18 december 2021

Jaarlijstje 2021



Jaarlijstjes. Het is voor mij ieder jaar een worsteling. Aan de ene kant leuk om de balans op te maken, aan de andere kant kiezen tussen heel veel albums die me dierbaar zijn. 
Ik begon mijn lijstje dit jaar met ruim 400 krenten uit de pop. Dat werden er al snel zo'n 150, vervolgens 100 en toen 75. Hier stokte het echter. Het wegstrepen van de laatste 25 albums deed 25 keer pijn. Met de resterende 50 albums heb ik eindeloos geschoven tot het voor mijn gevoel ongeveer klopte. Ongeveer, want hoe vergelijk je appels met peren en hoeveel invloed heeft het weer van de dag of je gemoedstoestand precies op je muzieksmaak?

Ik ben tevreden over de onderstaande lijst. 2021 was voor mij een mooi muziekjaar met heel veel interessante nieuwe albums. Wat valt op? Veel vrouwen. Heel veel vrouwen! Voor mij geen verrassing en voor de lezers van deze BLOG vast ook niet. Weinig oude helden, een heel verschil met vorig jaar. Een heel behoorlijk aandeel van eigen bodem, ook verrassend. Veel pop. Dat laatste vond ik overigens misschien nog wel het meest verrassend.

Het is een lijst die er ongetwijfeld anders uit zou zien als ik hem over een paar weken zou maken, want ik ga nog albums tegen komen die ik over het hoofd heb gezien en er zijn ook vast redelijk recente albums die nog veel beter worden of toch wat tegenvallen. Maar dit moet het maar zijn. Hieronder mijn beste 50 albums van 2021!

50-41



De zwoele zonnestralen van Angèle, de veelzijdige rootsmuziek van Allison Russell, de niet te onderschatten pop van Olivia Rodrigo, de grote verrassing van dinosauriërs Caravan, de toegankelijke maar ook avontuurlijke pracht van The Notwist, de psychedelische countryrock van Cory Hanson, de geweldige gitaarplaat van The Bevis Frond, het degelijke indierock album van Lucy Dacus, de veelzijdige singer-songwriter muziek van Reb Fountain en het speelse muzikale avontuur van Luwten. Dit zijn de nummers 50 tot en met 41.

50. Angèle - Nonante-Cinq
49. Allison Russell - Outside Child
48. Olivia Rodrigo - SOUR
47. Caravan - It's None Of Your Business
46. The Notwist - Vertigo Days
45. Cory Hanson - Pale Horse Rider
44. The Bevis Frond - Little Eden
43. Lucy Dacus - Home Video
42. Reb Fountain - IRIS
41. Luwten - Draft

40-31



De eigenzinnig ingekleurde folk van Roos Meijer, de sprookjesachtige klanken van Marissa Nadler, het fascinerende 60s en 70s album van Spencer Cullum, de betoverende indierock van Wednesday, de fascinerende klankentapijten van Saint Etienne, de psychedelische soul van Curtis Harding, de ijzersterke popplaat van Celine Cairo, de broeierige woestijnrock van Mdou Moctar, de doorleefde country van Shaye Zadravec en de Fleetwood Mac klassieker van Lindsey Buckingham. Dit zijn de nummers 40 tot en met 31.

40. Roos Meijer - Why Don’t We Give It A Try?
39. Marissa Nadler - The Path Of The Clouds
38. Spencer Cullum - Spencer Cullum's Coin Collection
37. Wednesday - Twin Plagues
36. Saint Etienne - I've Been Trying To Tell You
35. Curtis Harding - If Words Were Flowers
34. Celine Cairo - Overflow
33. Mdou Moctar - Afrique Victime
32. Shaye Zadravec - Now And Then
31. Lindsey Buckingham - Lindsey Buckingham

30-21


De nostalgisch klinkende pop van Clairo, het fascinerende rockalbum van King Buffalo, de prachtig ingekleurde indiefolk van Alexandra Alden, misschien wel het mooiste album van Ani DiFranco, de betoverende rootsmuziek van Rachel Baiman, het zwaar onderschatte meesterwerk van Rosali, de bedwelmende folksongs van Queen Of The Meadow, de fascinerende luistertrip van Arooj Aftab, het veelzijdige en sprankelende album van Ada Lea en de aanstekelijke maar ook urgente indiepop van Claud. Het zijn de nummers 30 tot en met 21.


20-11


Het wordt spannend. De zwoele, dromerige en broeierige popplaat van Sylvie Kreusch, het zoveelste prachtalbum van Jodymoon, de authentiek klinkende soul en jazz van Lady Blackbird, de warme IJslandse deken van Bony Man, de nagenoeg perfecte singer-songwriter plaat van Nina June, de intieme en emotievolle muziek van Alice Phoebe Lou, de onweerstaanbaar lekkere popplaat van The Goon Sax, de sfeervolle pracht van Constant Follower, de beste van Lana Del Rey dit jaar en het fantastische indierock album van Aeon Station, dat overigens pas een paar dagen geleden verscheen. Dit zijn de nummers 20 tot en met 11.


En dan. De Top 10



Inflo produceerde niet alleen een paar tracks op het album van Adele, maar ook het hele album van Cleo Sol, die ruim een uur lang imponeert met een mix van soul en R&B uit heden en verleden
Mother van Cleo Sol verscheen de afgelopen zomer en kreeg nauwelijks aandacht. Doodzonde want de Britse muzikante heeft een prachtig album afgeleverd, dat op fraaie wijze invloeden uit de soul, singer-songwriter muziek en R&B uit verleden en heden combineert. Cleo Sol is te horen op de albums van Sault en Sault collega Inflo duikt op Mother op als producer. Inflo redt het nieuwe album van Adele met de songs die hij produceerde, maar op het tweede album van Cleo Sol mag hij een uur lang indruk maken met een heerlijk geluid. Het is een geluid waarin de stem van Cleo Sol zich als een vis in het water voelt en betrekkelijk ingetogen de sterren van de hemel zingt. Bijzonder indrukwekkend album.




Katherine Priddy is de grote belofte van de Britse folk, maar ze verlegt op haar geweldige debuutalbum The Eternal Rocks Beneath ook op subtiele wijze de grenzen van het genre
De Britse muzikante Katherine Priddy heeft een stem waarvoor menig muziekliefhebber direct zal smelten, maar haar prachtige stem is slechts één van de vele sterke wapens op The Eternal Rocks Beneath. Op haar debuutalbum betovert Katherine Priddy niet alleen met bijzonder mooie vocalen, maar ook met een zeer smaakvolle instrumentatie, die zowel binnen als buiten de lijntjes van de traditionele Britse folk kleurt. De songs van de jonge Britse muzikante zijn al even smaakvol en zitten vol subtiele verrassingen. The Eternal Rocks Beneath is een folkalbum dat zowel traditioneel als modern klinkt, dat op subtiele wijze de grenzen opzoekt, maar dat boven alles van een bijzondere schoonheid is. 



Ik had nog nooit van de Franse band Feu! Chatterton gehoord, maar met Palais D'argile heeft de band uit Parijs een album gemaakt dat behoort tot de meest opvallende van 2021 tot dusver
Invloeden uit het Franse chanson vermengen met elektronische popmuziek, jazz, synthpop, psychedelische rock en de indierock van een band als Radiohead. Je moet het maar durven en je moet het maar kunnen. De Franse band Feu! Chatterton durft en kan het en levert met Palais D'argile een album af dat 70 minuten lang hopeloos intrigeert en indruk maakt. De muziek van de band uit Parijs verschiet makkelijker van kleur dan een kameleon, maar op een of andere manier klinkt alles logisch en doordacht. Palais D'argile is mijn eerste kennismaking met de muziek van Feu! Chatterton, maar het smaakt naar veel en veel meer.




Cassandra Jenkins heeft met An Overview On Phenomenal Nature een geweldig debuutalbum afgeleverd, dat het oor genadeloos streelt, maar dat je ook iedere keer weer weet te verrassen
Eigenlijk was ik bij het horen van de eerste noten van het debuutalbum van de New Yorkse singer-songwriter Cassandra Jenkins al verkocht, maar het mooiste moet dan echt nog komen. De songs op An Overview On Phenomenal Nature zitten knap in elkaar en zijn werkelijk prachtig ingekleurd. De Amerikaanse muzikante trekt hierbij alles uit de kast, waarna producer Josh Kaufman alles op zeer vakkundige wijze aan elkaar heeft gesmeed. Het klinkt, ook door de zeer aangename vocalen, allemaal bijzonder lekker, maar ondertussen blijf je je ook maar verbazen over alle bijzonder fraaie details. Het debuut van Cassandra Jenkins is wat kort, maar verder klopt alles.



The Weather Station maakte met de vorige twee albums al behoorlijk wat indruk, maar het deze week verschenen en prachtig ingekleurde Ignorance laat in alle opzichten verdere groei horen
We hebben een tijd moeten wachten op nieuwe muziek van The Weather Station, want het laatste album van de band van de Canadese muzikante Tamara Lindeman stamde tot voor kort uit 2017. Het was het wachten zeker waard, want Ignorance is wat mij betreft het beste album van The Weather Station tot dusver. De groei hoor je in de prachtige instrumentatie en productie, in de vele uitstapjes richting uiteenlopende genres en in de stem van Tamara Lindeman die nog beter is gaan zingen. Ignorance staat ook nog eens vol aansprekende songs. Het zijn songs die de fantasie prikkelen, maar die ook nog eens ergens over gaan. Vooralsnog een van de hoogtepunten van 2021.



Curse Of Lono is dankzij de vorige drie albums een van mijn favoriete bands van de laatste jaren, maar met het zeer sfeervolle People In Cars laat de Britse band horen dat de lat nog net wat hoger kan
De Britse band Curse Of Lono dook al twee keer op in mijn jaarlijstje en de kans is groot dat de band dit over een week of drie nog een keer flikt. Ook met People In Cars heeft de band rond Felix Bechtolsheimer immers weer een album gemaakt dat de herfst- en winterdagen en vooral avonden prachtig inkleurt, maar dat het bijzondere geluid van de band ook nog wat verder perfectioneert. Het tempo ligt dit keer vooral laag, de klanken zijn warm en broeierig, maar ondertussen gebeurt er van alles in de muziek van Curse Of Lono, dat zich heeft laten beïnvloeden door uiteenlopende genres. Ik had de band al heel erg hoog zitten, maar ook People In Cars heeft me weer zeer aangenaam verrast.



Billie Eilish is pas 19 jaar oud, maar levert ook met Happier Than Ever weer een bijzonder eigenzinnig popalbum af, dat haar zo karakteristieke eigen geluid naar een nog wat hoger plan tilt
Wat doe je nadat je op je 17e een baanbrekend en wereldwijd bejubeld popalbum hebt gemaakt? Billie Eilish maakt er op haar 19e gewoon nog een en doet op dit album bovendien alles nog net wat beter. Happier Than Ever ligt in het verlengde van haar debuutalbum, maar meer van hetzelfde is het niet. De Amerikaanse muzikante vertrouwt op de sterke wapens van haar debuut, maar graaft dit keer dieper. In muzikaal opzicht is het nieuwe album van Billie Eilish consistenter en interessanter en ook met haar zang heeft de jonge Amerikaanse flinke stappen gezet. Het wederom met haar broer Finneas gemaakt Happier Than Ever overtreft al snel het debuutalbum en dat is razendknap.



Jubilee van Japanese Breakfast viel me in eerste instantie wat tegen, maar de songs van Michelle Zauner blijken ook dit keer een stuk avontuurlijker en interessanter dan je bij eerste beluistering zult vermoeden
Ik was eerder dit jaar onder de indruk van de memoires van de half-Amerikaanse en half-Koreaanse Michelle Zauner. Met het fascinerende Soft Sounds From Another Planet nog in het achterhoofd verwachte ik wonderen van het een paar weken geleden verschenen Jubilee, maar in eerste instantie viel het album me wat tegen. Jubilee is echter een album dat schreeuwde om een tweede kans en bij die tweede kans kwam er heel veel moois aan de oppervlakte. Jubilee klinkt behoorlijk toegankelijk, zeker wanneer invloeden uit de jaren 80 opduiken, maar kiest op hetzelfde moment nooit voor de makkelijkste weg. Net als zijn voorganger wordt het album mooier en mooier, hoe vaak je het ook hoort.



Lindsey Jordan debuteerde op 18-jarige leeftijd ijzersterk als Snail Mail, maar laat op haar tweede album horen dat ze als muzikant, zangeres, songwriter en mens enorm flink is gegroeid de afgelopen drie jaar
Lush van Snail Mail was een van de betere debuutalbums van 2018, al had ik dat zelf pas echt door toen het betreffende jaar voorbij was. Deze week verscheen het tweede album van de Amerikaanse muzikante en Valentine vind ik nog een stuk beter dan het debuut van Snail Mail. Het alter ego van Lindsey Jordan is gevormd door de diepe crisis waarin ze na het succes van haar debuut terecht kwam en keert terug met een intiem en emotioneel album, waarop we een inkijkje krijgen in de afgelopen zware jaren. In muzikaal opzicht is Valentine een stuk gevarieerder dan zijn voorganger, maar het wat ruwe en onvaste Snail Mail geluid is gelukkig gebleven. Het levert een zeer indrukwekkend album op.

And the winner is ....

Tja en dan de nummer 1. Die zag ik niet aankomen, maar aan de andere kant is het geen verrassing. Vorig jaar was ik diep onder de indruk van ORBIT II van Someone, het alter ego van Tessa Rose Jackson, en dit jaar was er Shapeshifter. Weer totaal anders, maar een voor een zijn de songs op dit album me zo dierbaar geworden, dierbaarder dan welk album dan ook dit jaar.



Na het wervelende en sprankelende ORBIT II kiest Tessa Rose Jackson, wederom als Someone, voor een meer ingetogen en stemmig geluid, dat veel subtieler is volgestopt met heel veel moois
ORBIT II van Someone was een van de beste albums van 2020 en krijgt nu, bijna uit het niets, een opvolger. Shapeshifter bevat hier en daar flarden van het zo bijzondere album van vorig jaar, maar is over het algemeen genomen een intiemer, ingetogener en folkier album. Tessa Rose Jackson kiest dit keer voor een soberder en akoestischer geluid, maar het is ook dit keer een geluid vol bijzondere accenten. Het levert een intiem maar ook beeldend album op, dat net als zijn voorganger makkelijk betovert. Dat betoveren doet de Amsterdamse muzikante ook met haar stem, die wat meer ruimte krijgt en deze ruimte op fraaie wijze inneemt. Someone imponeerde een jaar geleden en doet dit nu nogmaals, alleen wat anders.