Ik keek al een tijdje uit naar een nieuw album van Madison Cunningham, maar vorig jaar moesten we het doen met het overigens zeer fraaie tussendoortje met Andrew Bird. Ace, het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante, kwam er niet zonder slag of stoot, maar wat is het een indrukwekkend album geworden. Het is een album dat flink anders klinkt dan de terecht bejubelde voorganger Revealer, maar qua schoonheid doen de twee albums niet voor elkaar onder. Het vooral met piano en strijkers ingekleurde Ace is wat melancholischer en indringer dan Revealer en biedt nog wat meer ruimte aan de intense stem van deze bijzondere Californische muzikante.
Toen ik in de herfst van 2022 voor het eerst kennis maakte met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Madison Cunningham, bleek ik al een aantal jaren achter de feiten aan te lopen. De Californische muzikante had op dat moment immers al een Grammy nominatie op zak voor haar officiële debuutalbum Who Are You Now uit 2019 en had bovendien een aantal prima EP’s op haar naam staan.
Ik ken inmiddels het hele oeuvre van Madison Cunningham, maar het in 2022 verschenen Revealer vind ik met afstand het meest indrukwekkend. Het is een album dat de top 15 van mijn jaarlijstje haalde en achteraf bezien ook niet had misstaan in de top 5. Het met drie topproducers gemaakte album maakte eigenlijk in alle opzichten diepe indruk en doet dat nog steeds.
De muziek op Revealer is complex en avontuurlijk, maar staat wel in dienst van songs met een kop en een staart. Het zijn songs die zich makkelijk bewegen tussen meerdere genres, met folk, jazz en indie als belangrijkste ingrediënten. In productioneel opzicht staat het album als een huis en dan is er ook nog eens de veelzijdige stem van Madison Cunningham en haar inventieve en veelkleurige gitaarspel.
Het prachtige Revealer werd bijna precies een jaar geleden gevolgd door het samen met Andrew Bird gemaakte Cunningham Bird, een remake van de op dat moment vergeten, maar vorige maand opnieuw uitgebrachte klassieker van Lindsey Buckingham en Stevie Nicks. Deze week keert Madison Cunningham terug met een nieuw album en gezien mijn liefde voor Revealer was Ace het album waar ik het meest naar uitkeek deze week.
Madison Cunningham was de afgelopen jaren te horen op nogal wat albums van andere muzikanten, maar ze kampte ondertussen zelf met een serieuze writer’s block en bovendien met een echtscheiding. De writer’s block heeft ze inmiddels overwonnen, terwijl de echtscheiding werd gevolgd door nieuwe en wederom verloren liefdes.
Ace mag door alle liefdesperikelen best een breakup album worden genoemd en het is een album dat flink anders klinkt dan Revealer. Op Revealer domineerde de gitaar, een instrument dat Madison Cunningham al vanaf haar zevende bespeelt, maar op Ace spelen de piano en strijkers en blazers een voornamere rol. Wat nog wel vertrouwd klinkt is de bijzonder mooie stem van Madison Cunningham, die door alle emotie nog wat indringender klinkt dan op Revealer. Ace heeft door de instrumentatie en de bijzondere arrangementen vaak een jaren 70 sfeertje en raakt in een aantal tracks aan het werk van Joni Mitchell uit deze periode.
Ik had op voorhand gehoopt op een album dat verder zou gaan waar Revealer drie jaar geleden stopte, maar dat is Ace zeker niet. Buiten de stem van Madison Cunningham zijn er nauwelijks raakvlakken te ontdekken tussen beide albums, maar wat is ook het nieuwe album van Madison Cunningham weer mooi en indrukwekkend.
Het is jammer dat haar gitaar dit keer vooral in de koffer is gebleven, maar de arrangementen met piano, strijkers en blazers zijn wonderschoon en passen misschien nog wel beter bij de stem van de Amerikaanse muzikante. Ace is bovendien een album vol emotie en melancholie, dat de luisteraar niet onberoerd zal laten en dat bij mij met grote regelmaat goed is voor kippenvel. Ik heb het album al even in huis en hoe vaker ik naar Ace luister, hoe mooier, indringender en indrukwekkender het album wordt. Erwin Zijleman
