Ik ben zeer gecharmeerd van de vier albums van Christine And The Queens en vond met name het vorig jaar verschenen PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE een fantastisch album en wat mij betreft een van de beste albums van de afgelopen jaren. Het onder de naam Rahim Redcar uitgebrachte HOPECORE bevalt me minder goed en in eerste instantie kon ik zelfs heel weinig met dit door stevig aangezette beats gedomineerde album. Uiteindelijk viel er echter toch wel het een en ander op zijn plek, zeker in de twintig minuten durende track, die weer wat dichter tegen het laatste album van Christine And The Queens aankruipt. Het is nog even wennen aan Rahim Redcar, maar de potentie is er wat mij betreft nog steeds.
In de zomer van 2014 verscheen in Frankrijk Chaleur Humaine, het debuutalbum van Christine And The Queens. Het project van Héloïse Létissier brak in Frankrijk onmiddellijk door, maar in Nederland duurde dit tot het voorjaar van 2015, toen het album ook in het Engels werd uitgebracht (persoonlijk vind ik de Franstalige versie overigens veel beter). Vervolgens was er ook hier geen houden aan.
Christine And The Queens bevestigde de sterrenstatus in 2018 met het album Chris, dat een wat meer mainstream geluid liet horen en eveneens zowel in het Frans als in het Engels werd uitgebracht. Vervolgens was het een paar jaar stil rond de Franse muzikant, die een andere identiteit en een andere naam aannam. In 2022 en 2023 werden echter nog twee albums onder de naam Christine And The Queens uitgebracht en beide albums zijn wat mij betreft ware meesterwerken.
Zowel op Redcar Les Adorables Étoiles uit 2022 als op PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE uit 2023 is een complexer, maar razend interessant geluid te horen. Het laatstgenoemde album rekende ik tot de allerbeste albums van 2023 en daar sta ik nog steeds volledig achter.
Het ruim anderhalf uur durende PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE is wat mij betreft een schoolvoorbeeld van moderne en avontuurlijke popmuziek, waardoor ik met hooggespannen verwachtingen uitkeek naar het vervolg. Dat vervolg verscheen een paar maanden geleden en was, zeker in eerste instantie een enorme teleurstelling.
HOPECORE is uitgebracht onder de naam Rahim Redcar, waarmee definitief een streep lijkt gezet onder de naam Christine And The Queens. Samen met de naamsverandering heeft helaas ook een muzikale aardverschuiving plaatsgevonden. Op HOPECORE draait alles om de beats, waarmee het, zeker bij eerste beluistering, meer een album voor de dansvloer dan voor de woonkamer is.
Met 50 minuten muziek heeft ook Rahim Redcar weer een relatief lang album afgeleverd, al duurt een van de zeven tracks al ruim twintig minuten. Ik heb geen groot liefhebber van dance, waardoor HOPECORE voor mij flink doorbijten was en is. Toen ik het album voor de eerste keer luisterde hoorde ik vooral de beats en sleepte het album zich wat monotoon door, zonder mij te raken.
Ik vind HOPECORE nog altijd minder goed dan de eerste twee albums van Christine And The Queens en echt veel minder goed dan Redcar Les Adorables Étoiles en PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE, maar toen ik wat gewend was geraakt aan het album van Rahim Redcar hoorde ik wel wat meer in de songs op HOPECORE.
De beats zijn naar mijn smaak wat te zwaar aangezet, maar de andere elektronica die wordt ingezet op het album klinkt interessant en ook over de zang ben ik wel weer te spreken. Verder is Rahim Redcar er in geslaagd om aanstekelijke songs te schrijven die ook ruimte laten voor experiment.
De laatste twee albums van Christine And The Queens vielen op door de grote variëteit aan klanken en de enorme dynamiek. Op HOPECORE krijgen we meer eenheidsworst voorgeschoteld, maar gelukkig is er ook nog de track OPERA – I UNDERSTAND, die wat dichter bij de songs op PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE ligt. En laat nou net deze track ruim twintig minuten duren. HOPECORE is het grootste deel van de tijd niet mijn ding, maar ook de muziek van Rahim Redcar is intrigerend en bij vlagen toch weer prachtig. Erwin Zijleman
HOPECORE van Rahim Redcar is verkrijgbaar via de Mania webshop: