Southern Belle Raisin’ Hell van Willow Avalon is een album waarover je zeker niet te snel moet oordelen. Bij snelle beluistering was ik zelf niet zo gecharmeerd van de stem van de jonge Amerikaanse muzikante, terwijl dit na gewenning een van de sterke wapens van Willow Avalon is. Andere sterke wapens zijn haar aanstekelijke songs, haar bijzondere teksten en de voorliefde voor countrymuziek uit het verre verleden, waardoor Southern Belle Raisin’ Hell enerzijds klinkt als een countrypop album van deze tijd, maar anderzijds als een oorspronkelijk klinkend countryalbum uit de jaren 70. Als liefhebber van het genre ben ik benieuwd wat 2025 ons gaat brengen, maar de start met Willow Avalon is absoluut veelbelovend.
Ik had lange tijd niet zo heel veel of zelfs helemaal niets met countrypop. De met flink wat pop aangelengde countrymuziek was me meestal wat te glad, te zwaar aangezet en te plastic en had wat mij betreft te weinig te maken met de pure Amerikaanse rootsmuziek en alternatieve country die destijds mijn voorkeur hadden. Sinds een jaar of wat heb ik echter een enorme liefde ontwikkeld voor het genre en die is met name de afgelopen twee jaar alleen maar sterker geworden, waardoor countrypop albums de hoogste regionen van mijn jaarlijstje weten te bereiken
Ook deze week verscheen er weer een album dat ik een jaar of tien geleden waarschijnlijk onmiddellijk aan de kant zou hebben geschoven, maar waar ik nu als een blok voor viel. Het gaat om Southern Belle Raisin’ Hell van de Amerikaanse muzikante Willow Avalon. Willow Avalon, geboren als Willow Martin, is de dochter van de eigenzinnige muzikant Jim White, waardoor ze de muziek met de paplepel kreeg ingegoten, al kwam haar muzikale talent vooral bij het lokale kerkkoor tot bloei.
Ze groeide op in een ruraal deel van Georgia maar verliet het weinig stabiele ouderlijk huis al op 15-jarige leeftijd om haar geluk uiteindelijk in Los Angeles te zoeken. We zijn inmiddels ruim tien jaar verder en Willow Avalon lijkt haar geluk te hebben gevonden in de muziek. Na het uitstekende minialbum Stranger, dat begin vorig jaar verscheen, is er nu het debuutalbum Southern Belle Raisin’ Hell, dat wat mij betreft het eerste memorabele countrypop album is dat in 2025 is verschenen.
Hoewel ik het genre de afgelopen jaren steeds meer ben gaan waarderen, kan ik zeker niet uit de voeten met alle soorten countrypop. De verhouding tussen country en pop moet in balans zijn, wat in mijn geval betekent dat er meer country dan pop is te horen op het album. Dat zit in het geval van Willow Avalon wel goed, want de muziek van de jonge Amerikaanse muzikante heeft zich stevig laten beïnvloeden door de countrymuziek die in de jaren 60 en 70 werd gemaakt door zangeressen als Dolly Parton, Tammy Wynette, Loretta Lynn en Lynn Anderson.
Zeker de stem van Willow Avalon herinnert aan de grote countryzangeressen uit de jaren 60 en 70, maar ook in muzikaal opzicht lijkt ze meer te hebben met de countrymuziek uit het verleden dan met de met pop geïnjecteerde country uit het heden. Southern Belle Raisin’ Hell zit daarom dichter tegen Sierra Ferrell aan dan tegen Kacey Musgraves, maar toch vind ik het label countrypop wel passen bij de muziek van Willow Avalon. De songs van de Amerikaanse muzikante hebben immers iets lichtvoetigs en achter alle invloeden uit de country van weleer zit wel degelijk een randje eigentijdse pop.
Zeker bij eerste beluistering vond ik de zang van Willow Avalon op het randje van country en kitsch, zeker wanneer ze wat bibbert met haar stem, maar inmiddels ben ik zeer gecharmeerd van haar stem. Southern Belle Raisin’ Hell is een album dat echt steeds beter wordt en dat is zowel de verdienste van de zang en de muziek als van de songs op het album.
Ook in tekstueel opzicht heeft Willow Avalon wat te bieden. Ze citeert op fraaie wijze uit een aantal country clichés, maar heeft ook humor, getuige haar ode aan Dolly Parton die opent met de fraaie zin “Hey there, Dolly, I'm just like you, Got big titties and a big heart too”. En zo valt er steeds weer wat te beleven op het album, dat op fraaie en zeer aangename wijze een brug slaat tussen de countrymuziek uit vervlogen tijden en de countrypop van het moment. Ik kan er wel wat mee. Erwin Zijleman