Review: Isbells - and the noise settles

Isbells kiest aan de hand van producer Chantal Acda weer voor een wat meer ingetogen en zeer sfeervol geluid, wat met and the noise settles een wonderschoon album voor donkerdere tijden oplevert
Isbells klonk op haar laatste twee albums wat uitbundiger dan in het verleden en leek een nieuwe richting in te slaan. Die richting wordt verlaten op het deze week verschenen and the noise settles, dat weer het ingetogen of zelfs sobere geluid van de vroege albums laat horen. Dat sobere is maar relatief, want in muzikaal opzicht gebeurt er van alles op het album, al moet je wel aandachtig luisteren om alle subtiele pracht te horen. Die pracht komt ook van de zang van Gaëtan Vandewoude en zeker ook van Chantal Acda die niet alleen als producer maar ook als zangeres bijdroeg aan het nieuwe album. Het is alweer het zesde album van Isbells en ik vind het de mooiste tot dusver.

De Belgische band Isbells is een vaste gast op de krenten uit de pop, want ik heb wel wat met de muziek van de band uit Leuven. Met het deze week verschenen and the noise settles levert de band alweer haar zesde album af en het is wederom een hele mooie. Bij Isbells denk ik in eerste instantie aan uiterst ingetogen of zelfs verstilde songs, maar op Sosei uit 2019 en vooral op Basegemiti uit 2023 hinkte Isbells wat op twee gedachten en was er zowel ruimte voor spaarzaam ingekleurde songs als voor wat uitbundiger klinkende songs. 

Ik heb op de albums van de Belgische band een hele duidelijke voorkeur voor de sober klinkende songs en ik ben dan ook heel erg blij met and the noise settles. Op haar nieuwe album kiest Isbells voor zeer ingetogen en bijzonder sfeervolle songs. Het grote gebaar van de vorige albums ontbreekt en heeft plaats gemaakt voor hele subtiele songs. Het zijn songs waarmee je je eindeloos wilt opsluiten in deze donkere tijden, bij voorkeur onder een warme deken. 

De muziek van Isbells op and the noise settles fungeert ook als een warme deken, want wat zijn de nieuwe songs van de band uit Leuven mooi. Voorman Gaëtan Vandewoude liet de productie van het album dit keer over aan Chantal Acda, die als zangeres altijd al een voorname rol heeft gespeeld op de albums van Isbells. Chantal Acda weet als geen ander hoe een sober maar zeer sfeervol folkalbum moet klinken en ook de productie van and the noise settles is prachtig. 

Er hebben nogal wat muzikanten meegewerkt aan het album, maar dat heeft zeker niet geleid tot een vol geluid. Alle bijdragen klinken even subtiel, maar uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Het geluid op het album lijkt op het eerste gehoor grotendeels organisch, maar wanneer je het album met de koptelefoon beluistert hoor je ook nog een laagje elektronica. 

De songs op het nieuwe album van Isbells hebben een folky karakter, maar door de blazers en zeker ook door het drumwerk bevatten de songs op and the noise settles ook absoluut invloeden uit de jazz. En de ene keer dat het album voorzichtig uitbarst hoor ik ook nog een Pink Floyd vibe. 

In muzikaal opzicht is het nieuwe album van Isbells een prachtig en fantasierijk album, maar ook de zang op het album is heel mooi. De fluisterzachte stem van Gaëtan Vandewoude kleurt fraai bij de subtiele maar bijzonder sfeervolle klanken en als Chantal Acda ook nog eens invalt met haar stem is de betovering van and the noise settles compleet. 

Ik ben wel wat jaloers op het muziektijdschrift Oor, die in haar recensie spreekt van een album van 90 minuten. Mijn versie en die op Spotify duren slechts 45 minuten, maar het is wel 45 minuten heel erg mooi. De subtiele klanken op het nieuwe album van Isbells zitten bovendien zo vol met details dat het geen probleem is om het album twee keer achter elkaar te beluisteren en zo toch nog aan de 90 minuten van Oor uit te komen. 

Ik vond de laatste twee albums van de Belgische band zeker niet slecht, maar heb een duidelijke voorkeur voor de eerdere en meer ingetogen albums. Het zijn albums die een vervolg krijgen op het stemmige and the noise settles, dat wat mij betreft het mooiste album van Isbells tot dusver is. Ook ik word zo langzamerhand een beetje moedeloos van de vele dagen zonder zon en de ellende in het nieuws, maar als ik me opsluit met het nieuwe album van Isbells is de wereld even warmer en mooier. Erwin Zijleman

and the noise settles van Isbells is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 24,99 euro

LP, 16,99 euro

Review: Willow Avalon - Southern Belle Raisin' Hell

Er verschijnen de afgelopen jaren heel erg veel countrypop albums, waardoor het niet meevalt om nog op te vallen, maar de jonge Amerikaanse countryzangeres Willow Avalon slaagt hier wat mij betreft glansrijk in
Southern Belle Raisin’ Hell van Willow Avalon is een album waarover je zeker niet te snel moet oordelen. Bij snelle beluistering was ik zelf niet zo gecharmeerd van de stem van de jonge Amerikaanse muzikante, terwijl dit na gewenning een van de sterke wapens van Willow Avalon is. Andere sterke wapens zijn haar aanstekelijke songs, haar bijzondere teksten en de voorliefde voor countrymuziek uit het verre verleden, waardoor Southern Belle Raisin’ Hell enerzijds klinkt als een countrypop album van deze tijd, maar anderzijds als een oorspronkelijk klinkend countryalbum uit de jaren 70. Als liefhebber van het genre ben ik benieuwd wat 2025 ons gaat brengen, maar de start met Willow Avalon is absoluut veelbelovend.

Ik had lange tijd niet zo heel veel of zelfs helemaal niets met countrypop. De met flink wat pop aangelengde countrymuziek was me meestal wat te glad, te zwaar aangezet en te plastic en had wat mij betreft te weinig te maken met de pure Amerikaanse rootsmuziek en alternatieve country die destijds mijn voorkeur hadden. Sinds een jaar of wat heb ik echter een enorme liefde ontwikkeld voor het genre en die is met name de afgelopen twee jaar alleen maar sterker geworden, waardoor countrypop albums de hoogste regionen van mijn jaarlijstje weten te bereiken 

Ook deze week verscheen er weer een album dat ik een jaar of tien geleden waarschijnlijk onmiddellijk aan de kant zou hebben geschoven, maar waar ik nu als een blok voor viel. Het gaat om Southern Belle Raisin’ Hell van de Amerikaanse muzikante Willow Avalon. Willow Avalon, geboren als Willow Martin, is de dochter van de eigenzinnige muzikant Jim White, waardoor ze de muziek met de paplepel kreeg ingegoten, al kwam haar muzikale talent vooral bij het lokale kerkkoor tot bloei. 

Ze groeide op in een ruraal deel van Georgia maar verliet het weinig stabiele ouderlijk huis al op 15-jarige leeftijd om haar geluk uiteindelijk in Los Angeles te zoeken. We zijn inmiddels ruim tien jaar verder en Willow Avalon lijkt haar geluk te hebben gevonden in de muziek. Na het uitstekende minialbum Stranger, dat begin vorig jaar verscheen, is er nu het debuutalbum Southern Belle Raisin’ Hell, dat wat mij betreft het eerste memorabele countrypop album is dat in 2025 is verschenen. 

Hoewel ik het genre de afgelopen jaren steeds meer ben gaan waarderen, kan ik zeker niet uit de voeten met alle soorten countrypop. De verhouding tussen country en pop moet in balans zijn, wat in mijn geval betekent dat er meer country dan pop is te horen op het album. Dat zit in het geval van Willow Avalon wel goed, want de muziek van de jonge Amerikaanse muzikante heeft zich stevig laten beïnvloeden door de countrymuziek die in de jaren 60 en 70 werd gemaakt door zangeressen als Dolly Parton, Tammy Wynette, Loretta Lynn en Lynn Anderson. 

Zeker de stem van Willow Avalon herinnert aan de grote countryzangeressen uit de jaren 60 en 70, maar ook in muzikaal opzicht lijkt ze meer te hebben met de countrymuziek uit het verleden dan met de met pop geïnjecteerde country uit het heden. Southern Belle Raisin’ Hell zit daarom dichter tegen Sierra Ferrell aan dan tegen Kacey Musgraves, maar toch vind ik het label countrypop wel passen bij de muziek van Willow Avalon. De songs van de Amerikaanse muzikante hebben immers iets lichtvoetigs en achter alle invloeden uit de country van weleer zit wel degelijk een randje eigentijdse pop. 

Zeker bij eerste beluistering vond ik de zang van Willow Avalon op het randje van country en kitsch, zeker wanneer ze wat bibbert met haar stem, maar inmiddels ben ik zeer gecharmeerd van haar stem. Southern Belle Raisin’ Hell is een album dat echt steeds beter wordt en dat is zowel de verdienste van de zang en de muziek als van de songs op het album. 

Ook in tekstueel opzicht heeft Willow Avalon wat te bieden. Ze citeert op fraaie wijze uit een aantal country clichés, maar heeft ook humor, getuige haar ode aan Dolly Parton die opent met de fraaie zin “Hey there, Dolly, I'm just like you, Got big titties and a big heart too”. En zo valt er steeds weer wat te beleven op het album, dat op fraaie en zeer aangename wijze een brug slaat tussen de countrymuziek uit vervlogen tijden en de countrypop van het moment. Ik kan er wel wat mee. Erwin Zijleman

Review: Victoria Canal - Slowly, It Dawns

In de overvolle vijver met jonge vrouwelijke popmuzikanten duikt deze week de vanuit Londen opererende Victoria Canal op en haar prima debuutalbum Slowly, It Dawns zou ik er zeker uit vissen
Victoria Canal laat in de eerste tracks van haar debuutalbum Slowly, It Dawns horen dat ze mooie en lekker in het gehoor liggende popsongs kan schrijven, maar haar songs worden wat mij betreft interessanter naarmate het album vordert. Met name in de meer ingetogen songs op de tweede helft van het album weet de Spaans-Amerikaanse muzikante zich te onderscheiden van alles dat er al is en laat ze horen dat met name de Britse muziekpers niet voor niets heel lovend is over haar muzikale verrichtingen. Het is dringen in het genre waarbinnen Victoria Canal zich beweegt, maar haar debuutalbum is er wat mij betreft een die je beter niet kunt laten liggen.

Victoria Canal is een protegee van Coldplay zanger Chris Martin. Dat is voor mij nog niet direct een overtuigende aanbeveling, maar toen de Britse kwaliteitskrant The Guardian haar muziek vergeleek met zowel Billie Eilish als Phoebe Bridgers had haar deze week verschenen debuutalbum mijn volledige aandacht. 

Victoria Canal is een echte wereldburger. Ze werd geboren in München, woonde overal en nergens en heeft zowel Cubaanse als Amerikaanse wortels. Ze identificeert zichzelf als Spaans-Amerikaans, als biseksueel en bovendien als gehandicapt omdat ze een onderarm mist. Ondanks deze handicap kon ze al op jonge leeftijd uitstekend uit de voeten op de piano en wist ze als kind al dat ze een carrière in de muziek ambieerde. 

Het is een hoop achtergrondinformatie, maar uiteindelijk gaat het wat mij betreft om de muziek. Slowly, It Dawns moet concurreren met stapels albums van jonge vrouwelijke singer-songwriters met een zwak voor indie en pop, die ook in de eerste weken van 2025 alweer opduiken. Ik moet keuzes maken in dit overvolle genre, maar het debuutalbum van Victoria Canal wist mij eigenlijk direct te overtuigen. Slowly, It Dawns heeft inderdaad wel wat van de muziek van Billie Eilish en Phoebe Bridgers, maar de overeenkomsten tussen de drie moeten ook zeker niet worden overdreven. 

Met name de Britse muziekpers is behoorlijk enthousiast over het debuutalbum van Victoria Canal, dat er niet zonder slag of stoot kwam. De Spaans-Amerikaanse muzikante werkte meerdere jaren aan haar debuutalbum, waarbij de coronapandemie af en toe flink in de weg zat. Het zorgt ervoor dat Slowly, It Dawns niet alleen laat horen wat Victoria Canal te bieden heeft, maar ook hoe ze zich de afgelopen jaren ontwikkeld heeft. 

Het album opent met lekker in het gehoor liggende pop, die vanwege de fluisterzang niet heel ver verwijderd is van de momenteel populaire indiepop, maar wanneer in de derde track wat Cubaanse invloeden opduiken is duidelijk dat je Victoria Canal niet te makkelijk in een hokje moet duwen. Haar popsongs liggen lekker in het gehoor, maar er is ook altijd wel iets dat je nieuwsgierig maakt, waardoor Slowly, It Dawns de aandacht makkelijk vast houdt. 

Dat is maar goed ook, want na een aantal aanstekelijke indie popsongs schuift de Spaans-Amerikaanse op richting wat meer ingetogen en wat intiemere songs. Het zijn songs die dankzij de fraaie orkestraties in muzikaal opzicht net wat interessanter zijn en die ook qua zang nog makkelijker indruk maken. Met name de door piano en fraaie orkestraties gedomineerde klanken waarmee het album afsluiten zijn bijzonder mooi en combineren tijdloze singer-songwriter muziek met een vleugje indie, waardoor het ook wel wat aan Clairo doet denken. 

Omdat Victoria Canal zo lang aan haar debuutalbum heeft gewerkt bevat het album een aantal songs die zich op een weg bevinden die ze inmiddels vermoedelijk al weer achter zich heeft gelaten en die net wat minder zijn dan de nieuwere songs, maar overall vind ik Slowly, It Dawns van Victoria Canal een album dat wat mij betreft voldoende boven het maaiveld uitsteekt. Het is een album dat me nieuwsgierig maakt naar haar toekomstige muzikale verrichtingen, maar het bevat ook een aantal songs die me inmiddels dierbaar zijn geworden. Erwin Zijleman

Slowly, It Dawns van Victoria Canal is verkrijgbaar via de Mania webshop:
LP, 29,99 euro
LP, 12,99 euro

Review: jasmine.4.t - You Are The Morning

De muzikale carrière van de Britse muzikante jasmine.4.t kreeg een enorme boost toen Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus zich over haar ontfermden, wat uiteindelijk het fraaie You Are The Morning opleverde
Jasmine Cruikshank had het niet makkelijk toen ze besloot om als transvrouw door het leven te gaan, maar gelukkig waren er mensen die wel onbevooroordeeld naar haar muziek wilden luisteren. Onder hen Boygenius lid Lucy Dacus, die het debuutalbum van jasmine.4.t een stuk dichterbij heeft gebracht. You Are The Morning is een zeer persoonlijk en intiem album, waarop jasmine.4.t zich zonder gêne bloot geeft. Het is in muzikaal opzicht een interessant album met een serie bijzondere songs en dan is er ook nog de zang van Jasmine Cruikshank. Het is zang waar ik even aan moest wennen, maar het is zang die inmiddels flink binnen komt. Het levert een bijzonder en heel erg goed album op.

jasmine.4.t is het alter ego van de Britse muzikante Jasmine Cruikshank, die als transvrouw door het leven gaat. De muzikante uit Manchester heeft een aantal zware jaren achter de rug nadat ze haar transitie had aangekondigd. Het maakte een einde aan haar huwelijk en ook bij haar eigen familie werd ze niet geaccepteerd als transvrouw. 

De redding kwam uiteindelijk van niemand minder dan de Amerikaanse muzikante en Boygenius lid Lucy Dacus, die onder de indruk was van de muziek van jasmine.4.t en haar vroeg als support act. Lucy Dacus liet uiteindelijk een demo van de muziek van jasmine.4.t horen aan Phoebe Bridgers, die de Britse muzikante onmiddellijk een contract aanbood bij haar label Saddest Factory Records. 

Op dat label is deze week You Are The Morning, het debuutalbum van jasmine.4.t verschenen. De Britse muzikante verruilde Manchester tijdelijk voor Los Angeles, waar ze in de studio gezelschap kreeg van haar uit transvrouwen samengestelde band en alle drie de leden van Boygenius. Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus produceerden het debuutalbum van jasmine.4.t en dragen ook in vocaal opzicht bij aan een aantal tracks op het album. 

Deze tracks hebben een hoog Boygenius gehalte, maar de songs waarin Jasmine Cruikshank er in vocaal opzicht alleen voor staat klinken duidelijk anders. De stem van de muzikante uit Manchester is niet per definitie mooi, maar wel bijzonder. Het is een stem die me af en toe aan Sufjan Stevens doet denken, maar ik heb bij beluistering van You Are The Morning ook met grote regelmaat associaties met de muziek van Elliott Smith. 

Ook jasmine.4.t kiest op haar debuutalbum met grote regelmaat voor voornamelijk akoestisch ingekleurde folksongs die opvallen door wat donkere teksten en veel emotie. You Are The Morning is een zeer persoonlijk en dapper album geworden, waarop de Britse muzikante beschrijft hoe moeilijk het is om geaccepteerd te worden als transvrouw, zeker in de deze tijden waarin verdraagzaamheid ten opzichte van iedereen die anders is steeds minder vanzelfsprekend is. 

Ik was in eerste instantie niet zo gecharmeerd van de wat onvaste stem van Jasmine Cruikshank en veerde direct enthousiast op toen Phoebe Bridgers plaats nam achter de microfoon, maar na enige gewenning heb ik geen moeite meer met de zang en vind ik de breekbare en emotievolle zang zelfs mooi en met enige regelmaat heel mooi. 

Ook de songs van de Britse muzikante spreken me steeds meer aan. Het zijn songs die worden opgetild door de bijdragen van Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus, maar de basis wordt gevormd door het talent van jasmine.4.t, die al haar gevoel in de songs op het album heeft gelegd en die uiteindelijk trots is op de persoon die ze is, wat anderen hier ook van vinden. 

Ik ben heel benieuwd hoe de muziek van jasmine.4.t zich de komende jaren gaat ontwikkelen, maar hoe vaker ik naar You Are The Morning luister, hoe meer ik onder de indruk ben van het talent van de Britse muzikante. De songs op het album zijn verrassend veelkleurig en het zijn bovendien songs die veel knapper in elkaar zitten dan je bij eerste beluistering kunt vermoeden. Zeker de meest ingetogen songs op het album beschikken over het vermogen om diep onder de huid te kruipen, wat het debuutalbum van jasmine.4.t nog wat knapper en interessanter maakt. Erwin Zijleman

De muziek van jasmine.4.t is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://jasmine4t.bandcamp.com/album/you-are-the-morning.

You Are The Morning van jasmine.4.t is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (girlbath), 39,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Sophie Jamieson - I Still Want To Share

Sophie Jamieson maakte helemaal aan het eind van 2022 diepe indruk met haar prachtige debuutalbum Choosing en doet dit aan het begin van 2025 nog eens met het minstens even mooie I Still Want To Share
In de laatste weken van een jaar verschijnt er meestal niets bijzonders meer, maar in 2022 werd in ieder geval mijn jaarlijstje nog omgegooid door het prachtige debuutalbum van Sophie Jamieson. De Britse muzikante brengt haar tweede album juist helemaal aan het begin van het jaar uit, maar I Still Want To Share ga ik zeker niet vergeten voor mijn jaarlijstje over een maand of twaalf. Sophie Jamieson imponeert ook op haar tweede album met haar prachtige stem, die een groot deel van de 45 minuten die het album duurt goed is voor kippenvel. In muzikaal opzicht is het tweede album van de Britse muzikante bijna net zo mooi en ook de songs van Sophie Jamieson doen van alles met me. Wat een prachtalbum, wat een talent, wat een zangeres.

Sophie Jamieson doet het momenteel heel goed in de met name Britse lijstjes met muzikanten die het wel eens zouden kunnen gaan maken in 2025. Een nieuwkomer is de Britse muzikante echter zeker niet. Haar eerste EP is inmiddels al twaalf jaar oud en helemaal aan het eind van 2022 verscheen bovendien haar prachtige debuutalbum Choosing. 

Het is een album dat me destijds overrompelde met de openingstrack Addition en dat is nog steeds een track die bij mij goed is voor kippenvel. De rest van het debuutalbum van Sophie Jamieson deed nauwelijks onder voor de fenomenale openingstrack, waardoor het album ondanks de release in december mijn jaarlijstje over 2022 wist te halen. 

De plek ergens halverwege mijn jaarlijstje was zeker niet het eindstation voor Choosing, want inmiddels zou ik het album onder de mooiste albums van 2022 scharen. Het is dus goed nieuws dat Sophie Jamieson eindelijk de aandacht trekt met haar muziek en het is nog veel beter nieuws dat deze week de opvolger van Choosing is verschenen. 

Het debuutalbum van Sophie Jamieson was een uiterst ingetogen en behoorlijk donker album met vooral folky songs en een hoofdrol voor de indringende stem van de Britse muzikante. Dat is een lijn die deels wordt doorgetrokken op I Still Want To Share, dat ook een folkalbum mag worden genoemd.

Sophie Jamieson maakte wat mij betreft een verpletterende indruk met de openingstrack van haar debuutalbum en ook album nummer twee opent prachtig. Camera opent ingetogen met subtiele akoestische gitaarakkoorden en de echt prachtige stem van Sophie Jamieson en ook dit keer wordt de spanning fraai opgebouwd. Een aantal keren barsten de strijkers los en ook dit keer maakt de Britse muzikant gebruik van de elektrische gitaar voor het vergroten van de dynamiek in de song. 

Het klinkt allemaal prachtig, maar ook dit keer zorgt de stem van Sophie Jamieson voor het meeste kippenvel. De Britse muzikante beschikt over een betoverend mooi en zeer expressief stemgeluid, maar ze legt ook heel veel gevoel in haar stem, waardoor de zang op I Still Want To Share net zo hard binnenkomt als die op het debuutalbum. 

Het tweede album van Sophie Jamieson klinkt net wat voller en gedetailleerder en misschien net wat minder donker dan haar zo indrukwekkende debuutalbum, maar ook I Still Want To Share is een vooral spaarzaam ingekleurd folkalbum, dat flink wat ruimte biedt aan melancholie. 

Sophie Jamieson had niet veel muzikanten nodig voor haar nieuwe album. Naast prachtig gitaarwerk en fraaie bijdragen van keyboards werden vooral strijkers en drums toegevoegd. De muziek op I Still Want To Share is subtiel maar bijzonder mooi en is op prachtige wijze vastgelegd in de productie van Sophie Jamieson en de ervaren producer Guy Massey, die onder andere werkte met Spiritualized, Richard Hawley, The Divine Comedy, Manic Street Preachers en The Coral. 

De songs op het tweede album van Sophie Jamieson zijn net wat meer versierd dan die op haar debuutalbum, maar alle accenten die zijn toegevoegd zijn functioneel en de strijkers passen prima bij de folky songs van de Britse muzikante. De sobere klanken vragen veel van de zang, maar Sophie Jamieson zingt ook op I Still Want To Share weer de sterren van de hemel. 

Ze wordt zoals gezegd momenteel veelvuldig genoemd in de lijstjes met de beloften voor 2025, maar de belofte is de muzikante met dit werkelijk prachtige en indrukwekkende tweede album echt al lang voorbij. I Still Want To Share is het volgende prachtalbum van 2025, dat verrassend sterk begint. Erwin Zijleman

De muziek van Sophie Jamieson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://sophiejamieson.bandcamp.com/album/i-still-want-to-share.

Review: Prince & The Revolution - Around The World In A Day (1985)

Prince bereikte zijn creatieve piek in de jaren 80, waarin hij meerdere onbetwiste klassiekers afleverde, waaronder wat mij betreft ook zeker het wat onderschatte maar ijzersterke Around The World In A Day uit 1985
Ik had tot 1985 niet zo heel veel met de muziek van Prince, maar toen kwam Around The World In A Day, dat me van mijn sokken blies. Een jaar later zou de Amerikaanse muzikant met een aantal idioot goede concerten nog een schepje bovenop doen, maar Around The World In A Day heeft inmiddels bijna veertig jaar een speciaal plekje in mijn hart. Het is een album met hier en daar wat invloeden uit de psychedelische muziek, maar het is ook zeker een album met de unieke Prince sound. Het album bevat een drietal nagenoeg perfecte singles en een aantal wat langere tracks die de muzikaliteit en genialiteit van Prince laten horen. Het is een van mijn favoriete albums aller tijden.

Het is dit voorjaar alweer negen jaar geleden dat Prince overleed. Met de ongelukkige dood van de muzikant uit Minneapolis verloor de muziek wat mij betreft een van de allergrootsten. In de top 10 van de talloze concerten die ik heb bezocht staan meerdere concerten van Prince en ook een aantal van zijn albums schaar ik onder het allerbeste dat ik de afgelopen decennia heb gehoord. 

Volgende week ga ik aandacht besteden aan het fenomenale Sign “O” The Times, dat samen met Purple Rain wordt gerekend tot de onbetwiste klassiekers binnen het oeuvre van de Amerikaanse muzikant, maar mijn favoriete Prince album is het met The Revolution gemaakte Around The World In A Day uit het voorjaar van 1985. 

Het is een album dat het wat minder goed deed dan voorgangers Purple Rain en 1999 en ook wat achter bleef bij opvolgers Parade en Sign “O” The Times, maar Around The World In A Day is het album dat mijn liefde voor de muziek van Prince aanwakkerde, waarna ik tijdens de concerten in de zomer van 1986, ook met The Revolution als band, fan voor het leven werd. 

Tijdens de drie zo indrukwekkende concerten in Ahoy was Around The World In A Day vertegenwoordigd met Pop Life, Raspberry Beret en één keer America, maar op alle drie de memorabele avonden (audio opnames op YouTube laten horen dat het minstens net zo goed was als in mijn herinnering) werd geopend met de titeltrack van het album. 

Het is een track die uitstekend past bij de psychedelische hoes waarin het album gestoken is. Prince neemt je mee naar de psychedelica van de jaren 60, maar gooit er het inmiddels uit duizenden herkenbare Prince sausje overheen. Paisley Park is vervolgens wat toegankelijker en is wat mij betreft, mede door het geweldige gitaarwerk en het randje psychedelica, een van de beste singles van Prince. 

In Condition Of The Heart kruipt de muzikant uit Minneapolis achter de piano en volgt een van de mooiste en meest indringende ballads uit zijn oeuvre, die door de rijke orkestratie opeens omslaat van klein naar pompeus en weer terug. Raspbery Beret, op Spotify met afstand de meest beluisterde track van het album, is de volgende geniale single op Around The World In A Day en met Pop Life heeft het album er nog een. 

Met Tamborine en America krijgt het album ook nog de van Prince bekende funkinjectie, waarna het prachtig opgebouwde The Ladder weer een prijsnummer toevoegt aan het album. The Ladder had niet misstaan op de setlist van de weergaloze concerten die Prince in 1986, 1987 en 1988 gaf in Nederland, maar kwam helaas niet voor op deze setlists. Het album sluit af met het acht minuten durende Temptation, waarin de Amerikaanse muzikant zijn liefde voor de soul, funk en jazz uit het verleden combineert met wederom geweldig gitaarwerk. 

Around The World In A Day is niet het meest geprezen album van Prince, maar het is een album waarop wat mij betreft alles klopt. Het is een album dat net als Purple Rain, Parade en Sign “O” The Times alle kanten van de Amerikaanse muzikant laat horen en dat in muzikaal opzicht zeker niet onder doet voor deze albums. Dat doet het album ook zeker niet met de songs, want Around The World In A Day bevat een aantal van mijn favoriete Prince songs. Zijn veel te vroege dood blijft een enorm verlies voor de popmuziek, maar wat heeft het genie uit Minneapolis ons veel moois nagelaten, waaronder het prachtige Around The World In A Day. Erwin Zijleman

Around The World In A Day van Prince is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 24,99 euro

LP, 9,99 euro

Review: David Gray - Dear Life

David Gray zal het succes van zijn doorbraakalbum White Ladder waarschijnlijk nooit evenaren, maar de Britse muzikant is geweldige albums blijven maken en ook het zeer sfeervolle Dear Life is er weer een
Ik heb een ongelooflijk zwak voor de muziek van David Gray. Dat begon ooit met White Ladder, dat ik schaar onder mijn favoriete albums aller tijden, maar ook de albums die volgden waren prachtig en zeker de afgelopen vijftien jaar verkeert de Britse muzikant in een uitstekende vorm. Het is ook weer te horen op Dear Life, dat een typisch David Gray album is. Het is een album met flarden van zijn muziek uit het verleden, maar het album klinkt ook weer net wat anders. In muzikaal opzicht zit het allemaal knap in elkaar en de Britse muzikant schrijft nog altijd uitstekende songs, die nog wat verder worden opgetild door zijn zo herkenbare en wat mij betreft prachtige stem.

De Britse muzikant David Gray had al drie weinig succesvolle albums op zijn naam staan toen hij in 1999 doorbrak met het eind 1998 verschenen White Ladder. White Ladder was ook mijn eerste kennismaking met de muziek van David Gray en het is een album waar ik nog vaak op terug grijp. De mix van folky popsongs en elektronische impulsen klonk aan het eind van de jaren 90 fris en aansprekend en dat klinkt White Ladder wat mij betreft nog steeds. 

White Ladder maakte van David Gray voor korte tijd een wereldster, maar het album hing ook als een molensteen om zijn nek, want hoe maak je nog een album met de impact van White Ladder? Ik vond het in 2002 verschenen A New Day At Midnight helemaal niet zo slecht, maar het was geen White Ladder en dat gold in nog veel sterkere mate voor de twee albums die volgden, al waren dit objectief bezien zeker geen slechte albums. 

Het sterrendom van David Gray verbleekte daarom snel, maar de Britse muzikant herpakte zich met het zwaar onderschatte Foundling uit 2010, dat in commercieel opzicht niet kon tippen aan White Ladder, maar er in artistiek opzicht niet veel voor onder deed. Voor velen is David Gray nog altijd de muzikant van White Ladder, maar mijn zwak voor zijn muziek is nooit verdwenen. 

Na Foundling waren ook Mutineers (2014), Gold In A Brass Age (2019) en Skellig (2021) uitstekende albums, waardoor ik het deze week verschenen Dear Life direct opschreef voor een recensie op de krenten uit de pop. David Gray stelt op zijn twaalfde studioalbum wederom niet teleur, want ook Dear Life is een sterk album. 

Het is een typisch David Gray album dankzij de karakteristieke en zeer herkenbare stem van de Britse muzikant, maar ook in muzikaal opzicht bevat Dear Life een aantal bekende ingrediënten. In de openingstrack zijn er de ritmes die ook op White Ladder zo’n belangrijke rol speelden, maar David Gray omringt zich in deze openingstrack niet met elektronica maar vooral met organische klanken, waaronder stemmige strijkers en sfeervolle blazers. 

De songs van David Gray zijn ook op zijn nieuwe album weer folky, maar ze hebben ook de unieke sound die al zijn albums kenmerken. De eerder genoemde ingrediënten keren terug in de songs die volgen. Dear Life is een warm klinkend album met songs die heerlijk voortkabbelen op de achtergrond, maar die het ook verdienen om met volledige aandacht te beluisteren. 

In het duet met zangeres Talia Rae doet David Gray er een schepje bovenop, maar Dear Life bevat vooral lekkere lome en wat dromerige songs. Het zijn dit soort songs waarin ik de stem van de Britse muzikant persoonlijk het mooist vind en ik vind de zang op Dear Life dan ook geweldig, zeker wanneer dochter Florence tekent voor fraaie achtergrondzang. 

Er zijn momenteel heel wat muzikanten met een folky repertoire en wat invloeden uit de pop, maar waar ik dit meestal dodelijk saai vind, sprankelt de muziek van David Gray weer een album lang. In muzikaal opzicht is het album avontuurlijker dan die van de concurrentie, de zang is beter en David Gray schrijft ook veel betere songs. 

Ook Dear Life is weer geen album dat fantasieloos voortborduurt op het succes van White Ladder en dat siert David Gray. Zeker de rijke orkestraties van strijkers en blazers voegen wat toe aan zijn songs en het past verrassend goed bij zijn stem, die op het album op verschillende wijzen word ingezet. Ook Dear Life zal het commerciële succes van White Ladder niet benaderen, maar ook dit is weer een uitstekend album van David Gray. Erwin Zijleman

Dear Life van David Gray is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (seaweed green), 44,99 euro

2LP, 44,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: The Weather Station - Humanhood

Tamara Lindeman maakte de afgelopen jaren al een aantal bijzondere en echt wonderschone albums, maar laat op het echt prachtige Humanhood horen dat The Weather Station nog altijd beter kan
Ook het nieuwe album van The Weather Station kwam weer deels improviserend tot stand, maar Humanhood klinkt als een album waarop alles klopt. De songs van Tamara Lindeman zijn complex, maar ook toegankelijk en de muziek op het album schuwt het experiment niet, maar klinkt overal even warm en sfeervol. De Canadese muzikante heeft ook dit keer een aantal zeer persoonlijke songs geschreven en ze vertolkt ze met heel veel gevoel en expressie. De zang op Humanhood is nog wat mooier dan die op de vorige albums van The Weather Station, dat op het nieuwe album een ongelooflijk hoog niveau aantikt. Ik bewonder de muziek van Tamara Lindeman al vele jaren, maar toch weet ze me steeds weer te verrassen.

De Canadese muzikante Tamara Lindeman bracht in 2009 in eigen beheer het eerste album van haar project The Weather Station uit. Met het in 2011 verschenen All Of It Was Mine trok ze voor het eerst in kleine kring de aandacht, maar ik ontdekte The Weather Station pas in 2015 toen het prachtige Loyalty verscheen. 

Op het terecht stevig bewierookte doorbraakalbum verruilde Tamara Lindeman de wat aan Joni Mitchell herinnerende en bijna verstilde folk van All Of It Was Mine voor een wat voller klinkend en eigenzinniger geluid, dat de fantasie stevig prikkelde maar ook betoverde met bijzondere mooie klanken en arrangementen en de al even mooie stem van de Canadese muzikante. 

Sindsdien staat The Weather Station garant voor wat mij betreft onbetwiste jaarlijstjesalbums. Na Loyalty waren immers ook The Weather Station (2017), Ignorance (2021) en How Is It That I Should Look At The Stars (2022) van een bijzondere schoonheid. Alle reden dus om met hoge verwachtingen uit te kijken naar het deze week verschenen Humanhood en ook dit keer maakt Tamara Lindeman de toch hooggespannen verwachtingen makkelijk waar. 

Humanhood kwam deels improviserend tot stand en werd in de basis live opgenomen, inmiddels een beproefd concept voor The Weather Station. Ook dit keer is dat niet ten koste gegaan van de kwaliteit van de songs van Tamara Lindeman, die ook op Humanhood zeer persoonlijk van aard en nogal donker getint zijn. 

De muziek van The Weather Station klinkt ook op Humanhood zeer sfeervol. Warme pianoklanken worden gecombineerd met prachtige bijdragen van blazers (fluit, klarinet en saxofoon), een geweldig spelende ritmesectie en subtiel maar zeer fraai klinkende synths. In de studio werden later nog onder andere banjo, viool en gitaarpartijen van Jim Elkington toegevoegd.

Ik vergeleek de muziek van The Weather Station de afgelopen jaren al meerdere keren met het latere werk van Talk Talk en dat is wat mij betreft nog altijd relevant vergelijkingsmateriaal, al zit Humanhood ook vol dynamiek, die me in bepaalde opzichten aan de muziek van Kate Bush doet denken. 

Nog meer dan op de vorige albums van The Weather Station wordt er in muzikaal opzicht flink geëxperimenteerd. Invloeden uit de jazz spelen een voorname rol in de vaak behoorlijk complexe songs, maar net als op de vorige albums van haar project verliest Tamara Lindeman de toegankelijke popsong nooit helemaal uit het oog. Het zorgt er voor dat er ook dit keer heel veel moois is te ontdekken in de muziek op het album, dat nog wat rijker en avontuurlijker klinkt dan zijn voorgangers. 

De muziek is prachtig, maar de stem van Tamara Lindeman is minstens even mooi. Het is een warme stem, die uitstekend gedijt in de spannende en betoverend mooie klankentapijten op het album. Het is ook een stem die de songs van The Weather Station voorziet van een bijzondere lading en van veel gevoel. 

Ik weet uit het verleden dat de albums van Tamara Lindeman mooier worden naarmate je ze vaker hoort, maar ook bij eerste beluistering vond ik Humanhood al niet onder doen voor zijn voorgangers. Dat belooft wat voor de volgende beluisteringen van het album. Ik ga niet zeggen dat ik halverwege de eerste maand van 2025 het album van het jaar al heb gehoord, maar Tamara Lindeman heeft absoluut een bijzonder en echt wonderschoon album afgeleverd dat het unieke oeuvre van The Weather Station voorziet van nog wat meer glans. Erwin Zijleman

De muziek van The Weather Station is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://theweatherstation.bandcamp.com/album/humanhood.

Humanhood van The Weather Station is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Dwight Yoakam - Brighter Days

De Amerikaanse muzikant Dwight Yoakam timmert al vele decennia aan de weg en is het schrijven van memorabele songs nog niet verleerd, zoals is te horen op het eind vorig jaar verschenen Brighter Days
Ik ken het omvangrijke oeuvre van de Amerikaanse muzikant Dwight Yoakam nauwelijks, maar door een aantal positieve recensies werd ik nieuwsgierig naar het twee maanden geleden verschenen Brighter Days, dat ook in Nederland warm is ontvangen. Het is een album waarop Dwight Yoakam laat horen dat hij meerdere kanten op kan met zijn muziek. Ik vind het persoonlijk niet altijd geslaagd, maar Brighter Days bevat een flink aantal uitstekende songs. In muzikaal en vocaal opzicht klinkt het allemaal uitstekend en ook de songs van de Amerikaanse muzikant hebben een tijdloos karakter. Niet mijn favoriete rootsalbum van het moment, maar veel beter dan ik had verwacht.

In 1990 kocht ik op basis van een aantal zeer lovende recensies het album If There Was A Way van de Amerikaanse muzikant Dwight Yoakam. Ik had op dat moment niet heel veel met Amerikaanse rootsmuziek en het album deed dan ook niets met me. Ik heb momenteel veel meer met Amerikaanse rootsmuziek, maar mede vanwege mijn hele duidelijke voorkeur voor vrouwenstemmen heb ik na If There Was A Way nooit meer naar een album van Dwight Yoakam geluisterd. 

Ik heb daar deze week eens verandering in gebracht en heb de man’s meest recente album Brighter Days er bij gepakt. Reden was het feit dat dit album deze maand de EuroAmericana chart aanvoert. Dat zijn wel vaker albums waar ik in het genre wat minder mee heb, want ik ben niet vies van countrypop en heb meestal wat minder met hele traditionele Amerikaanse rootsmuziek. Brighter Days van Dwight Yoakam is me echter wel bevallen. 

Ik heb me nooit verdiept in het oeuvre en de carrière van de Amerikaanse muzikant, maar hij heeft inmiddels een flink aantal albums op zijn naam staan. Het zijn albums die op AllMusic.com overwegend positief of zelfs heel positief worden beoordeeld. Dwight Yoakam was in de jaren 90 wat minder op dreef (en dat geldt voor opvallend veel muzikanten die in de jaren 70 en 80 populair waren), maar de albums die de Amerikaanse muzikant de afgelopen 25 jaar maakte werden weer vooral geprezen. Het geldt ook voor Brighter Days dat eind vorig jaar na een stilte van acht jaar is verschenen. 

Brighter Days is zoals gezegd mijn hernieuwde kennismaking met de muziek van Dwight Yoakam, na die 'miskoop' in 1990, maar toch voldeed het album verrassend goed aan mijn verwachtingen. Dwight Yoakam maakt op zijn laatste album Amerikaanse rootsmuziek met uitstapjes naar de rock en pop. Het is het soort Amerikaanse rootsmuziek dat het goed doet op de Amerikaanse radiostations en hier over het algemeen net wat minder wordt gewaardeerd. 

Ik ben zelf ook niet altijd gecharmeerd van Brighter Days, maar het is vaak verrassend goed. Het is een album dat laat horen dat Dwight Yoakam een zeer getalenteerd (co-)songwriter is en een uitstekende zanger. De Amerikaanse muzikant heeft zich verder omringd met een aantal fantastische muzikanten, onder wie twee pedal steel virtuozen. Hij produceerde het album zelf, maar ook op de productie heb ik niets aan te merken. 

Dwight Yoakam laat ook horen dat hij een veelzijdige muzikant is. Brighter Days bevat onvervalste rock ’n roll, traditionele countrysongs en wat moderner klinkende rootsmuziek. Het is me af en toe wat te glad, ik vind het soms wat te traditioneel, maar Brighter Days bevat ook een aantal geweldige songs. Wanneer Dwight Yoakam wat steviger rockt is zijn muziek niet eens zo heel ver verwijderd van die van Bruce Springsteen, maar hij kan ook klinken als een crooner of countryzanger uit vervlogen tijden. 

Ik blijf een voorkeur houden voor de vrouwenstemmen in het genre en ook voor wat consistenter klinkende albums in het genre, maar ik begrijp ook dat het nieuwe album van Dwight Yoakam zo warm is ontvangen de afgelopen weken. Alle reden ook om me wat meer te verdiepen in het rijke oeuvre van de Amerikaanse muzikant, maar een selectie van de songs op dit nieuwe album gaat zeker nog met enige regelmaat voorbij komen. Erwin Zijleman

Brighter Days van Dwight Yoakam is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 36,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Noeline Hofmann - Purple Gas

De Canadese muzikante Noeline Hofmann kreeg een flinke zet in de rug door de steun van de Amerikaanse countrymuzikant Zach Bryan, die haar enorme talent zeker op de juiste waarde heeft geschat
Noeline Hofmann is een startende muzikante met een eerste EP of hooguit mini-album, maar wat is Purple Gas goed. De titeltrack van het album was ook al te vinden op het vorig jaar terecht geprezen album van Zach Bryan (The Great Anerican Bar Scene), maar de andere songs op het mini-album, inclusief een soloversie van Purple Gas, doen er niet voor onder. Noeline Hofmann schrijft geweldige songs, heeft ze fraai ingekleurd met flink wat snareninstrumenten en dan is er ook nog eens de geweldige stem van de Canadese muzikante. Het is een stem die het perfect doet in de countrysongs en het is een stem die schoonheid koppelt aan gevoel. Purple Gas is een mini-album waar de belofte van af spat.

Ik bespreek normaal gesproken geen EP’s op de krenten uit de pop, want er zijn al meer dan genoeg albums om uit te kiezen. Soms smokkel ik wat met een EP die ook best een mini-album kan worden genoemd en in deze categorie valt wat mij betreft ook Purple Gas van Noeline Hofmann. Het is een mini-album met zeven tracks en iets meer dan 27 minuten muziek, al moet ik nog wel vermelden dat de titeltrack in twee versies voorbij komt, maar daarover later meer. 

Noeline Hofmann werd geboren en grootgebracht op het Canadese platteland, maar heeft alles dat nodig is om uit te groeien tot een van de groten binnen de Amerikaanse countryscene van het moment. Die status dankt ze deels aan collega muzikant Zach Bryan die zo onder de indruk was van het door Noeline Hofmann geschreven Purple Gas dat hij een eigen versie van de track opnam. Purple Gas kwam uiteindelijk ook als duet terecht op het vorig jaar verschenen The Great American Bar Scene van Zach Bryan, wat de carrière van de Canadese muzikante een enorme boost gaf. 

Het duet met Zach Bryan is ook te vinden op het gelijknamige mini-album van Noeline Hofmann, die ook laat horen hoe de song klinkt wanneer ze Purple Gas in haar eentje vertolkt. Het is een track die laat horen dat Noeline Hofmann een getalenteerd songwriter is en dat hoor je ook in de andere songs op het mini-album. Purple Gas klinkt zeven songs lang als een album van een gelouterde muzikante, maar het is echt pas de eerste release van de Canadese muzikante, die al wel een paar jaar op de planken staat met haar songs. 

De muziek van Noeline Hofmann is te omschrijven als countrymuziek met af en toe een beetje folk. Invloeden uit de pop spelen een bescheiden rol op het album, waardoor Purple Gas eerder klinkt als een traditioneel countryalbum dan als een Nashville countrypop album. 

De zeven songs op Purple Gas zijn voorzien van een aantrekkelijk geluid met gitaren en andere snareninstrumenten, die er voor zorgen dat de muziek van Noeline Hofmann zich makkelijk opdringt. De songs op Purple Gas zijn stuk voor stuk aansprekend en ook in muzikaal opzicht maakt het album makkelijk indruk, maar ik ben uiteindelijk toch het meest onder de indruk van de stem van Noeline Hofmann. Het is een stem die zomaar kan uitgroeien tot een van de mooiere stemmen in het genre en die zachte en heldere klanken combineert met een subtiel rauw randje. 

Purple Gas verscheen eind vorig jaar en is in de Verenigde Staten niet onopgemerkt gebleven. Noeline Hoffman is op meerdere plekken onder de beloften van de countrymuziek van het moment geschaard en daar valt wat mij betreft niets op af te dingen. 

Ik heb het album vorig jaar niet eens beluisterd vanwege mijn voorkeur voor volwaardige albums, maar wat ben ik inmiddels gehecht aan de zeven tracks op Purple Gas. Ik acht Noeline Hofmann op basis van dit mini-album in staat om een debuutalbum te maken dat de concurrentie met mijn favoriete albums in een jaar aan kan en hoop dan ook dat Purple Gas binnen afzienbare tijd een vervolg krijgt. Dat zal nog best even duren, maar tot het zover is kan ik uitstekend uit de voeten met de 27 minuten van Purple Gas, dat echt geen moment verslapt en iedere keer dat ik er naar luister weer wat mooier en indrukwekkender is. Erwin Zijleman

Review: AWKWARD i - UNALASKA

Het is helaas heel lang stil geweest rond AWKWARD i, maar met UNALASKA heeft de Nederlandse muzikant een prachtig album vol bijzondere details en een serie wonderschone songs afgeleverd
Het muziekjaar 2025 is nog heel pril, maar met UNALASKA heeft de Nederlandse muzikant Djurre de Haan als AWKWARD i een album gemaakt dat de lat hoog legt voor alles wat nog komen gaat. UNALASKA heeft zich nadrukkelijk laten inspireren door popmuziek uit de jaren 70, variërend van folk en singer-songwriter muziek uit dit decennium tot de muziek van The Beatles en The Beach Boys. UNALASKA is een behoorlijk ingetogen album, maar Djurre de Haan tekent voor fascinerend mooie arrangementen waarin van alles gebeurt. De stem van de Nederlandse muzikant is al even mooi, waardoor je het nieuwe album van AWKWARD i na één keer horen voorgoed wilt koesteren.

Bij mijn bespreking van KYD van AWKWARD i beschreef ik mijn relatie met de muziek van de Nederlandse muzikant als wispelturig. Dat valt op zich wel mee, want van de eerste drie albums van AWKWARD i besprak ik er twee en ook de muziek die Djurre de Haan maakte met Alamo Race Track kon meestal op mijn sympathie rekenen, overigens net als het album van AWKWARD i dat ik niet besprak. De Nederlandse muzikant heeft het me de afgelopen jaren overigens niet makkelijk gemaakt om een vastere relatie op te bouwen met de muziek van AWKWARD i, want het genoemde KYD is op een paar weken na zeven jaar oud. 

Bij mijn bespreking van het debuutalbum van AWKWARD i, het inmiddels al weer zestienjaar oude I Really Should Whisper noemde ik onder andere Fleet Foxes, Elliott Smith, The Beatles, The Low Anthem en Grandaddy als vergelijkingsmateriaal, waar ik in mijn bespreking van KYD The Beach Boys en Ron Sexsmith nog aan toevoegde. Het zijn voor een belangrijk deel grote namen en dat zegt wat over de muziek van Djurre de Haan, die ik op basis van KYD een mooie toekomst voorspelde. Die toekomst zag de Nederlandse muzikant zelf vooral in het schrijven van muziek voor films, tv-series en theaterproducties, maar met UNALASKA keert hij deze week gelukkig ook weer terug als AWKWARD i. 

Het levert ook dit keer een prachtig album op. Ondanks het feit dat het vorige album van AWKWARD i zeven jaar oud is, klinkt UNALASKA als een logisch vervolg op KYD. Dat album klonk net wat uitbundiger dan zijn twee voorgangers, maar op het nieuwe album klinken de songs van Djurre de Haan weer net wat meer ingetogen. Dat is overigens deels schijn, want wanneer je UNALASKA met de koptelefoon beluistert hoor je hoe rijk en veelkleurig het geluid van AWKWARD i is. 

Het hierboven genoemde rijtje namen van grote muzikanten en bands is nog altijd relevant als vergelijkingsmateriaal al legt het nieuwe album weer net wat andere accenten. Flink wat songs op het album doen vanwege de rijke en fantasievolle arrangementen Beatlesque aan, maar UNALASKA bevat ook een aantal meer ingetogen songs. Het zijn songs die klinken als de songs van Elliott Smith als de Amerikaanse muzikant niet in de jaren 90 maar in de jaren 70 muziek had gemaakt. 

Ook bij beluistering van het nieuwe album van AWKWARD i moet je echter niet blijven hangen in het noemen van namen. Djurre de Haan heeft zich absoluut laten inspireren door de popmuziek uit met name de jaren 70, maar hij heeft ook een duidelijk eigen geluid, dat alle inspiratie uit het verleden het heden in trekt. 

De stem van de Nederlandse muzikant is karakteristiek, maar wat mij betreft ook bijzonder mooi, waardoor UNALASKA zich makkelijk opdringt. Het wordt versterkt door de bijzonder mooie en veelkleurige muziek op het album en door de aansprekende songs, die stuk voor stuk tijdloos klinken, maar die ook de fantasie prikkelen door onverwachte wendingen en verrassende arrangementen. 

De songs op UNALASKA lijken zoals gezegd soberder dan die op het vorige album van AWKWARD i, maar wat heeft Djurre de Haan veel moois en bijzonders verstopt in de prachtsongs op het album. De Nederlandse muzikant deed de afgelopen jaren vooral andere dingen, maar met de terugkeer van AWKWARD i zorgt hij voor een prachtige start van het muziekjaar 2025 en voor een album dat zowel nationaal als internationaal aan moet kunnen spreken. Erwin Zijleman

UNALASKA van Awkward i is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Bridget Hayden And The Apparitions - Cold Blows The Rain

Op Cold Blows The Rain geeft de Britse muzikante Bridget Hayden samen met haar band The Apparitions een eigen draai aan een aantal folk traditionals, wat een fraai en buitengewoon stemmig album oplevert
Iedereen die verlangt naar lentekriebels of zomervlinders raad ik niet direct het album van Bridget Hayden And The Apparitions aan, want op dit album regeren de herfst en de winter nog. De Britse muzikante vertolkt op het album een aantal folk traditionals en doet dit op fraaie wijze. De instrumentatie is zeer sfeervol en geeft de songs op het album een wat melancholisch karakter. Het contrasteert prachtig met de bijzonder mooie stem van Bridget Hayden, die klinkt zoals de grote Britse folkies van weleer klonken. Het is misschien even wennen aan alle donkere wolken op Cold Blows The Rain, maar dit album wordt mooier en mooier en mag zeker niet onderschat worden.

Na het loodzware nieuwe album van Ethel Cain viel ook Cold Blows The Rain van Bridget Hayden And The Apparitions in eerste instantie wat rauw op mijn dak. In een periode waarin de zon zich nauwelijks heeft laten zien groeide mijn behoefte aan muziek vol zonnestralen, maar hiervoor ben je op Cold Blows The Rain aan het verkeerde adres. Op het album van de Britse muzikante Bridget Hayden domineren immers vooral donkere wolken, flarden mist en op zijn tijd een stevige regen of onweersbui. 

Dat is ook precies de bedoeling, getuige de omschrijving van het album op de bandcamp pagina van de Britse muzikante: “The reinterpreted traditional folk songs that make up Cold Blows The Rain are shaped by the land and the weather. Wrapped in mist and drizzle, the crawling drone of low heavy clouds on flat-top moors. The sound of the dark Calder Valley floor and sun starved hills around Todmorden, West Yorkshire in the North of England”. 

Het album voelde nogal deprimerend aan in de dagen waarin de zon zich niet liet zien, maar nu de zon weer af en toe opduikt komt het album wat mij betreft beter tot zijn recht. Ik ben lang niet altijd gek op traditioneel klinkende folk en heb meestal nog minder met bewerkingen van traditionals, maar Bridget Hayden And The Apparitions hebben een fraai album afgeleverd. 

Het is een album met acht vooral lange songs en het zijn songs die uit een andere tijd lijken te stammen, zonder dat ze achterhaald of overbodig klinken. Bridget Hayden beschikt over een stem die is gemaakt voor de wat traditionelere Britse folk. Het is een mooie heldere stem en het is een stem vol gevoel. De zang op Cold Blows The Rain heeft zeker in de wat langere songs een bijna hypnotiserende uitwerking, maar de zang van Bridget Hayden is ook gewoon heel mooi. 

Het bezwerende en wat mystieke effect van de zang worst versterkt door de muziek op het album. De meeste songs zijn ingekleurd met akoestische snareninstrumenten, met een prominente plek voor de viool, waarna het harmonium nog wat meer melancholie toevoegt aan de songs. Het zich langzaam voortslepende klankenpalet op Cold Blows The Rain past uitstekend bij de stem van Bridget Hayden. 

Het is een album waar je even in moet komen en waarvoor je in de stemming moet zijn, maar op het juiste moment doet het album wonderen met de prachtige klanken, de prachtige zang en de songs vol fraaie accenten. En alles wordt alleen maar mooier, bijzonderder en indringender wanneer je de songs op Cold Blows The Rain wat vaker hoort. 

De muziek van Bridget Hayden en The Apparitions krijgt vooral het label Britse folk opgeplakt, maar hier en daar wordt het album ook in het hokje avant garde geduwd. In een aantal tracks hoor ik ook zeker invloeden uit de Amerikaanse folk, inclusief die uit de Appalachen, waardoor het label Britse folk niet volledig voldoet. En ondanks het feit dat Cold Blows The Rain van Bridget Hayden And The Apparitions zeker geen lichte kost is vind ik de songs op het album te toegankelijk en te geworteld in tradities om van avant garde te kunnen spreken. 

Ik laat dit soort folkalbums meestal liggen, maar dit album heeft op mij ongeveer dezelfde uitwerking als de folk van Lankum of ØXN, die de folk in 2023 zoveel kleur gaven. Cold Blows The Rain zorgt in eerste instantie misschien voor het aanwakkeren van een winterdepressie, maar het is al snel een album van een bijzondere schoonheid, dat de ruimte op geheel eigen wijze verwarmt. Erwin Zijleman

De muziek van Bridget Hayden And The Apparitions is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://bridgethayden.bandcamp.com/album/cold-blows-the-rain.

Cold Blows The Rain van Bridget Hayden And The Apparitions is verkrijgbaar via de Mania webshop:
LP, 34,99 euro
CD, 14,99 euro