Dankzij de zoveelste tip van de Amerikaanse website Paste kwam ik op het spoor van het debuutalbum van de Britse band The Tubs. De band is ontstaan na het uit elkaar vallen van Joanna Gruesome, dat het helaas slechts twee albums vol hield. De eerste worp van The Tubs is raak, want het debuutalbum van de band staat vol aanstekelijke gitaarsongs. Het zijn songs die door flink wat invloeden uit de janglepop flink anders klinken dan noisy gitaarmuziek van Joanna Gruesome, maar de songs van The Tubs zijn zeker niet minder onweerstaanbaar. Dead Meat is goed voor 26 minuten zonnestralen, die bij herhaalde beluistering zeker niet minder aanstekelijk worden.
Leden van de Britse band The Tubs maakten eerder deel uit van de band Joanna Gruesome, die met Weird Sister uit 2013 en Peanut Butter uit 2015 twee geweldige albums afleverde. Het zijn albums die ik zelf omschreef als een mix van Lush, Sleater Kinney, The Dum Dum Girls, The Ramones en Slumber Party, maar de omschrijving “a hint of Lush and a ton of Rush” was met afstand de mooiste (al was het niet de meest treffende).
Joanna Gruesome vermaakte meedogenloos met een gruizig en noisy gitaargeluid, wat fraai contrasteerde met de zoete vrouwenvocalen van de band. Het blijft doodzonde dat Joanna Gruesome is blijven steken op twee albums, maar gelukkig is er leven na de band. Dead Meat, het debuutalbum van The Tubs, borduurt voor een klein deel voort op de twee geweldige albums van Joanna Gruesome, maar tapt vooral uit een ander vaatje.
De muziek van The Tubs vertrouwt veel minder op vrouwenstemmen en maakt ook in muzikaal opzicht andere keuzes. Ook Dead Meat laat hier en daar wat invloeden uit de postpunk horen, maar de songs van The Tubs zijn een stuk minder gruizig dan die van Joanna Gruesome. Invloeden uit de jangle pop hebben daarentegen flink aan terrein gewonnen en ook invloeden uit de 70s Britpop en 80s college rock spelen een voorname rol op Dead Meat.
Een ding is niet veranderd en dat is het feit dat The Tubs net als Joanna Gruesome uitblinkt in het schrijven van onweerstaanbaar lekkere popsongs. Het zijn songs die dit keer vooral worden gedragen door heerlijk jengelende gitaren, die de ruimte vullen met zonnestralen. Het heerlijke gitaarwerk op Dead Meat wordt dit keer voornamelijk gecombineerd met mannenstemmen, wat misschien net wat minder verleidelijk klinkt dan de vrouwenstemmen van Joanna Gruesome, maar ik heb echt helemaal niets aan te merken op de zang van The Tubs, die hier en daar nog een beroep doet op vrouwenstemmen.
Wanneer de onweerstaanbaar lekkere gitaarloopjes worden gecombineerd met diepe bassen komen wat invloeden uit de postpunk aan de oppervlakte, maar ik heb bij beluistering van Dead Meat vooral associaties met de muziek van The Jam en hier en daar ook zeker The Undertones.
Waar postpunk meestal donker gekleurd is, is de muziek van The Tubs vooral zonnig. Het is deels de verdienste van het echt bijzonder lekkere gitaarwerk op het album, maar ook de geweldige melodieën en de aanstekelijke refreinen dragen flink bij aan het geweldige eindresultaat. Dead Meat is een album zonder poespas of opsmuk, maar ondertussen zijn alle songs op het album raak.
Na negen songs en net iets meer dan 26 minuten zit het er al weer op, maar na beluistering van de onweerstaanbare gitaarsongs van The Tubs kan je dag niet meer stuk. Dead Meat is ook nog eens een aangenaam zoekplaatje, want naast de eerder genoemde invloeden heeft de Britse band ook nog wat invloeden uit de folkrock verstopt in haar songs.
Ik heb Dead Meat zelf eerder dit jaar compleet over het hoofd gezien, maar ben blij dat ik het album door de lijst met de beste debuutalbums volgens Paste toch nog heb opgepikt. Het is een album dat door de aanstekelijke songs bijzonder makkelijk weet te verleiden, maar het is ook een veel knapper album dan het bij eerste beluistering lijkt. Erwin Zijleman
De muziek van The Tubs is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://thetubs.bandcamp.com/album/dead-meat.