De Amerikaanse muzikante Lydia Luce had slechts een week studiotijd nodig om haar vierde album op te nemen, maar dat is niet te horen. Het deze week verschenen Mammoth is voorzien van een heel mooi en subtiel, maar ook zeer sfeervol geluid. Lydia Luce klinkt op al haar albums anders en dat is ook dit keer het geval. Mammoth is weer wat meer een singer-songwriter album dan zijn voorganger, maar het is zeker geen 13 in een dozijn singer-songwriter album. In muzikaal opzicht kleurt Mammoth prachtig in het seizoen en dat doet het album ook door de stem van Lydia Luce, die nog wat mooier zingt dan op haar vorige albums. Wat is Mammoth van Lydia Luce een prachtig album.
De Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentaliste Lydia Luce heeft deze week haar vierde album uitgebracht en bouwt aan een bijzonder oeuvre. De muzikante uit Nashville, Tennessee, debuteerde in 2018 met het album Azalea, dat ik destijds helaas niet heb ontdekt, maar dat ik inmiddels hoog heb zitten. Het is een vrij intiem rootsalbum, waarop de akoestische gitaar en de stem van Lydia Luce de basis vormen, maar waarop ook strijkers een belangrijke en vooral sfeerbepalende rol spelen.
Lydia Luce is zelf een geschoold violiste en tekent op haar debuutalbum voor subtiele maar ook bijzonder mooier strijkersarrangementen. Het zijn arrangementen die nog wat beter zijn te horen op het in 2019 uitgebrachte mini-album Azalea Strings waarop ook instrumentale versies van een aantal tracks op het album zijn te horen.
Mijn eerste kennismaking met de muziek van Lydia Luce stamt uit 2021, toen haar tweede album Dark River verscheen. Op Dark River kiest de Amerikaanse muzikante voor een breder palet aan invloeden. Naast invloeden uit de folk en de country bevat het album ook invloeden uit de pop en rock. De strijkers die op het debuutalbum van Lydia Luce nog genoegen namen met een bijrol treden op Dark River meer op de voorgrond en duwen de muziek van de muzikante uit Nashville hier en daar zelfs de kant van de filmmuziek op.
Strijkers speelden nauwelijks een rol op het twee jaar geleden verschenen Florida Girl, dat wat opschoof richting indiepop, zonder de folky basis van de songs van Lydia Luce te vergeten. Op alle albums maakte de Amerikaanse muzikante indruk als zangeres en alleen dat was voor mij al een reden om te luisteren naar het deze week verschenen Mammoth.
Op haar vierde album kiest Lydia Luce wederom voor een net wat ander geluid. Mammoth werd in slechts een week opgenomen in de Real World Studios van Peter Gabriel en is een behoorlijk ingetogen album geworden. De muziek op het album, waaraan dit keer ook weer strijkers en houtblazers zijn toegevoegd, is behoorlijk subtiel maar klinkt ook warm.
De smaakvolle klanken verwarmen op aangename wijze de ruimte, maar passen ook prachtig bij de mooie stem van Lydia Luce. De muzikante uit Nashville zingt wat meer ingetogen dan op haar vorige twee albums en dat komt de schoonheid van de zang wat mij betreft ten goede. Het is knap hoe Lydia Luce haar geluid iedere keer weer een andere kant op weet te duwen, want Mammoth lijkt in vrijwel niets op zijn drie voorgangers.
Producer Jordan Lehning, die ook het debuutalbum van Lydia Luce produceerde en die ik verder alleen ken van zijn werk voor Andrew Combs, heeft Mammoth voorzien van een zeer sfeervol en smaakvol geluid. Het is een geluid dat af en toe en zekers wanneer de strijkers aanzwellen wat de zoete kant op kan gaan, maar het blijft mij betreft altijd aan de goede kant van de streep.
Mammoth staat vol met mooie en zachte luisterliedjes die het uitstekend doen in het huidige seizoen, maar de zang en de muziek op het album verdienen het ook om met alle aandacht te worden beluisterd. Het is knap hoe Lydia Luce haar geluid steeds weer een andere kant op weet te duwen, maar het zeer sfeervolle en echt bijzonder mooie geluid op haar nieuwe album mag ze wat bij betreft nog een album of een paar albums vasthouden. Erwin Zijleman