Maggie Rose liet op haar vorige drie albums al horen dat ze beschikt over een mooie en indrukwekkende soulstem, maar op haar vierde album doet ze er nog een schepje bovenop. Dat doet de Amerikaanse muzikante ook in muzikaal opzicht, want No One Gets Out Alive klinkt nog mooier en veelzijdiger dan zijn voorgangers. Het levert een album op dat makkelijk schakelt tussen soul, Laurel Canyon folk, country, blues en singer-songwriter pop en in al deze genres maakt Maggie Rose verrassend makkelijk indruk. De concurrentie in het genre was het afgelopen jaar moordend, maar als er één album niet had mogen ondersneeuwen is het dit album wel.
Voordat het muziekjaar 2025 echt losbarst is er nog even aandacht voor vergeten albums uit 2024. Het was een jaar waarin het aantal albums van vrouwelijke singer-songwriters zelfs voor mij wat te groot was, waardoor ik met enige regelmaat albums in het genre liet liggen.
Het gebeurde ook met No One Gets Out Alive van de Amerikaanse singer-songwriter Maggie Rose, dat afgelopen voorjaar verscheen in een week met heel veel nieuwe albums, waaronder meerdere albums van vrouwelijke singer-songwriters. Ik selecteerde in de betreffende week de albums van onder andere Jane Weaver, Alice Russell, Lizzy McAlpine, Fabiana Palladino, Grace Cummings en Bnny, waarvan er twee mijn jaarlijstje haalden, maar het album van Maggie Rose had ik zeker niet moeten laten liggen.
Je hoort het eigenlijk al direct in de openingstrack, waarin de Amerikaanse muzikante imponeert met een heerlijke en krachtige soulstem, met een lekker volle productie en met een rijk en tijdloos geluid waarin net zo stevig wordt uitgepakt als Maggie Rose met haar stembanden doet. De openingstrack en titeltrack van No One Gets Out Alive is echt fantastisch, maar in de tracks die volgen houdt de muzikante uit Nashville, Tennessee, het hoge niveau verrassend makkelijk vast.
Ik had het kunnen weten, want No One Gets Out Alive is het vierde album van Maggie Rose en met name over haar derde album was ik in 2021 heel positief. Mijn recensie van Have A Seat uit de zomer van 2021 staat vol superlatieven, want ik was niet alleen diep onder de indruk van de soulstem van de Amerikaanse muzikante, maar smulde ook van de geweldige muziek op het album en van de zeer aansprekende songs.
Op No One Gets Out Alive is Maggie Rose alleen maar beter geworden. Ik heb vorig jaar niet veel albums gehoord waarop de zang beter is dan op het album van Maggie Rose. De muzikante uit Nashville zingt met veel kracht en soul, maar kan ook prachtig doseren, waardoor echt iedere noot op het album raak is.
Dat geldt niet alleen voor de zang, maar ook voor de muziek, want er wordt continu uitgepakt op het album. Maggie Rose wist twee leden uit de band van Jason Isbell te strikken, onder wie gitarist Sadler Vaden, en kon bovendien een beroep doen op een aantal andere muzikanten die hun sporen in Nashville ruimschoots verdiend hebben en dat hoor je. Het geheel werd vervolgens prachtig geproduceerd door de onder andere van Alabama Shakes, The Secret Sisters, Nicole Atkins en recent nog DeWolff bekende Ben Tanner.
No One Gets Out Alive bevat een aantal songs die in het hokje soul passen, maar Maggie Rose heeft zich dit keer ook laten inspireren door de Laurel Canyon folk en kan bovendien uit de voeten met wat gepolijst klinkende pop. Met name de songs in het laatste hokje zou ik in veel gevallen te glad en braaf vinden, maar met de geweldige stem van Maggie Rose wordt iedere song een prachtsong.
No One Gets Out Alive klinkt meer dan eens als een vergeten singer-songwriter album uit de jaren 70 en zou destijds niet hebben misstaan tussen inmiddels erkende klassiekers. Er verschenen vorig jaar echt teveel albums van vrouwelijke singer-songwriters, maar No One Gets Out Alive van Maggie Rose misstaat wat mij betreft niet tussen de uitschieters in het genre. Erwin Zijleman
No One Gets Out Alive van Maggie Rose is verkrijgbaar via de Mania webshop: