Rachel Chinouriri - What A Devastating Turn Of Events

Het debuutalbum van de Britse muzikante Rachel Chinouriri bleef bij mij onder de radar, maar het Amerikaanse Paste heeft gelijk wanneer het zegt dat What A Devastating Turn Of Events een van de beste popalbums van 2024 is
Frequente bezoekers van TikTok weten het al lang, maar voor mij was het twee maanden geleden verschenen debuutalbum van de Britse muzikante Rachel Chinouriri een complete verrassing. What A Devastating Turn Of Events had ik zelf waarschijnlijk nooit opgepikt, maar gelukkig zijn er vaste tipgevers van grote waarde. Op haar debuutalbum schakelt Rachel Chinouriri verrassend makkelijk tussen stijlen en ze kan overal mee uit de voeten. In productioneel en muzikaal opzicht klinkt het allemaal prachtig, maar het zijn de persoonlijke en buitengewoon veelzijdige songs van Rachel Chinouriri en haar bijzondere stem die het album optillen tot grote hoogten.

De Amerikaanse muziekwebsite Paste was er deze week snel bij en publiceerde nog voor de zesde maand van het jaar er op zat het lijstje met de beste albums van de eerste helft van 2024. Het is voor een belangrijk deel een andere lijst dan ik zou maken, maar heel veel verrassingen kwam ik ook niet tegen. Op basis van de lijst van Paste werd ik wel nieuwsgierig naar het nog niet eens zo heel lang verschenen debuutalbum van de Britse muzikante Rachel Chinouriri. 

Ik heb een kleine twee maanden geleden niet veel gelezen over What A Devastating Turn Of Events en heb destijds ook niet naar het album geluisterd. Toen Paste het album eerder deze week omschreef als ‘the year’s most emotionally and sonically striking coming-of-age concept album’ werd ik echter nieuwsgierig naar het album. Die nieuwsgierigheid werd verder aangewakkerd door de beschrijving door Paste van de muziek van de Britse muzikante, die zich niet in een hokje laat vangen. 

Laat ik met het laatste beginnen. What A Devastating Turn Of Events opent als een indiepop album, al klinkt de Britse Rachel Chinouriri anders dan haar Amerikaanse collega’s. Invloeden uit de indiepop krijgen al snel gezelschap van invloeden uit de indierock, maar als de gitaarmuren hoger worden dan gebruikelijk in het genre schuift de Britse muzikante met Zimbabwaanse wortels voorzichtig op richting shoegaze. 

What A Devastating Turn Of Events is dan pas een paar minuten onderweg, maar is al een paar keer van kleur verschoten. Dat blijft het album doen, want Rachel Chinouriri is niet vies van indiepop en indierock, maar heeft een even groot zwak voor pure pop en voor muziek die zich vooral heeft laten beïnvloeden door de zwarte muziek. En ze kan ook uit de voeten met uiterst ingetogen folky songs.

Ik had de naam van Rachel Chinouriri echt nog nooit gehoord, maar dat is voor frequente bezoekers van TikTok wel anders. Haar status op dit platform heeft er voor gezorgd dat haar platenmaatschappij een uit de klassen gewassen blik producers en muzikanten heeft open getrokken voor What A Devastating Turn Of Events. Het zorgt er voor dat het album hinkt op meerdere gedachten, maar ik vind het in het geval van Rachel Chinouriri niet storend. 

Het heeft zeker te maken met het emotionele karakter van haar songs. Bijna iedereen van de leeftijd van de Britse muzikante worstelt met het volwassen worden, maar op de weg van Rachel Chinouriri waren de hobbels hoger en de kuilen dieper. Dat hoor je vooral op het eerste deel van het album, maar dat het nog erger kan staat centraal op het donkerder gekleurde en meer ingetogen tweede deel van het album, zoals in de titelsong, die gaat over een nichtje van Rachel Chinouriri in Zimbabwe, die na een ongewenste zwangerschap zelfmoord als enige uitweg zag. 

Het emotionele karakter van de songs op What A Devastating Turn Of Events geeft een extra dimensie aan de muziek van Rachel Chinouriri, die ook makkelijk indruk maakt met afwisselend aanstekelijke en intieme songs, een veelkleurige instrumentatie en een bijzondere stem. Vorig jaar vond ik het wat atypische debuutalbum van Chappell Roan met afstand het beste (indie)pop album van het jaar. Hoe het dit jaar gaat lopen durf ik niet te voorspellen, maar als het fascinerende What A Devastating Turn Of Events zich zo blijft opdringen als op het moment, kan het debuutalbum van Rachel Chinouriri wel eens ver gaan komen. Erwin Zijleman

What A Devastating Turn Of Events van Rachel Chinouriri is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 44,99 euro

CD, 24,99 euro

Chappell Roan - The Fall And Rise Of A Popstar

Op 22 september 2023 verscheen The Rise And Fall Of A Midwest Princess van Chappell Roan. Het album kreeg in de week na de release nauwelijks aandacht, maar toen ik het album een week later, min of meer bij toeval, beluisterde, was ik onmiddellijk verkocht en schreef ik deze jubelrecensie: https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2023/10/chappell-roan-rise-and-fall-of-midwest.html.

The Rise And Fall Of A Midwest Princess van Chappell Roan staat vol met geweldige popsongs. Het zijn popsongs die allemaal anders klinken en het zijn popsongs die de, zeker in de Verenigde Staten, zeer controversiële thema's niet schuwen. Hoe vaker ik naar The Rise And Fall Of A Midwest Princess van Chappell Roan luisterde, hoe leuker het album werd en toen het einde van het jaar naderde, was voor mij wel duidelijk dat dit een van de allerbeste albums van 2023 was.

Het bleef in de kringen waarin ik me beweeg echter angstig stil rond het fantastische debuutalbum van het alter ego van Kayleigh Rose Amstutz. Er verschenen niet veel andere recensies van het album en o0k op het muziekplatform MusicMeter trok het debuutalbum van Chappell Roan tot mijn grote verbazing nauwelijks aandacht. 

Het werd me echter snel duidelijk dat er ook kringen zijn waarin het album wel op de juiste waarde werd geschat, want het aantal bezoeken van mijn recensie schoot door het dak en ook een concert in de Amsterdamse Melkweg in december vorig jaar was verrassend snel uitverkocht. Het was een concert dat liet zien en horen dat Chappell Roan bulkt van het talent en van eigenzinnigheid, maar er stond nog geen wereldster op het podium vorig jaar. Later dit jaar staat Chappell Roan wederom in de Melkweg en het was geen heel groot probleem om aan kaartjes te komen. 

De laatste weken is er echter iets veranderd. Good Luck Babe!, de nieuwe single van Chappell Roan stond in no-time op 250 miljoen streams, het dubbele van de meest populaire track van haar debuutalbum (Red Wine Supernova) en vier keer zoveel als de streams van het geweldige maar uiterst controversiële Pink Pony Club, dat Chappell Roan de haat van conservatief Amerika opleverde. Voor het concert in de Melkweg werden opeens dure VIP-uitbreidingen aangeboden, die desondanks snel verkocht werden.

Vorige week verschenen op mijn YouTube tijdlijn beelden van het optreden van Chappell Roan op het Amerikaanse muziekfestival Bonaroo in Tennessee (zie: https://youtu.be/1OpJa-QNopU?si=6FQtHwLP7ErpLYTT&t=1) en deze laten wel wat anders zien dan het optreden van de Amerikaanse muzikante in de Melkweg vorig jaar. Bijgestaan door een nieuwe powerband laat Chappell Roan zien dat ze klaar is voor het grote werk en dat herhaalde ze op het veel bekendere Coachella festival. 

Deze week is er wereldwijd opeens volop aandacht voor Chappell Roan en zelfs ons eigen AD besteedt aandacht aan het unieke talent van Chappell Roan, die getuige het onderstaande plaatje in razend tempo een wereldster aan het worden is. Het kan verkeren, want een jaar of twee geleden werd ze uitgekotst door de muziekindustrie die haar nu zo stevig omarmt.

Ik heb sinds mijn jubelrecensie van 3 oktober 2023 nog heel vaak geluisterd naar The Rise And Fall Of A Midwest Princess en het album wordt alleen maar beter. Het onbetwist beste popalbum van 2023 verdient daarom ook in 2024 alle aandacht. Check it out! Erwin Zijleman

The Rise And Fall Of A Midwest Princess van Chappell Roan is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 39,99 euro

CD, 17,99 euro

Madeleine Peyroux - Let's Walk

Madeleine Peyroux bekwaamde zich de afgelopen jaren in het schrijven van eigen songs en de fantastische Amerikaanse zangeres laat op haar nieuwe album Let’s Walk horen dat ze ook die kunst uitstekend beheerst
We hebben een tijd moeten wachten op het nieuwe album van Madeleine Peyroux en dat was niet voor niets. De Amerikaanse muzikante vertrouwde tot dusver vooral op de songs van anderen, maar nam voor Let’s Walk zelf de pen ter hand. Ook dit keer kon ze rekenen op wereldberoemde producers en muzikanten van naam en faam, waardoor ook haar nieuwe album weer geweldig klinkt. Madeleine Peyroux hoeft vervolgens alleen maar de sterren van de hemel te zingen en dat kun je haar wel toevertrouwen. Let’s Walk doet het fantastisch op de late avond, maar ook de rest van de dag biedt het album meer dan voldoende muzikale en vocale verleiding.

Het was voor mijn gevoel een eeuwigheid geleden dat ik voor het laatst naar nieuwe muziek van de Amerikaanse muzikante Madeleine Peyroux had geluisterd. Dat klopt ook wel, want tot deze week was haar laatste album, het naar een song van Leonard Cohen vernoemde Anthem, bijna zes jaar oud. Sindsdien heb ik nog wel naar de oude muziek van Madeleine Peyroux geluisterd, waarbij de fraaie verzamelaar Keep Me In Your Heart For A While een persoonlijke favoriet is. 

De jazzy en bluesy muziek van de Amerikaanse muzikante, die wordt gedragen door haar fantastische stem, doet het bij mij vooral goed op de late avond, maar Madeleine Peyroux maakt zeker niet alleen ‘late night jazz’. De Amerikaanse muzikante brak aam het eind van de jaren 90 door met het prachtige Dreamland en de zeer succesvolle opvolger Careless Love uit 2004. Sindsdien zijn de albums van Madeleine Peyroux zeker niet minder geworden, maar wel een stuk veelzijdiger. 

Het eerder genoemde Anthem uit 2018 was misschien wel de meest veelzijdige en misschien ook wel de beste van het stel en verwerkte naast invloeden uit de jazz en de blues ook volop invloeden uit de folk, soul en tijdloze singer-songwriter pop. Anthem werd ook nog eens gemaakt met een stel muzikanten van naam en faam, onder wie David Baerwald, Larry Klein en Patrick Warren, waardoor het album echt fantastisch klonk. Omdat de genoemde muzikanten ook bijdroegen aan de songs, zat het ook met de kwaliteit van deze songs wel goed op Anthem. 

De covid pandemie zorgde voor een periode van rust, die Madeleine Peyroux vooral gebruikte voor het schrijven van haar eigen songs. Het deze week verschenen Let’s Walk vertrouwt voor het eerst niet op de archieven van de jazz en de Great American Songbook of op de songwriting skills van anderen. Madeleine Peyroux schreef alle songs voor haar nieuwe album, waarna Steely Dan gitarist John Herrington tekende voor de muziek. 

Let’s Walk werd, net als zijn voorganger, gemaakt met een aantal geweldige muzikanten, van wie de namen misschien wat minder groot zijn dan van de muzikanten op Anthem, maar in muzikaal opzicht doen de albums niet voor elkaar onder. Ook de songs van Madeleine Peyroux vallen me zeker niet tegen en bevallen me eerlijk gezegd beter dan een volgende greep uit de Great American Songbook, dat de afgelopen jaren wel heel vaak is geraadpleegd. 

Let’s Walk valt ook nog eens op door een feilloze productie, waarvoor naast John Herrington ook de onder andere van Fleetwood Mac, The Eagles en Toto bekende Elliott Scheiner aanschoof. Door het vertolken van eigen songs klinkt de muziek van Madeleine Peyroux net wat eigentijdser, al kan de mix van jazz, blues, folk, pop, soul en hier en daar wat exotische invloeden ook nog prachtig nostalgisch klinken. 

In muzikaal en productioneel opzicht is het album van hoge kwaliteit, maar het sterkste wapen van Madeleine Peyroux blijft haar geweldige stem, die in het verleden meer dan eens is vergeleken met die van Billie Holiday, maar die na al die topalbums ook op zichzelf staat. Ik denk niet dat ik me de afgelopen jaren vaak heb afgevraagd waar het nieuwe album van Madeleine Peyroux toch bleef, maar nu Let’s Walk er is kan ik concluderen dat het absoluut een album is waar naar uit gekeken had moeten worden. Erwin Zijleman

Let's Walk van Madeleine Peyroux is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Guided By Voices - Strut Of Kings

Guided By Voices gooit er nog maar eens een album tegenaan en ook het met de inmiddels vertrouwde bezetting gemaakte Strut Of Kings voegt weer wat toe aan het inmiddels imposante oeuvre van de band
We hebben er dit keer redelijk lang op moeten wachten, maar met Strut Of Kings is het eerste Guided By Voices album van 2024 verschenen. De ultieme bezetting van de band is inmiddels bekend en zorgt wederom voor veel vuurwerk met twee topgitaristen. In muzikaal opzicht hebben invloeden uit de progrock aan terrein gewonnen, maar ook Strut Of Kings is een typisch Guided By Voices album. Guided By Voices bestaat inmiddels 41 jaar en heeft een buitengewoon indrukwekkende stapel albums op haar naam staan, maar het heilige vuur brandt nog steeds. Ik vind alles dat Guided By Voices de afgelopen zeven jaar heeft gemaakt, maar Strut Of Kings is een van de beste.

Het was de afgelopen zeven jaar een ‘running gag’ om bij ieder nieuw album van de Amerikaanse band Guided By Voices weer te roepen dat het zo langzamerhand ook wel weer eens tijd was voor een nieuw album van de band. De band rond Robert Pollard maakte sinds 2017 maar liefst zestien (!) albums, waardoor er gemiddeld meer dan twee Guided By Voices albums per jaar verschenen. 

Het bijzondere is dat al deze albums werden gemaakt met dezelfde bezetting, terwijl Robert Pollard in de eerdere jaren van zijn band een heel legioen aan muzikanten had versleten. De bezetting met, naast lid van het eerste uur Robert Pollard, de gitaristen Bobby Bare Jr. en Doug Gillard en de ritmesectie bestaande uit bassist Mark Shue en drummer Kevin March mag inmiddels dan ook best de ultieme bezetting van Guided By Voices worden genoemd en ook producer Travis Harrison is inmiddels een vaste waarde. 

Ondanks de vaste bezetting en de bijna onwaarschijnlijk hoge productie van de band was ieder album van Guided By Voices de afgelopen jaren de moeite waard en deze albums waren zeker niet tegen elkaar inwisselbaar. Het is deze keer overigens echt wel weer eens tijd voor een nieuw album van de band uit Dayton, Ohio, want Strut Of Kings is pas het eerste album van de band in 2024 en komt maar liefst zeven maanden na Nowhere To Go But Up, het derde Guided By Voices album uit 2023. 

Het veertigste studioalbum van de band werd voor de afwisseling opgenomen in Brooklyn, New York, en ook dit keer werden Robbert Pollard, Bobby Bare Jr., Doug Gillard, Mark Shue en Kevin March bijgestaan door producer Travis Harrison. Ook Strut Of Kings voegt wat mij betreft weer wat toe aan alles dat Guided By Voices de afgelopen jaren heeft uitgebracht. Het album is met een kleine 36 minuten relatief kort en met slechts elf tracks is het aantal nieuwe Guided By Voices songs dit keer ook beperkt. 

In muzikaal opzicht legt de Amerikaanse band weer net wat andere accenten. De songs zijn wat voller en complexer dan veel van de songs op de vorige albums en in een aantal songs hoor ik duidelijke invloeden uit de progrock, wat goed past bij de stem van Robbert Pollard, die vaak wel wat heeft van Peter Gabriel in zijn Genesis jaren. 

Naast wat proggy songs (overigens niet nieuw voor Guided By Voices) bevat Strut Of Kings ook een aantal lekker stevige rocksongs en hiernaast een aantal tracks die mij vooral aan R.E.M. in topvorm doen denken. Ik hou altijd wel van de lekker rechttoe rechtaan songs van Guided By Voices, maar ook de wat complexere songs op het nieuwe album van de band dringen zich makkelijk op, zeker voor een ieder die progrock als jeugdliefde of jeugdzonde had. 

Robert Pollard zag zelf ook in dat Strut Of Kings een wat minder toegankelijk album is dan zijn voorgangers, waardoor de Amerikaanse muzikant de fans van zijn band de tijd geeft om te wennen aan het album en heeft aangekondigd dat het in 2024 bij één Guided By Voices album blijft. Dat geloof ik pas wanneer het jaar inderdaad voorbij is gegaan zonder tweede en misschien zelfs wel derde album van de band, maar Strut Of Kings is inderdaad een album dat wat meer luisterbeurten vraagt dan zijn voorgangers. Na die luisterbeurten kan ik alleen maar concluderen dat Strut Of Kings de zoveelste interessante aanvulling is op een even omvangrijk als interessant oeuvre. Erwin Zijleman

De muziek van Guided By Voices is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://guidedbyvoices.bandcamp.com/album/strut-of-kings.

Strut Of Kings van Guided By Voices is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 16,99 euro

Kayla Ray - The World's Weight

We worden momenteel overspoeld met frisse countrypop uit Nashville, maar er verschijnen ook nog steeds albums die voortborduren op de country van weleer, als het zeer fraaie The World’s Weight van Kayla Ray
Er zijn countryzangeressen die een frisse wind laten waaien door het genre en er zijn countryzangeressen die je vooral een nostalgisch gevoel bezorgen. Kayla Ray valt absoluut in de laatste categorie, maar The World’s Weight is veel meer dan een retro countryalbum. De Texaanse muzikante had niet het budget beschikbaar dat in Nashville gebruikelijk is, maar heeft een mooi klinkend en fraai geproduceerd album afgeleverd. In muzikaal opzicht klinkt het album prachtig met vooral traditioneel aandoende klanken en een flinke dosis melancholie. Het wordt versterkt door de stem van Kayla Ray, die herinnert aan de grote countryzangeressen uit het verleden, maar die ook in het hier en nu staat als een huis.

Eerder vandaag besprak ik het laatste album van de Amerikaanse muzikante Grey DeLisle, die met Driftless Girl een album heeft gemaakt dat ook vijftig jaar oud had kunnen zijn. Hetzelfde geldt voor The World’s Weight van Kayla Ray, dat net als het album van Grey DeLisle put uit de archieven van de country uit de jaren 70. 

Ik had nog niet eerder van Kayla Ray gehoord, maar de muzikante uit Waco, Texas, draait toch al een jaar of tien mee. In die tien jaar maakte ze twee albums en een mini-album met de geweldige titel Songs Of Extreme Isolation, Economic Crisis, & Other Funny Things. Het wordt allemaal overtroffen door The World’s Weight dat echt een ijzersterk album is. 

Dat het album van Kayla Ray klinkt als een countryalbum uit het verleden ligt voor een belangrijk deel aan haar stem, die net als die van de genoemde Grey DeLisle herinnert aan grote countryzangeressen uit het verleden. Het is een stem die me overigens ook doet denken aan die van Kasey Chambers en Mary Gauthier en ook dat is een compliment. 

Het klinkt duidelijk anders dan de zang van de meeste jonge countryzangeressen van het moment, maar ik heb wel wat met de doorleefde zang van Kayla Ray. Zeker als de Amerikaanse muzikante wat lager zingt of zingt met een lichte snik spat de emotie af van de zang op het album en kun je als liefhebber van countrymuziek alleen maar genadeloos voor de bijl gaan. 

Kayla Ray verruilde voor haar nieuwe album de thuisbasis in Texas voor een studio in Oklahoma City, waar ze werkte met de mij onbekende producer met de prachtige naam Giovanni Carnuccio III. Ook de namen van de muzikanten die zijn te horen op The World’s Weight zeggen me niet direct iets, maar Kayla Ray heeft een album gemaakt dat niet alleen in vocaal opzicht de aandacht trekt, maar ook in productioneel en muzikaal opzicht dik in orde is. De muzikanten op het album tekenen voor een wat nostalgisch maar wat mij betreft ook tijdloos countrygeluid, dat Kayla Ray overigens zelf ‘Amerikinda’ noemt. 

Liefhebbers van moderne countrypop moeten waarschijnlijk wel even wennen aan het bijzondere stemgeluid van Kayla Ray en aan de traditionele klanken op het album, maar voor liefhebbers van wat traditionelere rootsmuziek is het vanaf de eerste noten genieten. Zeker wanneer de songs op The World’s Weight een flinke dosis melancholie over je uitstorten is het snarenwerk op het album betoverend mooi, waarna de geweldige zang van Kayla Ray er nog een schepje bovenop doet. 

Ik was de afgelopen dagen behoorlijk onder de indruk van het laatste album van Grey DeLisle, maar zowel in muzikaal als in vocaal opzicht vind ik het album van Kayla Ray nog net wat indrukwekkender. The World’s Weight krijgt in de Verenigde Staten dan ook terecht 5 sterren recensies op een aantal wat obscure en vooral op hele traditionele Amerikaanse rootsmuziek gerichte websites, maar dit album verdient echt veel meer en zou ook in Nederland moeten kunnen scoren. 

The World’s Weight van Kayla Ray klinkt misschien als een vergeten countryklassieker uit een heel ver verleden, maar ook in het heden komen de emotievolle, mooi ingekleurde en echt prachtig gezongen songs van de Texaanse muzikante keihard binnen. Ik kende haar nog niet, maar vanaf nu ben ik fan. Erwin Zijleman

Grey DeLisle - Driftless Girl

Grey DeLisle maakte aan het begin van dit millennium een drietal geweldige albums, maar verdween lang uit beeld, tot haar terugkeer in 2022, die nu nog wat meer glans krijgt met het geweldige Driftless Girl
Luister naar de muziek van de Amerikaanse muzikante Grey DeLisle en je waant je in het Nashville van de eerste helft van de jaren 70. Ook Driftless Girl laat zich weer nadrukkelijk inspireren door de countrymuziek van lang geleden en klinkt ook zo. Dat kan ook haast niet anders, want Grey DeLisle zingt zoals de grote countryzangeressen dat ooit deden. De doorleefde zang op Driftless Girl tilt het album flink op, maar ook in muzikaal en productioneel opzicht is het album, door de bijdragen van onder andere Buck Meek en Jolie Holland van hoog niveau. Het volgende album schijnt al op de plank te liggen. Laat maar komen, want Grey DeLisle is in topvorm.

Borrowed, het in de zomer van 2022 verschenen album van de Amerikaanse muzikante Grey DeLisle, ontdekte ik pas aan het begin van 2023. Borrowed was goed genoeg om Grey DeLisle vanaf dat moment goed in de gaten te houden, maar ook het eind 2023 verschenen en wederom uitstekende She’s An Angel pikte ik pas twee maanden na de release op. Je zou verwachten dat ik vanaf dat moment wel bij de les was, maar ik kom er nu pas achter dat er in februari alweer een album van Grey DeLisle is verschenen. Het is ook wel even wennen aan de hoge productiviteit van de Amerikaanse singer-songwriter, want tussen 2005 en 2022 verscheen er geen enkel album van haar hand. 

Grey DeLisle was 29 jaar oud toen ze in 2002 opdook met het briljante Homewrecker, dat aan de ene kant klonk als een stokoud countryalbum, maar dat aan de andere kant ook volop invloeden uit de alt-country bevatte. Met Graceful Ghost (2004) en Iron Flowers (2005) maakte Grey DeLisle nog twee uitstekende albums, maar hierna verdween ze uit beeld, tot ze in 2022 terugkeerde met Borrowed. In de tussentijd verdiende de Californische muzikante overigens de kost als stemactrice en dook ze op in flink wat Disney films. 

Ik hoor Grey DeLisle persoonlijk liever als zangeres en het is wat mij betreft dan ook heel goed nieuws dat er na Borrowed en She’s An Angel alweer een album van haar is verschenen. De vorige twee albums waren zeer de moeite waard en ook Driftless Girl is weer een uitstekend album. Het is wederom een typisch Grey DeLisle album, dat vaak klinkt als een countryalbum uit vervlogen tijden. 

Dat ligt voor een belangrijk deel aan de stem van de Amerikaanse muzikante, die klinkt zoals de countryzangeressen klonken in de tijd waarin Grey DeLisle zelf nog in de luiers zat. De stem van Grey DeLisle doet me vooral denken aan die van Dolly Parton, die in Nederland niet altijd serieus is genomen, maar die moet worden gerekend tot de grootste countryzangeressen. De stem van Grey DeLisle komt met enorm veel power uit de speakers, maar de muzikante uit Los Angel legt ook veel gevoel en doorleving in haar zang, met hier en daar een fraaie snik als bonus. 

Op Driftless Girl werkt Grey DeLisle samen met Jolie Holland, die het album produceerde, maar die ook opduikt in twee fraaie duetten. Jolie Holland werkte op haar vorig jaar verschenen album samen met Big Thief gitarist Buck Meek en ze wist hem ook te strikken voor het album van Grey DeLisle. Driftless Girl trekt in eerste instantie de aandacht met de imposante stem van Grey DeLisle, maar ook het snarenwerk op het album is fantastisch, met hier en daar een glansrol voor de pedal steel. 

Net als zoveel andere albums van Grey DeLisle klinkt Driftless Girl als een countryalbum dat ook 50 jaar oud had kunnen zijn, maar de Amerikaanse muzikante blijft niet steken in de countrymuziek van weleer. Op haar nieuwe album verwerkt ze ook invloeden uit de folk, de bluegrass en de jazz, al vormt traditioneel aandoende countrymuziek wel de hoofdmoot op het album. 

Driftless Girl had me door de emotievolle vocalen en de instrumentatie zonder opsmuk direct in een wurggreep en het album is sindsdien zeker niet minder geworden. Op naar het volgende album van de Amerikaanse muzikante, dat ik hopelijk wel in de week van de release ga oppakken. Komt er al snel aan begrijp ik. Ik kan niet wachten. Erwin Zijleman

La Luz - News Of The Universe

Bij La Luz weet je inmiddels wat je kunt verwachten, maar de combinatie van dromerige gitaarlijnen, prachtige zang en hemelse koortjes klinkt op News Of The Universe nog wat overtuigender
Toen ik in 2018 het album Floating Features van La Luz in handen kreeg dacht ik even te maken te hebben met een vergeten klassieker uit de jaren 60. De verleiding van het album was met een zonnige mix van garagerock, surfrock, Westcoast pop en psychedelica meedogenloos en dat is ook weer het geval bij beluistering van het nieuwe album van La Luz. News Of The Universe klinkt wat minder gruizig dan het vroegere werk van de band uit Los Angeles, maar de prachtige gitaarakkoorden, de geweldige koortjes en de fraai zang van Shana Cleveland maken ook dit keer makkelijk indruk. News Of The Universe is de perfecte soundtrack voor een mooie zomerdag, maar is ook veel meer dan dat.

News Of The Universe van La Luz verscheen ruim een maand geleden, maar is even op de stapel blijven liggen. Dat is best bijzonder, want ik was zeer te spreken over de vorige twee albums van de Amerikaanse band en ook de soloalbums van frontvrouw Shana Cleveland zijn me zeer dierbaar. Ik hou het er maar op dat de muziek van La Luz het best tot zijn recht komt wanneer de zon schijnt en de temperatuur boven de 25 graden uit komt en dat was deze week dan eindelijk het geval. 

Ik ontdekte La Luz in 2018, toen het derde album van de band uit Los Angeles verscheen. Op Floating Features vermaakte La Luz meedogenloos met een mix van garagerock, psychedelische rock, Westcoast pop en surfrock. Floating Features slingerde je vrijwel onmiddellijk terug naar het California van de jaren 60 met heerlijke gitaarakkoorden en fantastische koortjes. 

Het titelloze album uit 2021 klonk vervolgens net wat minder gruizig dan Floating Features, maar betoverde minstens net zo krachtig. De afgelopen jaren waren er naast de twee albums van La Luz ook nog twee albums van frontvrouw Shana Cleveland, die vooral invloeden uit de Laurel Canyon folk verwerkten en die ik persoonlijk minstens net zo interessant vond als de albums van La Luz. 

La Luz keerde zoals gezegd vorige maand terug met News Of The Universe, waarop vergeleken met het album uit 2021 niet zo gek veel is veranderd. Net als op dat album zijn de gruizige invloeden uit de garagerock wat naar de achtergrond gedrongen en hebben invloeden uit de psychedelica aan terrein gewonnen. Ook News Of The Universe is een album vol Californische zonnestralen en het is bovendien een wat nostalgisch klinkend album met een zeer aangename jaren 60 vibe. 

Ook op het nieuwe album zijn de gitaarlijnen weer prachtig melodieus met hier en daar een prachtige solo, zingt Shana Cleveland werkelijk de sterren van de hemel en zijn de koortjes om van te watertanden. Luister bijvoorbeeld naar het prachtige Poppies en je begrijpt wat ik bedoel. 

Het nieuwe album van La Luz klinkt net zo zonnig en onbezorgd als zijn voorganger, maar in het leven van Shana Cleveland volgden de pieken en dalen elkaar snel op. Ze werd moeder, maar kreeg ook de diagnose borstkanker en hierna begon het ook in de band nog wat te rommelen. Het is op het eerste gehoor niet terug te horen in de songs van La Luz, al hoor je bij aandachtigere beluistering hier en daar ook wel wat melancholie, zeker in de meer folky songs. 

Ik vond La Luz in 2018 echt een enorme ontdekking. Inmiddels is de verrassing er misschien wel wat af, maar ik kan maar lastig begrijpen dat ik het nieuwe album van de Amerikaanse band heb laten liggen. News Of The Universe borduurt voort op de twee vorige albums van La Luz, maar heeft het geluid van de band uit Los Angeles ook verder geperfectioneerd. Het is ook de verdienste van producer Maryam Qudus (Spacemoth), die het album echt prachtig heeft opgenomen en volgestopt met bijzondere details. 

News Of The Universe zou zomaar een vergeten album uit de jaren 60 kunnen zijn, maar wat komt alles mooi en helder door de speakers. Het doet het zoals gezegd uitstekend bij de zomerse temperaturen van het moment, maar News Of The Universe is veel meer dan een leuk zomerplaatje voor de dagen van het moment. Shana Cleveland leverde vorig jaar solo met Manzanita een jaarlijstjesalbum af en herhaalt dat kunstje nu met het bedwelmend mooie News Of The Universe van La Luz. Erwin Zijleman

De muziek van La Luz is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://laluz.bandcamp.com/album/news-of-the-universe-2.

News Of The Universe van La Luz is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (neon orange), 34,99 euro

CD, 16,99 euro

Emiliana Torrini - Miss Flower

De IJslandse muzikante Emiliana Torrini is niet heel productief, maar de albums die ze maakt zijn altijd van hoge kwaliteit en slaan ook iedere keer weer net wat andere wegen in, zo ook op Miss Flower
Het is alweer vijfentwintig jaar geleden dat Emiliana Torrini de aandacht trok met haar album Love In The Time Of Science. Sindsdien moeten we af en toe lang wachten op een nieuw album van de muzikante uit Reykjavik, maar kunnen we er bijna van uit gaan dat het een goed album gaat worden. Dat gaat ook weer op voor Miss Flower, dat aan de ene kant het karakteristieke Emiliana Torrini geluid laat horen, maar toch ook weer anders klinkt dan haar vorige albums. Miss Flower, een conceptalbum, valt op door de avontuurlijke elektronica op het album, door zeer sfeervolle klanken, door de bijzondere songs van Emiliana Torrini en natuurlijk ook door haar IJslandse tongval en haar zeer herkenbare stem.

Wanneer je wordt gevraagd om een IJslandse muzikante in gedachten te nemen, denk ik dat de meeste mensen uit komen bij Björk. Dat zou ik een paar jaar geleden zelf ook hebben gedaan, maar het is lang geleden dat ik kon genieten van de muziek van het boegbeeld van de IJslandse popmuziek. Haar laatste album was zo over de top dat ik het na talloze pogingen terzijde heb geschoven en dat was zeker niet de eerste keer dat haar muziek bij mij niet in de smaak viel. 

Als mij nu wordt gevraagd om een IJslandse muzikante in gedachten te nemen, kom ik waarschijnlijk niet bij Björk uit, maar bij Emiliana Torrini. Emilíana Torrini Davíðsdóttir maakte halverwege de jaren 90 deel uit van de band GusGus en bracht vervolgens twee hele magere albums uit, die ze inmiddels zelf ook is vergeten. 

Ze trok vervolgens wel de aandacht met het inmiddels 25 jaar oude en stevig met triphop flirtende Love In The Time Of Science, dat werd gevolgd door het nog veel mooiere Fisherman’s Woman uit 2005 en Me And Armini uit 2008, waarop meer folky repertoire centraal stond. Het wat elektronischer getinte en wat experimentelere Tookah uit 2013 maakte het stapeltje soloalbums van Emiliana Torrini tot voor kort compleet. 

Deze week verschijnt de echte opvolger van Tookah, maar vorig jaar schitterde de IJslandse muzikante natuurlijk ook al op het samen met het Belgische orkest The Colorist Orchestra gemaakte Racing The Storm. Met name door dat album begon ik met hoge verwachtingen aan Miss Flower. 

De vorige albums van de muzikante uit Reykjavik vielen op door haar bijzondere tongval en een zwak voor experiment, kennelijk eigenschappen van de IJslandse popmuziek. Ze zijn ook weer te horen op Miss Flower, dat af en toe zeker aan Björk doet denken, maar gelukkig is de muziek van Emiliana Torrini een stuk toegankelijker dan die van haar beroemdere landgenote. 

Miss Flower is een conceptalbum dat vorm kreeg toen Emiliana Torrini van een vriendin een doos met brieven kreeg van ene Geraldine Flower. De doorlopende verhaallijn voorziet het album van een aangename flow, maar ook zonder het verhaal bevat het album een serie aansprekende songs. Het zijn songs die nog altijd zijn voorzien van subtiele invloeden uit de triphop, maar Miss Flower is niet met één of twee genres te typeren en past minstens net zo goed in de hokjes (stemmige) folk en (zwoele) pop. 

Ik ben normaal gesproken niet zo gek op gesproken woord, maar de gesproken passages op Miss Flower passen goed bij het verhaal en bij de muziek op het album, al hoor ik de mooie stem van Emiliana Torrini veel liever zingen, iets dat ze gelukkig ook volop doet. In muzikaal opzicht is het nieuwe album van Emiliana Torrini een zeer avontuurlijk album met flink wat bijzondere elektronische en akoestische uitstapjes en ook in vocaal opzicht is de muziek van de IJslandse muzikante zeker niet alledaags. 

De songs op Miss Flower weten de balans tussen aangenaam klinkende popsongs en het nodige experiment echter goed te bewaren. Die balans slaat hier en daar door richting behoorlijk toegankelijk klinkende synthpop of tijdloze singer-songwriter muziek, maar een bijzondere twist is nooit ver weg. Emiliana Torrini heeft de afgelopen vijfentwintig jaar echt veel te weinig albums gemaakt, maar alles dat ze maakt is goed, iets wat ook weer op gaat voor het uitstekende Miss Flower. Erwin Zijleman

Miss Flower van Emiliana Torrini is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Clarissa Connelly - World Of Work

De Schotse muzikante Clarissa Connelly creëert op het album World Of Work haar eigen muzikale universum en het is een bijzondere plek waarin het na enige gewenning verrassend goed toeven is
Clarissa Connelly heeft met World Of Work een album gemaakt dat anders klinkt dan alle andere albums van het moment. Het is een album waarop invloeden uit de folk, klassieke muziek en new age worden verwerkt in songs die soms ver zijn verwijderd van de standaard popsong, maar er een enkele keer ook aardig bij in de buurt komen. World Of Work neemt je in een aantal tracks eeuwen mee terug in de tijd, maar het album is er net zo goed een van deze tijd. Clarissa Connelly heeft in muzikaal opzicht een opzienbarend album gemaakt en haar stem voegt nog een bijzondere dimensie toe aan de fascinerende klanken op het album. Makkelijk is het zeker niet, maar als het kwartje valt is het prachtig.

World Of Work van Clarissa Connelly verscheen ruim twee maanden geleden en het is een album waar ik maar geen vat op kan krijgen. Soms vind ik het mooi, soms ook alleen maar interessant, maar er zijn ook zeker momenten geweest waarop ik de muziek van de Schotse muzikante maar lastig kon verdragen en al helemaal niet kon doorgronden. Laat ik het er maar op houden dat Clarissa Connelly geen makkelijke muziek maakt, maar als je de tijd neemt voor dit bijzondere album wordt de kans steeds groter dat je alsnog valt voor de bijzondere muzikale charmes van de Schotse muzikante. 

Clarissa Connelly, die Schotland overigens heeft verruild voor Denemarken, maakte haar nieuwe album voor het aansprekende Warp label, dat met name een naam heeft hoog te houden wanneer het gaat om elektronische muziek. Dat is vanwege de nadruk op organische klanken zeker niet het hokje waar ik World Of Work in zou stoppen, maar het album is minstens net zo avontuurlijk als de meeste andere releases van het Britse label. 

World Of Work opent met stemmige pianoklanken en de stem van Clarissa Connelly. Mijn eerste associatie was Tori Amos, maar als de zanglijnen abstracter worden en de popsong met een kop en een staart langzaam maar zeker uit het zicht verdwijnt, wordt deze associatie al snel minder relevant. 

Clarissa Connelly gebruikt haar stem op bijzondere wijze, waardoor het ook een instrument wordt. Het is een instrument dat wordt ingezet in songs die zich door van alles en nog wat hebben beïnvloeden. De Schotse muzikante sleept er een onder andere componisten, schrijvers en denkers van een aantal eeuwen geleden bij, maar als ik het bij de afgelopen decennia hou, kom ik vooral uit bij Kate Bush, al gaat deze vergelijking lang niet altijd op. 

In muzikaal opzicht spelen invloeden uit de klassieke muziek en de traditionele folk een voorname rol en daar komen invloeden uit de new age bij. Denk bij new age vooral aan de muziek van Enya en niet aan het muzikale behang dat in dit genre ook zeer gangbaar is. Akoestische instrumenten en stemmige klanken staan centraal op het album, maar Clarissa Connelly maakt ook uitvoerig gebruik van achtergrondgeluiden en de nodige kerkklokken, die het mystieke karakter van haar muziek versterken. 

Zowel in de muziek als in de zang maakt de Schotse muzikante gebruik van meerdere lagen, wat haar muziek wat theatraal of zweverig maakt, zonder dat dit overigens storend wordt. In de songs van Clarissa Connelly kan het alle kanten op, waardoor je zeker bij eerste beluisteringen maar weinig houvast vindt op World Of Work. De vanuit Denemarken opererende muzikante kiest nergens voor standaard popsongs, maar als je gewend bent aan de bijzondere klanken en de al even bijzondere zang, zijn de songs van Clarissa Connelly, een enkele uitzondering daargelaten, zeker niet ontoegankelijk. 

World Of Work is zeker geen album waar ik altijd voor in de stemming ben, maar ik ben een flink stuk positiever over het album dan ten tijde van de release, toen ik maar zelden chocola kon maken van de muziek van Clarissa Connelly. Oordeel vooral niet te snel over dit album, want het is er een die zomaar kan uitgroeien tot het meesterwerk dat een enkeling er nu al in hoort en dat het misschien ook wel is. Erwin Zijleman

De muziek van Clarissa Connelly is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Schotse muzikante: https://clarissaconnelly.bandcamp.com/album/world-of-work.

World Of Work van Clarissa Connelly is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

The Mysterines - Afraid Of Tomorrows

De Britse band The Mysterines klonk op haar debuutalbum uit 2022 nog niet heel onderscheidend, maar heeft in Los Angeles samen met topproducer John Congleton een fraai en interessant eigen geluid gevonden
“Lekker, maar niet heel bijzonder” was en bleef twee jaar geleden mijn oordeel over het debuutalbum van The Mysterines uit Liverpool. Hoe anders is het twee jaar later, want met Afraid Of Tomorrows heeft de band wat mij betreft wel een bijzonder album afgeleverd. Het is een album waarop flink wat gas wordt teruggenomen, maar de muziek van The Mysterines kan ook nog altijd flink gruizig klinken. De donkere tinten en alle dynamiek in het nieuwe geluid van de Britse band vragen wat meer van de zang en die is bij frontvrouw Lia Metcalfe in goede handen. Afraid Of Tomorrows is een duister album vol onderhuidse spanning, maar er komt ook heel veel schoonheid aan de oppervlakte.

The Britse band The Mysterines debuteerde in het voorjaar van 2022 met Reeling. Ik vond het best een aardig album, maar ook niet veel meer dan dat. Op haar debuutalbum maakte de band uit Liverpool lekker stevige rockmuziek met invloeden uit de 90s indierock en de grunge. De band viel vooral op door de venijnige zang van frontvrouw Lia Metcalfe, waardoor het debuutalbum van The Mysterines vooral deed denken aan de muziek van een jonge PJ Harvey en de muziek van Hole, al konden de songs van de Britse band zich op een enkele song na niet meten met die van de grote voorbeelden. 

We zijn inmiddels ruim twee jaar verder en na het verschijnen van het tweede album van The Mysterines kunnen we nagaan hoe het staat met de ontwikkeling van de Britse band. Ik durf inmiddels wel te beweren dat het met de ontwikkeling van The Mysterines wel goed zit. Ik vind het deze week verschenen Afraid Of Tomorrows echt klassen beter dan het debuutalbum van de band. Op basis van dat debuutalbum werd de band al een mooie toekomst voorspeld, maar na de release van het tweede album staat niets een hele mooie toekomst meer in de weg. 

The Mysterines werkten op hun debuutalbum samen met de ervaren producer Catherine Marks (boygenius, PJ Harvey, Manchester Orchestra, Wolf Alice), maar kozen voor hun tweede album een van de meest gewilde producers van het moment. Afraid Of Tomorrows werd immers opgenomen in de gloednieuwe studio van John Congleton (St. Vincent, Angel Olsen, Sleater Kinney, Black Pumas) in Los Angeles. 

Ik vond het debuutalbum van The Mysterines ruim twee jaar geleden lekker gruizig en ruw klinken, maar ik vond de muziek van de Britse band ook wel wat eenvormig en weinig onderscheidend. Op Afraid Of Tomorrows heeft de band om te beginnen wat meer dynamiek ingebouwd in haar geluid. The Mysterines wisselen op hun tweede album tussen ingehouden passages en ruwe uitbarstingen, wat de songs van de band een stuk spannender maakt. Ik vind persoonlijk de zich wat langzamer voortslepende en behoorlijk donkere songs op het album het mooist. In deze songs komen de gitaarmuren bijna in slow motion uit de speakers en ook de zang van Lia Metcalfe heeft in deze songs iets bijna beangstigends en bezwerends. 

John Congleton kan het geluid van een band flink glad strijken, maar de ervaren producer heeft Afraid Of Tomorrows voorzien van een lekker ruw geluid zonder opsmuk. Gitaren staan centraal in het muzikale palet van The Mysterines, waarna de ritmesectie vooral het tempo aangeeft. Het combineert echt prachtig met de stem van Lia Metcalfe, die met name in de wat meer ingehouden en bijna folky klinkende tracks laat horen dat ze een zangeres is met een fascinerend eigen geluid. 

Het is een geluid dat me nog steeds doet denken aan dat van een jonge PJ Harvey, maar in de meest bezwerende momenten hoor ik ook wel wat van Patti Smith. In muzikaal opzicht doet het album me ook wel wat aan Placebo en Garbage denken. Ik kan me voorstellen dat liefhebbers van het rechttoe rechtaan rockgeluid van The Mysterines het nieuwe album van de band in een aantal tracks wat aan de saaie kant vinden, maar ik vind het nieuwe geluid van de band uit Liverpool echt veel interessanter. Reeling was in 2022 voor mij een twijfelgeval dat het uiteindelijk niet haalde, maar over het prachtige Afraid Of Tomorrows heb ik echt geen moment getwijfeld. Prachtalbum. Erwin Zijleman

Afraid Of Tomorrows van The Mystreines is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coke bottle clear), 26,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 17,99 euro

Lauren Watkins - The Heartbroken Record

Liefhebbers van de betere Nashville countrypop worden de afgelopen jaren enorm verwend en krijgen ook met The Heartbroken Record van Lauren Watkins weer een topalbum in het genre in handen
Bij beluistering van het debuutalbum van Lauren Watkins hoef je niet lang te twijfelen om welk genre het gaat, want alles op The Heartbroken Record ademt countrypop. De jonge muzikante uit Nashville beschikt om te beginnen over de perfecte stem voor een countrypop album en het is een stem met een onweerstaanbaar ruw randje. Het is een stem die wordt begeleid door een authentiek klinkend countrygeluid met lekker veel pedal steel en alles komt samen in zeer aansprekende songs die flink wat invloeden uit de countrymuziek combineert met een vleugje pop. Het niveau ligt de laatste tijd erg hoog binnen de countrypop, maar The Heartbroken Record van Lauren Watkins kan met de allerbesten mee.

Er was een tijd dat ik er helemaal niets van moest hebben, maar sinds een jaar of wat heb ik een enorm zwak voor Nashville countrypop. Het is een genre waarin de laatste jaren flink wat interessante albums zijn verschenen, met 2023 als onbetwist topjaar met onder andere Lucky van Megan Moroney, voor mij een van de allerbeste albums in het genre. 

Zo indrukwekkend als de oogst vorig jaar was, is de oogst in de eerste helft van 2024 nog niet, maar ook de eerste zes maanden van het huidige jaar hebben me al een aantal uitstekende albums opgeleverd. Na de albums van Hannah Ellis, Brittney Spence, MacKenzie Porter, Tenille Arts en vooral Carley Pearce en Laci Kaye Booth (de nieuwe albums van Kacey Musgraves en Sarah Jarosz zou ik zelf niet als countrypop typeren) komt deze week Lauren Watkins op de proppen met een uitstekend countrypop album. 

Helemaal uit de lucht vallen komt deze Lauren Watkins niet, want ze trok vorig jaar al de aandacht met de uitstekende EP Introducing: Lauren Watkins. Dat deze EP de voorbode was van nog veel meer moois laat de Amerikaanse muzikante horen op haar debuutalbum The Heartbroken Record, dat de nodige groei laat horen. 

In tegenstelling tot de meeste van haar collega’s werd Lauren Watkins geboren in Nashville en stond ze al op jonge leeftijd op de vele podia van de Amerikaanse muziekhoofdstad. Ze werd uiteindelijk ontdekt door Nicolle Galyon, die er voor zorgde dat Lauren Watkins nu in bredere kring aan de weg kan timmeren. 

Het levert met The Heartbroken Record een album op dat in alle opzichten countrypop ademt. Het is countrypop die voor het grootste deel bestaat uit traditionele countrymuziek, die vervolgens is voorzien van een popinjectie. Dat is precies het soort Nashville countrypop waar ik een zwak voor heb, waardoor The Heartbroken Record direct bij eerste beluistering zeer in de smaak viel. In muzikaal opzicht klinkt het debuutalbum van Lauren Watkins oerdegelijk, maar ook warm en mooi verzorgd. Het is een geluid met lekker veel gitaren en een grote rol voor de pedal steel en dat is aan mij wel besteed. 

Ook in vocaal opzicht is The Heartbroken Record een echt countrypop album. Lauren Watkins heeft een stem die is gemaakt voor het genre, maar vergeleken met de meeste andere countrypop zangeressen heeft ze net wat meer gruis op haar stembanden, wat haar debuutalbum voorziet van een aangenaam ruw randje. 

In tekstueel opzicht kleurt Lauren Watkins vooral binnen de lijntjes, wat betekent dat er de nodige foute mannen, trailer parken en flessen whiskey voorbij komen. Deze teksten zijn echter wel verstopt in uitstekende songs. Het zijn van die typische countrypop songs waarvoor je genadeloos voor de bijl gaat of die je verafschuwt. Ik hoor bij beluistering van het debuutalbum van Lauren Watkins absoluut in de eerste groep. 

Als ik The Heartbroken Record van Lauren Watkins moet vergelijken met een ander recent countrypop album kom ik direct uit bij Lucky van Megan Moroney en laat dit nu net mijn favoriete countrypop van 2023 en misschien wel van de afgelopen twintig jaar zijn. Of The Heartbroken Record van Lauren Watkins uiteindelijk net zo memorabel is als het debuutalbum van Megan Moroney zal de tijd moeten leren, maar de voortekenen zijn zeker goed. Zeer warm aanbevolen dit uitstekende album. Erwin Zijleman

Sade - Promise (1985)

Sade kwam na het zeer succesvolle debuutalbum Diamond Life op de proppen met het in 1985 verschenen Promise, dat niet alleen heerlijk zwoel klinkt, maar in muzikaal en vocaal opzicht ook flink wat te bieden heeft
Promise, het tweede album van Sade is een stuk minder bekend dan het debuutalbum van de band rond zangeres Sade Adu, maar het is zeker geen minder album. In muzikaal opzicht vind ik het wat subtielere maar ook gelaagde geluid op Promise zelfs interessanter dan dat op het zo succesvolle Diamond Life en ook de zang vind ik op het tweede album van de Britse band mooier dan op het zo geprezen debuut. Ook Promise doet het uitstekend op een broeierige zomeravond, maar de songs van Sade doen veel meer dan oppervlakkig vermaken. Ik hoorde het er in de jaren 80 niet aan af, maar bijna veertig jaar na de release ben ik onder de indruk van Promise.

Twee maanden geleden stond ik stil bij het album Diamond Life van Sade uit 1984. Het is een album dat ik, toch wel enigszins tot mijn verbazing, na al die jaren nog noot voor noot bleek te kennen en dat ik bovendien veel beter vond dan ik me kon herinneren. Deze week zijn reissues van de eerste drie albums van Sade verschenen en ben ik ook wat dieper in de opvolgers van het zo succesvolle Diamond Life gedoken. 

Na Diamond Life heb ik in 1988 ook Stronger Than Pride, het derde album van Sade, aangeschaft, maar Promise uit 1985 kwam niet in mijn platenkast terecht. Dat is op zich niet zo vreemd, want de zwoele pop van Sade was in 1985 niet het soort muziek waar ik warm voor liep. Dat is het misschien nog steeds niet helemaal, maar ik ben zeer aangenaam verrast door de kwaliteit van het tweede album van de band rond de Nigeriaanse zangeres Helen Folasade Adu, beter bekend als Sade Adu. 

Het album opent prachtig met het ingetogen en ruim zes minuten durende Is It A Crime. De zwoele jazzy track valt op door bijzonder mooie klanken, een fraaie opbouw en zeker ook door de prachtige stem van Sade Adu, die echt geweldig zingt. Het is een wat minder toegankelijke track dan de hitsingles van Diamond Life, maar Is It A Crime laat goed horen waartoe Sade in 1985 in staat was. Het album vervolgt met hitsingle The Sweetest Taboo, dat wel aansluit bij de singles van het debuutalbum van de Britse band, al graaft ook deze track in muzikaal opzicht dieper dan de tracks op het debuutalbum. 

Promise werd voor een belangrijk deel gemaakt met het team dat ook verantwoordelijk was voor Diamond Life, wat betekent dat Robin Millar het grootste deel van de productie van het album voor zijn rekening nam. De op dat moment vooral van Everything But The Girl bekende Britse producer heeft Promise voorzien van een warm en zwoel geluid en het is een geluid dat op Promise gedetailleerder is dan op Diamond Life. Het klinkt als een geluid waaraan eindeloos is gesleuteld, maar ook Promise werd voor het overgrote deel live opgenomen. 

Met Everything But The Girl hebben we direct ook het belangrijkste vergelijkingsmateriaal te pakken, maar waar de band rond Tracey Thorn altijd kon rekenen op de steun van de critici, kreeg Promise het na het succes van Diamond Life zwaar te verduren. Het destijds aansprekende tijdschrift Spin noemde de zang van Sade Adu destijds zelfs compleet zielloos en dat is een bewering die maar moeilijk te begrijpen is. 

Ik vind de zang op Promise echt verrassend mooi en ook in muzikaal opzicht heeft het album echt veel meer te bieden dan de critici (en ikzelf) er destijds in hoorden. De jazzy R&B pop van Sade doet het heerlijk op een zomerse dag als vandaag, maar het jazzy geluid op het album is ook gelaagd, behoorlijk subtiel en voorzien van prachtige accenten van vooral piano, percussie en blazers. 

Vergeleken met Diamond Life vind ik Promise niet alleen mooier en subtieler, maar ook een stuk veelzijdiger, waardoor het album je steeds weer verrast. Het is allemaal prachtig gevangen in de productie van Robin Millar, die met Promise vakwerk heeft afgeleverd. Hoewel het album maar matig werd gewaardeerd door de critici was Promise in commercieel opzicht behoorlijk succesvol en daar is zeker achteraf bezien echt niets op af te dingen. Erwin Zijleman

Promise van Sade is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Gracie Abrams - The Secret Of Us

Gracie Abrams debuteerde vorig jaar knap met Good Riddance en laat op het deze week verschenen The Secret Of Us horen dat ze nog veel beter kan en behoort tot de meest talentvolle popsterren van het moment
Met Aaron Dessner als co-producer en een aantal uitstekende muzikanten in de studio is het maken van een goed popalbum al een stuk makkelijker, maar zonder heel veel talent kom je er niet in het momenteel overvolle genre. Gracie Abrams bulkt wat mij betreft van het talent. Nog meer dan op haar debuutalbum van vorig jaar laat de Amerikaanse muzikante op The Secret Of Us horen dat ze uitstekende songs kan schrijven en deze op zeer aansprekende wijze kan vertolken. Gracie Abrams combineert op haar tweede album het beste van Taylor Swift en Phoebe Bridgers en maakt 13 songs lang duidelijk dat ze binnen de (indie)pop van het moment met de besten mee kan.

Dat Taylor Swift met afstand de grootste vrouwelijke popster van het moment is valt nauwelijks te ontkennen, maar in haar kielzog zijn de kaarten nog niet volledig geschud en is het flink dringen. Achter Taylor Swift en al die andere grote sterren van het moment zou Gracie Abrams wel eens ‘the next big thing’ kunnen zijn, want de jonge muzikante uit Los Angeles had al uitstekende papieren en staat er met haar deze week verschenen nieuwe album nog veel beter voor. 

Gracie Abrams, de dochter van een gerenommeerde filmmaker en een bekende tv-producer, debuteerde vorig jaar razend knap met Good Riddance. Het door niemand minder dan Aaron Dessner geproduceerde album zette Gracie Abrams wat mij betreft op de kaart als enorm talent. Good Riddance bevatte een aantal uitstekende songs en Gracie Abrams liet horen dat ze prachtig kon zingen, waarna de fraaie productie van Aaron Dessner het album nog wat verder optilde. Good Riddance was uiteindelijk goed genoeg voor mijn jaarlijstje en had in veel meer jaarlijstjes moeten opduiken. 

Eerder dit jaar verscheen een samen met Aaron Dessner gemaakt live-album van Gracie Abrams als tussendoortje en nu keert de muzikante uit Los Angeles alweer terug met haar tweede studioalbum. Gracie Abrams houdt de vaart er flink in, maar dat gaat gelukkig niet ten koste van de kwaliteit. Met The Secret Of Us heeft de inmiddels 24 jaar oude muzikante een album afgeleverd dat nog beter is dan haar debuutalbum. 

Ook The Secret Of Us werd weer geproduceerd door Gracie Abrams en Aaron Dessner, maar in een van de tracks tekenen bovendien Taylor Swift en Jack Antonoff voor de productie. Het zegt iets over de status van Gracie Abrams, die de songs voor haar nieuwe album deels samen schreef met Aaron Dessner en songwriter Audrey Hobert. Voor het album werden flink wat gastmuzikanten uitgenodigd, onder wie Justin Vernon, James McAlister en Rob Moose. The Secret Of Us klinkt mooier, veelzijdiger en eigenzinniger dan Good Riddance en is wat mij betreft een album dat moet worden geschaard onder de allerbeste popalbums van 2024 tot dusver. 

Van alle popsterren die momenteel achter Taylor Swift strijden om de aandacht maakt Gracie Abrams de muziek die het dichtst bij de muziek van Taylor Swift ligt. The Secret Of Us bevat een aantal songs die ook op een van de laatste albums van Taylor Swift hadden kunnen staan, maar Gracie Abrams houdt zich vrij makkelijk staande. Haar songs doen niet onder voor die van haar grote concurrent en ook in muzikaal en productioneel opzicht blijft The Secret Of Us makkelijk overeind. Qua teksten blijft Gracie Abrams misschien nog wat achter, maar haar stem vind ik persoonlijk mooier dan die van Taylor Swift. 

The Secret Of Us is in alle opzichten een uitstekend popalbum, met grote regelmaat uitstapjes richting indiepop en songs waarvoor Phoebe Bridgers zich niet zou schamen. Voor liefhebbers van indiepop is het laagje glazuur op de songs van Gracie Abrams bij vlagen misschien net wat te kleurig en te dik, maar voor een ieder met een zwak voor goed gemaakte pop, valt er echt verschrikkelijk veel te genieten op The Secret Of Us, dat minstens net zo makkelijk blijft hangen als de muziek van al die andere grote sterren die de popmuziek momenteel kleur geven, inclusief Taylor Swift. Erwin Zijleman

The Secret Of Us van Gracie Abrams is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (yellow), 34,99 euro

LP (pink), 34,99 euro

CD, 17,99 euro