Mon Laferte zette tussen het voorjaar en het najaar van 2021 een reuzenstap van traditioneel klinkende Mexicaanse volksmuziek naar Amerikaanse pop. Op het onlangs verschenen Autopoiética kiest de Chileense muzikante weer een andere weg. Elektronica heeft flink aan terrein gewonnen, maar Mon Laferte is ook haar Zuid-Amerikaanse wortels zeker niet vergeten. Het levert een album van uitersten op, maar op een of andere manier klinken de grote stappen op Autopoiética volkomen logisch. In de beste tracks op het album combineert Mon Laferte twee totaal verschillende werelden en maakt ze niet alleen indruk met muzikaal avontuur, maar ook met haar zeer expressieve zang.
In 2021 besprak ik op de krenten uit de pop twee albums van de Chileense muzikante Mon Laferte. Op SEIS maakte Mon Laferte indruk met door traditionele Mexicaanse volksmuziek geïnspireerde songs, terwijl ze op het later dat jaar verschenen 1940 Carmen koos voor folk, psychedelica en pop. Voor 1940 Carmen verruilde Mon Laferte het sobere Mexicaanse platteland voor de blinkende stadslichten van Los Angeles, maar net als op SEIS slaagde ze er in om ook veel van zichzelf in haar bijzondere muziek te stoppen.
Na mijn liefde voor het zevende en achtste album van Mon Laferte had het eerder dit jaar verschenen Autopoiética een zekerheid moeten zijn, maar in de drukke releaseweken van november viel het album tot twee keer toe net buiten de boot. Dat had ook wel wat met het album zelf te maken, want Autopoiética klinkt weer flink anders dan zijn twee voorgangers. Het is op hetzelfde moment een album dat teruggrijpt op de eerste acht albums van de Chileense muzikante, die Autopoiética thuis opnam tijdens de lockdowns van de coronapandemie.
Autopoiética opent met sfeervolle strijkers, die al snel worden vervangen door elektronica. Het is elektronica die in combinatie met de triphop achtige ritmes associaties oproept met de muziek van Portishead, waardoor we weer een nieuwe kant van Mon Laferte te horen krijgen. Door de Spaanse taal en de expressiever zang van de Chileense muzikante geeft Mon Laferte ook dit keer een eigen draai aan de invloeden die ze verwerkt.
Die eigen draai hoor je in alle songs op het album, want ook als Autopoiética opschuift richting wat traditioneler klinkende Zuid-Amerikaanse muziek, is er altijd wel een bijzondere twist. De ene keer zijn de vocalen op bijzondere wijze vervormt, de volgende keer worden traditioneel klinkende instrumenten gecombineerd met moderne elektronica en zo is er iedere keer wel iets dat de muziek van Mon Laferte voorziet van een flinke dosis eigenzinnigheid en avontuur.
Misschien vond ik het album in november net wat te wispelturig of tweeslachtig, of vielen de experimenten met elektronica niet direct op zijn plek, maar inmiddels ben ik toch ook weer verknocht aan Autopoiética, dat ik toch een stuk interessanter vind dan de andere albums die opdoken in jaarlijstjes met Latin albums. Met het predicaat Latin doe je de muziek van Mon Laferte ook flink te kort, want ook op haar negende album verwerkt ze zeer uiteenlopende invloeden en doet ze dingen die binnen de Latin zeker geen gemeengoed zijn.
In muzikaal opzicht is Autopoiética, met name door de mix van Latijns-Amerikaanse muziek en elektronica een fascinerend album en ook de songs zijn, zeker na enige gewenning, van het niveau dat we van de Chileense muzikante gewend zijn. Mon Laferte maakt echter ook dit keer de meeste indruk met haar stem, die alle kanten op kan. Het is een stem die ik het mooist vind wanneer ze met veel emotie en drama zingt, maar ook de meer ingetogen zang is prachtig.
De diversiteit op Autopoiética is zo groot dat er tussen de 14 tracks ook wel twee of drie songs te vinden zijn die me wat minder aanspreken, maar over het algemeen genomen is ook Autopoiética weer een sterk album van de bijzondere Chileense muzikante, die niet voor niet flink wat Latin Grammy’s in de wacht wist te slepen en ook in Nederland alle aandacht verdient. Erwin Zijleman