomorrow sleept je veertig minuten ver weg van alles en maakt diepe indruk. Wat een prachtig album.



Anne Lieke Heusinkveld maakt inmiddels al een aantal jaren muziek onder de naam la loye. Het leverde aan het eind van 2021 de bijzonder mooie EP to live under water op, waarop de Nederlandse muzikante indruk maakte met een handvol prachtige (indie)folksongs. 

Anne Lieke Heusinkveld heeft vervolgens de tijd genomen voor het debuutalbum van la loye, dat deze week is verschenen. Met sweet dreams, see you tomorrow (wederom zonder hoofdletters) maakt la loye de belofte van de inmiddels ruim drie jaar oude EP meer dan waar. 

Op het album gaat de Nederlandse muzikante deels verder waar de EP ophield. Ook sweet dreams, see you tomorrow bevat voornamelijk ingetogen en wat dromerig klinkende songs, waarin de stem van Anne Lieke Heusinkveld een belangrijke rol speelt. Vergeleken met de songs uit het verleden klinkt het debuutalbum van la loye wel een stuk voller, al blijft de muziek in de meeste songs redelijk subtiel. 

Er is hoorbaar heel veel aandacht besteed aan de inkleuring van de songs op sweet dreams, see you tomorrow. De meeste songs bestaan uit meerdere lagen, waarvan er een aantal vooral atmosferisch en ruimtelijk klinken. Het wordt gecombineerd met subtiele ritmes en mooie gitaarakkoorden die diepte aanbrengen in het bijzondere geluid van la loye. 

De muziek op sweet dreams, see you tomorrow is song na song echt betoverend mooi en hoe vaker je naar het bijzondere klankenpalet op het album luistert, hoe mooier het wordt. Het is een geluid dat nog altijd is te omschrijven als indiefolk, al doe je la loye met het label indiepop ook niet te kort. 

De bijzonder mooie klanken op het debuutalbum van la loye worden gecombineerd met de al even mooie stem van Anne Lieke Heusinkveld. De Nederlandse muzikante zingt vooral fluisterzacht, maar ook met veel gevoel en precisie, wat uitstekend past bij de verzorgd klinkende muziek op het album. 

Wanneer la loye opschuift richting indiepop hoor ik wel wat van Phoebe Bridgers en zeker ook van Billie Eilish, die de afgelopen week zoveel indruk maakte met haar concerten, maar sweet dreams, see you tomorrow roept ook associaties op met meerdere (indie)folkies. 

Het is druk in de indiepop en indiefolk, maar het debuutalbum van la loye springt er in meerdere opzichten in positieve zin uit. In muzikaal opzicht verrast Anne Lieke Heusinkveld continu met bijzondere geluiden, fraaie accenten van uiteenlopende instrumenten waaronder blazers en een hele bijzondere sfeer. 

Ook de zang op sweet dreams, see you tomorrow is elf songs lang echt prachtig en op een bijzondere wijze in balans met de muziek, die uiterst ingetogen maar ook groots en meeslepend kan klinken. En dan zijn er ook nog eens de songs, die eigenlijk onmiddellijk indruk maken, maar vervolgens steeds mooier en bijzonderder worden. Ik ga er van uit dat sweet dreams, see you tomorrow van la loye met bescheiden middelen is gemaakt, maar het album klinkt echt fantastisch. 

Wanneer een Britse of Amerikaanse muzikante een album als dit zou hebben gemaakt zouden de Pitchforks van deze wereld superlatieven tekort zijn gekomen, maar la loye moet het vooralsnog doen met bescheiden aandacht. Ik heb het debuutalbum van de Nederlandse muzikante zelf ook min of meer bij toeval ontdekt, maar wat ben ik onder de indruk van sweet dreams, see you tomorrow. Erwin Zijleman

De muziek van la loye is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikante: https://laloye.bandcamp.com/album/sweet-dreams-see-you-tomorrow.



10 mei 2025

Review: Maren Morris - D R E A M S I C L E

Met D R E A M S I C L E moet Maren Morris zich definitief gaan scharen onder de groten binnen de countrypop van het moment en dit doet ze met een fris en modern klinkend album met een flinke dosis pop
Ik heb de afgelopen jaren een ongelooflijk zwak voor countrypop en dan bij voorkeur countrypop met meer country dan pop. Maren Morris kiest op haar nieuwe album vaak voor meer pop dan country, maar D R E A M S I C L E is absoluut een countrypop album. Het is een album dat is voorzien van een blinkende productie en dat bol staat van de invloeden. Het is het soort countrypop waar ik niet altijd gek op ben, maar Maren Morris overtuigt op haar nieuwe album met geweldige en zeer aanstekelijke songs, met een fris en eigentijds geluid en natuurlijk met haar uitstekende stem. Ze had van mij ook best een puur countryalbum mogen maken, want dat kan ze ook, maar D R E A M S I C L E is ook heerlijk en wordt alleen maar beter.



Maren Morris is in Nederland misschien nog niet heel bekend, maar iedereen die de countrypop een beetje volgt, weet dat ze in de Verenigde Staten inmiddels is uitgegroeid tot een van de meest succesvolle zangeressen in het genre en het zou me niet verbazen als ook Nederland binnenkort aan haar voeten ligt. 

De in Texas opgegroeide muzikante maakte als tiener al twee best aardige albums en streek vervolgens neer in Nashville, Tennessee. Daar kreeg ze het in eerste instantie zeker niet voor niets, maar met de single My Church kreeg ze uiteindelijk toch haar zo verdiende plekje in de spotlights. Met het door de eigenzinnige busbee geproduceerde HERO leverde Maren Morris vervolgens een van de beste countrypop albums van 2016 af en wist ze, net als Kacey Musgraves, een verrassend breed publiek aan te spreken. 

Op het in 2019 verschenen GIRL nam Maren Morris de afslag richting af en toe wel erg gladde pop, wat een wat teleurstellend album opleverde. De revanche kwam in 2022 met het wederom uitstekende Humble Quest. Het door Greg Kurstin geproduceerde album liet wel weer horen wat Maren Morris in haar mars heeft. Het album moet worden gerekend tot de betere countrypop albums van de afgelopen jaren en laat goed horen wat een getalenteerde zangeres en songwriter Maren Morris is. 

Met het deze week verschenen D R E A M S I C L E moet Maren Morris zich gaan scharen onder de allergrootsten binnen de countrypop van het moment en ik acht de kans groot dat dit gaat lukken. De Amerikaanse muzikante heeft niets aan het toeval over gelaten en heeft een goed gevuld blik met producers open getrokken, onder wie topkrachten als Greg Kurstin en de onvolprezen Jack Antonoff. 

Ik ben normaal gesproken niet zo gek op albums waar meerdere producers aan gesleuteld hebben, maar D R E A M S I C L E klinkt echt fantastisch. Maren Morris flirtte een paar jaar geleden nog opzichtig met mainstream pop, maar op D R E A M S I C L E blijft ze de countrypop wat mij betreft redelijk trouw, maar dat zal niet iedereen met me eens zijn. 

Het is wel countrypop waarin flink wat ruimte is voor invloeden uit andere genres en voor invloeden uit andere tijden, want Maren Morris laat zich op haar nieuwe album opvallend breed beïnvloeden. Op D R E A M S I C L E is het aandeel pop wat groter dan ik graag hoor binnen de countrypop, maar Maren Morris blijft, in ieder geval voor mij, wel aan de goede kant van de streep. 

Het levert een eigentijds klinkend countrypop album op met een opvallend grote rol voor synths, die het album hier en daar ook een 80s of 90s vibe geven. Het nieuwe album van Maren Morris lijkt me daarom minder geschikt voor liefhebbers van traditionele countrymuziek, maar als een zwak hebt voor countrypop met een flinke dosis pop valt er op het nieuwe album van Maren Morris echt heel veel te genieten. 

De muzikante uit Nashville laat horen dat ze een prima zangeres is, zeker in de wat meer ingetogen songs, en bovendien een zangeres met een eigen geluid, dat zich de afgelopen jaren nog flink heeft ontwikkeld. In muzikaal opzicht klinkt D R E A M S I C L E misschien wat clean, maar de muzikanten en producers die hebben gewerkt aan het album hebben vakwerk afgeleverd. 

Maren Morris zag haar huwelijk op de klippen lopen, maar heeft zeker geen breakup album gemaakt, al hoor je hier en daar wel wat melancholie in de songs die vooral plezier uitstralen. Ik heb de afgelopen jaren een flink zwak ontwikkeld voor Maren Morris en met haar nieuwe album overtuigt ze me weer verassend makkelijk. In november staat ze in de Melkweg, dat zou wel eens heel goed kunnen gaan worden. Erwin Zijleman


D R E A M S I C L E van Maren Morris is verkrijgbaar via de Mania webshop:


09 mei 2025

Review: Mei Semones - Animaru

Het ene moment hoor je zwoele bossa nova, het volgende moment complexe jazz of een vleugje rock, wat er voor zorgt dat het debuutalbum van Mei Semones een even aangenaam als interessant album is
AllMusic.com tipte me het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Mei Semones. Op basis van de omschrijving kon ik me geen voorstelling maken van haar muziek, maar Animaru blijkt al heel snel een interessant album. Het is een album dat loom en lichtvoetig kan klinken, maar het is ook een album dat complex en voorzichtig tegendraads kan klinken. Mei Semones verwerkt op haar debuutalbum uiteenlopende invloeden en het zijn invloeden die niet vaak worden gecombineerd. Hetzelfde geldt voor de combinatie van de Engelse en de Japanse taal, die Animaru nog wat eigenzinniger maakt. Haar debuutalbum zet Mei Semones op de kaart als een muzikante om in de gaten te houden.



De afgelopen week besprak ik vooral albums van bands en muzikanten die ik al minstens enkele jaren ken, maar tussen de nieuwe albums van deze week zat gelukkig ook één verrassing. Animaru is mijn eerste kennismaking met de muziek van Mei Semones en dat is niet zo gek, want het is het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante. 

Ik kwam op het spoor van Animaru door de selectie van de muziekwebsite AllMusic.com, die Mei Semones als volgt omschreef: “Brooklyn-based singer/songwriter who blends sophisticated indie pop with jazz, bossa nova, and mathrock”. Dat klinkt behoorlijk intrigerend, maar de muziek op het debuutalbum van Mei Semones is nog wat intrigerender. 

Ik vind mathrock altijd een wat vage term en een nog vager genre, maar ik hoor zeker rockinvloeden op het album. Invloeden uit de jazz en bossa nova zijn nog wat dominanter aanwezig en folk mag wat mij betreft ook best worden genoemd als belangrijk bestanddeel van de muziek van Mei Semones. Hiermee zijn we er nog niet. 

Animaru opent met inventief jazzy gitaarspel, waarna invloeden uit de bossa nova de song overnemen, hier en daar onderbroken door wat stevigere gitaren en bijzondere strijkersarrangementen. Het klinkt direct zomers en aangenaam, maar je hoort ook direct dat Mei Semones niet vies is van behoorlijk complexe muziek. 

Het is muziek die een geschoold muzikante verraadt. Dat blijkt ook te kloppen, want de muzikante uit Brooklyn, New York, studeerde aan het prestigieuze Berklee College of Music in Boston, waar jazzgitaar haar specialisatie was. Dat is goed te horen, want het akoestische gitaarspel op Animura klinkt niet alleen prachtig, maar is af en toe ook behoorlijk onnavolgbaar, zeker wanneer de songs van Mei Semones de kant van de jazz opgaan. Hetzelfde geldt overigens voor het weergaloze baswerk op het album. 

De muziek op Animaru doet bijzondere dingen met je. Het ene moment is het muziek die uitnodigt tot het opzoeken van een plekje in de zon om even lekker te ontspannen, maar het volgende moment wil je de soms behoorlijk complexe muziek op het album volledig uitpluizen en zit je op het puntje van de stoel. Animaru is in muzikaal opzicht soms een vat vol tegenstrijdigheden, maar net zo makkelijk een album dat het oor aangenaam streelt. 

De Amerikaanse muzikante doet hetzelfde met haar stem, die zwoel kan verleiden in de door bossa nova gedomineerde tracks, maar die ook meer tegen de haren in kan strijken in de wat complexere songs. Mei Semones zingt op haar debuutalbum overigens deels in het Engels en deels in het Japans, waarbij opvalt dat het Japans net zo goed past bij bossa nova als het Portugees. 

Animaru is waarschijnlijk geen album dat je in één keer verovert, bij mij gebeurde dat in ieder geval niet. Ik moest zelf wennen aan de bijzondere mix van genres en ook zeker aan de stem van de Amerikaanse muzikante, maar eenmaal gewend aan het eigenzinnige geluid en de bijzondere zang op het album, begon Animaru van Mei Semones aan te groeien en deze groei is nog niet gestopt. 

Het is nog wel lastig om te bepalen voor wie dit album nu precies interessant is, want Animaru is geen bossa nova album, het is ook geen jazzalbum en ik zou het zeker geen pop- of rockalbum noemen. Het debuutalbum van Mei Semones is van alles een beetje en dat klinkt verrassend lekker. Zeker eens beluisteren dus. Erwin Zijleman

De muziek van Mei Semones is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://meisemones.bandcamp.com/album/animaru.


Animaru van Mei Semones is verkrijgbaar via de Mania webshop:



Review: Jenny Hval - Iris Silver Mist

De Noorse muzikante Jenny Hval betovert op haar nieuwe album Iris Silver Mist met wonderschone klanken vol avontuur, die je meenemen op een bedwelmende en buitengewoon fascinerende luistertrip
Ik kwam de muziek van de Noorse muzikante Jenny Hval ruim tien jaar geleden voor het eerst tegen en kon er toen nog niet goed mee uit de voeten. Sindsdien is haar muziek stapje voor stapje wat toegankelijker geworden en ben ik steeds meer onder de indruk geraakt van haar muziek. Het zorgt er voor dat ik ieder nieuw album van Jenny Hval weer net wat mooier vind dan het vorige album en dat gaat ook weer op voor haar nieuwe album Iris Silver Mist. Het is een conceptalbum dat continu de fantasie prikkelt, maar dat ook een unieke sfeer creëert. Het is een stuk minder experimenteel dan de muziek die de Noorse muzikante tien jaar geleden maakte, maar het klinkt nog altijd heel bijzonder.



Ik heb een aantal jaren geworsteld met de muziek van de Noorse muzikante Jenny Hval. Haar eerste albums intrigeerden me absoluut en waren bij vlagen ook zeker mooi, maar het waren ook albums waar ik veel te vaak geen chocola van kon maken, waardoor ik ze uiteindelijk toch liet liggen. 

Het veranderde in 2016, toen Jenny Hval haar album Blood Bitch uitbracht. Het is een album dat ik pas ontdekte nadat het in meerdere jaarlijstjes was opgedoken, maar vervolgens liet ik me snel overtuigen door de bijzondere mix van elektronische muziek, klassieke muziek en avant-garde en de al even bijzondere zang van Jenny Hval. 

Sinds Blood Bitch zijn de albums van de Noorse muzikante steeds iets toegankelijker geworden, waardoor ik The Practice Of Love uit 2020 en Classic Objects uit 2022 nog wat makkelijker omarmde dan Blood Bitch uit 2016. Toegankelijk is in het geval van Jenny Hval overigens een zeer relatief begrip, want voor dertien in een dozijn popsongs ben je bij haar nog altijd niet aan het juiste adres. 

Het deze week verschenen Iris Silver Mist is een stuk minder experimenteel dan de vroege albums van Jenny Hval en is weer net wat toegankelijker dan Classic Objects, maar iedereen die op zoek is naar hitgevoelige popsongs die na één keer horen voorgoed in je hoofd zitten, kunnen waarschijnlijk niet overweg met het nieuwe album van Jenny Hval. 

De basis van de meeste songs op het nieuwe album van Jenny Hval kreeg vorm tijdens de coronapandemie. De muzikante uit Oslo raakte geïntrigeerd door de wijze waarop geuren verbonden kunnen zijn met herinneringen. Het levert met Iris Silver Mist een conceptalbum op over geuren en herinneringen en ik vind het een bijzonder mooi album. 

De geuren moet je er uiteraard zelf bij verzinnen, maar het nieuwe album van Jenny Hval prikkelt wel een aantal andere zintuigen. In de openingstrack hoor je fraaie atmosferische klanken, bijzondere ritmes, uiteenlopende natuurgeluiden en de opvallend mooie zang van de Noorse muzikante, die haar stem ook gebruikt als instrument. 

In de openingstrack is er ook weer direct de combinatie van ingrediënten die makkelijk het oor strelen en ingrediënten die de fantasie prikkelen. Het zijn ingrediënten die terugkeren in meerdere songs op het album, hier en daar gecombineerd met bijzondere elektronica, die varieert van nostalgisch tot futuristisch. 

Ik zal de muziek van Jenny Hval op Iris Silver Mist niet snel experimenteel noemen of in het hokje avant-garde stoppen, maar alledaags is het album geen moment. Jenny Hval klinkt echt totaal anders dan op haar vroege albums, maar haar muziek is, ondanks het wat toegankelijkere karakter, nog steeds avontuurlijk en verrassend. 

Ik moest nog wel even wennen aan haar vorige albums, maar Iris Silver Mist vond ik eigenlijk direct mooi. Het is een album met een duidelijk Scandinavische sfeer, maar het op het legendarische 4AD label verschenen album herinnert ook aan een aantal in het verleden op dit label verschenen albums, zeker wanneer wat ambient achtige klanken domineren. 

Iris Silver Mist is soms bedwelmend of sprookjesachtig mooi, maar soms ook vervreemdend en ongrijpbaar. Ik heb lang moeten wennen aan de muziek van Jenny Hval, maar hetgeen dat ze laat horen op haar nieuwe album is bijzonder indrukwekkend en echt wonderschoon. Erwin Zijleman
 
De muziek van Jenny Hval is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Noorse muzikante: https://jennyhval.bandcamp.com/album/iris-silver-mist.


Want van Esther Rose is verkrijgbaar via de Mania webshop:





08 mei 2025

Review: Blondshell - If You Asked For A Picture

Na haar uitstekende en terecht bejubelde debuutalbum levert de Amerikaanse muzikante Sabrina Teitelbaum met If You Asked For A Picture wederom een aanstekelijk en interessant indierock album af als Blondshell
Luister naar If You Asked For A Picture, het tweede album van Blondshell, en je hoort flarden van de indierock zoals die in de jaren 90 werd gemaakt. Sabrina Teitelbaum, de muzikante achter Blondshell, is zeker niet de enige die zich door de indierock uit de jaren 90 laat beïnvloeden, maar haar nieuwe album klinkt ook zeker eigentijds. Het is een album dat, net als zijn voorganger, vol staat met bijzonder lekker in het gehoor liggende (indie)rocksongs, maar het zijn ook persoonlijke songs, die uitvoerig stil staan bij de levensvragen waar een twintiger mee worstelt. Het debuutalbum van Blondshell werd uitvoerig bewierookt en dat verdient If You Asked For A Picture ook.



Het titelloze debuutalbum van Blondshell verscheen net iets meer dan twee jaar geleden en werd destijds warm onthaald. Ik was zelf ook heel enthousiast over het eerste album van de Amerikaanse muzikante Sabrina Teitelbaum. Het debuutalbum van Blondshell was het zoveelste ‘coming of age’ album van een jonge vrouwelijke muzikante met een liefde voor indierock, maar Sabrina Teitelbaum deed alles beter dan haar collega muzikanten in het genre. 

Er werd dan ook driftig gestrooid met superlatieven en de Britse kwaliteitskrant The Guardian noemde het debuutalbum van Blondshell, die werd vergeleken met PJ Harvey, zelfs de geboorte van een grote rockster. Ik was in mijn recensie van het album wat voorzichtiger en suggereerde dat we het debuutalbum van Blondshell, ondanks alle lovende recensies, net zo makkelijk snel vergeten zouden kunnen zijn. 

Het is in mijn geval helaas uitgekomen, want het debuutalbum van Blondshell is niet te vinden in mijn jaarlijstje over 2023 en ik herinnerde me haar debuutalbum eerlijk gezegd pas weer toen ik haar nieuwe album zag opduiken in de lijst met de nieuwe albums van deze week. Uit een aantal recente artikelen begrijp ik overigens dat Blondshell buiten mijn zicht flink aan de weg heeft getimmerd de afgelopen twee jaar. 

Ook If You Asked For A Picture is weer een album waar ik direct bij eerste beluistering enthousiast over was. Sabrina Teitelbaum is inmiddels de vijfentwintig gepasseerd, maar worstelt nog altijd met het volwassen worden, waardoor ook haar tweede album best een ‘coming of age’ album mag worden genoemd. Het levert weer mooie persoonlijke teksten op, die overigens ook niet vies zijn van de nodige humor. 

Op If You Asked For A Picture werkt de muzikante uit Los Angeles, California, opnieuw samen met producer Yves Rothman, die ik verder alleen ken van het debuutalbum van Blondshell. Ook in muzikaal opzicht ligt het nieuwe album van Bloodshell in het verlengde van het debuutalbum. Sabrina Teitelbaum laat zich wederom beïnvloeden door de indierock zoals die in de jaren 90 werd gemaakt, maar sluit ook aan bij de indierock van het moment. I

f You Asked For A Picture klinkt wel wat gevarieerder dan het debuutalbum. Naast wat stevigere songs is er ook ruimte voor wat meer ingetogen en introspectieve songs en ook de muziek op het album is wat gevarieerder, al moeten de verschillen met het debuutalbum niet worden overdreven. 

Blondshell schakelt op het nieuwe album weer makkelijk tussen invloeden uit de jaren 90 en het heden en stevigere en gruizige passages worden moeiteloos afgewisseld met meer atmosferische klanken. Sabrina Teitelbaum zingt nog steeds met veel overtuiging en is ook het schrijven van sterke songs nog niet verleerd. Net als het debuutalbum trekt ook If You Asked For A Picture de aandacht met melodieuze en lekker in het gehoor liggende songs, maar het zijn ook songs met diepgang. 

Het klinkt allemaal zo aanstekelijk dat je direct een goed gevoel krijgt bij het album en dat is fijn. De songs van Blondshell zijn niet alleen aanstekelijk, maar het zijn ook songs die qua niveau opvallen in het aanbod van het moment, waardoor het ook dit keer voor de hand ligt om Blondshell een mooie toekomst in de muziek te voorspellen. Het zou niet meer dan terecht zijn. Erwin Zijleman

De muziek van Blondshell is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://blondshell.bandcamp.com/album/if-you-asked-for-a-picture.


If You Asked For A Picture van Blondshell is verkrijgbaar via de Mania webshop:



07 mei 2025

Review: Esther Rose - Want

Esther Rose is met Want alweer toe aan haar vijfde album en net als zijn twee voorgangers is ook Want een album dat binnen de Amerikaanse rootsmuziek moet opvallen met een veelzijdig geluid, sterke songs en uitstekende zang
Esther Rose opereerde een aantal jaren wat in de marge, maar ze trekt gelukkig steeds meer aandacht met haar muziek. Volkomen terecht, want na twee aardige albums leverde ze met How Many Times en Safe To Run twee uitstekende albums af. Die lijn trekt de muzikante uit Santa Fé, New Mexico, door op haar nieuwe album Want. Wat betreft de producer en de muzikanten vertrouwt Esther Rose grotendeels op vaste waarden en uiteraard vertrouwt ze ook dit keer op haar uitstekende stem. In muzikaal opzicht weet de Amerikaanse muzikante zich echter flink te verbreden op haar vijfde album en het derde uitstekende album op rij. Absoluut iemand om in de gaten te houden deze Esther Rose.



Op de eerste twee albums van singer-songwriter Esther Rose hoorde ik, zeker in de zang, wel het talent van de Amerikaanse muzikante, maar This Time Last Night (2017) en You Made It This Far (2019) waren wat mij betreft niet voldoende onderscheidend om de aandacht echt lang vast te houden. 

Het ontbrak op de eerste twee albums van Esther Rose vooral aan een goede productie en aan een echt interessante instrumentatie en die hoorde ik wel op het in 2021 verschenen How Many Times. Voor de productie van haar derde album deed de destijds in New Orleans woonachtige muzikante een beroep op stadgenoot Ross Farbe, die ook bekend is van de synthpop band Video Age. 

Ross Farbe liet de synths voor deze klus thuis en voorzag How Many Times van een zeer smaakvol Amerikaans rootsgeluid, waarin de stem van Esther Rose mocht schitteren en dat ook deed. Het leverde een album op dat moet worden gerekend tot de betere Amerikaanse rootsalbums van 2021 en dat kunstje herhaalde Esther Rose in 2023 toen haar vierde album Safe To Run verscheen. 

Esther Rose had nieuw geluk gevonden in Santa Fé, New Mexico, en dat hoorde je op het prachtig en ook zeker optimistisch klinkende album, dat wederom was geproduceerd door Ross Farbe en bijdragen kende van leden van aansprekende bands uit de New Orleans scene als The Deslondes, Silver Synthetic en Hurray For The Riff Raff. 

Deze week is het vijfde album van Esther Rose verschenen en net als zijn twee voorgangers is ook Want een ijzersterk album geworden. De Amerikaanse muzikante woont nog steeds in New Mexico, maar nam haar nieuwe album op in Nashville, waar wederom Ross Farbe aanschoof als producer. Ook meerdere muzikale vrienden uit New Orleans, waaronder leden van The Deslondes, wisten de weg naar de studio in Nashville te vinden, waardoor ook Want weer geweldig klinkt. 

Op Safe To Run experimenteerde Esther Rose al met een wat veelkleuriger geluid en dit heeft ze verder ontwikkeld op Want. Het is een uitstekend album geworden waarop Esther Rose put uit meerdere genres, soms ook buiten de Amerikaanse rootsmuziek, en ook nog eens met zevenmijlslaarzen door de tijd stapt. 

Alle invloeden worden gecombineerd tot een eigen geluid waarin Esther Rose ook dit keer in eerste instantie vooral indruk maakt met haar stem. De Amerikaanse muzikante zingt met nog wat meer expressie en emotie dan op haar vorige albums en voorziet de vaak zeer persoonlijke songs op het album van veel energie en gevoel. 

Die energie en dat gevoel hoor je ook in de muziek op het album. Esther Rose heeft ook dit keer een aantal uitstekende muzikanten om zich heen verzameld en die laten horen in meerdere genres uit de voeten te kunnen. Want bevat een aantal wat stevigere songs met invloeden uit de (country)rock, maar ook voor het meer ingetogen werk ben je bij Esther Rose nog altijd aan het juiste adres. 

Met name het gitaarwerk en de bijdragen van de pedal steel op Want zijn prachtig, maar ook de andere muzikanten op het album leveren vakwerk af. Dat doet Esther Rose ook zelf, want ze laat voor de derde keer op rij horen dat ze binnen de Amerikaanse rootsmuziek met de beste zangeressen en de beste songwriters mee kan. Het werk van Esther Rose is helaas nog wat ondergewaardeerd, maar dat moet nu echt gaan veranderen. Erwin Zijleman

De muziek van Esther Rose is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://estherrosemusic.bandcamp.com/album/want.


Want van Esther Rose is verkrijgbaar via de Mania webshop: