Bij Snowapple dacht ik tot voor kort aan drie mooie vrouwenstemmen, prachtige harmonieën en vooral invloeden uit de Britse folk en de Amerikaanse rootsmuziek. Dat heeft alles te maken met het debuutalbum van de Amsterdamse band, dat in 2013 verscheen. Snowapple heeft inmiddels zes albums op haar naam staan en laat horen dat er sinds het debuutalbum veel is veranderd. Utopia is imposant totaaltheater, maar ook als je alleen luistert naar de muziek kom je oren tekort. De muziek van het Amsterdamse collectief laat zich niet in een hokje duwen en schiet alle kanten op, maar ondanks het etiket avant-garde is de muziek van Snowapple ook verrassend toegankelijk.
Iets meer dan twaalf jaar geleden besprak ik het titelloze debuutalbum van de Nederlandse band Snowapple. De band bestond destijds uit drie zangeressen, die stuk voor stuk prachtig konden zingen, maar elkaars stemmen ook fraai wisten te versterken in bijzonder mooie harmonieën. De prachtige stemmen op het debuutalbum van Snowapple werden gecombineerd met zeer smaakvolle muziek, waarvoor flink wat akoestische instrumenten werden ingezet, die er voor zorgden dat Snowapple zowel terug kon grijpen op oude Britse folk als op klassiek aandoende muziek of Amerikaanse rootsmuziek.
Het debuutalbum van Snowapple smaakte wat mij betreft naar veel meer, maar op een of andere manier ben ik de band na het debuutalbum helemaal uit het oog verloren. Dat veranderde een aantal weken geleden toen ik het deze week verschenen nieuwe album Utopia kreeg toegestuurd. Het is een album dat laat horen dat Snowapple zich sinds het debuutalbum in meerdere richtingen heeft ontwikkeld.
Sinds het debuutalbum uit 2013 verschenen overigens nog vier albums, die mij om onduidelijke redenen allemaal zijn ontgaan en waar deze week dus nog een vijfde album aan wordt toegevoegd. Utopia bevat ruim een uur muziek en is veel meer dan een serie songs. Snowapple wordt momenteel ook wel Snowapple Collective genoemd en is inmiddels een collectief dat bestaat uit muzikanten, dansers en kunstenaars. Ik ben de naam Snowapple na het debuutalbum misschien nooit meer tegengekomen, maar met haar indrukwekkende totaaltheater sleepte het collectief meerdere prestigieuze prijzen in de wacht.
Ik heb onlangs ook weer eens geluisterd naar het debuutalbum uit 2013, maar dat lijkt echt in geen enkel opzicht op Utopia. De muziek van Snowapple is inmiddels een stuk elektronischer en experimenteler en beweegt zich in andere genres dan op het debuutalbum. De zang is deels vervangen door het gesproken woord, maar hier en daar hoor je ook nog harmonieën, al klinken ze flink anders dan op het debuutalbum.
Utopia komt waarschijnlijk het best tot zijn recht wanneer je het ziet met alle visuele hoogstandjes die het Amsterdamse collectief toevoegt aan haar muziek, maar ook zonder de visuele component blijft Utopia makkelijk overeind. De muziek van Snowapple is bij vlagen behoorlijk experimenteel, maar op hetzelfde moment wonderschoon.
Het is muziek waarin van alles wordt gecombineerd. Donkere elektronica wordt gecombineerd met stemmige strijkers en dreigende ritmes vloeien prachtig samen met mooie stemmen. Ook qua genres is de muziek van Snowapple een bonte lappendeken, die hier en daar in het hokje avant-garde wordt geduwd, maar dat is een vlag die de lading maar ten dele dekt.
Utopia is bij vlagen ver verwijderd van popsongs met een kop en een staart, maar Snowapple omarmt deze popsongs ook met grote regelmaat en klinkt dan opeens verrassend toegankelijk, overigens zonder zich te beperken tot de gebaande paden of zich te houden aan geldende conventies.
Ik ga de albums die Snowapple tussen haar debuutalbum en Utopia uitbracht ook snel eens beluisteren, maar voorlopig kan ik nog wel even vooruit met het fascinerende nieuwe album, dat laat horen dat het Amsterdamse collectief volkomen terecht wordt geprezen in binnenland en buitenland. Erwin Zijleman
De muziek van Snowapple is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amsterdamse collectief: https://snowapple.bandcamp.com/album/utopia.
