Review: Lucy Dacus - Paradiso, Amsterdam - 16 juni 2025

Het was een hele mooie week voor de Amerikaanse muzikante Lucy Dacus. Ze stond in het weekend op het Best Kept Secret festival in Hilvarenbeek en hierna nog twee avonden in Paradiso. Lucy Dacus stond altijd wat in de schaduw van haar boygenius bandgenoten Julien Baker en Phoebe Bridgers, maar met een viertal prima soloalbums op zak en een tour langs respectabele zalen is ze klaar voor het grote werk.

In een vol Paradiso deed Lucy Dacus op maandagavond heel veel goed. Het geluid stond voor de afwisseling eens niet op orkaansterkte, de belichting was sober maar smaakvol en de Amerikaanse muzikante had een prima band om zich heen verzameld, met violiste en toetseniste Phoenix Rousiamanis als blikvanger. Paradiso was ook nog eens gevuld met een razend enthousiast en vooral vrouwelijk publiek dat de Amerikaanse muzikante vanaf de eerste noten warm onthaalde. 

Lucy Dacus heeft zelf ook veel te bieden. Ze is een wat bescheiden maar hierdoor ook innemende podiumpersoonlijkheid en beschikt over een hele mooie stem, die zowel in zeer ingetogen als in wat stevigere en uitbundigere songs uitstekend tot zijn recht komt. Op het podium klinkt haar stem minstens net zo mooi als op haar albums en dat is heel knap.

Met inmiddels vier uitstekende studioalbums en de muziek van boygenius om uit te kiezen is ook het samenstellen van een aansprekende en gevarieerde setlist geen probleem. Op de mooi opgebouwde setlist stonden een twintigtal prima songs. Haar band schakelt makkelijk tussen indiefolk, indiepop en indierock en Lucy Dacus doet dit zelf ook.

Kortom, alle ingrediënten voor een memorabele avond waren aanwezig, maar op een of andere manier bleef Lucy Dacus wat mij betreft steken op het niveau "gewoon goed". Waar dat precies aan lag weet ik niet zo goed. Misschien was het allemaal net wat te vlak, al maakte de Amerikaanse muzikante een paar keer flinke indruk met haar stem. Misschien lijken haar songs, ondanks het passen in meerdere hokjes, toch net wat teveel op elkaar. Of misschien stond ik net niet genoeg open voor Lucy Dacus. Ik weet het niet.

Het zal deels aan mij gelegen hebben, want Lucy Dacus kreeg Paradiso maandagavond makkelijk aan haar voeten en lijkt klaar voor een nog wat grotere zaal. We gaan het zien. Erwin Zijleman

Review: Jazmine Mary - I Want To Rock And Roll

Laat je niet misleiden door de titel en de cover, want ook op I Want To Rock And Roll maakt Jazmine Mary vooral ingetogen en bijzonder mooie muziek met vooral invloeden uit de folk, maar ook voldoende eigenzinnigheid
Jazmine Mary werd me een jaar of vier geleden getipt en ik was direct overtuigd van de kwaliteiten van de vanuit Nieuw-Zeeland opererende muzikante met Australische wortels. De muziek van Jazmine Mary is folky met hier en daar wat jazzy accenten, maar heeft een bijzonder eigen geluid. Dat is deels de verdienste van de avontuurlijke songs en de zeer smaakvolle instrumentatie, maar het is wat mij betreft de stem van Jazmine Mary die de meeste aandacht trekt. Het is een bijzondere stem, maar ook een stem die zich makkelijk opdringt en die alleen maar mooier wordt naarmate je er vaker naar luistert. Ook het derde album van deze bijzondere muzikante is weer een enorme aanrader.

De Nieuw-Zeelandse muziekwinkel Flying Out wees me net iets meer dan vier jaar geleden op het officiële debuutalbum van de van oorsprong Australische muzikante Jazmine Mary. Op The Licking Of A Tangerine imponeerde het alter ego van Jazmine Rose Phillips met songs die ze zelf in het hokje ‘dreamfolk’ duwde. 

Op The Licking Of A Tangerine liet Jazmine Mary horen dat ze een lekker eigenzinnige muzikante is die ook nog eens beschikt over een bijzonder stemgeluid. De muziek van Jazmine Mary, die inmiddels al enige tijd Tamaki Makaurau (Auckland) als thuisbasis heeft, klonk daarom anders dan andere albums van dat moment, maar de mix van folk en pop, met veel akoestische gitaren, maar hier en daar ook jazzy blazers, was zeker niet ontoegankelijk. 

Jazmine Mary wist het niveau van The Licking Of A Tangerine makkelijk te evenaren op het twee jaar geleden verschenen DOG, dat deels in het verlengde lag van zijn voorganger. Ook DOG was een zeer sfeervol ingekleurd album, met een wat grotere rol voor piano en strijkers, en het was bovendien een album waarop Jazmine Mary haar teksten in een aantal songs meer voordroeg dan zong. Daar ben ik normaal gesproken niet zo gek op, maar de stem van de muzikante uit Nieuw-Zeeland deed het ook in de bijna gesproken teksten prachtig. 

We zijn inmiddels weer twee jaar verder en Jazmine Mary is terug met haar derde album. Net als The Licking Of A Tangerine is het deze week verschenen I Want To Rock And Roll met ruim een half uur muziek een vrij kort album, maar de muzikante uit Auckland heeft ook dit keer veel te bieden. 

Op basis van de titel van het album en de afbeelding op de cover, die Jazmine Mary laat zien als een wat verlopen rockchick, verwachte ik heel even een grote koerswijziging op het nieuwe album van Jazmine Mary, maar I Want To Rock And Roll ligt gelukkig in het verlengde van haar vorige twee albums. De elektrische gitaren zijn in de koffer gebleven, want ook dit keer kiest Jazmine Mary vooral voor stemmige en ingetogen klanken. De muziek op het album is weer bijzonder subtiel, met incidenteel bijzondere accenten van blazers, maar vaak folky klanken. 

Ook op I Want To Rock And Roll is de zang van Jazmine Mary weer sfeerbepalend. Het tempo in de zang is over het algemeen laag, maar op het nieuwe album zingt Jazmine Mary vooral en daar ben ik blij mee. De Nieuw-Zeelandse muzikante beschikt over een bijzondere stem en die is de afgelopen jaren alleen maar mooier geworden. Het is een stem die de songs op I Want To Rock And Roll voorziet van een bijzonder karakter en dat bijzondere karakter wordt versterkt door de avontuurlijke klanken op het album, dat toch weer net wat anders klinkt dan zijn twee voorgangers. 

I Want To Rock And Roll bevat helaas maar net iets meer dan een half uur muziek, maar het niveau ligt in dit half uur wel bijzonder hoog. De songs van Jazmine Mary zitten knap in elkaar en klinken duidelijk anders dan de muziek van haar collega singer-songwriters. I Want To Rock And Roll van Jazmine Mary laat horen dat het niveau binnen de Nieuw-Zeelandse muziekscene nog altijd bijzonder hoog ligt, maar ook binnen het stapeltje uitstekende Nieuw-Zeelandse albums dat dit jaar voorbij is gekomen kan het nieuwe album van Jazmine Mary met de besten mee. Erwin Zijleman

De muziek van Jazmine Mary is verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikante: https://jazminemary.bandcamp.com/album/i-want-to-rock-and-roll.

Review: Sorry Girls - Dreamwalker

Het Canadese duo Sorry Girls vermengt op Dreamwalker op fraaie wijze invloeden uit de jaren 70, 80 en het heden en overtuigt met verzorgde maar ook aangenaam warm klinkende popsongs vol zonnestralen
Dreamwalker van Sorry Girls is zo’n album dat eigenlijk direct bekend in de oren klinkt en ook direct aangenaam klinkt. Dat het album van het Canadese duo bekend klinkt heeft zeker te maken met de echo’s uit de jaren 70 en 80 die door klinken op het album. Dreamwalker klinkt direct aangenaam door de mooie klanken op het album en de al even mooie zang van Heather Foster Kirkpatrick. Bij dit soort albums moet je vervolgens maar afwachten of het ook na een paar keer horen nog steeds leuk is en ook dat zit goed bij Sorry Girls. Het duo uit Montreal schrijft immers ook nog eens prima songs, die op knappe wijze een brug slaan tussen invloeden uit het verleden en het heden.

Uit nostalgische overwegingen grijp ik op Spotify met enige regelmaat naar playlists waarin de jaren 80 centraal staan. Ik heb een duidelijke voorkeur voor het alternatievere werk uit het decennium, maar ben ook niet vies van playlists waarin vooral songs voorbij komen die zich ergens op het snijvlak van verantwoorde en juist wat cheesy 80s pop bevinden. Op dit soort playlists zouden een aantal songs die zijn te vinden op Dreamwalker van Sorry Girls in muzikaal opzicht niet misstaan, maar Dreamwalker is een gloednieuw album. 

Het is het derde album van Sorry Girls, dat een duo uit Montreal is. De vorige twee albums van Heather Foster Kirkpatrick en Dylan Konrad ken ik niet, maar Dreamwalker ging er een paar dagen geleden in als koek en dat is sindsdien niet meer veranderd. Dat heeft zeker te maken met de zomerse temperaturen van het moment, want Sorry Girls maakt muziek die uitstekend gedijt in het huidige seizoen. 

Op Dreamwalker laat Sorry Girls vooral melodieuze en lekker in het gehoor liggende popsongs horen. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal zeer verzorgd. Het is hier en daar misschien wel erg gepolijst, maar het Canadese duo blijft wat mij betreft een album lang aan de goede kant van de streep. Ondanks het gebruik van veel synths heeft het nieuwe album van Sorry Girls een warm geluid. Door de synths herinnert de muziek van het duo uit Montreal aan veel muziek die in de jaren 80 werd gemaakt, maar Dreamwalker bevat ook uitstapjes naar de jaren 70. 

Wanneer ik zoek naar vergelijkingsmateriaal uit de jaren 80 kom ik vooral bij Cock Robin uit. Dat tweetal was goed voor veel vocaal vuurwerk en laat zich in dat opzicht niet goed vergelijken met Sorry Girls, maar in muzikaal opzicht hoor ik flink wat raakvlakken. Een zoektocht naar vergelijkingsmateriaal uit de jaren 70 brengt me in eerste instantie bij het Fleetwood Mac van de tweede helft van het decennium. Het zijn invloeden die je veel vaker hoort op het moment, en eigenlijk al sinds de late jaren 70, maar door de invloeden uit de jaren 80 klinkt Sorry Girls toch weer net anders dan de bands die zich vooral door de gouden jaren van Fleetwood Mac hebben laten beïnvloeden. 

In muzikaal opzicht klinkt Dreamwalker zoals gezegd aangenaam, warm en verzorgd en dat geldt eigenlijk ook voor de zang van Heather Foster Kirkpatrick. De Canadese muzikante beschikt over een zeer aangename stem, die misschien niet heel uitgesproken is, maar er wel voor zorgt dat de songs van Sorry Girls nog wat aangenamer klinken. Het is bovendien een stem die lang aan kracht wint, waardoor ik Dreamwalker steeds mooier vind.

Dreamwalker zorgt door de muziek en de zang eigenlijk al direct voor een goed gevoel en dat gevoel wordt nog wat aangenamer door de prima songs van het tweetal uit Montreal. Heather Foster Kirkpatrick en Dylan Konrad hebben zich absoluut laten beïnvloeden door muziek van een aantal decennia geleden, maar Dreamwalker is zeker geen album met alleen maar retro. De songs van Sorry Girls hebben een nostalgisch tintje, maar staan ook zeker in het heden. 

Het album viel de afgelopen week helaas wat tussen wal en schip en heeft nog niet heel veel aandacht gekregen van de muziekpers, maar Dreamwalker van Sorry Girls is wat mij betreft een album dat de mooie zomerdagen van het moment kan voorzien van een hele aangename en goed gemaakte soundtrack, die vervolgens meer seizoenen mee kan. Erwin Zijleman

De muziek van Sorry Girls is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Canadese duo: https://sorrygirls.bandcamp.com/album/dreamwalker.

Dreamwalker van Sorry Girls is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Review: Sea Lemon - Diving For A Prize

Sea Lemon, een project van de Amerikaanse muzikante Natalie Lew, maakt op Diving For A Prize geen geheim van alle inspiratie uit het verleden, maar levert desondanks een album af dat maar moeilijk is te weerstaan

Ik heb een enorm zwak voor dreampop uit de jaren 90 en kan ook prima overweg met bands uit het heden die zich laten inspireren door de muzikale helden uit het verleden. Verzadiging ligt hier echter wel op de loer, zeker wanneer dreampop uit het verleden in alle opzichten beter is. Ik begon daarom met enige reserves aan het debuutalbum van Sea Lemon, maar wat heeft de band rond de Amerikaanse muzikante Natalie Lew een heerlijk album gemaakt. Het is een album vol referenties naar de dreampop uit de jaren 90, maar Sea Lemon doet op haar debuutalbum echt alles goed en geeft ook een eigenzinnige draai aan al die prachtige invloeden uit het verleden.

Diving For A Prize van Sea Lemon komt deze week misschien niet in aanmerking voor de originaliteitsprijs, maar ik kan het album echt met geen mogelijkheid weerstaan. Het is ook nog eens een album dat alleen maar beter wordt, waardoor ik maar blijf luisteren naar het eerste album van Sea Lemon. 

Sea Lemon is een project van de Amerikaanse muzikante Natalie Lew, die momenteel Seattle, Washington, als thuisbasis heeft. Ze maakte Diving For A Prize samen met producer en muzikant Andy Park, die ik vooral ken van Noah Gundersen en Death Cab For Cutie. 

Het in de studio van Andy Park gemaakte debuutalbum van Sea Lemon maakt zeker geen geheim van de belangrijkste inspiratiebronnen. Wanneer de eerste noten van het album uit de speakers komen ben je onmiddellijk terug in de jaren 90 en om precies te zijn in de hoogtijdagen van de shoegaze en met name de dreampop. 

Het debuutalbum van het project van Natalie Lew bevat alle ingrediënten die albums in de genoemde genres zo aangenaam maakten. Dat betekent dat wonderschone en zeer melodieuze gitaarakkoorden de ruimte prachtig vullen, dat hier en daar subtiele gitaarmuren worden opgebouwd, dat atmosferische en wat kille synths zorgen voor een dun laagje nevel en dat bas en drums tekenen voor een zeer solide basis. 

Het betekent bovendien dat de zang dromerig en verleidelijk klinkt, maar op hetzelfde moment ook wat onderkoeld. Het is een inmiddels bekend recept, dat sinds de jaren 90 op talloze albums is gebruikt, maar ik hoor het niet vaak zo mooi als op Diving For A Prize van Sea Lemon. 

Het debuutalbum van Sea Lemon is een album dat continu herinneringen oproept aan de bands die ik in de jaren 90 hoog had zitten, maar het project van Natalie Lew laat zich uiteindelijk toch niet één op één vergelijken met de kroonjuwelen van de dreampop en dat is knap. 

Natalie Lew schreef niet alleen de songs op het album en tekende voor een deel van de muziek, maar ze bepaalt met haar stem ook voor een belangrijk deel het geluid van Sea Lemon. Het is een zachte en dromerige stem die gemaakt is voor dreampop, maar hoe vaker ik naar Diving For A Prize luister, hoe mooier ik de zang op het album vind. 

Ook in muzikaal opzicht maakt Sea Lemon makkelijk indruk, want alles klinkt even mooi, waarbij vooral de gitaarlijnen een compliment verdienen. Natuurlijk blijven Natalie Lew en Andy Park dicht bij het inmiddels bekende recept van de dreampop, maar ze hebben de receptuur wel op subtiele wijze gemoderniseerd, waardoor Diving For A Prize frisser en net wat eigenzinniger klinkt dan andere recent verschenen dreampop albums. De songs van de muzikante uit Seattle klinken door alle bekende ingrediënten onmiddellijk vertrouwd, maar Natalie Lew durft ook buiten de lijntjes van de dreampop en de shoegaze te kleuren, al doet ze dat op subtiele wijze. 

Door mijn enorme zwak voor dreampop speelde de Amerikaanse muzikante bij mij vrijwel direct een gewonnen wedstrijd en dat zal bij veel liefhebbers van het genre niet anders zijn. Ook een ieder die denkt dat er alleen in de jaren 90 goede dreampop werd gemaakt of juist helemaal niet bekend is met het genre kan ik zeker aanraden om eens naar Diving For A Prize van Sea Lemon te luisteren, bij voorkeur op de lome momenten van de dag. Erwin Zijleman

De muziek van Sea Lemon is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://sealemonmusic.bandcamp.com/album/diving-for-a-prize.

Review: Chloe Foy - Complete Fool

Na haar zeer fraaie debuutalbum Where Shall We Begin maakt de Britse singer-songwriter Chloe Foy ook op haar tweede album Complete Fool weer indruk met haar eigenzinnige variant van Britse folk
Where Shall We Begin, het debuutalbum van Chloe Foy, kreeg vier jaar geleden minder aandacht dan het album verdiende. Ook Complete Fool, het deze week verschenen tweede album van de Britse muzikante staat nog niet in de schijnwerpers, maar dat moet echt gaan veranderen. Ook het tweede album van Chloe Foy ademt immers kwaliteit. Dat hoor je in de knappe productie van het album en in de mooie en veelzijdige muziek, maar je hoort het vooral in de bijzondere songs op Complete Fool en in de echt prachtige stem van Chloe Foy. De Britse muzikante maakt met haar mix van folk en een beetje pop muziek in een genre waarin de concurrentie moordend is, maar Chloe Foy is echt heel goed.

Bij de naam Chloe Foy moest ik diep graven in het geheugen. Dat is ook niet zo gek, want haar debuutalbum Where Shall We Begin is deze maand precies vier jaar oud en dat is in de muziek best lang, zeker met het enorme aanbod van de afgelopen jaren. Sindsdien heb ik niet zo veel meer gehoord van de Britse muzikante, waardoor ik haar naam eerlijk gezegd bijna vergeten was. Gelukkig zat haar naam nog wel ergens in het geheugen, want ik was vier jaar geleden behoorlijk onder de indruk van het debuutalbum van de muzikante uit het Britse Gloucestershire en had haar nieuwe album daarom niet graag gemist. 

Op haar debuutalbum begon Chloe Foy bij de Britse folk uit het verleden, maar gaf ze ook een eigen draai aan de invloeden uit dit genre. Where Shall We Begin was het debuutalbum van de Britse muzikante, maar het klonk door de hoge kwaliteit van de songs, de muziek en de zang wat mij betreft geen moment als een debuutalbum. 

Ik heb Where Shall We Begin er voor de release van Complete Fool nog eens bij gepakt en begon daarom met best hoge verwachtingen aan het nieuwe album van Chloe Foy. Het is een album dat eigenlijk vrijwel onmiddellijk laat horen dat de Britse muzikante deze hoge verwachtingen makkelijk aan kan. Ook op haar tweede album maakt Chloe Foy muziek die is te karakteriseren als Britse folk, maar ze laat zich zeker niet in het strakke keurslijf van het genre persen. 

Het debuutalbum werd getekend door de dood van haar vader, wat zorgde voor nogal melancholische songs. Op Complete Fool klinkt de muziek van Chloe Foy wat opgewekter, zonder dat dit ten koste is gegaan van de intensiteit van haar songs. Net als op haar debuutalbum valt bij beluistering van Complete Fool op dat Chloe Foy een getalenteerd songwriter is. Haar songs klinken direct aangenaam, maar het zijn ook songs waarin van alles gebeurt, waardoor het album nog lang aan kracht wint. 

Net als het debuutalbum klinkt ook het tweede album van de Britse muzikante in muzikaal opzicht bijzonder mooi. Chloe Foy kiest op Complete Fool voor een wat voller geluid, met hier en daar flink wat strijkers, maar ze varieert ook flink met de klanken op het album, waardoor Complete Fool nog wat diverser klinkt dan zijn voorganger. Het is een geluid dat bestaat uit meerdere lagen, die de muziek voorzien van veel diepte en detail. Het is allemaal fraai geproduceerd door Harry Fausing Smith, met wie Chloe Foy intensief samenwerkt op het album. 

De songs en de muziek op Complete Fool zijn prachtig, maar de stem van de Britse muzikante vind ik nog net wat mooier. Chloe Foy beschikt over een heldere stem, die het goed doet in de folky songs op het album, maar ze zingt ook met veel precisie en veel gevoel, waardoor de zang op het album in alle tracks raak is. 

De Britse muzikante heeft tien nieuwe songs geschreven, die samen goed zijn voor ruim een half uur muziek. Van mij had Complete Fool best wat langer mogen duren, al is het maar omdat het album geen zwak moment kent. Een aantal Britse muzieksites met een voorkeur voor Britse folk en Amerikaanse rootsmuziek is inmiddels zeer enthousiast over het tweede album van Chloe Foy, maar net als haar debuutalbum verdient ook het bijzonder mooie Complete Fool veel meer aandacht. Erwin Zijleman

De muziek van Chloe Foy is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://chloefoymusic.bandcamp.com/album/complete-fool.

Complete Fool van Chloe Foy is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: The Beach Boys - Pet Sounds (1966)

De vorige week overleden Amerikaanse muzikant Brian Wilson heeft ons veel mooie muziek nagelaten, maar op het volgend jaar alweer 60 jaar oude Pet Sounds van The Beach Boys hoor je hem op zijn allerbest
Hoeveel popsongs zijn er van het kaliber van God Only Knows, dat je ook bij de duizendste keer horen nog weet te ontroeren? Het is een song die afkomstig is van het album Pet Sounds van The Beach Boys, dat gezien wordt als het meesterwerk van Brian Wilson. Daar valt niets op af te dingen want Pet Sounds was en is een sensationeel album en zal dat ook altijd blijven. Dat heeft alles te maken met de kwaliteit van de songs, maar ook de arrangementen en orkestraties en de prachtige zang en harmonieën op het album hebben bijgedragen aan de mythische status die het album zo langzamerhand heeft. Brian Wilson is niet meer, maar zijn muziek zal altijd voortleven.

Afgelopen week overleed Brian Wilson op 82-jarige leeftijd. De Amerikaanse songwriter en muzikant had al langer een broze gezondheid, maar desondanks kwam het nieuws van zijn overlijden hard aan. Brian Wilson moet immers worden gerekend tot de allergrootsten uit de geschiedenis van de popmuziek. Zijn leven als popmuzikant speelde zich grotendeels buiten de schijnwerpers af, maar zonder Brian Wilson had de popmuziek van nu er ongetwijfeld anders uit gezien. 

Bij Brian Wilson denk je aan The Beach Boys en bij The Beach Boys denk ik aan Pet Sounds, maar de Amerikaanse muzikant heeft meer moois op zijn naam staan. Het verloren album SMiLE bijvoorbeeld, dat hij onder zijn eigen naam uitbracht, maar ook albums van The Beach Boys als Wild Honey, Friends, Sunflower en zeker ook Surf’s Up zijn albums die een plekje verdienen in de eregalerij van de popmuziek, al kregen ze niet allemaal de waardering die ze verdienden. 

Toen Brian Wilson te maken kreeg met mentale problemen was het gedaan met The Beach Boys en het zou ook even duren voor hij als solomuzikant weer boven kwam drijven, maar in de jaren dat Brian Wilson actief was in de popmuziek leverde hij een bijdrage die niet vergeten mag worden. Ik wilde voor de afwisseling eens niet stil staan bij Pet Sounds, maar het is voor mij toch met afstand het beste dat Brian Wilson heeft gemaakt, waardoor ik toch weer bij dit album uit kom. 

Pet Sounds verscheen in 1966. The Beach Boys timmerden op dat moment al een aantal jaren aan de weg met songs die in eerste instantie vooral over surfen en meisjes gingen, maar in de loop der jaren aan diepgang hadden gewonnen. The Beach Boys waren groot in de Verenigde Staten, maar Brian Wilson keek ook naar het Verenigd Koninkrijk, waar ook een interessant bandje aan de weg timmerde. 

Dat bandje zou in 1967 met Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band een sensationeel album afleveren, maar The Beach Boys deden dit al een jaar eerder met Pet Sounds. Het is een album dat vergeleken met de meeste andere muziek van dat moment een aantal reuzenstappen zette. Pet Sounds is in productioneel en muzikaal opzicht een fascinerend album en ook de songs op het album zijn van een bijzonder hoog niveau. 

Brian Wilson voorzag Pet Sounds van een geluid dat nog steeds uniek klinkt en dat heel veel invloed zou hebben, onder andere op het eerder genoemde Britse bandje. Het geluid op Pet Sounds valt op door de bijzondere en vaak stevig aangezette orkestraties, het gebruik van zeer uiteenlopende klanken en zeker ook de fantastisch klinkende stemmen, koortjes en harmonieën. 

Maar het album bevat ook een serie geweldige songs. Het zijn zeer melodieuze songs en vaak ook complex in elkaar stekende songs, maar het album bevat met God Only Knows ook een op het eerste gehoor misschien betrekkelijk eenvoudige popsong, die echter wel uitgeroeide tot een van de mooiste popsongs aller tijden en iedere keer weer goed is voor kippenvel.

Als ik nu naar Pet Sounds luister vind ik de rijke orkestraties, de complexe arrangementen en de bijzonder mooie zang nog altijd bijzonder indrukwekkend of zelfs overweldigend, maar hoe moet dat in 1966 zijn geweest, toen het album zorgde voor een muzikale aardverschuiving, voor iedereen die het destijds horen wilde natuurlijk. Pet Sounds is zeker niet het enige mooie dat de vorige week overleden Brain Wilson ons heeft nagelaten, maar is wel het meest indrukwekkende bewijs van zijn genialiteit. Erwin Zijleman

Pet Sounds van The Beach Boys is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coke bottle green), 29,99 euro

LP (stereo), 29,99 euro

LP (mono), 29,99 euro

CD, 9,99 euro

Review: Van Morrison - Remembering Now

Van Morrison is niet meer zo goed als in de jaren 60 en 70 en je weet inmiddels wat je van hem kunt verwachten, maar desondanks is het deze week verschenen Remembering Now een album dat in positieve zin weet te verrassen
Ik had Van Morrison een paar jaar geleden afgeschreven vanwege zijn merkwaardige gedachtenkronkels en wat mindere albums, maar met Remembering Now heeft hij me toch weer verrast. De Noord-Ierse muzikant wordt deze zomer 80 jaar oud, maar op zijn 47e album is hij nog verrassend goed bij stem. Bijgestaan door een flink aantal gelouterde muzikanten zet hij het typische Van Morrison geluid neer en dat is dit keer gegoten in een serie aansprekende songs. Echt nieuwe dingen hoor ik niet op Remembering Now, maar het is wel een album dat kwaliteit ademt en dat laat horen dat Van Morrison op hoge leeftijd nog steeds prima albums kan afleveren.

Natuurlijk maakte Van Morrison zijn beste albums in de jaren 60 en 70. Albums als Astral Weeks, Moondance, Tupelo Honey, Saint Dominic's Preview, Veedon Fleece en Into The Music zijn inmiddels volkomen terecht tot klassiekers uitgegroeide albums waarop de Noord-Ierse muzikant op de toppen van zijn kunnen presteert. 

In de jaren 80 waren er nog wat uitschieters maar ook niet meer dan dat en in de jaren 90 was het aantal lichtpuntjes wat mij betreft nog wat kleiner, maar in de afgelopen vijfentwintig jaar was Van Morrison meerdere keren goed voor hele respectabele albums, die misschien niet zo goed waren als de bovengenoemde klassiekers, maar in het aanbod van dat moment prima mee konden. 

Ik was nooit gecharmeerd van de persoon Van Morrison, maar toen hij tijdens de coronapandemie ook nog eens complottheorieën omarmde en zich manifesteerde als heuse wappie ging ik er van uit dat het boek zo langzamerhand wel gesloten kon worden. Van Morrison revancheerde zich de afgelopen twee jaar echter met albums die niet zo goed aansloten bij mijn muzikale smaak maar wel kwaliteit lieten horen en gooit er nu weer een regulier album tegenaan. 

De Noord-Ierse muzikant heeft inmiddels een kleine vijftig (de officiële teller staat op 47) albums op zijn naam staan en hoopt over iets meer dan twee maanden zijn tachtigste verjaardag te vieren, maar het deze week verschenen Remembering Now laat horen dat hij nog altijd prima albums kan maken. Ik ga Remembering Now niet vergelijken met de eerder genoemde klassiekers, want dat zou niet eerlijk zijn, maar als ik het album vergelijk met de andere deze week verschenen albums schaar ik het absoluut onder de betere albums van deze week. 

Remembering Now is direct vanaf de eerste noten een typisch Van Morrison album. Dat heeft alles te maken met zijn uit duizenden herkenbare stem, die na al die jaren in de muziek nog verrassend goed klinkt. Hier en daar hoor je wel wat slijtage op de inmiddels bijna 80 jaar oude stembanden, maar Van Morrison zingt nog altijd met veel passie en soul en veegt de vloer aan met een hele generatie nieuwe ‘soulzangers’. 

Ook in muzikaal opzicht tapt Van Morrison op zijn nieuwe album niet uit een ander vaatje. Ook Remembering Now bevat weer de inmiddels bekende mix van rhythm & blues, soul en invloeden uit de Keltische muziek. Remembering Now is voorzien van een lekker vol geluid, dat is volgestopt met geweldig gitaarwerk, stuwende orgels, de nodige strijkers en flink wat blazers, af en toe verrijkt met de saxofoon van de oude meester zelf. 

Op het aantal muzikanten is zeker niet bezuinigd en dat heeft de oude meester ook niet op de achtergrondvocalisten, die zijn stem fraai ondersteunen. Het is een geluid dat herinnert aan de vroege albums van Van Morrison en aan een album als Avalon Sunset uit 1989, een van de meest succesvolle albums uit het tweede deel van de carrière van de muzikant die werd geboren in Belfast. 

Bijna zeventig minuten is veel muziek en meestal teveel, maar Remembering Now houdt de aandacht verrassend makkelijk vast met de mooie arrangementen, de geweldige muzikanten en de soulvolle strot van Van Morrison, die wat van het pad was de afgelopen jaren, maar gelukkig weer helemaal terug is. Erwin Zijleman

Remembering Now van Van Morrison is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (coloured), 36,99 euro

2LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Nadah El Shazly - Laini Tani

Nadah El Shazly integreert op haar album Laini Tani op fascinerende en echt bijzonder mooie wijze twee totaal verschillende muzikale werelden en creëert een nieuw geluid dat afwisselend intrigeert en betovert
Het nieuwe album van de van oorsprong Egyptische muzikante Nadah El Shazly kon de afgelopen week rekenen op vrijwel uitsluitend zeer lovende recensies. Dat is best bijzonder, want ze maakt muziek waar je best even aan moet wennen. Het is muziek die zich heeft laten beïnvloeden door de muziek waarmee Nadah El Shazly in Cairo opgroeide, maar ook de eigenzinnige muziekscene van haar huidige woonplaats Montreal drukt een stempel op dit bijzondere album. Laini Tani klinkt hierdoor anders dan alle andere albums van het moment, maar weet al snel de juiste snaar te raken.

Het vorige week verschenen Laini Tani van de van oorsprong Egyptische muzikante Nadah El Shazly heb ik in eerste instantie heel vluchtig beluisterd, om vervolgens al snel te concluderen dat haar muziek net wat te ver buiten mijn muzikale comfort zone lag. Die conclusie heb ik helaas wat te snel getrokken, want aangemoedigd door flink wat hele lovende recensies heb ik het opnieuw geprobeerd met het album en ben ik alsnog gevallen voor de bijzondere muziek van Nadah El Shazly. 

De in het Egyptische Cairo geboren muzikante woont en werkt inmiddels al een aantal jaren vanuit het Canadese Montreal, maar is haar Egyptische wortels zeker niet vergeten. Nadah El Shazly heeft al een aantal albums op haar naam staan, waaronder een filmsoundtrack en een album dat ze samen maakte met Elvin Brandhi, maar Laini Tani is mijn eerste kennismaking met haar bijzondere muziek. 

Het is muziek die deels is geworteld in de experimentele muziekscene van Montreal, maar Nadah El Shazly dompelt je ook flink onder in de Egyptische muziek waarmee ze opgroeide. Het levert een fascinerend album op, dat in eerste instantie misschien weinig houvast biedt, maar dat al snel verandert in een hele bijzondere luistertrip, die van alles met je doet. 

De Egyptische wortels van Nadah El Shazly hoor je vooral in de zang, maar ook in de muziek duiken hier en daar accenten op die je niet hoort in de popmuziek die in Europa of de Verenigde Staten wordt gemaakt. In veel songs op het album maakt Nadah El Shazly muziek die zich vooral in een laag tempo voortsleept. Het is een tempo dat wordt aangeven door wat lome en orientaals aandoende ritmes, die de muziek een bijzondere impuls geven. 

De songs van de Egyptische muzikante worden verder gevuld met organische klanken, waaronder een harp, maar Nadah El Shazly grijpt ook met enige regelmaat naar bijzondere elektronica. Zeker wanneer de elektronica domineert kan Laini Tani behoorlijk experimenteel of zelfs vervreemdend klinken, maar het album klinkt net zo makkelijk zonnig en zorgeloos of juist stemmig en beeldend. 

Ik moet toegeven dat ik een zwaar experimentele track als Enti Fi Neama maar moeilijk trek, maar wanneer Nadah El Shazly de krochten van de underground scene van Montreal weer even verruild voor een bazaar in Cairo ben ik direct weer bij de les. Het is knap hoe de Egyptische muzikante je continu heen en weer slingert tussen avontuurlijke elektronica en muziek uit het land waarin ze geboren werd met hier en daar nog een vleugje neoklassiek. 

Laini Tani is door het experiment en het continue schakelen tussen twee totaal verschillende werelden zeker geen makkelijk te doorgronden album, al heb ik zelf ervaren dat het album zich bij de tweede keer horen al veel makkelijker opdringt. Laini Tani van Nadah El Shazly doet me af en toe wel wat denken aan de muziek die Arooj Aftab maakt, al gebruikt de Pakistaanse muzikante voor een belangrijk deel andere ingrediënten als Nadah El Shazly en laten de twee zich beïnvloeden door verschillende genres. Wat de muziek van Arooj Aftab en Nadah El Shazly gemeen hebben is het wat mysterieuze en zeker ook bezwerende karakter. 

De zeer lovende recensies die de afgelopen week zijn verschenen over Laini Tani van Nadah El Shazly hebben we niet alleen aangezet tot het met volledige aandacht beluisteren van het album, maar ik begrijp ze inmiddels ook helemaal. Wat een mooi en fascinerend album. Erwin Zijleman

De muziek van Nadah El Shazly is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Egyptische muzikante: https://nadahelshazly.bandcamp.com/album/laini-tani.

Laini Tani van Nadah El Shazly is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 36,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Phoebe Rings - Aseurai

Phoebe Rings uit het Nieuw-Zeelandse Auckland strooit op haar debuutalbum Aseurai driftig met zonnestralen en heeft de bijzonder aangenaam en verleidelijke klinkende stem van Crystal Choi als kers op de taart
Op een mooie zomerdag als vandaag heb ik geen behoefte aan zware en donkere klanken maar aan lichtvoetige muziek met flink wat zonnestralen en als het even kan wat zwoele en broeierige accenten. Je bent hiervoor aan het juiste adres bij de Nieuw-Zeelandse band Phoebe Rings, die een uitstekend moment heeft uitgekozen voor de release van haar debuutalbum Aseurai. De band kan uitstekend uit de voeten met zonnige en wat jazzy klanken, maar schuwt ook een vleugje 80s kitsch niet. Het combineert allemaal prachtig met de geschoolde maar ook bijzonder aangename stem van frontvrouw Crystal Choi, die de muziek van haar band flink verder optilt.

Tips over interessante albums uit Nieuw-Zeeland krijg ik meestal uit het land zelf, maar Aseurai van de Nieuw-Zeelandse band Phoebe Rings kon ook in de rest van de wereld op veel aandacht en hele goede recensies rekenen, waardoor deze tip uit alle windstreken op me af kwam. Phoebe Rings is een band uit het Nieuw-Zeelandse Auckland en is geformeerd rond zangeres en songwriter Crystal Choi. De oorspronkelijk uit Zuid-Korea afkomstige singer-songwriter is geschoold als jazzmuzikante en dat hoor je op Aseurai. 

De titel Aseurai komt overigens uit het Koreaans en wordt nogal uiteenlopend vertaald, maar ik hou het op “around you in the atmosphere, hard to reach, fading away”. Het zijn woorden die zeker niet allemaal van toepassing zijn op de muziek, die de Nieuw-Zeelandse band maakt op haar eerste album. Sterker nog, de muziek van Phoebe Rings klinkt aards, verleidt makkelijk en blijft lekker hangen. 

Wat direct opvalt bij beluistering van Aseurai is dat Crystal Choi beschikt over een bijzonder aangename stem. De zang op het debuutalbum van de band uit Auckland is zwoel en verleidelijk maar ook warm en dromerig. Je hoort goed dat Crystal Choi is opgeleid als jazzzangeres, want haar zang klinkt zeker jazzy. De stem van de Zuid-Koreaanse muzikante doet het geweldig op een warme zomerdag als vandaag, want de zang op Aseurai nodigt uit tot luieren of in ieder geval tot alles even in een lagere versnelling doen. 

De muziek van Phoebe Rings klinkt ook jazzy, zeker in de gitaarakkoorden, maar de band flirt ook met dreampop, zonder direct te raken aan de grote voorbeelden in het genre, en is ook niet vies van een vleugje disco. Naar verluidt is de muziek van de band uit Auckland ook stevig geïnspireerd door Japanse en Zuid-Koreaanse popmuziek, maar ik ben onvoldoende thuis in deze genres om dit te kunnen beamen. 

In een aantal recensies wordt Beach House genoemd als referentie, maar dat hoor ik eerlijk gezegd niet. Af en toe hoor ik wat van de eerste jaren van The Cardigans of van Belle And Sebastian, maar echt goed vergelijkingsmateriaal vind ik ook dat niet. Ondanks het feit dat ik niet direct bruikbaar vergelijkingsmateriaal kan aandragen is Aseurai van Phoebe Rings wel een album dat eigenlijk onmiddellijk bekend in de oren klinkt. Dat doet het ook wanneer een van de mannelijke bandleden de zang voor zijn rekening neemt (wat van mij niet nodig was geweest), dus het bekende zit vooral in de muziek denk ik. 

Het is muziek die hier en daar ook een jaren 80 vibe heeft, met name door de wat cheesy synths, maar ook hier is het lastig om de vinger er goed op te leggen. Het klinkt allemaal aangenaam maar ook wat glad, maar op een of andere manier zit dat laatste me bij beluistering van dit album niet in de weg. 

De zomerse temperaturen van het moment zullen hierbij ongetwijfeld een rol spelen, maar het debuutalbum van Phoebe Rings zit ook gewoon goed in elkaar. De songs op het album dringen zich stuk voor stuk makkelijk op, in muzikaal opzicht zit het allemaal knap in elkaar en klinkt het bovendien onweerstaanbaar lekker en zeker de zang van Crystal Choi beschikt over flink wat verleidingskracht. Niet zo gek dus dat het album ook buiten Nieuw-Zeeland goed is ontvangen. Wanneer de zomer aanhoudt zou ik zeker eens luisteren naar deze zeer aangename soundtrack. Erwin Zijleman

De muziek van Phoebe Rings is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse band: https://phoeberings.bandcamp.com/album/aseurai.

Aseurai van Phoebe Rings is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 39,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Ambre Ciel - still, there is the sea

De Canadese muzikante Ambre Ciel debuteert deze week met het prachtige still, there is the sea, waarop betoverend mooie en beeldende klanken samenvloeien met haar misschien nog wel mooiere stem
Het deze week verschenen still, there is the sea is het debuutalbum van de Canadese muzikante Ambre Ciel. Het is wat mij betreft een bijzonder album. De neoklassieke klanken die op het album zijn te horen hoor ik wel vaker, maar de arrangementen van Ambre Ciel zijn wel heel mooi en worden bovendien gecombineerd met invloeden uit de ambient en de new age. Het debuutalbum van Ambre Ciel wordt nog bijzonderder wanneer ze haar stem toevoegt aan de beeldende muziek. Ze beschikt over een bijzonder mooie stem, die warmte, gevoel en structuur toevoegt aan de songs op still, there is the sea. Ambre Ciel imponeert direct, maar dit fraaie debuut wordt alleen maar mooier en indrukwekkender.

Een paar weken geleden hoorde ik een preview van het album still, there is the sea van Ambre Ciel. Dit voorproefje maakte me echt heel nieuwsgierig naar het debuutalbum van de Canadese muzikante en dat album is deze week verschenen. Het is een album met acht songs en net iets meer dan een half uur muziek en in dat half uur maakt Ambre Ciel wat mij betreft diepe indruk. 

Het debuutalbum van de muzikante uit Montreal opent echt prachtig. In eerste instantie zijn er de neoklassiek aandoende klanken die direct zorgen voor een bijzondere sfeer, waarna de waanzinnige stem van Ambre Ciel invalt. Het is een stem om onmiddellijk verliefd op te worden, maar de zang van de Canadese muzikante wordt vervolgens alleen maar mooier en intenser. 

Dat geldt overigens ook voor de muziek in de openingstrack van still, there is the sea. De strijkers zwellen flink aan en ook de pianoakkoorden worden steeds wat steviger aangezet, maar de stem van Ambre Ciel blijft centraal staan. Het is een bijzonder mooie en subtiele stem die echt prachtig door de ruimte zweeft, maar het is ook een stem met een uiterst subtiel ruw randje, die zorgt voor flink wat gevoel in de zang van Ambre Ciel, die overigens ook violiste en pianiste is. 

De vijf minuten durende openingstrack van still, there is the sea is in alle opzichten imponerend. De zang en de muziek zijn echt wonderschoon, maar het is ook een track waarin de spanning prachtig wordt opgebouwd. Het zijn ingrediënten die terugkeren in vrijwel alle songs op het album, maar Ambre Ciel legt steeds net wat andere accenten. 

In de tweede track worden de klassiek aandoende strijkerspartijen gecombineerd met klanken die ik meer associeer met ambient of new age en bovendien zingt Ambre Ciel in deze tweede track in het Frans, wat zorgt voor een duidelijk andere sfeer. Het effect is hetzelfde want ook in de tweede track wordt je meegesleept door de breed uitwaaiende klanken en de prachtige strijkersarrangementen en imponeert Ambre Ciel met haar bijna onwaarschijnlijk mooie stem. 

Ik probeer het regelmatig met albums die in het hokje neoklassiek worden geduwd en dat zijn er tegenwoordig heel wat. Het zijn albums die ik in eerste instantie vaak heel mooi vind, maar uiteindelijk houden deze albums mijn aandacht meestal niet vast. Ambre Ciel doet dat wel en dat doet ze door haar stem toe te voegen aan de klassiek aandoende en beeldende klanken. Klankentapijten worden hierdoor songs en daar val ik makkelijker voor. 

Ook als de zang een tijd op zich laat wachten of helemaal niet komt houdt de Canadese muzikante me aan de speakers gekluisterd, want wat wordt er mooi en sfeervol gespeeld op still, there is the sea. De labels neoklassiek, ambient en new age kwamen al voorbij, maar het debuutalbum van Ambre Ciel bevat zo nu en dan ook passages die goed in het hokje filmmuziek passen en die bijna vanzelf fraaie beelden op het netvlies toveren. 

Bij eerste beluistering maakte still, there is the sea al een verpletterende indruk, maar hoe vaker ik naar het debuutalbum van Ambre Ciel luister, hoe meer ik word betoverd door de prachtige klanken, de fraaie spanningsbogen en de bijzonder mooie zang. Het debuutalbum van de muzikante uit Montreal doet het misschien nog wel het best wanneer de zon onder is. Daar moeten we op het moment wat langer op wachten, maar het is het wachten meer dan waard. Erwin Zijleman

De muziek van Ambre Ciel is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://ambreciel.bandcamp.com/album/still-there-is-the-sea.

still, there is the sea van Ambre Ciel Among is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Suzie Ungerleider - Among The Evergreens

Suzie Ungerleider was bijna twintig jaar bekend onder de naam Oh Susanna, maar maakt tegenwoordig muziek onder haar eigen naam en ook dat levert met Among The Evergreens mooie muziek op
Liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters met een voorliefde van Amerikaanse rootsmuziek hebben momenteel niets te klagen, want het aanbod is enorm. Probeer als vrouwelijke singer-songwriter dan maar eens op te vallen. Suzie Ungerleider deed het in het verleden succesvol onder de naam Oh Susanna, maar is heel wat anoniemer onder haar eigen naam. Ten onrechte, want ze maakt nog steeds prima albums. Among The Evergreens is smaakvol ingekleurd, bevat een serie prima songs en dan is er ook nog de karakteristieke stem van de muzikante uit Vancouver, die net dat beetje extra te bieden heeft dat nodig is om op te vallen in dit overvolle genre.

De in de Verenigde Staten geboren maar in Canada opgegroeide muzikante Suzie Ungerleider maakte in het verleden muziek onder de naam Oh Susanna. Dat leverde tussen 1999 en 2017 zeven albums op. Ik heb ze niet allemaal in mijn bezit, maar met name Sleepy Little Sailor uit 2001 en Short Stories uit 2007 vond ik prima albums. Het in 2014 verschenen Namedropper is het laatste album van Oh Susanna dat ik ken, waarna ik Suzie Ungerleider uit het oog ben verloren. 

In 2017 verscheen onder de naam Oh Susanna nog het album A Girl In Teen City, maar hierna begon Suzie Ungerleider met het maken van muziek onder haar eigen naam. Op zich een bijzonder besluit, want de zorgvuldig opgebouwde reputatie als Oh Susanna was in één keer weg en Suzie Ungerleider is, in ieder geval voor mij, een naam die niet echt blijft hangen. 

De Canadese muzikante bracht in 2021 het album My Name Is Suzie Ungerleider uit en dat is een album dat mij nooit is opgevallen. Het deze week verschenen Among The Evergreens viel waarschijnlijk alleen op vanwege een wat kleiner aantal nieuwe albums en mijn speciale aandacht voor vrouwelijke singer-songwriters. 

De hernieuwde kennismaking met Suzie Ungerleider is me goed bevallen, want Among The Evergreens is een mooi album. Het is een album dat op zich niet heel veel afwijkt van de albums die Suzie Ungerleider maakte als Oh Susanna, want ook onder haar eigen naam maakt ze singer-songwriter muziek met flink wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek. 

Het is muziek zonder opsmuk, want het gaat om de songs en om de stem van Suzie Ungerleider. Het betekent niet dat Among The Evergreens in muzikaal opzicht geen aansprekend album is, want de tien songs op het album, die samen goed zijn voor een kleine 35 minuten muziek, klinken stuk voor stuk lekker. De songs van Suzie Ungerleider zijn de ene keer ingetogen en folky en de andere keer wat voller ingekleurd met meer invloeden uit de country en fraaie bijdragen van de pedal steel. 

Het klinkt allemaal behoorlijk authentiek, maar de songs van de muzikante uit Vancouver ademen ook kwaliteit. Dat is deels de verdienste van de fraaie klanken, maar het zit hem vooral in de kwaliteit van de songs en nog net wat meer in de stem van Suzie Ungerleider. De Canadese muzikante beschikt over een bijzondere stem. Het is een stem die niet per se mooi is en ook zeker niet door iedereen mooi gevonden zal worden, maar het is wel een stem die wat met je doet. 

Zelf ben ik zeer gecharmeerd van het karakteristieke stemgeluid van Suzie Ungerleider, dat zowel een rauw als een emotievol randje bevat. Het voorziet haar songs van veel gevoel en hierdoor ook van urgentie. Among The Evergreens is een album van een soort waarvan ik er echt al heel veel heb en er normaal gesproken ook niet veel meer van bij wil hebben, maar met name door de zang van Suzie Ungerleider is dit nu weer eens een album dat ik niet wil missen. 

Eenmaal gegrepen door de zang op Among The Evergreens raakte ik ook steeds meer onder de indruk van de songs en de muziek op het album. Suzie Ungerleider had er wat mij betreft verstandig aan gedaan om muziek te blijven maken als Oh Susanna, maar na mijn ontdekking van dit fraaie album zal ik ook haar nieuwe naam blijven onthouden. Erwin Zijleman

De muziek van Suzie Ungerleider is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://suzieungerleider.bandcamp.com/album/among-the-evergreens.

Among The Evergreens van Suzie Ungerleider is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Hailey Whiters - Corn Queen

Corn Queen is alweer het vierde album van de Amerikaanse muzikante Hailey Whitters, die in Nederland nog niet heel bekend is, maar wederom laat horen dat ze binnen de countrypop van het moment met de besten mee kan
Hailey Whitters maakte met haar tweede album The Dream en met name met haar derde album Raised in ieder geval op mij een hele goede indruk. Op beide albums liet ze horen dat ze een uitstekende zangeres is en ook de songs op de albums waren zeer aansprekend. Hailey Whitters liet bovendien een geluid horen dat zich zowel liet beïnvloeden door country uit het verleden als door countrypop van het moment. Dit doet ze allemaal ook weer op haar nieuwe album Corn Queen dat ik in alle opzichten nog net wat aansprekender vind. Hailey Whitters is nog niet heel erg bekend, maar gezien de kwaliteit van haar albums moet dat zeker gaan veranderen. Corn Queen is een van de betere albums in het genre op het moment.

Black Sheep, het bijna tien jaar geleden verschenen debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Hailey Whitters, maakte op mij niet direct een onuitwisbare indruk binnen het enorme aanbod van dat moment, maar ik was wel zeer gecharmeerd van de twee albums die de muzikante uit Nashville, Tennessee, hierna maakte. In mijn recensie van het in 2020 verschenen The Dream noemde ik Hailey Whitters een grote belofte voor de toekomst, terwijl ik in mijn recensie van het in 2022 uitgebrachte Raised concludeerde dat de Amerikaanse muzikante de belofte inmiddels ver voorbij was. 

Op haar vorige twee albums liet Hailey Whitters horen dat ze een uitstekend songwriter is en bovendien beschikt over een stem die het heel goed doet in de countrymuziek die ze maakt. Zowel The Dream als Raised werden vooral countrypop albums genoemd, maar het waren allebei wel albums waarin de muzikante uit Nashville meer invloeden uit de country dan invloeden uit de pop verwerkte. 

Het is het soort countrypop waar mijn voorkeur naar uit gaat, waardoor de albums van Hailey Whitters mij makkelijk wisten te overtuigen. Vergeleken met mijn favoriete zangeressen in het genre klonken de songs van Hailey Whitters misschien nog net wat traditioneler, maar het waren ook bijzonder lekker in het gehoor liggende en zeer aansprekende songs. 

Zeker na het geweldige Raised waren mijn verwachtingen met betrekking tot het nieuwe album van Hailey Whitters hooggespannen en Corn Queen valt me zeker niet tegen. Op haar vierde album gaat de muzikante uit Nashville, Tennessee, verder waar Raised ruim drie jaar geleden ophield, maar de Amerikaanse muzikante zet ook weer stappen. 

Ook Corn Queen staat vol met aansprekende en toegankelijke songs. Het zijn songs die in het hokje countrypop passen, maar Hailey Whitters klinkt net wat anders dan de meeste andere countrypop zangeressen van dit moment. Ze woont en werkt inmiddels al een tijdje in Nashville, maar ze is haar wortels op het platteland van het middenwesten van de Verenigde Staten niet vergeten (de titel van het nieuwe album refereert naar haar wortels in Iowa). 

Het duwt haar muziek wat in de richting van de traditionelere countrymuziek van weleer, maar Corn Queen is zeker niet in het verleden blijven steken en sluit ook zeker aan bij de countrypop van het moment, met Megan Moroney als mijn persoonlijke favoriet. Het album doet me overigens ook wel wat denken aan de country(pop) zoals die aan het begin van dit millennium werd gemaakt door onder andere Miranda Lambert, al klonken haar songs over het algemeen net wat steviger. 

Hailey Whitters laat op haar nieuwe album niets aan het toeval over. Ze werkt samen met een aantal ervaren songwriters uit Nashville, heeft aansprekende gasten al Molly Tuttle en Charles Wesley Godwin naar de studio gehaald en werkt bovendien samen met prima muzikanten en producer en echtgenoot Jake Gear. 

Hailey Whitters is ook met haar nieuwe album uit de greep van de dominante countrypop in Nashville gebleven en dat siert haar. Het zorgt er bovendien voor dat Corn Queen net wat anders klinkt dan al die andere countrypop albums die momenteel worden gemaakt in de Amerikaanse muziekhoofdstad en dat spreekt wat mij betreft in het voordeel van Hailey Whitters. Met Corn Queen bevestigt Hailey Whitters wat mij betreft dan ook haar status als een van de smaakmakers binnen de countrypop van het moment. Erwin Zijleman

Review: Perfume Genius - Glory

De Amerikaanse muzikant Perfume Genius heeft met Glory een album gemaakt dat heel hoog wordt gewaardeerd door de verzamelde critici en ik kan alleen maar constateren dat daar niets op valt af te dingen
Mike Hadreas, beter bekend als Perfume Genius, vertrouwde voor zijn nieuwe album Glory op een aantal topmuzikanten en op een producer die garant staat voor vakwerk. Dat is te horen, want zowel in muzikaal als in productioneel opzicht klinkt Glory fantastisch. Ook de zang van Mike Hadreas spreekt me op Glory meer aan dan in het verleden, waardoor ik alle superlatieven in de recensies van het album begrijp. Het is een album dat tijdloos kan klinken, maar Perfume Genius schuwt ook het avontuur niet. Het is een album dat door de nostalgie makkelijk verleidt, maar het is ook een album dat de fantasie prikkelt. Ik had Glory even laten liggen, maar wat is dit een goed album.

Bij een nieuw album van Perfume Genius veer ik over het algemeen niet direct enthousiast op. Het zal te maken hebben met mijn duidelijke voorkeur voor vrouwenstemmen, maar ik heb ook altijd het idee dat het alter ego van de Amerikaanse muzikant Mike Hadreas muziek maakt die mij niet in het bijzonder aanspreekt. Dat blijkt een misvatting, maar daarover later meer. 

Perfume Genius bracht eind maart het album Glory uit en het is een album dat ik in eerste instantie liet liggen, al denk ik wel dat ik er naar geluisterd heb. Het is een album dat ik vorige week weer tegen kwam toen ik rondkeek op de website metacritic.com, dat oordelen van met name Amerikaanse critici bundelt tot een totaalscore. Toch wel enigszins tot mijn verbazing voerde Glory van Perfume Genius de lijst met recent verschenen albums aan met een score van maar liefst 90 (van de 100) punten. Het was voor mij reden om het album nog eens goed te beluisteren. 

Het was zeker niet de eerste keer dat ik een album van de Amerikaanse muzikant alsnog oppikte, want van de vorige zes albums van Perfume Genius besprak ik er uiteindelijk drie, wat mijn idee dat zijn muziek me niet aanspreekt onderuit haalt. Het is een idee dat ook niet houdbaar bleek voor het eerder dit jaar verschenen Glory, want ook dit vind ik inmiddels een prachtig album. 

Mijn vooroordeel ten opzichte van de muziek van Perfume Genius is waarschijnlijk dat de Amerikaanse muzikant wat theatrale muziek maakt en in zijn zang wel erg veel drama en pathos verstopt. Het is een vooroordeel dat in ieder geval niet op gaat voor de songs op Glory, want de songs op het album zijn een groot deel van de tijd behoorlijk subtiel, terwijl de zang vooral ingetogen is. 

Glory klinkt een flink deel van de tijd als een volstrekt tijdloos singer-songwriter album en als een album van een singer-songwriter die met heel veel gevoel zingt. Een song als Me & Angel had ook in de jaren 70 gemaakt kunnen zijn en zo bevat het album er meer, maar Glory bevat ook een aantal songs die overduidelijk uit het heden komen. Ik heb zelf wel wat met de tijdloos klinkende songs, waarin ik de stem van Mike Hadreas echt heel erg mooi vind, maar ook de met wat meer elektronica ingekleurde songs en wat spannendere songs zijn echt prachtig. 

Ook in muzikaal opzicht heeft Glory me zeer aangenaam verrast de afgelopen week. Je hoort goed dat er een aantal geweldige muzikanten zijn te horen op het album, luister bijvoorbeeld maar eens naar het werkelijk weergaloze drumwerk van levende legende Jim Keltner. 

In productioneel opzicht is Glory eveneen een hoogstaand album, wat ook bijna niet anders kan met een producer van het kaliber van Blake Mills achter de knoppen. De Amerikaanse producer en muzikant werkte eerder met Perfume Genius en maakte dit jaar al prachtalbums met Japanese Breakfast en Lucy Dacus, die ook opvielen door een schitterende productie. 

Ook de muziek op en de productie van Glory is bijzonder mooi. Het soms wat nostalgisch aandoende geluid zit vol muzikale verleiding en betovering en past echt prachtig bij de stem van Mike Hadreas, die echt indruk maakt als zanger. Maar Glory is ook een album met een aantal avontuurlijke songs waarin er echt van alles gebeurt in de muziek en de zang. De verzamelde Amerikaanse critici zijn diep onder de indruk en dat begrijp ik inmiddels volkomen. Erwin Zijleman

De muziek van Perfume Genius is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://perfumegenius.bandcamp.com/album/glory.

Glory van Perfume Genius is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 32,99 euro

LP, 32,99 euro

CD, 14,99 euro