De top 20 van mijn jaarlijstje lag vrij snel vast en de top 5 zat echt al weken onveranderlijk in mijn hoofd. Zeker in de wat lagere regionen is de plek van een album enigszins willekeurig. Als ik de lijst morgen of over een week of een maand opnieuw moet maken zal de top 20 er vrijwel hetzelfde uit zien, maar hierboven schuift er wel wat. Een jaarlijstje is een momentopname en het maken ervan moet geen exacte wetenschap worden.
Er gaan ongetwijfeld nog albums opduiken die in mijn jaarlijstje thuis hadden gehoord en ik ben ook ongetwijfeld albums vergeten, maar op hoofdlijnen moet dit het zijn. Hieronder het 2023 jaarlijstje van de krenten uit de pop. Van 75 naar 1.
75-66
75. Sam Burton - Dear Departed
Sam Burton was tot dit jaar niet al te succesvol, maar met het door Jonathan Wilson werkelijk prachtig geproduceerde Dear Departed kan de getalenteerde singer-songwriter zomaar uitgroeien tot een hele grote muzikant.
Robert Forster heeft de tijd genomen voor zijn achtste soloalbum, maar maakt ook dit keer indruk met zwaar melancholische en bitterzoete songs vol echo’s van zijn roemruchte band The Go-Betweens.
Karen Jonas heeft in een kleine tien jaar een indrukwekkend oeuvre uit de grond gestampt en laat ook met The Restless weer horen dat ze behoort tot de allerbesten binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment.
De Amerikaanse muzikante Rachel Baiman maakte wat mij betreft een jaarlijstjesalbum met het fraaie Cycles uit 2021 en herhaalt dit kunstje met Common Nation Of Sorrow, dat in meerdere opzichten excelleert.
De Amerikaanse muzikant Ruston Kelly heeft een mooi en bijzonder album gemaakt, dat geen moment klinkt als een folk- of countryalbum, maar stiekem toch een echt Amerikaans rootsalbum is.
Lael Neale maakte twee jaar geleden met haar omnichord een bezwerend folkalbum, maar laat op het veelzijdige Star Eaters Delight horen dat ze in muzikaal en vocaal opzicht van vele markten thuis is.
Jessie Ware is met That! Feels Good! alweer toe aan haar vijfde album, dat je op fantastische wijze mee terugneemt naar de disco en soul uit de jaren 70 en 80 en tien songs lang goed is voor een gelukzalig gevoel.
De Britse muzikante Cleo Sol maakte in 2021 met Mother een van de allerbeste albums van het jaar en laat ook met het deze week verschenen Heaven weer horen dat ze beschikt over heel veel talent.
Will Johnson trekt helaas niet heel veel aandacht met zijn soloalbums, maar het onlangs verschenen No Ordinary Crown is een mooi en veelzijdig album, dat ik inmiddels best sensationeel goed durf te noemen.
66. Sufjan Stevens - Javelin
Sufjan Stevens heeft met Javelin een wonderschoon album gemaakt, dat teruggrijpt op een aantal van zijn eerdere albums, maar dat ook weer nieuwe ingrediënten toevoegt aan het unieke Sufjan Stevens geluid.
65-56
Ashley Cooke pakt op shot in the dark uit met maar liefst 24 songs, maar houdt zich makkelijk staande met mooi verzorgde en gloedvolle countrypop, die altijd aan de goede kant van de kwaliteitsstreep blijft.
Helena Deland maakte drie jaar geleden indruk met haar debuutalbum en laat op het misschien nog wel mooiere en wat meer ingetogen en folky klinkende Goodnight Summerland horen dat dit geen toevalstreffer was.
De Amerikaanse band Califone bestaat al ruim 25 jaar en heeft een aantal geweldige albums gemaakt, maar met het wonderschone en intrigerende villagers overtreft de band zichzelf en verdient het louter superlatieven.
Jess Williamson schitterde vorig jaar nog als helft van het duo Plains, maar laat op het wonderschone breakup album Time Ain’t Accidental horen dat ook haar solowerk zeer de moeite waard is.
Emma Anderson schreef een aantal songs die terecht hadden moeten komen op het vierde album van de Britse band Lush, maar geeft op Pearlies een fraaie eigen draai aan deze songs, die gelukkig ook een flinke vleug Lush bevatten.
60. Slow Pulp - Yard
De Amerikaanse band Slow Pulp debuteerde drie jaar geleden zeer verdienstelijk, maar zet enorme stappen op haar tweede album Yard, dat is gevuld met geweldige indierock, indiepop en indiefolk songs.
yeule maakte op het vorig jaar verschenen Glitch Princess de popmuziek van de toekomst en herhaalt dit kunstje op het minstens even ongrijpbare maar ook minstens even fascinerende softscars.
De Nederlandse muzikante LIJO levert met The Pleasures Of Self Deception een buitengewoon fascinerend album af met elektronische ingekleurde popmuziek die je continu op het verkeerde been zet maar die ook continu betovert.
De Amerikaanse muzikante Margo Cilker maakte in 2021 indruk met haar fraaie debuutalbum Pohorylle en herhaalt dit kunstje met het uitstekende Valley Of Heart’s Delight, dat in het verlengde van zijn uitstekende voorganger ligt.
Alice Phoebe Lou leverde zeven jaar geleden met Orbit een waar droomdebuut af, maar ook al haar volgende albums zijn prachtig, wat ook weer geldt voor het mooie, zwoele en warmbloedige Shelter.
55-46
Zach Bryan heeft al een aantal prima albums op zijn naam staan, maar laat op zijn nieuwe titelloze album horen dat hij moet worden gerekend tot de grote beloften binnen de Amerikaanse rootsmuziek.
54. Jeffrey Martin - Thank God We Left The Garden
Jeffrey Martin laat op zijn vierde album Thank God We Left The Garden horen dat goede songs soms niet veel meer nodig hebben dan een akoestische gitaar en een stem en maakt indruk met een prachtig album.
54. Jeffrey Martin - Thank God We Left The Garden
Jeffrey Martin laat op zijn vierde album Thank God We Left The Garden horen dat goede songs soms niet veel meer nodig hebben dan een akoestische gitaar en een stem en maakt indruk met een prachtig album.
Fly Or Die Fly Or Die Fly Or Die ((World War)) van Jaimie Branch is prominent vertegenwoordigd in de jaarlijstjes en daar valt echt helemaal niets op af te dingen, want wat is dit een spectaculair album.
52. Libby Rodenbough - Between The Blades
De vrij onbekende Amerikaanse muzikante Libby Rodenbough maakte in 2020 een jaarlijstjesalbum met Spectacle Of Love en herhaalt dit kunstje met het eveneens wonderschone Between The Blades.
51. Youth Lagoon - Heaven Is A Junkyard
Youth Lagoon, het project van de Amerikaanse muzikant Trevor Powers, keerde onlangs terug na lange afwezigheid met Heaven Is A Junkyard en wat is het een mooi, bijzonder, intrigerend en verslavend album.
50. Happy Camper - The Both Of Us
Happy Camper maakt de wereld op The Both Of Us weer een beetje mooier met onweerstaanbaar lekkere popsongs, betoverende klanken, geweldige stemmen en zonnestralen met een flinke rand melancholie.
Met SOUR leverde Olivia Rodrigo in 2021 een van de beste popalbums van het jaar af en dit kunstje herhaalt ze met het veelzijdige en persoonlijke GUTS, dat laat horen dat de Amerikaanse muzikante alleen maar beter is geworden.
48. Mikaela Davis - And Southern Star
Mikaela Davis imponeerde vijf jaar geleden met een verrassend veelkleurig popalbum, maar het vooral door countryrock beïnvloede en bijzonder sfeervol klinkende And Southern Star is nog een stuk overtuigender.
47. Isolde Lasoen - Oh Dear
Isolde Lasoen maakte in 2017 met Cartes Postale een wereldalbum dat door bijna iedereen over het hoofd werd gezien, maar keert nu terug met Oh Dear dat van een bijna onwerkelijke schoonheid is.
46. The Reds, Pinks & Purples - The Town That Cursed Your Name
Er zijn veel meer bands die klinken alsof ze rechtstreeks uit de jaren 80 komen overgewaaid, maar er zijn maar weinig bands als The Reds, Pinks And Purples, die ook in de jaren 80 met de allerbesten hadden meegekund.
45-36
45. Indigo De Souza - All Of This Will End
Indigo De Souza laat op haar uitstekende derde album All Of This Will End nog maar eens horen waarom ze behoort tot de grote en de eigenzinnige talenten van de indiepop en indierock van het moment.
44. Harp - Albion
Tien jaar geleden verliet Tim Smith zijn band Midlake, maar deze week keert hij eindelijk terug met zijn nieuwe project Harp, dat met Albion een prachtig klinkend en zeer sfeervol debuutalbum aflevert.
43. L'Rain - I Killed Your Dog
De Amerikaanse muzikante L’Rain haalde in 2021 de jaarlijstjes met een ongrijpbaar album vol invloeden en laat zich ook op haar nieuwe album weer door van alles en nog wat beïnvloeden, wat een intrigerend geluid oplevert.
42. The Clockworks - Exit Strategy
Het was best lang geleden dat ik een jonge gitaarband direct een prachtige toekomst durfde te voorspellen, maar met Exit Strategy heeft het Ierse The Clockworks een glorieus debuutalbum vol belofte afgeleverd.
41. Nation Of Language - Strange Disciple
Er verschenen in 2023 flink wat synthpop albums, maar Strange Disciple van het Amerikaanse drietal Nation Of Language springt er voor mij uit vanwege het aangename retro geluid uit de jaren 80 en vooral de prima songs.
40. Daneshevskaya - Long Is The Tunnel
Mini-albums laat ik meestal links liggen, maar wat Daneshevskaya in de zeven tracks op haar mini-album laat horen is zo ontzettend goed dat ik Long Is The Tunnel echt voor geen goud had willen missen.
39. Ratboys - The Window
The Window, het vijfde album van de Amerikaanse band Ratboys verscheen afgelopen zomer, trok niet heel veel aandacht, maar duikt nu, volkomen terecht, op in een aantal zeer aansprekende jaarlijstjes.
38. Alderson - Erinyes
De Belgische muzikante Nel Ponsaers levert als Alderson een bijzonder mooi, maar ook avontuurlijk debuutalbum af, waarop beeldende klanken worden gecombineerd met een mooie en gevoelige stem.
37. Margo Price – Strays
Mede door ‘magic mushrooms’ vervolgt de Amerikaanse muzikante Margo Price op Strays haar muzikale weg met flink wat nieuwe invloeden, maar de magie van haar bijzondere stem is natuurlijk gebleven.
36. Squirrel Flower - Tomorrow's Fire
Squirrel Flower trok ondanks twee prima albums nog niet veel aandacht, maar dat moet gaan veranderen met het prachtige Tomorrow’s Fire, waarop gruizige gitaren en de prachtstem van Ella Williams fraai samenvloeien.
Squirrel Flower trok ondanks twee prima albums nog niet veel aandacht, maar dat moet gaan veranderen met het prachtige Tomorrow’s Fire, waarop gruizige gitaren en de prachtstem van Ella Williams fraai samenvloeien.
35-26
35. Leah Rye - Symbiosis
De Nederlandse muzikante Leah Rye maakt diepe indruk met haar debuutalbum Symbiosis, dat in muzikaal, productioneel en vocaal opzicht excelleert en dat de fantasie eindeloos prikkelt met even aangename als avontuurlijke songs.
De Nederlandse muzikante Leah Rye maakt diepe indruk met haar debuutalbum Symbiosis, dat in muzikaal, productioneel en vocaal opzicht excelleert en dat de fantasie eindeloos prikkelt met even aangename als avontuurlijke songs.
34. Someone - Owls
Someone maakte met Shapeshifter wat mij betreft het allerbeste album van 2021, maar met het prachtige en avontuurlijke Owls slaagt Tessa Rose Jackson er wederom in om de lat nog net wat hoger te leggen.
33. Natalie Merchant - Keep Your Courage
Natalie Merchant keert na een stilte van negen jaar dan eindelijk terug met een nieuw album en presteert op het werkelijk wonderschone Keep Your Courage continu op de toppen van haar kunnen.
32. Feist - Multitudes
Het is lang stil geweest rond de Canadese muzikante (Leslie) Feist, maar op het behoorlijk ingetogen maar ook avontuurlijke Multitudes benadert ze moeiteloos het niveau van haar vorige albums.
31. Kelela - Raven
Ruim vijf jaar na het uitstekende Take Me Apart keert de Amerikaanse muzikante Kelela terug met Raven, dat nog wat mooiere en avontuurlijkere R&B klanken laat horen en ook in vocaal opzicht meer indruk maakt.
30. Jaimee Harris - Boomerang Town
Na haar sensationele debuutalbum Red Rescue uit 2018 keert de van oorsprong Texaanse singer-songwriter Jaimee Harris terug met een wat meer ingetogen, maar wederom zeer indrukwekkend rootsalbum.
29. Gracie Abrams - Good Riddance
Het is flink dringen in het land van de jonge vrouwelijke muzikanten met een voorliefde voor (indie)pop, maar zo goed als op het debuutalbum van Gracie Abrams uit Los Angeles hoor ik het echt maar zelden.
28. D.C. Maxwell - Lone Rider
De Nieuw-Zeelandse muzikant D.C. Maxwell debuteert deze week met Lone Rider, dat direct bij eerste beluistering een onuitwisbare indruk maakt en vervolgens alleen maar indrukwekkender en memorabeler wordt.
27. Slowdive - everything is alive
De comeback van Slowdive in 2017 leek te blijven steken op één album, maar met everything is alive laat de Britse band horen dat het nog springlevend is en levert het een album af dat niet onder doet voor haar beste werk.
26. Pitou - Big Tear
Bijna vijf jaar na haar tweede EP komt de Nederlandse muzikante Pitou op de proppen met haar debuutalbum, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzien baart en Pitou definitief op de kaart zet als een groot talent.
25-16
Morgan Wade verraste in 2021 met het uitstekende Reckless en laat ook op opvolger Psychopath horen dat ze aanstekelijke countrypop kan maken die ook ruw en oorspronkelijk klinkt.
24. This Is The Kit - Careful Of Your Keepers
Kate Stables maakte met This Is The Kit al een aantal geweldige albums, maar legt de lat wat mij betreft nog een stukje hoger met het fascinerende, avontuurlijke en wonderschone Careful Of Your Keepers.
23. Kara Jackson - Why Does The Earth Give Us People To Love?
De Amerikaanse muzikante Kara Jackson heeft met Why Does The Earth Give Us People To Love? een fascinerend klinkend debuutalbum gemaakt, dat echt bij iedere luisterbeurt beter en interessanter wordt.
22. Kassi Valazza - Kassi Valazza Knows Nothing
De Amerikaanse muzikante Kassi Valazza maakt op haar tweede album Kassi Valazza Knows Nothing diepe indruk met prachtige klanken, krachtige songs vol invloeden uit het verre verleden en een stem die echt van alles met je doet.
21. IAN SWEET - SUCKER
Ik had tot voor kort nog nooit van IAN SWEET gehoord, maar de band rond de Amerikaanse muzikante Jilian Medford levert met haar vierde album SUCKER een even aanstekelijke als eigenzinnige popparel af.
20. Jason Isbell & The 400 Unit - Weathervanes
Jason Isbell moet gerekend worden tot de allerbeste songwriters van het moment en laat op het samen met zijn band The 400 Unit gemaakte Weathervanes met heel veel overtuiging horen waarom dat zo is.
19. Loupe - Do You Ever Wonder What Comes Next?
De Amsterdamse band Loupe stapt uit de schaduw van voorganger Dakota met een album vol frisse en sprankelende songs, die niet alleen makkelijk verleiden, maar de fantasie vervolgens eindeloos blijven prikkelen.
18. PJ Harvey - I Inside The Old Year Dying
PJ Harvey richtte zich de afgelopen jaren op het schrijven van haar eerste boek (Orlam), maar met I Inside The Old Year Dying levert ze toch ook weer een album af, dat uiteraard weer flink anders klinkt dan zijn voorgangers.
17. Lankum - False Lankum
De Ierse band Lankum begint ook op False Lankum weer bij behoorlijk traditionele (Ierse) folk, maar slaat vervolgens indrukwekkende wegen in met een vaak aardedonkere instrumentatie die je meedogenloos bij de strot pakt.
16. Robin Kester - Honeycomb Shades
De Nederlandse muzikante Robin Kester levert met Honeycomb Shades een bijzonder mooi en in kwalitatief opzicht hoogstaand debuutalbum af, dat de torenhoge verwachtingen moeiteloos overtreft.
15-11
Wednesday laat op haar uitstekende derde album Rat Saw God horen dat de ruwe 90s indierock uit de stad en melancholische alt-country van het platteland niet zo heel ver uit elkaar hoeven te liggen.
14. Corinne Bailey Rae - Black Rainbows
Corinne Bailey Rae ontworstelt zich op het buitengewoon fascinerende Black Rainbows definitief aan het keurslijf van de hitgevoelige neo-soul en R&B en levert een verrassend en imponerend album af.
13. Peter Gabriel - i/o
Met i/o levert Peter Gabriel eindelijk weer eens een album met nieuw materiaal af en het is er een vol echo’s uit het verleden, maar de Britse muzikant laat ook horen dat hij er in 2023 nog steeds toe doet.
Vorig jaar moesten we het doen zonder nieuw album van Lana Del Rey, maar op het deze week verschenen Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd steekt de Amerikaanse muzikante weer in een fantastische vorm.
11. Julie Byrne - The Greater Wings
De Amerikaanse muzikante Julie Byrne keert na lange afwezigheid terug met een album dat door rouw is getekend, maar dat ook betovert met prachtige klanken en met wonderschone en emotievolle zang.
10-6
10. Melenas - Ahora
Strakke drums, mooie gitaarloopjes, diepe bassen en prima zang en koortjes bepalen voor een deel het geluid van de Spaanse band Melenas, maar het zijn op Ahora vooral de impulsen van elektronica die de aandacht trekken. Een vleugje Kraftwerk voorziet het geluid van de Spaanse band van een zeer eigenzinnig tintje, maar het pakt fantastisch uit. Melenas was op haar vorige album al van jaarlijstjesniveau, maar de band uit Pamplona doet er op Ahora nog een schepje bovenop. Ahora heeft alles dat Dias Raros in 2020 zo onweerstaanbaar maakte, maar klinkt nog wat eigenzinniger en nog wat overtuigender. De Spaanse rockmuziek floreert de afgelopen jaren, maar deze band steekt er flink bovenuit.
Toen in de herfst van 2019 Pang van Caroline Polachek verscheen bleef het opvallend stil, maar op een of andere manier is de Amerikaanse muzikante sindsdien uitgegroeid tot een potentiële wereldster. Haar nieuwe album Desire, I Want To Turn Into You wordt momenteel stevig bewierookt en dat is helemaal terecht. Caroline Polachek heeft immers een hoogstaand popalbum gemaakt, dat bij vlagen net zo aanstekelijk is als de albums van gerenommeerde popprinsessen, maar wel veel dieper graaft. Zeker wanneer het tempo omlaag gaat verrast Caroline Polachek in muzikaal opzicht en imponeert ze in vocaal opzicht. Op Desire, I Want To Turn Into You laat Caroline Polachek de popmuziek van de toekomst horen en het klinkt fantastisch.
08. Mitski - The Land Is Inhospitable And So Are We
Ik vind de albums van de Amerikaans-Japanse muzikante Mitski vooralsnog alleen maar beter worden, maar de lat lag na het jaarlijstjesalbum Laurel Hell flink hoog. Met The Land Is Inhospitable And So Are We slaat Mitski weer een net wat andere weg in en heeft ze een album gemaakt dat dichter tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan zit dan haar vorige albums. Zeker de wat soberder ingekleurde songs maken makkelijk indruk vanwege de prachtige zang, maar ook de opvallend rijk georkestreerde songs op het album blijven makkelijk overeind en laten weer een andere kant horen van Mitski, die moet worden gerekend tot de meest interessante vrouwelijke singer-songwriters van het moment.
07. ØXN – CYRM
De openingstrack van het debuutalbum van de Ierse band ØXN komt aan als een mokerslag en zet de toon voor de rest van het indrukwekkende album. Wat begint als een traditioneel klinkende en a capella gezongen Ierse folksong bouwt steeds verder op richting duistere en bezwerende klanken die je genadeloos bij de strot grijpen. Ook in de vijf tracks die volgen weet de Ierse band indruk te maken met bijzonder ingekleurde folksongs, de bijzondere stemmen van Katie Kim en Lankum’s Radie Peat, fascinerende spanningsbogen en aardedonkere verhalen. Ruim 45 minuten lang maakt ØXN een onuitwisbare indruk en CYRM wordt alleen maar indrukwekkender.06. Christine And The Queens - PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE
Het vierde album van Christine And The Queens schotelt de nietsvermoedende luisteraar meer dan anderhalf uur muziek voor en het is muziek die alle kanten op kan en ook nog eens behoorlijk zwaar is aangezet. Toch is PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE geen zware kost, want de Franse muzikant strooit op het nieuwe album met geweldige popsongs. Het zijn popsongs die het avontuur of zelfs het experiment niet schuwen, maar ondertussen klopt alles op dit fascinerende album. Het vorige meesterwerk van Christine And The Queens werd vorig jaar nauwelijks opgemerkt, maar het briljante PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE verdient echt een veel beter lot.
Over de nummers 5 tot en met 1 heb ik het minst getwijfeld. Het zijn de albums waar ik het vaakst naar heb geluisterd en die allemaal op hun eigen manier indruk hebben gemaakt. Van donkere synthpop naar gelikte countrypop en van hoogwaardige indiepop en indierock naar perfecte pop in een opstandig jasje. Met bovenaan een album dat zich aan alle hokjes ontworstelt.
Depeche Mode keert na een aantal zware jaren terug met Memento Mori, dat dankzij de werkelijk prachtige inkleuring en de persoonlijke en beladen songs niet onder doet voor het beste werk van de band
Depeche Mode behoort absoluut tot de beste live-bands van het moment, maar wat mag je nog verwachten van een nieuw studioalbum van een band die inmiddels meer dan veertig jaar mee gaat en de afgelopen zes jaar geen album uitbracht? Best veel kennelijk, want Memento Mori is een verrassend sterk album, dat al snel niet zo gek veel onder blijkt te doen voor het beste werk van de band. De coronapandemie en met name het overlijden van bandlid Andy Fletcher kleuren het album aardedonker, maar dit past perfect bij de songs van Depeche Mode. De synths op het album klinken prachtig, de zang is uitstekend en de songs zijn stuk voor stuk van een hoog niveau. Echt een zeer aangename verrassing dit nieuwe Depeche Mode album.
Het is flink dringen binnen de Nashville countrypop, maar Megan Moroney heeft een album gemaakt dat er in muzikaal en vocaal opzicht makkelijk uitspringt en dat bovendien vol staat met geweldige songs
Ik hou absoluut van countrypop, maar ben zeker niet gecharmeerd van alle albums die in het genre verschijnen. Lucky, het debuutalbum van de jonge Amerikaanse muzikante Megan Moroney, wist me wel onmiddellijk te overtuigen. De singer-songwriter uit Nashville voegt niet al te veel pop toe aan haar countrymuziek en kan zowel uit de voeten met ingetogen als met stevigere songs, die altijd worden ingekleurd met fraai snarenwerk. Ze beschikt bovendien over een aangename stem, maar Lucky valt vooral op door een serie geweldige songs. Het zijn songs die lekker in het gehoor liggen, maar het zijn ook songs die je na een paar keer horen dierbaar zijn. Een grote belofte voor de toekomst deze Megan Moroney.
Er is lang uitgekeken naar het debuutalbum van boygenius, maar Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus overtreffen wat mij betreft alle verwachtingen met een album waarop 1+1+1 echt veel meer is dan 3
In 2018 zochten de aanstormende talenten Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus de samenwerking met een EP van boygenius als resultaat. Het smaakte naar meer en dat meer is deze week beschikbaar in de vorm van the record. In de drie tracks die eerder werden vrijgegeven hoorde je nog de individuele stempels van de drie, maar the record is uiteindelijk toch vooral een bandalbum. Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus tekenen voor verrassend mooie harmonieën, maar hebben ook een aantal songs geschreven die niet direct op hun individuele albums zouden hebben gepast. Wanneer drie muzikanten die bulken van het talent de samenwerking zoeken is er nog geen garantie op succes, maar het debuutalbum van boygenius is echt prachtig.
Chappell Roan kreeg het na een veelbelovende start niet voor niets de afgelopen jaren, maar bewijst met het uitstekende The Rise And Fall Of A Midwest Princess dat ze een plekje verdient tussen de popprinsessen van het moment
Een goed popalbum laat ik niet liggen en een heel goed popalbum al helemaal niet. Chappell Roan heeft een heel goed popalbum gemaakt, maar de jonge Amerikaanse muzikante heeft helaas nog niet alle spotlights op zich gericht. Ze past misschien niet helemaal in het perfecte plaatje dat conservatief Amerika heeft van een popprinses, maar in muzikaal opzicht is er helemaal niets aan te merken op The Rise And Fall Of A Midwest Princess. Het album werd knap geproduceerd door de gewilde Dan Nigro, maar Chappell Roan is de ster op het album. The Rise And Fall Of A Midwest Princess staat vol met buitengewoon aanstekelijke songs met een eigenwijs randje. Ik kan er wel wat mee.
En dan de nummer 1
Die staat bij mij al vanaf januari vast. 2023 was in alle opzichten het jaar van Naaz. Naaz was aan het begin van 2023 nog vooral een herinnering aan een jonge belofte die door allerlei omstandigheden niet werd waar gemaakt. Ze was door velen afgeschreven, maar in 2023 keerde ze terug. Eerst met haar geweldige debuutalbum, hierna met het sensationele concert in Carré, vervolgens met andere prima optredens en de brutale wijze waarop ze zichzelf opdrong als support-act van Lana Del Rey en deze week nog met een sensationeel goed concert in Paradiso, dat liet horen dat Naaz sinds haar concert in Carré enorm is gegroeid. 2023 was het jaar van Naaz, maar hopelijk wordt 2024 nog veel mooier. Als iemand het verdient is het Naaz wel.
Het is een tijd stil geweest rond Naaz, maar een van de grootste talenten binnen de Nederlandse popmuziek keert gelukkig terug met een indiepop album dat echt niet onder doet voor de grote albums in het genre
Een paar jaar geleden leek de Rotterdamse muzikante Naaz klaar voor een nationale en misschien zelfs wel internationale doorbraak. Na twee EP’s die bol stonden van de belofte werd het echter stil rond Naaz. Deze week keert ze terug met haar debuutalbum Never Have I Ever, dat de torenhoge belofte van de EP’s van Naaz alsnog waar maakt. Meer dan waar maakt zelfs, want op haar debuutalbum zet Naaz een reuzenstap. Never Have I Ever is een geweldig indiepop albums met vooral ingetogen songs. Het zijn songs die direct aanspreken, maar het zijn ook songs vol avontuur die nog een flinke tijd door groeien. Naaz is terug van weggeweest en dat is echt geweldig nieuws.