Bob Dylan begon zijn Rough and Rowdy Ways World Wide Tour, inmiddels ook bekend onder de naam Never Ending Tour, bijna vier jaar geleden, maar inmiddels lijkt het einde in zicht. De tour streek in de herfst van 2022 al eens twee avonden neer in de AFAS Live in Amsterdam en gisterenavond stonden Bob Dylan en zijn band er weer. Vanavond volgt nog een show.
Nieuw is het concept van een telefoonvrij concert. De telefoon werd gisteren na binnenkomst in een speciaal zakje gestopt, dat vervolgens hermetisch werd afgesloten. Het is misschien even wennen aan een concert zonder de telefoon binnen handbereik, maar het beviel me wel (al had ik graag een fotootje gemaakt). Het concert van Bob Dylan en zijn band was sowieso in visueel opzicht een prikkelarm concert, want het podium en de belichting waren uiterst sober, er waren geen schermen en de muzikanten op het podium kwamen nauwelijks van hun plek.
Alles draaide dus om de muziek en die was wat mij betreft van een verrassend hoog niveau. Bob Dylan staat op het podium zeker niet altijd garant voor kwaliteit, maar hij leverde in de AFAS Live absoluut kwaliteit. En dat het af en toe rammelde maakte het alleen maar charmanter. Bob Dylan is ook maar een mens.
De inmiddels 84 jaar oude muzikant stond op het podium met een prima band die bestaat uit drummer Anton Fig, gitaristen Bob Britt en Doug Lancio en bassist Tony Garnier. Bob Dylan zat zelf vooral achter de piano en speelde zo af en toe mondharmonica. Direct vanaf de eerste noten maakte de band indruk met een lekker ruw gitaargeluid. Naarmate het concert vorderde lieten de muzikanten rond Dylan horen dat ze niet alleen lekker ruw, maar ook subtiel of swingend kunnen spelen.
De setlist van de tour is in tegenstelling tot vorige tours van Bob Dylan in beton gegoten. Dat is aan de ene kant jammer, maar het komt de kwaliteit absoluut ten goede. Het is een setlist die volledig in het teken staat van het album Rough And Rowdy Ways, dat in 2020 verscheen. Naast vrijwel alle songs van Rough And Rowdy Ways, ik miste volgens mij maar één track, doet Bob Dylan een bijzondere greep uit zijn zeer omvangrijke oeuvre. Het is een greep waarin zijn bekendste songs ontbreken, waarmee hij afwijkt van zijn generatiegenoten, die vooral met een greatest hits selectie de wereld over trekken. Ik vond het wel een zeer consistent klinkende setlist, want de extra songs passen uitstekend bij de songs van zijn laatste album.
De zangkwaliteiten van Bob Dylan staan al sinds de jaren 60 ter discussie, maar ik vond hem gisterenavond erg goed bij stem. Natuurlijk hoor je dat de Amerikaanse muzikant inmiddels flink op leeftijd is en niet alle noten meer haalt, maar over het algemeen genomen was ik vooral onder de indruk van de zang, die af en toe wat de kant van praatzang op ging.
De show in de AFAS Live was een show vol hoogtepunten. Geweldig gitaarwerk, bijzonder fraaie intermezzo's, een subtiel spelende ritmesectie, een fraaie serie songs en verrassend goede zang. Veel te klagen viel er wat mij betreft niet. Key West, toch al niet mijn favoriete song van Rough And Rowdy Ways, duurde me wat te lang en af en toe was het pianospel van Dylan wat te dominant en hard en leek het bovendien of de pianostemmer weer eens langs moest komen, maar alles bij elkaar genomen was het zeven kwartier lang prachtig.
De oude meester zelf zat het grootste deel van de tijd verscholen achter zijn piano, wisselde geen woord met het publiek, stelde zelfs zijn band niet voor en deed niet aan een toegift, maar dat hoort er een beetje bij. Of we Dylan na vanavond nog een keer terug gaan zien is bij een man van zijn leeftijd de vraag, maar als hij niet terugkeert was zijn laatste bezoek aan de Nederlandse podia wat mij betreft een fraai slotakkoord. Erwin Zijleman