Er zijn countryzangeressen die een frisse wind laten waaien door het genre en er zijn countryzangeressen die je vooral een nostalgisch gevoel bezorgen. Kayla Ray valt absoluut in de laatste categorie, maar The World’s Weight is veel meer dan een retro countryalbum. De Texaanse muzikante had niet het budget beschikbaar dat in Nashville gebruikelijk is, maar heeft een mooi klinkend en fraai geproduceerd album afgeleverd. In muzikaal opzicht klinkt het album prachtig met vooral traditioneel aandoende klanken en een flinke dosis melancholie. Het wordt versterkt door de stem van Kayla Ray, die herinnert aan de grote countryzangeressen uit het verleden, maar die ook in het hier en nu staat als een huis.
Eerder vandaag besprak ik het laatste album van de Amerikaanse muzikante Grey DeLisle, die met Driftless Girl een album heeft gemaakt dat ook vijftig jaar oud had kunnen zijn. Hetzelfde geldt voor The World’s Weight van Kayla Ray, dat net als het album van Grey DeLisle put uit de archieven van de country uit de jaren 70.
Ik had nog niet eerder van Kayla Ray gehoord, maar de muzikante uit Waco, Texas, draait toch al een jaar of tien mee. In die tien jaar maakte ze twee albums en een mini-album met de geweldige titel Songs Of Extreme Isolation, Economic Crisis, & Other Funny Things. Het wordt allemaal overtroffen door The World’s Weight dat echt een ijzersterk album is.
Dat het album van Kayla Ray klinkt als een countryalbum uit het verleden ligt voor een belangrijk deel aan haar stem, die net als die van de genoemde Grey DeLisle herinnert aan grote countryzangeressen uit het verleden. Het is een stem die me overigens ook doet denken aan die van Kasey Chambers en Mary Gauthier en ook dat is een compliment.
Het klinkt duidelijk anders dan de zang van de meeste jonge countryzangeressen van het moment, maar ik heb wel wat met de doorleefde zang van Kayla Ray. Zeker als de Amerikaanse muzikante wat lager zingt of zingt met een lichte snik spat de emotie af van de zang op het album en kun je als liefhebber van countrymuziek alleen maar genadeloos voor de bijl gaan.
Kayla Ray verruilde voor haar nieuwe album de thuisbasis in Texas voor een studio in Oklahoma City, waar ze werkte met de mij onbekende producer met de prachtige naam Giovanni Carnuccio III. Ook de namen van de muzikanten die zijn te horen op The World’s Weight zeggen me niet direct iets, maar Kayla Ray heeft een album gemaakt dat niet alleen in vocaal opzicht de aandacht trekt, maar ook in productioneel en muzikaal opzicht dik in orde is. De muzikanten op het album tekenen voor een wat nostalgisch maar wat mij betreft ook tijdloos countrygeluid, dat Kayla Ray overigens zelf ‘Amerikinda’ noemt.
Liefhebbers van moderne countrypop moeten waarschijnlijk wel even wennen aan het bijzondere stemgeluid van Kayla Ray en aan de traditionele klanken op het album, maar voor liefhebbers van wat traditionelere rootsmuziek is het vanaf de eerste noten genieten. Zeker wanneer de songs op The World’s Weight een flinke dosis melancholie over je uitstorten is het snarenwerk op het album betoverend mooi, waarna de geweldige zang van Kayla Ray er nog een schepje bovenop doet.
Ik was de afgelopen dagen behoorlijk onder de indruk van het laatste album van Grey DeLisle, maar zowel in muzikaal als in vocaal opzicht vind ik het album van Kayla Ray nog net wat indrukwekkender. The World’s Weight krijgt in de Verenigde Staten dan ook terecht 5 sterren recensies op een aantal wat obscure en vooral op hele traditionele Amerikaanse rootsmuziek gerichte websites, maar dit album verdient echt veel meer en zou ook in Nederland moeten kunnen scoren.
The World’s Weight van Kayla Ray klinkt misschien als een vergeten countryklassieker uit een heel ver verleden, maar ook in het heden komen de emotievolle, mooi ingekleurde en echt prachtig gezongen songs van de Texaanse muzikante keihard binnen. Ik kende haar nog niet, maar vanaf nu ben ik fan. Erwin Zijleman