Review: Emmy d'Arc - Braving Fears

Deze week verscheen dan eindelijk het langverwachte debuutalbum van de Belgische singer-songwriter Emmy d’Arc en Braving Fears is een sensationeel goed album dat indruk maakt met prima songs en werkelijk weergaloze zang
Braving Fears van Emmy d’Arc moet het vooralsnog doen met bescheiden aandacht, maar het is echt een fantastisch album. Het debuutalbum van het alter ego van de Belgische muzikante Ine Toliants maakt vooral indruk door de geweldige zang. Het is zang die meer dan eens doet denken aan die van Sinéad O’Connor, maar ook een eigen geluid laat horen. Emmy d’Arc tekent voor zang vol gevoel en emotie en het is zang die hard binnenkomt. Het voorziet de persoonlijke songs van de Belgische muzikante van extra lading en urgentie. Het zijn ook nog eens zeer aansprekende songs, die zich stuk voor stuk genadeloos opdringen. Het debuut van Emmy d’Arc heeft even op zich laten wachten, maar wat is het een geweldig album geworden.

Emmy d’Arc, het alter ego van de Belgische singer-songwriter Ine Tiolants, zag ik een paar jaar geleden als support act bij een inmiddels vergeten hoofdact. Wat me van deze avond het meest is bijgebleven is een buitengewoon indrukwekkende versie van Sinéad O’Connor’s Troy. Met een akoestische gitaar, een prachtige stem en heel veel emotie zorgde Emmy d’Arc voor heel veel kippenvel. En dat met een song waar de meeste zangeressen maar beter van af kunnen blijven, want eenvoudig is het vertolken van Troy en het in de buurt komen van het origineel zeker niet. 

Toen ik de naam Emmy d’Arc zag opduiken in de lijst met nieuwe releases van deze week was ik dan ook direct heel nieuwsgierig. Braving Fears is het debuutalbum van Emmy d’Arc en het is wat mij betreft een imponerend debuut. Het kippenvel dat ik had bij Emmy d’Arc’s versie van Troy was direct terug bij beluistering van de openingstrack van haar debuutalbum. Angels laat goed horen wat de Belgische muzikante te bieden heeft. 

De track opent met akoestische gitaarakkoorden en ingetogen maar echt bijzonder mooie en emotievolle zang. Het is zang die direct iets met me deed en de stem van Ine Tiolants doet nog veel meer naarmate de openingstrack vordert. Wanneer de gitaren wat steviger worden aangezet wordt de zang ook wat krachtiger en uiteindelijk schreeuwt Emmy d’Arc het uit. Kippenvel gegarandeerd. 

De Belgische muzikante coverde in het verleden niet voor niets Troy van Sinéad O’Connor, want haar stem doet me met grote regelmaat denken aan die van de te jong overleden Ierse muzikante. Je hoort echo’s van de geweldige stem van Sinéad O’Connor in de opvallende stembuigingen, maar ook de intensiteit van en de hoeveelheid gevoel in de stem van Emmy d’Arc herinneren aan Sinéad O’Connor in haar beste dagen. 

Angels is wat mij betreft een van de prijsnummers van Braving Fears, maar na de indrukwekkende openingstrack verslapt Emmy d’Arc niet. Braving Fears is het debuutalbum van een pas 29 jaar oude muzikante, maar je hoort dat ze al flink wat jaren muziek maakt. Je hoort bovendien dat ze een exceptioneel goede zangeres is en een getalenteerd songwriter. 

Emmy d’Arc heeft voor haar debuutalbum een aantal persoonlijke en vaak indringende en wat melancholische songs geschreven. Het zijn songs die in veel gevallen redelijk sober zijn ingekleurd met gitaren en piano, maar hier en daar kiest de Belgische muzikante voor wat steviger gitaarwerk, wat het album voorziet van een aangename dynamiek. 

Bij beluistering van het album zijn associaties met de muziek van Sinéad O’Connor misschien niet te voorkomen, maar wat mij betreft ontworstelt Emmy d’Arc zich ook aan de vergelijking met het Ierse icoon. Braving Fears is immers in muzikaal en zeker in vocaal opzicht een hoogstaand album en ook de songs op het album zijn stuk voor stuk zeer aansprekend. Emmy d’Arc laat ook wel degelijk een eigen geluid horen met wat meer folky songs en een incidenteel net wat gruiziger uitstapje. 

Er is nog niet heel veel aandacht voor Braving Fears, maar het debuut van Emmy d’Arc zou wat mij betreft wel eens uit kunnen groeien tot een van de meest memorabele debuutalbums van 2025. We worden al tijden overspoeld met jonge vrouwelijke singer-songwriters hebben er met Emmy d’Arc een van wereldklasse in huis. Ik ben zelf compleet verslingerd geraakt aan dit album, dat echt de aandacht van een heel groot publiek verdient. Erwin Zijleman

Braving Fears van Emmy d'Arc is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Grey DeLisle - The Grey Album

Grey DeLisle maakte aan het begin van dit millennium een aantal geweldige albums, maar vervolgens werd het stil, tot haar comeback in 2022, die met The Grey Album het vierde prachtalbum op rij oplevert
Luister naar de albums van Grey DeLisle en je hoort de countrymuziek die in de jaren 70 werd gemaakt. De muzikante uit Los Angeles heeft een heerlijke snik in haar stem en schrijft songs die overlopen van weemoed. Op The Grey Album komen maar liefst twintig nieuwe songs voorbij en het zijn voor een belangrijk deel de songs die je van haar verwacht. Hier en daar voegt ze wat rock ’n roll toe aan haar songs, maar meestal is de muziek ingetogen, ligt het tempo laag en is er vooral die geweldige stem, die zeker liefhebbers van de country van weleer een beetje week zal maken. Grey DeLisle heeft naar verluidt nog meer materiaal op de plank liggen en als het zo goed is als de songs op The Grey Album kan ik niet wachten.

De Amerikaanse muzikante Grey DeLisle brak in 2002 door met het album Homewrecker, dat klonk als het album van een countryzangeres uit de jaren 70. Grey DeLisle werd geboren in deze jaren 70 en kreeg de countrymuziek in eerste instantie met de paplepel gegoten door haar vader. Na de scheiding van haar ouders viel haar moeder voor een streng geloof, waarin het luisteren naar popmuziek niet was toegestaan, waardoor de muziek naar de achtergrond verdween. 

Een piepjonge Grey DeLisle zocht haar geluk vervolgens in Los Angeles, waar ze vooral harde lessen leerde. Haar tweede album Homewrecker veranderde echter alles, waarna ook de albums Graceful Ghost uit 2004, Iron Flowers uit 2005 en het live-album Bootlegger uit 2003 het uitstekend deden. 

Grey DeLisle leek zich met haar traditioneel klinkende countrysongs en een stem die was gemaakt voor het genre te scharen onder de vaste waarden in het genre, maar na 2005 werd lange tijd helaas niets meer vernomen van de Amerikaanse muzikante, al was ze wel een gevierd stemacteur in Hollywood, die met name animatieseries voorzag van zeer karakteristieke stemmen. 

Sinds 2022 is Grey DeLisle gelukkig weer zeer productief als muzikante, wat de uitstekende albums Borrowed (2022), She’s An Angel (2023) en Driftless Girl (2024) opleverde. Het zijn allemaal albums die net zo goed in de jaren 70 hadden kunnen zijn gemaakt, een decennium waarin Grey DeLisle ongetwijfeld zou zijn uitgegroeid tot een wereldster. 

De productiviteit van Grey DeLisle kent in haar tweede jeugd vooralsnog geen grenzen, want voor het vierde jaar op rij levert de muzikante uit Los Angeles een album af. The Grey Album pakt flink uit maar liefst twintig songs en bijna een uur muziek. Dat is meestal te veel van het goede, maar The Grey Album overtuigt makkelijk.

Iedereen die de vorige albums van Grey DeLisle lief heeft zal ook weer smullen van The Grey Album. In flink wat songs op het album imponeert de Amerikaanse muzikante met countrysongs vol weemoed en tranen en een stem die je verwacht in dit soort songs en die eindeloos ontroert. 

Het zijn songs waarmee bijvoorbeeld Tammy Wynette, Lyn Anderson en Dolly Parton in de jaren 70 grote hits zouden hebben gescoord, maar die ook vele decennia later nog geweldig binnen komen. De zang op The Grey Album is weer van het niveau dat we van Grey DeLisle verwachten en ook in muzikaal opzicht klinkt het weer als een klok. 

Grey DeLisle werkt wederom samen met producer en Lone Justice oprichter Marvin Etzioni , die weet hoe een countryalbum moet klinken. Ook voor de strijkers en de blazers schakelde Grey DeLisle gelouterde krachten in en als de pedal steel wordt bespeeld door Greg Leisz weet je dat je de absolute top te pakken hebt. 

The Grey Album bevat een flink aantal van de van melancholie overlopende countrysongs die je van Grey DeLisle verwacht en waar ik ook op hoop, maar ze kiest dit keer ook voor een aantal songs die net wat steviger rocken. Dat klinkt absoluut lekker, al prefereer ik zelf de tranentrekkers op het album, waarin de stem van Grey DeLisle wat mij betreft meer indruk maakt. 

Het is geweldig dat de Amerikaanse muzikante haar productiviteit weer heeft gevonden, want vier albums in vier jaar tijd is misschien wat veel, maar als ze van de kwaliteit zijn van The Grey Album en zijn drie voorgangers hoor je mij absoluut niet klagen. Erwin Zijleman

Review: Valerie June - Owls, Omens, And Oracles

Valerie June leverde vier jaar geleden een waar meesterwerk af met The Moon And Stars: Prescriptions For Dreamers en levert nu met Owls, Omens, And Oracles wederom een prachtalbum af
De carrière van de Amerikaanse muzikante Valerie June had een slappe start, maar sinds Pushin' Against A Stone uit 2013 gaat het haar voor de wind. Haar albums worden sindsdien alleen maar beter en ook het deze week verschenen Owls, Omens, And Oracles is weer van hoog niveau. De keuze voor M. Ward als producer is een opvallende, maar het werkt. De Amerikaanse muzikant en producer laat het nieuwe album van Valerie June klinken als een authentiek soulalbum van vele decennia geleden, maar heeft ook frisse en wat ruwe accenten toegevoegd aan haar geluid. Het zorgt er voor dat de muziek van Valerie June toch weer anders klinkt dan die van anderen en dat is knap.

Het is een bijzonder fascinerend stapeltje albums dat Valerie June inmiddels op haar naam heeft staan. De Amerikaanse muzikante groeide op in armoede als dochter van een ‘brick cleaner’ op het platteland van Tennessee, trouwde op jonge leeftijd, zag haar huwelijk alweer snel stranden, bouwde een reputatie op als straatmuzikant aan de Amerikaanse westkust en vertrok uiteindelijk naar Memphis om haar muzikale carrière een boost te geven. 

Dat lukte niet met de albums die ze in eigen beheer uitbracht, maar wel met het album Pushin' Against A Stone dat in 2013 verscheen. Het door Dan Auerbach (The Black Keys) geproduceerde album was voor velen de eerste kennismaking met de muziek van Valerie June en het was er een die indruk maakte bij zowel de critici als een breed publiek. Op haar debuutalbum vermengde Valerie June op eigenzinnige wijze uiteenlopende invloeden uit de zwarte muziek, maar ze voegde er allerlei invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek aan toe en was ook niet vies van een vleugje pop. 

Het album klonk door de trefzekere productie van Dan Auerbach en de prima muzikanten die waren te horen op het album prachtig authentiek, maar wat het meest opviel was de bijzondere stem van Valerie June, die ingrediënten van een aantal grote soulzangeressen combineerde in een eigenzinnig geluid. 

Met The Order Of Time uit 2017 bevestigde de Amerikaanse muzikante haar status, om in 2021 met The Moon And Stars: Prescriptions For Dreamers een bescheiden meesterwerk vol invloeden en een psychedelisch jaren 60 sfeertje af te leveren. Na het ook heel aardige tussendoortje met covers, Under Cover uit 2022, keert Valerie June deze week terug met Owls, Omens, And Oracles en wat is het weer een lekker album. 

Valerie June werkt op haar nieuwe album samen met muzikant en producer M. Ward, wat een opvallende keuze is. Het is een keuze die verrassend goed uitpakt, want M. Ward heeft op Owls, Omens, And Oracles de sterke punten van Valerie June behouden, maar voegt ook nieuw elan toe aan het unieke geluid van de Amerikaanse muzikante, die tegenwoordig Brooklyn, New York, als thuisbasis heeft. 

Ook Owls, Omens, And Oracles lijkt af en toe weer weggelopen uit een ver verleden met echo’s van de soul van divers pluimage uit de jaren 60 en 70, maar M. Ward heeft het album ook voorzien van een eigentijds indie randje. Bij eerste beluistering vond ik het nieuwe album van Valerie June niet zo indrukwekkend als het weergaloze The Moon And Stars: Prescriptions For Dreamers, maar wat is Owls, Omens, And Oracles een groeialbum. 

Het is een album dat zich laat beluisteren als een authentiek soulabum van vele decennia geleden, maar op hetzelfde moment is het een fris album dat het uitstekend gaat doen als soundtrack van een prachtige zomer. 

Valerie June put stevig uit de archieven van de soul, maar qua invloeden is haar nieuwe album een veelzijdig album. Die veelzijdigheid hoor je nog veel beter in de instrumentatie, die steeds weer net wat anders klinkt, maar altijd de juiste snaar weet te raken, net als de stem van de Amerikaanse muzikante. Owls, Omens, And Oracles is ook nog eens een album dat van de eerste tot en met de laatste noot plezier uitstraalt, wat het nieuwe album van Valerie June nog wat leuker en onweerstaanbaarder maakt. Erwin Zijleman

De muziek van Valerie June is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://valeriejune.bandcamp.com/album/owls-omens-and-oracles.

Owls, Omens, And Oracles van Valerie June is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Nell Smith - Anxious

Het noodloot sloeg helaas toe voordat de pas 17 jaar oude Nell Smith haar debuutalbum kon uitbrengen, maar met Anxious laat ze ons een leuk, fris, avontuurlijk en verrassend goed popalbum na
Nell Smith maakte op haar veertiende een bijzonder album, waarop ze samen met The Flaming Lips aan de haal ging met een aantal songs van Nick Cave. Het bood haar de mogelijkheid om te gaan werken aan haar debuutalbum, dat vorig jaar werd opgenomen in het Verenigd Koninkrijk met de van Penelope Isles bekende Jack en Lily Wolter als producers. Het is een ijzersterk debuutalbum geworden met frisse en eigenzinnig maar ook aangename en aanstekelijke popsongs. Het had de start moeten zijn van een mooie carrière in de popmuziek, maar die was helaas niet weggelegd voor de talentvolle Nell Smith, die eind vorig jaar om het leven kwam bij een auto-ongeluk. Het voorziet het zo leuke Anxious van een hele donkere lading.

De van oorsprong Britse maar in Canada opgegroeide Nell Smith was al op hele jonge leeftijd een groot fan van de Amerikaanse band The Flaming Lips. Ze wist de aandacht van de band te trekken door in een opvallend papegaaienkostuum op te duiken bij de kleurrijke optredens van The Flaming Lips en kwam uiteindelijk in contact met de band. 

The Flaming Lips voorman Wayne Coyne zag het talent van de jonge muzikante in de dop en kwam tijdens de coronapandemie met het idee om samen een album te maken. Dit album verscheen aan het eind van 2021 en baarde flink wat opzien. De combinatie van een pas 14 jaar oude zangeres en de eigenzinnige band The Flaming Lips was al bijzonder, maar op Where The Viaduct Looms vertolkte Nell Smith ook nog eens uitsluitend de indringende songs van Nick Cave. Het leek me op voorhand een kansloze missie, maar op een of andere manier werkte het en uiteindelijk was ik best gecharmeerd van de opvallende samenwerking. 

Toen de coronapandemie was uitgedoofd begon Nell Smith na te denken over een eerste soloalbum, dat ze uiteindelijk in het Verenigd Koninkrijk opnam. Ze werd hierbij geholpen door de Britse broer en zus Jack en Lily Wolter, beter bekend als het duo Penelope Isles, die het album produceerden. 

De release van het album had het afgelopen najaar de start moeten zijn van de solocarrière van de inmiddels 17 jaar oude Nell Smith, maar het noodlot sloeg toe. Nell Smith kwam in Canada om het leven bij een auto-ongeluk, waardoor het deze week verschenen Anxious niet alleen het eerste maar ook direct het laatste album is van de Brits-Canadese muzikante. 

Het is een hartverscheurend verhaal en ik vond het dan ook niet makkelijk om naar Anxious te luisteren. Het is immers een album vol mooie tienerdromen en het is bovendien een album vol belofte, maar beiden werden ruw verstoord door een fataal ongeluk. 

Op Anxious laat Nell Smith horen dat haar zo onverwachte album met The Flaming Lips geen toevalstreffer was. Het debuutalbum en de zwanenzang van de veel te jong overleden muzikante is een fris en origineel popalbum, dat zich vrij makkelijk weet te onderscheiden van de meeste andere popalbums van dit moment. Nell Smith klonk op Where The Viaduct Looms nog wel heel erg jong, maar op Anxious heeft haar stem zich mooi ontwikkeld en hoor je een prima zangeres, die ouder klinkt dan de 17 jaren jaren die ze telde toen ze haar album opnam. 

De keuze voor Jack en Lily Wolter blijkt een verstandige, want de twee hebben Anxious voorzien van een aangenaam maar ook interessant geluid. Het is een geluid dat is te karakteriseren als indiepop, maar Nell Smith verwerkt ook invloeden uit de indierock, psychedelica en R&B op haar album. 

In tekstueel opzicht is Anxious een typisch ‘coming of age’ album dat past bij de leeftijd van Nell Smith, maar in muzikaal en vocaal opzicht klinkt ze een stuk volwassener en ook de songs op het album zijn van een niveau dat je niet verwacht van een meisje van 17. Anxious is een popalbum waar ik normaal gesproken enorm vrolijk van zou worden, maar de trieste dood van Nell Smith voorziet het album helaas van een donkere lading. Ik had graag nog veel meer gehoord van de Brits-Canadese muzikante, maar we zullen het helaas moeten doen met het uitstekende Anxious. Erwin Zijleman

De muziek van Nell Smith is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Brits-Canadese muzikante: https://nellsmith.bandcamp.com/album/anxious.

Anxious van Nell Smith is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Sophie Zelmani - Lake Geneva

De Zweedse muzikante Sophie Zelmani maakt inmiddels dertig jaar albums en laat op het deze week verschenen Lake Geneva horen dat ze met haar zo herkenbare stem nog altijd garant staat voor kwaliteit
Lake Geneva is het veertiende studioalbum van de Zweedse muzikante Sophie Zelmani en het is wederom een uitstekend album. De muzikante uit Stockholm maakte haar allerbeste album in 1998, maar ook al haar andere albums zijn van hoog niveau. Het zijn albums die je direct herkent als Sophie Zelmani albums vanwege de unieke stem van de Zweedse muzikante en haar bijzondere tongval. Het is een stem die in 1995 opdook en op mij direct een onuitwisbare indruk maakte. Sophie Zelmani is in Nederland helaas nog altijd volslagen onbekend, waardoor haar Europese tour ons land wederom links laat liggen, maar gelukkig is het prachtige Lake Geneva wel gewoon te beluisteren.

Voor mijn eerste kennismaking met de muziek van Sophie Zelmani moet ik terug naar de nazomer van 1995. De Zweedse muzikante debuteerde toen met een titelloos album, dat op zich redelijk netjes binnen de lijntjes van de singer-songwriter pop, folk en Americana kleurde, maar de songs van Sophie Zelmani hadden iets volstrekt onweerstaanbaars. 

Dat zat hem voor een belangrijk deel in haar unieke stem en haar charmante Zweedse tongval, maar ook in muzikaal opzicht was het debuutalbum van Sophie Zelmani een bijzonder aangenaam album en dan waren er ook nog eens de songs, die niet vies waren van wat melancholie, maar die ook de nodige zonnestralen uit de speakers lieten komen. Het debuutalbum van de Zweedse muzikante is zeker niet haar beste album, maar nog altijd maakt een gelukzalig gevoel zich van mij meester wanneer ik naar het album luister. 

In het voorjaar van 1998 hoorde ik over een nieuw album van Sophie Zelmani, dat ik pas na het betalen van flink wat Zweedse Kronen in mijn bezit kreeg. Precious Burden is nog altijd mijn favoriete album van Sophie Zelmani en het is een album waarop de zonnestralen van haar debuutalbum voor een belangrijk deel hebben plaatsgemaakt voor donkere wolken, melancholie en weemoed. 

De uit duizenden herkenbare stem van de Zweedse muzikante bleek het ook in de donkere songs op Precious Burden uitstekend te doen en sneed hier en daar dwars door de ziel. Ik denk niet dat ik in 1998 een jaarlijstje heb gemaakt, maar als ik er een had gemaakt had het tweede album van Sophie Zelmani het lijstje absoluut aangevoerd. 

Precious Burden heeft Sophie Zelmani wat mij betreft niet meer overtroffen, maar dat betekent niet dat ze geen goede albums meer heeft gemaakt. De Zweedse muzikante heeft inmiddels veertien studioalbums en een prima live-album op haar naam staan en omdat Sophie Zelmani in Nederland nog altijd behoorlijk onbekend is, is het altijd even afwachten of ik een nieuw album direct op het netvlies heb. 

Het deze week verschenen Lake Geneva werd me gelukkig getipt, want Sophie Zelmani heeft weer tien prachtige songs toegevoegd aan haar zo mooie en bijzondere oeuvre. De Zweedse muzikante kiest ook dit weer voor behoorlijk ingetogen songs en een bescheiden instrumentatie. Het klinkt allemaal zeer sfeervol, maar het biedt ook alle ruimte aan de zo herkenbare stem van Sophie Zelmani. Het is een stem die de afgelopen dertig jaar eigenlijk alleen maar mooier is geworden, wat een bijzondere prestatie is. 

Ook de songs op Lake Geneva zijn typische Sophie Zelmani songs, zodat het album direct vertrouwd voelt. De Zweedse muzikante vertrouwt wederom op de kunsten van producer en muzikante Lars Halapi, die het album heeft voorzien van een fraai geluid, waarin gitaren, piano en strijkers de hoofdrol spelen, maar dat ook ruimte biedt aan fraaie pedal steel bijdragen. 

Het is een tijdloos geluid en dat past goed bij de songs van Sophie Zelmani, die op haar laatste albums ook een tijdloos karakter hebben. De Zweedse muzikante is ook op Lake Geneva weer niet vies van de nodige melancholie, maar ik wordt toch ook weer heel gelukkig van de unieke sound van de muzikante uit Stockholm. Sophie Zelmani is de komende maanden helaas niet op de Nederlandse podia te zien, maar dit album verdient het absoluut om gehoord te worden. Erwin Zijleman

De muziek van Sophie Zelmani is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Zweedse muzikante: https://sophiezelmani.bandcamp.com/album/lake-geneva.

Review: The Sound - From The Lion's Mouth (1981)

Adrian Borland en zijn band The Sound waren helaas niet geboren voor het geluk, maar wat maakte de Britse band met From The Lion’s Mouth uit 1981 een fantastisch en uiteindelijk bijzonder invloedrijk album
Toen aan het eind van de jaren 80 de balans werd opgemaakt doken flink wat albums met invloeden uit de new wave en de postpunk op in de lijstjes. De albums van de Britse band The Sound waren toen al lang vergeten, want de Britse band kreeg destijds niet de waardering die het zo verdiende. Als ik luister naar het eerste en vooral het tweede album van The Sound begreep en begrijp ik daar niets van, want wat is From The Lion’s Mouth uit 1981 een briljant album. Het is een album dat flink wat bands die in de jaren 80 groot zouden worden heeft beïnvloed, maar er waren niet veel bands die het niveau van The Sound wisten te benaderen, wat het gebrek aan succes van de band extra schrijnend maakte.

Als ik in 1980 mijn geld had moeten zetten op een van de vele nieuwe bands met een voorliefde voor new wave en postpunk, had ik mijn geld waarschijnlijk gezet op The Sound en niet op een aantal andere nieuwe bands die destijds opdoken. Het zou geen goede investering zijn geweest, want waar een aantal van deze andere bands aan het begin van de jaren 80 heel groot zouden worden, kwam The Sound nooit veel verder dan de cultstatus. 

Dat is bijzonder, want de Britse band leverde in 1980 met Jeopardy een geweldig debuutalbum af en overtrof dit album wat mij betreft met het in 1981 verschenen From The Lion’s Mouth. Met From The Lion’s Mouth had The Sound absoluut moeten doorbreken naar een groot publiek, maar dat gebeurde helaas niet. 

De platenmaatschappij verloor hierna snel het vertrouwen in de band uit Londen en stak weinig energie meer in het derde album van The Sound. Het in 1982 verschenen All Fall Down was misschien niet zo indrukwekkend als de eerste twee albums van The Sound, maar het album, dat echt niets deed, was zeker niet slecht. 

De carrière van The Sound ging als een nachtkaars uit met de albums Heads And Hearts uit 1985 en Thunder Up uit 1987, waarna de leden van de band elk hun eigen weg ging. Zanger en voorman Adrian Borland begon aan een solocarrière en startte een aantal gelegenheidsbands, maar het succes leek niet weggelegd voor de eigenzinnige Britse muzikant, die in 1999 een einde maakte aan zijn leven. 

De muziek van The Sound was lange tijd nauwelijks verkrijgbaar, maar krijgt in het huidige millennium gelukkig meer aandacht dan tijdens het bestaan van de band. Ik was in de jaren 80 enorm onder de indruk van Jeopardy en From The Lion’s Mouth, maar koos uiteindelijk ook voor de bands die wel succesvol waren, waarvan Echo & The Bunnymen in muzikaal opzicht het dichtst in de buurt kwam. 

Sinds een aantal maanden ben ik echter weer flink in de ban van From The Lion’s Mouth, dat met de kennis van nu alsnog moet worden uitgeroepen tot een van de onbetwiste klassiekers uit de jaren 80. The Sound was in 1981 een stuk verder dan de meeste concurrenten en leverde met haar tweede album een prachtalbum af. 

Als ik luister naar From The Lion’s Mouth begrijp ik echt niet waarom het album in 1981 niet als een mokerslag aankwam bij een breed publiek. De songs met invloeden uit de new wave en de postpunk zijn stuk voor stuk aansprekend en aanstekelijk en vallen op door een geweldig spelende ritmesectie, stevig aangezette synths en vooral lekker breed uitwaaiend gitaarwerk. Het wordt gecombineerd met de prima stem van Adrian Borland, die een betere zanger was dan de zangers van de bands die het wel maakten aan het begin van de jaren 80. 

From The Lion’s Mouth is wat mij betreft niet alleen een onbetwiste 80s klassieker, maar het album kan ook de competitie aan met bands van het moment die hun inspiratie zoeken in de new wave en postpunk van weleer. Ik was The Sound zelf eerlijk gezegd ook vergeten sinds de jaren waarin ze hun beste albums maakten, maar tot mijn verrassing was From The Lion’s Mouth nog beter dan in mijn herinnering. 

Iedereen die na het beluisteren van postpunk en new wave bands uit het heden op zoek gaat naar de inspiratiebronnen uit het verleden moet zeker luisteren naar Jeopardy en From The Lion’s Mouth van The Sound. Erwin Zijleman

From The Lion's Mouth van The Sound is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 32,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Neive Strang - Find Me In The Rabbit Hole

De nieuwsbrief van Flying Out geeft deze week hoog op over Find Me In The Rabbit Hole van singer-songwriter Neive Strang en dat doet de Nieuw-Zeelandse muziekwinkel ook dit keer weer niet voor niets
De Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Neive Strang nam de tijd voor haar derde album in een periode waarin de wereld en haar wereld op zijn kop stonden. Het levert een zeer sfeervol en bijna rustgevend album op. Het is een album waarop de bijzonder mooie stem van Neive Strang de meeste aandacht trekt. Het is een stem die zich als een warme deken om je heen slaat en dat doet ook de muziek op het bijzonder mooi geproduceerde album. Heel af en toe moet ik denken aan Heather Nova, maar Neive Strang laat toch vooral een eigen geluid horen, wat in het overvolle genre waarin ze opereert een bijzondere prestatie is. Find Me In The Rabbit Hole is weer een fraai voorbeeld van “wat je van ver haalt is lekkerder”.

Find Me In The Rabbit Hole van Neive Strang kwam ik tegen in de op deze website al vaker uitvoerig geprezen nieuwsbrief van de Nieuw-Zeelandse muziekwinkel Flying Out. De muziekwinkel uit Auckland heeft me inmiddels al een enorme stapel geweldige albums opgeleverd en ook het album van Neive Strang is er voor mij weer een. 

Neive Strang is een singer-songwriter uit het Nieuw-Zeelandse Dunedin (Ōtepoti), die met Find Me In The Rabbit Hole al haar derde album heeft afgeleverd. Het is een album dat verschijnt na een stilte van bijna vijf jaar, waarin de Nieuw-Zeelandse muzikante overigens wel een EP en een paar singles maakte en bovendien speelde in de band van de mij onbekende Shayne P. Carter. 

Ik kwam de naam van Neive Strang pas de afgelopen week voor het eerst tegen, maar had onmiddellijk een zwak voor het prachtige Find Me In The Rabbit Hole. Bij beluistering van het album viel in eerste instantie vooral de stem van Neive Strang me op. Ze beschikt over een opvallend mooi maar ook zeer aangenaam stemgeluid en de zang op Find Me In The Rabbit Hole is ook heerlijk laidback. 

Het zorgt ervoor dat een gevoel van rust zich meester van je maakt wanneer je naar het album luistert en dat is een gevoel dat zeer van pas komt op de mooie lentedagen van het moment. Neive Strang heeft een stem die anders klinkt dan die van de meeste andere vrouwelijke singer-songwriter van het moment en dat maakt van haar nieuwe album een bijzonder album. 

De mooie en bijzondere stem van Neive Strang wordt gecombineerd met een al even laidback en eveneens prachtig geluid, wat het aangenaam rustgevende karakter van het album verder versterkt. Neive Strang maakte haar derde album voor een substantieel deel samen met producer Sean James Donnelly (SJD), die Find Me In The Rabbit Hole heeft voorzien van een zeer sfeervol geluid, dat bestaat uit meerdere subtiele lagen. 

Het nieuwe album van Neive Strang is een album waarop het etiket folkpop redelijk goed past, al doe je haar muziek met alleen dit etiket wat mij betreft onvoldoende recht. De Nieuw-Zeelandse muzikante heeft de tijd genomen voor haar derde album en schreef de songs voor het album gedurende een langere periode, die midden in de coronapandemie begint. Een aantal teksten lijken te verwijzen naar deze periode, al geeft Neive Strang zelf aan dat de meeste teksten betrekking hebben op haarzelf en op een periode waarin ze zowel pieken als dalen doormaakte. 

Bij eerste beluistering vond ik het nieuwe album van Neive Strang vooral een bijzonder aangenaam album, maar bij herhaalde beluistering van het album werden de songs me steeds dierbaarder en bij beluistering met de koptelefoon begon ik ook steeds meer bijzondere details te ontdekken in de songs van de muzikante uit Dunedin. 

Find Me In The Rabbit Hole is elf songs lang een bijzonder mooi album, waarop Neive Strang naarmate het album vordert ook steeds meer varieert met het tempo en de muziek, wat het album ondanks de dromerige vibes ook levendig houdt. Zonder de nieuwsbrief van Flying Out zou ik waarschijnlijk nooit in aanraking zijn gekomen met dit album, maar het is een album dat het absoluut verdient om gehoord te worden en dat ook zeker in de smaak gaat vallen. Erwin Zijleman

De muziek van Neive Strang is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikante: https://neivestrang.bandcamp.com/album/find-me-in-the-rabbit-hole.

Review: Ina Forsman - After Dark Hour

After Dark Hour is alweer het vierde studioalbum van de Finse muzikante Ina Forsman, die niet alleen een nog aangenamer geluid laat horen maar ook nog maar eens bewijst dat ze een van de allerbeste soulzangeressen van het moment is
Het is een klein wonder en tegelijkertijd een grote schande dat Ina Forsman nog altijd zo onbekend is. De Finse muzikante laat immers al een aantal albums horen dat ze een geweldige zangeres is met meer soul in haar pink dat de meeste van haar tijdgenoten in hun hele lijf. De Finse muzikanten die zijn te horen op After Dark Hour spelen track na track de pannen van het dak op een album dat vooral teruggrijpt op de soul van weleer, maar het is de sensationele soulstem van Ina Forsman die de meeste indruk maakt. Het is echt de hoogste tijd dat Ina Forsman wereldberoemd gaat worden, want soulzangeressen van het niveau van de Finse muzikante zijn er echt maar heel weinig.

In de lijsten met de nieuwe albums van deze week kwam ik het album helaas niet tegen, maar gelukkig wees iemand me op het nieuwe album van Ina Forsman, dat deze week is verschenen. De Finse zangeres leverde de afgelopen tien jaar drie uitstekende studioalbums en een prima live-album af en het zijn albums die haar wat mij betreft wereldberoemd hadden moeten maken. Ina Forsman is immers een geweldige zangeres en maakt muziek waarvan je alleen maar zielsgelukkig kunt worden. 

De Finse muzikante trok in eigen land ooit als tiener de aandacht in de Finse versie van Idols, waarna ze de kans kreeg om haar titelloze debuutalbum in Austin, Texas, op te nemen. Het album uit 2016 vermaakte met een aangename mix van soul, blues en jazz en imponeerde met de soulvolle stem van Ina Forsman. 

Het is een stem die nog wat meer overtuigde op het wederom in Austin opgenomen Been Meaning To Tell You (2019), waarna Ina Forsman op All There Is (2022) liet horen dat ook Finse muzikanten weten hoe soul en blues moeten klinken. Na het prima live-album van vorig jaar keert Ina Forsman deze week terug met After Dark Hour. 

De muzikante uit Helsinki, die momenteel Berlijn als thuisbasis heeft, is nog altijd nog niet wereldberoemd en laat op haar nieuwe album wederom horen hoe onterecht dat is. After Dark Hour volgt op een zware tijd waarin Ina Forsman te maken kreeg met een writer’s blok. Het is een blokkade die ze heeft overwonnen, want de persoonlijke songs op haar nieuwe album zijn van hoog niveau. 

Het vierde studioalbum van Ina Forsman werd opgenomen in een ondergrondse studio in Finland, waarin de buitenwereld aan het zicht was onttrokken en er ook geen verbinding was met het Internet. Het zorgde ervoor dat Ina Forsman en de muzikanten die zijn te horen op het album zich volledig konden focussen op de muziek en dat hoor je. 

After Dark Hour werd gemaakt met een aantal geweldige Finse muzikanten, die nog maar eens bewijzen dat authentiek klinkende soul niet alleen in het zuiden van de Verenigde Staten kan worden gemaakt. Op haar nieuwe album kiest Ina Forsman nog wat nadrukkelijker voor de soulmuziek en dan vooral de soulmuziek zoals die ook in de jaren 60 en 70 werd gemaakt. 

De muzikanten op het album spelen de pannen van het dak in de meer ingetogen soulsongs en in de wat meer uptempo soulsongs met een vleugje Motown en wat klinkt dat lekker. De broeierige soul op het album slaat zich als een warme deken om je heen, waarna je verpletterd wordt door de weergaloze stem van Ina Forsman. 

De Finse muzikante zong op haar vorige albums al de sterren van de hemel, maar op After Dark Hour doet ze er nog een schepje bovenop. In de wat door Motown geïnspireerde songs hoor je wat van Amy Winehouse, maar het mooist zijn wat mij betreft de slepende soulballads waarin ze zang bijna buitenaards goed is en kippenvel met geen mogelijkheid is te voorkomen. In de akoestische slottrack horen we weer een andere kant van Ina Forsman en ook dat is prachtig.

Het is moeilijk te geloven dat een zangeres van het kaliber van Ina Forsman nog altijd zo onbekend is en het feit dat het nieuwe album niet eens wordt genoemd in de meeste releaselijsten is geen goed teken. Ook After Dark Hour is echter weer een fantastisch album van de Finse zangeres die de lat in vocaal opzicht nog een stukje hoger legt en echt tien klassen beter is dan de meeste andere soulzangeressen van het moment. Ga dat horen!. Erwin Zijleman

After Dark Hour van Ina Forsman is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 36,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: The Ophelias - Spring Grove

De Amerikaanse band The Ophelias wist voor haar vierde album Spring Grove niemand minder dan Julien Baker te strikken als producer, wat een lekker vol geproduceerd maar ook zeer sfeervol klinkend album oplevert
De Amerikaanse band The Ophelias ontdekte ik een paar jaar geleden, toen ik zeer te spreken was over het album Crocus. Dat was een album dat meerdere kanten op sprong, maar op het deze week verschenen Spring Grove kiest de band voor een wat consistenter geluid. Het is een geluid dat op een of andere manier aan de jaren 90 doet denken, maar het album klinkt ook zeker eigentijds. De hand van debuterend producer Julien Baker hoor je in het gitaarwerk, maar de grote rol voor de viool is hetgeen dat het meest opvalt bij beluistering van het album, overigens naast de echt bijzonder mooie stem van Spencer Peppet, die het geluid van de band nog wat verder optilt.

Het deze week verschenen Spring Grove is het vierde album van de Amerikaanse band The Ophelias. De band uit Cincinnati, Ohio, debuteerde tien jaar gelden, maar ik ontdekte de uit drie vrouwen en één man bestaande band pas in 2021 toen het derde album Crocus verscheen. Het is een album dat ik in mijn recensie omschreef als een vat vol tegenstrijdigheden, maar ook als een spannend en wonderschoon album. 

Crocus had in vrijwel alle songs een jaren 90 vibe, maar schakelde makkelijk tussen behoorlijk gruizige, wat meer folky en juist wat zwaarder georkestreerde songs. Ik heb sindsdien niet heel vaak meer naar het album geluisterd, waardoor de naam The Ophelias bij mij eerlijk gezegd geen belletje meer deed rinkelen deze week. 

De songs op Spring Grove wisten me echter redelijk makkelijk te overtuigen, want de Amerikaanse band heeft ook op haar vierde album weer veel te bieden. Ook op Spring Grove heeft de muziek van The Ophelias een jaren 90 vibe. Die hoor je duidelijk wanneer de band uit Ohio vooral kiest voor invloeden uit de indierock en dreampop, maar ook wat meer ingetogen songs en songs met een prominente rol voor de viool hebben hun weg gevonden naar het album. 

De band liep een paar jaar geleden niemand minder dan Julien Baker tegen het lijf, die vervolgens op Crocus was te horen in de Neil Young cover On High. De samenwerking beviel zo goed dat Julien Baker toezegde het volgende album van The Ophelias te produceren en aan die belofte heeft ze zich gehouden. Het is het eerste album dat Julien Baker heeft geproduceerd en wat mij betreft heeft ze fraai werk afgeleverd. 

Je hoort de hand van Julien Baker vooral in het gitaarwerk op het album, zeker wanneer dit wat voller en steviger klinkt. Vergeleken met het vorige album van The Ophelias bevat Spring Grove wat meer stevigere en vooral wat meer voller klinkende songs en het zijn songs die zijn voorzien van een zeer aansprekend geluid. 

Juist als wat gas wordt teruggenomen hoor je meer invloeden uit de muziek van Julien Baker, zoals in het mooie Parade, maar Spring Grove doet me veel vaker denken aan de muziek van een jaren 90 band als ‘Til Tuesday, de band waarmee Aimee Mann ooit opdook. De zang van The Ophelias frontvrouw Spencer Peppet heeft af en toe wel wat van Aimee Mann, al moeten de overeenkomsten niet overdreven worden. 

De stem van Spencer Peppet is wel een van de sterke punten van The Ophelias en zorgt bovendien voor een herkenbaar geluid. Spring Grove klinkt vaak behoorlijk vol en dat is niet altijd mijn smaak. Het geluid op het album is echter verassend sfeervol en bovendien is de Amerikaanse band ook op haar nieuwe album niet vies van variatie. 

In mijn recensie van het vorige album van The Ophelias schreef ik nog dat de band niet per se koos voor toegankelijke popsongs, maar de songs op het nieuwe album vind ik juist behoorlijk toegankelijk. Zeker de songs met flink wat violen dringen zich makkelijk op en met name in deze songs is de stem van Spencer Peppet echt bijzonder mooi. Het is wat mij betreft vooral de zang waarmee het album van The Ophelias zich weet te onderscheiden, maar ook in alle andere opzichten is Spring Grove een opvallend en opvallend goed album. Hopelijk geeft de naam van Julien Baker The Ophelias de boost die de band verdient. Erwin Zijleman

De muziek van The Ophelias is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://ophelias.bandcamp.com/album/spring-grove.

Spring Grove van The Ophelias is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

Review: Momma - Welcome To My Blue Sky

De Amerikaanse band Momma maakte drie jaar geleden indruk met het door 90s indierock geïnspireerde Household Name, dat deze week wordt gevolgd door een nieuw album waarop dit geluid verder is geperfectioneerd
Momma werd geformeerd toen Etta Friedman en Allegra Weingarten nog piepjong waren, maar de muziek van het tweetal stond direct bol van de belofte. Het kwam er helemaal uit op het vorige album van Momma, maar het deze week verschenen Welcome To My Blue Sky is nog een stuk beter. Het geldt voor de songs, het geldt voor het heerlijke geluid, dat nog altijd schatplichtig is aan de indierock uit de jaren 90, en het geldt ook zeker voor de stemmen van Etta Friedman en Allegra Weingarten, die nog wat mooier klinken. Het nieuwe album van Momma had maar heel weinig tijd nodig om mij te overtuigen en wordt alleen maar onweerstaanbaarder.

Etta Friedman en Allegra Weingarten formeerden hun band Momma toen ze nog op de middelbare school zaten en braken door met hun derde album Household Name, dat verscheen toen ze de universiteit net achter zich hadden gelaten. Household Name kon in de zomer van 2022 rekenen op uitstekende recensies en daar was wat mij betreft niets op af te dingen. 

Momma maakte op haar derde album immers behoorlijk lekker in het gehoor liggende indierock met fraaie contrasten tussen lekker stevig gitaarwerk en de meisjesachtige stemmen van Etta Friedman en Allegra Weingarten en ook lekker veel hard-zacht dynamiek. De twee tekenden bovendien voor uitstekende songs, die het album ruim boven de middelmaat uit tilden. 

Op basis van de leeftijd van Etta Friedman en Allegra Weingarten zou je verwachten dat de indierock van Momma zich vooral zou hebben laten beïnvloeden door de indierock helden van nu, maar op Household Name hoorde ik vooral invloeden van indierock bands met een vrouwelijk boegbeeld uit de jaren 90. Denk aan Veruca Salt, The Breeders en Belly, maar ook zeker aan Liz Phair in haar jongere en wildere jaren en aan Juliana Hatfield. 

Momma heeft deze week haar vierde album uitgebracht en laat op Welcome To My Blue Sky horen dat het zich verder heeft ontwikkeld. Momma is inmiddels een heuse band, want ook producer en multi-instrumentalist Aron Kobayashi Ritch, die ook Household Name produceerde, en drummer Preston Fulks mochten op de foto. Ook op Welcome To My Blue Sky draait echter nog alles om Etta Friedman en Allegra Weingarten, die tekenen voor het heerlijke gitaarwerk en de zeer verleidelijke vocalen. 

Ook op het vierde album van Momma domineren de invloeden uit de indierock zoals die in de jaren 90 werd gemaakt. Het lijstje namen dat ik hierboven noemde als inspiratiebronnen is ook van toepassing op Welcome To My Blue Sky, dat niet zou hebben misstaan tussen de indierock klassiekers uit de jaren 90. Etta Friedman en Allegra Weingarten slaan af en toe wel een bruggetje naar de indierock van het moment, maar eren ook op hun nieuwe album weer vooral de helden van een paar decennia geleden. 

Welcome To My Blue Sky ligt absoluut in het verlengde van Household Name, maar Momma is nog wat beter geworden. Aron Kobayashi Ritch heeft het album voorzien van een nog wat voller geluid, waarin zowel de gitaarmuren als de zang prachtig uit komen en hier en daar keyboards opduiken. Momma vertrouwt nog altijd grotendeels op het vaste stramien van de 90s indierock, maar laat op haar nieuwe album ook een wat veelzijdiger geluid horen. 

Ook de zang van Etta Friedman en Allegra Weingarten is nog net wat mooier dan op het vorige album van Momma, maar de meeste groei hoor ik in de songs van het tweetal. Waar Household Name nog vooral klonk als een, overigens hele goede, playlist met 90s indierock, hoor ik op Welcome To My Blue Sky meer van Momma. 

Ik was in de jaren 90 verslaafd aan indierock bands met een vrouwelijk boegbeeld en ik heb nog altijd een enorm zwak voor het genre, dat door Etta Friedman en Allegra Weingarten en hun twee nieuwe bandgenoten op bijzonder aangename en ook knappe wijze het huidige millennium in wordt getild. Ook liefhebbers van de indierock van nu moeten dit album zeker eens proberen. Erwin Zijleman

De muziek van Momma is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://mommaband.bandcamp.com/album/welcome-to-my-blue-sky.

Welcome To M y Blue Sky van Momma is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 44,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Saya Gray, Tolhuistuin Paradiso Noord, 9 april 2025

De Canadese muzikante Saya Gray leverde eerder dit jaar met SAYA een geweldig maar ook heerlijk eigenzinnig album af. Het is wat mij betreft een van de leukste en meest originele popalbums van het moment, waardoor ik Saya Gray in mijn recensie van het album een hele mooie toekomst als grote popster voorspelde.

Gisteren stond de muzikante uit Toronto in een uitverkocht Paradiso Noord en waarschijnlijk had ze ook de grote zaal van de Amsterdamse poptempel moeiteloos uit kunnen verkopen. Nadat eerst de toetsenist en hierna de gitarist uit de band van Saya Gray het zeker niet onmisbare voorprogramma hadden verzorgd was het tijd voor de hoofdact.

Saya Gray betrad het podium in een bijzondere outfit en als een energiebommetje en waar de outfit al snel deels werd afgeworpen, hield Saya Gray het hoge energieniveau verrassend makkelijk vast. De Canadese muzikante liet zich tijdens haar eerste concert in Nederland bijstaan door een uitstekende band, die haar zowel in muzikaal als in vocaal opzicht fraai ondersteunde.

Zeker bij een aantal wat toegankelijkere tracks aan het begin van de set hoor je dat Saya Gray zomaar kan uitgroeien tot een van de grote popsterren van het moment, maar ze blijft ook een zeer eigenzinnige muzikante die muziek maakt die te complex is voor een groot publiek. Dat hoorde je op de albums die aan SAYA vooraf gingen en je hoorde het ook op het podium van Paradiso Noord.

Saya Gray en haar band kunnen in meerdere genres uit de voeten en schakelen moeiteloos tussen pop, r&b, funk, psychedelica, jazz, soul, metal, country, folk en wat eigenlijk niet. De muzikaliteit spat er van af en heel af en toe doet de Canadese muzikante wel wat denken aan Prince, die ongetwijfeld invloed heeft gehad op Saya Gray.

Waar Prince altijd een concert lang goed was, gaf Saya Gray wat mij betreft een concert met pieken en dalen. Naast onweerstaanbaar aanstekelijke songs verloor ze de popsong met een kop en een staart af en toe volledig uit het oog en sloeg ze de plank ook wel eens flink mis. De worstelingen met de techniek hielpen niet.

Saya Gray hoeft van mij niet te kiezen tussen blinkende pop en muziek vol experiment, maar het zou haar wel helpen. Haar set hinkt nu wat op twee gedachten en dat is wat mij betreft jammer. Met wat meer focus had Saya Gray een concert kunnen geven dat me eindeloos zou zijn bij gebleven. Nu was het een concert met een aantal geweldige momenten, maar was het af en toe ook rommelig en onnodig ongrijpbaar. 

Dat Saya Gray een groot talent is en het verstandig is om haar in de gaten te houden is echter zeker. Over een jaartje in de grote zaal van Paradiso? Ik ben benieuwd. Erwin Zijleman

Review: Sister Ray - Believer

Communion, het debuutalbum van Sister Ray, kreeg helaas niet heel veel aandacht, maar het deze week verschenen tweede album van het alter ego van de Canadese muzikant Ella Coyes verdient absoluut een beter lot
Het is al een hele tijd dringen in het genre waarin Sister Ray opereert, maar met Communion leverde de muzikant uit Toronto drie jaar geleden echt een uitstekend album af. Ook met het deze week verschenen Believer maakt het alter ego van Ella Coyes weer makkelijk indruk. Het album klinkt nog wat diverser dan het debuutalbum, maakt in productioneel en muzikaal opzicht nog wat meer indruk, laat horen dat de stem van Ella Coyes nog wat verder is gegroeid en laat ook nog eens interessantere songs horen. Het levert een interessant en persoonlijk album op, dat bovendien zo lekker in het gehoor ligt dat het een breed publiek moet kunnen aanspreken.

Sister Ray, het alter ego van de Canadese muzikant Ella Coyes, debuteerde in het voorjaar van 2022 bijzonder indrukwekkend met het opvallende Communion. Ella Coyes, die zichzelf identificeert als non-binair persoon, maakte op Communion indruk met persoonlijke songs, die soms aansloten bij de indiefolk en soms bij de indierock.

Communion op viel op door de mooie, krachtige en zeer expressieve stem van Ella Coyes, maar zeker ook door de prachtige productie van het uit Toronto en Brooklyn afkomstige producersduo ginla, dat Communion voorzag van een mooi maar ook onderscheidend geluid. 

Ella Coyes keert deze week terug met het tweede album van Sister Ray en laat met Believer horen dat het inmiddels drie jaar oude Communion zeker geen toevalstreffer was. Ook het tweede album van Sister Ray valt direct op door de bijzonder mooie productie. Ella Coyes vertrouwde dit keer op de kwaliteiten van Jon Nellen, een van de twee producers achter ginla, die Believer heeft voorzien van een bijzonder mooi en ook verrassend tijdloos geluid. 

Het is een geluid dat in een deel van de songs wat voller klinkt dan het geluid op het debuutalbum van Sister Ray, zeker wanneer fraaie saxofoon bijdragen worden toegevoegd. Ook op Believer kan Ella Coyes zowel uit de voeten met folky songs als met songs die wat opschuiven richting de singer-songwriter muziek die inmiddels al een aantal decennia wordt gemaakt. 

Het debuutalbum van Sister Ray viel al op door een bijzonder mooi geluid, maar op Believer is de muziek nog wat smaakvoller. Het gitaarwerk op het album is prachtig, zeker als topgitarist Marc Ribot nog wat akkoorden toevoegt, maar ook het gitaarspel van Ella Coyes en producer Jon Nellen is fraai. Believer bevat een aantal wat voller en behoorlijk toegankelijk klinkende songs, maar met name wanneer de instrumentatie wat soberder is schuwt de muzikant uit Toronto ook een wat avontuurlijk klinkend geluid niet. 

Niet alleen de muziek op Believer is nog mooier dan op het debuutalbum van Sister Ray, want ook de zang van Ella Coyes komt nog overtuigender uit de speakers. Hier en daar schuift het wat op richting de muziek van Big Thief, maar de zang van Ella Coyes is warmer en zuiverder dan die van Adrianne Lenker. 

De stem van de Canadese muzikant doet het uitstekend in songs met een redelijk spaarzame instrumentatie, zoals de afsluiter Diamonds waarin Ella Coyes genoeg heeft aan de piano, maar ook in de wat voller klinkende songs op het album is de zang bijzonder mooi. 

Ella Coyes is nog niet al te lang actief in de muziek, maar klinkt op het prachtig klinkende Believer als een gelouterde muzikant. Dat is niet alleen de verdienste van de productie, de muziek en de zang, maar ook van de songs op het album. Het zijn songs die zich makkelijk opdringen, maar die ook interessant zijn en het zijn bovendien songs die zich makkelijk over de grenzen van verschillende genres bewegen. 

Believer is in alle opzichten een zeer aansprekend album, dat wat mij betreft opvalt in het enorme aanbod van het moment. Het onderscheidend vermogen van de muziek van Sister Ray wordt verder vergroot door de persoonlijke teksten van Ella Coyes, die de eigenzinnigheid heeft behouden maar ook muziek maakt die een breed publiek moet kunnen aanspreken. Erwin Zijleman

De muziek van Sister Ray is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikant: https://sisterray780.bandcamp.com/album/believer.