Ik was nog maar net begonnen aan de eerste beluistering van Room Of Disbelief van Leah Rye toen ik al tot de conclusie kwam dat de Nederlandse muzikante wederom een prachtalbum heeft gemaakt. Sindsdien is het tweede album van Leah Rye alleen maar beter geworden. Het is een album dat net als zijn voorganger bijzonder mooi klinkt, maar Leah Rye zoekt nog wat meer het avontuur in songs waarin een flinke hoeveelheid pop wordt afgewisseld met meer ingetogen klanken. In muzikaal en productioneel opzicht is Room Of Disbelief een lust voor het oor en dat geldt ook voor de stem van Lisa Rietveld, die alleen maar mooier is gaan zingen. Het levert na een sensationeel goed debuutalbum een minstens even imponerend tweede album op.
De Amsterdamse muzikante Lisa Rietveld leverde twee jaar geleden onder de naam Leah Rye een geweldig debuutalbum af. Symbiosis maakte echt in alle opzichten indruk en verraste met een veelheid aan invloeden, bijzondere klanken, uitstekende zang, persoonlijke teksten, ijzersterke songs en een sprankelende productie. Ik noemde het album in mijn recensie op deze site jaarlijstjeswaardig en dat bleek aan het eind van 2023 een goede voorspelling.
Het heeft de lat hoog gelegd voor het tweede album van Leah Rye en dat album is deze week verschenen. Ik begon, na eerst Symbiosis weer eens beluisterd te hebben, met onwaarschijnlijk hoge verwachtingen aan Room Of Disbelief, maar was vrijwel onmiddellijk overtuigd van de kwaliteiten van het album, waarop de Amsterdamse muzikante wederom grote stappen zet.
Het tweede album van de Amsterdamse muzikant begint met een opvallend intermezzo waarin vooral de stem van Lisa Rietveld hoorbaar is, maar vervolgens barst het album los met Are We The Same After All?, dat laat horen dat Leah Rye sinds het zo goede debuutalbum alleen maar beter is geworden. De track speelt met bijzondere triphop achtige ritmes en flink wat strijkers en synths, maar het is de zang die de meeste indruk maakt.
De zang klinkt nog een stuk beter dan op het debuutalbum en gedijt uitstekend in het warme en dynamische klankentapijt. De lijn van Are We The Same After All? wordt doorgetrokken in een aantal tracks op het album, maar ook dit keer staat Leah Rye garant voor een veelzijdig geluid, waarin de strijkers snel worden verruild voor elektronica, maar waarin ook de organische klanken zeker niet worden vergeten.
Room Of Disbelief klinkt echt wat fantastisch, wat voor een belangrijk deel de verdienste is van de prachtige productie van Tim Schakel en Lisa Rietveld. Het doet me af en toe wel wat denken aan het laatste album van Lorde, dat in productioneel opzicht wat mij betreft een van de beste albums van 2025 is. Lorde is sowieso relevant vergelijkingsmateriaal, want ook de muziek en de zang op Room Of Disbelief hebben af en toe wel iets van Lorde en dat geldt ook voor de songs.
Op hetzelfde moment heeft Leah Rye op het lastige tweede album verder gewerkt aan een bijzonder eigen geluid. Het is een geluid dat je hoort in de wat stemmiger ingekleurde songs, waarin strijkers en piano de basis vormen en de stem van de Amsterdamse muzikante op zijn mooist klinkt, maar je hoort het ook in de voller ingekleurde songs waarin Leah Rye nog wat meer de grenzen opzoekt.
Rooms Of Disbelief is net als zijn voorganger een zeer persoonlijk album. De meeste songs klinken wat donkerder dan de songs op het debuutalbum, maar door de aangename dosis pop in een aantal songs van Leah Rye klinkt het zeker niet te zwaar, ook iets dat de Amsterdamse muzikante gemeen heeft met de eerder genoemde Lorde.
Net als op het debuutalbum van Leah Rye overtuigt de Nederlandse muzikante op haar tweede album makkelijk met een bijzonder mooi geluid, een fantastische productie en uitstekende zang, maar nog meer dan op Symbiosis overtuigt ze vooral met geweldige songs. Het zijn songs die je direct weten te betoveren, maar het zijn ook songs die de fantasie blijven prikkelen met geweldige vondsten en verrassende wendingen.
Zeker in de wat meer ingetogen songs valt alles op zijn plek en is alles even mooi, maar ook de songs die wat nadrukkelijker flirten met pop worden alleen maar beter en spannender naarmate je ze vaker hoort. De lat lag zoals gezegd hoog na het fantastische debuutalbum van Leah Rye, maar Room Of Disbelief is een album waaraan deze week maar heel weinig albums kunnen tippen, in Nederland, maar ook ver daarbuiten. Erwin Zijleman
