Kaia Kater - Strange Medicine

Kaia Kater klinkt op haar derde album Strange Medicine nog wat veelzijdiger en nog wat overtuigender dan op haar terecht geprezen eerste twee albums en levert een onbetwist vijfsterrenalbum af
De Canadese muzikante Kaia Kater maakte in kleine kring al behoorlijk wat indruk met haar eerste twee albums. Haar debuutalbum Nine Pin liet zich vooral beïnvloeden door Appalachen folk, terwijl opvolger Grenades een veelzijdiger rootsgeluid liet horen. Beide werelden komen samen op Strange Medicine, dat zich niet laat beperken door de grenzen van muzikale hokjes. In muzikaal opzicht steekt het derde album van Kaia Kater nog wat knapper in elkaar dan zijn twee voorgangers en ook de zang van de Canadese muzikante klinkt mooier. Met haar derde album sluit Kaia Kater definitief aan bij grote muzikanten als Rhiannon Giddens, Leyla McCalla en Allison Russell.

Nine Pin, het debuutalbum van de Canadese muzikante Kaia Kater, kwam in 2016 bij mij op de radar nadat het gerenommeerde Britse muziektijdschrift Uncut superlatieven tekort kwam bij de bespreking van het album. Op Nine Pin maakte Kaia Kater inderdaad indruk met soms uiterst sober en soms ook voller ingekleurde songs, die zich nadrukkelijk hadden laten inspireren door de stokoude folk uit de Appalachen, maar die ook open stonden voor invloeden uit onder andere de soul en de blues. Kaia Kater liet op haar debuutalbum horen dat ze uitstekend uit de voeten kan op de banjo, maar ze maakte ook indruk met een krachtig en soulvol stemgeluid. 

Nine Pin werd in 2018 gevolgd door Grenades, dat duidelijk anders klonk dan het debuutalbum van Kaia Kater. Op haar debuutalbum liet de Canadese muzikante zich vooral inspireren door de tijd die ze doorbracht in de Appalachen, maar Grenades liet een veelzijdiger en ook toegankelijker rootsgeluid horen. Het tweede album van Kaia Kater kreeg helaas aanmerkelijk minder aandacht dan haar debuutalbum, maar het was wederom Uncut dat het album, met enige vertraging, onder de aandacht bracht. 

Na een lange stilte keert Kaia Kater deze week terug met haar derde album Strange Medicine, dat gelukkig ook in Nederland flink onder de aandacht wordt gebracht. Dat is terecht, want ook op haar derde album laat de muzikante uit het Canadese Toronto horen dat ze veel te bieden heeft. Strange Medicine klinkt weer anders dan zijn twee voorgangers, maar raakt in muzikaal opzicht zowel aan Grenades als aan Nine Pin. 

In de openingstrack krijgt de stem van Kaia Kater gezelschap van de Amerikaanse muzikante Aoife O’Donovan en worden de twee stemmen ondergedompeld in een tijdloos Laurel Canyon folkgeluid. In de tweede track horen we in eerste instantie vooral de stem van Kaia Kater en haar banjo, maar wanneer fraaie bijdragen van blazers en drums opduiken laat de Canadese muzikante horen dat ze invloeden uit de Appalachen folk inmiddels fraai heeft geïntegreerd in haar geluid. 

Het is een geluid waarin zeer uiteenlopende invloeden welkom zijn. Strange Medicine bevat uiteenlopende invloeden uit de folk, maar ook invloeden uit de jazz spelen een voorname rol op het album. Dat laatste hoor je ook in de zang, die mooier, warmer en jazzier klinkt dan op het debuutalbum van Kaia Kater. Het is een stem die zich hoorbaar thuis voelt in het zowel rijke als subtiele klankenpalet op het album. 

Net als bijvoorbeeld Leyla McCalla, Rhiannon Giddens en Allison Russell slaagt Kaia Kater er op Strange Medicine in om een breed palet aan invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek te combineren met invloeden uit andere windstreken en hierbij invloeden uit het verre verleden samen te laten vloeien met invloeden uit het leden. Strange Medicine loopt over van muzikaliteit, maar Kaia Kater is de aansprekende songs niet vergeten en slaat op bijzondere wijze bruggen tussen uiteenlopende genres en tussen haar vorige twee albums. 

Strange Medicine valt zeker op door gastbijdragen van Aoife O’Donovan, Allison Russell, Taj Mahal en de prachtige strijkers van de veelgevraagde Rob Moose, maar Kaia Kater is zelf de ster op het album en het is een ster die nog wat feller fonkelt dan op de vorige twee albums van deze fascinerende Canadese muzikante. Erwin Zijleman

De muziek van Kaia Kater is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://kaiakater.bandcamp.com/album/strange-medicine.

Strange Medicine van Kaia Kater is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Laci Kaye Booth - The Loneliest Girl In The World

Er is momenteel heel veel aanbod binnen de countrypop, maar op haar debuutalbum The Loneliest Girl In The World weet Laci Kaye Booth zich makkelijk te onderscheiden, om te beginnen met haar uitstekende stem
De eerdere verrichtingen van de Amerikaanse muzikante Laci Kaye Booth, die via een bekende talentenjacht is terecht gekomen in Nashville, zijn me ontgaan, maar met haar debuutalbum zet ze zichzelf op indrukwekkende wijze in de spotlights. The Loneliest Girl In The World heeft immers alles dat een goed countrypop album moet hebben. Laci Kaye Booth houdt het randje pop in haar songs bescheiden, heeft deze songs voorzien van een sfeervol rootsgeluid met hier en daar wat strijkers en beschikt ook nog eens over een onweerstaanbaar lekkere stem met zowel een zoet als een hees randje. De talentenjacht won ze niet, maar Laci Kaye Booth gaat het ver schoppen.

Voor liefhebbers van goed gemaakte countrypop zijn het prachtige tijden, want er verschijnen de laatste tijd ontzettend veel goede albums in het genre en verrassend veel echt hele goede albums. Vorig jaar was voor mij een topjaar met meerdere countrypop albums die me inmiddels zeer dierbaar zijn en een record aantal albums in het genre dat mijn jaarlijstje wist te halen, met de top 5 notering voor Megan Moroney’s Lucky als uitschieter. Ook in de eerste helft van 2024 valt de oogst zeker niet tegen, maar er zat nog geen album tussen dat me echt van mijn sokken heeft geblazen. Tot deze week dan, want met The Loneliest Girl In The World heeft Laci Kaye Booth een sensationeel goed countrypop album afgeleverd. 

Laci Kaye Booth is een jonge muzikante die opgroeide in Livingston, Texas, maar die na haar deelname aan de Amerikaanse tv-show American Idol vijf jaar geleden, inmiddels is neergestreken in Nashville, Tennessee. De Amerikaanse muzikante maakte de afgelopen jaren twee goed gevulde minialbums, die mij niet zijn opgevallen, maar die in de muziekscene van Nashville genoeg aandacht trokken om haar uit te roepen tot grote belofte voor de toekomst. Na beluistering van het deze week verschenen The Loneliest Girl In The World kan ik alleen maar concluderen dat ze het in Nashville goed gehoord hebben, want op haar debuutalbum bulkt Laci Kaye Booth van het talent. 

Ze beschikt om te beginnen over een geweldige stem. Het is het soort stem dat het goed doet in de countrypop zoals die in Nashville wordt gemaakt, maar het is ook een stem met een lekker ruw en wat hees randje, waardoor de zang op The Loneliest Girl In The World echt meedogenloos verleidt. Zeker als de Texaanse muzikante haar zang wat steviger aanzet hoor je dat ze geweldig kan zingen en de concurrentie met de meeste country(pop)zangeressen van het moment makkelijk aan kan. 

Alleen met haar zang wist Laci Kaye Booth me al moeiteloos te veroveren, maar The Loneliest Girl In The World heeft nog veel meer te bieden. Onlangs heb ik in een recensie uitgelegd dat in countrypop die mij kan bekoren de delen country en pop op de juiste manier in balans moeten zijn, wat in mijn geval betekent dat de country een groter aandeel heeft dan de pop. Dat is absoluut het geval op het debuutalbum van Laci Kaye Booth, dat een countryalbum met een bescheiden laagje pop is. 

Dat laagje pop zorgt er wel voor dat de songs op The Loneliest Girl In The World bijzonder lekker in het gehoor liggen. Het aangename karakter dan de songs van Laci Kaye Booth wordt versterkt door de zeer smaakvolle instrumentatie, die afwisselend subtiel en vol klinkt en zich meer heeft laten beïnvloeden door Amerikaanse rootsmuziek dan door pop. Het komt allemaal samen in aansprekende songs, die door de teksten van Laci Kaye Booth worden voorzien van een persoonlijk tintje. 

Zeker wanneer de strijkers aanzwellen zullen liefhebbers van pure Amerikaanse rootsmuziek minder gecharmeerd zijn van het album, maar voor liefhebbers van goed gemaakte countrypop, zoals ik, is The Loneliest Girl In The World 15 songs en ruim 50 minuten lang smullen. Vorig jaar was countrypop verrassend goed vertegenwoordigd in mijn jaarlijstje. Of dat ook dit jaar het geval zal zijn zal de tijd leren, maar voor The Loneliest Girl In The World van Laci Kaye Booth reserveer is alvast een plekje in de hoogste regionen van mijn lijstje. Erwin Zijleman

Chocolate Genius - Black Music (1998)

Chocolate Genius, een project van de Amerikaanse muzikant Marc Anthony Thompson, debuteerde in 1998 met het prachtige album Black Music, dat ten onrechte heel snel in de vergetelheid raakte
Ik krijg bijna dagelijks interessante muziektips, maar niet vaak van een muzikante van het kaliber van Arooj Aftab, die in een interview hoog opgaf over de muziek van Chocolate Genius. Ook de Amerikaanse muziekpers was in 1998 heel erg enthousiast over Chocolate Genius. Het debuutalbum Black Music werd overladen met positieve recensies, maar het album deed helaas heel weinig. Het is doodzonde, want Black Music is inderdaad een verbluffend goed album. Het is een album dat invloeden uit uiteenlopende genres verwerkt, strooit met aansprekende songs en ook in muzikaal en vocaal opzicht nog eens razend knap in elkaar zit. Ik had nog nooit van Chocolate Genius gehoord, maar Black Music is een topalbum.

Vorige week interviewde ik de Pakistaanse muzikante Arooj Aftab, die onder andere vertelde dat ze heel erg trots is dat de door haar als een legende bestempelde Chocolate Genius is te horen op haar nieuwe album. Arooj Aftab gaf zo hoog op over deze Chocolate Genius, dat ik nieuwsgierig begon te worden naar de muzikant wiens naam ik volgens mij nog niet eerder had gehoord. 

Chocolate Genius, later Chocolate Genius Inc., is een project van de Amerikaanse muzikant Marc Anthony Thompson, die in de jaren 80 twee albums onder zijn eigen naam uitbracht en tussen 1998 en 2016 muziek uitbracht onder de naam Chocolate Genius (Inc.). In 2006 maakte de Amerikaanse muzikant bovendien deel uit van de band waarmee Bruce Springsteen zijn album The Seeger Sessions naar het podium bracht. 

De albums van Chocolate Genius zijn me nooit opgevallen en als ik mijn online informatiebronnen moet geloven is vooral het in 2001 verschenen Godmusic zeer de moeite waard. Omdat dit album niet is te vinden op de streaming media diensten ben ik gaan luisteren naar het album dat hierna het hoogst wordt beoordeeld en dat is het debuutalbum Black Music uit 1998. 

Ik had geen idee wat ik moest verwachten toen ik het album voor het eerst afspeelde, maar gezien de achtergrond van de andere gastmuzikanten die zijn te horen op het nieuwe album van Arooj Aftab verwachte ik een jazzalbum. Dat is Black Music zeker niet, al zijn er absoluut invloeden uit de jazz te horen op het album. Chocolate Genius verwerkt op zijn debuutalbum echter ook invloeden uit de folk, R&B, gospel, blues en soul en gaat hiernaast aan de haal met invloeden uit de pop en rock. 

Ik lees op het Internet dat Black Music in 1998 werd vergeleken met de muziek van Prince en Jeff Buckley. Dat hoor ik er allebei niet direct in, al heeft Black Music wel de veelzijdigheid van de albums van Prince en de urgentie van het debuutalbum van Jeff Buckley. Black Music laat zich echter ook beluisteren als een tijdloos singer-songwriter, zonder direct duidelijk relevant vergelijkingsmateriaal aan te kunnen dragen. 

Black Music, dat werd gemaakt met een aantal bevriende muzikanten uit de New Yorkse muziekscene, onder wie stergitarist Marc Ribot, is een album dat direct vanaf de openingstrack een hoog niveau aantikt en dat een album lang vast weet te houden. Het album klinkt in muzikaal opzicht echt prachtig en ook de stem van Marc Anthony Thompson dringt zich eigenlijk direct op. 

De grootste kracht van het album schuilt echter in de songs, die stuk voor stuk bijzonder aansprekend zijn. Het zijn songs die zich niet makkelijk in een hokje laten duwen, maar desondanks is Black Music zo’n album dat je direct bij eerste beluistering al jaren lijkt te kennen. Sinds de eerste kennismaking heb ik flink wat keren naar het album geluisterd en ik vind het eigenlijk alleen maar beter worden. 

Black Music van Chocolate Genius kreeg in eerste instantie goede kritieken, maar het album raakte al snel in de vergetelheid. The New Yorker schreef er twee jaar geleden een mooi verhaal over en kon maar lastig begrijpen dat het nooit wat was geworden met Black Music, dat alles in zich had om uit te groeien tot een klassieker. Daar kan ik me volledig bij aansluiten, want wat is het een goed album. Grappig hoe een interview met een artiest van nu een vergeten parel van meer dan 25 jaar geleden aan de oppervlakte kan brengen, maar ik ben er echt heel blij mee. Erwin Zijleman

Billie Eilish - HIT ME HARD AND SOFT

Billie Eilish klinkt ook op HIT ME HARD AND SOFT weer flink anders dan haar collega popsterren, wat mede de verdienste is van de werkelijk weergaloze instrumentatie en productie van haar broer Finneas
Het wat zompige Billie Eilish geluid dat we kennen van met name haar debuutalbum is ook op haar nieuwe album HIT ME HARD AND SOFT nog wel te horen, maar over het algemeen genomen klinkt het album helderder en meer ingetogen. Ook de popsongs van Billie Eilish lijken wat minder avontuurlijk dan in het verleden, maar schijn bedriegt. In een popsong van Billie Eilish kan in een paar noten alles veranderen en valt veel meer te horen in haar nieuwe songs dan je op het eerste gehoor denkt. Producer Finneas levert tien tracks lang vakwerk af, terwijl Billie Eilish indruk maakt met veel betere zang en met zeer persoonlijke en intieme teksten. De verwachtingen waren bijna onrealistisch hoog gespannen, maar Billie Eilish maakt ze waar.

HIT ME HARD AND SOFT is het derde album van Billie Eilish, die met haar eerste twee albums in opvallend brede kring waardering oogstte. Die waardering krijgt Billie Eilish in de meeste recensies ook voor haar nieuwe album en dat is wat mij betreft volkomen terecht. Ik moest het album echter wel een paar keer horen voor ik door had hoe goed HIT ME HARD AND SOFT is. 

Bij eerste beluistering van het album vallen een paar dingen op. Billie Eilish zingt ook op haar derde album vooral fluisterzacht, maar ze is echt veel beter gaan zingen dan op haar vorige twee albums, waarop de zang een stuk eenvormiger is dan op HIT ME HARD AND SOFT. Zeker wanneer Billie Eilish met wat meer kracht zingt hoor je hoe mooi haar stem is en kan de bewering dat het een hele matige zangeres is definitief naar het rijk der fabelen worden verwezen. 

Wat verder opvalt bij eerste beluistering van het album is dat de meeste songs op HIT ME HARD AND SOFT behoorlijk ingetogen zijn. Billie Eilish flirt nog een enkele keer met de dansvloer, maar in de meeste tracks zijn de klanken ingetogen en ligt het tempo laag. HIT ME HARD AND SOFT bevat een aantal songs met het geluid dat we van Billie Eilish kennen. Het zijn songs met diepe bassen en een wat zompig en broeierig geluid, dat vaak wat naar binnen gekeerd is. Het album bevat echter ook flink wat popsongs die met enige fantasie ook in de jaren 90 hadden kunnen zijn gemaakt. Het zijn popsongs met een laagje R&B en soul en het zijn songs die ik bij eerste beluistering wat gewoontjes vond klinken, maar dat veranderde snel. 

Het laatste dat mij opviel bij eerste beluistering van het album is dat de meeste teksten op het album gaan over mislukte liefdes, de zoektocht naar liefde en de zoektocht naar zichzelf. HIT ME HARD AND SOFT heeft in tekstueel opzicht wel wat raakvlakken met The Tortured Poets Department van Taylor Swift, maar waar Taylor Swift haar emoties vooral omzet in woede, hoor je op HIT ME HARD AND SOFT van Billie Eilish vooral weemoed en verdriet. Door de teksten begon het album me na een tijdje te raken en vervolgens openbaarde zich de enorme schoonheid van het album. Die schoonheid hoor je in uitstekende en emotievolle zang van de jonge muzikante, maar je hoort het ook in de instrumentatie en de productie van het album. Hiervoor is vooral Finneas (O'Connell), de broer van Billie Eilish, verantwoordelijk. 

Hij heeft de meeste songs op het album voorzien van een betrekkelijk ingetogen en deels organisch klinkende instrumentatie, maar deze kan razendsnel omslaan en zit bovendien vol interessante details. HIT ME HARD AND SOFT lijkt af en toe bijna een album met akoestische luisterliedjes, maar Finneas voegt altijd wel wat dingen toe die je niet verwacht en kan de instrumentatie bovendien binnen een paar noten op indrukwekkende wijze opschalen, zoals in het fraaie THE GREATEST, waarin Billie Eilish ook in vocaal opzicht de registers open gooit na een ingetogen start, of zoals in het bijzondere L'AMOUR DE MA VIE, dat van een wat zoet poliedje in een keer omslaat in een synthpop stamper. 

Finneas staat als producer misschien nog wat in de schaduw van de Jack Antonoff’s van deze wereld, maar HIT ME HARD AND SOFT is in productioneel opzicht een fantastisch album, dat zeker bij beluistering met de koptelefoon maar opzien blijft baren, want dan komt het album pas echt tot leven. Alles bij elkaar opgeteld heeft Billie Eilish een album gemaakt dat ik beter vind dan zijn twee voorgangers en dat ook zeker niet onder doet voor de andere grote popalbums van de laatste tijd en veel meer dan deze albums een eigen gezicht laat zien. Het is razend knap, zeker als je je bedenkt dat Billie Eilish pas 22 jaar oud is. Erwin Zijleman

HIT ME HARD AND SOFT van Billie Eilish is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (sea blue), 34,99 euro

LP (eco mix yellow), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro

Beth Gibbons - Lives Outgrown

Beth Gibbons heeft de tijd genomen voor haar eerste echte soloalbum en levert met Lives Outgrown een fascinerend album af, dat opvalt met een intens en dynamisch geluid en natuurlijk met geweldige zang
Lives Outgrown van Beth Gibbons is zeker geen makkelijk album. De voormalige Portishead zangeres heeft haar eerste echte soloalbum, samen met de ervaren producer James Ford, voorzien van een zeer dynamisch geluid. De songs op het album klinken soms ingetogen, maar kunnen ook zeer rijk zijn georkestreerd of wat experimenteel zijn ingekleurd. Het levert een soms wat heftig geluid op met hoge spanningsbogen, wat iets vraagt van de zang van Beth Gibbons. Die zang is ook op Lives Outgrown weer van een bijzonder hoog niveau. De Britse muzikante zingt met veel gevoel en expressie en maakt van de songs op het album intense songs die echt van alles met je doen.

Lives Outgrown is feitelijk het eerste echte soloalbum van de Britse zangeres Beth Gibbons, na drie studioalbums en een live-album met Portishead, een album met Rustin Man (oftewel Talk Talk’s Paul Webb) en een album met Krzysztof Penderecki en het Polish Radio Symphony Orchestra. Dat is over een periode van precies dertig jaar misschien een wat schamele oogst, maar Beth Gibbons staat wel garant voor kwaliteit (al sprak het klassieke album mij persoonlijk wat minder aan). 

Ook met Lives Outgrown heeft de Britse muzikante weer een bijzonder fascinerend album afgeleverd. Op haar nieuwe album werkt de Britse muzikante samen met de zeer ervaren producer James Ford, die de afgelopen jaren topalbums van onder andere Pet Shop Boys, Jessie Ware, Depeche Mode, Birdy, Florence + The Machine en Arctic Monkeys produceerde. De Britse producer pakt op Lives Outgrown flink uit en draagt bovendien stevig bij aan de muziek op het album met een flinke waslijst aan instrumenten. 

In muzikaal opzicht is Lives Outgrown een spannend album. James Ford heeft veel tracks op het album voorzien van rijke orkestraties die worden gebruikt om de spanning op te bouwen of juist af te bouwen. De strijkers pakken af en toe flink uit, maar steeds als je denkt dat het wat veel begint te worden maken ze plaats voor akoestische gitaren of atmosferische synths. De tracks waarin de strijkers minder prominent aanwezig zijn zitten meestal wat complexer in elkaar en zijn voorzien van meer uitgesproken ritmes van voormalige Talk Talk drummer Lee Harris en opvallende baslijnen en gitaarlijnen. 

Wanneer de akoestische gitaren domineren klinken de songs van Beth Gibbons folky, maar de Britse muzikante verwerkt ook flink wat invloeden uit onder andere de jazz op het album, dat ook opvallend beeldend klinkt. Zowel in productioneel als in muzikaal opzicht vliegen de hoogstandjes je om de oren, maar de soms rijke of juist experimentele klanken verdringen nooit de stem van Beth Gibbons. 

De Britse muzikante zingt nog altijd met veel gevoel en expressie en bouwt ook met haar stem de spanning op en af. De meeste zangeressen zouden verzuipen in de rijke klankentapijten op Lives Outgrown, maar Beth Gibbons houdt zich makkelijk staande. De stem van de Britse muzikante wordt niet alleen gecombineerd met rijke en hier en daar bijna overdadige klanken, maar ook meer dan eens door zeer nadrukkelijk aanwezige achtergrondzang, die het overweldigende karakter van een aantal tracks op Lives Outgrown versterkt. 

Producer James Ford heeft zich zeker niet ingehouden, maar het past allemaal prachtig bij de stem van Beth Gibbons, die zich gracieus maar ook ruw beweegt door de bijzondere muziek op het album. Het doet me qua avontuur en veelzijdigheid af en toe wel wat denken aan de muziek van Kate Bush, maar de unieke stem van Beth Gibbons geeft Lives Outgrown een uniek karakter. 

De zang van de Britse muzikante viel in het verleden al op door de enorme intensiteit en dat doet de zang op het nieuwe album nog steeds. Het maakt van Lives Outgrown een heftig en soms zelf heel heftig album, wat nog eens wordt versterkt door de persoonlijke teksten over onder andere het ouder worden en het verlies van dierbaren, maar momenten van rust en hoop en uiteindelijk fluitende vogeltjes zijn nooit ver weg, wat zorgt voor een bijzondere dynamiek. Beth Gibbons heeft heel lang gewerkt aan Lives Outgrown en het resultaat is echt prachtig. Erwin Zijleman

Lives Outgrown van Beth Gibbons is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (Deluxe + boek), 36,99 euro

LP (Deluxe), 34,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 14,99 euro

Anya Hinkle - Oceania

De nog vrij onbekende Amerikaanse singer-songwriter Anya Hinkle leverde drie jaar geleden met Eden And Her Borderlands een prachtig rootsalbum af en doet dit nu nog eens met het minstens even mooie Oceania
De Amerikaanse muzikante Anya Hinkle beschikt over een prachtige stem, die er voor zorgt dat haar nieuwe album Oceania zich onmiddellijk opdringt. Het is een stem vol gevoel en het is een stem die afwijkt van de gemiddelde stem in het genre, waardoor Oceania blijft opvallen. Dat doet het album ook door de bijdragen van twee geweldige gitaristen, die de ruimte die Anya Hinkle open laat vullen met prachtige versiersels. Dat doen ze steeds op net iets andere wijze, waardoor Oceania blijft verrassen met een veelkleurig geluid. Dat verrassen doet het album ook nog eens met een serie aansprekende en tijdloze songs. Anya Hinkle heeft een topalbum gemaakt, mis het niet.

De naam Anya Hinkle, van wie deze week het album Oceania verscheen, deed bij mij geen belletje rinkelen, maar ik bleek bijna drie jaar geleden erg enthousiast over haar album Eden And Her Borderlands. Het is een album dat volgens mijn recensie makkelijk indruk maakte met de karakteristieke en emotievolle stem van de Amerikaanse muzikante en zeker ook met het weergaloze snarenwerk op het album. 

Vanwege de positieve recensie uit 2021 heb ik Oceania direct op de stapel met mogelijk te bespreken albums gelegd en daar heb ik zeker geen spijt van gekregen. Mijn lovende woorden over Eden And Her Borderlands blijken immers ook op te gaan voor Oceania, dat zeker niet onder doet voor zijn voorganger. Het zijn lovende woorden die ik deels kan herhalen, want ook op haar nieuwe album trekt Anya Hinkle vooral de aandacht met haar bijzondere stem en met het fraaie gitaarwerk op het album. 

Laat ik beginnen bij de stem van de Amerikaanse muzikante. Het is een stem die af en toe wel wat doet denken aan die van Natalie Merchant, die een paar dagen geleden ook al opdook als vergelijkingsmateriaal in mijn recensie van het nieuwe album van Abigail Lapell. Net als Natalie Merchant heeft Anya Hinkle een zeer karakteristiek stemgeluid, zingt ze met veel gevoel en heeft haar stem ook een ruw en doorleefd randje. Het is een stem die veel doet voor de songs op Oceania, dat me eigenlijk direct goed beviel en dat in eerste instantie vooral deed door de zang van de Amerikaanse muzikante. 

Na de zang trekt vrijwel onmiddellijk het gitaarwerk op het album de aandacht. Net als op Eden And Her Borderlands krijgt Anya Hinkle op haar nieuwe album gezelschap van twee geweldige gitaristen. De gerenommeerde Ierse gitarist John Doyle en slide gitaar virtuoos Billy Cardine voorzien alle songs op het album van prachtig snarenwerk en het is ook nog een snarenwerk dat bijzonder mooi kleurt bij de stem van Anya Hinkle. 

De muzikante uit Asheville, North Carolina, doet in vocaal opzicht zoals gezegd denken aan Natalie Merchant en dat doet Oceania ook in muzikaal opzicht. Het album schakelt makkelijk tussen tijdloze singer-songwriter muziek en invloeden uit de folk en de country, maar Anya Hinkle is ook niet vies van een vleugje pop of uitstapjes richting Tex Mex of Keltische muziek. Het zorgt er voor dat Oceania een lekker gevarieerd album is, met het geweldige snarenwerk en de uitstekende zang als constanten. 

Oceania is ook nog eens knap geproduceerd door de van oorsprong Ierse producer Kevin Moloney, die een paar jaar geleden in Asheville, North Carolina, is neergestreken. De Ierse producer zat in de jaren 80 en 90 achter de knoppen voor legendarische albums als The First Of A Million Kisses van Fairground Attraction, The Lion And The Cobra van Sinéad O'Connor en Mirmama van Eddi Reader, maar laat op Oceania van Anya Hinkle horen dat hij de kunst van het produceren nog niet is verleerd. 

Met haar nieuwe album moet de singer-songwriter uit Asheville opboksen tegen een heel legioen aan concurrenten, waaronder concurrenten van naam en faam, maar net als Eden And Her Borderlands is ook Oceania een album dat liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek in het algemeen en liefhebbers van mooie vrouwenstemmen in het genre in het bijzonder zeer aangenaam zal verrassen. Erwin Zijleman

Oceania van Anya Hinkle is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Kacy Hill - BUG

Kacy Hill trok de afgelopen week vooral de aandacht met de zogenaamd aanstootgevende cover van haar nieuwe album, maar BUG is een verrassend sterk album dat laat horen dat Kacy Hill flink wat te bieden heeft
BUG is het vierde album van de Amerikaanse muzikante Kacy Hill, die in haar vaderland een stuk bekender is dan in Europa. Op die bekendheid valt niets af te dingen, want BUG laat absoluut horen dat Kacy Hill wat kan. Zo laat ze horen dat ze een uitstekende zangeres is, maar ook in muzikaal opzicht is BUG een interessant album. Kacy Hill maakt vooral pop, maar het is zeker geen inhoudsloze pop. Door het aantrekken van een heel legioen aan producers zijn niet alle songs op het album even sterk, maar over het algemeen ligt het niveau van BUG op een verrassend hoog niveau. Het maakt nieuwsgierig naar de toekomstige verrichtingen van Kacy Hill, maar ik zou ook BUG zeker niet direct terzijde schuiven.

Kacy Hill is in Nederland nog vrij onbekend, maar timmert in de Verenigde Staten inmiddels al een tijdje aan de weg. Vorige week verscheen haar vierde album BUG en dit album heeft de nodige aandacht getrokken. Deze aandacht was helaas vooral gericht op flink wat gedoe rond de originele cover van het album, waarop een paar billen te zien zijn. De overigens gestileerde afbeelding zorgde voor het verwijderen van berichten van Kacy Hill op diverse sociale media platforms, waardoor ze gedwongen werd een nieuwe (en wat mij betreft mooiere) cover te laten maken. 

Het zegt iets over de dubbele moraal van de meeste sociale media platforms, maar het is vooral doodzonde dat het niet gaat over de nieuwe muziek van Kacy Hill. Die nieuwe muziek is op BUG immers verrassend goed. Ik had eigenlijk nog nooit goed naar de muziek van de Amerikaanse muzikante geluisterd, maar haar eerste drie albums zijn veel beter dan ik had verwacht. Ze staan wel in de schaduw van BUG, dat in alle opzichten een beter album is. 

Wat direct opvalt bij beluistering van BUG is dat Kacy Hill een prima zangeres is. Ze beschikt over een mooie stem, die op haar nieuwe album meer emotie laat horen dan op de vorige albums en die op BUG ook warmer klinkt. BUG is een album dat vooral in het hokje pop past, al hoor ik heel in de verte ook wel een heel subtiel en aangenaam laagje countrypop. 

Kacy Hill timmert in de Verenigde Staten zoals gezegd al een aantal jaren aan de weg, waardoor ze voor haar nieuwe album een beroep kon doen op een uit de kluiten gewassen blik producers en flink wat uitstekende muzikanten. Ik zou haar graag nog eens aan het werk horen met één producer en dan bijvoorbeeld met de van Kacey Musgraves bekende Daniel Tashian, maar voor een album waaraan door meerdere producers is gewerkt klinkt BUG verrassend consistent, al vallen vooral de songs met gastmuzikanten wat uit de toon. 

Het is misschien een album dat het predicaat pop verdient, maar de songs van Kacy Hill zijn zeker geen dertien in een dozijn popsongs. De Amerikaanse verrast met een serie lekker in het gehoor liggende songs, maar het zijn ook songs die ergens over gaan (BUG is feitelijk een pre-breakup album) en het zijn songs die in veel gevallen opvallend ingetogen en subtiel klinken. 

Zeker wanneer Kacy Hill kiest voor meer ingetogen songs en wat zachter zingt doet ze wel wat denken aan Taylor Swift. In commercieel opzicht moet Kacey Hill het vooralsnog afleggen tegen de grootste popster van het moment, maar ik vind haar stem eerlijk gezegd mooier, terwijl een aantal songs op BUG zeker niet had misstaan op het laatste album van Taylor Swift. 

Het zegt iets over de potentie van Kacey Hill, maar helaas wordt deze in Nederland nog niet op de juiste waarde geschat. De ophef rond de cover van het album is ons hier volledig ontgaan en ook de muziek van Kacey Hill is in Nederland nog niet echt doorgedrongen. Het is onterecht, want BUG is een sterk album, dat mee kan met een aantal andere uitstekende popalbums van het moment. 

Ik heb bovendien het idee dat de rek er nog lang niet uit is bij Kacey Hill. De sprong die ze maakt op haar nieuwe album is behoorlijk groot en wanneer de Amerikaanse muzikante voor haar volgende album wordt gekoppeld aan één producer, en bij voorkeur een producer van naam en faam zoals de eerder genoemde Daniel Tashian (maar Aaron Dessner of Jack Antonoff mag ook) zou het wel eens een sensationeel album op kunnen leveren. Erwin Zijleman

De muziek van Kacy Hill is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://kacyhill0.bandcamp.com/album/bug.

Rainbow Kitten Surprise - Love Hate Music

Rainbow Kitten Surprise verrast op Love Hate Music Box met ruim een uur popmuziek, die in eerste instantie wel erg neigt richting elektronische pop, maar die steeds veelkleuriger en interessanter wordt
De Amerikaanse band Rainbow Kitten Surprise is in Nederland nog vrij onbekend, maar staat in de Verenigde Staten aan de vooravond van de grote doorbraak. Die doorbraak verdient de band rond zangeres Ela Melo, want Love Hate Music Box is een interessant album. Het is een album dat in eerste instantie wat gepolijst klinkt en vooral leunt op lekker in het gehoor liggende popmuziek, maar de muziek van Rainbow Kitten Surprise bestaat uit meerdere lagen en staat bol van de invloeden. Het klinkt allemaal heel aangenaam en aanstekelijk maar ook bijzonder, iets dat ook geldt voor de stem van Ela Melo en voor de songs van de Amerikaanse band.

Ik geef eerlijk toe dat ik in eerste instantie echt maar één reden had om te luisteren naar Love Hate Music Box van de Amerikaanse band Rainbow Kitten Surprise en dat was de vocale bijdrage van Kacey Musgraves aan de track Overtime. De engelenstem van de Amerikaanse muzikante tilt iedere willekeurige track een flink stuk op en dus ook deze, maar verder was ik niet direct onder de indruk van de muziek van Rainbow Kitten Surprise. 

De band wordt met name in de Verenigde Staten een hele grote toekomst voorspeld, maar dat hoorde ik er niet direct aan af. Rainbow Kitten Surprise maakt elektronisch ingekleurde popmuziek met wat vervormde vocalen en het is popmuziek die op het eerste gehoor weinig onderscheidend is. Love Hate Music Box deed me in eerste instantie sterk denken aan de muziek van de Amerikaanse band Maroon 5 en dat is een band die absoluut een paar aardige popsongs heeft gemaakt, maar waar ik nog nooit een heel album van uit heb kunnen zitten. 

Dat leek me ook voor het album van Rainbow Kitten Surprise een hele opgave, al is het maar omdat het album maar liefst 22 songs en ruim een uur muziek bevat. Dat is veel en bijna altijd te veel nieuwe muziek. De band uit Boone, North Carolina, begon me na enige gewenning echter steeds meer te verrassen en inmiddels hoor ik absoluut de potentie van Love Hate Music Box. 

Ik ben nog steeds niet gek op elektronisch vervormde zang, maar het heeft op Love Hate Music Box een bijzonder effect. Bovendien hoor je dat de zangeres van de band, Ela Melo, wel degelijk kan zingen, wat wel eens anders is bij zangers en zangeressen die vertrouwen op elektronische hulpmiddelen voor hun zang. Ik ging er overigens in eerste instantie van uit dat Rainbow Kitten Surprise werd aangevoerd door een zanger, wat waarschijnlijk alles te maken heeft met het feit dat Ela Melo eerder als Sam Melo door het leven ging. 

De zang op het album klinkt lekker soulvol en die soul hoor je ook in de muziek van de Amerikaanse band. Het is muziek die vooral past in het hokje pop, maar Rainbow Kitten Surprise verwerkt ook invloeden uit de zwarte muziek en uit de folk en rock in haar muziek. Het klinkt allemaal vooral aanstekelijk, maar het zit ook allemaal knap in elkaar en hoe vaker ik naar het album luister, hoe onweerstaanbaarder het wordt. 

Natuurlijk klinkt het allemaal wat gelikt en voor mij ook wat te elektronisch, maar ik hoor toch ook heel veel moois in de knappe songs van de Amerikaanse band, die nog altijd klinkt als een betere versie van Maroon 5, maar ook als een soulvolle versie van The Lumineers en dat is een band die ik heel hoog heb zitten. Dat laatste hoor je overigens vooral wanneer je de folky onderlaag in de muziek van de band waarneemt. 

Ook in productioneel opzicht is het album van Rainbow Kitten Surprise, tot mijn verrassing overigens al het vierde album van de Amerikaanse band, een interessant album. Ela Melo tekende deels voor deze productie, maar deed ook een beroep op Konrad Snyder en Daniel Tashian, die als technicus en producer betrokken waren bij de albums van Kacey Musgraves. 

Daniel Tashian liet op Star-Crossed van Kacey Musgraves al horen dat hij ook vol voor de pop kan gaan. Dat kwam op dat album helaas niet goed uit de verf, maar op Love Hate Music Box klopt alles. Rainbow Kitten Surprise wordt zoals gezegd een grote toekomst voorspeld in de Verenigde Staten en ik begrijp dit inmiddels volledig. Erwin Zijleman

Jackie West - Close To The Mystery

De Amerikaanse singer-songwriter Jackie West wordt nog niet overladen met aandacht voor haar debuutalbum Close To The Mystery, maar wat is het een bijzonder en vooral betoverend mooi album
Het debuutalbum van Jackie West uit Brooklyn, New York, lijkt in eerste instantie een album uit een ver verleden, maar in haar songs overbrugt de Amerikaanse muzikante keer op keer een aantal decennia. Dit doet ze met een prachtig geluid, dat bol staat van de invloeden en dat varieert van teder tot ruw, maar ook de prachtige stem van Jackie West draagt nadrukkelijk bij aan de kwaliteit van het album. Het is een album vol nostalgie en zwoele verleiding, maar het is ook een album waarvan je geen detail wilt missen en dat steeds weer nieuwe verrassingen laat horen. Probeer maar eens aandacht te trekken in het enorme aanbod van het moment, maar iedereen die dit album er uit pikt krijgt daar geen spijt van.

Direct wanneer de eerste noten van Close To The Mystery van Jackie West uit de speakers komen word je overspoeld door een vloedgolf van nostalgie. Het album van de Amerikaanse muzikante klinkt, zeker als in de openingstrack, als een album dat uit de jaren 50 of 60 van de vorige eeuw zou kunnen stammen. Zowel de muziek als de zang op Close To The Mystery heeft iets dat, zeker bij eerste beluistering van het album, niet van deze tijd lijkt. 

De muziek op het album is in eerste instantie subtiel en sfeervol en ook de naar de voorgrond gemixte zang van Jackie West is vooral zacht en teder. Het klinkt misschien als muziek uit een heel ver verleden, maar het klinkt ook fantastisch en op een of andere manier ook eigentijds. Zeker op een rustige lenteochtend of zwoele lenteavond is de verleiding van de muziek van Jackie West meedogenloos en de ware kracht van het album moet dan nog aan de oppervlakte komen.

Die kracht schuilt deels in de heldere en zuivere stem van Jackie West, die met veel precisie en met veel gevoel zingt. De stem van de Amerikaanse is vooral fluisterzacht, maar de zang op Close To The Mystery blijkt een stuk veelzijdiger dan bij vluchtige beluistering het geval lijkt en wordt naarmate je het album hoort alleen maar mooier en veelzijdiger. 

Wat voor de zang op het debuutalbum van Jackie West geldt, geldt in nog veel sterkere mate voor de prachtige muziek op het album. Ook in muzikaal opzicht is Close To The Mystery op het eerste gehoor een zacht en subtiel klinkend album, maar de instrumentatie op het album zit vol prachtige details en de gitaren kunnen zo nu en dan ook verrassend stevig klinken. 

Aan de ene kant is er het prachtige akoestische en elektrische gitaarspel, maar in veel tracks is er ook een belangrijke rol weggelegd voor piano en keyboards en voor een subtiel spelende ritmesectie. Close To The Mystery werd gemaakt met een beperkt aantal muzikanten, onder wie multi-instrumentalisten Shahzad Ismaily en Sarah Pedinotti, waarvan laatstgenoemde het album ook produceerde. 

Dat heeft ze knap gedaan, want zeker wanneer je het debuutalbum van Jackie West met de koptelefoon beluistert hoor je hoe rijk en wonderschoon de muziek op het album is. Close To The Mystery overtuigt in muzikaal en vocaal opzicht bijzonder makkelijk, zeker wanneer je vatbaar bent voor de lome en nostalgische verleiding van het album en niet bang bent voor de ruwere uitbarstingen, maar ook de songs op het album zijn zeer aansprekend. 

Het zijn songs die zich breed hebben laten beïnvloeden. Close To The Mystery bevat niet alleen invloeden uit een aantal decennia popmuziek, met afwisselend een hoofdrol voor invloeden uit een heel ver verleden en invloeden uit het heden, maar heeft ook lak aan de grenzen van genres. Een aantal songs op het album hebben een folky karakter, maar Jackie West kan ook uit de voeten met jazz, pop en rock en dat zijn slechts de direct identificeerbare genres. 

In recensies van het album kom ik namen tegen als die van Peggy Lee, Mazzy Star, Cowboy Junkies, en Lana Del Rey, maar ik hoor ze soms allemaal tegelijk en soms geen van allen. Jackie West overtuigt op haar debuutalbum met een fraai eigen geluid, dat je soms op het verkeerde been zet, maar dat je vooral aangenaam blijft verrassen. Erwin Zijleman

De muziek van Jackie West is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://jackiewest.bandcamp.com/album/close-to-the-mystery.

Sofia Bolt - Vendredi Minuit

De Franse muzikante Amelie Rousseaux debuteerde vijf jaar geleden als Sofia Bolt en weet het hoge niveau van haar debuutalbum te overtreffen op het bijzondere Vendredi Minuit, dat anders klinkt dan andere albums van het moment
Vendredi Minuit van Sofia Bolt is zo’n album dat vrijwel onmiddellijk de aandacht trekt. In muzikaal opzicht zit het album knapper in elkaar dan de meeste andere albums van het moment en het is bovendien een album waarop je steeds weer nieuwe verrassingen hoort. Toch zijn de songs van de Franse muzikante zeker niet ontoegankelijk. De instrumentatie op Vendredi Minuit is melodieus en past uitstekend bij de mooie stem van Amelie Rousseaux, die zich momenteel in Los Angeles heeft gevestigd, maar haar Franse afkomst zeker niet verloochent. Haar debuutalbum werd naar verluidt stevig geprezen, maar Vendredi Minuit verdient wat mij betreft nog mooiere woorden.

Sofia Bolt is een project van de van oorsprong Franse muzikante en producer Amelie Rousseaux, die zich inmiddels in Los Angeles heeft gevestigd. Haar aan het begin van 2019 verschenen debuutalbum Waves werd naar verluidt de hemel in geprezen door aansprekende muziekmedia en een aantal muzikanten van naam en faam en ik weet ook zeker dat ik onder de indruk zou zijn geweest van het album. Als ik het destijds had beluisterd tenminste, want ondanks de genoemde loftuitingen heb ik het album in 2019 niet opgemerkt. 

Het is zonde, want Waves is in muzikaal opzicht een fascinerend album en Amelie Rousseaux is ook nog eens een uitstekende zangeres. Gelukkig kan ik nu de schade inhalen, want het deze week verschenen tweede album van Sofia Bolt viel me direct op. Ook op Vendredi Minuit laat Sofia Bolt horen dat ze songs schrijft die in muzikaal opzicht interessanter zijn dan die van de meeste van haar collega’s. 

Op Waves vielen vooral de wat ruw klinkende gitaren op, maar Sofia Bolt opent met stemmige pianoklanken en even sfeervol klinkende strijkers. Vendredi Minuit trekt in de openingstrack direct de aandacht met de fraaie klanken, maar ook de stem van Amelie Rousseaux spreekt direct aan. Het debuutalbum van de muzikante uit Los Angeles was een verrassend veelzijdig album en ook op Vendredi Minuit kan de muziek van Sofia Bolt meerdere kanten op. 

Na de sfeervolle openingstrack volgt een puntiger klinkende track met stevig aangezette baslijnen, dromerige synths en het fraaie gitaarwerk dat ook op het debuutalbum van de Franse muzikante was te horen. Dat gitaarwerk keert terug in veel songs op het album en draagt flink bij aan het bijzondere geluid van Sofia Bolt. Door het gitaarwerk heeft het album af en toe een jaren 80 of jaren 90 vibe, maar Amelie Rousseaux staat vooral met beide benen in het heden. 

Het gitaarwerk is niet alleen mooi en bijzonder, maar ook veelkleurig, waardoor iedere song op Vendredi Minuit je weet te verrassen. Dat doet Sofia Bolt niet alleen met het gitaarwerk, maar ook met de bijdragen van andere instrumenten, waaronder vooral subtiele bijdragen van blazers en synths, die haar songs steeds weer een uniek karakter geven. Om de veelzijdigheid nog wat te vergroten gooit de Franse muzikante er ook nog wat Frans doorheen, waardoor Vendredi Minuit zich definitief onderscheidt van de andere deze week verschenen albums. 

Dat onderscheiden doet Amelie Rousseaux ook met haar stem, die ik direct mooi vond, maar die zich naarmate ik het album heb gehoord steeds makkelijker opdringt. Het is een stem met een zacht en soms bijna lieflijk karakter, wat fraai contrasteert met de meer uitgesproken instrumentatie. De Franse muzikante schrijft ook nog eens aansprekende teksten en verwerkt in haar songs uiteenlopende invloeden, die Vendredi Minuit interessant en soms wat ongrijpbaar maken, maar ook zorgen voor een album dat je na één keer horen maar lastig los kunt laten. 

Het blijft bijzonder dat ik het geweldige Waves ruim vijf jaar geleden helemaal niet heb opgemerkt, maar het is minstens even bijzonder dat het bijzonder fraaie Vendredi Minuit vooralsnog niet heel veel aandacht krijgt. Dat gaat vanzelf veranderen, want Sofia Bolt heeft een album gemaakt dat zomaar kan uitgroeien tot een van de betere en interessantere albums van het jaar, zeker voor liefhebbers van eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriters. Erwin Zijleman

De muziek van Sofia Bolt is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Franse muzikante: https://sofiabolt.bandcamp.com/album/vendredi-minuit.

Angus & Julia Stone - Cape Forestier

De muziek van Angus & Julia Stone dreigde de afgelopen jaren definitief om te slaan richting pop, maar op Cape Forestier klinken de Australische broer en zus weer ouderwets folky en verrassend geïnspireerd
Cape Forestier, het nieuwe album van Angus & Julia Stone is een aangename verrassing. Het Australische duo keert op dit album terug naar het geluid van haar eerste albums en combineert invloeden uit de folk en de country met een subtiel en aangenaam laagje pop. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal bijzonder lekker en ook de wat dromerige stem van Angus Stone komt goed uit de verf. Van de stem van zijn zus Julia moet je houden, maar als je vatbaar bent voor haar meisjesachtige maar op een of andere manier ook ruwe stem valt er op Cape Forestier veel te genieten. Angus & Julia Stone waren door menig folkie al afgeschreven, maar laten horen dat ze nog altijd prima albums kunnen maken.

Er zijn inmiddels zeventien jaren verstreken sinds Angus en Julia Stone opdoken met het bijzonder verpakte debuutalbum A Book Like This. De Australische broer en zus hebben inmiddels flink wat muziek uitgebracht. Naast de albums die ze met zijn tweeën maakten, waren er de soloalbums van zowel Julia als Angus en laatstgenoemde bracht ook nog eens albums uit onder de namen Lady Of The Sunshine en Dope Lemon. 

Hoewel mijn zwak voor de muziek van het Australische tweetal nooit helemaal is verdwenen, is de kwaliteit van het werk van broer en zus Stone over de jaren naar mijn mening en smaak wel wat ingezakt. Buiten het laatste soloalbum van Julia Stone wisten zowel Angus als Julia altijd wel een acceptabel niveau te bereiken, maar zeker de wat meer pop georiënteerde albums van Angus & Julia Stone zijn voor mij objectief bezien eerder ‘guilty pleasures’ dan in muzikaal opzicht hoogstaande albums. 

Ik had dan ook bescheiden verwachtingen met betrekking tot het nieuwe album van het Australische duo, maar Cape Forestier is een verrassend goed album. Op hun nieuwe album keren Angus en Julia Stone deels terug naar het vooral door folk(rock) beïnvloede geluid van hun eerste albums en dat pakt uitstekend uit. Het betekent overigens niet dat de twee de invloeden uit de pop helemaal zijn vergeten, want in meerdere tracks duikt een aangenaam laagje pop op, wat fraai samenvloeit met de lagen folk en country en wat zorgt voor songs die lekker in het gehoor liggen en makkelijk de aandacht trekken en vasthouden. 

Lang niet iedereen kan tegen de stem van Julia Stone, maar ik heb zelf altijd een zwak gehad voor haar bijzondere zang. De Australische muzikante beschikt over een nogal meisjesachtige stem, die zwoel en verleidelijk kan klinken, maar die op een of andere manier ook wel wat ruws en doorleefds heeft. Ondanks mijn voorliefde voor vrouwenstemmen kan ik niet ontkennen dat Angus een mooiere stem heeft dan zijn zus en het is dan ook niet zo gek dat hij in vocaal opzicht het voortouw neemt op het album. 

De zang van Angus wordt wat mij betreft echter flink opgetild door de harmonieën met zijn zus, die prima zingt op Cape Forestier en een belangrijk aandeel heeft in het zo herkenbare Angus & Julia Stone geluid. Ook wanneer Julia Stone in vocaal opzicht de lead neemt vind ik de zang overigens prima klinken.

Cape Forestier is een over het algemeen een redelijk laidback album, dat het uitstekend doet bij de zomerse temperaturen van de afgelopen week. Het klinkt allemaal erg aangenaam, maar in muzikaal opzicht vind ik Cape Forestier een stuk interessanter dan zijn voorgangers. Met name het gitaarwerk is mooi en subtiel, maar ook de rest van het geluid heeft iets aangenaam dromerigs en zonnigs, is zeer smaakvol en blijft ver verwijderd van het ‘guilty pleasure’ gevoel dat ik had bij de muziek die de Australische broer en zus, al dan niet samen, maakten de afgelopen jaren. 

Cape Forestier klinkt als een album dat ook decennia oud zou kunnen zijn en het is een album dat bijdraagt aan een zorgeloos gevoel. De songs van het Australische tweetal konden in het verleden ook wel eens snel vervliegen, maar ook nu ik Cape Forestier meerdere keren heb gehoord ben ik nog steeds erg gecharmeerd van het album. De conclusie dat Angus & Julia Stone op hun nieuwe album het hoge niveau uit hun jongere jaren aantikken lijkt me dan ook gerechtvaardigd. Erwin Zijleman

Cape Forestier van Angus & Julia Stone is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (gold), 29,99 euro

CD, 18,99 euro

Villagers - That Golden Time

Villagers, de band rond de Ierse muzikant Conor J. O'Brien, kiest op That Golden Time voor een meer ingetogen geluid, maar er is veel mooist verstopt in de op het eerste gehoor subtiele lagen van het album
Conor J. O'Brien heeft met zijn band Villagers inmiddels een fraai oeuvre opgebouwd en de meeste van zijn albums zijn van uitstekende kwaliteit. Na twee behoorlijk uitbundig klinkende albums neemt de muzikant uit Dublin flink gas terug op het vooral stemmig klinkende That Golden Time. De instrumentatie is over het algemeen genomen redelijk sober, al zijn er ook wel wat voller klinkende passages. Het past uitstekend bij de zang van Conor J. O'Brien, die zingt met veel gevoel. Het is weer even wennen na de vorige twee albums, maar nu ik That Golden Time een paar keer heb gehoord is het album me zeer dierbaar aan het worden en het wordt vooralsnog alleen maar mooier.

That Golden Time is het zevende album van Villagers, de band rond de Ierse singer-songwriter Conor J. O'Brien. Het begon in de zomer van 2010 met het sfeervolle Becoming A Jackall, waarop de muzikant uit Dublin een aangenaam maar ook verrassend geluid liet horen. Becoming A Jackall sloot aan bij de folkies van dat moment, maar citeerde ook uit de archieven van de grote singer-songwriters uit de jaren 70. Een vleugje van het Genesis met Peter Gabriel hoorde ik er destijds niet in, maar de constatering van AllMusic.com is zeker niet onzinnig. 

Villagers maakte de belofte van het debuutalbum waar op het in 2013 verschenen {Awayland}, dat niet kon kiezen tussen ingetogen folk en wat voller ingekleurde folkpop, maar zeker overtuigde. Conor J. O'Brien koos vervolgens voor wat meer ingetogen folk op Darling Arithmetic uit 2015, maar op een of andere manier pakte het album me niet en ook het met herbewerkingen gevulde en live in de studio opgenomen Where Have You Been All My Life? uit 2016 deed me niet veel. 

De revanche kwam in 2018 met het uitstekende The Art Of Pretending To Swim, waarop de muziek van de band uit Dublin weer dynamisch, veelzijdig en spannend klonk. Het is een lijn die werd doorgetrokken op het bij vlagen zeer psychedelisch klinkende Fever Dreams uit 2021, dat de fantasie uitvoerig prikkelde. Na twee uitbundig klinkende albums keert Conor J. O'Brien deze week terug met een verrassend ingetogen album. 

That Golden Time opent uiterst sober met stemmige pianoakkoorden, een simpel ritme, atmosferische synths en vooral de stem van de muzikant uit Dublin. Het kabbelt op het eerste gehoor misschien wat voort, maar bij beluistering met de koptelefoon hoor je dat er fraaie spanningsbogen zijn verstopt in de openingstrack van That Golden Time. 

Na de bezwerende klanken van de eerste track keert Villagers in de tweede track terug naar de meer ingetogen en toegankelijke folk die het in het verleden ook met enige regelmaat maakte, maar het zijn zeker geen doorsnee folksongs die Conor J. O'Brien maakt op het nieuwe album van de band. Het zijn songs die zomaar andere wegen in kunnen slaan en dat soms ook doen en die opvallen door een bijzondere schoonheid.

De schoonheid komt voor een belangrijk deel van de ingetogen en kwetsbaar klinkende zang van Conor J. O'Brien, maar ook de muziek is prachtig. Het doet qua sfeer af en toe wel wat denken aan de albums die Cat Stevens aan het eind van de jaren 60 en het begin van de jaren 70 maakte, maar Villagers kan ook klinken als Pink Floyd in de jaren 60, zoals in de titeltrack en voegt verder hier en daar Beatlesque strijkers of juist een pedal steel toe. 

Zeker wanneer het tempo laag is, de instrumentatie vooral stemmig en de zang van Conor J. O'Brien intiem en kwetsbaar heeft That Golden Time een loom, dromerig of zelfs slaperig karakter, maar wanneer je de songs op het album wat vaker hebt gehoord merk je dat ze aangenaam blijven hangen en ook nog wel even beter en interessanter worden. Al snel zit je op het puntje van de stoel. 

Villagers heeft haar veelkleurige en spannende geluid in het verleden eerder verruild voor meer ingetogen klanken. Dat was destijds geen groot succes, maar de koerswijziging op That Golden Time bevalt me uitstekend, al is het maar omdat er wel degelijk heel veel moois en bijzonders is verstopt in de op het eerste gehoor sober ingekleurde songs. Aan de randen van de dag is het echt prachtig, maar ook de rest van de dag gaat zeker vallen voor de charmes van dit album. Erwin Zijleman

De muziek van Villagers is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Ierse band: https://wearevillagers.bandcamp.com/album/that-golden-time.

That Golden Time van Villagers is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 16,99 euro

Marvin Gaye - What's Going On (1971)

Marvin Gaye heeft een handvol klassiekers op zijn naam staan, maar het prachtige What’s Going On uit 1971 steekt er bovenuit en is een van de mooiste en meest indrukwekkende soulalbums aller tijden
Marvin Gaye is al veertig jaar niet meer onder ons, maar zijn muziek heeft tot op de dag van vandaag invloed. Stapels albums hebben zich laten inspireren door de bijzondere sfeer op What’s Going On, wat mij betreft het beste album van Marvin Gaye. Het album uit 1971 liet een andere geluid horen dan we tot op dat moment van Marvin Gaye gewend waren. What’s Going On valt op door een bijzondere sfeer en een al even bijzondere instrumentatie. Het tempo ligt vooral laag en de orkestraties zijn weelderig. Het past allemaal prachtig bij de geweldige soulstem van Marvin Gaye, die op What’s Going On een album lang de sterren van de hemel zingt.

Er zijn de laatste tijd nogal wat (neo-)soulalbums verschenen die zich zouden hebben laten inspireren door grote soulalbums uit het verleden. Een legendarisch soulalbum dat vaak wordt genoemd is What’s Going On van Marvin Gaye. Dat is een album dat ik zelf ook wel eens heb genoemd als referentiemateriaal, bijvoorbeeld in mijn bespreking van albums van Michael Kiwanuka en Curtis Harding, maar in het geval van de recent verschenen albums hoor ik de overeenkomsten met de klassieker van Marvin Gaye niet direct. 

Marvin Gaye had al een flinke stapel albums op zijn naam staan toen in 1971 What’s Going On verscheen. Het album zou uitgroeien tot de onbetwiste klassieker in het oeuvre van de Amerikaanse soulzanger, die met Let’s Get It On uit 1973, I Want You uit 1976 en Here, My Dear uit 1978 nog drie albums maakte die het predicaat klassieker verdienen. Zelf heb ik het meest met What’s Going On, dat ook 54 jaar na de release nog altijd een bijzonder fascinerend album is. 

What’s Going On klonk in 1971 totaal anders dan eerder verschenen soulalbums. Motown platenbaas Berry Gordy hoorde er in eerste instantie helemaal niets in, maar zal achteraf toch blij zijn geweest met de release van een van de beste soulalbums aller tijden. Het verschil met de soulalbums die voor 1971 verschenen hoor je vooral in de muziek op What’s Going On. Het is een opvallend rijk georkestreerd album waarop de strijkers vrijwel continu aanzwellen, maar ook in alle andere opzichten is What’s Going On een opvallend vol klinkend album met fantastische bijdragen van jazzy blazers, swingende percussie en weelderige koortjes. 

Het tempo ligt op What’s Going On een stuk lager dan op de albums die Motown in de jaren 60 uitbracht, wat een bezwerend effect geeft aan de songs op het album. What’s Going On veranderde de soul in muzikaal opzicht, maar ook in tekstueel opzicht is het een bijzonder album. Marvin Gaye schuwt op What’s Going On de grote maatschappelijke thema’s niet en stelt misstanden genadeloos aan de kaak. Het voorziet het album van heel veel urgentie en die urgentie is ook vele decennia later nog voelbaar. 

De grootste kracht van What’s Going On schuilt echter in de zang van Marvin Gaye, die op het album de sterren van de hemel zingt. De zang op What’s Going On is negen songs lang van wereldklasse en degradeert flink wat soulzangers van het moment tot figuranten. Soulzangers van het moment denken dat het nodig is om zoveel mogelijk voluit te zingen, maar zouden eens goed moeten luisteren naar What’s Going On, waarop Marvin Gaye zowel de kracht als de inzet van zijn stem prachtig weet te doseren. De Amerikaanse muzikant zingt vooral ingetogen en geeft de prachtige klanken op het album alle ruimte. 

What’s Going On is voorzien van een bijzonder aangenaam en ook bijzonder krachtige flow, die er voor zorgt dat je negen tracks lang wordt meegesleept door het album of je dat nu wilt of niet. Marvin Gaye zou een dag voor zijn 45e verjaardag worden doodgeschoten door zijn vader, maar zijn creatieve piek beleefde de Amerikaanse muzikant dertien jaar eerder. Ik luister niet eens zo heel vaak naar What’s Going On, maar als ik naar het album luister ben ik altijd weer onder de indruk van de geweldige muziek op het album en nog meer van de fascinerende stem van een van de beste soulzangers aller tijden. Erwin Zijleman

What's Going On van Marvin Gaye is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 16,99 euro

CD, 9,99 euro