Een portie persoonlijke ellende wens ik niemand toe, maar het levert wel vaak mooie albums op. We hoorden de afgelopen jaren niets van Lily Allen, maar na het op een vervelende manier op de klippen lopen van haar huwelijk begon ze aan het maken van haar vijfde album. West End Girl is deze week verschenen en is echt veel beter dan de vorige twee albums van de Britse muzikante. In muzikaal opzicht slaat Lily Allen wat andere wegen in, maar haar stem is uit duizenden herkenbaar en dat geldt ook voor haar teksten die afwisselend grof en grappig zijn. Ik had het totaal niet verwacht, maar het vijfde album van Lily Allen is echt een leuk album geworden.
Ik was in 2006 wel een klein beetje verliefd op Lily Allen en nog net wat meer op haar debuutalbum Allright, Still, waarmee de Britse muzikante direct en volkomen terecht doorbrak naar een groot publiek. Die liefde groeide flink toen in 2009 haar tweede album It's Not Me, It's You verscheen. Ik vond en vind het tweede album van Lily Allen een album vol met briljante popsongs, die nog een stukje beter worden door de wat ordinaire humor in de teksten van de Britse muzikante.
Als ik het album beluister word ik er ook 16 jaar later nog heel vrolijk van en dat is best bijzonder. Ik werd een stuk minder vrolijk van het in 2014 verschenen Sheezus, dat het vooral qua memorabele songs flink liet afweten. Het in 2018 verschenen No Shame was wel weer een stapje in de goede richting, maar nog altijd geen schim van It's Not Me, It’s You. Na No Shame schreef de Britse muzikante haar autobiografie en begon ze een nieuwe carrière als actrice.
Het overigens zeer lezenswaardige My Thoughts Exactly maakte duidelijk dat het leven van Lily Allen even opwindend was als de songs op haar tweede album en sindsdien is het zeker niet saaier geworden. Lily Allen kan er wederom een boek over vol schrijven, maar na zeven jaar stilte komt ze eerst met een nieuw album op de proppen. Het is een album dat deels in het teken staat van de zoveelste gestrande liefdesrelatie, waardoor West End Girl een breakup album genoemd mag worden.
Na Sheezus, No Shame en de stilte die volgde had ik eerlijk gezegd niet meer op een nieuw album van Lily Allen gerekend en al helemaal niet op een goed album. West End Girls bevalt me echter wel, al is ook het nieuwe album van Lily Allen niet zo goed als It’s Not Me, It’s You. West End Girls bevat geen 20-karaat popsongs als The Fear, maar ik hoor minstens een handvol memorabele popsongs en ook nog wel een aantal songs die uit kunnen groeien tot memorabele popsongs.
Lily Allen heeft van haar hart nog nooit een moordkuil gemaakt en dat doet ze ook niet op haar nieuwe album. Met name haar vorige echtgenoot moet het flink ontgelden en dat levert flink wat behoorlijke grove teksten op die door Spotify worden aangemerkt als expliciet, maar die ook absoluut grappig zijn.
In muzikaal opzicht kan het op West End Girls alle kanten op. Het album bevat een aantal tracks die zich hebben laten inspireren door popmuziek die meer dan 65 jaar geleden werd gemaakt, maar Lily Allen kan ook opeens naar heel veel elektronica en de autotune grijpen.
Ik vind met name de wat meer ingetogen en licht zoete songs op het album interessant. Het klinkt misschien anders dan de muziek die Lily Allen in het verleden maakte, maar het is door haar stem, door haar tongval en door de humor in de teksten ook vintage Lily Allen.
Natuurlijk ligt het voor de hand om West End Girls te vergelijken met het topalbum dat de Britse muzikante 16 jaar geleden maakte, maar dat is niet helemaal eerlijk. De vergelijking met haar andere drie albums valt wat mij betreft overigens wel positief uit. West End Girls zal nooit zo goed worden als It's Not Me, It’s You, maar iedere keer als ik naar het nieuwe album van Lily Allen luistert vind ik het weer wat leuker, zeker als ik de teksten er bij pak. West End Girls is de door mij niet meer verwachte comeback van Lily Allen en het is een comeback die ik opvallend geslaagd vind. Erwin Zijleman
West End Girl van Lily Allen is verkrijgbaar via de Mania webshop: