Wie herinnert zich Happenstance van Rachael Yamagata nog? Het misschien wel mooiste album van 2004 deed destijds veel te weinig en de albums die volgden deden nog minder. Niet zo gek dus dat er deze week niet heel veel aandacht is voor Starlit Alchemy, maar ook het nieuwe album van Rachael Yamagata is weer prachtig. Het is een intiem album dat wat vaker neigt naar klassieke singer-songwriter albums, maar ook dit album heeft weer het unieke Rachael Yamagata geluid, al is het maar vanwege de mooie en emotievolle stem van de Amerikaanse muzikante, die inmiddels vijf echte wonderschone albums op haar naam heeft staan. Ga dat horen!
De naam Rachael Yamagata is voor mij echt voor eeuwig verbonden met haar debuutalbum Happenstance. Het in 2004 verschenen album is inmiddels alweer meer dan twintig jaar oud, maar het is al die tijd een album geweest waar ik met enige regelmaat naar luister en een album dat me echt extreem dierbaar is. Op haar debuutalbum deed de muziek van Rachael Yamagata wel wat denken aan de muziek van de door mij zeer bewonderde Fiona Apple, maar Happenstance is ook album dat teruggrijpt op de albums van de grote singer-songwriters uit de jaren 70, met Carole King voorop.
Happenstance leek de start te zijn van een zeer succesvolle carrière, maar die kwam helaas nooit helemaal van de grond. Het feit dat Rachael Yamagata na Happenstance de tijd nam voor haar volgende albums heeft hierin zeker meegespeeld. Aan de kwaliteit van de albums lag het zeker niet, want Elephants...Teeth Sinking Into Heart uit 2008, Chesapeake uit 2011 en Tightrope Walker uit 2016 waren alle drie uitstekende albums, al haalden ze het torenhoge niveau van Happenstance net niet.
Rachael Yamagata keert deze week terug met haar vijfde album en ook Starlit Alchemy is weer een hele mooie. Het is een zeer persoonlijk en wat melancholisch album dat niet echt onder doet voor zijn drie voorgangers. Op alle albums van de Amerikaanse muzikante hoor ik iets van Fiona Apple en iets van een aantal grote vrouwelijke singer-songwriters uit de jaren 70 en dat is op het nieuwe album van Rachael Yamagata niet anders.
Vergeleken met Happenstance is de balans wel wat doorgeslagen richting de singer-songwriter muziek uit het verre verleden en daar is niets mis mee. Starlit Alchemy werd opgenomen in de thuisstudio van de Amerikaanse muzikante en er is hoorbaar de tijd genomen voor het album dat tussen 2022 en 2024 is opgenomen in Hudson Valley, New York.
Met name de wat soberder ingekleurde songs nemen je mee terug naar de jaren 70, maar in Birds of Blue Jay hoor je toch opeens weer Fiona Apple, terwijl het bont ingekleurde en rijk georkestreerde Carnival met een beetje fantasie van Rufus Wainwright zou kunnen zijn.
In muzikaal opzicht is Starlit Alchemy een interessant album. In een van de weinige artikelen die over het album is gepubliceerd omschrijft Rachael Yamagata het album zelfs als volgt: “Perhaps think of Tom Waits as Willy Wonka and Ricki Lee Jones as Dorothy in a soundscape mentored by Hans Zimmer and Joni Mitchell – from her ‘Both Sides Now’ album. None of which I’m well versed in by the way, so forgive any pretense”. Geestig, maar het zegt verder niet zoveel, dus ik hou me bij mijn eerdere omschrijving.
Ik heb het nog niet over de stem van Rachael Yamagata gehad en het was haar stem die me 21 jaar geleden betoverde. De stem van de Amerikaanse muzikante klinkt op haar nieuwe album rijper en doorleefder, maar ook op Starlit Alchemy is de zang intens en bijzonder mooi.
Het blijft jammer dat Rachael Yamagata nooit is omarmd door een groot publiek, want hier zijn haar albums goed en interessant genoeg voor. Ik ben zelf blij dat ik haar nieuwe albums steeds weer in het vizier krijg en dat is dit keer niet anders, want na een paar keer horen ben ik alweer behoorlijk gehecht aan het intieme, intense en bij vlagen echt wonderschone Starlit Alchemy van Rachael Yamagata. Erwin Zijleman
