Alexandra Savior leverde met Belladonna Of Sadness uit 2017 en The Archer uit 2020 twee uitstekende albums af. Het zijn albums die je deels mee terug nemen naar vervlogen tijden, maar het zijn ook albums die in de smaak zouden moeten vallen bij de fans van bijvoorbeeld Lana Del Rey. Alexandra Savior keert deze week terug met haar derde album en ook Beneath The Lilypad is weer een mooi album. Het is een album dat door alle strijkers nog wat nostalgischer klinkt en door de productie van Drew Erickson nog wat meer lijntjes heeft met de muziek van Lana Del Rey, maar Alexandra Savior laat ook op haar derde album weer horen hoe goed ze is.
Het deze week verschenen derde album van Alexandra Savior had ik bijna over het hoofd gezien, want er is vooralsnog maar heel weinig aandacht voor Beneath The Lilypad. Dat is jammer, want de Amerikaanse muzikante maakte in het verleden twee uitstekende albums.
Alexandra Savior debuteerde in 2017 op 21-jarige leeftijd met het bijzondere Belladonna Of Sadness, dat af en toe zo leek weggelopen uit de jaren 50 of 60. Het door Alex Turner (Arctic Monkeys, The Last Shadow Puppets) en James Ford (Florence And The Machine, HAIM, Jessie Ware) geproduceerde album had een aangename nostalgische sfeer, maar bleek ook een buitengewoon interessant album vol aansprekende songs.
Het helemaal aan het begin van 2020 verschenen The Archer vond ik nog een stuk beter. Het is een album dat ik in 2020 omschreef als een logisch vervolg op Lana Del Rey’s Norman Fucking Rockwell, misschien wel het beste album van 2019, en dat is nogal een compliment. Ook op haar tweede album kon de muziek van Alexandra Savior behoorlijk nostalgisch klinken, met hier en daar een vleugje Twin Peaks, maar de songs, de muziek en de zang op het album waren ook zo goed dat ik een plekje in mijn jaarlijstje reserveerde voor The Archer.
Er zijn sinds The Archer ruim vijf jaren verstreken, waardoor Alexandra Savior helaas wat uit beeld is verdwenen. Haar derde album Beneath The Lilypad is echter veel te goed om tussen wal en schip te vallen. De muziek van Alexandra Savior leek op de vorige albums al weggelopen uit een heel ver verleden, maar in de openingstrack van haar nieuwe album doet de Amerikaanse muzikante er nog een schepje bovenop.
De verleidelijke stem van de muzikante uit Los Angeles wordt in het fraaie Unforgivable omgeven door subtiele blazers en stevig aangezette strijkers en neemt je mee terug naar de jaren 50 en 60. Het klinkt bijzonder sfeervol en het past perfect bij de stem van Alexandra Savior, die net als Lana Del Rey beschikt over een stem vol nostalgie en melancholie.
De naam van Lana Del Rey komt vaker voorbij tijdens de beluistering van Beneath The Lilypad. Zo werd het nieuwe album van Alexandra Savior geproduceerd door Drew Erickson, die prachtig werk leverde voor onder andere Mitski, Angel Olsen en Weyes Blood, maar ook een aandeel had in de productie van Lana Del Rey’s Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd.
Beneath The Lilypad zal zeker in de smaak vallen bij liefhebbers van de muziek van Lana Del Rey, maar Alexandra Savior laat op haar derde album ook zeker een eigen geluid horen. Het is een geluid dat ondanks alle strijkers en nostalgie ook past in het heden en in dit heden zorgt voor een bijzonder sfeervol en aangenaam rustpunt. Het is een rustpunt dat helaas maar net wat meer dan een half uur duurt, maar het is wel een half uur mooi en bijzonder.
Ook Beneath The Lilypad is weer een album dat het beter doet wanneer je het met volledige aandacht en bij voorkeur met de koptelefoon beluistert. Dan hoor je hoeveel aandacht er is besteed aan de arrangementen, de muziek en de productie en je hoort bovendien hoe mooi de zang van Alexandra Savior is. Het is jammer dat door het enorme aanbod van het moment een muzikante die vijf jaar niets van zich laat horen alweer bijna vergeten is, maar laat dit album zeker niet liggen. Erwin Zijleman