Ik ben redelijk kieskeurig wanneer het gaat om pop, want ik bejubel misschien een aantal popalbums van het moment, maar er zijn er ook een hoop waar ik minder goed mee uit de voeten kan. Het nieuwe album van de Noorse muzikante Sigrid hoort wat mij betreft absoluut in de eerste categorie. Net als op haar debuutalbum Sucker Punch uit 2019 tovert Sigrid op haar derde album There's Always More That I Could Say de ene na de andere onweerstaanbaar lekkere popsong uit de hoge hoed. Sigrid klinkt op haar nieuwe album volwassener dan op haar debuutalbum, maar haar songs hebben nog altijd de frisse energie die Sucker Punch zo leuk maakte.
De Noorse muzikante Sigrid (Solbakk Raabe) maakte in het prille voorjaar van 2019 met Sucker Punch een werkelijk geweldig popalbum. Op haar debuutalbum maakte de destijds 23-jarige muzikante samen met een blik uitstekende producers bijzonder aanstekelijke popmuziek met een hoofdletter P.
De vooral met elektronica ingekleurde songs op Sucker Punch sloten aan bij de mainstream pop van dat moment, maar Sigrid liet ook absoluut een eigen geluid horen op haar terecht stevig bewierookte debuutalbum, dat vol staat met perfecte popsongs, die na één keer horen voorgoed in het geheugen zitten.
In het voorjaar van 2022 verscheen het tweede album van Sigrid, maar How To Let Go maakte op mij niet de verpletterende indruk die Sucker Punch drie jaar eerder wel maakte. Ik heb het heel vaak geprobeerd met het album, dat kon rekenen op geweldige recensies, maar How To Let Go kreeg me maar niet te pakken. Dat lag niet aan de kwaliteit van het album, want die was prima, maar het soort pop op het tweede album van Sigrid beviel me gewoon minder dan de sprankelende popsongs op haar debuutalbum.
Deze week is het derde album van Sigrid verschenen en gezien de minder goede ervaringen met How To Let Go begon ik met bescheiden verwachtingen aan There's Always More That I Could Say. Sigrid heeft wederom de tijd genomen voor haar album en klinkt toch weer flink anders dan op haar vorige twee albums.
There's Always More That I Could Say lijkt niet echt op Sucker Punch, maar het derde album van Sigrid heeft wel precies hetzelfde effect op mij als het debuutalbum van de Noorse muzikante. Direct bij eerste beluistering werd ik meedogenloos verleid door de nieuwe songs van Sigrid en sindsdien zitten de popsongs op There's Always More That I Could Say in mijn hoofd. En ze gaan er niet meer uit vrees ik.
Het betekent overigens niet dat Sigrid op haar nieuwe album continu het soort pop maakt waar ik als een blok voor val, want dat is niet het geval. De Noorse muzikante laat zich op haar nieuwe album inspireren door een aantal decennia popmuziek en maakt iedere keer weer een net wat andere keuze. De ene keer hoor je vooral gitaren, de volgende keer toch weer elektronica of juist een piano. De meeste songs op het derde album van Sigrid klinken groots en meeslepend, maar ook als er even gas terug wordt genomen maakt het album indruk.
De songs op There's Always More That I Could Say klinken volwassener dan de songs op Sucker Punch, maar waar het plezier en de positieve energie wat mij betreft ontbraken op het tweede album van Sigrid, geeft haar nieuwe album mijn humeur weer een enorme boost. Het voorziet de enorm goede songs op There's Always More That I Could Say van nog wat extra glans. Dat doet Sigrid ook met haar stem, want ook de zang van de Noorse muzikante is uitstekend en is gegroeid sinds haar debuutalbum.
Er verschenen ook dit jaar weer heel veel uitstekende popalbums en het zijn popalbums die zich voor een belangrijk deel binnen een vast stramien bewegen. Het album van Sigrid doet dit niet, want There's Always More That I Could Say klinkt echt anders dan de Britse of Amerikaanse popalbums van het moment. Het levert een album op dat alles heeft dat een nagenoeg perfect popalbum moet hebben. Sigrid is terug en hoe. Erwin Zijleman
