The Police moet worden gerekend tot de meest succesvolle bands van de late jaren 70 en vroege jaren 80. De vijf albums die het trio afleverde zijn allemaal van hoog niveau, maar Reggatta De Blanc is wat mij betreft het beste album van The Police. Het is een album waarop de eenvoud van de songs van het debuutalbum wordt gecombineerd met het muzikale vernuft van de latere albums van de Britse band. Ik luister eerlijk gezegd zelden meer naar de muziek van The Police, maar wat heb ik genoten van de hernieuwde kennismaking met Reggatta De Blanc, dat een aantal songs bevat die eenvoudig lijken, maar waar de muzikaliteit van afdruipt. Luister alleen maar eens naar het fenomenale drumwerk.
Gordon Sumner, ook wel bekend onder de bijnaam Sting, speelde in 1975 in de jazzband Last Exit en kwam op een gegeven moment in contact met Stewart Copeland, die drumde in de arty progrock band Curved Air. In 1977 kregen ze gezelschap van gitarist Henri Padovani en formeerden ze een band en begon de zoektocht nar een platencontract.
De band leek direct uit elkaar te vallen toen Gordon Sumner en Stewart Copeland, samen met gitarist Andy Summers, die in Soft Machine en The Animals had gespeeld, werden gevraagd voor de band Strontium 90. Toen dat niet van de grond kwam sloot Andy Summers aan bij Gordon Summer, Stewart Copeland en Henri Padovani en was The Police geboren. Uiteindelijk bleek één gitarist wel genoeg en verdween Henri Padovani van het toneel. De Franse gitarist ging zijn eigen weg en zou pas 30 jaar later weer aansluiten bij de reünie tour van The Police.
We gaan terug naar 1977. Met Gordon Sumner, Stewart Copeland en Andy Summers beschikte The Police over drie geschoolde en zeer ervaren muzikanten, maar in het jaar waarin de punk definitief doorbrak, was dat eerder een nadeel dan een voordeel. De drie muzikanten vergaten daarom hun muzikale bagage en kozen voor een geluid met invloeden uit de punk, rock en reggae. Wat waterstofperoxide deed de rest.
Het leverde in 1978 het album Outlandos d'Amour op, waarna de muzikale formule van The Police al snel bleek aan te slaan. Mede dankzij uitstekende singles als So Lonely, Can’t Stand Losing You en Roxanne werd het debuutalbum van The Police een enorm succes. Het geluid van The Police klonk op Outlandos d'Amour misschien betrekkelijk eenvoudig, maar als je wat beter luisterde hoorde je drie topmuzikanten.
Ik vind Outlandos d'Amour nog altijd het meest charmante album van The Police, maar het is ook een wat wisselvallig album. Vanaf het in 1980 verschenen Zenyatta Mondatta ging The Police wat complexere muziek maken en die lijn werd doorgetrokken op het in 1981 verschenen Ghost In The Machine en nog wat meer op de in 1983 verschenen zwanenzang Synchronicity.
Het tweede album van The Police, het in 1979 uitgebrachte Reggatta De Blanc, is daarom mijn favoriete album van de Britse band. Reggatta De Blanc heeft nog de ruwe eenvoud van Outlandos d'Amour, maar over het geheel genomen zijn de songs beter en constanter dan op het debuutalbum. De Amerikaanse muziekencyclopedie AllMusic denkt er anders over en vindt Reggatta De Blanc het zwakste album van de band, maar de score op MusicMeter sluit weer wel aan bij mijn voorkeur.
Nog meer dan op Outlandos d'Amour is de eenvoud van de songs op Reggatta De Blanc maar schijn, want wat wordt er fantastisch gespeeld. De geweldige baslijnen van Sting, het veelkleurige gitaarspel van Andy Sumners en het weergaloze drumwerk van Stewart Copeland tillen de songs van The Police mijlenver op. Je hoort het bijvoorbeeld in de titeltrack waarin Stewart Copeland fantastisch drumt, in Bring On The Night waarin het gitaarwerk echt schitterend is of in The Bed’s Too Big Without You met dat heerlijke basloopje.
The Police maakte uiteindelijk slechts vijf albums in vijf jaar tijd en het is inmiddels meer dan veertig jaar geleden dat het doek viel voor de band. Desondanks klinkt Regatta de Blanc nog altijd verrassend fris. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht, maar ik ga er van uit dat het album de komende tijd nog wel vaker voorbij gaat komen. Erwin Zijleman
