We zijn in Nederland nog niet zo heel enthousiast over de muziek van HAIM, maar dat zegt niets over de kwaliteit van de albums van de Amerikaanse zussen Haim. Zelf ben ik inmiddels al een jaar of twaalf fan van Alana, Danielle en Este Haim, die wat mij betreft al drie uitstekende albums op hun naam hadden staan. Ook met I quit leveren de zussen weer vakwerk af. HAIM verstaat de kunst van het schrijven van buitengewoon lekker in het gehoor liggende popsongs, die aansluiten bij popmuziek uit het verleden, maar het zijn ook in kwalitatief opzicht hoogstaande popsongs. Het zijn songs die verder worden opgetild door de prima zang van Danielle Haim. Vakwerk wat mij betreft.
HAIM, de band rond de Amerikaanse zussen Alana, Danielle en Este Haim heeft de tijd genomen voor haar nieuwe album. Het vorige album van het drietal, Women in Music Pt. III, verscheen in de zomer van 2020 en is inmiddels dus vijf jaar oud. Het is een album dat nogal wisselend werd ontvangen, maar ik vond en vind Women in Music Pt. III het beste album van de drie albums die HAIM tussen 2013 en 2020 uitbracht.
Ik was overigens ook zeer te spreken over Days Are Gone, het debuutalbum van HAIM uit 2013 en opvolger Something To Tell You uit 2017. Het zijn albums die door de alternatieve muziekplatforms wel heel makkelijk in het hokje mainstream werden geduwd, maar daarmee doe je de sprankelende en ook knappe popliedjes van de zussen Haim wat mij betreft flink tekort. Het zijn popliedjes waarin de drie zussen geen geheim maken van hun liefde voor tijdloze popmuziek uit de jaren 70 en 80, maar de songs van Haim klinken ook altijd fris en eigentijds.
Alana, Danielle en Este Haim deden de afgelopen jaren naast touren vooral andere dingen en Danielle zag ook haar relatie nog eens op de klippen lopen. Het inspireerde het drietal om een album lang stil te staan bij de klassieke breakup song, waarvan I quit er maar liefst vijftien bevat.
HAIM werkt voor het eerst niet samen met producer Ariel Rechtshaid, ook wel logisch want dat is inmiddels de ex van Danielle Haim. De leadzangeres van HAIM nam daarom dit keer de productie van het album deels zelf voor haar rekening, bijgestaan door producer Rostam Batmanglij, die ook bij het vorige album al van de partij was, en co-producer Buddy Ross.
Ook met I quit heeft HAIM wat mij betreft weer een geweldig popalbum afgeleverd. Danielle Haim is een uitstekende zangeres, terwijl haar zussen er steeds weer in slagen om haar stem prachtig te ondersteunen. De productie van I quit klinkt prachtig en tijdloos en de songs van het Amerikaanse drietal zijn allemaal goed.
Haim was ook in het verleden niet vies van het verkennen van verschillende genres, maar doet dit nog wat fanatieker op hun vierde album. Ook op I quit laat Haim zich in haar popsongs beïnvloeden door een aantal decennia popmuziek, maar de variëteit is op het nieuwe album nog net wat groter, mede omdat HAIM de inspiratie dit keer ook nog nadrukkelijk in de jaren 90 zoekt en vindt.
Er zijn voorzichtige uitstapjes richting rock, maar er is ook ruimte voor flirts met R&B en dansbare pop en hier en daar hoor ik ook nog een vleugje psychedelica en wat samples van onder andere George Michael en U2. Ook de invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek zijn gelukkig niet verdwenen uit de muziek van HAIM. Het is de kant van de band die ik het liefst hoor, zeker als er ook nog een vleugje jaren 70 opduikt in de songs.
I quit is het meest veelzijdige album van HAIM tot dusver, maar de vijftien songs op het album klinken ook als een eenheid en dat is knap. De stem van Danielle Haim blijft voor mij het sterkste wapen van het Amerikaanse drietal, maar ook de bijzondere ritmes en de zeer fraaie achtergrondvocalen mogen niet onvermeld blijven. Je moet absoluut iets met pop hebben om te houden van de songs van HAIM op I quit, maar als je van pop houdt hoor je het momenteel niet vaak beter dan op het nieuwe album van Alana, Danielle en Este Haim, dat ik nu al nog wat beter vind dan voorganger Women in Music Pt. III. Mijn liefde voor HAIM blijft vooralsnog onvoorwaardelijk. Erwin Zijleman
