2024 zit er bijna op en het was wat mij betreft een prima muziekjaar. Het was ook het afgelopen jaar geen enkel probleem om wekelijks voldoende krenten uit de pop te pikken en toen ik een week of twee geleden begon met het samenstellen van mijn jaarlijstje had ik een groslijst van bijna 150 albums. Ik heb het uiteindelijk terug gebracht tot de 75 albums hieronder en het is een lijstje waar ik trots op ben, al blijft een jaarlijst altijd een momentopname.
2024 was wat mij betreft het jaar van Chappell Roan, die in een paar maanden tijd terecht een wereldster werd, maar haar naam ontbreekt in de onderstaande lijst. Haar geweldige debuutalbum The Rise And Fall Of A Midwest Princess verscheen immers vorig jaar en het album stond vorig jaar dan ook in de top 3 van mijn jaarlijstje. Chappell Roan verdient echter ook dit jaar een eervolle vermelding, want The Rise And Fall Of A Midwest Princess is wat mij betreft een van de beste popalbums van deze tijd en bovendien schreef ze met Good Luck Babe de meest catchy song van 2024.
Maar dan de jaarlijst. Ik heb dit jaar alle energie gestoken in het op de juiste plek zetten van de nummers 1 tot en met 20. De nummers 75 tot en met 21 zijn me allemaal ongeveer even dierbaar en komen daarom in (omgekeerde) alfabetische volgorde voorbij.
75-65
Een deel van de onderstaande muzikanten, op The Clearwater Swimmers na allemaal gedomineerd door vrouwen, dook al eens eerder op in een jaarlijstje van de krenten uit de pop. The Last Dinner Party, The Clearwater Swimmers en Sorrel Nation zijn de nieuwkomers. Van de onderstaande 11 albums heb ik het album van Taylor Swift met afstand het vaakst beluisterd, maar de laatste weken komt ook Sylvie Kreusch heel vaak voorbij.
64-54
Ook op de onderstaande 11 albums spelen vrouwen de hoofdrol, alleen bij Nada Surf, MJ Lenderman en Meadowlake is dat niet het geval. De meest opvallende nieuwkomers zijn voor mij She Drew The Gun, dat echt 0,0 aandacht heeft gekregen en Mabe Fratti, die juist opvallend veel aandacht kreeg. Marika Hackman maakte het eerste jaarlijstjesalbum van 2024, het album is alweer bijna een jaar oud.
53-43
Nog een rijtje van 11 albums en het zijn wederom bijna allemaal vrouwen, Jimmy Montague redt de eer met een zwaar onderschat album. Zwaar onderschat is ook het album van Lizzy McAlpine, die met Older wat mij betreft een grote popster had moeten worden in 2024. Liza Weald maakte wat mij betreft een van de betere albums van eigen bodem, Kim Gordon het meest experimentele album in deze lijst. Countrypop deed het dit jaar goed bij mij, met Lanie en Laci als twee uitschieters, maar Megan (die later nog komt als onbetwiste favoriet).
42-32
Een blokje waarin de mannelijke muzikanten het wat beter doen, maar de vrouwen behouden hun meerderheid. Jana Mila maakte een countrypop album dat volgens mij in Nashville vreemd genoeg meer aandacht kreeg dan in Nederland. Gracie Abrams doet in mijn bubble niets, maar verkoopt wel met gemak de Ziggo Dome uit. Gavin Friday liet eindelijk weer eens wat van zich horen en Flo Morrissey maakte de fout om zich opeens Florence Clementine te gaan noemen, waardoor haar album helaas nauwelijks aandacht kreeg. Mooi stapeltje.
31-21
Wat lijkt het alweer lang geleden dat Bill Ryder-Jones zijn prachtige album maakte, een van de eerste opvallende albums van 2024. 2024 was ook het jaar waarin Clem Snide, Beth Gibbons, Amy Rigby en Ashtyn Barbaree gelukkig weer van zich lieten horen, soms na hele lange tijd. Verrassingen waren er ook. Common Saints bijvoorbeeld, maar zeker ook de geweldige albums van BLUAI en Anne Buckle, die ik door puur toeval tegenkwam tussen de vele releases binnen de rootsmuziek.
20-11
En dan wordt het spannend. Eerst aandacht voor de nummers 20 tot en met 11. Op twee na allemaal vrouwen en Cindy Lee neemt de vrouwelijke identiteit aan. Grote verrassingen zijn wat mij betreft de albums van Nina Maia, Cindy Lee, Bobbi Lu, Mk.gee, néomí en Meis. Voor mij allemaal nieuwkomers en nieuwkomers die het muziekjaar 2024 kleur hebben gegeven. Faye Webster, Jessica Pratt, Clairo en Nilüfer Yanya zijn oude bekenden, maar ze wisten wel allemaal een volgende stap te zetten.
De Braziliaanse muzikante Nina Maia is pas 21 jaar oud, maar heeft met INTEIRA een album gemaakt dat je van je sokken blaast met de fascinerende muziek vol bijzondere invloeden en haar betoverend mooie stem
Diamond Jubilee van Cindy Lee werd eerder dit jaar vooral binnengehaald als een rariteit, maar gezien een aantal aansprekende jaarlijstjes is het album inmiddels uitgegroeid tot een meesterwerk en dat is het ook
De vanuit Brugge opererende Lucy Ryan heeft als Bobbi Lu met Arrow, Four een mooi, bijzonder en heel spannend album gemaakt, dat het al zo mooie Belgische muziekjaar 2024 nog wat meer glans geeft
Mk.gee heeft met Two Star & The Dream Police een lastig te doorgronden album gemaakt, dat dankzij een bijzondere Prince vibe steeds interessanter wordt en zich ook steeds nadrukkelijker opdringt
Faye Webster wordt echt alleen maar beter en perfectioneert haar al zo eigenzinnige geluid nog wat verder met extra invloeden, fraaie klanken en mooie zang, verpakt in songs van een bijzonder hoog niveau
De Amerikaanse singer-songwriter Jessica Pratt slaat op Here In The Pitch nieuwe wegen in, maar ook haar vierde album klinkt weer als een obscure maar wonderschone parel uit een heel ver verleden
De lat lag na de uitstekende EP’s Before en After erg hoog, maar néomí gaat er op haar uitstekende debuutalbum somebody’s daughter verrassend makkelijk overheen en levert een album af vol internationale allure
Clairo koos op haar vorige album voor een geluid dat je direct mee terug nam naar de jaren 70 en heeft dit geluid geperfectioneerd op het geweldige Charm, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht excelleert
Aysha de Groot maakt als Meis diepe indruk met haar indringende debuutalbum Zwart/Wit, waarop zeer persoonlijke teksten worden gecombineerd met mooie en gevoelige zang en fraaie en avontuurlijke klanken
Nilüfer Yanya maakte al twee geweldige albums, die terecht werden overladen met superlatieven, en ook haar nieuwe album My Method Actor laat weer horen hoe goed en eigenzinnig ze is
10-1
En dan de top 10. Ja, het zijn allemaal vrouwen, al mag David Rawlings naast Gillian Welch op de cover staan. Ook hier een aantal grote verassingen. Van Astrid Sonne, Merce Lemon en Zaho de Sagazan (haar album komt eigenlijk al uit 2023) had ik voor 2024 nog nooit gehoord. Megan Moroney haalt net als vorig jaar de top 5 van mijn jaarlijst, ook bijzonder. Ook verder flink wat bekenden. Ik vond het mede hierdoor een mooi muziekjaar.
Waxahatchee, het alter ego van de Amerikaanse muzikante Katie Crutchfield, vervolgt op Tigers Blood haar weg binnen de Amerikaanse rootsmuziek en schaart zich definitief onder de smaakmakers in het genre
Saint Cloud was in 2020 de definitieve doorbraak van Waxahatchee, maar op het deze week verschenen Tigers Blood laat Katie Crutchfield horen dat het nog veel beter kan. Tigers Blood bevat een serie geweldige songs, die door producer Brad Cook zijn voorzien van een zeer smaakvol rootsgeluid, dat net wat voller klinkt dan op het vorige album en dat onder andere opvalt door het fraaie gitaarwerk van MJ Lenderman. Katie Crutchfield beschikt ook nog eens over een van de meest karakteristieke stemmen binnen de Amerikaanse rootsmuziek, wat de songs op Tigers Blood een bijzonder eigen geluid geeft. Het levert een geweldig album op.
An Overview On Phenomenal Nature was misschien wel de grootste verrassing van 2021 en ook met My Light, My Destroyer levert de Amerikaanse muzikante Cassandra Jenkins weer een mooi en fascinerend album af
Er ging een flinke worsteling vooraf aan de release van My Light, My Destroyer, maar uiteindelijk vond Cassandra Jenkins de juiste weg. Het is een weg die minstens net zo intens en avontuurlijk is als die op het terecht zo bejubelde An Overview On Phenomenal Nature, maar Cassandra Jenkins slaat ook nieuwe richtingen in. My Light, My Destroyer is een album zonder opsmuk, maar net als op het vorige album gebeurt er van alles in de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter, die ook dit keer overtuigt met haar stem. Natuurlijk mist My Light, My Destroyer de sensationele verrassing van zijn voorganger, maar een minder album is het zeker niet. Integendeel. Jaarlijstjesmateriaal, dat is zeker.
De Deense muzikante Astrid Sonne maakte in het verleden instrumentale en behoorlijk experimentele muziek, die ze nu op fascinerende wijze combineert met haar stem en wat conventionelere songs
Met name de alternatieve Amerikaanse muziekpers is heel enthousiast over Great Doubt van Astrid Sonne. De tegenwoordig vanuit Londen opererende Deense muzikante heeft een verleden in wat experimentelere instrumentale muziek, waarin ze uiteenlopende invloeden verwerkte. Al die invloeden komen ook voorbij op Great Doubt, maar Astrid Sonne combineert ze dit keer met haar bijzonder mooie stem. De songs van de Deense muzikante zijn ook wel iets toegankelijker geworden, maar de songs op Great Doubt zijn nog altijd volgestopt met wonderschone klanken en bijzondere wendingen, waardoor dit zeker geen doorsnee maar wel een heel mooi singer-songwriter album is.
Arooj Aftab was een van de grote verrassingen van 2021 met haar album Vulture Prince, maar laat met het deze week verschenen en minstens even mooie Night Reign horen dat haar vorige album zeker geen toevalstreffer was
Voor 2021 was de muziek van de Pakistaanse muzikante Arooj Aftab slechts in kleine kring bekend, maar met Vulture Prince bewees de muzikante uit New York dat je ook met muziek die zich absoluut niet in hokjes laat vangen een breed publiek kunt bereiken. Dat deed Arooj Aftab niet alleen met bijzondere en vaak wat ongrijpbare muziek, maar ook met betoverend mooie klanken, een prachtige stem en songs die de fantasie uitvoerig prikkelden. Het zijn allemaal ingrediënten die terugkeren op het deze week verschenen Night Reign dat zeker niet onder doet voor het nog altijd wonderschone Vulture Prince. Night Reign is een net wat ander album, maar de pracht en betovering zijn gebleven.
Er verschenen dit jaar al meerdere wat ruwere en door gitaren gedomineerde Americana albums, maar Watch Me Drive Them Dogs Wild van de Amerikaanse singer-songwriter Merce Lemon steekt er wat mij betreft boven uit
Merce Lemon is een muzikante uit Pittsburgh die al even meedraait, maar met haar derde album een plekje in de spotlights opeist. Het is een album met door gitaren gedomineerde songs, die prima kunnen worden omschreven als Americana. Het gitaargeluid klinkt prachtig ruw en dat is de verdienste van topproducer Alex Farrar, wiens erelijst steeds indrukwekkender wordt. De stem van Merce Lemon past prachtig bij het afwisselend ingetogen en ruwe gitaargeluid op Watch Me Drive Them Dogs Wild, dat ook nog eens indruk maakt met flink wat uitstekende songs. Merce Lemon is nog niet heel bekend, maar na dit fraaie album moet haar een mooie toekomst in de muziek wachten.
Megan Moroney legde de lat vorig jaar bijzonder hoog met haar uitstekende debuutalbum Lucky, maar met Am I Okay? laat de muzikante uit Nashville horen dat dit album zeker geen toevalstreffer was
Met Lucky maakte Megan Moroney vorig jaar een fantastisch countrypop album, wat haar in de Verenigde Staten terecht een ster heeft gemaakt. De rest van de wereld moet zich maar laten overtuigen door het deze week verschenen Am I Okay?, want het tweede album van Megan Moroney is nog beter dan het al zo indrukwekkende debuutalbum. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal nog wat mooier, al is het maar omdat Megan Moroney de country nog wat steviger heeft omarmd, maar ook de zang van de Amerikaanse muzikante is nog wat mooier dan op haar debuutalbum. Lucky wist ook nog eens te verleiden met een serie onweerstaanbaar lekkere songs en deze zijn ook te vinden op Am I Okay?. Voor iedereen die het nog niet wist, Megan Moroney is de smaakmaker van de countrypop van het moment.
Gillian Welch en David Rawlings leveren met het prachtige Woodland een album af dat voortborduurt op de muziek die het tweetal in het verleden maakte, maar dat ook zeker andere wegen in slaat
Een nieuw album van Gillian Welch en David Rawlings is altijd goed nieuws, maar het deze week verschenen Woodland heeft me zeer aangenaam verrast. De muziek van de twee klonk altijd behoorlijk sober, maar op Woodland is hoorbaar veel tijd gestoken in de muziek op en de productie van het album. Ook de songs op Woodland zijn voornamelijk ingetogen en spaarzaam ingekleurd, maar zitten ook vol bijzonder mooie details. Het zijn songs die af en toe dicht tegen de Appalachen folk aan zitten, maar Woodland slaat ook andere richtingen in. Gebleven is de prachtige zang van met name Gillian Welch, die ook Woodland weer voorziet van het uit duizenden herkenbare maar ook volkomen unieke karakter.
Zaho de Sagazan timmert momenteel stevig aan de weg en dat is volkomen terecht, want wat is het vorig jaar al verschenen La symphonie des éclairs een origineel, spannend en vooral indrukwekkend mooi album
Volgens mij hou ik de Franse popmuziek best goed in de gaten, maar Zaho de Sagazan heb ik volledig gemist. Het is een beetje of je gemist hebt dat de zon schijnt op een snikhete zomerdag, want Zaho de Sagazan is een ware sensatie. De Franse muzikante kan op haar debuutalbum La symphonie des éclairs uitstekend overweg met het traditionele Franse chanson, dat ze met veel emotie en met een prachtige diepe stem vertolkt. Ze kan de rijke tradities van het Franse levenslied echter ook combineren met een flinke bak elektronica, wat een wonderlijke combinatie maar ook prachtige en fascinerende muziek oplevert. La symphonie des éclairs is een baanbrekend en sensationeel goed album.
Billie Eilish klinkt ook op HIT ME HARD AND SOFT weer flink anders dan haar collega popsterren, wat mede de verdienste is van de werkelijk weergaloze instrumentatie en productie van haar broer Finneas
Het wat zompige Billie Eilish geluid dat we kennen van met name haar debuutalbum is ook op haar nieuwe album HIT ME HARD AND SOFT nog wel te horen, maar over het algemeen genomen klinkt het album helderder en meer ingetogen. Ook de popsongs van Billie Eilish lijken wat minder avontuurlijk dan in het verleden, maar schijn bedriegt. In een popsong van Billie Eilish kan in een paar noten alles veranderen en valt veel meer te horen in haar nieuwe songs dan je op het eerste gehoor denkt. Producer Finneas levert tien tracks lang vakwerk af, terwijl Billie Eilish indruk maakt met veel betere zang en met zeer persoonlijke en intieme teksten. De verwachtingen waren bijna onrealistisch hoog gespannen, maar Billie Eilish maakt ze waar.
En, voor mij geen verrassing. Met afstand mijn meest beluisterde album van 2024. Nog wat mooier door de prachtige concerten in Paradiso. Zes jaar na de eerste plek in mijn jaarlijstje met Golden Hour is Kacey Musgraves terug waar ze hoort!
Na het in alle opzichten geweldige Golden Hour viel Kacey Musgraves diep met het haar mislukte breakup album Star-Crossed, maar ze revancheert zich op indrukwekkende wijze met het ingetogen en folky Deeper Well
Kacey Musgraves moest zichzelf opnieuw uitvinden na het niet erg geslaagde breakup album Star-Crossed en laat op Deeper Well horen dat ze hier glansrijk in geslaagd is. De Amerikaanse muzikante kiest op Deeper Well vooral voor invloeden uit de folk en voor een geluid zonder opsmuk, al is de productie van het album bijna stiekem toch van een grote schoonheid. Kacey Musgraves zingt ook op Deeper Well weer de sterren van de hemel, maar heeft na het tegenvallende vorige album ook de kunst van het schrijven van zeer memorabele popsongs weer hervonden. Het zijn songs die je na een keer horen voorgoed wilt koesteren en Deeper Well wordt echt alleen maar mooier en interessanter.
Op naar 2025!