Ik was de naam Daughter Of Swords eerlijk gezegd al lang weer vergeten, want er is flink wat tijd verstreken sinds het debuutalbum van het project van Alex Sauser-Monnig uit North Carolina. De hernieuwde kennismaking met de muziek van de Amerikaanse muzikant bevalt uitstekend. Daughter Of Swords kiest op het tweede album voor een duidelijk ander geluid dan op het debuutalbum, waarop de Appalachen folk nog een rol speelde. Het is een meer pop georiënteerd geluid en het is een behoorlijk eigenzinnig geluid, waardoor het album je blijft verrassen. Daughter Of Swords heeft een album gemaakt dat niet makkelijk in een hokje is te duwen, maar dat absoluut de aandacht verdient.
Alweer bijna zes jaar geleden besprak ik Dawnbreaker, het debuutalbum van Daughter Of Swords. Het eerste album van het project van de uit Durham, North Carolina, afkomstige Alexandra Sauser-Monnig, die we ook kenden als lid van het vocale trio Mountain Man en van de band The A’s, bevatte een aantal Spartaans klinkende folksongs die herinnerden aan de Appalachen folk van lang geleden, maar ook een aantal wat voller klinkende popsongs. Het is een album dat bij vluchtige beluistering misschien niet heel opzienbarend klonk, maar hoe vaker ik naar Dawnbreaker luisterde, hoe knapper en leuker ik het album vond.
Er zijn flink wat jaren verstreken sinds het debuutalbum van Daughter Of Swords, maar onlangs verscheen eindelijk een tweede album, Alex. De titel van het album verwijst naar de nieuwe identiteit van Alexandra Sauser-Monnig, die zich tegenwoordig Alex noemt en zichzelf bovendien ziet als non-binair persoon. Ook ik in muzikaal opzicht is er het een of andere veranderd, want het tweede album van Daughter Of Swords klinkt duidelijk anders dan het debuutalbum uit 2019.
Alex Sauser-Monnig heeft het tweede album van Daughter Of Swords gemaakt met een flink aantal muzikale vrienden, onder wie haar vaste kompaan Amelia Meath (Sylvan Esso, Mountain Man, The A’s) en ervaren muzikanten als Jenn Wasner (Wye Oak, Flock of Dimes), Nick Sanborn (Sylvan Esso), TJ Maiani (Weyes Blood, Neneh Cherry en Caleb Wright (Samia).
Daughter Of Swords schakelde op Dawnbreaker nog tussen sober klinkende folksongs met echo’s uit de Appalachen folk en wat voller ingekleurde popsongs. Op Alex staat nog één track die zich heeft laten beïnvloeden door de folk uit het verre verleden, maar op het album domineren de popsongs. Het zijn popsongs die het avontuur stevig omarmen, die niet bang zijn om uit de bocht te vliegen en die ook nog eens alle kanten op kunnen. Zo opent het album met een wat stevige en gruizige song die aansluit bij de indierock van het moment, maar is er in de tweede track alle ruimte voor het experiment, dat je zowel hoort in de gebruikte elektronica als in de zang.
Alex wordt in een recensie als volgt omschreven: “Their second album, Alex, is a different story entirely. It’s louder, weirder, and way more fun - like someone who’s gone through something and come out the other side with more questions than answers, but way more energy. If Dawnbreaker felt like sitting with your feelings in a quiet room, Alex is about getting up, going outside, and seeing what happens when you let life - your thoughts, your desires, your relationships -be a little messy.” Het is een mooie omschrijving van een album dat inderdaad ruw en vreemd kan klinken, maar het is ook een album waar je vrolijk van wordt en dat de fantasie maar blijft prikkelen.
Daughter Of Swords doet dit met de bijzondere klanken op het album van onder andere blazers en elektronica, maar zeker ook met de zang, die ik een stuk mooier vind dan op het debuutalbum. Het leukst zijn echter de popsongs die je stuk voor stuk weten te verrassen en als je er vatbaar voor bent ook genadeloos vermaken. Op het eerste gehoor klinkt het misschien wat ongrijpbaar en rammelt het wat, maar de popsongs van Daughter Of Swords worden echt steeds leuker. Erwin Zijleman
De muziek van Daughter Of Swords is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://daughterofswords.bandcamp.com/album/alex.
