Het muziekjaar 2025 is nog heel pril, maar met UNALASKA heeft de Nederlandse muzikant Djurre de Haan als AWKWARD i een album gemaakt dat de lat hoog legt voor alles wat nog komen gaat. UNALASKA heeft zich nadrukkelijk laten inspireren door popmuziek uit de jaren 70, variërend van folk en singer-songwriter muziek uit dit decennium tot de muziek van The Beatles en The Beach Boys. UNALASKA is een behoorlijk ingetogen album, maar Djurre de Haan tekent voor fascinerend mooie arrangementen waarin van alles gebeurt. De stem van de Nederlandse muzikant is al even mooi, waardoor je het nieuwe album van AWKWARD i na één keer horen voorgoed wilt koesteren.
Bij mijn bespreking van KYD van AWKWARD i beschreef ik mijn relatie met de muziek van de Nederlandse muzikant als wispelturig. Dat valt op zich wel mee, want van de eerste drie albums van AWKWARD i besprak ik er twee en ook de muziek die Djurre de Haan maakte met Alamo Race Track kon meestal op mijn sympathie rekenen, overigens net als het album van AWKWARD i dat ik niet besprak. De Nederlandse muzikant heeft het me de afgelopen jaren overigens niet makkelijk gemaakt om een vastere relatie op te bouwen met de muziek van AWKWARD i, want het genoemde KYD is op een paar weken na zeven jaar oud.
Bij mijn bespreking van het debuutalbum van AWKWARD i, het inmiddels al weer zestienjaar oude I Really Should Whisper noemde ik onder andere Fleet Foxes, Elliott Smith, The Beatles, The Low Anthem en Grandaddy als vergelijkingsmateriaal, waar ik in mijn bespreking van KYD The Beach Boys en Ron Sexsmith nog aan toevoegde. Het zijn voor een belangrijk deel grote namen en dat zegt wat over de muziek van Djurre de Haan, die ik op basis van KYD een mooie toekomst voorspelde. Die toekomst zag de Nederlandse muzikant zelf vooral in het schrijven van muziek voor films, tv-series en theaterproducties, maar met UNALASKA keert hij deze week gelukkig ook weer terug als AWKWARD i.
Het levert ook dit keer een prachtig album op. Ondanks het feit dat het vorige album van AWKWARD i zeven jaar oud is, klinkt UNALASKA als een logisch vervolg op KYD. Dat album klonk net wat uitbundiger dan zijn twee voorgangers, maar op het nieuwe album klinken de songs van Djurre de Haan weer net wat meer ingetogen. Dat is overigens deels schijn, want wanneer je UNALASKA met de koptelefoon beluistert hoor je hoe rijk en veelkleurig het geluid van AWKWARD i is.
Het hierboven genoemde rijtje namen van grote muzikanten en bands is nog altijd relevant als vergelijkingsmateriaal al legt het nieuwe album weer net wat andere accenten. Flink wat songs op het album doen vanwege de rijke en fantasievolle arrangementen Beatlesque aan, maar UNALASKA bevat ook een aantal meer ingetogen songs. Het zijn songs die klinken als de songs van Elliott Smith als de Amerikaanse muzikant niet in de jaren 90 maar in de jaren 70 muziek had gemaakt.
Ook bij beluistering van het nieuwe album van AWKWARD i moet je echter niet blijven hangen in het noemen van namen. Djurre de Haan heeft zich absoluut laten inspireren door de popmuziek uit met name de jaren 70, maar hij heeft ook een duidelijk eigen geluid, dat alle inspiratie uit het verleden het heden in trekt.
De stem van de Nederlandse muzikant is karakteristiek, maar wat mij betreft ook bijzonder mooi, waardoor UNALASKA zich makkelijk opdringt. Het wordt versterkt door de bijzonder mooie en veelkleurige muziek op het album en door de aansprekende songs, die stuk voor stuk tijdloos klinken, maar die ook de fantasie prikkelen door onverwachte wendingen en verrassende arrangementen.
De songs op UNALASKA lijken zoals gezegd soberder dan die op het vorige album van AWKWARD i, maar wat heeft Djurre de Haan veel moois en bijzonders verstopt in de prachtsongs op het album. De Nederlandse muzikant deed de afgelopen jaren vooral andere dingen, maar met de terugkeer van AWKWARD i zorgt hij voor een prachtige start van het muziekjaar 2025 en voor een album dat zowel nationaal als internationaal aan moet kunnen spreken. Erwin Zijleman
