The Coral zal haar hele carrière aan blijven hikken tegen het zo warm onthaalde debuutalbum uit 2002, maar ondanks de bijna mythische status van dat album heeft de Britse band betere albums gemaakt. Sea Of Mirrors rekende ik daar in eerste instantie niet toe, maar dit is een groeialbum. De wat lome songs doen in eerste instantie vooral verlangen naar de zomer, maar het zijn ook songs die de winter kunnen verwarmen. Het zijn bovendien songs waarvan je de kwaliteit pas ontdekt wanneer je ze wat vaker hebt gehoord. The Coral heeft het hoge niveau van Coral Island wat mij betreft vast weten te houden en laat nog maar eens horen dat het veel meer is dan dat bandje van het roemruchte album uit 2002.
De Britse band The Coral bracht me afgelopen herfst flink in verwarring door op hetzelfde moment twee albums uit te brengen. Sea Of Mirrors verscheen op de streaming media diensten, was fysiek in ruime mate verkrijgbaar en kreeg flink wat aandacht van de muziekpers, terwijl Holy Joe's Coral Island Medicine Show uitsluitend fysiek was te verkrijgen via een beperkt aantal kanalen en nauwelijks aandacht kreeg.
Dat de Britse band prioriteit gaf aan Sea Of Mirrors begreep ik wel, want het album klonk een stuk toegankelijker dan zijn obscure tegenhanger, die ik in eerste instantie overigens wel net wat interessanter vond. Sea Of Mirrors liet ik dan ook al snel liggen, tot ik het album de afgelopen weken tegen kwam in veel en met name Britse jaarlijstjes, waarna ik het album steeds meer ben gaan waarderen.
The Coral dook ruim twintig jaar geleden op vanuit het Britse Hoylake en leverde met haar titelloze debuutalbum een geweldig album af. Het is een album waarop de band een voorliefde laat horen voor zowel Britse als Amerikaanse psychedelica uit de jaren 60, maar waarop ook zeer uiteenlopende andere invloeden niet worden geschuwd.
Sinds het debuutalbum uit 2002 heeft The Coral een aardig stapeltje albums afgeleverd, waarvan ik persoonlijk het in 2005 verschenen The Invisible Invasion de beste vind. Na een paar albums zakte het niveau voor mij wel wat in en verloor ik de band langzaam maar zeker uit het oog, tot in het voorjaar van 2021 het dubbelalbum Coral Island verscheen. Het is een album dat weer klonk als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast en waarop de Britse band zowel invloeden uit de Britse als Amerikaanse popmuziek verwerkte en hierbij zeker niet bleef steken in de archieven van de psychedelica.
Sea Of Mirrors is wat minder bont ingekleurd dan zijn voorganger en laat vooral lekker in het gehoor liggende popsongs horen, die in veel gevallen in het hokje folkrock passen. Het zijn popsongs die prachtig kleurden bij de Indian summer van een paar maanden geleden, maar de afgelopen weken ben ik pas echt gaan houden van het album. Vergeleken met het gelijktijdig verschenen Holy Joe's Coral Island Medicine Show klinkt Sea Of Mirrors misschien wat loom of zelfs gezapig, maar wanneer je eenmaal bent gevallen voor de charmes van het album worden de songs van The Coral steeds verslavender.
Ook op Sea Of Mirrors vindt The Coral de inspiratie vooral in het verre verleden, wat de songs voorziet van een aangenaam nostalgisch tintje. De tijdloze songs van de Britse band klinken op hetzelfde moment niet gedateerd en verwarmen ook in 2023 de ruimte op zeer aangename wijze. Zeker wanneer de strijkers aanzwellen klinkt Sea Of Mirrors wat zoet, maar als je wat beter luistert naar de diepere lagen, hoor je dat de songs op het nieuwe album van de band knap in elkaar zitten.
Bij die aandachtige beluistering zijn de songs op het album me steeds dierbaarder geworden en inmiddels is Sea Of Mirrors voor mij veel meer dan aangenaam muzikaal behang vol nostalgie. Sea Of Mirrors is in Nederland matig ontvangen, terwijl de Britse pers het album onthaalde met zeer positieve recensies. Die vond ik in september wat overdreven, maar inmiddels begrijp ik ze beter dan de wat zure Nederlandse recensies. Erwin Zijleman
