Het is helaas behoorlijk stil gebleven rond de release van het nieuwe album van de Britse band Fischer-Z, maar de band die sinds haar wederopstanding in 2015 alleen maar hele goede albums heeft gemaakt, heeft ook met Triptych weer een uitstekend album afgeleverd. In Fischer-Z draaide en draait alles om John Watts die weer een aantal uitstekende songs heeft geschreven en met zijn uit duizenden herkenbare stem zorgt voor het zo karakteristieke Fischer-Z geluid. De vorige albums van de Britse band kregen uitstekende recensies en redelijk wat aandacht en dat is precies wat het uitstekende Triptych ook verdient. De gloriejaren van de band duurde maar een jaar of drie, maar de wederopstanding houdt inmiddels negen jaar stand.
Het is bijna bizar hoe weinig aandacht het nieuwe album van Fischer-Z vorige week heeft gekregen. De Britse band rond John Watts maakte met Word Salad uit 1979, Going Deaf For A Living uit 1980 en Red Skies Over Paradise uit 1981 niet alleen drie albums die de popmuziek van de late jaren 70 en vroege jaren 80 kleur gaven, maar steekt sinds haar comeback in 2015 bovendien in een blakende vorm.
This Is My Universe (2015), Building Bridges (2017), Swimming In Thunderstorms (2019) en Til The Oceans Overflow (2021) konden allemaal rekenen op positieve recensies en daar viel wat mij betreft niets op af te dingen. Het maakt de stilte rond het vorige week verschenen Triptych bijzonder. Met de kwaliteit van het album heeft het niets te maken, want ook Triptych bevat een serie songs die het unieke stempel van John Watts dragen.
Dat stempel van John Watts bestaat voor een deel uit de direct herkenbare stem van de Britse muzikant, maar ook de songs van John Watts hebben iets zeer karakteristieks. Fischer-Z kreeg in 1979 het etiket new wave opgeplakt, maar op haar eerste drie albums verwerkte de band zeer uiteenlopende invloeden. Dat doet John Watts, het enige overgebleven lid van het eerste uur, nog altijd, want ook Triptych is weer een veelzijdige popplaat met de puntige popsongs die we van de band gewend zijn.
Het album opent met zonnige en exotische klanken, maar door de stem van John Watts is het direct een Fischer-Z song, al hoorde ik de band nog niet zo vaak zo opgewekt. De zonnestralen verdwijnen overigens snel, want de meeste songs op het album hebben op zijn minst een donker randje, wat ook zo hoort bij de songs van Fischer-Z.
John Watts is inmiddels bijna zeventig jaar oud, maar zijn zang klinkt nog net zo scherp en urgent als in zijn jonge jaren. Dat geldt ook voor de teksten van de Britse muzikant, want de songs van Fischer-Z schuwen de maatschappelijke thema’s nog altijd niet en vinden in het Verenigd Koninkrijk van het moment voldoende inspiratie.
Bij veel bands die zo lang mee gaan als Fischer-Z verruil ik nieuw werk over het algemeen heel snel voor de klassiekers uit het verleden, maar ook Triptych is weer een album dat de aandacht makkelijk vast houdt. John Watts heeft ook voor het vijfde album sinds de wederopstanding in 2015 een aantal uitstekende songs geschreven en het zijn songs die nog wat tijdlozer zijn dan die op de vorige albums.
Dat geldt met name voor de meer ingetogen songs op het album, die laten horen dat John Watts niet alleen als voorman van een rockband uit de voeten kan, maar ook als singer-songwriter. Triptych werd opgenomen in Frankrijk en zo te horen gebeurde dat in een aangename setting, want het gejaagde dat de vroege albums van de Britse band kenmerkte, heeft plaats gemaakt voor plezierige ontspanning.
Ook na beluistering van Triptych ga ik ongetwijfeld die geweldige trilogie uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 weer eens uit de kast trekken, maar in kwalitatief opzicht doet Triptych echt niet zo gek veel onder voor de albums die John Watts als jonge hond maakte. Dat is een knappe prestatie die de Britse muzikant inmiddels gedurende een langere periode en op meer albums vol weet te houden dan een aantal decennia geleden en Triptych laat wat mij betreft horen dat de rek er nog lang niet uit is bij John Watts. Erwin Zijleman